USA AND BRAZIL – NEW WORLD GIANTS THAT SET A BAD EXAMPLE
One is a superpower and the other an emerging power. One for a long time was the embodiment of an established democracy where civil liberties reign supreme. The other created the conditions for developing a powerful civil society during the Lula years (2003-2010) on the basis of a democratic constitution adopted just three years after the end of two decades of military dictatorship (1964-1985). Rich in diversity, the United States and Brazil should have given freedom of information a supreme position both in their laws and their social values. Unfortunately the reality falls far short of this.
In the United States, 9/11 spawned a major conflict between the imperatives of national security and the principles of the constitution’s First Amendment. This amendment enshrines every person’s right to inform and be informed. But the heritage of the 1776 constitution was shaken to its foundations during George W. Bush’s two terms as president by the way journalists were harassed and even imprisoned for refusing to reveal their sources or surrender their files to federal judicial officials.
There has been little improvement in practice under Barack Obama. Rather than pursuing journalists, the emphasis has been on going after their sources, but often using the journalist to identify them. No fewer that eight individuals have been charged under the Espionage Act since Obama became president, compared with three during Bush’s two terms. While 2012 was in part the year of WikiLeaks founder Julian Assange, 2013 will be remember for the National Security Agency computer specialist Edward Snowden, who exposed the mass surveillance methods developed by the US intelligence agencies.
The whistleblower is the enemy. Hence the 35-year jail term imposed on Private Chelsea/Bradley Manning for being the big WikiLeaks source, an extremely long sentence but nonetheless small in comparison with the 105-year sentence requested for freelance journalist Barrett Brown in a hacking case. Amid an all-out hunt for leaks and sources, 2013 will also be the year of the Associated Press scandal, which came to light when the Department of Justice acknowledged that it had seized the news agency’s phone records.
Reporters Without Borders. World Press Freedom Index 2014. 31 januari 2014
De onderzoekers van de 'index' merken het volgende op:
Countries that pride themselves on being democracies and respecting the rule of law have not set an example, far from it. Freedom of information is too often sacrificed to an overly broad and abusive interpretation of national security needs, marking a disturbing retreat from democratic practices. Investigative journalism often suffers as a result.
This has been the case in the United States (46th), which fell 13 places, one of the most significant declines, amid increased efforts to track down whistleblowers and the sources of leaks. The trial and conviction of Private Bradley Manning and the pursuit of NSA analyst Edward Snowden were warnings to all those thinking of assisting in the disclosure of sensitive information that would clearly be in the public interest.
US journalists were stunned by the Department of Justice’s seizure of Associated Press phone records without warning in order to identify the source of a CIA leak. It served as a reminder of the urgent need for a 'shield law' to protect the confidentiality of journalists’ sources at the federal level. The revival of the legislative process is little consolation for James Risen of The New York Times, who is subject to a court order to testify against a former CIA employee accused of leaking classified information. And less still for Barrett Brown, a young freelance journalist facing 105 years in prison in connection with the posting of information that hackers obtained from Statfor, a private intelligence company with close ties to the federal government.
The United Kingdom (33rd, -3) distinguished itself in the war on terror by the disgraceful pressure it put on The Guardian newspaper and by its detention of David Miranda, journalist Glenn Greenwald’s partner and assistant, for nine hours. Both the US and UK authorities seem obsessed with hunting down whistleblowers instead of adopting legislation to rein in abusive surveillance practices that negate privacy, a democratic value cherished in both countries.
The 'special intelligence protection bill' that the National Diet in Japan (59th, - 5) adopted in late 2013 would reduce government transparency on such key national issues as nuclear power and relations with the United States, now enshrined as taboos. Investigative journalism, public interest and the confidentiality of journalists’ sources are all being sacrificed by legislators bent on ensuring that their country’s image is spared embarrassing revelations…
In Israel (96th, +17), freedom of information is often sacrificed to purported security requirements.
De vraag is waarom westerse landen als de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, die hun gewelddadige interventies rechtvaardigen met een beroep op het verdedigen van democratie, persvrijheid en mensenrechten, zelf deze normen en waarden zo flagrant schenden dat ze laag geclassificeerd staan op de wereldranglijst van de onafhankelijke Reporters Without Borders. Met zijn 46ste plaats valt de VS in de categorie derde wereldlanden als Papoea Nieuw Guinea, Haiti en Niger. En dat terwijl:
The First Amendment to the United States Constitution codifies the freedom of speech as a constitutional right. The Amendment was adopted on December 15, 1791. The Amendment states:
Congress shall make no law respecting an establishment of religion, or prohibiting the free exercise thereof; or abridging the freedom of speech, or of the press; or the right of the people peaceably to assemble, and to petition the Government for a redress of grievances.
De oorzaak is dat met het oog op de bescherming van de westerse geopolitieke en economische belangen van de neoliberale elite er oorlogen worden gepland die in strijd zijn met vooral de geest van het internationaal recht, maar tevens met de wil van de eigen bevolking. Met het oog daarop wordt door de westerse elite zo veel mogelijk geheim gehouden, zoals blijkt op het moment dat geheimen uitlekken, via klokkenluiders als Julian Assange, Chelsea Manning en Edward Snowden. Het is niet overdreven te stellen dat de zogeheten democratieën steeds meer veranderen in totalitaire plutocratieën. In The Guardian van dinsdag 3 september 2013 schreef de spraakmakende filosoof Slavoj Žižek:
We all remember President Obama's smiling face, full of hope and trust, in his first campaign: "Yes, we can!" – we can get rid of the cynicism of the Bush era and bring justice and welfare to the American people. Now that the US continues its covert operations and expands its intelligence network, spying even on its allies, we can imagine protesters shouting at Obama: 'How can you use drones for killing? How can you spy even on our allies?' Obama murmurs with a mockingly evil smile: 'Yes, we can.'
But simple personalisation misses the point: the threat to freedom disclosed by whistleblowers has deeper, systemic roots. Edward Snowden should be defended not only because his acts annoyed and embarrassed US secret services; what he revealed is something that not only the US but also all great (and not so great) powers – from China to Russia, Germany to Israel – are doing (to the extent they are technologically able to do it).
His acts provided a factual foundation to our suspicions of being monitored and controlled – their lesson is global, reaching far beyond the standard US-bashing. We didn't really learn from Snowden (or Manning) anything we didn't already presume to be true. But it is one thing to know it in general, another to get concrete data…
Back in 1843, the young Karl Marx claimed that the German ancien regime 'only imagines that it believes in itself and demands that the world should imagine the same thing.' In such a situation, to put shame on those in power becomes a weapon. Or, as Marx goes on: 'The actual pressure must be made more pressing by adding to it consciousness of pressure, the shame must be made more shameful by publicizing it.'
This, exactly, is our situation today: we are facing the shameless cynicism of the representatives of the existing global order, who only imagine that they believe in their ideas of democracy, human rights etc. What happens in WikiLeaks disclosures is that the shame – theirs, and ours for tolerating such power over us – is made more shameful by publicizing it. What we should be ashamed of is the worldwide process of the gradual narrowing of the space…
The more the small item (smartphone) I hold in my hand is personalized, easy to use, 'transparent' in it's functioning, the more the entire setup has to rely on the work being done elsewhere, in a vast circuit of machines that co-ordinate the user's experience. The more our experience is non-alienated, spontaneous, transparent, the more it is regulated by the invisible network controlled by state agencies and large private companies that follow their secret agendas…
What makes the all-encompassing control of our lives so dangerous is not that we lose our privacy, that all our intimate secrets are exposed to Big Brother. There is no state agency able to exert such control – not because they don't know enough, but because they know too much. The sheer size of data is too large, and in spite of all intricate programs for detecting suspicious messages, computers that register billions of data are too stupid to interpret and evaluate them properly, ridiculous mistakes where innocent bystanders are listed as potential terrorists occur necessarily – and this makes state control of communications even more dangerous. Without knowing why, without doing anything illegal, we can all be listed as potential terrorists…
This is why whistleblowers play a crucial role in keeping the 'public reason' alive. Assange, Manning, Snowden, these are our new heroes, exemplary cases of the new ethics that befits our era of digitalized control. They are no longer just whistleblowers who denounce the illegal practices of private companies to the public authorities; they denounce these public authorities themselves when they engage in 'private use of reason.'
Er valt over een 'vrije pers' nog meer op te merken. Nederland mag dan wel op de tweede plaats op de World Press Freedom Index 2014 staan, maar dat komt niet omdat hier betere journalistiek wordt bedreven. Integendeel zelfs, de oorzaak is simpelweg dat de zelfcensuur in het poldermodel veel wijd verspreider is dan in de grote westerse cultuurlanden, zoals ik al langere tijd met concrete voorbeelden probeer aan te tonen. Hier zou een Julian Assange, Chelsea Manning of een Edward Snowden niet aan woord worden gelaten. De 'vrije pers' is hier veel minder vrij dan ze pretendeert te zijn. Dit blijkt ondermeer uit een terloopse 'waarschuwing' van een mainstream-televisie journalist als Chris Kijne van de VPRO dat er
alle reden is om Wikileaks en zijn flamboyante leidsman even omzichtig te benaderen.
Dus even 'bedachtzaam, voorzichtig, gereserveerd' als een autoriteit die 'onwaarheden' vertelt, aldus Kijne. Waarom eigenlijk? Ik stel die vraag met enige nadruk omdat dezelfde mainstream-journalist naar aanleiding van de liegende toenmalige minister van Financiën, Wouter Bos, onthulde dat
ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan 'de waarheid, niets dan de waarheid.'
Zo kritiekloos als Kijne en zijn Hilversumse collega's minister Bos behandelden, zo 'omzichtig' wil dezelfde 'journalist' Julian Assange benaderen. In het geval van Bos was er voor hem geen reden om te streven naar 'de waarheid, niets dan de waarheid,' terwijl juist in het geval van Assange daartoe 'alle reden is.' Vanuit het standpunt van de efficiënt functionerende zelfcensuur wordt duidelijk waarom Chris Kijne beweert dat
Nederland is, wat de persvrijheid betreft, nog wel een paradijs. Journalisten worden hier niet vermoord of ontvoerd en gemarteld. Ook zijn de belangrijkste nieuwsbronnen nog niet, zoals in de Verenigde Staten, in handen van een paar grote bedrijven die – let op de documentaire Shadows of Liberty, kijk en huiver – onwelgevallig nieuws uit de krant en van de radio en de televisie houden. En we hebben een sterke publieke omroep,
die ervoor waakt dat 'de waarheid, niets dan de waarheid' absoluut niet het 'hoger belang' van de neoliberale economische en politieke macht schendt. Dat 'hoger belang' wordt door de spreekbuizen van de elite verkocht als 'het belang' van de staat. Niet de staat van de burgers, maar de staat van de hoge ambtenaren, politici en de economisch machtigen die allang weten dat deze politiek hier geen werkgelegenheid zal leveren, aangezien er sinds 2009 alleen sprake is van 'baanloze groei.' De staat is in de huidige fase van het kapitalisme volledig in handen gevallen van de neoliberale elite die vier decennia lang heeft gedereguleerd en geprivatiseerd, en die gewoon doorgaat met het verstrekken van miljarden subsidies en belastingvoordelen aan grote concerns, met het militair industrieel complex voorop. Binnen deze werkelijkheid spreekt Kijne van een 'journalistiek paradijs,' en dat is Nederland zeker voor de rijken en de zelf-censurerende conformisten die de journalistiek misbruiken voor eigen gewin. Degenen die weigeren zich te onderwerpen aan de consensus van de mainstream worden gemarginaliseerd. Niet eens altijd bewust, maar simpelweg uit een reflex. Dezelfde reflexen waarover Frits van Exter sprak, de voormalige hoofdredacteur van Trouw en huidige hoofdredacteur van Vrij Nederland. Reflexen waarmee het ‘kuddegedrag’ van een groot deel van de commerciële pers te verklaren is. Hij verduidelijkte dit met de opmerking dat ‘als je volgend bent,’ dit
betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt 'ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,' dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.
