Oligarchs fear fallout of widening rift with West.
Russians grow anxious over possibility of losing access to U.S. financing.
When Vladimir V. Putin returned to the presidency in 2012, one of the first messages he sent to his political elite, many of them heads of banks and large corporations, was that the times had changed: Owning assets outside Russia makes you too vulnerable to moves by foreign governments, he told them. It's time to bring your wealth home…
Those same business titans are now contemplating the damage that could be inflicted on Russia's economy — plummeting investor confidence, a plunge in foreign investment and a still unlikely but potentially devastating ban from the Western banking system.
International New York Times. 11 maart 2014
In alle kunstmatig gecreëerde opwinding was de westerse mainstream-pers bijna vergeten dat ook Rusland een neoliberale economie kent met oligarchen die, net als in het Westen, uiteindelijk de politieke koers bepalen. Sterker nog: politici en de schatrijken in Rusland zijn, net als hier, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Bovendien zijn de oligarchen overal ter wereld met elkaar gelieerd door hun wederzijdse economische en financiële banden, zoals ondermeer uit de afbeelding hierboven ook blijkt. Het betreft hier dan ook een machtsstrijd om de hegemonie, dat in een alles vernietigende oorlog kan uitmonden.
A Russian oligarch is a near-synonym of the term 'business oligarch' or 'business magnate,' borrowed by the English speaking and western media from Russian parlance to describe the huge, fast-acquired wealth of some businessmen of the former Soviet republics (mostly Russia and Ukraine) during privatization in Russia after the dissolution of the Soviet Union in the 1990s. Businessmen with great wealth from these countries were commonly labeled (simply) 'oligarchs' in Russian regardless of whether they had real political power, as the term 'oligarch' would imply…
The political power of oligarchs arguably diminished after Vladimir Putin became president, though others have become oligarchs during his time in power and often due to personal relations with Putin, such as the rector of the institute where he obtained a degree in 1996, Vladimir Litvinenko, and Putin's childhood judo teacher Arkady R. Rotenberg (Russian). However, other analysts argue that the oligarchic structure has remained intact under Putin, with Putin devoting much of his time to mediating power disputes between rival oligarchs… In 2004, Russian Forbes listed 36 billionaires of Russian citizenship, with an interesting note: 'this list includes businessmen of Russian citizenship who acquired the major share of their wealth privately, while not holding a governmental position.' In 2005, the number of billionaires dropped to 30, mostly because of the Yukos case, with Khodorkovsky dropping from #1 (US$15.2 billion) to #21 (US$2.0 billion).
Billionaire, philanthropist, art patron and former KGB agent Alexander Lebedev has criticized the oligarchs, saying 'I think material wealth for them is a highly emotional and spiritual thing. They spend a lot of money on their own personal consumption.' Lebedev has also described them as a bunch of uncultured ignoramuses, saying 'They don't read books. They don't have time. They don't go to [art] exhibitions. They think the only way to impress anyone is to buy a yacht.' He also notes that the oligarchs have no interest in social injustice…
Oligarchs in London
A significant number of Russian oligarchs have bought homes in upscale sections of London, United Kingdom, which has been dubbed 'Moscow on Thames.' Some like Len Blavatnik, Eugene Shvidler, Konstantin Kagalovsky and Abram Reznikov, are expatriates, having left Russia permanently. Most own homes in both countries as well as property and have acquired controlling interests in major European companies. They commute on a regular basis between EU and Russia; in many cases their families reside in London, with their children attending school there. In 2007, Abram Reznikov bought one of Spain's mega recycling companies, Alamak Espana Trade SL, while Roman Abramovich, considered the wealthiest of the oligarchs, bought the English football club, Chelsea F.C., in 2003, and has spent record amounts on players' salaries.
In 2013, expatriate oligarch Leonard Blavatnik's refurbished was possibly the most expensive house in London (per sq ft.).
