Na de uitzending van Sonja Barend, en zonder publiek, vroeg ze aan Esmaa (27), Jihad (22) en Hajar (20) Alariachi, drie zusjes van Marokkaanse afkomst die in Amsterdam-West wonen: ‘Waarom zijn jullie weg gegaan?’ Jihad: ‘De beelden werden achter mij vertoond. Ik keek even om en ik schrok me gewoon helemaal te pletter. Ik werd er letterlijk emotioneel van en ben dat eigenlijk nog steeds. Van wat ik daar op beeld zag, schrok ik gewoon heel erg. Ik dacht, hier wil ik niet mee geassocieerd worden, dit wil ik niet zien. Hier wil ik niet bij zijn.’ Hajar: ‘Normaal zou je er ook niet naar kijken, laat staan in zo’n programma zitten waar die beelden worden vertoond… Ik denk er heel anders over dan iedereen die zegt: ja, maar je doet het toch niet zelf en je legt het toch uit… principes gaan boven het programma of de kijkcijfers of wat dan ook. Mijn geloof gaat voor, mijn principes, alles wat mij dierbaar is. Ik ga niet blijven zitten bij iets waar ik totaal niet achtersta. Sonja Barend: ‘Wat wij hebben laten zien is dus wat er allemaal op de televisie is uitgezonden. Hebben jullie daar nooit kennis van genomen? Esmaa: ‘Het is te naïef om dat te zeggen. Natuurlijk weet je dat er programma’s bestaan die plat over bepaalde onderwerpen praten, over seks, over religie, je kunt plat praten over alle onderwerpen. Maar net als wat mijn zusje heeft gezegd, je kunt het wegzappen, je kiest ervoor om er naar te kijken. Maar wij kwamen met een bepaald beeld van het programma, om met u te praten, maar als je dan zo geconfronteerd wordt met waar je het over gaat hebben… Jihad: ‘… dan wil je er niet mee geassocieerd worden.’ Sonja Barend: ‘Denken jullie nou dat je gewoon kunt leven in… want dat doen jullie. Jullie leven hier in die maatschappij en je krijgt straks toch ook kinderen, en die ga je opvoeden en die leven ook hier in deze maatschappij. Hoe moet dat dan?’ Hajar: ‘We hoeven het toch niet te accepteren. Ik ken genoeg mensen, denk ik, die niet moslim zijn of niet Marokkaan of vrouw die er op tegen zijn en die strijden daarvoor. Die zijn tegen dit soort dingen, die zijn tegen porno, die zijn tegen dit soort verschrikkelijke dingen. Je hoeft het niet te accepteren. Wij wonen hier ook. Ook ik heb het recht te zeggen: dit accepteer ik niet… ‘Jihad: ‘… En of je verder kunt leven? Ja, dat kan. Je kunt het negeren. Je hebt de keuze om er wel of niet aan mee te doen en om er wel of niet naar te kijken. Het is maar net welke boodschap je aan je kinderen meegeeft, en hoe zij daarmee omgaan. Sonja Barend: ‘Wat beogen jullie met je eigen programma?’ Hajar: ‘Wij willen van alles bespreekbaar maken, maar op een andere manier. Het gaat om de woordkeuze, het gaat om hoe je dingen overbrengt, en niet zo plat als ik daarnet heb gezien. Daar bereik je niets mee.’ Jihad: ‘Wij staan wel open. We gaan echt met iedereen in gesprek over alle onderwerpen, maar wij geloven oprecht dat het zit in de manier waarop. Ons programma heeft ook effect, als wij de reacties horen van meiden en van anderen, het heeft effect, terwijl een documentaire van Ingeborg Beugel naar mijn idee geen effect heeft, want mensen zappen weg en kijken niet… Als je wilt helpen doe je dat niet op die manier.’Wat vooral duidelijk uit de woorden van de meiden van Halal werd, was dat ze onderscheid maken tussen de privé-wereld en de publieke wereld, een onderscheid die zeker in Nederland steeds meer aan het vervagen is. Niet alleen moet hier alles gezegd kunnen worden, maar alles moet ook getoond kunnen worden, net zoveel en net zolang totdat er tussen privé en publiek geen scheiding meer is. Dit proces is ook de onbedoelde consequentie geweest van de feministische leuze dat ‘het persoonlijke politiek is.’ Een gedachte die door de staat onmiddellijk is vertaald in het scheppen van nog meer beheersing, immers, als het persoonlijke politiek is dan krijgt de politiek onvermijdelijk een greep op het persoonlijke. Bovendien gingen de meeste mensen denken dat er geen scherm meer hoefde te staan tussen het prive- en publieke bestaan. Men kon ongegeneerd alles zeggen en laten zien. Gêne werd als een afwijking, een psychische stoornis gezien.
Nederland is vreemd genoeg altijd een land van extremen geweest. Eeuwenlang heerste hier de tucht van het Calvinisme, een van de extreemste vormen van het christendom. In dertig jaar tijd is de ontkerkelijking uitgelopen op een andere extremiteit, het alles mag, sterker nog: alles moet. Aan de vragen die Sonja stelde, kleefde onderhuids het gelijk van het provincialisme. Een provinciaal gaat er blind vanuit dat hij/zij de maat aller dingen is, al het andere is per definitie vreemd. Een kosmopoliet daarentegen realiseert zich dat zijn wereldbeeld slechts een van de talloze wereldbeelden is. De sfeer in Nederland zou er gebaat bij zijn als die kosmopolitischer wordt. Er zijn slechts 16 miljoen Nederlanders in een wereld van meer dan 6 miljard mensen. Wij zijn niet de morele voorhoede, het gidsland van de wereld. De doorsnee Nederlander gedraagt zich maar al te vaak als een zelfgenoegzame provinciale kwast, die absoluut niet begrijpt dat je anderen kunt kwetsen en vernederen. Met als gevolg dat hij/zij maar al te vaak kwetsend en vernederend optreedt. Het feit dat Sonja de meiden van Halal had uitgenodigd terwijl ze deze porno-fragmenten liet zien, was daarvan een bewijs.
Meer hierover in een volgend stukje.
Zie voor de meiden van Halal: http://www.omroep.nl/nps/mix/welcome.html?../
meidenvanhalal/mainframe_meidenvanhalal.html~main
Geen opmerkingen:
Een reactie posten