Het feit dat internet het monopolie op de berichtgeving van de mainstream-pers heeft doorbroken, wordt daarom door de mainstream als een groot gevaar gezien, want ondertussen is, in de woorden van H.J.A. Hofland,
betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt 'ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,' dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.
Het feit dat internet het monopolie op de berichtgeving van de mainstream-pers heeft doorbroken, wordt daarom door de mainstream als een groot gevaar gezien, want ondertussen is, in de woorden van H.J.A. Hofland,
het grote publiek minder dan ooit geneigd om de gezagsdragers op hun woord te geloven. De nieuwe, geëmancipeerde internetgebruiker is ervan overtuigd dat hij, ongeacht zijn kennis van zaken, in staat is om zijn eigen conclusies te trekken. En dan komt WikiLeaks met een overstelpende hoeveelheid onthullingen en daarna nog zo’n stortvloed. Valt zo’n chaos van feiten nog te beoordelen, kan er een steekhoudend oordeel over de verantwoordelijken worden uitgesproken? Bestuurders voelen zich in het nauw gedreven, aan de ene kant doordat het onvermijdelijke internet ook een middel tot voorbarige openbaarheid kan zijn, aan de andere kant doordat ze daarmee worden uitgeleverd aan het onmiddellijke oordeel van de dan plotseling goedgelovige massa. De verborgen zwakte van internet is dat het oorzaak kan zijn van een laaiende volkswoede.
Van een 'laaiende volkswoede' was dus geen sprake toen opiniemakers als Hofland nog het monopolie op de berichtgeving bezaten, en zij als enigen het grote publiek konden uiteen zetten waarom men 'de gezagsdragers op hun woord' diende 'te geloven.' Maar nu het betrekkelijk nieuwe medium dit alleenrecht heeft vernietigd kan met 'zo'n stortvloed' aan voorheen geheim gehouden informatie er geen 'steekhoudend oordeel over de verantwoordelijken worden uitgesproken.' Dat spreekt voor zich, althans zo menen de woordvoerders van de elite. Hun probleem is dat de gefragmenteerde samenleving dankzij een veelvoud aan internet-bronnen weet wat er daadwerkelijk gebeurt, nu men niet meer afhankelijk is van de commerciële massamedia. Het publiek kan tegenwoordig zelf een mening vormen en de opiniemaker kan niet langer kan dicteren hoe de gebeurtenissen moeten worden geïnterpreteerd. Daardoor '[voelen] bestuurders zich in het nauw gedreven, aan de ene kant doordat het onvermijdelijke internet ook een middel tot voorbarige openbaarheid kan zijn, aan de andere kant doordat ze daarmee worden uitgeleverd aan het onmiddellijke oordeel van de dan plotseling goedgelovige massa.' Waarbij de nestor van de polderpers suggereert dat toen de massa nog was overgeleverd aan het oordeel van zijn 'politiek-literaire elite' het grauw geenszins 'goedgelovig' was. In het pré-internet-tijdperk bestond er dan ook geen 'voorbarige openbaarheid,' als gevolg van het werk van klokkenluiders als Assange, Manning, en Snowden, dat 'bestuurders' uitleverde 'aan het onmiddellijke oordeel van' een 'plotseling goedgelovige massa.' Aldus rechtvaardigt H.J.A. Hofland zijn eigen journalistieke corruptie, en die van de andere zelf-benoemde leden van de corrupte polder-intelligentsia.
Zoals gesteld: 'Nederland is, wat de persvrijheid betreft, nog wel een paradijs,' en staat daardoor pontificaal op de tweede plaats van de wereldranglijst, opgesteld door Verslaggevers zonder Grenzen. Dat Hofland en zijn club niets hadden geweten van hetgeen Assange, Manning en Snowden hebben laten uitlekken, als dit drietal net zo moreel verwerpelijk zou zijn geweest als al die anderen die geen staatsgeheimen naar buiten durven te brengen, is een argument dat bij dit soort opiniemakers niet opkomt. Hofland mag dan wel beweren: 'Orde bestaat niet en is verderfelijk,' zoals de titel van een van zijn boekjes luidt, maar dat is slechts pedanterie van een poseur, die na de vernieuwingen van de jaren zestig en zeventig zijn houvast enige tijd verloor, maar die inmiddels weer is teruggekeerd naar de oude materialistische waarden van de -- wel degelijk bestaande --kapitalistische 'Orde.' Vergeet u één ding niet: zodra zich een crisis aandient, een gewapend conflict, oorlog om grondstoffen en markten, is er maar één ding zeker: 90 procent van wat politici en journalisten beweren, is dan een leugen! En daarnaast: niet dankzij de 'vrije pers,' maar dankzij vrije klokkenluiders wordt af en toe een tipje van de sluiter opgelicht. Leest u maar:
Zoals gesteld: 'Nederland is, wat de persvrijheid betreft, nog wel een paradijs,' en staat daardoor pontificaal op de tweede plaats van de wereldranglijst, opgesteld door Verslaggevers zonder Grenzen. Dat Hofland en zijn club niets hadden geweten van hetgeen Assange, Manning en Snowden hebben laten uitlekken, als dit drietal net zo moreel verwerpelijk zou zijn geweest als al die anderen die geen staatsgeheimen naar buiten durven te brengen, is een argument dat bij dit soort opiniemakers niet opkomt. Hofland mag dan wel beweren: 'Orde bestaat niet en is verderfelijk,' zoals de titel van een van zijn boekjes luidt, maar dat is slechts pedanterie van een poseur, die na de vernieuwingen van de jaren zestig en zeventig zijn houvast enige tijd verloor, maar die inmiddels weer is teruggekeerd naar de oude materialistische waarden van de -- wel degelijk bestaande --kapitalistische 'Orde.' Vergeet u één ding niet: zodra zich een crisis aandient, een gewapend conflict, oorlog om grondstoffen en markten, is er maar één ding zeker: 90 procent van wat politici en journalisten beweren, is dan een leugen! En daarnaast: niet dankzij de 'vrije pers,' maar dankzij vrije klokkenluiders wordt af en toe een tipje van de sluiter opgelicht. Leest u maar:
False pretenses
Following 9/11, President Bush and seven top officials of his administration waged a carefully orchestrated campaign of misinformation about Saddam Hussein's Iraq
By Charles Lewis Mark Reading-Smith January 23, 2008 Updated: 12:51 pm, June 25, 2014
President George W. Bush and seven of his administration's top officials, including Vice President Dick Cheney, National Security Adviser Condoleezza Rice, and Defense Secretary Donald Rumsfeld, made at least 935 false statements in the two years following September 11, 2001, about the national security threat posed by Saddam Hussein's Iraq. Nearly five years after the U.S. invasion of Iraq, an exhaustive examination of the record shows that the statements were part of an orchestrated campaign that effectively galvanized public opinion and, in the process, led the nation to war under decidedly false pretenses.
On at least 532 separate occasions (in speeches, briefings, interviews, testimony, and the like), Bush and these three key officials, along with Secretary of State Colin Powell, Deputy Defense Secretary Paul Wolfowitz, and White House press secretaries Ari Fleischer and Scott McClellan, stated unequivocally that Iraq had weapons of mass destruction (or was trying to produce or obtain them), links to Al Qaeda, or both. This concerted effort was the underpinning of the Bush administration's case for war.