In nog geen twee decennia miljardair worden in een ineen gestorte grootmacht kan natuurlijk alleen als een oligarch de juiste mafiose contacten heeft en, dat spreekt voor zich, goede betrekkingen onderhoudt met machtige inlichtingendiensten, en met de politici die het beleid in de praktijk moeten brengen. Dit corrupte systeem wordt, net als in het even corrupte Westen, gelegitimeerd door de commerciële Russische massamedia. Het was voor de hand liggend dat de oude Sovjet-nomenclatura een grote voorsprong had toen Rusland van de ene op de andere dag het rauwe kapitalisme omarmde. Het ancien régime bestond uit een elite die kon organiseren en wist hoe dissidenten moesten worden onderdrukt of uitgeschakeld. En vandaar dat niet alleen de 'former KGB agent Alexander Lebedev,' miljardair kon worden, maar ook talloze andere apparatsjiks, onder wie de naderhand in ongenade gevallen corrupte olie-magnaat Chodorkovski die op maandag 28 april 2014 door Trouw op de voorpagina wordt opgevoerd als betrouwbare bron om te melden dat 'Poetin lijkt zijn eigen propaganda te geloven.' Dit mag voor Trouw nieuws zijn, maar is het niet, want ook wat dat betreft lijkt Rusland sprekend op het Westen, waar de politici en de commerciële massamedia altijd al rotsvast in hun eigen propaganda hebben geloofd, inclusief de journalisten van Trouw, waarvan de voormalige hoofdredacteur Frits van Exter, onder de kop: 'De conditionering van de kudde' het volgende verklaarde:
Lezers horen wantrouwend te zijn tegenover de media... De aandacht van de media [wordt] natuurlijk voor een belangrijk deel gestuurd… door de politieke machten… Dat geldt voor de nationale politiek, maar natuurlijk ook voor de internationale politiek… Het heeft voor een deel te maken met de vluchtigheid van het medium. Deels ook volgen de media elkaar, sommige zijn dominanter, en andere lijden aan kuddegedrag… Als je volgend bent, dan betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt 'ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,' dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.
Om die reflexen optimaal te laten functioneren, dient de mainstream-journalist natuurlijk daadwerkelijk in zijn eigen propaganda te geloven, anders zou hij zichzelf niet dag in dag uit kunnen bedriegen. Hoe dit werkt legde de Amerikaanse geleerde Noam Chomsky uit tegenover politiek verslaggever van de BBC Andrew Marr:
Marr: Now, if the press is a censoring organization, tell me how that works - you’re not suggesting that proprietors phone one another up, or that many journalists get their copy 'spiked,' as we say?
Chomsky: It’s actually... Orwell, you may recall, has an essay called 'Literary Censorship in England' which was supposed to be the introduction to Animal Farm, except that it never appeared, in which he points out 'look, I’m writing about a totalitarian society, but in free, democratic England, it’s not all that different,' and then he says unpopular ideas can be silenced without any force, and then he gives a two sentence response which is not very profound, but captures it: He says, two reasons - first, the press is owned by wealthy men who have every interest in not having certain things appear but second, the whole educational system from the beginning on through gets you to understand that there are certain things you just don’t say. Well, spelling these things out, that’s perfectly correct - I mean, the first sentence is what we expanded...
Marr: This is what I don’t get, because it suggests - I mean, I’m a journalist - people like me are 'self-censoring'
Chomsky: No - not self-censoring. There's a filtering system that starts in kindergarten and goes all the way through and -- it doesn't work a hundred per cent, but it's pretty effective -- it selects for obedience and subordination.
Marr: So, stroppy people (dwarsliggers) won't make it to positions of influence.
Chomsky: There'll be 'behaviour problems' or... if you read applications to a graduate school, you see that people will tell you "he doesn't get along too well with his colleagues" -- you know how to interpret those things.
Marr: How can you know that I'm self-censoring? How can you know that journalists are...
Chomsky: I don't say you're self-censoring - I'm sure you believe everything you're saying; but what I'm saying is, if you believed something different, you wouldn't be sitting where you're sitting.
Russische miljardair huurt ex-bootje van Chodorkovski. Mocht u overigens ook eens willen dobberen als een oligarch dan kan dat. De Lauren L. is te huur. Naast de eerder genoemde suite zijn er drie VIP-hutten voor gasten, tien gewone luxe en tien nog gewonere (maar nog steeds heel erg luxe) hutten. Zo kunt u uw gasten direct duidelijk maken waar ze in de pikorde staan. Een weekje varen komt op 695000 euro. -
Onmiddellijk na zijn ontslag uit de gevangenis werd de Russische miljardair Chodorkovski bij aankomst op het vliegveld in Berlijn ontvangen door de Duitse voormalige liberale minister van Buitenlandse Zaken, Hans-Dietrich Genscher, alsof het hier een officieel bezoek betrof van een hooggeplaatste autoriteit. De westerse politici weten wie belangrijk is en wie ze moeten dienen, niet de zwart werkende 'timmerman,' maar de corrupte 'oligarch,' want die heeft het geld en dus de macht.
