‘Degenen die uit verdriet uit het leven worden geduwd, komen onverzoend terug, om wraak te nemen. Een merkwaardig iets aan de Spirit of Place is het feit dat geen enkele plaats zijn volledige invloed uitoefent op een nieuwkomer totdat de oude bewoner dood is of is opgenomen. Dus Amerika. Terwijl de Red Indian in vrij grote aantallen bestond, waren de nieuwe kolonisten in grote mate immuun voor de daimon, of demon, van Amerika. Op het moment dat de laatste kernen van het Rode-leven in Amerika uiteenvallen, zullen de witte mannen rekening moeten houden met de volledige kracht van de demon op het continent. Op dit moment handelen de demon van de plaats en de onverzoenlijke geesten van de dode Indianen in de onbewuste of onderbewuste ziel van de witte Amerikaan, wat de grote Amerikaanse kankeraar verklaart, de Orestes-achtige razernij van rusteloosheid in de Yankee-ziel, de innerlijke malaise die soms bijna op waanzin neerkomt.’ Zo voorspelde de grote Britse auteur 36 jaar voordat John Steinbeck in een brief aan de voormalige Democratische presidentskandidaat Adlai Stevenson schreef over een ‘sluipend, alles doordringend, zenuwgas van immoraliteit dat begint in de kinderkamer en niet stopt voordat het de hoogste ambten bereikt, zowel in het bedrijfsleven als bij de overheid.’ En over een ‘zenuwachtige rusteloosheid, een honger, een dorst, een hunkering naar iets onbekends – misschien moraliteit,’ waarmee zijn landgenoten kampten. Een 'moraliteit' die de Europese kolonisten tijdens een proces van eeuwen in zichzelf hadden vernietigd door het roven en vermoorden van de miljoenen oorspronkelijke bewoners, om tenslotte de weinige overlevenden in concentratiekampen, 'reservaten' genaamd, op te sluiten en hun kinderen in speciale Indiaanse kostscholen waar hun cultuur werd vernietigd onder het motto 'dood de Indiaan en red daarmee de mens.' Ook Steinbeck, door Geert Mak gehaat en gereduceerd tot een simplistische 'doemdenker,' was een gewetensvolle schrijver die besefte dat niemand ongestraft zijn geweten het zwijgen kan opleggen, en dat de mens oogst wat hij zaait:‘We kunnen alles verdragen wat God en de natuur ons kunnen toewerpen, behalve veel. Als ik een natie wilde vernietigen, zou ik het te veel geven en zou ik het op de knieën krijgen, ellendig, hebzuchtig en ziek... Iemand moet ons systeem opnieuw inspecteren en wel snel. We kunnen niet verwachten dat we onze kinderen opvoeden tot goede en eervolle mannen als de stad, de staat, de regering, de corporatie allemaal de hoogste beloningen bieden voor bedrog en oneerlijkheid. Op alle niveaus is het systeem gemanipuleerd, Adlai.’
