woensdag 7 mei 2014

De Mainstream Pers 207


Barry Lopez: 'this pose of responsibility.'


Niemand die ooit een Amerikaanse verkiezingscampagne van nabij heeft meegemaakt… zal licht denken over het vitale karakter van de Amerikaanse democratie.
Geert Mak. Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika. 2012


PLAYBOY: You make the U.S. sound like a banana republic in which a handful of families control all the economic and political power.

SANDERS: Yes, it is. In more technical economic terms I would call it an oligarchy. You have an economy where a very few people control a large part of the wealth. You have an economy where the top six financial institutions have assets equivalent to two thirds of the GDP of the United States, more than $9 trillion. That's economic control. On top of that, the U.S. Supreme Court ruling on campaign finance, Citizens United, said to these folks, 'Hey, so you own the economy. Fine. Now we're giving you the opportunity to own the political process.' The other part of the story is what happens on the floors of the Senate and the House. If there's a tough vote in the House or the Senate - for example, legislation to break up the large banks - people might come up and say, 'Bernie, that's a pretty good idea, but I can't vote for that.' Why not? Because when you go home, what do you think is going to happen? Wall Street dumps a few million dollars into your opponent's campaign.
Senator Bernie Sanders. Playboy Interview. 17 oktober 2013 

'Het vitale karakter karakter van de Amerikaanse democratie,' bestaat alleen in het hoofd van Geert Mak en alle andere mainstream-opiniemakers in en buiten de polder. Voor een deskundige als de onafhankelijke senator van Vermont geldt dat zijn land een 'bananen republiek' is, geen democratie, maar een oligarchie, de heerschappij van een kleine elite. Dat desondanks Mak spreekt van een 'vitale… democratie' zegt meer over hoe corrupt hij is dan over zijn kennis, want zelfs Mak beseft dat de VS geen 'democratie' is, zoals hij tegenover mij in het verleden heeft toegegeven. Hoe kan de domineeszoon zo onbeschaamd liegen, terwijl hij zich toch 'gelovig, christelijk' noemt, en in 'een hiernamaals' als in 'een laatste oordeel' gelooft, én als klap op de vuurpijl in 'een algemene genade.'  Wat dit voor hem in concreto betekent blijft onduidelijk, ik bedoel: hoe ziet Mak 'De dag des oordeels,'  de dag dus 'waarop over alle mensen een oordeel geveld zal worden door God'? Zal hij worden toegelaten, of verdwijnt hij naar de hel? Hoewel de inherent zondige mens, volgens de judeo-christelijke religie, wordt  afgerekend op zijn slechte en goede daden, gelooft Mak gelukkig voor hem
in een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God. En dat je die genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel. Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.
Dit is zeker niet het godsbeeld van het benepen gereformeerd protestantse milieu waaruit hij afkomstig is. Hier is veel meer sprake van een katholieke God, die op tijd een oogje toeknijpt, een gezellige, in de dagelijkse omgang 'vriendelijke' en 'heel belangrijk,' met het oog op het 'hiernamaals,' eveneens 'milde, liefdevolle God.' Het is prettig voor Mak dat hij een houvast heeft aan een dergelijk beeld van een 'milde God,' die, zodra het moment is aangebroken, hem ongetwijfeld zal opnemen in de hemel. Zonder de rol van de Allerhoogste te willen spelen, kan ik niet anders dan een vraag stellen die later van belang zal zijn. Mak verklaart met nadruk dat je als gelovige 'die genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God.' Waarom blijft Mak dan zijn publiek bedriegen, terwijl hij zichzelf de taak heeft gesteld Gods 