Derk Sauer, CEO, Independent Media Sanoma Magazines, with his wife Ellen Verbeek, Cosmopolitan, Russia. 'Money makes Money!' En de Nederlandse journalistiek is gek op hem. Een succesnummer dat in een decennium meer dan 150 miljoen wist binnen te slepen. Niet alleen de meesten van mijn onafhankelijke en ook nog objectieve collega's maar zeker ook de SP-leiding hebben daar een diep respect voor, want 'Succes Counts!'
Let op, vrienden, de NRC bericht:
Deadline biedingen NRC verstrijkt vandaag
Twaalf uur vannacht is de deadline voor de veiling van NRC Media
Gepubliceerd: 9 december 2009 15:54 | Gewijzigd: 9 december 2009 16:52
Amsterdam, 9 dec. Er zijn nog drie gegadigden om NRC Media, uitgever van deze krant, te kopen. De Persgroep verwacht biedingen van FD Media, Derk Sauer met Egeria en Veronica met Corelio.
Door onze redacteuren Jan Benjamin en Philip de Witt Wijnen
Vandaag is de deadline. Voor twaalf uur vannacht kunnen drie zorgvuldig geselecteerde partijen hun interesse voor NRC Media, uitgever van deze krant, van nrc next en van nrc.nl in klinkende munt uitdrukken. Verkoper de Persgroep moet hun biedingen vandaag ontvangen.
Bronnen buiten NRC Media bevestigen dat het gaat om de FD Mediagroep, investeringsmaatschappij Veronica Holding met de Belgische uitgever Corelio, en investeringsmaatschappij Egeria met tv-zender Het Gesprek en mediaondernemer Derk Sauer.
De Telegraaf bericht:
Verzet NRC-redactie tegen verkoop krant
door HARRY VAN GELDER
AMSTERDAM -
Oud-hoofdredactieleden van NRC Handelsblad verzetten zich tegen een overname van hun krant door Corelio/Veronica en Derk Sauer/Egira, de twee overgebleven kopers. 'Wij maken ons zorgen over de toekomst van NRC,' schrijven ze aan hun redactie.
De schrijvers zijn bang in handen te vallen van een eigenaar die het bedrijf met grote schulden opzadelt. Ook vrezen ze dat de winst van NRC wordt gebruikt om verliezen elders te stelpen.
Is dit een legitiem argument van de NRC-redactie? Ik bedoel, denken mijn collega's bij de 'slijpsteen voor de geest' werkelijk dat mijn oude kameraad, de voormalige Leninistische activist Derk Sauer 'het bedrijf met grote schulden' zal 'opzadelen'? Waarom zou Derk dat doen? Hij wil de miljoenen die hij in Rusland heeft bijeen vergaard hier in Nederland veilig stellen. Dat doet elke multimiljonair, spreiding van kapitaal, zodat als het fout gaat in Rusland hij hier gewoon door kan gaan. Het NRC-argument is dus niet logisch. En zeker niet omdat het uit de koker van een neoliberale krant komt. Ik denk zelf dus dat er een ander argument meespeelt. En dat argument zou het volgende wel eens kunnen zijn. Dit schreef ik al weer twee jaar geleden, op 3 februari 2007, op deze weblog:
Ik zag gisterenavond laat een herhaling van 'De Wereld Draait Door,' met als gasten onder andere Derk Sauer en zijn echtgenote Ellen Verbeek, die om verder onduidelijk gebleven redenen waren uitgenodigd en onbedoeld een hilarische wending aan het tv-programma gaven. Aan het slot van de uitzending vroeg mede-presentator Marc Marie Huijbregts opnieuw de enige relevante vraag die een journalist aan Derk en Ellen kan stellen, namelijk hoe dat zit met de Russische mafia-contacten. Verbeek maakte een wegwerp gebaar, maar na aandringen ging Sauer daar toch op in. Dat was niet verstandig, want ineens werd duidelijk dat Derk in zijn eigen leugens is gaan geloven. Hij verklaarde dat hij de Russische mafia de deur had gewezen en nooit meer iets van hen had vernomen. Zo simpel was het volgens hem. Zo simpel is het in werkelijkheid natuurlijk niet, want anders zou elke miljonair en politicus dat doen en zou de mafia al snel failliet zijn. Dat Derk in zijn eigen leugens is gaan geloven bleek ook toen hij verklaarde dat hij elke dag een uur aan joga doet en wel tien minuten op zijn hoofd kon staan. Hij wilde het in de uitzending voordoen, maar dat mislukte op een uiterst potsierlijke manier. Zelfs geen seconde wist hij zelfstandig overeind te blijven. En toch gelooft hij werkelijk dat hij elke dag tien minuten op zijn hoofd kan staan. Hoe kan dat?