''Er is altijd, in de witte Amerikaanse ziel, een dubbel gevoel geweest over de Indiaan. Eerst was er Benjamin Franklin's gevoel dat een wijze Voorzienigheid ongetwijfeld de uitroeiing van deze wilden voor ogen had. Toen kwam Crevecoeurs tegenstrijdige gevoel over de nobele Rode Man en het onschuldige leven van de wigwam. Nu willen we niet langer Benjamins geloof onderschrijven in een Voorzienigheid die de Indiaan wijs uitroeit om plaats te maken voor 'landbouwers.' In Crevecoeur ontmoeten we een sentimenteel verlangen naar de verheerlijking van de wilden. Absoluut sentimenteel. [...] Het verlangen om de Indiaan uit te roeien. En het tegenstrijdige verlangen om hem te verheerlijken. Beide zijn vandaag de dag nog steeds wijdverbreid. Het grootste deel van de witte mensen die vandaag de dag in contact leven met de Indiaan, zou deze Rode broeder graag uitgeroeid zien; niet alleen om zijn land te bemachtigen, maar vanwege de stille, onzichtbare, maar dodelijke vijandigheid tussen de geest van de twee rassen. De minderheid van de witte bevolking intellectualiseert de Rode Man en prijst hem de hemel in. Maar deze minderheid van blanken is meestal een high-brow minderheid met een grote kritiek tegen haar eigen witheid,’ aldus D.H. Lawrence, die zich afvroeg ‘hoe iemand vrij [kan] zijn zonder een eigen ziel, waarin hij gelooft en die hij niet tegen elke prijs wil verkopen?’ of tot hij als overtollig van de ene op de andere dag op straat wordt gezet en hij weer verder moet zwerven, op zoek naar de onvrijheid van een of andere betaalde baan. Dit is de werkelijkheid van de overgrote meerderheid van de mensen in een systeem dat zich aanprijst als een vrije democratie die,' in de woorden van Geert Mak, 'een begin van orde' bracht 'in de mondiale politiek en economie.' Maar in werkelijkheid zijn mensen pas vrij als ze gehoorzamen aan een diepe, innerlijke stem van religieus geloof. Gehoorzamen van binnenuit. Mensen zijn vrij als ze behoren tot een levende, organische, gelovige gemeenschap, actief in het vervullen van een onvervuld, misschien niet gerealiseerd doel. Niet als ze ontsnappen naar een of ander wild westen. De meest onvrije zielen gaan naar het westen en schreeuwen om vrijheid. Mensen zijn het meest vrij als ze zich het meest onbewust zijn van vrijheid. De schreeuw is het ratelen van kettingen, dat was altijd zo... Op het moment dat je kunt doen wat je leuk vindt, hoef je niets meer te doen. Mensen zijn alleen vrij als ze doen wat hun diepste zelf aangenaam vindt.’
De VS kan geen 'begin van orde' brengen omdat de bewoners van het land zelf geen 'begin van orde' in zichzelf hebben gecreëerd, niet de rust hebben gevonden om zich te bevrijden van alle illusie’s waarop het 'Amerikaanse' systeem is gebaseerd, de veronderstelling dat het individu zich eeuwig kan vernieuwen door 'een geleidelijke afstoting van de oude huid, naar een nieuwe jeugd. Het is de mythe van Amerika.' D.H. Lawrence:
‘Vrijheid in Amerika betekende tot nu toe het breken met alle heerschappij. De ware vrijheid zal pas beginnen als Amerikanen haar ontdekken en mogelijk het proces doorlopen om haar te vervullen. Zij is het diepste zelf van de mens, het zelf in zijn geheel, niet de idealistische halfheid. [...] Wij zijn alleen vrij zolang we gehoorzamen. Als wij tegengesteld zijn en denken dat we kunnen doen wat we willen, vluchten we gewoon in cirkels zoals Orestes werd achtervolgd door de Eumeniden.’ De kapitalistische doctrine van de onmiddellijke bevrediging van alle mogelijke verlangens werkt immers zelfvernietigend, zo weet ieder bewust levend individu. D.H. Lawrence wees in een essay over het werk van Edgar Allan Poe:
‘De wortel van alle kwaad is dat we allemaal een spirituele bevrediging willen, deze stroom, de schijnbare verheffing van het leven, deze kennis... datgene wat extase geeft. Wij willen dit alles zonder weerstand. Wij willen het voortdurend. En dit is de wortel van alle kwaad in ons. [...] En kwaad kweekt kwaad, steeds meer.’
Wij weten dit allemaal, ergens in ons bewustzijn ligt die kennis opgeslagen. De VS is niet meer jong en nieuw en kan zeker niet 'weer het "gewone" land' worden 'dat het tot 1940' zou zijn geweest, zoals Geert Mak beweert. In een essay over Herman Melville's Typee and Omoo schrijft Lawrence:‘Wij kunnen niet terug, en ook Melville kon dat niet. Hoezeer hij de beschaafde mensheid die hij kende ook haatte. Hij kon niet terug naar het bewustzijn van de inheemsen; hij wilde, hij probeerde, maar hij kon het niet, de waarheid is dat je niet terug kunt. [...] Melville kon niet terug: en Gaugain kon niet echt terug: en ik weet nu dat ik nooit terug zou kunnen. Het is ons lot.’ Het Amerikaanse idealisme van het zichzelf elke dag weer opnieuw uitvinden was vanaf het begin gedoemd te mislukken. ‘Geen enkele man is vandaag de dag zo slecht als de idealisten, en geen enkele vrouw half zo slecht als jullie oprechte vrouwen, die zichzelf een kracht voor het goede voelen. Het is onvermijdelijk. Na een bepaald punt sterft het ideaal af en verrot het. Het oude ideaal wordt op zichzelf een onzuiver ding van het kwaad. Naastenliefde wordt verderfelijk, de geest zelf wordt vuil. De zachtmoedigen zijn slecht. De reinen van hart hebben een lage, subtiele afkeer: zoals Dostojevski's Idioot. De hele Bergrede wordt een litanie van witte ondeugd.'