It is now beyond dispute that Iraq did not possess any weapons of mass destruction or have meaningful ties to Al Qaeda. This was the conclusion of numerous bipartisan government investigations, including those by the Senate Select Committee on Intelligence (2004 and 2006), the 9/11 Commission, and the multinational Iraq Survey Group, whose 'Duelfer Report' established that Saddam Hussein had terminated Iraq's nuclear program in 1991 and made little effort to restart it.
In short, the Bush administration led the nation to war on the basis of erroneous information that it methodically propagated and that culminated in military action against Iraq on March 19, 2003. Not surprisingly, the officials with the most opportunities to make speeches, grant media interviews, and otherwise frame the public debate also made the most false statements, according to this first-ever analysis of the entire body of prewar rhetoric.
President Bush, for example, made 232 false statements about weapons of mass destruction in Iraq and another 28 false statements about Iraq's links to Al Qaeda. Secretary of State Powell had the second-highest total in the two-year period, with 244 false statements about weapons of mass destruction in Iraq and 10 about Iraq's links to Al Qaeda. Rumsfeld and Fleischer each made 109 false statements, followed by Wolfowitz (with 85), Rice (with 56), Cheney (with 48), and McClellan (with 14).
The massive database at the heart of this project juxtaposes what President Bush and these seven top officials were saying for public consumption against what was known, or should have been known, on a day-to-day basis. This fully searchable database includes the public statements, drawn from both primary sources (such as official transcripts) and secondary sources (chiefly major news organizations) over the two years beginning on September 11, 2001. It also interlaces relevant information from more than 25 government reports, books, articles, speeches, and interviews.
Consider, for example, these false public statements made in the run-up to war:
• On August 26, 2002, in an address to the national convention of the Veteran of Foreign Wars, Cheney flatly declared: 'Simply stated, there is no doubt that Saddam Hussein now has weapons of mass destruction. There is no doubt he is amassing them to use against our friends, against our allies, and against us.' In fact, former CIA Director George Tenet later recalled, Cheney's assertions went well beyond his agency's assessments at the time. Another CIA official, referring to the same speech, told journalist Ron Suskind, 'Our reaction was, "Where is he getting this stuff from?'"
• In the closing days of September 2002, with a congressional vote fast approaching on authorizing the use of military force in Iraq, Bush told the nation in his weekly radio address: 'The Iraqi regime possesses biological and chemical weapons, is rebuilding the facilities to make more and, according to the British government, could launch a biological or chemical attack in as little as 45 minutes after the order is given… This regime is seeking a nuclear bomb, and with fissile material could build one within a year.' A few days later, similar findings were also included in a much-hurried National Intelligence Estimate on Iraq's weapons of mass destruction — an analysis that hadn't been done in years, as the intelligence community had deemed it unnecessary and the White House hadn't requested it.
• In July 2002, Rumsfeld had a one-word answer for reporters who asked whether Iraq had relationships with Al Qaeda terrorists: 'Sure.' In fact, an assessment issued that same month by the Defense Intelligence Agency (and confirmed weeks later by CIA Director Tenet) found an absence of 'compelling evidence demonstrating direct cooperation between the government of Iraq and Al Qaeda.' What's more, an earlier DIA assessment said that 'the nature of the regime's relationship with Al Qaeda is unclear.'
• On May 29, 2003, in an interview with Polish TV, President Bush declared: 'We found the weapons of mass destruction. We found biological laboratories.' But as journalist Bob Woodward reported in State of Denial, days earlier a team of civilian experts dispatched to examine the two mobile labs found in Iraq had concluded in a field report that the labs were not for biological weapons. The team's final report, completed the following month, concluded that the labs had probably been used to manufacture hydrogen for weather balloons.
• On January 28, 2003, in his annual State of the Union address, Bush asserted: 'The British government has learned that Saddam Hussein recently sought significant quantities of uranium from Africa. Our intelligence sources tell us that he has attempted to purchase high-strength aluminum tubes suitable for nuclear weapons production.' Two weeks earlier, an analyst with the State Department's Bureau of Intelligence and Research sent an email to colleagues in the intelligence community laying out why he believed the uranium-purchase agreement 'probably is a hoax.'
• On February 5, 2003, in an address to the United Nations Security Council, Powell said: 'What we're giving you are facts and conclusions based on solid intelligence. I will cite some examples, and these are from human sources.' As it turned out, however, two of the main human sources to which Powell referred had provided false information. One was an Iraqi con artist, code-named 'Curveball,' whom American intelligence officials were dubious about and in fact had never even spoken to. The other was an Al Qaeda detainee, Ibn al-Sheikh al-Libi, who had reportedly been sent to Egypt by the CIA and tortured and who later recanted the information he had provided. Libi told the CIA in January 2004 that he had 'decided he would fabricate any information interrogators wanted in order to gain better treatment and avoid being handed over to [a foreign government].'
The false statements dramatically increased in August 2002, with congressional consideration of a war resolution, then escalated through the mid-term elections and spiked even higher from January 2003 to the eve of the invasion.
It was during those critical weeks in early 2003 that the president delivered his State of the Union address and Powell delivered his memorable U.N. presentation.
In addition to their patently false pronouncements, Bush and these seven top officials also made hundreds of other statements in the two years after 9/11 in which they implied that Iraq had weapons of mass destruction or links to Al Qaeda. Other administration higher-ups, joined by Pentagon officials and Republican leaders in Congress, also routinely sounded false war alarms in the Washington echo chamber.
The cumulative effect of these false statements — amplified by thousands of news stories and broadcasts — was massive, with the media coverage creating an almost impenetrable din for several critical months in the run-up to war. Some journalists — indeed, even some entire news organizations — have since acknowledged that their coverage during those prewar months was far too deferential and uncritical. These mea culpas notwithstanding, much of the wall-to-wall media coverage provided additional, 'independent' validation of the Bush administration's false statements about Iraq.
The 'ground truth' of the Iraq war itself eventually forced the president to backpedal, albeit grudgingly. In a 2004 appearance on NBC's Meet the Press, for example, Bush acknowledged that no weapons of mass destruction had been found in Iraq. And on December 18, 2005, with his approval ratings on the decline, Bush told the nation in a Sunday-night address from the Oval Office: 'It is true that Saddam Hussein had a history of pursuing and using weapons of mass destruction. It is true that he systematically concealed those programs, and blocked the work of U.N. weapons inspectors. It is true that many nations believed that Saddam had weapons of mass destruction. But much of the intelligence turned out to be wrong. As your president, I am responsible for the decision to go into Iraq. Yet it was right to remove Saddam Hussein from power.'
Bush stopped short, however, of admitting error or poor judgment; instead, his administration repeatedly attributed the stark disparity between its prewar public statements and the actual 'ground truth' regarding the threat posed by Iraq to poor intelligence from a Who's Who of domestic agencies.
On the other hand, a growing number of critics, including a parade of former government officials, have publicly — and in some cases vociferously — accused the president and his inner circle of ignoring or distorting the available intelligence. In the end, these critics say, it was the calculated drumbeat of false information and public pronouncements that ultimately misled the American people and this nation's allies on their way to war.
Bush and the top officials of his administration have so far largely avoided the harsh, sustained glare of formal scrutiny about their personal responsibility for the litany of repeated, false statements in the run-up to the war in Iraq. There has been no congressional investigation, for example, into what exactly was going on inside the Bush White House in that period. Congressional oversight has focused almost entirely on the quality of the U.S. government's pre-war intelligence — not the judgment, public statements, or public accountability of its highest officials. And, of course, only four of the officials — Powell, Rice, Rumsfeld, and Wolfowitz — have testified before Congress about Iraq.
Short of such review, this project provides a heretofore unavailable framework for examining how the U.S. war in Iraq came to pass. Clearly, it calls into question the repeated assertions of Bush administration officials that they were the unwitting victims of bad intelligence.
Above all, the 935 false statements painstakingly presented here finally help to answer two all-too-familiar questions as they apply to Bush and his top advisers: What did they know, and when did they know it?
Geert Mak in 2012: 'Het is beter voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint.'
Nagekomen bericht:
Nagekomen bericht:
roots27 juni 2014 14:13:00 CEST
Nederland op de tweede plaats, lachen natuurlijk!
(The Nordic countries have again demonstrated their ability to maintain an optimal environment for news providers.wat in PR-termen natuurlijk wil zeggen optimale omgeving voor het verkopen van "temps de cerveau humain disponible" aan adverteerders)
RSF: Overemphasis on "third-world dictatorships", bias in favor of Europe and the U.S
.Sources of income:
35.8% Publications and related products
13.9% Corporate donors and foundations
19.9% Government and other public funds
Over the years RWB's private funding has come from groups and organizations such as Sanofi-Aventis, François Pinault, the Fondation de France, the Open Society Institute of George Soros, the Sigrid Rausing Trust, Benetton, and the Center for a Free Cuba.Public funding has come from organisations such as the European Instrument for Democracy and Human Rights of the European Commission, the French Development Agency, the Organization for Security and Co-operation in Europe, UNESCO, the Organisation internationale de la francophonie, the Taiwan Foundation for Democracy, a quasi-government organization funded by the ROC Ministry of Foreign Affairs, and the National Endowment for Democracy, a branch of the U.S. State Department.
(wiki Reporters Without Borders)
en de enige overwinnende oprichter (Co-fondateurs de RSF en 1985 avec Robert Ménard, Rony Brauman et Jean-Claude Guillebaud ont quitté l'organisation au milieu des années 1990, pointant pour l’un "l'autoritarisme" de Robert Ménard, pour l'autre, son absence de critique des médias français) Robert Ménard :
http://www.francetvinfo.fr/elections/municipales/de-rsf-au-fn-le-parcours-tortueux-de-robert-menard_336306.html
(The Nordic countries have again demonstrated their ability to maintain an optimal environment for news providers.wat in PR-termen natuurlijk wil zeggen optimale omgeving voor het verkopen van "temps de cerveau humain disponible" aan adverteerders)
RSF: Overemphasis on "third-world dictatorships", bias in favor of Europe and the U.S
.Sources of income:
35.8% Publications and related products
13.9% Corporate donors and foundations
19.9% Government and other public funds
Over the years RWB's private funding has come from groups and organizations such as Sanofi-Aventis, François Pinault, the Fondation de France, the Open Society Institute of George Soros, the Sigrid Rausing Trust, Benetton, and the Center for a Free Cuba.Public funding has come from organisations such as the European Instrument for Democracy and Human Rights of the European Commission, the French Development Agency, the Organization for Security and Co-operation in Europe, UNESCO, the Organisation internationale de la francophonie, the Taiwan Foundation for Democracy, a quasi-government organization funded by the ROC Ministry of Foreign Affairs, and the National Endowment for Democracy, a branch of the U.S. State Department.
(wiki Reporters Without Borders)
en de enige overwinnende oprichter (Co-fondateurs de RSF en 1985 avec Robert Ménard, Rony Brauman et Jean-Claude Guillebaud ont quitté l'organisation au milieu des années 1990, pointant pour l’un "l'autoritarisme" de Robert Ménard, pour l'autre, son absence de critique des médias français) Robert Ménard :
http://www.francetvinfo.fr/elections/municipales/de-rsf-au-fn-le-parcours-tortueux-de-robert-menard_336306.html
Deze afbeelding is typerend voor het gebrek aan context van de westerse mainstream media. Er is sprake van een uitsnede, een fragment.