Beste Marc Marie, om een begin van een antwoord daarop te kunnen geven, eerst even wat algemene achtergrondinformatie over mijn oude kameraad en zijn echtgenote, informatie uit Intermediair, 'tijdschrift voor hoger opgeleiden':
Derk wordt ook lid van Marxistisch Leninistisch Centrum Nederland (MLCN), waar Daan Monjé de scepter zwaaide. Het is een van de paradoxen van zijn leven, dat Sauer als multimiljonair schatplichtig is aan een van de weinige stalinistische leiders die Nederland rijk was. Monjé is oprichter van de Socialistische Partij die hij in de beginjaren op een strikt maoïstische koers hield. Dissidenten werden zonder pardon de partij uitgegooid. Sauer had en heeft nog steeds veel bewondering voor deze Monjé, zo blijkt uit een interview in het tv-programma Andere Tijden. 'Hij runde de partij als een bedrijf. Hij had altijd dikke pakken geld in zijn achterzak. Geweldig!' Geld verdienen en links zijn, hoeven elkaar niet uit te sluiten, leerde Sauer. En het kenmerkt hem dat hij – in tegenstelling tot Jan Marijnissen – nooit afstand nam van Monjé. Sauer is trouw aan zijn vrienden, wordt alom gesteld. Hij werkte als journalist bij de soldatenvakbond VVDM en ook als correspondent voor de VPRO in Ierland, waar hij naar eigen zeggen nog hand- en spandiensten voor de IRA verrichtte...
Eind jaren tachtig besluit VNU een kans te wagen in Rusland, dat dan net open is voor buitenlandse investeerders. Sauer was meteen de gedoodverfde kandidaat. 'Omdat hij maoïst was', zegt uitgeefster Annemarie van Gaal, die tien jaar met hem samenwerkte in Moskou... Koos Guis, directeur van de internationale bladendivisie van Sanoma... destijds de baas van Sauer, 'We hadden een brutaal mannetje nodig. De Sovjetunie, want zo heette het toen nog, was het onontgonnen Wilde Oosten. Wij hadden het idee dat men daar bepaald niet zachtzinnig zaken deed, en het karakter van Sauer paste daarbij. Hij is op zijn zachtst gezegd geen verlegen man. Derk is iemand die door roeien en ruiten gaat om mensen te pakken te krijgen...'
Het Moskouse project zou volledig mislukt zijn als Sauer en Van Gaal geen steun hadden gekregen van vrienden die toevallig links én rijk waren. Boudewijn Poelmann, Frank Leeman, Herman de Jong en Simon Jelsma hadden miljoenen verdiend met Novamedia, dat allerlei liefdadige doelen via de media probeerde te spekken. Met hun grootste succes, de Nationale Postcode Loterij, hadden ze al miljoenen verdiend. Sauer vond deze ‘rooie miljonairs’ in 1992 bereid om vier miljoen gulden in Independent Media te investeren, de uitgeverij die hij inmiddels met Van Gaal had opgericht.Velen vragen zich af hoe het mogelijk is dat Sauer in al die jaren relatief weinig last heeft gehad van de Russische overheid en de georganiseerde misdaad. Zonder steekpenningen en een hooggeplaatste beschermheer is dat volgens insiders onmogelijk. Koos Guis: 'Je moet er onorthodox zakendoen. In gewone taal heet dat inderdaad vuile handen maken. Daarom was Sauer zo geschikt. Hij heeft, op z’n Hollands gezegd, schijt aan autoriteiten. We wisten dat hij iemand was die op het scherp van de snede opereert. Dat je daar ook wel eens af kan donderen, was een risico voor ons ja, maar dat namen we bewust. Zo’n karakter heb je nodig anders red je het daar niet…'
Joop van der Reijden, destijds directeur van Veronica, dat in 1993 probeerde een radiozender op te zetten met Independent Media, had korte tijd intensief contact met Sauer in Moskou. Hij memoreert hoe de deal stukliep, omdat het Russische advertentiebureau liefst tachtig procent van de opbrengsten eiste. 'Dat bureau was in handen van de maffia. Ik herinner me nog een gesprek met die heren in een Moskou’s luxe restaurant dat voor ons totaal leeg werd gehouden. Ze hadden nota bene stukken bij zich die ze een dag tevoren uit onze hotelkamer hadden gestolen. Onze vertegenwoordigster werd nog bedreigd...'
'Hij is gewoon erg goed in het omgaan met de heersende klasse. Dat hele televisie-idee was bijvoorbeeld ontstaan, omdat hij een ministerszoon kende die iets van 175 radiofrequenties te verdelen had, maar die zelf niks van radio-maken wist. Sauer woont in die datsja tussen allemaal hoge Russen en hij nodigde die mensen ook regelmatig uit. Ik durf te wedden dat Jeltsin destijds ook bij hem geweest is. Zijn vrouw Ellen speelde daarbij een heel belangrijke rol, die is sociaal erg goed…' Maar geheel vrij van bedreigingen bleef ook Sauer niet. Nadat de hoofdredacteur van Playboy in 2001 werd neergeschoten, moet hij zichzelf en zijn gezin ook met bodyguards bewaken. Hij steunt nog steeds de SP en noemt zichzelf nog steeds socialist.
Nu mijn eigen ervaringen met Derk Sauer, die dateren van midden jaren zeventig… Begin jaren negentig, kwam ik Derk opnieuw tegen, ditmaal op een kantoor in Moskou, waar net het communisme ineen gestort was. Mijn oude kameraad gaf inmiddels naast de 'Moscow Times,' een aantal glossy bladen uit, waarvan ik nog een exemplaar in het Russisch heb met Madonna op de voorpagina. Op dat moment vroren dakloze bejaarden op banken in de Moskouse straten dood, zag je overal bedelende mensen en kon je in de enige winkelstraat met galeries voor enkele tientallen dollars meesterwerken kopen, ikonen die decennialang op zolders verstopt waren geweest. Ik was in Moskou om voor de 'Humanistische Omroep' enkele tv-documentaires te maken over de sociale en politieke ineenstorting van het Russische Rijk. Intussen toonde Derk de Russen Madonna, die in pikante lingerie stond afgebeeld, en ondersteboven haar kruis liet zien waar ze een microfoon bij hield die verdacht veel op een penis leek. Op zijn manier verspreidde Derk de verworvenheden van de westerse beschaving, kennelijk in de overtuiging dat daar op dat moment een grote behoefte aan was. Dat vond ik toen opmerkelijk gedrag voor een maoist, en toen ik hem ernaar vroeg gaf hij wijselijk geen antwoord. Terwijl de Russische mafia steeds machtiger werd, kon men in Sauer's 'Moscow News' het volgende lezen:
The Yuppies Are Coming! This group of hipsters are among a chosen few who are defying Moscow's stacked-up odds: shortages, downward mobility and a nihilistic outlook. A new breed of Moscow youth like money, want a better life for themselves and are fending off the system which chokes so much of their city... 'I like to make money,' said 25-year-old Sterligov, founder of the Russian Millionaire's Club, who also earns hard currency. 'And money makes money.'
Deze neoliberale propaganda verscheen in een land waar als gevolg van de ineenstorting 40 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft, de gemiddelde levensverwachting van de man daalde naar 58 jaar, het gemiddeld inkomen per hoofd van de bevolking lager is dan dat van 1978 toen men nog onder de communisten leefde en de kindersterfte drie keer zo hoog is als in Nederland. Men zou als maoist denken dat deze bevolking wel wat anders aan het hoofd hebben dan yuppies en het kruis van Madonna. Zo niet Derk. Hij en zijn redactie vonden het getuigen van 'een nihilistische kijk' als niet iedere arme sloeber meteen ambieerde een yuppie te worden. Op een avond nam hij mij en de filmploeg mee naar een mafiafeest, speciaal ter gelegenheid van de komst van de nieuwe 'Beaujolais Primeur.' Na ons eerst door een haag bedelaars te hebben geworsteld, betraden we een warme, hel verlichte zaal, waar op een grote tafel Franse wijnflessen lagen te pronken. Benevens allerlei types in verkeerd zittende Armani-pakken en hun geblondeerde vrouwen, waren er de onvermijdelijke callgirls die je overal tegenkwam en zowaar ook een hoge prelaat van de Russische orthodoxe kerk. Daar tussendoor schuifelde de vrolijk lachende kleine Derk. Ik kwam er ook mafiosi uit de Texaanse oliestad Houston tegen, die toen nog druk doende waren de markt af te tasten om te kijken of ze zich in het Russische milieu konden binnen knokken. Overigens vergeefs aangezien de Russische mafia nog meedogenlozer en gewelddadiger is dan de Amerikaanse, zoals al spoedig aan het aantal moordaanslagen op vooral 'zakenmensen' zou blijken. Derk wist daarentegen overeind te blijven dankzij zijn goede contacten. Iedereen in Moskou wist wie bij de mafia zat, er werd openlijk over gesproken en de Russische mafiosi zelf maakten zonder omwegen aan iedereen die er belang bij had, dus iedereen met geld, duidelijk welke organisatie ze vertegenwoordigden. Al die jaren wist Derk zich in dit milieu te handhaven. Sterker nog: mijn linkse kameraad wist in dit ineen gestort imperium binnen een decennium tenminste 150 miljoen bijeen te schrapen.
Dit schreef ik twee jaar geleden. Inmiddels is ook in Rusland duidelijk geworden dat Sauer's lijfspreuk 'money makes money' een uiterst wrange nasmaak heeft nu het voormalige rijk de zwaarste klappen krijgt te verduren van de krediet- en economische crisis. Zoals gebruikelijk hebben de miljonairs hun geld al elders, buiten Rusland, veilig ondergebracht, en zijn het de gewone mensen die het meest lijden onder de ineenstorting van de luchthandel. Elk piramidefonds stort onvermijdelijk een keer in elkaar. Geld groeit niet aan bomen. Dat is een keiharde waarheid die opnieuw bewezen wordt juist op het moment dat de SP linkse partijgenoten weg zuivert omdat ze kritisch staan tegenover de partijleiding die fervent voorstander is van het subsidiëren van de failliete kapitalistische economische 'orde' én, niet te vergeten, van de commerciële massamedia, met als wonderlijke argument dat 'de democratie' gered moet worden.
Een land zonder goede kranten is het recept voor onwetende en bange burgers' schrijft Marijnissen: 'Goede journalistiek is een steunpilaar van de democratie en onmisbaar voor politici. Verdwijnt die, dan zijn wij een prooi van de macht. Het gaat slecht met de dag- en weekbladen. Daardoor wordt de ruggengraat van de kritische journalistiek in zijn voortbestaan bedreigd. En dat is ernstig. Democratie veronderstelt goed geïnformeerde burgers. Zij kunnen niet zonder de verslaggever, en ook niet zonder de explicateur.'
Met andere woorden: commerciële kranten als bijvoorbeeld de NRC, die in grote financiële moeilijkheden zouden komen, moesten net als de banken door de staat gesubsidieerd worden. Dat was, indien ik het allemaal goed begrepen heb, als het ware een socialistische plicht. Zo vond de partijleider en naar ik aan mag nemen ook de partijmiljonairs, onder wie Derk Sauer die dankzij het uitgeven van bedrukt papier multimiljonair was geworden. Derk is dus iemand die zeker niet verlies wil leiden op kranten. En zie nu, tien maanden later is Derk Sauer in de race om de NRC op te kopen. Destijds stelde ik de vraag
waarom Sauer nog in de SP [pastte]? Jan Marijnissen, leg het je achterban uit. Ik vraag dat met klem aangezien in 2005 de voormalige NRC-correspondente in Moskou, Laura Starink, na een bezoek aan Rusland in haar krant schreef:
De meeste intellectuelen die ik spreek steunen Chodorkovski. Als ik vraagtekens plaats bij zijn illegale handel en wandel, zegt iemand: 'Luister, iedereen die de laatste 15 jaar in Rusland heeft gewoond en gewerkt, heeft de wet overtreden en kan op elk moment gearresteerd worden.' Een vriendin formuleert het zo: 'Wij hebben allemaal boter op ons hoofd. Daarom begrijpen wij Chodorkovski zo goed.'
Dat waren constateringen uit 2005, het jaar dat in Rusland de Miljonair Fair werd gehouden, in samenwerking met Independent Media van uitgever Derk Sauer.
Ik ben toch niet heel erg slecht als ik denk dat de multimiljonair Derk Sauer met de SP-er Jan Marijnissen al veel eerder over de overname van de NRC heeft gesproken? Ik ben toch niet heel erg naïef als ik denk dat de NRC-redactie hiervan op de hoogte is en dat nu juist dit het doorslaggevende feit is waarom de NRC Derk Sauer niet wil. En geef ze eens ongelijk, de jongens en meisjes van de nuance zoekende slijpsteen. Wiens brood men eet diens woord men spreekt. En wat dat betreft eten de NRC-journalisten liever het brood van de oude neoliberalen dan dat van de nieuwe rijken.
Tot zover datgene wat ik vijf jaar en langer geleden schreef. Het hierboven staande maakt duidelijk dat er geen essentieel verschil bestaat tussen links en rechts, of tussen grootmachten, zodra het gaat om het streven naar macht. Alle commerciële massamedia liegen, zowel hier als daar. En dus schrijft Geert Groot Koerkamp voor Trouw, vanuit Moskou, over de eerder genoemde oliemagnaat met 'boter' op zijn hoofd, net als 'allemaal':
Chodorkovski kwam in december vrij na tien jaar strafkamp wegens beweerde fraude en verblijft sindsdien buiten Rusland.
Voor de Trouw-correspondent, die natuurlijk in zijn eigen 'propaganda' gelooft zonder het te beseffen, geldt dat die 'fraude' en overigens ook belastingontduiking alleen maar berust op een 'bewering,' en dat in principe iedereen in een ineen gestort land binnen een decennium op een fatsoenlijke manier een miljardair kan worden, terwijl, in Chodorkovski's geval, hij eerder nog 'vanaf het eerste jaar aan de universiteit zwart [werkte] als timmerman,' omdat zijn 'familie krap bij kas' zat. 'Hoewel hij het uitstekend deed op de universiteit en bij de Komsomol (communistische jongerenbond) carrière maakte, was hij teleurgesteld in de baan die hem na zijn afstuderen werd aangeboden.' En ziedaar in no time was de 'zwart' werkende, dus toen al frauderende, 'communistische timmerman' één van de allerrijkste mensen in de wereld, beschikkend over meer dan 15 miljard dollar. 'Beweerde fraude,' een treffender voorbeeld van propaganda is nauwelijks denkbaar. De held moet in het verhaal smetteloos blijven, aan zijn rol als slachtoffer mag niemand twijfelen; dat is de voornaamste taak van Geert Groot Koerkamp en juist daarom verschijnt zijn opiniestuk op de voorpagina van Trouw, 'misschien wel de beste krant van Nederland.' Feiten zijn voor de polderpers veel minder belangrijk dan meningen. De voornaamste taak van de 'politiek-literaire elite,' waar volgens Henk Hofland geen enkele 'natie zonder [kan]' -- zowel in de 'Vrije Wereld' als daarbuiten -- is de belangen van de eigen elite te rechtvaardigen, ten koste van de gemeenschap. Wat er op dit moment gebeurt is niets anders dan een economisch en daarmee geopolitiek conflict tussen de Russische en de westerse elite. Dat blijkt eens te meer wanneer op dezelfde Trouw-voorpagina van maandag 28 april 2014 naast de uitspraak dat 'Poetin lijkt zijn eigen propaganda te geloven' het bericht van de 'redactie buitenland' staat afgedrukt, met de aankondiging dat
Nieuwe maatregelen die naar verwachting deze week door de VS worden ingesteld tegen Rusland, treffen de kring rond de Russische president Poetin. President Obama zei gisteren dat die zich niet heeft gehouden aan afspraken om de spanningen in het oosten van Oekraïne weg te nemen.
Vandaag komen in Brussel ambassadeurs van de 28 EU-lidstaten bijeen om te overleggen over uitbreiding van de sancties. 'Hoe meer namen we toevoegen aan die lijst, des te pijnlijker het is voor de Russische economie,' zei de Britse minister Hague.
Na zelf met miljarden de Oekraïense oppositie te hebben gesteund, die met geweld de democratisch gekozen regering verdreef, om zodoende de westerse invloedssfeer nog verder oostwaarts uit te breiden en de NAVO te laten expanderen, doen zowel de westerse politici als hun woordvoerders in de commerciële massamedia het voorkomen alsof juist Rusland westwaarts probeert op te rukken. En in dat geheel is Trouw-correspondent, de fotograaf Geert Groot Koerkamp, een gewillig schakeltje. Hij is van alle markten thuis, van platte amusement tot een wereldconflict met verregaande consequenties, Groot Koerkamp is altijd beschikbaar. Het maakt allemaal niets meer uit, alles is een verkoopproduct, en de werkelijkheid is daardoor onbelangrijk geworden. John Berger had gelijk toen hij in Stemverheffing stelde:
Consumptie en communicatie zijn tegenwoordig verenigd in een diabolische vennootschap, en uit deze vennootschap bestaat datgene wat wij kennen als de media. Eerst en vooral vertegenwoordigen de media een economisch contract waardoor alles wat er in de wereld gebeurt wordt gekoppeld aan het mechanisme van de verkoop.
Kijk en lees zelf.
Consumptie en communicatie zijn tegenwoordig verenigd in een diabolische vennootschap, en uit deze vennootschap bestaat datgene wat wij kennen als de media. Eerst en vooral vertegenwoordigen de media een economisch contract waardoor alles wat er in de wereld gebeurt wordt gekoppeld aan het mechanisme van de verkoop.
Kijk en lees zelf.
Netherlands in the Eurovision Song Contest, held in Moscow in 2009.
Dutch music group The Toppers with their bicycles near the Kremlin in Moscow. Formed in 2005, the group represented The Netherlands in the Eurovision Song Contest, held in Moscow in 2009, with their song 'Shine', but failed to get to the final. At the time, the group's members were Jeroen van der Boom (left), Rene Froger (centre) and Gordon (right).
http://koerkamp.photoshelter.com/gallery/Toppers-in-Moscow/G00008bjz8T7eZvo/
Michail Chodorkovski en zijn handlanger Platon Lebedev in de rechtbank.
Jan062014
 |
|---|
 |
| April 29, 2014 Tomgram: Anand Gopal, How to Lose a War That Wasn't There
[Note for TomDispatch Readers: This is really simple. If you only read one book on America’s war in Afghanistan, it has to be Anand Gopal’s just published No Good Men Among the Living: America, the Taliban, and the War Through Afghan Eyes. It’s an instant classic, a brilliant piece of reportage, and a stunning exploration of the lives of three Afghans (a housewife with a remarkable story, a local warlord, and a Taliban commander) behind whom lurk the Americans (mis)fighting their “war on terror.” Mother Jones calls it “a brilliant analysis of our military's dysfunction and a startlingly clear account of the consequences.”The New York Times describes it as “devastating,” as well as “essential reading for anyone concerned about how America got Afghanistan so wrong.” It’s a tale of the Afghan War that, so many years later, has simply never been told and it couldn’t be more dramatic. In addition, for a contribution of $100 (or more) to this site -- money we’ll use to help out future Anand Gopals -- he will sign a personalized copy of his book for you. Check out our donation page for the details. Finally, for those of you in New York City, Gopal is giving a free lecture about his book and the Afghan War at the Cooper Union tonight at 6:30 pm. Check it outhere. Tom]
You might think that 12-and-a-half years after it began, Washington would have learned something useful about its war on terror, but no such luck. If you remember, back in the distant days just after 9/11 when that war was launched (or, in a sense, “lost”), the Bush administration was readying itself to take out not just Osama bin Laden and his relatively small al-Qaeda outfit but “terror” itself, that amorphous monster of the twenty-first century. They were planning to do so in somewhere between 60 and 83countries and, as they liked to say, “drain the swamp” globally. In reality, they launched an overblown war not so much “on” terror, but “of” terror, one that, in place after place, from Afghanistan to Somalia, Pakistan to parts of Africa, destabilized regions and laid the basis for a spreading jihadist movement. In so many cases, as at Abu Ghraib and Guantanamo, they fulfilled Osama bin Laden’s wildest fantasies, creating the sort of recruiting posters from hell for future jihadists that al-Qaeda was itself incapable of. So many years later, they seem to be repeating the process in Yemen. They are now escalating a “successful” drone and special operations war against a group in that impoverished land that calls itself al-Qaeda in the Arabian Peninsula (AQAP). The drones turn out to be pretty good at knocking off various figures in that movement, but they are in another sense like a godsend for it. In what are called “targeted killings,” but might better be termed (as Paul Woodward has) “speculative murders,” they repeatedly wipe out civilians, including women, children, and in one recent case, part of a wedding party. They are Washington’s calling card of death and as such they only ensure that more Yemenis will join or support AQAP. The process of creating ever more enemies you must then kill started in Afghanistan in 2001, even if that remains news to most Americans. Now, TomDispatch regular Anand Gopal in his new book No Good Men Among the Living: America, the Taliban, and the War Through Afghan Eyes offers a stunning history of how the U.S. fought its “war on terror” for almost a year in that country against -- quite literally -- ghosts. In the process, it resuscitated a Taliban movement that had ceased to exist and then found itself in a conflict it couldn’t win. It’s a story that’s never been told before, even if Washington’s second Afghan War makes no sense without it. For many Americans, as Henry Ford so famously put it, history is bunk. In this case, however, history turns out to be everything that matters, and the rest has proved to be bloody, painful, and costly bunk. If you don’t believe me, read Gopal’s hidden history of the Afghan War at this website today and then get your hands on his book. Tom How the U.S. Created the Afghan War -- and Then Lost It  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten