Onlangs attendeerde een lezer van mijn weblog op het volgende:
Op donderdag 12 november 2009 vond in 32 landen de lancering plaats van het Charter for Compassion (Handvest voor Compassie), een initiatief van Karen Armstrong en opgesteld door een internationale groep van morele leiders van verschillende religies en levensovertuigingen. Tijdens een druk bezocht symposium in de Mozes & Aäronkerk met lezingen van burgemeester Cohen, Tariq Ramadan, Herman Wijffels en rabbijn Awraham Soetendorp werd het Handvest van Compassie in Nederland gepresenteerd. Dit is de tekst die door rabbijn Soetendorp, lid van de internationale groep, werd voorgelezen en die ter inspiratie moge gelden voor tal van initiatieven met de bedoeling de wereld humaner en vreedzamer te maken:
Handvest voor compassie
Het principe van compassie of mededogen ligt ten grondslag aan alle religieuze, ethische en spirituele tradities; steeds opnieuw wordt daarmee een beroep op ons gedaan alle anderen te behandelen zoals wij zélf behandeld willen worden.
Compassie is onze drijfveer om ons onvermoeibaar in te zetten voor het verzachten van het leed van onze medeschepselen, om terug te treden uit het middelpunt van onze wereld en een ander voor het voetlicht te plaatsen, en om recht te doen aan de onschendbare heiligheid van ieder mens en een ieder, zonder enige uitzondering, te behandelen met volstrekte waardigheid, billijkheid en respect.
Daarbij hoort tevens de opdracht om er zowel in het openbare als in het privé-leven voor te waken geen enkele vorm van leed te veroorzaken. Door gewelddadig te handelen, door de kwaliteit van het leven van een ander te verslechteren, door de grondrechten van die ander te misbruiken of te ontkennen, en door haat te zaaien met laatdunkende uitingen over anderen - zelfs over onze vijanden — doen wij de menselijkheid die wij allen met elkaar delen geweld aan.
Wij erkennen dat wij er niet in zijn geslaagd een leven te leiden vervuld van compassie en dat sommigen uit naam van hun religieuze overtuiging het totale menselijke leed zelfs groter hebben gemaakt.
Daarom roepen wij iedere man en vrouw op om
— compassie opnieuw te maken tot de kern van moreel handelen en van religie
— terug te keren naar het oude principe dat iedere interpretatie van geschriften die aanzet tot geweld, haat of minachting geen enkele legitimiteit heeft
— garant te staan voor de verstrekking van correcte en respectvolle informatie over andere tradities, godsdiensten en culturen aan jongeren
— positieve waardering van culturele en religieuze verscheidenheid te stimuleren
— bij te dragen aan medeleven, gebaseerd op kennis, voor het leed van alle mensen — ook van hen die wij als onze vijanden zien.
Het is van wezenlijk belang dat wij compassie in onze gepolariseerde wereld maken tot een duidelijke, lichtende en dynamische kracht. Indien compassie is geworteld in principiële vastbeslotenheid om uit te stijgen boven egoïsme, kan zij politieke, dogmatische en religieuze grenzen slechten.
Als product van onze wezenlijke afhankelijkheid van elkaar, speelt compassie een fundamentele rol binnen menselijke relaties en bij een volwaardig mensdom. Compassie voert naar verlichting en is onmisbaar voor het realiseren van een eerlijke economie en een harmonieuze wereldgemeenschap die in vrede leeft met elkaar. (12-11-2009)
Wilt u het in het Engels voorgelezen door een zeer divers gezelschap in een filmpje horen ga dan naar http://charterforcompassion.org
Daar vindt u ook een overzicht van wie er achter staan en kunt u het Charter ondertekenen.
Dit klonk allemaal reuze humanistisch, en vandaar dat ik verbaasd opkeek dat de naam van rabbijn Soetendorp erbij stond als één van de drijvende krachten achter dit initiatief.
Gaza. 2008/2009
Nadat Israel eind 2008, begin 2009 weer eens beestachtig te keer was gegaan in Gaza schreef ik zaterdag 24 januari 2009 het volgende:
Geachte rabbijn Avraham Soetendorp,
Eind vorig jaar berichtte Het Parool dat u 'in de Ridderzaal als jurylid van de Mensenrechtentulp zat.' U vertelde ook dat u 'Tony Blair in mei' had 'horen spreken op een bijeenkomst over het Midden-Oosten en daar erkende hij: ''Ik ben tien jaar premier geweest en ik dacht dat ik goed was ingelicht over het Midden-Oosten, maar ik realiseer mij nu hoe weinig ik wist.'' Dat is vreesaanjagend om te horen; tegelijkertijd laat het zien dat je in leiderschap soms van de veilige weg af moet gaan.' U zei tevens tegen de Parool-verslaggeefster: 'Ik heb een stichting, niet zo bekend, die mij helpt, mijn idealen steunt. Dat is het Jewish Institute for Human Values.'
Menselijke waarden dus, en die zijn er om de waardigheid van elk mens te beschermen. Niet alleen de waardigheid van joden, maar ook die van Palestijnen, zoals uzelf benadrukte toen u in Het Parool pleitte: 'voor een toekomst waarin ook Palestijnse kinderen alle rechten van de wereld hebben.'
Rabbijn Soetendorp, War Child laat nu het volgende weten over 'Cast Lead': 'Het is een verbijsterende optelsom: meer dan 1.300 Palestijnen dood, waarvan meer dan 400 kinderen. Ruim 5.300 gewonden, onder hen 1.900 kinderen... 50.000 Palestijnen vluchtten naar schuilplaatsen toen hun huis werd gebombardeerd. Nu een fragiele rust is teruggekeerd in de Gaza-strook, wordt de schokkende balans opgemaakt. Kinderen in de Gaza-strook bleven lang hermetisch afgesloten. Maar nu de wapens neergelegd zijn, wil War Child het gebied in. De kinderen in Gaza hebben onze hulp hard nodig. Velen hebben hun ouders verloren, ze leefden in voortdurende angst voor bombardementen, durfden niet te gaan slapen, werden gespannen, agressief en kregen nachtmerries. Opgesloten tussen de hekken van de Gaza-strook. Geen ziekenhuis kon ze helpen, hun scholen brandden af. Samen met lokale partnerorganisaties gaat War Child deze kinderen helpen om een gevoel van veiligheid en structuur terug te krijgen en hen een uitlaatklep te bieden voor hun angsten, onrust en agressie. Zo kunnen ze de indringende gebeurtenissen van de laatste maand een plek geven. Om de kinderen te kunnen helpen, is het ten eerste noodzakelijk dat de grenzen van de Gaza-strook open gaan.'
Mijn verzoek aan u, rabbijn Awraham Soetendorp, is om publiekelijk uw geloofsgenoten in Nederland op te roepen deze kinderen te steunen door in het openbaar te eisen dat 'de Joodse staat' de grenzen van de Gazastrook opent, waardoor een eind komt aan de decennialange Israelische schendingen van het internationaal recht, waaronder de Vierde Geneefse Conventie. Ik doe dat beroep speciaal op u en niet op bijvoorbeeld de betaalde propagandist Ronny Naftaniel, die als directeur van de -- volgens Haaretz -- 'pro-zionistische lobbygroep' het CIDI de Israelische oorlogsmisdaden in Gaza als een 'gerechtvaardigde' reactie kwalificeerde, en nu probeert de aandacht te verleggen naar al dan niet vermeend antisemitisme. De reden dat ik speciaal een beroep op u doe, is vanwege het simpele feit dat u als geestelijk leider een morele verantwoordelijkheid heeft. Als rabbijn ziet u erop toe dat de normen en waarden van het judaïsme niet door hen geschonden worden, en niemand lijkt me daarom meer aangewezen voor de taak om de hand uit te steken naar onschuldige kinderen dan u. Dat zal weliswaar niet door iedere geloofsgenoot van u gewaardeerd worden, maar u heeft zelf verklaard 'dat je in leiderschap soms van de veilige weg af moet gaan.'
Uit gesprekken met joodse vrienden en geleerden — de meerderheid van hen gematigde zionisten — in zowel Israel als elders, maak ik op dat na driekwart eeuw rabiaat onrecht van zowel linkse- als uitgesproken rechtse regeringen in Israel het moment van de waarheid is aangebroken. Eén van de bewonderenswaardige Joodse activisten, Eitan Bronstein van de Israelische organisatie Zochrot spande zich vele jaren in om de geschiedenis van de zionistische etnische zuivering in 1948 'toegankelijk te maken voor het Israëlische publiek, om zodoende Joden en Palestijnen te laten deelnemen aan een open en uitvoerige beschrijving van onze pijnlijke gemeenschappelijke geschiedenis.’ Zochrot hoopt daarmee ‘een kwalitatieve verandering aan te brengen in de politieke dialoog van deze regio. Erkenning van het verleden is de eerste stap in het verantwoording nemen voor zijn gevolgen. Erkenning moet gelijke rechten opleveren voor alle volkeren van dit land, met inbegrip van het recht van de Palestijnen om naar hun huizen terug te keren.’ Bronstein wees daarbij op het feit dat Israel destijds lid van de Verenigde Naties mocht worden, op voorwaarde dat de 750.000 verdreven Palestijnen naar huis konden terugkeren, en voegde daaraan toe: ‘Het oprichten van herdenkingstekens op de ruïnes van Palestijnse dorpen is een wezenlijk onderdeel van het cultiveren van civiele en nationale gelijkheid, en is een uitdaging aan de geschreven geschiedenis die in het landschap is gegraveerd. Het zichtbaar maken van de vernietigde dorpen is een uitdrukking van menselijkheid, het schept openheid en betekent het nemen van verantwoordelijkheid, en het begint het proces van catharsis binnen de Joodse gemeenschap.’ Deze verklaring toont tevens aan hoe ontwikkelde Joden zich schuldig voelen voor de Nakba, en dat zonder publiekelijk getoonde gewetenswroeging er maar één optie overblijft, te weten, het zoveel mogelijk uitroeien van de Palestijnse bevolking, hetgeen zich momenteel dan ook opnieuw voor onze ogen afspeelt.
Awraham Soetendorp, in 1866 verscheen Fjodor Dostojevski's eerste grote roman Misdaad en straf (vroeger vanuit het Duits in het Nederlands vertaald als Schuld en boete) in delen gepubliceerd in De Russische Bode. Deze roman, die gaat over de psychologie van het kwaad, bracht hem ook internationale erkenning. In Misdaad en Straf begaat de hoofdfiguur Raskolnikov een moord, maar zijn misdaad gaat niet gepaard met een schuldgevoel. Hij vindt immers dat hij het recht had een oude vrouw, een woekeraarster, een maatschappelijke parasiet die niets meer te betekenen had, ten behoeve van een hoger doel uit de weg te ruimen. Pas enige tijd na de moord en mede door een tweede moord die hij – door omstandigheden – heeft moeten plegen begint Raskolnikov zijn geweten te knagen en zijn schuldgevoel op te spelen. Hij begint te beseffen dat hij een straf verdient, al was het maar om te voorkomen dat hij blijft moorden.
Zonder boetedoening is een normaal leven onmogelijk, zo weet elke geestelijke leider. Yom Kippur illustreert dit besef, de dag van Boetedoening, het tonen van berouw voor de misdaden die de mens tegenover zijn God begaat. Tenzij die God de Joden heeft opgedragen om de Palestijnse bevolking uit te roeien, zoals steeds meer Joden in Israel menen wanneer zij zich beroepen op onder andere Deuteronomium, waarin de Oud Testamentische LuchtGod 'het uitverkoren volk' opdraagt alle andere volkeren die in 'het beloofde land' leven uit te moorden. U weet, net als ik, dat de Joodse God opdracht gaf alles dat in het beloofde land 'ademde,' uit te roeien. En zo geschiedde: de eerste beschreven genocide staat als volgt beschreven in Deuteronomium 20:16-17: ‘van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God, ten erve geeft, zult gij niets laten leven, dat adem heeft. Maar gij zult ze ganselijk verbannen: de Hethieten, en de Amorieten, en de Kanaänieten, en de Ferezieten, de Hevieten, en de Jebusieten, gelijk als u de HEERE, uw God, geboden heeft.’
Er loopt een rode draad door de geschiedenis van 'het uitverkoren volk,' die begint bij Mozes, via de Joodse terroristen van de Sicarii ten tijde van de Romeinse Rijk, tot aan David Ben-Goerion en voorlopig eindigend bij Netanyahu. Maar nooit hebben de Joodse fundamentalistische extremisten hun excuses aangeboden, berouw getoond voor de grootschalige misdaden die niet alleen tegen de eigen geschoolde Joodse bevolking waren gericht waardoor Israel uiteenviel, maar nu ook de Palestijnse bevolking tot slachtoffer hebben gemaakt. Misdaden waarvoor zij niet alleen politiek, maar vooral ook moreel verantwoordelijk waren en zijn. Zo lang 'de Joodse natie' geen boetedoening heeft gedaan kan het niet groeien, zo liet Bronstein me weten. Hij heeft gelijk. Is iemand een vriend van Israel wanneer hij de natie door laat gaan met het plegen van onrecht? Vandaar mijn oproep aan u uw stem te verheffen en u in het openbaar uit te spreken voor het openen van de grenzen van Gaza.
'Ik zal de komende tijd aandachtig luisteren,' zo schreef ik op 24 januari 2009. Maar nooit iets van u vernomen. En toch was een reactie van u wenselijk, aangezien u destijds in Den Haag demonstreerde om steun te betuigen aan de Israelische terreur, waarbij vele Palestijnse kinderen om het leven kwamen.
‘Collateral damage’ moet rabbijn Soetendorp hebben gedacht, ‘bijkomende schade,’ om zijn ‘Joodse staat,’ waar een deel van zijn familie woont en voor hem een plaats vrijhoudt, te beschermen tegen het internationaal recht.
https://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=awraham+soetendorp
Rain of Fire: Israel's Unlawful Use of White Phosphorus in Gaza | Human Rights Watch. Witte fosfor brandt dwars door het lichaam heen.
Een samenvatting van de Israelische terreur van vijftien jaar geleden:
Remembering Israel’s 2008 War on Gaza. What: Israel waged a three-week military offensive against the Gaza Strip, killing almost 1,400 Palestinians and wounding thousands more. Where: The Gaza Strip. When: 27 Dec 2008 – 18 Jan 2009. What happened?:
On 27 December 2008, Israel launched a massive military offensive against the Palestinians in the Gaza Strip. The Strip had been placed under an Israeli-led siege a year earlier, subjecting the 360 square-kilometre-enclave to a land, air and sea blockade. Codenamed Operation Cast Lead, this offensive began at 11am on a Saturday morning, with Israeli Air Force jets firing on targets across the territory. Ynet reported at the time that ’80 jets, warplanes and helicopters dropped over 100 bombs on dozens of targets [during] the initial strike.’ Among the targets were the small fishing port and the main police compound in Gaza City
Aerial campaign
Throughout the first week of the assault, Israel relied on aerial attacks to pound Gaza. A report by the Palestinian Centre for Human Rights for the week 24–31 December 2008 (cited in the United Nations Fact-Finding Mission on the Gaza Conflict, sometimes known as the Goldstone Report) found that Israel ‘launched at least 300 air and sea strikes against the Gaza Strip. These strikes targeted 37 houses; 67 security and training sites; 20 workshops; 25 public and private institutions; seven mosques; and three educational institutions.’
Police stations in particular came under deliberate attack across the Strip. The ‘Arafat City’ police headquarters in Gaza City, as well as three other stations, were attacked within the first few minutes of the assault on 27 December. The UN report states that, over the course of Israel’s military operations, 248 members of the Gaza police force were killed, which means that more than one out of every six fatalities was a police officer.
Israel’s Defence Minister at the time, Ehud Barak, claimed that there were three objectives for launching the offensive: ‘Dealing Hamas [which, since winning the 2006 Palestinian elections, had governed the Gaza Strip] a forceful blow; fundamentally changing the situation in Gaza; and bringing the rocket attacks against Israeli citizens to a halt.’ Barak ordered a ‘special situation on the home front’ for all Israeli communities within a 13-mile radius of the nominal border of the coastal enclave, which was quickly expanded to include the southern Israeli cities of Ashdod and Ashkelon.
Israel also drafted around 6,700 army reservists, in case it decided to widen the operation. Given that the assault was launched during election season, all contenders halted their campaigns in a show of support for then Israeli Prime Minister Ehud Olmert, who had also launched a war on Lebanon just two years earlier.
Escalation and ground invasion
On the eighth day of the war — 3 January 2009 — Israel launched a ground invasion of Gaza. Israeli infantry entered the enclave from the north, supported by artillery fire and fighter jets. The Palestinians in Gaza, it must be remembered, have no artillery or other heavy weapons, no tanks, no air force and no navy. They faced the full might of one of the world’s strongest and best equipped armed forces.
The UN report details how Israel tried to cut the Strip in two — bisecting the territory from Karni (Al-Muntar) Crossing in the east, through Al-Nuseirat south of Gaza City, to the coast — before focusing troops in the north. For a further five days the northern towns of Al-Atatra and Beit Lahia came under heavy attack, with the UN report detailing ‘[Israel’s] alleged use of human shields, the alleged widespread mistreatment of civilians, including detentions, and transfers of large numbers to Israeli prisons in unlawful circumstances.’
Israel’s use of chemical weapons
In the later stages of the war, reports began to surface claiming that Israel had used white phosphorous — a chemical which creates a smokescreen for offensives but which causes severe burns and organ failure — during its attack on the people of Gaza.
Israel initially denied these reports, but investigations by several human rights organisations documented evidence to the contrary. A 2009 Amnesty International report found that ‘Israeli forces made extensive use of white phosphorus, often launched from 155mm artillery shells, in residential areas, causing death and injuries to civilians.’ Among the targets were the UN Relief and Works Agency (UNRWA) headquarters and Al-Quds Hospital in Gaza City; an UNRWA primary school in Beit Lahia, north of Jabalia; and numerous residential areas.
Amnesty explained that:
‘White phosphorus is extremely dangerous for humans as it causes deep burns through muscle and down to the bone, continuing to burn until deprived of oxygen. It can contaminate other parts of the body, or even people treating the injuries, poisoning and irreparably damaging internal organs.’
The rights organisation added: ‘Although using white phosphorus as an obscurant is not forbidden under international humanitarian law, air-bursting white phosphorus artillery shells over densely populated areas of Gaza violated the requirement to take necessary precautions to protect civilians.’
Human Rights Watch (HRW) agreed with Amnesty’s assessment, claiming that the manner in which Israel used the chemical could constitute a war crime. HRW’s ‘Rain of Fire’ report argued that while ‘white phosphorus munitions did not kill the most civilians in Gaza […] their use in densely populated neighbourhoods […] violated international humanitarian law (the laws of war), which requires taking all feasible precautions to avoid civilian harm and prohibits indiscriminate attacks.’
Ceasefire
On 8 January 2009, the UN Security Council approved Resolution 1860 calling for a ceasefire in the Strip by a 14-0 margin. The United States abstained in the vote. The resolution called for an ‘immediate, durable and fully respected ceasefire, leading to the full withdrawal of Israeli forces from Gaza.’ It condemned ‘all violence and hostilities directed against civilians and all acts of terrorism,’ calling for ‘the unimpeded provision and distribution throughout Gaza of humanitarian assistance, including of food, fuel and medical treatment.’
Both Israel and Hamas declared the resolution invalid. The war continued for another 10 days, only coming to a close after a brutal 22 days. ‘The ferocity of the attack was unprecedented in the more than six-decade-old conflict between Israelis and Palestinians,’ the Institute for Middle East Understanding (IMEU) observed.
According to figures from Israeli human rights organization B’Tselem, 1,390 Palestinians were killed by Israeli forces in the Gaza Strip during Operation Cast Lead. Among those killed were 344 minors and 110 women. B’Tselem estimates that 759 of those killed in Gaza were Palestinians who did not take part in hostilities, and yet were still killed by Israeli forces.
5:29 a.m. · 1 jan. 2024
https://twitter.com/almssrikhaled/status/1741678040084885829
Hoewel dus al in 2009 bekend bleek te zijn dat ‘de wreedheid van de aanval ongekend [was] in het meer dan zes decennia oude conflict tussen Israëli’s en Palestijnen’ en er 344 minderjarigen en 110 vrouwen door Israel waren vermoord,’ en Israel daarbij publiekelijk gesteund, werd door Awraham Soetendorp die pretendeert voor kinderen op te komen, zwijgt de rabbijn als het graf over de 75-jaar durende Israelische terreur, en sanctioneert hij met zijn zwijgen in feite alle oorlogsmisdaden die volgden. ‘Cast Lead’ was daardoor slechts een voorproefje van wat wij nu zien, en waarvoor Soetendorp weigert Israel de schuld van te geven, getuige het volgende:
Tijdens een uitzending van het Hilversumse praatprogramma Buitenhof van 29 oktober 2023 met als pathetische titel ‘Hoe blijf je in verbinding met elkaar?’ spraken rabbijn Awraham Soetendorp en imam Shamier Madhar naar aanleiding van de zogeheten oorlog tussen de Palestijnse verzetsbeweging Hamas en de zelfbenoemde ‘Joodse’ staat Israel. Meteen al in het begin liet Soetendorp weten waar hij staat door te stellen dat in de joodse gemeenschap het als ‘onbegrijpelijk’ wordt ervaren dat ‘de veiligheid’ in ‘Israel’ wordt aangetast. Voorheen ‘hebben we elkaar steeds vastgehouden op hele moeilijke momenten,’ maar ‘nu schijnt het zo zwaar te zijn’ dat ‘de woede’ over al het geweld te groot aan het worden is, suggereerde Soetendorp, om hier aan toe te voegen dat het massale Israelische geweld toch ‘een resultaat is van de terroristische aanval van Hamas.’ Wat deze laatste bewering betreft demonstreerde de rabbijn de gangbare mening onder Joodse zionisten in Israel, waar ’75% of Jewish Israelis Reject U.S. Demand to start with less heavy bombing in populated areas,’ terwijl toch op 30 december 2023 bekend werd dat de ‘Euro-Mediterranean Human Rights Monitor estimated Gaza Strip deaths as 30,034 total and civilian deaths at 27,681,’ de overgrote meerderheid van hen vrouwen en kinderen. Dit was opnieuw een bewijs dat het leven van een Palestijn doorgaans als minder belangrijk wordt beschouwd in de — volgens Amnesty International en Human Rights Watch — ‘Apartheidsstaat Israel,’ waar zelfs Palestijnse Israeli’s als tweederangs burgers worden behandeld. De kille feiten tonen tevens aan dat rabbijn Soetendorp’s suggestie dat de Israelische ‘genocidale aanval’ op Gaza, ‘het resultaat’ was van de Hamas-aanval op 7 oktober 2023, nonsens is. Het geweld begon al een eeuw geleden. Deze doortrapte propagandistische voorstelling van een joodse geestelijke is levensgevaarlijk omdat dit het zionistische onvermogen voedt om de werkelijkheid onder ogen te zien, en daarmee het pathologische Joods-Israelische fanatisme, alleen maar versterkt. Hoe zinloos deze hasbara is, blijkt ondermeer uit de beschrijving van de vooraanstaande Amerikaanse oud-ambassadeur Chas Freeman, die begin januari 2024 publiekelijk verklaarde:
Dit is een ramp voor het prestige van de VS op verschillende niveaus. Er is geen manier om te verdedigen wat Israël doet. Iedereen begrijpt dat de focus op Hamas slechts een dekmantel is voor een bredere genocide en wij zijn daar medeplichtig aan. Niemand zal ons serieus nemen. Israël heeft het morele argument wereldwijd verloren. De Holocaust, die Israël immuniteit gaf voor kritiek en kracht gaf aan zijn losbandige beschuldigingen van antisemitisme tegen iedereen die het land bekritiseerde, is verdampt. Het voert nu zijn eigen Holocaust uit. Als mensen naar Israël kijken, zullen ze de daders van een Holocaust in het Midden-Oosten zien. Israël zal uit deze oorlog tevoorschijn komen als een pariastaat.
https://twitter.com/apocalypseos/status/1742305095633748306
Het huidige, diep ingrijpende imagoverlies van Israel is een wereldwijde ontwikkeling, die niet langer meer bestreden kan worden met de lachwekkende bewering dat het hier anti-semitisme betreft. Dit proces is nu in een versnelling gekomen door de oneindige lijst Israelische oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en ook genocide. Volgende keer meer.
1 opmerking:
"(...) suggereerde Soetendorp, om hier aan toe te voegen dat het massale Israelische geweld toch ‘een resultaat is van de terroristische aanval van Hamas.’"
Zeer terecht veronderstelt Soetendorp hier een Pavloviaanse reactie van de kant van Israel -- alle absentie van ratio en empathie, slechts schuimbekkende hondsheid. Want wie hier de "INhumane beesten" zijn, is de wereld inmiddels wel duidelijk: de bloedhond-Israeli's, die helaas de meerderheid uitmaken binnen en buiten Israel.
Een reactie posten