Gisteren is Kurt Vonnegut overleden, God hebbe zijn ziel. De goeien gaan altijd dood, de slechten lijken het eeuwige leven te hebben. Vonnegut was een groot moralist, op zoek naar zin en betekenis in een raadselachtig bestaan, waarin zelfs een zelfmoord kan mislukken.Uit Slachthuis Vijf:
'De auteur van de monografie, die afkomstig was uit Schenectady, New York, bezat volgens sommigen het hoogste IQ van alle oorlogsmisdadigers, die veroordeeld werden tot dood door ophanging. Zo gaat het.
De Amerikanen geloven, net als de mensen overal elders, veel dingen die duidelijk onwaar zijn, ging de monografie verder. Hun meest destructieve onwaarheid is dat het voor een Amerikaan zo gemakkelijk zou zijn om aan geld te komen. Ze willen niet toegeven dat het juist moeilijk is om aan geld te komen en daarom maken degenen die geen geld hebben zich aan één stuk door verwijten en verwijten en verwijten. Dit innerlijk verwijt is zeer waardevol voor de rijken en machtigen, die zowel publiekelijk als privé minder voor hun armen hoeven te doen dan enige andere bezittende klasse sinds, laten we zeggen, de dagen van Napoleon. Amerika heeft veel nieuwigheden voortgebracht. De meest afschrikwekkende daarvan, iets dat zonder precedent was, is een menigte armen zonder waardigheid. Ze houden niet van elkander omdat ze zichzelf niet liefhebben.'
De laatste keer dat ik Vonnegut zag was in de gespeelde documentaire The American Ruling Class http://theamericanrulingclass.org/ waarvan het scenario door Lewis Lapham werd geschreven http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=22#body In die documentaire staat Vonnegut ergens buiten een sigaretje te roken. Hem wordt gevraagd wie de VS bezit. Hij kijkt naar degene die hem de vraag stelt met een blik of de jongeman niet goed bij zijn verstand is, want als 1 ding duidelijk was voor Vonnegut dan is het dat niet de kiezer en ook niet de politicus, maar de banken en concerns in de VS de dienst uitmaken. Het is een leuk moment in die film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten