De Nuance van de NRC 16

Dit is het hoofd van Avigdor Lieberman, een in Moldavie geboren zionist die Israel en de bezette gebieden etnisch wil zuiveren van Palestijnen, ook degenen met de Israelische nationaliteit. Avigdor is de huidige vice-premier van de 'joodse natie' en leider van Yisrael Beitenu.

Meer over hem en zijn partij kunt u hier lezen: 'Yisrael Beitenu is a dangerous extremist party with fascist tendencies that has openly advocated the"transfer" of Palestinians, including the transfer of Arab towns within Israel to a Bantustan-like future Palestinian entity. It has made clear that a Jewish supremacist state is more important than a democratic one. The party, whose strongest base is among Russian immigrants brought to Israel in the 1990s, surged at the Israeli election earlier this year, taking eleven seats in Israel's 120 seat Knesset.' Zie:
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/10/de-israelische-terreur-97.html En:

'In late May of 2004 Lieberman proposed a plan in which the populations and territories of Jews and Arabs, including some Israeli Arabs, would be "separated". According to the plan, only those Israeli Arabs who felt a connection with the State of Israel and were completely loyal to it would be allowed to remain. On May 30 Prime Minister Ariel Sharon condemned Lieberman's statements, stating "We regard Israeli Arabs as part of the State of Israel." On 4 June 2004, as the disputes over the up-coming disengagement plan grew more intense, Sharon dismissed Lieberman from the cabinet.[2]' Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Avigdor_Liberman

Ik introduceer Lieberman even omdat vanavond de NRC het volgende berichtte onder de kop Sleutelen aan vrede met Syrië : 'Van Syrische zijde werd bepleit de discussies op een hoger, officiëler niveau voort te zetten. Dat is niet gebeurd, voor zover op dit moment valt na te gaan omdat de Israëlische oorlog in Libanon nog niet was afgelopen, de Amerikaanse president Bush Syrië beschouwt als onderdeel van de ‘As van het Kwaad’ en premier Olmert zich niet van de VS wil vervreemden. Net als Bush heeft Olmert de aanbevelingen van de Studiegroep Irak met betrekking tot Syrië, Israël en de Hoogvlakte van Golan als interessant leesvoer terzijde gelegd. Complicatie daarbij is de ontvoering van twee Israëlische soldaten in Libanon en de politieke nasleep van de oorlog die de regering heeft verzwakt.
Maar daarmee is in Israël (en Damascus en Washington) allerminst het laatste woord gezegd. De militaire inlichtingendienst van Israël, de onderzoeksafdeling van het ministerie van Buitenlandse Zaken en de meeste denktanks van de universiteiten zijn na de oorlog in Libanon tot de slotsom gekomen dat Assad wel degelijk bereid is tot een vredesverdrag. De ministers van Defensie, Buitenlandse Zaken en Interne Veiligheid en vice-premier Peres argumenteren dat er met Syrië vrede gesloten moet worden voor Irak explodeert en Iran over een kernwapen beschikt. De Mossad daarentegen denkt dat Assad spelletjes speelt en propaganda bedrijft om de internationale druk te verlichten, maar niet van plan is de koers te verleggen.
De voorstanders van vredesinitiatieven in de regering, het inlichtingenapparaat van het leger en de academische wereld redeneren dat met handreikingen aan Assad Syrië kan worden losgeweekt van Iran. Zo zou met Syrische hulp de Palestijnse Hamas gedwongen kunnen worden tot erkenning van Israël. Bovendien vinden ze dat Israël moreel verplicht is iedere serieuze mogelijkheid te verkennen om met Syrië verdragen te sluiten.
De tegenstanders, onder wie de nieuwe Israëlische minister voor Strategische Dreigingen, Avigdor Lieberman, vinden dat naïef. Ze denken dat Syrië niet meer is geïnteresseerd is in Hoogvlakte van Golan, en nooit de banden met Iran, Hezbollah en Hamas zal verbreken – zeker niet zolang het Israëlisch-Palestijns conflict onopgelost blijft. Israëls veiligheid is beter gediend met politieke stabiliteit in een vijandig maar militair zwak Syrië, dan met vrede en de teruggave van Hoogvlakte van Golan, zegt bijvoorbeeld Lieberman.'

Waarom vermeldt correspondent Oscar Garschagen niet wie de politicus Avigdor Lieberman precies is, zodat de NRC-lezer een genuanceerd beeld kan krijgen van de gedachtewereld van deze extremist die de Israelische etnische zuiveringen, begonnen in 1948, wil afmaken? Waarom mogen de NRC-lezers dit niet weten? Per slot van rekening wordt deze oud-Moldavier in het artikel opgevoerd als een belangrijke tegenstander van teruggave en vrede.