'genade' over te brengen op zijn 'medemensen,' en er tevens allerlei 'lijnen lopen tussen andere mensen' en hem en tussen hem 'en God'? Waarom zou Mak die 'andere mensen' de leugen vertellen dat de VS een 'vitale… democratie' is, terwijl hij net zo goed als senator Sanders weet dat het hier een 'bananen republiek' omdat de macht in handen is van een oligarchie. Wat bezielt deze godsvruchtige Nederlandse auteur om bewust talloze onwaarheden te verkopen, terwijl hij onderdeel 'uitmaakt van een gemeenschap' en door allerlei onzichtbare draden met 'andere mensen' in de hele wereld en ook nog eens met 'God' onlosmakelijk verbonden is? 
Ik stel die vraag omdat mij onlangs ter ore kwam dat Geert Mak mij als 'één van zijn beste vrienden' had beschouwd en zich door mij als het ware verraden voelt sinds ik hem als bekende Nederlander, vooraanstaande opiniemaker én schrijver van bestsellers publiekelijk bekritiseer. Verraad is ontrouw, het niet trouw zijn aan, in dit geval, Mak. Het punt is namelijk dat men in het poldermodel elkaar niet in het openbaar bekritiseert. Men vergoeilijkt elkaar, vermijdt conflicten, verschillen in opvattingen worden toegedekt en men is bereid zich tot grote hoogte te laten corrumperen. Trouw, niet aan een diep verankerd mens- en wereldbeeld, maar trouw aan het eigen milieu staat voorop. Aan deze onvoorwaardelijke trouw kleeft een akelig aspect. Die trouw is niet gebaseerd op gemeenschappelijke normen en waarden, en vloeit niet voort uit het feit dat men elkaar respecteert of waardeert, maar is het resultaat van het feit dat nagenoeg iedereen in een klein land op elkaar aangewezen is, afhankelijk is van elkaar. Vandaar dat in kleine gemeenschappen zelfs de grootste schoft erop kan vertrouwen dat hij met alle egards behandeld zal worden. Voor mij geldt echter dat vriendschap gebaseerd is op wederzijds respect voor wie en wat de ander is. Ik kan niet bevriend zijn met iemand die almaar doorgaat met het belazeren van de kluit. Loyaal ben ik aan normen en waarden, en aan oprechtheid. Die vormen voor mij de gemeenschappelijke band waarop vriendschap berust. Ik kan niet 'trouw' zijn aan iemand die almaar verraad pleegt, iemand die stelt 'dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God,' en tegelijk spreekt van 'het vitale karakter van de Amerikaanse democratie,' om slechts één bewuste leugen als voorbeeld te geven. Hier wordt verraad gepleegd aan datgene wat Geert Mak, en ieder ander, tot mens maakt, namelijk een moreel besef. Hier wordt vertrouwen geschonden, het vertrouwen dat -- zeker -- een 'vriend' niet tegen jou en anderen liegt. In dit verband is de opmerking van John Lydon, zanger van de voormalige punk rockband de Sex Pistols, veelzeggend:
When I was seven I lost my memory through meningitis. It took me some four years to fully recover, who I really was. And from then on I really think I did know who I was…
When you recover from an illness that serious, the one thing you rely on, as a guideline and a principle in my life, is that I expect people to tell me the truth, the whole truth and nothing but the truth, as I will do to you, I will not lie. I will not, about anything. I can't afford to, because once you lost your memory — you have to bear this in mind — you need to believe what people are telling you. When someone is telling you: I am your mother, you need to know that to be true, even though in the back of your head you don't know this, at all. It is a wonderful thing to find out people haven't lied to you and it is terrible to find out that they have. Don't hurt people. The most serious way you can hurt anyone is to lie, any kind of lie.

John Lydon: 'The most serious way you can hurt anyone is to lie, any kind of lie.'

In een tijd waarin meer dan 90 procent van wat een westerling weet niet gebaseerd is op eigen ervaring, maar van horen zeggen, dient men de boodschapper te kunnen vertrouwen. Het feit dat dit niet kan, zegt veel over onze samenleving en over de doortraptheid van de mainstream journalisten en opiniemakers. De leugen moet aan de kaak worden gesteld om burgers de mogelijkheid te geven een waarheidsgetrouw beeld van hun wereld te vormen. 'Don't hurt people,' met leugens. De schade die de commerciële journalistiek aanricht is onmetelijk; ze maakt de mens verslaafd aan de cultuur van de verwoesting en de dood. De leugen maakt een democratie onmogelijk. Ik spreek Geert Mak aan op zijn persoonlijke verantwoordelijkheid als hij bijvoorbeeld met een slogan beweert dat de neoliberale macht van 'Brussel' onmisbaar is voor het voortbestaan van het dorp 'Jorwert,' en hij weigert op kritiek te reageren. In The Rediscovery of North America (1990) schrijft de Amerikaanse auteur Barry Lopez:
One of our deepest frustrations as a culture, I think, must be that we have made so extreme an investment in mining the continent, created such an infrastructure of nearly endless jobs predicated on the removal and distribution of trees, water, minerals, fish, plants, and oil, that we cannot imagine stopping. In the part of the country where I live, thousands of men are now asking themselves what jobs they will have — for they are told they cannot cut down the last few trees and that what little replanting they've done — if it actually works — will not produce enough timber soon enough to ensure their jobs.
The frustration of these men, who are my neighbors, is a frustration I am not deeply sympathetic to — their employers have behaved like wastrels (verspillers. svh), and they have known for years that this was coming. But in another way I am sympathetic, for these men are trying to live out an American nightmare which our system of schools and our voices of government never told them was ill-founded. There is not the raw material in the woods, or beyond, to make all of us rich. And in striving for it, we will only make ourselves, all of us, poor.
When people have railed against environmentalism for the restrictions it has sought to impose, they have charged — I'm thinking of loggers in Oregon, and shrimp fishermen in the Gulf, and oil drillers on the North Slope — that environmentalists are out to destroy the independent spirit of the American entrepreneur. They've meant to invoke an image of self-reliance and personal responsibility. They've meant by their words to convey this: If something is truly wrong her, we'll see it and fix it. We don't need anyone to tell us what to do.
The deep and tragic confusion here is that this pose of responsibility, this harkening (luisteren naar. svh) to a heritage of ennobled independence, has no historical foundation in America. Outside of single individuals and a few small groups that attended to the responsibilities of living on the land, attended to the reciprocities (wisselwerking. svh) involved, the history of the use of the American landscape has been lawless exploitation. When an industry asks to police itself, we must have the courage to note that there is no precedent, that the entrenched precedent, from the time of the Spanish, is the lawlessness in the quest for wealth, with the extension of enough local generosity to keep from being run out of town, enough respect for institutions to keep from being hauled before the bar, and enough patriotism to be given the benefit of the doubt by society.
Hoewel Amerikaanse intellectuelen wijzen op de continuïteit van de 'wetteloosheid van de zoektocht naar rijkdom,' blijft Geert Mak de leugen verspreiden dat het 'Amerikaanse presidenten,' waren die 'een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie.' Roofbouw als 'orde,' en met het oog op die 'orde' fungeerde volgens de bestseller-auteur de VS 'decennialang de ordebewaker en politieagent' van de mensheid. Mak's leugens zijn weerzinwekkend, vooral ook omdat niet hij de consequenties ervan zal ondergaan, maar de komende generaties. Barry Lopez:

We cannot, with Huck Finn and Mark Twain, light out for the territory any more, to a place where we might continue to live without parental restraint. We need to find our home. We need to find a place where we take on the responsibilities of adults to the human community…
What we need is to discover the continent again.

Wat Lopez en talloze andere westerse schrijvers en denkers benadrukken is de noodzaak van een fundamentele culturele omslag. 'Geen Jorwert zonder Brussel' is de ééndimensionale kreet van iemand die op de ingeslagen weg wil doormarcheren, tot hij samen met zijn volgelingen de afgrond in stort. Mak's simplisme moet telkens weer ter discussie worden gesteld, en wel omdat het een gevaarlijke leugen is, een leugen die hem rijk maakt en zijn publiek arm. In plaats van via een familielid van me te klagen over mijn 'verraad' zou hij als journalist en schrijver de moed moeten opbrengen om publiekelijk met mij in discussie te gaan. Het getuigt van zwakte om zich muisstil terug te trekken op het platteland van Friesland, zodra iemand zijn opportunisme fundamenteel bekritiseert. Als hij werkelijk achter zijn opvattingen staat, dan zal Mak ze moeten verdedigen. Daarom, ik nodig je nogmaals uit om hier op deze weblog in discussie te gaan. Verdedig je leugens. 'Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel.' Ik lees nu op je eigen website dat je je wel degelijk mijn kritiek ter harte neemt, aangezien je onlangs het volgende verklaarde:

Ik zie het neoliberalisme als een groot gevaar. Eigenlijk is het helemaal geen liberalisme, het is een buitengewoon dwingende en zelfs fundamentalistische ideologie. Of beter, een religie, een geloof in de god ‘vrije markt’ die alles het beste weet en samen met die andere god, ‘kapitaal’ zorgt dat alles uiteindelijk goed komt. In de praktijk heeft deze ideologie alleen maar de weg gebaand voor internationale machts- en kapitaal-conglomeraten waar geen democratie en geen regering meer vat op kan krijgen… 
Wat The American Dream betreft, daar komen steeds meer krassen in. Die gecorrumpeerde en vastgedraaide democratie, die almaar toenemende ongelijkheid, is dat nog het Amerika van Lincoln en Roosevelt? Dat sinds 2007 de meerderheid van de Amerikanen vindt dat de jeugd geen goede toekomst tegemoet gaat, dat 74 procent geen vertrouwen meer heeft in het land, dat spreekt toch boekdelen? 
Geert Mak over de VS, het imperium dat volgens hem 'decennialang als de ordebewaker en politieagent' van de wereld fungeerde.

Dit staat lijnrecht tegenover de wijze waarop je in Reizen zonder John de 'soft power' van Washington en Wall Street aanprees door ondermeer verheugt te constateren dat de 'Amerikaanse soft power nog altijd sterk aanwezig' is en dit toelichtte met de definitie: 

Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.

Die 'soft power' is sinds het eind van de negentiende eeuw, toen de VS aan zijn overzees imperium begon, altijd vergezeld gegaan met het motto: 'Speak softly and carry a big stick.' Hoe verhoudt de 'soft power' zich met de 'big stick' van het neoliberale rijk, waarvoor jij een ‘geheime liefde’ koestert. Ik vraag dit nu het erop lijkt alsof ook jij eindelijk beseft dat 'het neoliberalisme' een 'groot gevaar' is voor de mensheid, omdat het 'een buitengewoon dwingende en zelfs fundamentalistische ideologie' is. 

Tegelijkertijd worden jouw standpunten allemaal nog merkwaardiger wanneer jij 'Rusland' ervan beschuldigt  'met de rug naar de toekomst de 21e eeuw' binnen te lopen, terwijl het 'niet echt moderniseert,' zoals het neoliberale Europa en de VS kennelijk dus volgens jou wel doen. Daarnaast zou Rusland 'opnieuw gedomineerd' worden 'door graaiende tsaren en bojaren.' Dit heeft veel weg van het manicheisme van de Koude Oorlogsretoriek. Hoe zit het met de 1 procent van allerrijksten in het Westen die tezamen met hun politici een 'fundamentalistische ideologie' aanhangen waardoor de kloof tussen rijk en arm wereldwijd almaar toeneemt? Vanwaar die kritiek op 'Rusland,' nu de elite daar zich niet voetstoots neerlegt bij het 'groot gevaar' van de neoliberale 'ideologie,' die volgens jou 'alleen maar de weg [heeft] gebaand voor internationale machts- en kapitaal-conglomeraten waar geen democratie en geen regering meer vat op kan krijgen'? Je impliceert desondanks dat het Westenonder aanvoering van de VS, 'voorwaarts de 21e eeuw' binnen marcheert. Je verklaarde na het op de markt brengen van Reizen zonder John dat
Amerika er over een halve eeuw beter voor[staat] dan Europa… Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.

Waarom spreek je telkens weer met twee tongen? Waarom maak je je druk om Rusland, terwijl je tegelijkertijd propaganda maakt voor de neoliberale macht van de Europese Unie, die, met haar 20 lobbyisten op elke Europarlementariër, het 'geloof in de god "vrije markt" die alles het beste weet,' in concreet politiek beleid vertaalt? Waar is de 'genadige God,' waarin je claimt te geloven en die je 'soms een gevoel van verantwoording' geeftVolgende keer meer. 
ALTER-EU spokesperson Erik Wesselius from Corporate Europe Observatory said: 'Our survey shows that over 60% of all lobby firms active in Brussels do not bother to register and are not transparent about their lobbying activities. Genuine transparency can only be secured when registration becomes de facto mandatory, by linking physical access to disclosure requirements.'

War Propaganda in Ukraine – The Big Lie and lots of little lies

By  on May 7, 2014
The U.S. corporate media are in lock step lying and distorting the events in Ukraine. These are many little lies leading to another version of the Big Lie, as explained by Nazi Propaganda Minister Josef Goebbels and used to justify U.S. aggression from Vietnam to Iraq and Libya.
The good news is that despite all the lies about Ukraine, every opinion poll shows the U.S. population wants no active involvement there.
Every news feed and articles on Ukraine here are saturated with references to “Russian dominance,” “Russian schemes” and “Russian operatives.” Those who resist the illegal Kiev coup regime might be called “forces,” “terrorists,” “separatists,” “militias” or “saboteurs,” but always with the adjective “pro-Russian” or “Russian-speaking.” They confront “Ukrainian soldiers seeking the unity of Ukraine.”
In news articles, commentators and politicians will use these terms often 10 times or more, even though all the resistance fighters are Ukrainian citizens and many have ethnic Ukrainian names. It is no accident that the media characterize workers who have lived for generations in Ukraine this way.
This ploy is accompanied by massive corporate media demonization of Russian President Vladimir Putin. He is called “scheming,” “domineering,” “secretive,” “authoritarian,” “manipulative,” “two-faced,” “overbearing,” and on down the thesaurus list of pejoratives. Pundits call Putin “solely responsible for the crisis” and demand he end it by submitting to Washington’s demands that Ukraine sign the Association Agreement and join the European Union and NATO.
They also want Putin to disarm the eastern Ukraine’s popular resistance to the fascist gangs that just burned 40 people to death in Odessa.
The Kiev coup regime — a completely illegal right-wing grouping that overturned the elected government to seize power in Ukraine — is neutrally described as the “Kiev government” or “Ukrainian government.” The corporate media call the fascist Right Sector and other neo-Nazi forces running this regime’s police and army, “government officials.”
These “officials” meet other officials in the White House, with the United Nations Security Council and with the EU to agree to austerity without the media challenging their legitimacy.
Every U.S. official who discusses the danger of Russian troop movement — within Russia — gets air time. Little to nothing is even reported of U.S. destroyers deploying in the Black Sea, NATO troop deployments eastward, jets and missile bases in eight countries encircling Russia or scheduled “U.S./NATO war games” in the region.
NATO’s expansion of military bases and interlocking U.S. dominated military commands with 28 NATO countries have been relabeled as a Russian campaign to expand its borders.
There are repeated warnings, without proof, about secret Russian agents, but little about CIA head Brennan’s visit to Kiev or the FBI agents and military advisers there.
Past Lies
U.S. imperialism has the world’s most powerful media, aimed during the buildup to war to saturate popular consciousness with justification for coming criminal actions. The challenge for corporate power in every war is that it must always hide with a saturation of slanders and non-facts repeated relentlessly this basic reality: Its endless wars are for profits, and the conquest and control of markets and resources.
The corporate media’s role is to set the terms of debate by using an unrelenting bias and a conscious distortion of even well-recognized facts, thus laying the ground for a fraudulent war provocation.
The Big Lie
The “Big Lie” that leads to military action is often exposed later, as with the fraudulent claim about “weapons of mass destruction” to justify the 2003 invasion of Iraq, the wild charges of “genocide” that were used to justify a “humanitarian” bombing of Serbia in 1999 or Libya 2011.
After a “Big Lie” has achieved its aim, historians, media talking heads and politicians may later complain that they were lied to. But no one is ever held accountable for lies that led to millions of deaths.
Even those who oppose the war, in an effort to sound objective, may allow the chorus of war propaganda to infect their consciousness and terminology. The most important role for the anti-war movement, regardless of its size, is to take action and refuse to give any credibility to the lies of the ruling-class media.
Majority in U.S. oppose war
This time the lie campaign is failing. Former Secretary of State Madeleine Albright, who sold the murderous Iraq sanctions and the bombing of Yugoslavia, criticized the U.S. corporate media for this failure to sell the conflict with Russia.
On April 30, she told an audience at the militarist, neocon think tank of “foreign policy and business leaders” called the Atlantic Council, “There is not enough of an explanation to the American people as to how important it is to deal firmly with Russia’s attacks on Ukraine. … I am very troubled by today’s poll published by the Wall Street Journal,” which confirms other surveys showing that “Americans want to worry about themselves” so that fewer than one-fifth of the U.S. population want more active U.S. “engagement in Ukraine.”
A USA Today/Pew Research Center Poll released on April 28 reported that the U.S. population opposed by more than 2 to 1 the idea of sending arms or military supplies to the Ukrainian government “to bolster its defenses against Russian forces.” So even with the most twisted, inaccurate and loaded wording on this poll, the best spin the media could put on these figures was that half the population would support economic sanctions.
The slipping position of U.S. imperialism and the growing hardships faced at home do not mean less media war propaganda, but more likely expanding it to a “Big Lie” to prepare for a serious war provocation.
Find more like this: Anti-warAround the world , ,

http://www.workers.org/articles/2014/05/07/war-propaganda-ukraine-big-lie-lots-little-lies/


John McCain met fascisten in de Oekraïne.

Noam Chomsky | Red Lines in Ukraine and Elsewhere

Friday, 02 May 2014 11:22By Noam ChomskyTruthout | Op-Ed
2014 0502 putin mainVladimir Putin - World Economic Forum Annual Meeting Davos 2009. (Photo: Sebastian Derungs, World Economic Forum / Flickr)The current Ukraine crisis is serious and threatening, so much so that some commentators even compare it to the Cuban missile crisis of 1962.
Columnist Thanassis Cambanis summarizes the core issue succinctly in The Boston Globe: "(President Vladimir V.) Putin's annexation of the Crimea is a break in the order that America and its allies have come to rely on since the end of the Cold War - namely, one in which major powers only intervene militarily when they have an international consensus on their side, or failing that, when they're not crossing a rival power's red lines."
This era's most extreme international crime, the United States-United Kingdom invasion of Iraq, was therefore not a break in world order - because, after failing to gain international support, the aggressors didn't cross Russian or Chinese red lines.
In contrast, Putin's takeover of the Crimea and his ambitions in Ukraine cross American red lines. Therefore "Obama is focused on isolating . Putin's Russia by cutting off its economic and political ties to the outside world, limiting its expansionist ambitions in its own neighborhood and effectively making it a pariah state," Peter Baker reports in The New York Times.
American red lines, in short, are firmly placed at Russia's borders. Therefore Russian ambitions "in its own neighborhood" violate world order and create crises.
The point generalizes. Other countries are sometimes allowed to have red lines - at their borders (where the United States' red lines are also located). But not Iraq, for example. Or Iran, which the U.S. continually threatens with attack ("no options are off the table").
Such threats violate not only the United Nations Charter but also the General Assembly resolution condemning Russia that the United States just signed. The resolution opened by stressing the U.N. Charter ban on "the threat or use of force" in international affairs.
The Cuban missile crisis also sharply revealed the great powers' red lines. The world came perilously close to nuclear war when President Kennedy rejected Premier Khrushchev's offer to end the crisis by simultaneous public withdrawal of Soviet missiles from Cuba and American missiles from Turkey. (The U.S. missiles were already scheduled to be replaced by far more lethal Polaris submarines, part of the massive system threatening Russia's destruction.)
In this case too, the United States' red lines were at Russia's borders, and that was accepted on all sides.
The U.S. invasion of Indochina, like the invasion of Iraq, crossed no red lines, nor have many other U.S. depredations worldwide. To repeat the crucial point: Adversaries are sometimes permitted to have red lines, but at their borders, where America's red lines are also located. If an adversary has "expansionist ambitions in its own neighborhood," crossing U.S. red lines, the world faces a crisis.
In the current issue of the Harvard-MIT journal International Security, Oxford University professor Yuen Foong Khong explains that there is a "long (and bipartisan) tradition in American strategic thinking: Successive administrations have emphasized that a vital interest of the United States is to prevent a hostile hegemon from dominating any of the major regions of the world."
Furthermore, it is generally agreed that the United States must "maintain its predominance," because "it is U.S. hegemony that has upheld regional peace and stability" - the latter a term of art referring to subordination to U.S. demands.
As it happens, the world thinks differently and regards the United States as a "pariah state" and "the greatest threat to world peace," with no competitor even close in the polls. But what does the world know?
Khong's article concerns the crisis in Asia, caused by the rise of China, which is moving toward "economic primacy in Asia" and, like Russia, has "expansionist ambitions in its own neighborhood," thus crossing American red lines.
President Obama's recent Asia trip was to affirm the "long (and bipartisan) tradition," in diplomatic language.
The near-universal Western condemnation of Putin includes citing the "emotional address" in which he complained bitterly that the U.S. and its allies had "cheated us again and again, made decisions behind our back, presenting us with completed facts . with the expansion of NATO in the East, with the deployment of military infrastructure at our borders. They always told us the same thing: 'Well, this doesn't involve you.' "
Putin's complaints are factually accurate. When President Gorbachev accepted the unification of Germany as part of NATO - an astonishing concession in the light of history - there was a quid pro quo. Washington agreed that NATO would not move "one inch eastward," referring to East Germany.
The promise was immediately broken, and when Gorbachev complained, he was instructed that it was only a verbal promise, so without force.
President Clinton proceeded to expand NATO much farther to the east, to Russia's borders. Today there are calls to extend NATO even to Ukraine, deep into the historic Russian "neighborhood." But it "doesn't involve" the Russians, because its responsibility to "uphold peace and stability" requires that American red lines are at Russia's borders.
Russia's annexation of Crimea was an illegal act, in violation of international law and specific treaties. It's not easy to find anything comparable in recent years - the Iraq invasion is a vastly greater crime.
But one comparable example comes to mind: U.S. control of Guantanamo Bay in southeastern Cuba. Guantanamo was wrested from Cuba at gunpoint in 1903 and not relinquished despite Cuba's demands ever since it attained independence in 1959.
To be sure, Russia has a far stronger case. Even apart from strong internal support for the annexation, Crimea is historically Russian; it has Russia's only warm-water port, the home of Russia's fleet; and has enormous strategic significance. The United States has no claim at all to Guantanamo, other than its monopoly of force.
One reason why the United States refuses to return Guantanamo to Cuba, presumably, is that this is a major harbor and American control of the region severely hampers Cuban development. That has been a major U.S. policy goal for 50 years, including large-scale terror and economic warfare.
The United States claims that it is shocked by Cuban human rights violations, overlooking the fact that the worst such violations are in Guantanamo; that valid charges against Cuba do not begin to compare with regular practices among Washington's Latin American clients; and that Cuba has been under severe, unremitting U.S. attack since its independence.
But none of this crosses anyone's red lines or causes a crisis. It falls into the category of the U.S. invasions of Indochina and Iraq, the regular overthrow of parliamentary regimes and installation of vicious dictatorships, and our hideous record of other exercises of "upholding peace and stability."
© 2014 Noam Chomsky
Distributed by The New York Times Syndicate


NOAM CHOMSKY

Noam Chomsky's most recent book is Power Systems: Conversations on Global Democratic Uprisings and the New Challenges to U.S. Empire. Interviews with David Barsamian. Chomsky is emeritus professor of linguistics and philosophy at the Massachusetts Institute of Technology, in Cambridge.


Geen opmerkingen:

Gaza proves Humanity is far more Backward than we Thought

  Gaza proves Humanity is far more Backward than we Thought By   Stuart Littlewood  -  December 23, 2024 1 NEW YORK, NEW YORK - SEPTEMBER 27...