maandag 7 februari 2011

Nazmiye Oral 12

Het probleem van een klein land is dat het zoveel kleine mensen heeft en maar weinig grote. Vele opiniemakers hier babbelen maar wat raak over van alles en nog wat, vaak ongeinformeerd, vaak half geinformeerd. Feiten zijn in Nederland meningen geworden en meningen feiten, waardoor er nooit een rationele discussie kan ontstaan. Enfin, Nazmiye Oral schrijft in haar Volkskrant-column vandaag onder de treffende kop: 'Gesluierde hersenen':



Meer dan tachtig procent van de Egyptenaren schijnt voor invoering van de sharia (islamitische wetgeving) te zijn. Al weet ik niet of die cijfers totaal betrouwbaar zijn, de vrees voor islamisering lijkt me niet ongegrond.
http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7800/Gesluierde%20hersenen//

Staat mevrouw Oral bekend als deskundige op het gebied van de Arabische wereld? Nee, over Turkije weet ze ongetwijfeld veel, maar dat is het dan wel. Zonder bronvermelding beweert ze nu dat

Meer dan tachtig procent van de Egyptenaren voor invoering van de sharia [schijnt] te zijn' met als gevolg dat 'de vrees voor islamisering niet ongegrond,' lijkt te zijn voor haar en, zo suggereert ze, voor ons allen in het christelijke Westen.

Waar we hier in feite mee te maken hebben is wartaal, propaganda, het kweken van angst om lezers te mobiliseren tegen het grote kwaad in de wereld dat sinds de val van de Sovjet Unie 'de islamisering' is, of kennelijk zou moeten zijn in de ogen van rechtse ideologen. Ik constateer dat de stelligheid van Oral's argumentatie niet gebaseerd is op feiten, maar op schijn. 'Meer dan tachtig procent schijnt,' en 'lijkt' etc. De opiniemaakster weet ondertussen niet of die cijfers 'totaal betrouwbaar zijn.' Kijk, Nazmiye Oral, de logica leert ons dat dit een onjuiste redenering is. Men kan als rationeel mens niet zonder enige bronvermelding het argument aanvoeren dat 'de vrees voor islamisering niet ongegrond [lijkt]' te zijn op grond van cijfers die niet bewezen, maar schijnen te zijn. Cijfers zijn feiten, en feiten schijnen niet, maar zijn onomstootbaar. Dat maakt ze nu juist feiten, nietwaar. 

Uw column bestaat uit zoveel onzekerheden en beweringen bij elkaar dat uw betoog onzinnig is. Of die cijfers kloppen en dan is 'de vrees' gegrond of die cijfers kloppen niet en is dus hetgeen u suggereert en beweert nonsens. Ook uw opmerking dat de cijfers niet 'totaal betrouwbaar' zouden kunnen zijn is absurd, want daarmee stelt u impliciet dat deze cijfers ook half 'betrouwbaar' kunnen zijn of eenkwart 'betrouwbaar' of zelfs onbetrouwbaar. Dat nu haalt de bodem onder uw argumentatie weg, aangezien cijfers voor een stellige bewering over 'gesluierde hersenen' simpelweg 'betrouwbaar' dienen te zijn. Als u twijfelt of die cijfers betrouwbaar zijn dan is uw verhaal niet meer dan wat geroddel in de marge. Hoe kan uw 'vrees voor islamisering' gegrond zijn of lijken als u niet weet of de cijfers kloppen? Ik vrees dat u lijdt aan de pathologie die u wilt beschrijven, namelijk aan 'gesluierde hersenen,' want over uw column hangt de ideologische sluier van bangmakerij. Meer daarover in een volgend stuk. Leest u eerst even dit als achtergrond informatie:


The Empire 753

Washington’s Secret History with the Muslim Brotherhood

Ian Johnson



Muslim Brotherhood senior leaders Essam el-Erian (center right) and Saad el-Katatni (center left) taking part in a protest in Cairo, January 30, 2011


As US-backed strongmen around North Africa and the Middle East are being toppled or shaken by popular protests, Washington is grappling with a crucial foreign-policy issue: how to deal with the powerful but opaque Muslim Brotherhood. In Egypt, the Brotherhood has taken an increasingly forceful part in the protests, issuing a statement Thursday calling for Mubarak’s immediate resignation. And though it is far from clear what role the Brotherhood would have should Mubarak step down, the Egyptian president has been claiming it will take over. In any case, the movement is likely to be a major player in any transitional government.
Journalists and pundits are already weighing in with advice on the strengths and dangers of this 83-year-old Islamist movement, whose various national branches are the most potent opposition force in virtually all of these countries. Some wonder how the Brotherhood will treat Israel, or if it really has renounced violence. Most—including the Obama administration —seem to think that it is a movement the West can do business with, even if the White House denies formal contacts.
If this discussion evokes a sense of déjà vu, this is because over the past sixty years we have had it many times before, with almost identical outcomes. Since the 1950s, the United States has secretly struck up alliances with the Brotherhood or its offshoots on issues as diverse as fighting communism and calming tensions among European Muslims. And if we look to history, we can see a familiar pattern: each time, US leaders have decided that the Brotherhood could be useful and tried to bend it to America’s goals, and each time, maybe not surprisingly, the only party that clearly has benefited has been the Brotherhood.
How can Americans be unaware of this history? Credit a mixture of wishful thinking and a national obsession with secrecy, which has shrouded the US government’s extensive dealings with the Brotherhood.
Consider President Eisenhower. In 1953, the year before the Brotherhood was outlawed by Nasser, a covert US propaganda program headed by the US Information Agency brought over three dozen Islamic scholars and civic leaders mostly from Muslim countries for what officially was an academic conference at Princeton University. The real reason behind the meeting was an effort to impress the visitors with America’s spiritual and moral strength, since it was thought that they could influence Muslims’ popular opinion better than their ossified rulers. The ultimate goal was to promote an anti-Communist agenda in these newly independent countries, many of which had Muslim majorities.
One of the leaders, according to Eisenhower’s appointment book, was “The Honorable Saeed Ramahdan, Delegate of the Muslim Brothers.”* The person in question (in more standard romanization, Said Ramadan), was the son-in-law of the Brotherhood’s founder and at the time widely described as the group’s “foreign minister.” (He was also the father of the controversial Swiss scholar of Islam, Tariq Ramadan.)
Eisenhower officials knew what they were doing. In the battle against communism, they figured that religion was a force that US could make use of—the Soviet Union was atheist, while the United States supported religious freedom. Central Intelligence Agency analyses of Said Ramadan were quite blunt, calling him a “Phalangist” and a “fascist interested in the grouping of individuals for power.” But the White House went ahead and invited him anyway.

President Dwight D. Eisenhower in the Oval Office with a group of Muslim delegates, 1953. Said Ramadan is second from the right.

By the end of the decade, the CIA was overtly backing Ramadan. While it’s too simple to call him a US agent, in the 1950s and 1960s the United States supported him as he took over a mosque in Munich, kicking out local Muslims to build what would become one of the Brotherhood’s most important centers—a refuge for the beleaguered group during its decades in the wilderness. In the end, the US didn’t reap much for its efforts, as Ramadan was more interested in spreading his Islamist agenda than fighting communism. In later years, he supported the Iranian revolution and likely aided the flight of a pro-Teheran activist who murdered one of the Shah’s diplomats in Washington.
Cooperation ebbed and flowed. During the Vietnam War, US attention was focused elsewhere but with the start of the Soviet war in Afghanistan, interest in cultivating Islamists picked up again. That period of backing the mujahedeen— some of whom morphed into al-Qaeda—is well-known, but Washington continued to flirt with Islamists, and especially the Brotherhood.
In the years after the September 11 attacks, the United States initially went after the Brotherhood, declaring many of its key members to be backers of terrorism. But by Bush’s second term, the US was losing two wars in the Muslim world and facing hostile Muslim minorities in Germany, France, and other European countries, where the Brotherhood had established an influential presence. The US quietly changed its position.
The Bush administration devised a strategy to establish close relations with Muslim groups in Europe that were ideologically close to the Brotherhood, figuring that it could be an interlocutor in dealing with more radical groups, such as the home-grown extremists in Paris, London and Hamburg. And, as in the 1950s, government officials wanted to project an image to the Muslim world that Washington was close to western-based Islamists. So starting in 2005, the State Department launched an effort to woo the Brotherhood. In 2006, for example, it organized a conference in Brussels between these European Muslim Brothers and American Muslims, such as the Islamic Society of North America, who are considered close to the Brotherhood. All of this was backed by CIA analyses, with one from 2006 saying the Brotherhood featured “impressive internal dynamism, organization, and media savvy.” Despite the concerns of western allies that supporting the Brotherhood in Europe was too risky, the CIA pushed for cooperation. As for the Obama administration, it carried over some of the people on the Bush team who had helped devise this strategy.
Why the enduring interest in the Brotherhood? Since its founding in 1928 by the Egyptian schoolteacher and imam Hassan al-Banna, the Brotherhood has managed to voice the aspirations of the Muslim world’s downtrodden and often confused middle class. It explained their backwardness in an interesting mixture of fundamentalism and fascism (or reactionary politics and xenophobia): today’s Muslims aren’t good enough Muslims and must return to the true spirit of the Koran. Foreigners, especially Jews, are part of a vast conspiracy to oppress Muslims. This message was—and still is—delivered through a modern, political party-like structure, that includes women’s groups, youth clubs, publications and electronic media, and, at times, paramilitary wings. It has also given birth to many of the more violent strains of radical Islamism, from Hamas to al-Qaeda, although many of such groups now find the Brotherhood too conventional. Little wonder that the Brotherhood, for all its troubling aspects, is interesting to western policy makers eager to gain influence in this strategic part of the world.
But the Brotherhood has been a tricky partner. In countries where it aspires to join the political mainstream, it renounces the use of violence locally. Hence the Muslim Brotherhood in Egypt says it no longer seeks to overthrow the regime violently—although its members there think nothing of calling for Israel’s destruction. In Egypt, the Brotherhood also says it wants religious courts to enforce shariah, but at times has also said that secular courts could have final say. This isn’t to suggest that its moderation is just for show, but it’s fair to say that the Brotherhood has only partially embraced the values of democracy and pluralism.

Youssef Qaradawi

The group’s most powerful cleric, the Qatar-based Youssef Qaradawi, epitomizes this bifurcated worldview. He says women should be allowed to work and that in some countries, Muslims may hold mortgages (which are based on interest, a taboo for fundamentalists). But Qaradawi advocates the stoning of homosexuals and the murder of Israeli children—because they will grow up and could serve as soldiers.
Qaradawi is hardly an outlier. In past years, he has often been mentioned as a candidate to be the Egyptian branch’s top leader. He is very likely the most influential cleric in the Muslim world—on Friday, for example, thousands of Egyptian protesters in Tahrir Square listened to a broadcast of his sermon. He has also declared those demonstrators who have died defying the government to be martyrs.
That is an indication of the Brotherhood’s growing influence in the wave of protests around the region. In Egypt, the Brotherhood, after a slow start, has become a key player in the anti-government coalition; on Thursday, the new vice president, Omar Suleiman, invited the Brotherhood for talks. In Jordan, where the group is legal, King Abdullah met with the Brotherhood for the first time in a decade. And in Tunis, the Islamist opposition leader Rachid Ghanouchi, who has been a pillar of the Brotherhood’s European network, recently returned home from his London exile.
All of this points to the biggest difference between then and now. Half a century ago, the West chose to make use of the Brotherhood for short-term tactical gain, later backing many of the authoritarian governments that were also trying to wipe out the group. Now, with those governments tottering, the West has little choice; after decades of oppression, it is the Brotherhood, with its mixture of age-old fundamentalism and modern political methods, that is left standing.

* The appointment book and details of Ramadan’s visit are in the Eisenhower presidential archives in Abilene, Kansas. See my book A Mosque in Munich, pp. 116-119, for details of the visit. On the use of the Brotherhood post-9/11, see pp 222-228.
February 5, 2011 10:15 a.m.


http://www.nybooks.com/blogs/nyrblog/2011/feb/05/washingtons-secret-history-muslim-brotherhood/

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/02/empire-753.html

4 opmerkingen:

AdR zei

Snik.
Van Nazmiye Oral had ik anders verwacht.

Sonja zei

Ik weet niet of je deze al had Stan: Tariq Ramadan en Slavoy Zizek (video)
Video en Nederlandse transscriptie bij Sargasso.

Past goed bij dit log, enkele citaten:

Zizek:
Er is een perverse cultuurrelativistische notie dat Arabieren nu eenmaal een andere cultuur hebben en niet rijp zijn voor democratie | Maar daarachter steken eigenlijk racistische vooroordelen.

Juist het tegendeel is waar | Er blijken wel degelijk menselijke universalia te zijn, en in de opstand van Arabische volken zien we deze in actie | Demonstranten vormen bewijs van de universele behoefte aan vrijheid, menselijke waardigheid, economische gerechtigheid en democratie | De zogeheten ‘clash of civilisations‘ blijkt een fabeltje

Ramadan:
Al die bangmakerij over radicaal islamisme dat zometeen overhand zal krijgen is projectie | Het dient om bepaalde geostrategische belangen veilig te stellen | Het is voor een goed deel propaganda vanuit zionistische hoek.

De demonstraties worden niet geleid door de Moslimbroederschap | Moslimbroederschap is niet monolitisch | Sommige stromingen neigen naar wahhabitische ideeën, anderen zien Turkse model voor zich | Afgelopen zestig jaar zijn Moslimbroeders niet radicaal geweest | Ze hielden zich aan de wet, ze waren niet-gewelddadig, antikoloniaal en wilden vooral vrijheid.

Anoniem zei

Gisteren bij Brandpunt eerst een overzicht van de demonstraties in Egypte en daarna onze volksheld Afshin Elian,heb nu helaas geen televisie meer doordat ik er een steen doorheen heb gegooid.
jose

Sjuul van Dissel zei

GEDACHTEN OVER EUROPA
I have a dream
4 februari 2011 THE GUARDIAN LONDEN
Laten we de impasse tussen lusteloze liberalen en bezielde extremisten doorbreken om Europa verder op te laten stomen in de vaart der volkeren, betoogt de Sloveense filosoof Slavoj Žižek. http://www.presseurop.eu/nl/content/article/490871-i-have-dream

Een paar stukjes eruit:
"Op vergelijkbare wijze zijn vele liberale strijders zo gebrand om de strijd aan te gaan tegen antidemocratisch fundamentalisme dat ze zich uiteindelijk niets meer aantrekken van vrijheid en democratie. Als 'terroristen' bereid zijn om de huidige wereld te verwoesten uit liefde voor een andere wereld, dan zijn onze terrorismebestrijders bereid hun eigen democratische wereld te gronde te richten vanwege het feit dat ze de ander, de moslim, haten. Sommigen van hen vinden menselijke waardigheid zo belangrijk dat ze zelfs bereid zijn ter verdediging daarvan martelingen te legaliseren – de ultieme degradatie van menselijke waardigheid."

"Streven naar een positieve, bevrijdende heersende cultuur
Een paar maanden geleden gebeurde er een klein wonder op de bezette Westelijke Jordaanoever: Palestijnse vrouwen, die tegen de muur protesteerden, kregen bijval van een groep Joodse lesbische vrouwen uit Israël. Het aanvankelijke wantrouwen verdween al bij de eerste confrontatie met Israëlische militairen die de muur bewaakten en er ontstond een fantastische solidariteit, waarbij een traditioneel geklede Palestijnse vrouw een Joodse lesbische vrouw met een paarse hanenkam omarmde: een levend symbool van hoe onze strijd eruit zou moeten zien."

"Deze paden leiden allebei tot vergetelheid, tot marginalisatie van Europa. De enige manier waarop Europa uit deze ondermijnende impasse kan komen is het doen herleven van haar erfgoed van radicale en universele emancipatie. Het is de taak van de EU om verder te gaan dan het eenvoudigweg tolereren van anderen, we moeten streven naar een positieve, bevrijdende heersende cultuur, die kan zorgen voor een authentieke vorm van co-existentie. Laten we anderen niet alleen respecteren, maar ook een gemeenschappelijke strijd bieden. Vandaag de dag zijn onze problemen immers ook gemeenschappelijk."

Wat is internet toch mooi. Je tikt een naam in en TA-DA...!! Als het nou de mensen eens bereek... werd er niet zoveel kwaadaardige onzin verkondigd.

Peter Beinart: Why the International Criminal Court’s Warrant for Netanyahu Matters

  The Beinart Notebook Playback speed 1× Subtitles Share post Share post at current time Share from 1:06 1:03 / 5:54 Transcript The   decisi...