De reden dat Oscar Garschagen dit niet meldt is omdat Israel dan in een verdacht daglicht komt te staan en dat mag niet van de pro-Israel lobby binnen de NRC. Daarom is de inleiding de volgende: 'Premier Olmert en andere tegenstanders vertrouwen Damascus niet. Het Israëlisch- Syrische vredesplan is klaar. Maar het is geen echt vredesplan zolang het niet formeel is. En dat gebeurt niet zo snel. Het Israëlische wantrouwen tegen Syrië is groot.'

Zie: http://www.nrc.nl/buitenland/article602346.ece/Sleutelen_aan_vrede_met_Syrie

U ziet dat de inleiding de strekking van het artikel niet echt dekt. Het is niet het 'Israelische' wantrouwen, maar het wantrouwen van de extremisten binnen Israel. Eerlijker was geweest om duidelijk te maken in het artikel dat het in wezen wonderlijk is dat Syrie uberhaupt onderhandelt met de Israeli's, gezien het feit dat de Israelische regering doorgaat met het extremistische beleid van het uitbreiden van de nederzettingen op bezet gebied, het keer op keer op grote schaal plegen van oorlogsmisdaden (zoals de afgelopen zomer in Libanon en Gaza), en het al sinds 1967 weigeren om de Conventies van Geneve te respecteren. De Vierde Conventie van Geneve, daterend uit 1949, schrijft namelijk voor in Artikel 49: 'The occupation Power schall not deport or transfer parts of its own civilian population into the territory it occupies.'

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2007/01/israelisch-expansionisme-38.html

Los daarvan. Waarom zou Syrie het expansionisme van Israel moeten vertrouwen? Dit is de geschiedenis: 'In Resolution 181, the United Nations adopted a definition of Israel's borders in the form of a ‘Partition Resolution’ that assigned approximately 53 percent of the land mass of historic Palestine exclusively to the then 5.6 percent of the resident population adhering to the Jewish religion... UN Partition Plan to the Palestinians: 47 percent of the 100 percent. Oslo Agreement to the Palestinians: 22 percent of the 100 percent Former Israel Prime Minister Ehud Barak’s offer to the Palestinians: 80 percent of 22 percent Under Sharon’s ‘Peace Plan’ to the Palestinians in 2000, as well as the ‘Road Map’ of 2002, the Palestinians were offered 42 percent of 80 percent of 22 percent of 100 percent of the land, calculated to be 7.4 percent of the initial 100 percent of land, on condition that:1. Palestinians stop resistance to the occupation, 2. Refugees give up their right of return to their ancestral homes, 3. Palestinians agree to only elect officials acceptable to Bush and Sharon, 4. Palestinians do not object to the ‘wall’ that Sharon is building, 5. Palestinians agree not to claim Jerusalem as their capital.' En hoeveel procent Olmert gaat stelen is nog niet precies bekend.' Zie:
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/07/israelisch-expansionisme-24.html

Met andere woorden: een onafhankelijke journalist zou niet in eerste instantie alleen het wantrouwen tegen Syrie belichten, maar het wantrouwen van beide partijen. Per slot van rekening: 'Van Syrische zijde werd bepleit de discussies op een hoger, officieler niveau voort te zetten.' Maar dat wilden de neoconservatieven van de regering Bush niet en ook de extremisten binnen Israel. Wie zou wie nu moeten wantrouwen? Maar daar zwijgt Oscar Garschagen over. In zijn inleiding benadrukt hij meteen het wantrouwen van de Israelis dat kennelijk in zijn ogen gefundeerd is. Daarom zwijgt hij ook over het extremisme van Lieberman. Het moet de NRC lezer, expliciet dan wel impliciet, duidelijk worden gemaakt dat alleen Syrie de verdachte partij is en niet Israel.

Het gaat hier niet om wantrouwen, dat hele begrip is er met de haren bijgesleept, het speelt in dit geval geen rol van betekenis. Waar het omdraait is dat zowel de geciteerde Lieberman als premier Olmert beiden voorstander zijn van een Eretz Israel, een zo groot mogelijk Israel. De ideologische vader van deze extreem rechtse zionisten in Israel is Vladimir Jabotinsky die al in 1923 - overigens terecht - stelde: 'Zionist colonization must either stop, or else proceed regardless of the native population. Which means that it can proceed and develop only under the protection of a power that is independent of the native population behind an iron wall, which the native population cannot breach.' En zo is het ook gebeurd, ten koste van de Palestijnen. Dit slag zionisten met Olmert en Lieberman voorop wil natuurlijk geen vrede waarbij land wordt teruggegeven. Maar daarover zwijgt de NRC-correspondent. Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2007/01/israelisch-expansionisme-38.html