Volgens Wikipedia is ‘Joodse identiteit de objectieve of subjectieve staat waarin men zichzelf als Jood waarneemt en zich verhoudt tot Joods-zijn. Volgens een bredere definitie hangt de joodse identiteit niet af van de vraag of iemand door anderen als jood wordt beschouwd, of door een externe reeks religieuze, juridische of sociologische normen. De joodse identiteit hoeft geen religieuze orthodoxie te impliceren. Dienovereenkomstig kan de joodse identiteit cultureel van aard zijn. Bij de joodse identiteit kan sprake zijn van banden met de joodse gemeenschap. Het orthodoxe jodendom baseert het joodszijn op matrilineaire afstamming. Volgens de Joodse wet (halacha) wordt iedereen die uit een Joodse moeder is geboren, als Joods beschouwd, ongeacht persoonlijke overtuigingen of mate van naleving van de Joodse wet. Het progressieve judaïsme en het Haymanot-jodendom baseren het joodszijn over het algemeen op het hebben van ten minste één joodse ouder, terwijl het karaïtische judaïsme het joodszijn alleen baseert op de afstamming van de vader. Deze verschillen tussen de belangrijkste Joodse bewegingen zijn de bron van de onenigheid en het debat over wie een Jood is.
Mocht u nu veronderstellen dat het zo allemaal mooi in kaart is gebracht dan vergist u zich, want: ‘Joden die atheïst zijn of Joden die andere religies aanhangen (christendom enz.) kunnen een Joodse identiteit hebben. Hoewel de absolute meerderheid van de mensen met deze identiteit van joodse etniciteit is, kunnen mensen met een gemengde joodse en niet-joodse achtergrond of niet-joden van joodse afkomst nog steeds een gevoel van joodse eigen identiteit hebben.’ https://en.wikipedia.org/wiki/Jewish_identity
Kortom, net als bij alle officiële leerstellingen, kan men met deze vage omschrijvingen alle kanten op. Dat blijkt tevens uit het feit dat door de geschiedenis heen vele volkeren, de gekerstenden voorop, zich net zo uitverkoren hebben gedragen als de Joden. Sterker nog, de Christenen voelen zich in één opzicht uitverkorener dan de Joden die immers ‘Gods zoon,’ de Messias, aan het kruis genageld wilden zien, opgeruid als ze waren door hun hogepriesters die de invloed van de rebellerende timmerman’s zoon vreesden. Overal en altijd is de macht doodsbang voor de opinie van de machteloze. Zowel in een dictatuur als in een ‘democratie’ heerst onder de autoriteiten de onderhuidse angst voor de dissident. ‘Politieke macht komt uit de loop van een geweer,’ zo vatte de Chinese leider Mao Zedong dit in de 20ste eeuw samen. Het liefst voltrekt de machtige de dood zo publiek mogelijk, als voorbeeld voor alle anderen, zoals de Joodse volkerenmoord in Gaza nu opnieuw aantoont. In dat opzicht verschilt het huidige Joodse regime in niets van wat Mozes in Deuteronomium schreef: ‘van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God, ten erve geeft, zult gij niets laten leven, dat adem heeft. Maar gij zult ze ganselijk verbannen: de Hethieten, en de Amorieten, en de Kanaänieten, en de Ferezieten, de Hevieten, en de Jebusieten, gelijk als u de HEERE, uw God, geboden heeft.’
Als Netanyahu ‘Amalek’ roept, gaat dat over de Palestijnen van Gaza. Daarmee is voldaan aan een belangrijk element van het ook in Nederland in de Wet internationale misdrijven strafbaar gestelde delict van genocide: het oogmerk, de intentie. Het is niet genoeg dat een volk feitelijk afgeslacht wordt, het moet ook in de bedoeling liggen.
Denk aan bombardementen, vernietigen van ziekenhuizen, blokkeren van voedsel- en watertransporten en voorwaarden scheppen voor het uitbreken van besmettelijke ziekten: Amalek! Ook poging en opruiing tot genocide zijn strafbaar. Dit alles geldt voor personen, die als ze in Nederland zijn voor de Nederlandse rechter kunnen worden gebracht.
Voor het Internationaal Hof, waar Israël is aangeklaagd door Zuid-Afrika, is genocide een van de klachten. Het element van opzet, de planmatigheid, staat centraal. Zuid-Afrika wijst op de Amalek-strijdkreten om de opzet om Gazanen te willen uitroeien aan te tonen.’
https://www.trouw.nl/opinie/netanyahu-laat-zijn-opzet-zien-met-de-kreet-amalek~b3dd0e66/
Wat bezielt een hedendaagse Joodse politiek leider in het tijdperk van massavernietigingswapens om terug te grijpen op het mythologisch geweld van een klein volkje?
Het antwoord is kort, maar krachtig: Joodse zionisten hebben eenvoudigweg niets anders om een identiteit aan te ontlenen. Wat is een Joodse zionist zonder een mythologische Lucht-God, die hem en haar om onduidelijke redenen dit lapje grond zou hebben gegeven? Niets natuurlijk, de Joodse zionisten zouden zich niet langer meer een ‘uitverkoren volk’ voelen, maar grote schlemielen, te vergelijken met de volgelingen van bijvoorbeeld ‘Lou de palingboer,’ de Nederlandse profeet die zijn aanhang verzekerde God te zijn, maar die desondanks op 23 maart 1986 aan longontsteking ergens in België overleed. Zelfs na zijn dood bleef Lou de palingboer voor enkelen van zijn volgelingen een mythische figuur, wat alleen maar bewijst hoe geloofwaardig een ‘con man’ kan zijn, ‘a practitioner of confidence tricks.’ Zijn profetieën gaven degenen die hem geloofden namelijk één onmisbaar element, namelijk een identiteit waarmee ze het leven tegemoet konden treden. Lees Marcus 11: 20-24:
In het begin van hoofdstuk 11 heeft Jezus een vijgenboom vervloekt die geen vruchten voortbracht. De volgende morgen blijkt de vijgenboom verdord te zijn. Dan herinnert Petrus zich ineens wat er de vorige dag was gebeurd. ‘Kijk, Rabbi, de vijgenboom die u vervloekt hebt, is verdord!’ roept hij uit. Hierop zegt Jezus: ‘Heb vertrouwen in God!’ Hij legt uit dat het vertrouwen in God veel kan uitwerken. (vers 23,24): ‘Ik verzeker jullie: ieder die tot die berg zegt: “Verhef je en stort in zee!” en geen twijfel heeft in zijn hart, maar erop vertrouwt dat het zal gebeuren wat hij zegt, hem zal het ten deel vallen. Daarom zeg ik jullie: ‘alles waar je om bidt en vraagt, vertrouw erop dat je het al ontvangen hebt, en het zal je ten deel vallen.’ Ziehier het mirakel van het geloof dat bergen kan verzetten, zoals de gelovige meent. Alleen zijn alle gelovigen van alle religies niet in staat gebleken onderling vrede te stichten. Maar dit is voor hen kennelijk een te verwaarlozen detail. En dus blijft de overgrote meerderheid van de Israelische Joden achter de genocidale aanval van de Israëlische strijdkrachten staan, waarbij al begin maart 2024 ‘volgens de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin sinds 7 oktober meer dan 25.000 vrouwen en kinderen gedood [zijn] in de Israëlische oorlog tegen Gaza, wat vragen oproept over de morele en juridische aspecten van de militaire tactieken die door Tel Aviv worden gebruikt.’ De enige serieuze conclusie die zijn aanhangers kunnen trekken is dat ‘God’s wegen ondoorgrondelijk zijn,’ maar zelden aangenaam. En dat er geen wezenlijk verschil bestaat tussen hun God en de Duivel, Goed en Kwaad. https://www.aljazeera.com/news/2024/3/1/more-than-25000-women-and-children-killed-in-gaza-us-defence-secretary#:~:text=More than 25,000 women and, on Gaza News | Al Jazeera
Ondanks alle ondoorgrondelijkheid dat zoveel lijden veroorzaakt, blijven de Joden in Israel en de christen-fundamentalisten zich vastklampen aan de mythe dat zij vanwege onduidelijke redenen een ‘uitverkoren volk’ zijn, en dat een oppergod in een ver verleden ‘het beloofde land’ aan Joodse nomadische stammen heeft geschonken. Geen enkele ratio is tot nu toe tegen dit geloof opgewassen geweest. In hun in 2010 verschenen boek The Chosen Peoples: America, Israel, and the Ordeals of Divine Election (2010) stellen de Joods Amerikaanse hoogleraar sociologie Todd Gitlin en de Joods Israëlisch academicus Liel Leibovitz uiteen:
Amerikanen en Israëli's hebben vaak gedacht dat hun naties voor altijd waren uitgekozen om Gods werk te doen. Dit geloof in goddelijke uitverkiezing is een krachtige, levende kracht, die zowel volkeren als naties door hun geschiedenis heen heeft geleid en gevormd en dat tot op de dag van vandaag nog steeds doet. Door grote tegenslagen en ondanks ernstige uitdagingen hebben Amerikanen en Joden, leiders en volgelingen, herhaaldelijk de wereld tegemoet gezien, gesterkt door het gevoel dat hun natie een voorzienige bestemming heeft.
De Amerikaanse uitgeverij voegt hieraan toe dat:
Zoals Todd Gitlin en Liel Leibovitz in dit originele en provocerende boek betogen, zijn wat de twee bondgenoten in een bijzondere vriendschap verenigt minder gemeenschappelijke strategische belangen dan dit diepgewortelde en blijvende theologische geloof dat zij door God zijn uitgekozen. De Verenigde Staten en Israël hebben zichzelf allebei begrepen als een natie die op aarde is geplaatst om een unieke boodschap van verlichting over te brengen aan een achterlijke wereld. Ieder van hen is door de geschiedenis heen gestruikeld en heeft geworsteld met dit vreemde concept van uitverkorenheid, in een poging zowel de betekenis van de goddelijke uitverkiezing te begrijpen als de last te dragen die het hen oplegde. Het was dit idee dat een onmisbare rechtvaardiging vormde toen de Amerikanen een revolutie tegen Groot-Brittannië ontketenden, oorlog voerden met de Indianen en deze verdreven (en uitroeiden. svh), zich westwaarts uitbreidden, een overzees imperium opbouwden en, meest recentelijk, oorlog voerden in Irak. Het equivalente idee bracht in de eerste plaats het Joodse volk voort, steunde hen in uittocht en ballingschap, en bezielde later de zionistische beweging, waardoor de Israëli's werden geïnspireerd hun vijanden te verslaan en de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook te veroveren. Overal waar je kijkt in de Amerikaanse en Israëlische geschiedenis is het idee van uitverkorenheid aanwezig. The Chosen Peoples biedt een gedurfde nieuwe kijk op de geschiedenis van beide landen. Het laat zien hoe diep het idee van uitverkorenheid niet alleen hun enthousiastelingen, maar ook hun tegenstanders heeft beïnvloed. Het graaft diep onder de oppervlakkigheid van de krantenkoppen, de details van de onderhandelingen, de excuses en rechtvaardigingen die steeds weer opduiken voor de successen en mislukkingen van beide landen. Het laat zien hoe diepgeworteld het idee van een uitverkoren volk is in de geschiedenis van beide landen – en toch hoe ingewikkeld dat idee werkelijk is. En het biedt interpretaties van uitverkorenheid die beide naties hard nodig hebben bij het omgaan met hun huidige dilemma’s. Door geschiedenis, theologie en politiek met elkaar te verweven, vertelt The Chosen Peoples op levendige wijze het dramatische verhaal van twee naties die met elkaar verbonden zijn door een wild en heilig idee, neemt onorthodoxe perspectieven op enkele van de meest schrijnende conflicten van onze tijd, en biedt een onverwachte conclusie: alleen door het idee van uitverkorenheid serieus te nemen, door te worstelen met de betekenis ervan en door de verantwoordelijkheden ervan op zich te nemen, kunnen beide naties gedijen.
https://www.amazon.com/Chosen-Peoples-America-Ordeals-Election/dp/1439132356
Maar juist deze veronderstelling is anno 2024 volstrekt failliet, en leidt tot de lange serie oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid, en zelfs genocide waarvan de hele mensheid nu getuige is.
In de Introductie schrijven de twee auteurs:
Gedurende drie millennia van streven en lijden zijn grote delen van de mensheid onomkeerbaar aangespoord, gestimuleerd, belast en gevormd door het buitengewone idee dat één natie, de enige van de hele mensheid, door God is uitgekozen om Zijn uitverkoren volk te zijn.
Oliver Cromwell noemde zichzelf een Israëliet en de Engelsen ‘een volk waarop God een stempel heeft gedrukt,’ hun natie die door de Almachtige werd opgeroepen ‘om met Hem en voor Hem te regeren.’ De Ierse protestanten konden het daar niet meer mee oneens zijn — ze wisten dat zij degenen waren die door God waren uitverkoren, dat zij, in de woorden van een Gaelische dichter, de ware ‘kinderen van Israël waren, eens in Egypte, / onder de onderdrukking van de kracht van de vijanden van God.’
Die andere rebellen tegen het Britse Rijk, de Boeren, maakten aanspraak op dezelfde verheven status. In 1885 twijfelde Paul Kruger, de president van Zuid-Afrika, niet aan welke kant van de hemel de grondleggers van dat land stonden. ‘Als we denken aan de voormalige emigranten,’ zei hij, ‘de Voortrekkers van weleer, wordt ons geopenbaard hoe God, in zijn goddelijke voorzienigheid, met hen omging, net zoals Hij vroeger met de Israëlitische natie omging… Hij riep hen op tot dezelfde taak: Kanaän werd bewoond door heidenen die van God vervreemd waren… Israël werd bevolen er de woonplaats van de Heer van te maken.’
Dostojevski vond tekenen van Gods gunst onder de lankmoedige Russen, die, zoals een van zijn personages in The Possessed verkondigt, ‘het enige God-dragende volk op aarde waren, voorbestemd om te regenereren en de wereld te redden.’ Soortgelijke gevoelens werden gepredikt vanaf kansels en geschreeuwd op slagvelden in Frankrijk en Duitsland. De afgelopen eeuw heeft Saoedi-Arabië zijn eigen claim op tafel gelegd. Aan de andere kant kan de Koran worden aangehaald ter ondersteuning van de stelling dat het alle moslims overal zijn die Gods volk vormen. Vooral het monotheïsme cultiveert de overtuiging dat het eigen volk gekozen is en nog steeds wordt gekozen door een God die niet alleen hun God is, maar ook die van alle anderen. Maar zelfs zonder in één enkele god te geloven, hebben de Chinezen en Hindoes hun eigen versies. De naam die de Navajo voor zichzelf gebruiken, betekent ‘het volk.’
Te midden van een epische geschiedenis van aanspraken op door de hemel gezonden rechten, vallen slechts twee natiestaten op door de fundamentele, voortdurende en blijvende kwaliteit van hun overtuigingen en de intense ernst (en vijandigheid) waarmee anderen hun aanspraken opvatten: de Verenigde Staten en Israël. Als enige onder de families van vrouwen en mannen beschouwde ieder het idee van uitverkorenheid als hoeksteen voor een nieuw opgerichte identiteit. Iedereen voelde het als inspiratie, troost en beloning tegelijk, en iedereen werd erdoor geleid, opgezadeld en achtervolgd — net zoals veel burgers van deze landen hun aanspraak op uitverkorenheid hebben betwist. Zelfs toen ongelovigen tegen hun aanmatiging tekeer gingen, vormde elk volk het geloof in goddelijke uitverkiezing eerst in een vaandel en vervolgens in een republiek.
Ze begonnen allemaal als vluchtelingen en werden strijdpioniers. Ieder plantte het idee in de vruchtbare bodem van de staat, waar de vruchten ervan de nationale cultuur konden voeden – of zelfs uitvinden.
De kolonisten die Amerika en Israël stichtten, verlieten hun huizen en vertrokken naar beloofde landen om het lot van de Voorzienigheid te vervullen. Ze claimden een gemeenschappelijke inspiratie en wierpen zichzelf als Gods uitverkorenen de toekomst in. Mythen groeiden uit tot feiten op het terrein. Hoe verrassend het fundamentele verhaal ook mag zijn, hoe regelrecht eigenaardig of zelfs absurd het ook mag lijken, hun opvolgers — zelfs de ongelovigen onder hen — voelden zich als de erfgenamen, curatoren en beheerders ervan. Het verhaal leefde in hun emoties. Het deed hen schudden op hun grondvesten. Hoe konden zij dit vaan zich afschudden?
Ze konden niet. Dat wilden ze niet. Ze voelden dat het idee van uitverkorenheid niet slechts een gril van fanatici was, maar een krachtig, lichtgevend, verward, levend complex van ideeën; dat het met een zwaard naar de aarde afdaalt; dat juist de uitdrukking 'uitverkoren mensen' degenen die dachten dat ze uitverkoren waren, afwisselend veredelde, aanmoedigde en verbijsterde; dat het in één keer standvastigheid, waardigheid, trots en angst schonk; dat het geschenken uitdeelde, bloed vergoot en beproevingen oplegde. Soms verblindden ze zichzelf voor de beproevingen. Omdat ze zichzelf vleien, weigerden ze vaak op te merken hoe hun claim rivaliteit, ergernis en afkeer bij anderen opriep. Toch waren ze zich er vaak van bewust dat het geloof in uitverkorenheid de meest diepgaande prestaties van menselijke wezens voortbrengt, evenals de meest bittere conflicten — kortom, dat het geschiedenis schrijft. Als uitverkorenheid een verwaandheid is, is het geen ijdele verwaandheid. Omarm het, veracht het, veracht het, betwijfel het of tolereer het. Je moet toegeven dat het verantwoordelijk is voor veel van het beste, maar ook voor het ergste.
En dus. lieten zij zich door de geschiedenis meeslepen in een maalstroom van hubris en geweld, tot uiteindelijk de hele wereld hen begon te haten, en er geen weg meer terug was. In verband ermee schreef Henry Miller zijn 1977 in zijn essay A Nation of Lunatics:
Ze noemen het een republiek en een democratie, maar dat is het nooit geweest en dat is het ook nu niet. Een paar patricische, rijke families beheersen de regering van deze staten… Ondanks al ons gepraat over vooruitgang zijn we net zo bekrompen, bevooroordeeld en bloeddorstig als we ooit waren. Kijk maar naar de militaire situatie — het Pentagon! — is genoeg om iemand de rillingen te bezorgen. De laatste oorlog – Vietnam – wat een smerige praktijken! Tamerlane en Atilla zijn niets vergeleken met onze hedendaagse monsters, gewapend met kernbommen, napalm, enz. Als Hitler genocide subsidieerde, hoe zit het dan met ons? Wij beoefenen genocide vanaf het allereerste begin! Dat geldt voor Indiërs, negers, Mexicanen, wie dan ook... En we vragen ons af waarom we als natie, als volk uiteen vallen. Met andere woorden: hoe kunnen we overleven in een barbaars tijdperk als het onze.
De grote menselijke conflicten bevrijden van de naïeve interpretatie als een strijd tussen goed en kwaad, ze begrijpen in het licht van het tragische, was een enorme prestatie van de geest; het bracht de onvermijdelijke relativiteit naar voren van menselijke waarheden; het maakte de noodaak duidelijk om rechtvaardig te zijn tegen de vijand. Maar het morele manicheïsme heeft een onvernietigbare vitaliteit… Hitler dompelde Europa niet alleen onder in een onbeschrijflijke verschrikking maar beroofde het ook van het tragische levensgevoel. Net als de strijd tegen het nazisme, zou de hele hedendaagse politieke geschiedenis van toen af aan gezien en ervaren worden als een strijd tussen goed en kwaad… Is dit een regressie? Een terugval in de pré-tragische fase van de mensheid? Maar als dat zo is, wat heeft dan een terugval ondergaan? De Geschiedenis zelf, die onrechtmatig in bezit is genomen van criminelen? Of is het onze manier van begrijpen van de Geschiedenis? Vaak denk ik: het tragische heeft ons verlaten; en dat zou weleens de ware straf kunnen zijn.
Milan Kundera, And If the Tragic Has Deserted Us? (2005).
De zinloosheid kan geen betekenis meer krijgen, en in die leegte zitten wij allen gevangen, tot de dood ons verlost van Het Beloofde Land
Geen opmerkingen:
Een reactie posten