Laten wij vandaag zijn moordenaars niet de schuld geven. Wat kunnen we zeggen over hun verschrikkelijke haat tegen ons? Acht jaar lang hebben zij in de vluchtelingenkampen van Gaza gezeten en hebben ze voor hun ogen gezien hoe wij hun land en dorpen, waar zij en hun voorouders voorheen woonden, tot ons huis hebben gemaakt.
Dayan voegde hieraan toe:
Laten we onder onszelf de balans opmaken. Wij zijn een generatie van nederzettingen en zonder de stalen helm en de loop van het geweer zullen we niet in staat zijn een boom te planten en een huis te bouwen. Laten wij niet bang zijn om de haat die de levens van honderden Arabieren die om ons heen leven, verteert en vult. Laten wij onze blik niet verslappen, opdat onze armen niet verzwakken. Dit is het lot van onze generatie. Dit is onze keuze — klaar en bewapend zijn, taai en hard — anders zal het zwaard uit onze handen vallen en zullen onze levens worden afgebroken.
Vervolgens merkte Dayan op:
Het licht in het hart van de jonge Roi — die uit Tel Aviv vertrok om zijn huis nabij de poorten van Gaza te bouwen als een bolwerk voor zijn volk — verblindde zijn zicht en hij kon de stem van de moordenaar die in een hinderlaag lag niet horen. De poorten van Gaza bleken te zwaar voor zijn schouders en deden hem bezwijken.
Chemi Shalev, de Joods-Israelische commentator van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz, die op 20 juli 2014 Moshe Dayan’s opmerkingen aanhaalde, concludeerde hieruit dat voor:
veel Israëli's de realiteit om hen heen vandaag de dag identiek [is] aan die waarmee Dayan destijds werd geconfronteerd. Velen beschouwen de Palestijnse vijandschap als eeuwig en onveranderlijk, hoewel zij misschien minder geneigd zijn dan Dayan om hun gehechtheid aan het land te erkennen. Anderen zullen beweren dat de harde en onverzettelijke filosofie van Dayan, geformuleerd in een tijd waarin het land kleiner en zwakker was dan nu, Israël blind heeft gemaakt voor kansen waarin onderhandeling en gematigdheid aan de orde van de dag waren.
Op een droevige dag waarop zoveel namen worden toegevoegd aan de duizenden die in de voetsporen van Roi Rotberg volgden, zal de toespraak van Dayan voor sommigen een bron van inspiratie zijn, maar voor anderen een reden tot wanhoop.
Kenmerkend voor het feit dat ruim zes decennia na Dayan’s woorden ’velen’ in de zelfbenoemde ‘Joodse’ staat nog steeds ‘de Palestijnse vijandschap als eeuwig en onveranderlijk’ is dat Zionisten bereid zijn door te gaan met het dagelijks onderdrukken, vervolgen, martelen en vermoorden van de Palestijnse bevolking op de bezette Westbank en in de belegerde Gaza Strook. Bovendien menen ‘velen’ van de joodse sympathisanten buiten Israel dat het extremisme van het zionistisch regime een noodzakelijkheid is, inclusief de voortdurende bloedbaden onder de Palestijnse bevolking, waarbij sinds 7 oktober 2023 ruim 70 procent van de slachtoffers vrouwen en kinderen zijn. Zij zien dit als ‘mowing the grass,’ een Israelische term voor het uitmoorden van een nieuwe generatie Palestijnen, zodat alles er weer keurig bij ligt, dat wil zeggen: dat het lijkt alsof er helemaal niets aan de hand is. Tot het gras weer te hoog staat en het Zionistisch regime weer opdracht geeft tot genocidale praktijken.
Het bloeddorstig Joods kolonialisme wordt al driekwart eeuw politiek, economisch en militair mogelijk gemaakt door het Westen, aangezien de westerse elite, in de woorden van Joe Biden uit 1986, Israel ’the best three billion dollar investment’ acht, waaraan hij toevoegde ‘Were there not an Israel, the United Sates of America would have to invent an Israel, to protect her interests in the region.’ Om die ‘belangen in de regio [te beschermen]’ steunt op dit moment de genocidale aanval op de Palestijnse burgerbevolking, met als cynisch argument dat ‘Israel het recht heeft om zich te verdedigen.’ Dit mag dan wel voor corrupte westerse politici en media gelden, maar niet voor alle burgers gezien hun walging over de massale Israelische terreur. Bovendien wees eind november 2023 de diplomatiek correspondent van de BBC op de ‘reputatie schade’ die het Westen ondervindt naar aanleiding van zijn reactie op het geweld. De BBC-correspondent James Landale zette uiteen dat Israel’s ‘Western allies are suffering damage to their reputation in the rest of the world because the rest of the world is saying... there's a double standard here. You preach international law, and yet you ignore the criticisms that are made against Israel. You are saying civilians need to be defended in Ukraine, but they seem to be less well defended in Gaza.'
er een tijd zal komen, en ik denk dat de Israëli's zich hiervan bewust zijn, dat de diplomatieke druk vanuit het Westen zo sterk wordt dat zij hierop zullen moeten reageren. Niet alleen vanwege de pure verschrikkingen van de aantallen Palestijnse doden, maar ook omdat de reputatie van hun Westerse bondgenoten nu schade lijdt in de rest van de wereld, omdat de rest van de wereld zegt dat er hier met een dubbele standaard wordt gemeten: ‘jullie prediken het internationaal recht en toch negeren jullie de kritiek die op Israël wordt geuit. Jullie stellen dat burgers in Oekraïne verdedigd moeten worden, maar in Gaza niet.’ Die argumenten zijn nu tegen het Westen ingebracht, en het Westen begint dat te voelen. Daarom begint men tegen de Israëli's te zeggen: Kijk, we bereiken nu een punt waarop iets zal moeten verschuiven.
Vanzelfsprekend draait het hier allereerst om de voorzichtig geformuleerde kritiek van de VS en de EU, want in bijvoorbeeld politiek Den Haag blijven zowel ‘links’ als ‘rechts’ gehoorzaam de NAVO-lijn volgen, waardoor Kajsa Ollongren, D’66 minister van Defensie, moeiteloos door kan gaan met het sturen van militair materieel naar Israel, en daarmee mede verantwoordelijk is voor de Zionistische genocidale aanval op Palestijnse burgers. Dat Ollongren daarmee de Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking steunt is des te opmerkelijker, aangezien talloze Joodse Israëli’s de nazi-mentaliteit van het Zionistisch regime verafschuwen. Een willekeurig voorbeeld, ik stel u voor aan Eyal Weizman die ‘architectuur [studeerde] aan de Architectural Association in Londen. Hij behaalde zijn Ph.D. aan de London Consortium van het Birkbeck College. Hij was hoogleraar in de architectuur aan de Academie der Beeldende Kunsten in Wenen en werd rond 2007 directeur van het onderzoekscentrum voor architectuur aan het Goldsmiths College van de Universiteit van Londen.
Hij exposeerde in New York, Berlijn, Rotterdam, San Francisco, Malmö, Tel Aviv en Ramallah. Zijn artikelen werden wereldwijd gepubliceerd.
In 2007 richtte hij samen met Alessandro Petti en Sandi Hilal in Bethlehem het Decolonizing Architecture institute (DAi) op.
In 2006 werd hij onderscheiden met de James Stirling Memorial Lecture Prize.
Het Decolonizing Architecture institute, waarvan hij medeoprichter is, ontving in 2010 de Prins Claus Prijs.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eyal_Weizman
In tegenstelling tot Ollongren laat Weizman zich leiden door humanistische opvattingen, door moraliteit en empathie, en niet door brandende ambitie en kortzichtigheid grenzend aan verregaande stupiditeit. Zo benadrukte zij tijdens het ‘Warsaw Security Forum the strategic importance of arming Ukraine as a cost-effective means of containing Russia when responding to questions about the sustainability of US and allied support for Kiev given the political turbulence in Washington.’ Zij zei letterlijk:
https://infobrics.org/post/39542/
Daarentegen bekritiseerde Eyal Weizman wel de immorele macht door te stellen dat ‘Israel’ weliswaar claimt dat ‘Hamas is endangering its civilian population by locating its installations in inhabited areas,’ maar dat ‘Israel does the same, though it has enough space to choose not to.’
Het hopeloze is dat het Westen een staat steunt waar velen ‘de Palestijnse vijandschap als eeuwig en onveranderlijk’ beschouwen, waardoor voor ‘veel Israëli's de realiteit om hen heen vandaag de dag identiek [is] aan die waarmee Dayan destijds werd geconfronteerd.
Het opmerkelijke is dat Dayan besefte dat zijn Joodse generatiegenoten nog zelfkritiek konden opbrengen, beseften een groot onrecht te hebben veroorzaakt. Het merendeel van de huidige generatie zionistische Joden in Israel kan slechts haat opbrengen, omdat zij een negatieve identiteit bezitten, dat wil zeggen: zij kunnen zichzelf alleen zien als het slachtoffer. Dit is het product van een gecultiveerd slachtofferschap, waardoor degenen die hier aan lijden niet in staat zijn een rechtvaardigheidsgevoel aan te spreken. Dit empathisch gebrek maakt van hen drammerige kinderen, die nooit volwassen zullen worden, en wel omdat het grote probleem is dat de cultus van het slachtofferisme een evenwichtige ontwikkeling van de persoonlijkheid onmogelijk maakt. Daar is al geruime tijd uitgebreid en gedocumenteerd over geschreven door onder andere mijn levenspartner, de rechtsfilosofe Heikelien Verrijn Stuart. Al meer dan drie decennia geleden waarschuwde zij voor het gegeven dat het cultiveren van het slachtofferschap uiteindelijk in een modern extremisme zou eindigen. Zij schreef dat:
slachtofferisten via erkenning of genoegdoening uit [zijn] op macht. Een macht die zij menen te hebben verdiend door een onschuld, die is geconstrueerd door hun slachtofferschap.
Verrijn Stuart waarschuwde voor ‘het excuus dat het slachtofferschap bood om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.’
Een paar jaar later wees de Duitse filosoof Peter Sloterdijk erop dat:
Verantwoordelijkheid steeds lager [wordt] ingeschat, terwijl het slachtofferschap steeds hoger wordt gewaardeerd. Het is een ontwikkeling die buitengewoon gevaarlijk is voor onze samenleving. Deze slachtofferistische manier van denken is de belangrijkste vorm van ressentiment geworden… Het slachtofferisme, het verleidelijke gevoel slachtoffer te zijn, kan men overal om ons heen waarnemen, en is een extreem morele kracht geworden.
Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen.
Het fundamentele probleem is dat de slachtofferist er voetstoots van uitgaat dat hij (of zij) nooit zelf handelt, dus per definitie altijd meent onschuldig te zijn. En juist naar die onschuld is het slachtoffer op zoek; het gevoel onschuldig te zijn vormt de kern van zijn negatieve identiteit. Vandaar dat hij niet anders kan dan zich fanatiek vastklampen aan zijn slachtofferrol. Schuldig is altijd de ander. De slachtofferist kent geen relativering, geen nuance, geen scepsis, geen ironie, geen satire. Hij kent alleen zijn eigen, alles overstemmende, weeklacht en zo verandert hij geleidelijk aan in een fascist/terrorist, hoe u het maar noemen wil. Als een wereldvreemd kind weigert de vrouwelijke of mannelijke slachtofferist de onvermijdelijke schaduwkant van het bestaan te accepteren: de vervreemding, het isolement, de eenzaamheid, de anonimiteit, de melancholie en de talloze negatieve manifestaties die onlosmakelijk daaraan verbonden zijn. Hij is te vol van zichzelf en bezit te weinig verbeeldingskracht om een innerlijk proces op gang te brengen waarover Albert Camus eens schreef:
De eerste stap van een geest die vervuld is van vervreemding is het besef dat hij dat gevoel van vervreemding deelt met alle mensen en dat de mensheid als geheel lijdt onder deze distantie ten opzichte van zichzelf en de wereld,
hetgeen bij een betrokken individu leidt tot een 'solidariteit van de ketenen' die ieder mens van nature aan de ander bindt. De slachtofferist is evenwel alleen solidair met zichzelf, hij weigert zijn gecultiveerd slachtofferschap op te geven. In een razendsnel veranderende wereld en temidden van een multiculturele verwarring zoekt de slachtofferist een houvast dat hij of zij niet kan vinden in de rol van consument. Die is onvoldoende om de existentiële leegte te vullen; hoeveel men ook verteert, de honger blijft. Zoals Heikelien Verrijn Stuart schreef zijn de slachtofferisten op zoek naar hun onschuld. Het gebrek aan een eigen identiteit dwingt hen daartoe. Zij zijn en blijven de eeuwige onschuldigen, hoe moordzuchtig zij ook te werk mogen gaan, zoals we momenteel zien aan het zionistisch fascisme. De slachtofferisten voelen zich het veiligst in hun rol van vermeend slachtoffer.
Het slachtofferisme is één van de gevaarlijkste politieke verschijnselen in de moderne tijd geworden, waarmee allerlei vormen van chantage en terreur worden gerechtvaardigd. Tegelijkertijd wordt de tegenstander met kwalificaties als 'antisemiet' en 'terroristenvriend' gestigmatiseerd, en zodoende vogelvrij verklaard. Ondertussen blijft natuurlijk de slachtofferist zelf onverzadigbaar. De samenleving en zelfs ook niet de dader kunnen de slachtofferist genoegdoening geven om de simpele reden dat hij alleen door het cultiveren van zijn slachtofferschap kan bestaan. Hij/zij heeft er geen enkel belang bij om zijn/haar slachtofferschap op te geven. Juist door het slachtofferschap voelen de slachtofferisten zich kosjer, krijgen zij alle aandacht waarop zij menen recht te hebben. Het probleem in deze is dat aangezien de 'wereld' van de slachtofferisten beperkt blijft tot het eigen benarde bewustzijn zij steeds radicaler worden om dezelfde kick te kunnen krijgen uit hun verslaving, zoals een junkie steeds meer van zijn drug moet hebben om nog dezelfde kick te kunnen krijgen. Later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten