Vorige week vrijdag stond in de Cicero-bijlage van de Volkskrant een boekbespreking van de arabist en zakenman Leo Kwarten. Hij concludeert dat 'Drie jaar na de invasie van Irak heeft het can do-optimisme waarmee de VS een democratische revolutie vanuit het hart van de Arabische wereld zouden lanceren, plaatsgemaakt voor sober realisme.' Voorwaar een understatement! Maar niet alleen zijn de Amerikaanse neoliberale ideologen tot de slotsom gekomen dat ze zich volledig vergist hebben, het lijkt erop dat ook consultant Leo een stuk realistischer is geworden. Ik herinner me nog een artikel van begin 2003 in de Volkskrant waarin Kwarten de vredesbeweging aanviel. Het is vreemd genoeg niet in het digitale archief van de Volkskrant terug te vinden, maar gelukkig nog wel bij IndyMedia Nederland. Hun bericht begon als volgt: 'Leo Kwarten valt vredesaktivisten aan. In de Volkskrant van donderdag 27 februari 2003 haalt Leo Kwarten (antropoloog, journalist en....consultancy businessman die bedrijven en organisaties in het midden oosten adviseert) op onredelijke wijze uit naar vredesactivisten. Aangezien het artikel op de website van de Volkskrant niet meer te linken is zal ik er hier een uittreksel van maken. "Leo Kwarten: Activisten laten volk Irak vallen: De anti oorlogsbeweging miskent de wensen van het Iraakse volk. Iraki's snakken naar bevrijding van Saddam. Het is racistisch om te denken dat Arabieren niet tot democratie in staat zijn. De betogingen voor vrede die overal ter wereld plaats vinden zijn een grote vreugde voor S. Hussein en deze dictator beschouwt Links Europa terecht als een bondgenoot. Jan Marijnissen maakte zich belachelijk in zijn toespraak op de immense demonstratie in Amsterdam op 15-2-2003 toen hij zei dat Saddam voor een internationaal tribunaal terecht gesteld moet worden. Saddam heeft Irak immers sinds 1990 niet meer verlaten. Niemand weet hoe de bevolking van Irak echt denkt over een Amerikaanse invasie , want de bevolking is monddood gemaakt. Vertegenwoordigers van Iraakse shiietische oppositiebeweging SAIRI zeggen zo wanhopig aan bevrijding toe te zijn dat ze zelfs oorlog toejuichen. Ook binnen PUK (Patriottische Unie Koerdistan) wordt een bevrijdingsoorlog toe gejuicht. Kwarten beweert dat de vredesbeweging Iraki's in de steek laat door tegen deze oorlog te zijn. "laat Iraki's dansen in de straten zoals de Italianen in 1944, de Kossovaren in 1999 en de Afghanen in 2001." Hij verwijt Marijnissen dat deze met zijn robuuste "anti amerikaanse(?)" stellingname alleen aan politieke winst denkt. De visie dat een Amerikaanse invasie burgeroorlog en terrorisme op zal leveren noemt Kwarten racistisch! Deze visie zou impliceren dat Iraki's of Arabieren geen democratie kunnen bedrijven." Dit zijn in het kort de beschuldigingen van Kwarten aan het adres van de vredesbeweging in Europa.' Lees verder:http://www.indymedia.nl/nl/2003/03/9914.shtml. Ik ken Leo Kwarten niet maar volgens de Wereldomroep bezoekt hij al jaren Saoedi Arabie 'de grootste golfstaat voor zijn werk als adviseur van bedrijven die in het Midden-Oosten zakendoen.' In 2004 verklaarde hij "Wel voel ik me de afgelopen twee jaar steeds onveiliger in het land. Arabische kranten maken regelmatig melding van moordaanslagen op westerlingen, die zomaar op straat worden doodgeschoten. Ook worden alle Westerse doelwitten, zoals winkel- en uitgaanscentra, streng bewaakt. Sommige winkelcentra lijken wel bunkers. Maar ja, zaken zijn zaken." De journalistiek in handen geven van zakenmensen, voor wie zaken nu eenmaal zaken zijn, en die dus andere belangen hebben dan puur journalistieke is journalistiek verwerpelijk, zoals uit het geval Kwarten blijkt. Waarom de Volkskrant hem nu toch een platform biedt als recensent is opmerkelijk en getuigt van weinig respect voor de lezer. Enkele dagen na zijn tirade tegen de vredesbeweging in de rubriek Forum verscheen de volgende ontnuchterende brief in de Volkskrant van de heer J.W. van Leenhoff: 'Leo Kwarten betoogt in het artikel over Irak (Forum, 27 februari) dat de anti-oorlogsbeweging de wensen van het Iraakse volk miskent. Sinds 1961 ben ik actief in de vredesbeweging. Natuurlijk zijn wij tegen de schending van mensenrechten, niet alleen in Irak, maar overal in de wereld. Wij zijn voor vrijheid en democratie voor de Irakezen. Een oorlog is echter geen oplossing om deze idealen te verwezenlijken. Integendeel, oorlog is massamoord en de grootste schending van mensenrechten. De Iraki's willen wel meer vrijheid en democratie, maar niet nog meer lijden als gevolg van een oorlog. Ze hebben al genoeg geleden door de economische sancties sinds de Golfoorlog. De Afghanen zouden ook ''bevrijd'' worden, maar hebben nog steeds geen democratische regering.' Die brief getuigde van een grote dosis nuchter verstand. Het duurde drie jaar voordat Leo Kwarten oog kreeg voor dit 'sober realisme.' Ik kan me voorstellen dat het zo lang duurde omdat de Amerikaanse bezetting gunstig voor zijn 'Leo Kwarten Middle East Consultancy' kon zijn, maar dan toch, drie jaar is lang. Beter laat dan nooit, zou men kunnen zeggen. Daar staat tegenover dat hij op die manier ook als business consultant geen sterke indruk maakt. Ik zou in elk geval niet afgaan op zijn zakenadviezen betreffende het Midden Oosten, per slot van rekening: zaken zijn zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten