De Pro Israel Lobby 131

Het onvermijdelijke gebeurt nu: het gesloten front van de joodse Pro-Israel lobby in de VS begint scheurtjes te vertonen. 

'AIPAC Wall Beginning to Crack

For years, AIPAC (The American Israel Public Affairs Committee) has helped to stonewall the Middle East peace process by building a solid wall around the Israeli government, protecting it from criticism in the US. Senators and representatives have feared the wrath of AIPAC come Election Day, even in states and districts where the Jewish vote is negligible. Whatever they may have thought privately about Israel's policies toward the Palestinians, they've remained silent.

    I got a first-hand glimpse of the process shortly after last year's election, when I talked to an aide of a newly elected House member. The new member, who represents a district with hardly any organized Jewish community, knew very little about the Middle East when the campaign began. The representative had been "educated" on the issue, the aide told me, by a handful of wealthy Democrats - none from the member's district, all generous contributors to the campaign, and all staunch supporters of the AIPAC line. That's how it works, all over the country.

    Or at least that's how it used to work. Now, for the first time, there are signs of a crack in AIPAC's vaunted political edifice. The wedge issue is the Obama administration's public demand that Israel stop all new construction in its West Bank settlements, including what the Israelis call expansion to accommodate "natural growth."

    Though Israel's Prime Minister Benjamin Netanyahu heads the right-wing Likud party, settlement expansion is hardly a partisan matter in Israel. It has continued at a more or less unbroken pace for years, regardless of which party headed the government. And Israeli Defense Minister Ehud Barak, leader of the opposition Labor Party, is equally staunch in demanding the right of "natural growth."

    What's new is the serious objection being voiced in the US government, not merely by the president and his administration, but by members of Congress, including John Kerry, who heads the Senate Foreign Relations Committee, and several prominent Jewish lawmakers, such as Carl Levin, chair of the Senate Armed Services Committee; Howard Berman, chair of the House Foreign Relations Committee; and influential representatives Henry Waxman and Robert Wexler.

Lees verder: http://www.truthout.org/060909R 

Al eerder sprak ik met Norman Finkelstein over de onvermijdelijke ontwikkeling waarbij de joodse lobby in de VS moet beslissen of ze blind achter 'de Joodse staat' blijft staan of de politiek van het eigen land zal gaan steunen. In mijn boek De oneindige Oorlog kunt u onder andere dit erover lezen:

Finkelstein: Voordat ik verderga wil ik eerst een kanttekening maken: er bestaat een vaak onuitgesproken veronderstelling dat er een of andere fundamentele tribale band bestaat die alle joden op aarde samenbindt, met als gevolg dat joden eerder voor Israël kiezen dan voor andere loyaliteiten. Ik vind dit een grote misvatting en dat wordt ook bewezen door de ontwikkelingen in de Verenigde Staten. Na de Tweede Wereldoorlog verdwenen tamelijk snel de belangrijkste barrières voor de joodse assimilatie en kregen de Amerikaanse joden alle mogelijkheden om deel te nemen aan de macht en privileges. Een voorbeeld daarvan is dat er in de jaren vijftig slechts een handjevol joodse hoogleraren aan de gerenommeerde universiteiten doceerde en dat dit nu radicaal anders is. Op hetzelfde moment dat hun kansen in de VS toenamen, werd Israël gesticht. Zoals gezegd hebben de joden altijd het stigma gedragen van de dubbele loyaliteit. Niet alleen zouden ze loyaal zijn aan het volk waarmee ze leven, maar ook aan het internationale jodendom. En ineens was er een staat die een concrete geïnstitutionaliseerde basis gaf aan de bewering van dubbele loyaliteit, want Israël claimt als “Joodse natie” namens alle joden ter wereld te spreken en eist de onvoorwaardelijke trouw van alle joden op. De eerste premier van het land, Ben-Goerion, wond daar geen doekjes om. In het begin van de jaren vijftig verklaarde hij tegenover Amerikaanse joden dat ze de staat Israël onder alle omstandigheden moesten steunen, of ze de betrokken regering zagen zitten of niet. De Amerikaanse joden waren volgens hem verplicht de belangen van Israël op de eerste plaats te zetten. Maar juist deze boodschap wilden ze niet horen, want hun mogelijkheden om vooruit te komen in de Verenigde Staten waren voor het eerst reëel geworden. En wat er dus gebeurde was niet verwonderlijk, de eerste generatie Amerikaanse joden na de Tweede Wereldoorlog bemoeide zich nagenoeg niet met Israël in de periode van de oprichting in 1948 tot de Juni Oorlog in 1967, behalve dan dat het land een object was van liefdadigheid. De bekendste joodse socioloog van zijn generatie, Nathan Glazer, concludeerde in 1957 in zijn boek American Jewry dat Israël, ik citeer, “opmerkelijk weinig uitwerking had op het innerlijke leven van Amerikaanse joden… Israël heeft nagenoeg niets betekend voor het Amerikaanse judaïsme… Het idee dat Israël… op een of andere serieuze manier het judaïsme in  Amerika kon beïnvloeden… wordt als denkbeeldig beschouwd.” In april 1967, vlak voor de Juni Oorlog, stelt een journalist van Haaretz de schrijver Elie Wiesel een vraag over Amerikaanse joden die zo massaal assimileren dat ze hun jood-zijn vergeten. Wiesel antwoordt dan dat de joodsheid van de joodse jeugd nog wel kan worden aangesproken, maar niet door middel van Israël. Misschien via de problemen van de joden in Rusland, misschien via vragen over de Holocaust, maar niet via Israël. Het werd als vanzelfsprekend beschouwd dat Amerikaanse joden niet nauw betrokken waren bij Israël. En dit gold in het bijzonder voor joodse intellectuelen in de VS. Tijdens meerdere symposia over de wijze waarop Amerikaanse joden hun joodse identiteit beleefden was kenmerkend dat Israël nauwelijks genoemd werd. Bijna geen van de joodse intellectuelen noemde Israël als element van zijn/haar joodse identiteit. U kent misschien Norman Podhoretz, de vroegere hoofdredacteur van Commentary, dat in 1945 door het American Jewish Committee werd opgericht. Norman is een voormalige linkse opiniemaker, die momenteel overtuigd neoconservatief is. 35 jaar lang werkte hij voor dit maandblad, dat gezien wordt als het belangrijkste joodse intellectuele tijdschrift in de VS. De loopbaan van Podhoretz is bijzonder illustratief voor de wijze waarop een groot deel van de Amerikaanse joden in de war raakte. Wanneer u zijn houding ten opzichte van Israël bestudeert dan ontdekt u dat in 1960, het eerste jaar van zijn hoofdredacteurschap, van de honderd hoofdartikelen in Commentary slechts twee artikelen over Israël gingen, 2 procent dus. Tijdens de laatste zes maanden voorafgaand aan de Juni Oorlog in 1967 werden er 57 hoofdartikelen gepubliceerd waarvan wederom slechts 2 iets te maken hadden met Israël of het zionisme. Pas veel later schreef Podhoretz, overigens terecht, dat Israël na 1967 “de religie van de Amerikaanse joden” was geworden. De hele veronderstelling van het bestaan van een eeuwige tribale loyaliteit is dan ook een absolute mythe. Die vermeende joodse onderlinge fundamentele trouw is niet gebaseerd op feiten. Een van de wonderlijke ironieën in deze geschiedenis is dat de enige twee echt joodse intellectuelen die vóór 1967 publiekelijk geïdentificeerd werden met Israël Noam Chomsky en Hannah Arendt waren. Beiden waren zionisten, professor Chomsky heeft zelfs in een kibboets geleefd, en de filosofe Arendt was geruime tijd een actieve linkse zioniste. Beiden zijn ook bekend vanwege hun fundamentele kritiek op “de Joodse staat”, en ze werden de belangrijkste zwarte schapen van de Israëllobby op het moment dat degenen die vroeger ongeïnteresseerd waren geweest, ineens veranderden in fanatieke verdedigers van het Israëlische expansionisme. De vraag is: vanwaar die ommezwaai? Wat was er gebeurd? De belangrijkste verandering was dat Israël een strategische aanwinst voor de Amerikanen was geworden. Het land voerde de Amerikaanse bevelen in het Midden-Oosten uit en daarom werkte de beschuldiging van de dubbele nationaliteit niet meer, loyaliteit aan Israël betekende loyaliteit aan de Verenigde Staten. Een dubbele loyaliteit betekende vanaf toen eigenlijk een superloyaliteit. Immers, Israël, dat in de frontlinies lag van het Midden-Oosten, verdedigde de Amerikaanse belangen tegen de horden van de Arabische wereld. En in tegenstelling tot de Amerikaanse militairen in Vietnam, wonnen de Israëlische strijdkrachten ook nog eens van de derdewereldbewoners. Er bestond geen conflict meer tussen het joods-zijn, pro-Israël zijn en pro-Amerika zijn, al die zaken waren nu keurig samengebundeld in één pakketje. Bovendien konden de Amerikaanse joden trots zijn op Israël. Niet alleen bleken ze goede krijgers te zijn, waardoor het beeld werd uitgewist dat joden zich alleen maar als makke schapen lieten afslachten, maar Israël leek ook nog eens een baken te zijn van de beschaving, democratie en liberale waarden die Amerikaanse joden zo waardeerden. Wat we nu zien, is dat die trotse houding aan haar eind is gekomen. De Israëlische politiek in de bezette gebieden en tegenover zijn buurlanden kan niet meer worden verenigd met liberale opvattingen.