De Mainstream Pers 205

Behalve degenen die het beroepsmatig zouden moeten weten, beseft haast iedereen het: wij leven in een overgangstijd. Het ancien régime zit zijn tijd uit, in afwachting van de omwenteling die op handen is, overigens zonder dat iemand precies weet wanneer die zal plaatsvinden. In de Volkskrant van zaterdag 12 april schreef een 30-jarige 'studente journalistiek en nieuwe media,' die zichzelf als 'seriejunk' laat afkondigen, onder de kop 'Moraal,' over 'de helden van de populairste televisieseries van nu':

'Ze moorden, ze liegen, ze stelen, de helden van de populairste televisieseries van nu. En toch geven wij om ze. Omdat, denkt Jennie Barbier, we die schurken geloven,

want 'Slecht is echt.' 

Volgens Barbier betreft het hier 'Kwaliteitstelevisie voor een kleiner, intelligent publiek.' Series als ondermeer Game of Thrones van HBO 

raken duidelijk een snaar: tv-series waarin grenzen kunnen worden opgezocht. En overschreden.

Grenzen van geweld, zedelijkheid en grof taalgebruik, maar ook die van morele normen en waarden…

Immoreel, ja ronduit slecht gedrag van fictieve personages wordt acceptabeler. Sterker nog, is bijna een vereiste. Ingoede helden zijn saai, een tikkeltje ouderwets zelfs…

Terwijl de goeden het loodje leggen, komen de moderne anti-helden met alles weg. Verleiden met slechtheid is het ultieme gebruik van de mogelijkheden die een tv-serie biedt: een lange verteltijd op een laag tempo geeft genoeg ruimte om te zorgen dat toeschouwers zich gaan — en blijven — identificeren met de 'slechte' personages.

Jennie Barbier vertegenwoordigt het bewustzijn van de jonge generatie die nu aan bod komt, een veel minder ideologische generatie, tamelijk illusieloos en daarmee in staat te zien wat er werkelijk gebeurt, in tegenstelling tot mijn generatie duiders en opiniemakers. Zij schrijft:

Conventionele regels over goed en kwaad passen niet altijd meer bij de realiteit van nu. De overzichtelijkheid van de Tweede Wereldoorlog en daarna de Koude Oorlog bestaat niet meer… Om de huidige staat van de wereldpolitiek in een citaat samen te vatten: 'Honor? You think it's honor that's keeping the peace? It's fear, fear and blood.' Of, vrij vertaald naar de moderne situatie: geld en gas.

Ingrijpen is niet meer onomstreden. Bemoeienis met politieke conflicten in niet-westerse landen is steeds moeilijker te rechtvaardigen. Naast het geloof in de overwinning van het 'goede' is ook de rotsvaste overtuiging van onze morele superioriteit op losse schroeven komen te staan…

Hoe meer je ziet, hoe meer je weet, des te groter de rommel. En des te diffuser de moraal. Het wordt steeds moeilijker om alles in overzichtelijke zwart-wit-kaders te proppen. De slechterik? Dat zijn we soms zelf…

Kwaliteitsseries geven ons niet de wereld waar we op hopen, maar een wereld waarin we geloven. Een wereld die ondanks de draken en de verzonnen talen, 'echt' voelt: zo zou het kunnen gaan.

En dus wordt The Walking Dead, over een post-apocalyptische zombie-wereld, geprezen om het rauwe realisme. Dat de vicepresident in House of Cards hoogstpersoonlijk een moord pleegt, is onwaarschijnlijk, maar zijn machtswellust vinden we aannemelijk. Het jonge meisje Arya (Game of Thrones. svh) dat de smaak van het doden te pakken krijgt, is het beste symbool voor het verlies van alle onschuld. 

Daenerys (Emilia Clarke) eats a fresh horse heart. 

Tot zover Jennie Barbier,'studente journalistiek en nieuwe media,' die opmerkelijk genoeg de rol van de commerciële massamedia in dit proces totaal onbelicht laat. Vanwege het feit dat zijzelf stelt dat het hier 'Kwaliteitstelevisie' betreft 'voor een kleiner, intelligent publiek,' en ikzelf met interesse onder andere de serie Game of Thrones volg, wil ik over de rol van de zogeheten 'vrije pers' in deze toch enkele opmerkingen plaatsen. Ik begin met Barbier's conclusie in haar laatste zin: het moordende 'jonge meisje' als 'symbool voor het verlies van alle onschuld' in een tv-serie van een commerciële zender. Interessant is dat deze aankomende journaliste die het van non-fictie moet hebben, aan de hand van fictie probeert aan te tonen dat 'we… alle onschuld' zijn kwijt geraakt. Hoewel ze gelijk heeft dat er sprake is van een demasqué, is die ontmaskering vooral het gevolg van de onstuitbare behoefte van de televisie aan sensationele en zo schokkend mogelijke beelden. De 'life' uitgezonden beelden van Amerikaanse oorlogsmisdaden in Vietnam waren wat dat betreft een kantelpunt in de naoorlogse geschiedenis. 

In feite werd de basis gelegd voor deze omwenteling toen in '45 de westerse bevolking de eerste beelden zag van Auschwitz en Hiroshima. Van toen af aan kon niemand meer echt geloven in de Verlichtingsidealen, die ten grondslag lagen aan het Vooruitgangsgeloof. En het is juist — ongewild —  het werk van de mainstream pers dat symbool staat 'voor het verlies van alle onschuld.' Maar dat kan Jennie Barbier domweg niet zien, omdat zij zelf onderdeel uitmaakt van die mainstream propaganda, wanneer ze in haar opiniestuk verwijst naar de bejaarde propagandist Paul Brill om te beweren dat 'in Oekraïne het Westen al deëscalerend overrompeld [wordt] door een rücksichtslose Poetin.' Ook Barbier zit gevangen in één van de 'overzichtelijke zwart-wit-kaders,' en beseft daardoor niet dat in dit geval het Westen evenzogoed de 'slechterik' is. Dat is nu juist de reden waarom HBO een 'Kwaliteitstelevisie voor een kleiner, intelligent publiek' is begonnen; dit publiek prikt namelijk dwars door de mediapropaganda heen, beseft allang dat de westerse elite even doortrapt is als welke elite dan ook. Daarnaast is, in tegenstelling tot de mainstream media, het ontwikkelde publiek dankzij de psychologie, sociologie, antropologie etc. gaan beseffen hoe zwak de westerse claim op superioriteit is. Langzaam maar zeker is er ruimte ontstaan voor de waardering van andere culturen. In zijn boek Twijfel aan Europa (1990) wees de filosoof Ton Lemaire op het volgende:

Wat in ieder geval definitief verloren lijkt te zijn gegaan, is de klassieke correspondentie tussen Verlichting, beschaving en Europa/Westen. Er blijken vele, gelijkwaardige, beschavingen te bestaan; Europa heeft zich ingebeeld het zelfbewustzijn van de mensheid te vertegenwoordigen, want haar universalisme wordt ontmaskerd als de hardnekkige illusie van een specifieke cultuur; en de Verlichting heeft, door haar interne dialectiek voortgedreven, haar eigen kracht geneutraliseerd…

Al met al vindt er een meedogenloze devalorisatie plaats van datgene waarin Europa sinds de achttiende eeuw heeft geloofd, een ontmaskering van de mythen van de moderniteit: productie, beschaving, rationaliteit, bekroond door de grootste van alle: die van de Vooruitgang (waarbij het Westen zich nog als aan een reddingsboei vastklampt aan het laatste brokstuk van deze mythe: de economische groei!). En westerse intellectuelen lijken er een grimmig soort voldoening in te vinden om datgene te ontluisteren en te deconstrueren waarin hun medeburgers – en ook zijzelf wellicht – lange tijd geloofd hebben. Zij worden zelfs virtuozen in het bewijzen dat het zoeken naar waarheid geen zin heeft.

Een samenleving die haar geloof heeft verloren in de voornaamste waarden die haar hebben voortgestuwd, bevindt zich in een crisis. Reeds Spengler wees erop dat de ook al in zijn tijd bestaande vormen van scepticisme en relativisme symptomen zijn van een in haar verval-stadium verkerende cultuur…

Het merkwaardige is dat de Europese beschaving in een crisis is terechtgekomen op het moment dat de verwestersing van de wereld nagenoeg voltooid is en Europa dus schijnt te zijn geslaagd in de verbreiding van haar civilisatie…

De Verlichting is op haar eigen grenzen gestoten, zowel ten gevolge van de bewustwording van de waarde van andere culturen als door haar eigen innerlijke logica voortgedreven.

Met andere woorden: 'het beste symbool voor het verlies van alle onschuld,' mag dan wel voor een bij de Volkskrant stage lopende journaliste als Jenny Barbier het 'jonge meisje Arya' zijn in de serie Game of Thrones, maar dat 'verlies van alle onschuld,' is al geruime tijd gaande en betreft alle maatschappelijke lagen, zowel rijk als arm, geschoold als ongeschoold, autochtoon als allochtoon. Hoewel de mainstream journalisten en opiniemakers in hun eigen propaganda geloven en menen dat alleen 'Poetin [rücksichtlos]' is, weet 'het intelligent publiek' waarvoor HBO series maakt, allang beter. Dat beseft wat 'shock and awe' betekent, wat 'collateral damage' inhoudt, wat 'humanitair ingrijpen' in werkelijkheid betekent; het 'publiek' heeft het allemaal, vanuit de leunstoel, jarenlang aan zich voorbij zien trekken. De Koude Oorlog-retoriek is versleten, en kan niet meer kunstmatig effectief worden gemaakt. Er is in de westerse cultuur iets fundamenteels verandert, het vertrouwen in de macht is veranderd in een diepe scepsis tegenover de macht, en de journalistieke rechtvaardiging ervan. Dit verklaart de populariteit van betaalzenders. Via fictie tonen de HBO-series 'het rauwe realisme' dat de non-fictie massamedia vergeefs proberen te verdoezelen, of als dat niet meer lukt, te legitimeren. Hoe vaak Paul Brill en zijn collega's ook mogen beweren dat 'Poetin' niet deugt, de westerse bevolking weet uit ervaring dat haar eigen politieke leiders evenmin deugen. Het interessante nu is dat via fictie de door de mainstream media gepresenteerde 'werkelijkheid' nog verder wordt ondergraven, zonder dat de de commerciële pers dit door heeft. Inderdaad, voor een 'intelligent publiek' geeft de HBO-fictie een veel realistischer beeld van de werkelijkheid dan de dagelijkse propaganda van de westerse massamedia. De stelling van Barbier dat daarmee immoraliteit aanvaardbaarder is geworden, en dat 'ronduit slecht gedrag van fictieve personages acceptabeler' wordt, is apert onjuist, tenminste als ik afga op de opmerkingen van 'intelligente' mensen in mijn omgeving, die naar bijvoorbeeld Game of Thrones kijken. Voor hen geldt geenszins de bewering dat

Terwijl de goeden het loodje leggen, de moderne anti-helden met alles weg[komen]. Verleiden met slechtheid is het ultieme gebruik van de mogelijkheden die een tv-serie biedt: een lange verteltijd op een laag tempo geeft genoeg ruimte om te zorgen dat toeschouwers zich gaan — en blijven — identificeren met de 'slechte' personages.

Dit gaat misschien op voor Jennie Barbier, maar wanneer ik met de kijkers uit mijn eigen milieu spreek dan merkt bijvoorbeeld mijn zoon Dylan op dat er zoveel 'personages,' in Game of Thrones voorkomen, 'goed' zowel als 'slecht,' dat een kijker zich niet met één van hen kan 'identificeren,' dat wil zeggen in de letterlijke betekenis van het woord: , namelijk'vereenzelvigen.' Vooral ook omdat de karakters niet uitgewerkt zijn, en tamelijk ééndimensionaal blijven. De kracht van deze serie is ook niet de individuele psychologie van de talloze 'hoofdpersonen,' maar de sociale structuur van het verhaal. De kijker identificeert zich niet met een individu, maar met de situatie waarin deze individuen opgesloten zitten, waarbij dient te worden opgemerkt dat nagenoeg geen van hen helemaal 'goed,' dan wel helemaal 'slecht' is. Bovendien heeft geen van hen greep op het geheel, iedereen wordt gedreven door persoonlijke driften en is slachtoffer van dynamiek van  als het ware autonome gebeurtenissen. Mijn dochter Alexandra viel het op dat in Game of Thrones alle hoofdrolspelers aan deze kant van de muur in een uiterst bloedige strijd  om de hegemonie verwikkeld zijn, terwijl aan de ijskoude andere kant van de muur zich een gruwelijke dreiging formeert. In plaats van samen te werken om voorbereid te zijn op de  almaar dichterbij komende gevaar van buitenaf, blijven de partijen elkaar onderling verzwakken. Precies zoals in werkelijkheid het Westen de werkelijke bedreigingen blijft negeren door de VS te steunen in zijn gewelddadig sterven naar hegemonie, terwijl de klimaatverandering, de uitputting van de grondstoffen, de bevolkingsexplosie en de macht van het militair-industrieel complex de werkelijke bedreigingen van de mensheid zijn. Het 'intelligente publiek' van HBO beseft dit, herkent het proces, begrijpt dat HBO realistischer is dan de mainstream media die zich herhalen en steeds ongeloofwaardiger worden. Dit publiek moet ergens heen met zijn groeiende maatschappelijke onrust, en in de  'vrije pers' geen uitlaatklep vinden. Het is pas sinds de jaren zestig dat een toenemend aantal burgers in het Westen bewust wordt van het feit dat door de roofzucht van de blanke, christelijke cultuur de afgelopen eeuwen alleen al in de VS 'More than a thousand distinct cultures, a thousand mutually unintelligible languages, a thousand ways of knowing' werden vernietigd, zoals de Amerikaanse auteur Barry Lopez, winnaar van The National Book Award, in zijn essaybundel The  Rediscovery of North America (1990) schreef, en zich afvroeg:

How can one compare intimacy with the facets of knowledge to the possession of gold? How could we have squandered such wisdom in that search?

Dat zijn de vragen die een 'intelligent publiek' zich vandaag de dag stelt. Met het oog op de grootscheepse milieuvernietiging op enkele plaatsen in de VS merkt Lopez op dat

It would take a lifetime to list, even in these few places, the trees and flowers, the butterflies and fish, the small mammals, the kind of deer and cats, the migratory and resident birds, and to say the most rudimentary things about their relationships, how they know and reflect each other.

This, along with the people we ignored, was a wealth that didn't register until much of it was gone, or until, like the people, it was a tattered, diluted remnant, sequestered (afgezonderd. svh) on a reservation.

Let wel, dit is niet de stem van iemand die gezien wordt als een milieufreak, een gemarginaliseerde zonderling, maar de stem van een gerespecteerde auteur die niet alleen een breed publiek heeft, maar ook nog eens schrijft voor ondermeer de New York Times, National Geographic en Harper's. Na eeuwen gewelddadig expansionisme, waarbij volgens de Amerikaanse geleerde Samuel Huntington geldt dat 'the West the world [won] not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do,' is nu ook de Amerikaanse intelligentsia gedwongen zichzelf de vraag te stellen:

How, then, do we come to know the land, to discover what more may be there than merchantable timber, grazeable prairies, recoverable ores, damnable water, netable fish?

It is by looking upon the land not as its possessor but as a companion. To achieve this, one must I think cultivate intimacy, as one would with a human being. And that would mean being in a place, taking up residence in a place,' 

aldus Barry Lopez, die hieraan toevoegt:

We would have to memorize and remember the land, walk it, eat from its soils and from the animals that ate its plants. We would have to know its winds, inhale its airs, observe the sequence of its flowers in the spring and the range of birds.

To enquire after this knowledge is to make our proposals, to answer the antiphony (Wisselzang svh). To be intimate with the land like this is to enclose it in the same moral universe we occupy, to include it in the meaning of the word community.

In dit opzicht zit Barbier er volledig naast wanneer ze stelt dat 'Kwaliteitsseries ons' een 'wereld [geven] waarin we geloven.'  Integendeel zelfs, de series zijn slechts de weerspiegeling van 'het rauwe realisme' waarmee de mens elke dag geconfronteerd wordt, zowel thuis op de buis, als buiten op straat en op het werk. Een realiteit die in de mediapropaganda  de 'Vrije Wereld' en de 'Democratie' wordt betiteld, en dat door de belangrijkste polder-opiniemaker Henk Hofland als 'het vredestichtende Westen' wordt geprezen of door zijn collega Geert Mak als de Amerikaanse 'soft power,' oftewel 'de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.'

Over een generatie zullen de westerse slachtoffers van deze absurde propaganda zich afvragen waarom dit slag opiniemakers destijds zoveel aanzien en inkomen verdienden, terwijl ze voor hun ogen de rampzalige ontwikkelingen zagen aankomen. Ze zullen niet echt kunnen begrijpen dat in onze tijd, waarin geen normen en waarden meer zijn, en dus alles waar is, een 30-jarige studente journalistiek als 'seriejunkie' in een zogeheten 'kwaliteitskrant' kon beweren dat moorden, verkrachten, stelen, incest plegen, liegen en alle andere 'conventionele regels over goed en kwaad niet altijd meer bij de realiteit van nu [passen].' De commerciële pers is bij gebrek aan een 'waarheid' zo erg de weg kwijt geraakt dat ze krankzinnig is geworden en ze het verschil tussen fictie en non-fictie niet meer kan registreren. Ze is niet meer in staat om een intelligente conversatie aan te gaan met de werkelijkheid. Inderdaad, voor haar geldt de 'waarheid' van de cynicus in Game of Thrones, die zegt: 'Honor? You think its honor that'd keeping the peace? It's fear, fear and blood.' Voordat we volgend keer weer verdergaan met deze consequentieloos lijkende waanzin, nog een citaat uit Barry Lopez' The Rediscovery of North America:

When we enter the landscape to learn something, we are obligated, I think, to pay attention rather than constantly to pose questions. To approach the land as we would a person, by opening an intelligent conversation. And to stay in one place, to make of that one, long observation a fully dilated  (verwijde. svh) experience. We will always be rewarded if we give the land credit for more than we imagine, and if we imagine it as being more complex even than language.

In these ways we begin, to find a home, to sense how to fit a place. 

Daar gelden de 'conventionele regels over goed en kwaad,' omdat de mens er de eeuwig geldende morele wetten vindt. Moraal is niet marktgevoelig, zoals Jennie Barbier met haar serieverslaving meent. Fictie is niet de werkelijkheid, hooguit de weerspiegeling ervan. 'We geloven' de 'schurken' niet, althans mijn directe omgeving en ook ik niet, we bestuderen de 'schurken,' en kijken naar die series zoals de Atheense bevolking tweeënhalf millennia geleden naar de tragediën keken, namelijk om op die manier de werkelijkheid te begrijpen. Meer daarover later.

Noam Chomsky | Red Lines in Ukraine and Elsewhere

Friday, 02 May 2014 11:22By Noam Chomsky, Truthout | Op-Ed

• 
  
• font size   
• Print 
• Email

Vladimir Putin - World Economic Forum Annual Meeting Davos 2009. (Photo: Sebastian Derungs, World Economic Forum / Flickr)The current Ukraine crisis is serious and threatening, so much so that some commentators even compare it to the Cuban missile crisis of 1962.

Columnist Thanassis Cambanis summarizes the core issue succinctly in The Boston Globe: "(President Vladimir V.) Putin's annexation of the Crimea is a break in the order that America and its allies have come to rely on since the end of the Cold War - namely, one in which major powers only intervene militarily when they have an international consensus on their side, or failing that, when they're not crossing a rival power's red lines."

This era's most extreme international crime, the United States-United Kingdom invasion of Iraq, was therefore not a break in world order - because, after failing to gain international support, the aggressors didn't cross Russian or Chinese red lines.

In contrast, Putin's takeover of the Crimea and his ambitions in Ukraine cross American red lines. Therefore "Obama is focused on isolating . Putin's Russia by cutting off its economic and political ties to the outside world, limiting its expansionist ambitions in its own neighborhood and effectively making it a pariah state," Peter Baker reports in The New York Times.

American red lines, in short, are firmly placed at Russia's borders. Therefore Russian ambitions "in its own neighborhood" violate world order and create crises.

The point generalizes. Other countries are sometimes allowed to have red lines - at their borders (where the United States' red lines are also located). But not Iraq, for example. Or Iran, which the U.S. continually threatens with attack ("no options are off the table").

Such threats violate not only the United Nations Charter but also the General Assembly resolution condemning Russia that the United States just signed. The resolution opened by stressing the U.N. Charter ban on "the threat or use of force" in international affairs.

The Cuban missile crisis also sharply revealed the great powers' red lines. The world came perilously close to nuclear war when President Kennedy rejected Premier Khrushchev's offer to end the crisis by simultaneous public withdrawal of Soviet missiles from Cuba and American missiles from Turkey. (The U.S. missiles were already scheduled to be replaced by far more lethal Polaris submarines, part of the massive system threatening Russia's destruction.)

In this case too, the United States' red lines were at Russia's borders, and that was accepted on all sides.

The U.S. invasion of Indochina, like the invasion of Iraq, crossed no red lines, nor have many other U.S. depredations worldwide. To repeat the crucial point: Adversaries are sometimes permitted to have red lines, but at their borders, where America's red lines are also located. If an adversary has "expansionist ambitions in its own neighborhood," crossing U.S. red lines, the world faces a crisis.

In the current issue of the Harvard-MIT journal International Security, Oxford University professor Yuen Foong Khong explains that there is a "long (and bipartisan) tradition in American strategic thinking: Successive administrations have emphasized that a vital interest of the United States is to prevent a hostile hegemon from dominating any of the major regions of the world."

Furthermore, it is generally agreed that the United States must "maintain its predominance," because "it is U.S. hegemony that has upheld regional peace and stability" - the latter a term of art referring to subordination to U.S. demands.

As it happens, the world thinks differently and regards the United States as a "pariah state" and "the greatest threat to world peace," with no competitor even close in the polls. But what does the world know?

Khong's article concerns the crisis in Asia, caused by the rise of China, which is moving toward "economic primacy in Asia" and, like Russia, has "expansionist ambitions in its own neighborhood," thus crossing American red lines.

President Obama's recent Asia trip was to affirm the "long (and bipartisan) tradition," in diplomatic language.

The near-universal Western condemnation of Putin includes citing the "emotional address" in which he complained bitterly that the U.S. and its allies had "cheated us again and again, made decisions behind our back, presenting us with completed facts . with the expansion of NATO in the East, with the deployment of military infrastructure at our borders. They always told us the same thing: 'Well, this doesn't involve you.' "

Putin's complaints are factually accurate. When President Gorbachev accepted the unification of Germany as part of NATO - an astonishing concession in the light of history - there was a quid pro quo. Washington agreed that NATO would not move "one inch eastward," referring to East Germany.

The promise was immediately broken, and when Gorbachev complained, he was instructed that it was only a verbal promise, so without force.

President Clinton proceeded to expand NATO much farther to the east, to Russia's borders. Today there are calls to extend NATO even to Ukraine, deep into the historic Russian "neighborhood." But it "doesn't involve" the Russians, because its responsibility to "uphold peace and stability" requires that American red lines are at Russia's borders.

Russia's annexation of Crimea was an illegal act, in violation of international law and specific treaties. It's not easy to find anything comparable in recent years - the Iraq invasion is a vastly greater crime.

But one comparable example comes to mind: U.S. control of Guantanamo Bay in southeastern Cuba. Guantanamo was wrested from Cuba at gunpoint in 1903 and not relinquished despite Cuba's demands ever since it attained independence in 1959.

To be sure, Russia has a far stronger case. Even apart from strong internal support for the annexation, Crimea is historically Russian; it has Russia's only warm-water port, the home of Russia's fleet; and has enormous strategic significance. The United States has no claim at all to Guantanamo, other than its monopoly of force.

One reason why the United States refuses to return Guantanamo to Cuba, presumably, is that this is a major harbor and American control of the region severely hampers Cuban development. That has been a major U.S. policy goal for 50 years, including large-scale terror and economic warfare.

The United States claims that it is shocked by Cuban human rights violations, overlooking the fact that the worst such violations are in Guantanamo; that valid charges against Cuba do not begin to compare with regular practices among Washington's Latin American clients; and that Cuba has been under severe, unremitting U.S. attack since its independence.

But none of this crosses anyone's red lines or causes a crisis. It falls into the category of the U.S. invasions of Indochina and Iraq, the regular overthrow of parliamentary regimes and installation of vicious dictatorships, and our hideous record of other exercises of "upholding peace and stability."

© 2014 Noam Chomsky
Distributed by The New York Times Syndicate

http://www.truth-out.org/opinion/item/23448-noam-chomsky-red-lines-in-ukraine-and-elsewhere

NOAM CHOMSKY

Noam Chomsky's most recent book is Power Systems: Conversations on Global Democratic Uprisings and the New Challenges to U.S. Empire. Interviews with David Barsamian. Chomsky is emeritus professor of linguistics and philosophy at the Massachusetts Institute of Technology, in Cambridge.

Veterans For Peace Urges Honesty, Caution Regarding Ukraine

RESIST! PEACE, RUSSIA, UKRAINE 
By Veterans For Peace, www.veteransforpeace.org
May 1st, 2014

Selecteer een taalNederlandsAfrikaansAlbaneesArabischArmeensAzerbeidzjaansBaskischBengaalsBosnischBulgaarsCatalaansCebuanoChinees (traditioneel)Chinees (vereenvoudigd)DeensDuitsEsperantoEstsFinsFransGallicischGeorgischGrieksGujaratiHaïtiaans CreoolsHausaHebreeuwsHindoestaansHmongHongaarsIersIgboIJslandsIndonesischItaliaansJapansJavaansJiddischKannadaKhmerKoreaansKroatischLaoLatijnLetsLitouwsMacedonischMaleisMalteesMaoriMarathiMongoolsNepaleesNoorsOekraïensPerzischPoolsPortugeesPunjabiRoemeensRussischServischSlovaaksSloveensSomalischSpaansSwahiliTagalogTamilTeluguThaiTsjechischTurksUrduVietnameesWelsWit-RussischYorubaZoeloeZweeds

  Mogelijk gemaakt door Translate

17

The crisis in Ukraine is escalating to the point where a new Cold War threatens to become a hot war between nuclear-armed powers. How did we get here and what can we do to avoid war?

1. In February of this year, the U.S. government supported the violent overthrow of the elected president of Ukraine, after he decided against entering into an exclusive economic and political agreement with the European Union. Hundreds of thousands of people in western Ukraine were in the streets calling for the president to step down, for a variety of reasons including corruption. But extreme right-wing nationalist militias led the mob violence that sent the president packing, and neo-fascist leaders now hold key positions in the U.S.-backed government in Kiev, including overseeing the military and police.
2. Russia responded by facilitating the annexation of Crimea, historically part of Russia and home to its Black Sea naval fleet. The insertion of Russian troops into Crimea was a violation of international law, and thus the popular referendum on annexing to Russia can be called into question. But the massive participation in the referendum, with over 90% approving annexation to Russia, appears to accurately reflect the sentiment of the Crimean people, and was followed by widespread dancing in the streets. No Russian tanks. Crimea had been part of Ukraine only since 1954, when it was so ordered by Russian president Nikita Krushchev, without the consent of the people of Crimea.
3. The largely Russian-speaking population of eastern Ukraine does not accept the new coup government in Kiev, and armed groups have seized many government buildings, variously calling for more autonomy within Ukraine, outright independence, or annexation to Russia. Many people in western Ukraine also remain in the streets, some supporting the interim government, while others are reportedly wary of the coup government and waiting for democratic elections, promised for late May.
4. Some Ukrainian Army units sent to take back government buildings in eastern Ukraine have been disarmed and/or have refused to attack their fellow countrymen.
5. Russian-speaking militants attempting to take over a military base in eastern Ukraine were repelled, several were killed and others arrested. A checkpoint manned by Russian-speaking militias was attacked, killing three to six men, and wounding several others. Right-wing militias were accused, but have denied responsibility for the attack.
6. An interim peace agreement between the U.S., Russia, the European Union and the government in Kiev quickly fell apart, as resistance groups in eastern Ukraine were not invited to participate and have not agreed to abandon their occupation of government buildings. President Obama is accusing Russia of not calling on pro-Russian militants in eastern Ukraine to stand down.
7. Two weeks ago the head of the CIA made a “secret” mission to Kiev, followed last week by Vice President Joseph Biden. New raids by the Ukrainian Army in eastern Ukraine began shortly after Biden’s visit. The new regime in Kiev, considered illegitimate by many Ukrainians, is to receive one billion dollars in loan guarantees, courtesy of U.S. taxpayers.
8. NATO has announced that it is building up its air, naval and ground forces in eastern Europe. Dominated by the U.S., NATO has steadily expanded to incorporate former states of the Soviet Union, despite earlier promises to Russia that this would not happen.
9. Russia, incensed by the West’s blatant – if botched – attempt to expand its sphere of influence into traditional Russian strongholds, is reported to have as many as 40,000 troops stationed near its border with Ukraine.
10. Six hundred U.S. soldiers have been sent to Poland, Estonia, Latvia and Lithuania. They are from the 173rd Airborne Brigade Combat Team, based in Vicenza, Italy. This is a rapid response unit that played a key role in the March 2004 invasion of Iraq and saw major combat in Afghanistan. Six hundred troops is not a lot, but NATO’s top military commander, U.S. Gen. Philip M. Breedlove, has publicly discussed the option of sending a 4,500-member American combat brigade from Fort Hood, Texas, to Europe.
11. U.S. media coverage of the “Crisis in Ukraine” has been little more than one-sided propaganda, portraying Russian President Putin as the aggressor and providing no historical context whatsoever.
12. Right-wing militarists in the U.S. are calling for U.S. troops in Ukraine, while President Obama and Secretary of State Kerry implement economic warfare (“sanctions”) and institute a renewed policy of isolating and “containing” Russia, aka Cold War II.
13. President Obama and Secretary of State Kerry have avoided making comments about fascistic, anti-Semitic leaders who are now part of the government in Kiev. Only after forged fliers were attributed to a pro-Russia resistance group in eastern Ukraine, did John Kerry denounce the “obscenity” of anti-Semitism.
14. Loan guarantees from the U.S., EU and International Monetary Fund will require further privatization in Ukraine and a great burden of austerity to be imposed upon its people.

In our Statement of Purpose, Veterans For Peace promises “to restrain our government from intervening, overtly and covertly, in the internal affairs of other nations.”

What we are seeing in Ukraine is a classic example of covert U.S. intervention and “regime change,” very similar to current goings-on in Venezuela, where the U.S. government is supporting street violence aimed at overthrowing another democratically elected government.

Whether or not U.S. and Russian leaders intend it, this covert war threatens to become an overt war with every rhetorical, economic and military escalation. As we know, wars are all too easy to start, even by accident, but very difficult to stop. Russia, feeling existentially threatened and bullied on its own border, is unlikely to back down. It is our responsibility as Veterans For Peace to help pull our own government back from the abyss.

WHAT CAN WE DO TO HEAD OFF WAR?

1. Rather than succumb to outlandishly one-sided propaganda in the U.S. mass media, we will counter it by telling the truth, to our neighbors, to our local media, through our own media and through public actions.
2. We will tell our elected leaders and the general public that we absolutely oppose any U.S./NATO military intervention in Ukraine or attack on Russia.
3. We believe that the U.S., the European Union and right-wing extremists in Ukraine bear much of the responsibility for the current crisis. Even so, we call upon Russian leaders to take steps to de-escalate this crisis and avoid a new war between nuclear-armed powers.
4. We also oppose economic warfare (“sanctions”) against Russia. Economic warfare is a violation of international law, in part because it is a form of collective punishment that most often hurts the poor, the very young and the very old. As we saw with Iraq, economic sanctions, rather than being an alternative to military action, can actually be a prelude to all-out war.
5. We oppose shoring up the illegitimate government of Ukraine with billions of U.S. tax dollars that would better be spent on much needed social programs here in the U.S., such as food security, housing and healthcare for GI’s and veterans who have been physically and psychologically wounded by war.
6. We will seek out allies in the peace movement, both in the U.S. and internationally, and make urgent common cause to head off a dangerous war involving the U.S. and Russia, both nuclear-armed powers.
7. We will work to understand the varying interests of different national groups and regions within Ukraine, and encourage a nonviolent, diplomatic outcome to this dangerous crisis. Washington and its European allies ought to reverse course and turn Ukraine into a field of cooperation with Russia through a jointly supported bailout devoid of geopolitical motivation. Good relations with both Russia and the European Union are in the best interests of all the Ukrainian people. A just and peaceful resolution that averts the very real threat of war is in the interests of all the world’s people.

NO NEW WAR, NOT COLD, NOT HOT, NOT NUCLEAR!

NONVIOLENCE, DIPLOMACY AND COOPERATION WILL WIN THE DAY!

http://www.popularresistance.org/veterans-for-peace-urges-honesty-caution-regarding-ukraine/