De Collaboratie van Joodse Nederlanders met Israelische Terreur

Dankzij het verraad van Anne Frank in 1944 door een nog steeds onbekende Amsterdammer strijkt de hoofdstad jaarlijks miljoenen op. Het toont de bekende Nederlandse koopmansgeest, geld verdienen aan misdaad. deze mentaliteit is nog steeds onderdeel van het Hollandse karakter zoals uit het volgende bericht blijkt: ‘Kastanje Anne Frank-boom kost 355 euro. Wordt de Anne Frank-boom nu wel of niet gekapt? Dat is een vraag die alle andere onderwerpen van deze tijd doet verbleken. Gaat de boom u aan het hart, dan kunt u gelukkig een eigen Anne Frank-boom laten groeien. Op eBay zijn kastanjes van de boom te koop. Het huidige hoogste bod is 354 euro.

Een persoon van niet nader te bepalen geslacht en leeftijd leeft naast de tuin van Anne's onderduikadres te wonen, alwaar de boom staat. Afgelopen vrijdag zette hij een kastanje van de boom te koop op eBay, waar hij tot nu toe al 354 euro voor krijgt. Zeer waarschijnlijk wordt de boom woensdag gekapt.'

Stel u bent joods en hebt de holocaust door een godswonder overleefd, om vervolgens zes decennia later te worden geconfronteerd met het feit dat een niet-joodse hoofdstedeling 355 euro verdient aan de nagedachtenis aan de vermoorde Anne Frank, welke gedachte en welk gevoel zou u dan hebben over dit dubbele verraad? 

‘Om Joden op te sporen wordt er in het voorjaar van 1943 een premie van 7,50 gulden voor elke opgegeven Jood betaald. In de herfst 1944 loopt dit op naar 40 gulden. In vergelijking met andere beloningen is dit bedrag klein, maar het leidt toch tot de deportatie van vele ondergedoken joodse mensen. Bovenop de andere anti-joodse maatregelen, die leiden tot de isolatie en beroving van joodse mensen, zorgt deze premie ervoor dat onderduiken nog moeilijker en gevaarlijker wordt. In sommige gevallen worden onderduikers zelfs door de mensen bij wie ze onderduiken verraden.’

Maar daar staat de doorsnee Nederlander niet bij stil, handel is handel blijft de gedachte. Boven de witte Europeanen hangt weliswaar 'de lange, donkere schaduw van de holocaust over de hele beschaving waarin hij is gebeurd,’ maar omdat dit handelsvolkje moreel blind is zien zij niets hangen, behalve dan kastanjes waaraan het geld kan verdienen. Uit officieel onderzoek blijkt dat wat betreft de collaborateurs, het ‘gaat om mannen rond de veertig, maatschappelijk mislukt, bijna allemaal lid van de NSB, de meesten zwaar antisemiet, met allerlei menselijke trekjes, maar bereid heel ver te gaan om hun opdracht te vervullen.’

CIDI-poster toont collaboratie met genocide van Palestijnse bevolking door Joods-Israelische strijdkrachten.

De andere kant van de munt is het gecultiveerde slachtofferschap van veel joodse Nederlanders die zich erover beklagen dat de Joden in Israel verantwoordelijk worden gehouden voor de al driekwart eeuw durende vervolging, en voor het martelen en vermoorden van Palestijnse burgers. Zo verklaarde bijvoorbeeld de journaliste Anet Bleich met de nodig geachte pathos dat de “Libanonoorlog in 1982 het eerste breekpunt [was]. Dat leidde tot zoveel weerzin. Waarom doen ze dat toch in godsnaam? Tegelijkertijd werd ik in Nederland plotseling apart gezet met de vraag ‘wat doen jullie daar? Klote Israëli’s, wat een rotland. Dat hakte er natuurlijk op in. Want ik vond het helemaal geen rotland. Mijn oudste zus woont daar al sinds 1954, ik bezocht haar vaak. Eigenlijk wil ik dan het land verdedigen. Maar dat is tegenstrijdig, want waarom word ik op Israël aangesproken? Ik ben hier, ik ben helemaal niet verantwoordelijk voor wat daar gebeurt,’ aldus Bleich die een ‘emotionele band’ met de Joodse staat heeft, en daarom jarenlang tegen beter weten in Israel bleef verdedigen.

Bleich besefte niet dat het voor de buitenwereld onverklaarbaar is dat een, volgens eigen zeggen, ‘linkse jodin’ zich niet wil distantiëren van een zelfbenoemde Joodse staat die in 1948 tenminste 750.000 Palestijnen met geweld had verdreven, en ondertussen blijft doorgaan met het stelen van land dat in 1947 door de Verenigde Naties aan de Palestijnse bevolking was toegewezen. Ondanks het feit dat Amnesty International en Human Rights Watch concludeerden dat Israel een ‘Apartheidsstaat’ was en op 19 juli 2024 kwalificeerde het Internationaal Gerechtshof (ICJ) ‘het Israëlische beleid in de Westelijke Jordaanoever als apartheid. Deze uitspraak heeft verstrekkende gevolgen en wordt gezien als een belangrijke stap in de erkenning van de langdurige schendingen van de rechten van het Palestijnse volk.’ Desondanks beschouwt mevrouw Bleich Israel ‘helemaal geen rotland,’ met als opmerkelijk argument dat ‘mijn oudste zus daar al sinds 1954 woont.’  Bleich’s tribale sentimenten zijn sterker dan haar geloof in de mensenrechten en de democratie.

Anet ‘Bleich noemt zichzelf geen zionist, want de joodse diaspora vindt zij net zo belangrijk als het Israëlische bestaansrecht,’ maar gedraagt zich in de praktijk wel als overtuigde zionist, en beschouwt dit zelfs een ‘geuzennaam,’ aldus verklaarde zij in De Groene Amsterdammer van 20 december 2023 onder de aanhef: ’Klem aan twee kanten. Je zou ook kunnen zeggen: klem aan alle kanten. Muurvast. En als je dan eindelijk je gevoelens durft uit te spreken, worden die kritisch ontleed, tot op het niveau van je woordkeuze.’ Maar waarom zouden ondermeer zij en haar dochter Natascha van Weezel zich ‘klem aan alle kanten’ voelen, zodra het om de schurkenstaat Israel gaat, terwijl wereldberoemde joodse publicisten als Hannah Arendt, Howard Zinn, Noam Chomsky, John Berger, Israel Shahak, Avi Shlaim, Lenni Brenner, Yeshayahu Leibowitz, en talloze andere voorstaande joden hun kritiek op de ‘Joodse staat’ al lang geleden geformuleerd hebben, zonder zich ‘klem’ gezet te voelen? Bovendien, als 'de joodse diaspora' even belangrijk is als het 'Israëlische bestaansrecht,’ wat is dan het bestaansrecht van de 'Joodse staat' dat al ruim driekwart eeuw het bestaansrecht van een Palestijnse staat onmogelijk maakt?

Het was aan het begin van de Tweede Intifada, eind 2000, dat Anet Bleich in de Volkskrant stelde dat ‘de hoofdverantwoordelijke voor het geweld dat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook al meer dan een maand teistert’ de Palestijnse leider Yasser Arafat was, terwijl Bleich wist dat er geen sprake was van een ‘Vredesproces,’ dat ondanks de zogeheten Oslo-akkoorden Israel gewoon doorging met het stelen van Palestijns land en met het vermoorden van Palestijnse burgers. Bovendien bleef de Joodse natie door middel van militaire roadblocks de Palestijnse bevolking isoleren van de rest van de wereld.  Dit is wat in 2007 de Joods-Israelische hoogleraar Idith Zertal hierover tegen mij zei:

‘Sinds de Oslo-akkoorden in 1993 zijn er meer Joodse nederzettingen gebouwd dan voorheen. Het zogenaamde Vredesproces is het middel bij uitstek dat Israël helpt het beleid van de langzame dé-arabisering ten uitvoer te brengen. Daarom zal de wereld de Israëli’s een duidelijke boodschap moeten geven, namelijk: “als jullie vrede en verzoening willen, zullen jullie allereerst moeten erkennen wat er in 1948 is gebeurd (de etnische zuivering door het met geweld verdrijven van ruim driekwart miljoen Palestijnen svh). De Joden in Israël moeten ophouden het te ontkennen, ze moeten verantwoording voor hun misdaden nemen. Daarnaast zullen ze officieel moeten verklaren dat er een automatisch recht op terugkeer is voor de slachtoffers van hun etnische zuiveringen, zoals overigens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zijn website bepleit. Alleen in het geval van de Palestijnen verzwijgt Washington de Israëlische etnische zuivering. Een tweede boodschap aan de Israëli’s zou moeten zijn dat ze onmiddellijk dienen op te houden met de politiek van het etnisch zuiveren, die sinds 1948 wordt gevoerd. En de Israëli’s moet duidelijk worden gemaakt dat het ontmenselijken van de oorspronkelijke bevolking alleen maar tot misdaden leidt. Dit moet niet bij een vermaning blijven, het veroordelen van mijn volk helpt niet, Israëli’s zijn totaal immuun voor veroordelingen, ze lachen erom, want ze weten dat die geen consequenties hebben dankzij het Amerikaanse vetorecht. Alleen een boycot zal effectief zijn. Europa zou "de Joodse natie" moeten boycotten, net zoals zij deed met Zuid-Afrika toen daar misdaden tegen de menselijkheid werden begaan. Anders gaat het onrecht gewoon door. Sterker nog: er is sprake van een escalatie, op korte termijn zullen de Palestijnen worden geconfronteerd met nog wredere Israëlische beleidsdaden. Het einde van de verdrijvingen uit Palestina is nog lang niet in zicht. Op dit moment stuurt Israël aan op een etnische zuivering van de West Bank en Gaza. Het resultaat van die politiek zal verschrikkelijke reacties oproepen tegen de Joden in Israël en ik durf zelfs te zeggen tegen de joodse gemeenschappen in de rest van de wereld.'

Dit voorspelde zij twee decennia geleden. Idith Zertal doceert geschiedenis en cultuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem en is door haar publicaties in brede kring bekend. Zij was als hoogleraar verbonden aan zowel de Universiteit van Chicago als aan de prestigieuze École des Hautes Études en Sciences Sociales in Parijs, en doceert momenteel ook aan het Institut für Jüdische Studien van de Universiteit van Bazel. Haar boeken zijn naast het Hebreeuws in het Engels, Frans, Duits en Spaans verschenen. In haar opzienbarende studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood (2002) laat de historica zien hoe ‘het proces van het heilig verklaren van de Holocaust – dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is — gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.’

Professor Zertal zet uiteen op welke manier de herinnering aan de holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke zionistische politiek, en in feite ten koste ging van de ware slachtoffers zelf, want terwijl ‘de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde — door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren – en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit — zo’n kwart miljoen Holocaust-overlevenden die naar Israël waren gemigreerd.’

Het werk van deze alom gerespecteerde Israelische academica wordt door de Nederlandse mainstream-pers doodgezwegen omdat haar analyse niet past in de pro-Israel propaganda. Ik heb haar in 2007 geïnterviewd voor mijn boek De oneindige oorlog (2009).

Dat de Nederlandse journaliste Anet Bleich de Palestijnse leider Arafat de schuld gaf voor in feite het decennialang zionistisch geweld tegen de Palestijnse bevolking demonstreert  niet alleen hoe blind zij is voor de werkelijkheid, maar tevens hoe lang zij de Joodse terreur rechtvaardigt, en daarmee als ‘linkse jodin’ haar steentje bijdroeg aan de continuïteit van het onrecht. In tegenstelling tot Bleich’s meningen, weet de Israelische politieke top maar al te goed dat haar opinies over het saboteren van het vredesproces nonsens zijn. Zo verklaarde de Joods-Israelische vredesonderhandelaar Shlomo Ben-Ami: 'in de praktijk waren de Oslo-akkoorden gebaseerd op een neo-kolonialistische basis, op een leven van afhankelijkheid, voor altijd.’ Dat het zogeheten ‘Vredesproces’ op niets uitliep was volgens hem onvermijdelijk, aangezien de ‘mislukking in de genetische code van Oslo vastgelegd was.' En dat was weer, volgens hem, het gevolg van het feit dat het zionisme niet alleen een nationale bevrijdingsbeweging was voor joden, maar onlosmakelijk daarmee ‘een beweging om te veroveren, te koloniseren en het vestigen van nederzettingen.’ Voor alle duidelijkheid, Shlomo Ben Ami is een Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken en was onder premier Barak de belangrijkste Israelische onderhandelaar bij de Camp David-bijeenkomsten. Ben-Ami voegde later hieraan toe: ‘Als ik een Palestijn was gweestzou ook ik Camp David afgewezen hebben.’ Die uitspraak haalde nooit de wereldpers. De pro-Israël-berichtgeving onderstreept nog eens hoe succesvol het werk van de pro-Israël-lobby is, met in Nederland mevrouw Bleich voorop. Meer over de rampzalige drijfveren van de pro-Israel lobby de volgende keer. 

De joods-Amerikaanse intellectueel Peter Beinart·schreef begin 2025 naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek BEING JEWISH AFTER THE DESTRUCTION OF GAZA, A RECKONING:

Ik schreef mijn boek omdat ik al voor 7 oktober voelde dat de georganiseerde Joodse gemeenschap geen grenzen had als het om Israël ging. Ze zou nooit zeggen "genoeg." Nu stelt Trump massale etnische zuiveringen voor. Let maar op: Joodse leiders zullen ook dit rechtvaardigen.

Een fragment:

‘Israël is per definitie rechtvaardig. De oorlog in Gaza blijft moreel verantwoord, zelfs als de misdaden voor iedereen zichtbaar zijn. Meer dan zestig jaar geleden waarschuwde Hannah Arendt ervoor dat het Joodse nationalisme dit gevaar in zich bergt. “De grootsheid van dit volk was ooit dat het in God geloofde,” schreef ze in 1963. “En nu gelooft dit volk alleen nog maar in zichzelf?” Dat is de werkelijke betekenis van Netanyahu’s woorden. Wanneer hij trots verklaart dat een Joodse staat niet beoordeeld kan worden aan de hand van enige externe maatstaf, maakt hij die staat — en het Joodse volk waarvoor die staat staat — tot een object van aanbidding. En net als in de Bijbel gaat afgoderij meestal gepaard met andere zonden. “Jullie slaan jullie ogen op naar jullie fetisjen en vergieten bloed,” berispte de profeet Ezechiël de Israëlieten in de zesde eeuw v.Chr. “Jullie hebben gruweldaden begaan.” Hij had over deze oorlog kunnen praten.’