En hier raken we het centrale probleem van de kleinburger zoals die zich manifesteert in Reizen zonder John. Mak heeft inderdaad zonder John Steinbeck's inzicht door de VS gereisd. Geschoold als de nakomeling van een Gereformeerde evangelist en een kleinburgelijke moeder, was Geert op zoek naar zijn kinderdroom over een niet bestaand 'Amerika.' Het echte 'Amerika' werd al meer dan 160 jaar geleden beschreven door Herman Melville in Moby Dick en het is deze roman waarover D.H. Lawrence, zelf een groot auteur, schreef:
‘het is een geweldig boek, een heel geweldig boek, het beste boek van de zee dat ooit is geschreven. Het wekt ontzag in de ziel. De vreselijke fataliteit. Fataliteit. Noodlot. Noodlot! Noodlot! Noodlot! Iets lijkt het te fluisteren in de zeer donkere bomen van Amerika. Noodlot! Noodlot van wat? Noodlot van onze witte dag. Wij zijn gedoemd, gedoemd. En het noodlot is Amerika. Het noodlot van onze witte dag. Ach, nou ja, als mijn dag gedoemd is, en ik ben gedoemd met mijn dag, dan accepteer ik mijn noodlot als een teken van de grootheid die meer is dan ik ben. Melville wist het. Hij wist dat zijn ras gedoemd was. Zijn witte ziel, gedoemd. Zijn grote witte tijdperk, gedoemd. Hijzelf, gedoemd. De idealist, gedoemd. De geest, gedoemd. De terugkeer. “Niet zozeer gebonden aan een haven voor ons, als wel aan het rennen van alle havens achter ons.” Die grote verschrikking van ons! Het is onze beschaving die uit alle havens achter ons aan komt rennen. De laatste afschuwelijke jacht. De Witte Walvis. Wat is Moby Dick dan? Hij is de diepste essentie van het witte ras; hij is onze diepste natuur. En hij wordt opgejaagd, opgejaagd, opgejaagd door het maniakale fanatisme van ons witte mentale bewustzijn. Wij willen hem opjagen. Hem onderwerpen aan onze wil. En in deze maniakale bewuste jacht op onszelf krijgen we donkere rassen en bleke om ons te helpen, rood, geel en zwart, oost en west, Quaker en vuuraanbidder, we krijgen ze allemaal om ons te helpen in deze afschuwelijke maniakale jacht die ons lot en onze zelfmoord is.’ Dat schreef Lawrence in 1923 over de strekking van een boek uit 1851. En waar staan wij nu, anno 2025, meer dan anderhalve eeuw nadat ‘De Pequod ten onder [ging]. En de Pequod was het schip van de witte Amerikaanse ziel. Zij zonk, en nam met zich mee neger en Indiaan en Polynesiër, Aziaten en Quakers en goede, zakelijke Yankees en Ismaël: zij sleepte ze allemaal de diepte in.’ Nogmaals D.H. Lawrence: ‘Als de Grote Witte Walvis het schip van de Grote Witte Ziel in 1851 tot zinken bracht, wat is er dan sindsdien gebeurd? Post-mortem effecten, vermoedelijk.’
In zijn essaybundel Studies in Classic American Literature (1923) verwijst D.H. Lawrence naar Benjamin Franklin die ooit cynisch over de Indianen had opgemerkt: 'als het de bedoeling van de Voorzienigheid is deze wilden uit te roeien om ruimte te maken voor degenen die gewassen verbouwen, lijkt het niet onwaarschijnlijk dat rum het aangewezen middel zou kunnen zijn. Het heeft alle stammen die vroeger de zeekust bewoonden al vernietigd,' aldus één van de — 'revolutionaire' grondleggers van de 'zelfstandige democratische republiek,’ die volgens mijn oude vriend niet gevormd is 'rondom een machtssysteem,’ maar vanuit het niets. Daarentegen is Lawrence logischer wanneer hij reageert op de Amerikaanse genocidale politiek: 'Kun je een land maagdelijk maken door zijn oorspronkelijke bewoners uit te roeien?’ Een retorische vraag die doet denken aan de waarschuwing van het beroemde opperhoofd Seattle die de witte christelijke binnendringers ooit eens voorhield: ’s Nachts, wanneer de straten van jullie steden en dorpen stil zijn en jullie menen dat ze verlaten zijn, zullen zij zich verdringen met de terugkerende legers die ze ooit vulden en nog steeds van dit prachtige land houden. De blanke man zal nooit alleen zijn. Laat hem rechtvaardig zijn en vriendelijk omgaan met mijn volk. Want de doden zijn niet machteloos. Dood, zei ik? Er is geen dood. Alleen een verandering van werelden.’
Zijn boek The Plot to Scapegoat Russia. How the CIA and the Deep State Have Conspired to Vilify Russia (2017) eindigt de Amerikaanse mensenrechtenadvocaat Dan Kovalik met het hoofdstuk ‘Give Peace A Chance,’ waarin hij het volgende stelt:
Obama zelf had het ooit over "ons Spoetnik"-moment, een verwijzing natuurlijk naar de grote stappen die de VS heeft gezet met ons ruimteprogramma, grotendeels gemotiveerd door de stappen van Rusland vóór ons. Niet alleen heeft een ooit sterk Rusland ons naar grote vooruitgang in de ruimtevaart en bijgevolg in de wetenschap gedreven, maar het is ook bekend dat het ons heeft geholpen om ons te schamen voor vooruitgang in burgerrechten en de oprichting van de allereerste mensenrechteninstelling, de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) in 1918. En natuurlijk was het een dappere en betrouwbare bondgenoot in zowel WOI als WOII.
De Russen mijden is nu gewoonweg onzin, en het feit dat het Trump is die een verstandig beleid ten opzichte van Rusland doorvoert, maakt dit beleid niet minder verstandig. Ik ben het helemaal eens met de Russische expert Robert David English, die onlangs in Foreign Affairs 327 schreef:
“Trump heeft een duidelijk drieledig standpunt over Rusland geformuleerd, dat sterk contrasteert met dat van het grootste deel van de Amerikaanse politieke elite. Ten eerste vraagt Trump om medewerking van Moskou op het gebied van mondiale kwesties; ten tweede gelooft hij dat Washington de schuld deelt voor de verzuurde relaties; en ten derde erkent hij “het recht van alle landen om hun eigen belangen op de eerste plaats te zetten,” en voegt eraan toe dat de Verenigde Staten “niet proberen onze manier van leven aan iemand op te leggen.” De laatste van deze twee is een wezenlijk realistisch standpunt, en als het coherent wordt geïmplementeerd, kan het een positief effect hebben. 25 jaar lang hebben Republikeinen en Democraten op manieren gehandeld die er voor Moskou vrijwel hetzelfde uitzien. Washington heeft een beleid gevoerd dat Russische belangen (en soms ook het internationale recht) negeerde om de Russische Federatie te omsingelen met militaire allianties en handelsblokken die alleen gunstig zijn voor de Amerikaanse belangen. Het is geen wonder dat Rusland zich verzet. Het wonderlijke is dat de Amerikaanse beleidsmatige elite dit niet begrijpt, zelfs als Trump, die nieuw is op het gebied van buitenlandse zaken, dat blijkbaar wel doet.
Kortom, Trump’s op zijn minst uitgesproken doel om manieren te vinden om samen te werken met Rusland (hoewel het nooit duidelijk is wat Trump nu werkelijk denkt of bedoelt) is op het eerste gezicht redelijk en moet worden verwelkomd.
Omgekeerd is het uitlokken van een confrontatie met Rusland, waartoe grote delen van de Amerikaanse regering gretig bereid zijn, en zoals Trump zelf kan besluiten te doen als hij genoeg wordt gestimuleerd door de media en het liberale establishment, die hem ervan beschuldigen "te soft" te zijn tegenover Rusland — net zoals Johnson werd geprikkeld om Vietnam binnen te vallen omdat hij bang was ervan te worden beschuldigd "te soft" te zijn tegenover het communisme — het toppunt van dwaasheid. Dit riskeert niet alleen een nucleaire brand, maar het zal zeker dienen als rechtvaardiging voor de voortdurende militaire uitgaven en expansionisme van de VS, die beide de echte veiligheid van de Verenigde Staten ondermijnen, evenals de levens van duizenden onschuldige mensen in het buitenland.
Zoals ik hierboven heb geprobeerd uit te leggen, maar niet uitputtend, zijn wij in bijna elke oorlog waar we bij betrokken zijn geweest, voorgelogen en misleid — door zowel de overheid als door de pers die erdoor gegrepen lijkt te zijn — en de resultaten van deze oorlogen, zo niet de doelen, waren het tegenovergestelde van wat ons werd verteld.
De oorlog in Vietnam ging bijvoorbeeld niet over het verdedigen van de democratie, maar over het vernietigen ervan. De oorlog tegen terreur veranderde snel in iets anders dat juist de terreur verspreidde, en vanuit dezelfde bronnen (bijvoorbeeld Saoedi-Arabië), die wij beweerden te bestrijden. De oorlog tegen drugs heeft net zoveel gedaan om drugs te verspreiden als om ze te bestrijden. En onze "humanitaire interventies" hebben alleen maar de mensenrechten en het welzijn van de volkeren waarvoor we beweerden te vechten, ondermijnd.
Ondertussen heeft de VS, in naam van vrijheid en democratie, gevochten tegen bijna elke bevrijdingsoorlog die door de volkeren van de derde wereld is gevoerd, en is het vaak een partnerschap aangegaan met rechtse fascistische krachten, waaronder op dit moment in Oekraïne. En tot 1991 rechtvaardigde de VS zulke reactionaire oorlogen op basis van beweringen (meestal overdreven, zo niet absoluut onjuist) dat de Sovjet Unie op de een of andere manier achter deze inheemse strijd voor zelfbeschikking zat. De huidige demonisering van Rusland zal worden gebruikt, en wordt momenteel inderdaad gebruikt in theaters als Oekraïne en Syrië, voor soortgelijke doeleinden: om onrechtvaardige oorlogen te rechtvaardigen die de levens van arme mensen in het buitenland vernietigen; om de levens van onze armen op te offeren, die grotendeels om economische redenen in de strijdkrachten worden gerekruteerd; om de rijke hulpbronnen van dit land uit te putten door de voortdurende opbouw van ons opgeblazen leger ten koste van broodnodige infrastructuur en sociale uitgaven; en om onze CO2-voetafdruk enorm te vergroten.
Hoewel de Democraten het criminaliseren van Rusland zien als een manier om van Trump af te komen, hetzij via afzetting, hetzij bij de volgende verkiezingen, moeten zij beseffen dat dit een kortzichtige gok is die waarschijnlijk niet zal slagen en die veel schade zal aanrichten. Ze zouden zich beter kunnen richten op de principiële strijd over gezondheidszorg, verbetering van de infrastructuur, banen, een leefbaar loon en het verminderen van onze afhankelijkheid van het leger, in plaats van dit korte-eindspel te spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=iWEsD2Tm9mk
Zelfs terwijl ik dit schrijf, stelt president Trump een enorme verhoging van het militaire budget voor, terwijl hij ook voorstelt om federale banen en sociale voorzieningen te schrappen. Hij verdubbelt ook de betrokkenheid van de VS bij de slachting in Jemen en bij het opvoeren van de agressieve houding van de VS ten opzichte van Iran en Noord-Korea. Dit is precies het tegenovergestelde van wat we zouden moeten doen, en dit moet worden bestreden.
Helaas zijn degenen die zich vroeger tegen zulke zaken verzetten (liberalen, bij gebrek aan een betere term), zo gewend geraakt aan belachelijke militaire uitgaven en avonturen wanneer "hun man" aan de macht is, dat ze zich zelfs niet tegen zulke affaires verzetten wanneer een Republikein aan de macht is. Er is bijna geen debat in deze samenleving over oorlog en vrede — een van de meest diepgaande en urgente kwesties waarmee een samenleving moet worstelen — en dat is een van de grootste tragedies die ik kan zien. Het liberale Rusland bashen sluit dergelijke discussie alleen maar verder uit.
Uiteindelijk is het belangrijk voor Amerikaanse burgers, zowel liberaal als conservatief, om zich tegen dergelijke waanzin te verzetten en op te komen voor een buitenlands beleid gebaseerd op rede en feiten. Confrontatie met Rusland wordt door geen van beide gerechtvaardigd.’
Dit alles verklaart tevens de diepgaande corruptie van de commerciële pers in het Westen, inclusief Nederland, waar ik ruim een halve eeuw van binnenuit getuige ben geweest van dit sluipende proces. Vrienden en kennissen als Geert Mak, Hubert Smeets, Ian Buruma, Jan van Loenen, en mainstream-collega’s als Bas Heijnen, Clairy Polak en Hanneke Groenteman, heb ik steeds verder zien wegzakken in het moeras van leugen en bedrog, waaruit niemand weet te ontsnappen. Tussen politiek links en rechts bestaat geen wezenlijke verschil meer, allen hebben hun ziel verkocht voor handvol zilverlingen. Deze degeneratie bewijst hoe juist de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche in 1888 de toekomst van het Westen voorspelde toen hij in zijn laatste boek Ecce homo: Hoe de mens wordt wat hij is (1908) schreef:
En toen nog geen halve eeuw later twee wereldoorlogen, Auschwitz en Hiroshima de westerse wereld massaal en definitief had ontheiligd, kon een ieder die weleens nadacht begrijpen wat de grote filosoof had bedoeld met zijn opmerking dat 'Mijn leven nu [bestaat] uit de wens dat alles anders zal verlopen dan ik het heb begrepen; en dat iemand mijn “waarheden” in diskrediet zal brengen.’ En wel omdat door de doodverklaring van God het nihilisme zijn intrede had gedaan: 'de meest sinistere van alle gasten.’ Daardoor waren in korte tijd alle normen en waarden van het Westerse Christendom vernietigd. Nietzsche besefte dan ook dat hij ‘noodzakelijkerwijs ook de man van het noodlot’ was. ‘Want wanneer de waarheid in conflict komt met de leugen van duizenden jaren, zullen we trillingen krijgen, een reeks aardbevingen, een verschuiving van bergen en dalen, zoals we nog nooit hebben kunnen bevroeden. Het concept van politiek is dan volledig opgelost in een oorlog van geesten, alle machtsstructuren van de oude maatschappij zijn opgeblazen — ze rusten allemaal op de leugen: er zullen oorlogen zijn zoals er nog nooit eerder op aarde zijn gezien.’ En zo zien wij hoe voor het oog van de wereld ‘God’s uitverkoren volk’ met wellust een ‘genocide’ in Gaza, de Westbank en Zuid Libanon uitvoert, daarbij politiek, militair en diplomatiek gesteund door het Christelijke Westen dat de mond vol heeft over ‘onze op regels gebaseerde beschaving.’ Het probleem dat kleeft aan deze claim van Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, is dat ook deze onzin niet tegen het licht wordt gehouden omdat Europa geen werkelijk vrije pers bezit die al deze propaganda kritisch analyseert, want ook in het Avondland is de mainstream-pers in handen van conglomeraten miljardairs. En hun journalisten houden zich met een opportunistische kadaverdiscipline aan het regime van zelfcensuur, zoals elke zichzelf respecterende collega van mij zal bevestigen. Meer over de ineenstorting van de Judeo-Christelijke Beschaving en de de volgende keer.
Video emerges of aid workers being fired on in Gaza - contradicting Israeli account of deadly attack
Twee oorlogsmisdadigers: Schoof en Netanyahu. Het Westen Steunt Genocide van Joods Regime
https://www.nytimes.com/2025/04/04/world/middleeast/gaza-israel-aid-workers-deaths-video.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten