Op de website van Spoor 6, een instelling die
verslavingshulp verstrekt, kan men onder de
kop 'Zuipen & slikken doen ze vooral
in chic
Zuid,' het volgende lezen over verslaving in
Amsterdam:
Bovenmatig gebruik
genotsmiddelen onder jongeren.
Stadsdeel Zuid startte onlangs een campagne die het bovenmatig gebruik van genotsmiddelen onder jongeren moet tegengaan. Want, zo zegt stadsdeelvoorzitter Sebastiaan Capel (D66), 'dit is niet het lijstje waar je bovenaan wilt staan.' De woorden 'preventief' en 'weerbaarheid' staan centraal in de campagne. Geen klopjacht hier; kinderen in Zuid – en vooral in Oud-Zuid – moet je niets verbieden maar zelf keuzes laten maken. Voor hun ouders geldt hetzelfde. 'Die staan niet open voor jongerenwerkers. Het is een andere sociale klasse. Ze willen het zelf oplossen.' En daarom moet het stadsdeel en zijn partners -- Jellinek, jeugdorganisatie Streetcornerwork en Jongerenwerk -- extra manieren vinden om ook deze doelgroep te bereiken, zegt hij.
Verbieden lijkt inderdaad niet de beste oplossing. Dat maakt drank eigenlijk alleen maar aantrekkelijker. 'Wij zijn pubers, wij willen alles doen wat niet mag,' zegt een meisje van het Hervormd Lyceum. Zijn ze niet bang dat ze hun hersencellen verknallen? 'Dat komt later wel.' Jongeren zien hun ouders drinken, en mogen vaak ook meedoen.
https://www.spoor6.nl/verslaving-in-de-media/drank-en-drugsgebruik-onder-jongeren-in-amsterdam-zuid/
Het ligt voor de hand dat in een van zichzelf en haar omgeving vervreemde consumptiecultuur het individu niet in zichzelf verlossing zoekt, maar in drugs, waaronder alcohol. Op die verslaving wordt handig in gespeeld door drugspushers, van Heineken en zijn horeca tot aan de coffeeshops en de winkeltjes die nabij de wallen 'paddo's' verkopen, psilocybine- en psilocine-houdende paddenstoelsoorten, die vooral bekend zijn om haar hallucinogene en ook psychedelische werking. Bovendien kan men in de Nieuwmarktbuurt op straat aangesproken worden door dealers in al dan niet nep-extasy en versneden cocaïne en heroïne.
De druk van de neoliberale maatschappij wordt als zo zwaar ervaren dat ook brave burgers legale en illegale drugs ge- en misbruiken om de dagelijkse werkelijkheid te kunnen ontvluchten. En daar waar de overheid de strijd heeft opgegeven, is het gebied in handen gevallen van de horeca, de drugshandel en de nationale en internationale zwart geld-mafia. Onder het mom van tolerantie oefent het gedogen een grote aantrekkingskracht uit op de massa van het consumptie-toerisme. Ik heb die ontwikkeling zich van nabij zien voltrekken, zonder in actie te komen, en wel omdat ik wist dat het kapitaal van het parasitaire neoliberalisme ook in Amsterdam oppermachtig was geworden. Maar nadat de 'lockdown' een gelegenheid bood ons te heroriënteren op de toekomst, wilde ik in gesprek raken met de mij onbekende buurtbewoners, die zo'n verpletterende stempel op de sfeer in de hoofdstad hebben gedrukt.
Al snel bleek een dialoog volkomen onmogelijk te worden gemaakt, omdat de commerciële belangen in mijn buurt te dominant zijn geworden, en gesteund door onder andere de biermagnaat Heineken terug willen naar het oude, corrupte systeem van zuipen, blowen, hoereren, en het witten van zwart geld, verdient in de internationale drugs- en wapenhandel. Omdat dit tevens impliceert dat mijn buurt zal volstromen met drommen consumptietoeristen van het laagste allooi, sloot ik mij aan bij de website 'I Love Nieuwmarktbuurt.' Maar dat was even schrikken. Ik werd al snel terug gefloten door de beheerder van de site, mevrouw Ingla Cuenca Wong, die geen discussie, maar alleen positieve geluiden wil, opdat, volgens haar gebrek aan logica, de relatie tussen bewoners en horeca zal verbeteren. Al snel werd duidelijk dat Wong de kant van de horeca koos, en dus voor het massa-toerisme. Zo nam zij het meteen op voor het tweetal Joke- en Yvonne Lacroix, afkomstig uit een, aldus Wong, respectable horeca-familie. Hoe respectabel bleek onmiddellijk uit de wijze waarop het Lacroix-koppel op mijn voorstel om het zuipende, op straat etende, en hoeren beloerende consumptie-toerisme terug te dringen, zodat de overlast niet opnieuw de sfeer in het centrum zou vergallen. Na eerst het overbekende verwijt over me heen te hebben gekregen dat ik hier niet geboren was, en dus mijn mond moest houden, een opvatting die men ook aantreft bij bijvoorbeeld Barneveldse kippenboeren, die een ieder van elders als een indringer beschouwen, werd mij verweten een verzuurde zeikerd te zijn. Ik begreep al snel dat mevrouw Wong een negatieve opvatting koestert over het 'positief' zijn. Tezamen met een groepje andere 'echte Amsterdammers,' zoals deze hoofdstedelijke provincialen zich graag noemen, wantrouwt zij, evenals haar volgelingen, iedereen die niet behoort tot het naar binnen gekeerde kringetje gelijkgestemden.
Mevrouw Ingla Cuenca Wong van I Love Nieuwmarktbuurt. 'Positief' blijven, ten koste van het milieu. Leve de Horeca.
Bij dit slag mensen manifesteert zich overduidelijk de cultureel gebrek waaronder het almaar uitdijende deel van het rancuneuze volk gebukt gaat. De marxistische auteur John Berger wees er ooit eens op dat als gevolg van de 'grootscheepse culturele deprivatie' velen van hen zich 'niet helder kunnen uitdrukken. De middelen om datgene wat ze weten te vertalen in gedachten is hen ontnomen,' waardoor zij 'geen voorbeelden [bezitten] die ze kunnen volgen, waarbij woorden ervaringen duidelijk maken.' Het is een verlammende handicap die hen niet alleen verbitterd heeft gemaakt, maar ook haatdragend en wraakzuchtig. Door mijn journalistieke ervaringen van de afgelopen halve eeuw weet ik dat men doorgaans niet tot het bewustzijn van deze mensen kan doordringen met feiten en logica, omdat zij grotendeels gedreven worden door emoties, driften, instincten, geconditioneerde reflexen. Met als gevolg dat hun reacties primair zijn, dat willen zeggen: gescheld. Dat is niet vreemd, zij zijn een levenlang bestookt door halve waarheden, grove simplificaties en triviale voorvalletjes, waarmee ze niets aankunnen zodra ze worden geconfronteerd met de werkelijkheid.
Dit onvermogen voedt hun minderwaardigheidscomplex en daarmee hun wrok tegen de wereld, waarin zij, zo beseffen ze uit ervaring, nooit enige rol van betekenis zullen spelen. 'I Love Nieuwmarktbuurt' betekent voor dit half geletterd publiek iets fundamenteel anders dan voor ontwikkelde mensen die menen dat wij allen wel degelijk een invloed kunnen uitoefenen op de loop van de geschiedenis. Elke kritiek op de status quo van de macht wordt door de onderkaste dan ook ervaren als een frontale aanval op henzelf. De Amsterdamse beeldhouwer Tjebbe van Tijen, één van de drijvende krachten achter de culturele explosie van de tweede helft van de jaren zestig, eerste helft van de jaren zeventig, toen Amsterdam nog een magisch centrum was en er van alles gebeurde, van Provo en de Kabouterbeweging tot aan het verzet van krakers in de Nieuwmarktbuurt, waar de socialisten en communisten een snelweg doorheen wilden trekken in het kader van 'de vooruitgang,' en het hart van Amsterdam definitief eruit zou zijn gerukt. Van Tijen, die bovendien ook actief is als curator, archivaris, documentalist en media theoreticus schreef op I Love Nieuwmarktbuurt nadat mijn bijdragen werden geblokkeerd:
ooit kregen wij als aankomende Nieuwmarkbuurtactivisten te maken met een groep van 'autochtonen' (jazeker de gemeente begon die term te gebruiken om toch vooral het verzet te splijten). Zij gaven een krantje uit dat tegen het onze inging 'De Stem van de Buurt.' Er zijn, dacht ik, maximaal twee nummers van verschenen,' terwijl van 'onze krantjes honderden nummers over de loop der jaren,' het daglicht zagen.
Deze anekdote verraadt twee belangrijke zaken: allereerst dat de 'De Stem van de Buurt' altijd instinctmatig kiest voor de macht, aan wie de onderkaste de hele geschiedenis door al dan niet met geweld onderworpen is geweest, zoals tevens bleek tijdens de Tweede Wereldoorlog toen tenminste 75 procent van de joodse Nieuwmarktbewoners werd gedeporteerd naar de nazi-vernietigingskampen. De overgrote meerderheid van hun buurtbewoners keken de andere kant op, zorgde dat zijn belangen zo lang mogelijk gewaarborgd bleven. En toen de enkele joodse overlevende meer dood dan levend terugkwam, en ontdekte dat zijn of haar woning bezet was, of geplunderd, terwijl de houten vloeren eruit gesloopt waren om te verstoken, dan besefte hij of zij snel dat men niet welkom was. Ik ben dan ook altijd uiterst sceptisch wanneer deze 'echte Amsterdammers' het hebben over de 'goeie ouwe tijd,' toen zij onderling nog zoveel plezier hadden, en er geen onruststokers als ik en Tjebbe van Tijen, en mijn overleden vriend Auke Bijlsma, de buurt waren binnendrongen. Ten Tweede maakt dit duidelijk dat de onderkaste elke serieuze verandering zal proberen tegen te houden, tot de status quo werkelijk onhoudbaar is geworden en de middenklasse het niet langer meer pikt.
Volgende keer meer over 'I Love Nieuwmarktbuurt.'
Al snel bleek een dialoog volkomen onmogelijk te worden gemaakt, omdat de commerciële belangen in mijn buurt te dominant zijn geworden, en gesteund door onder andere de biermagnaat Heineken terug willen naar het oude, corrupte systeem van zuipen, blowen, hoereren, en het witten van zwart geld, verdient in de internationale drugs- en wapenhandel. Omdat dit tevens impliceert dat mijn buurt zal volstromen met drommen consumptietoeristen van het laagste allooi, sloot ik mij aan bij de website 'I Love Nieuwmarktbuurt.' Maar dat was even schrikken. Ik werd al snel terug gefloten door de beheerder van de site, mevrouw Ingla Cuenca Wong, die geen discussie, maar alleen positieve geluiden wil, opdat, volgens haar gebrek aan logica, de relatie tussen bewoners en horeca zal verbeteren. Al snel werd duidelijk dat Wong de kant van de horeca koos, en dus voor het massa-toerisme. Zo nam zij het meteen op voor het tweetal Joke- en Yvonne Lacroix, afkomstig uit een, aldus Wong, respectable horeca-familie. Hoe respectabel bleek onmiddellijk uit de wijze waarop het Lacroix-koppel op mijn voorstel om het zuipende, op straat etende, en hoeren beloerende consumptie-toerisme terug te dringen, zodat de overlast niet opnieuw de sfeer in het centrum zou vergallen. Na eerst het overbekende verwijt over me heen te hebben gekregen dat ik hier niet geboren was, en dus mijn mond moest houden, een opvatting die men ook aantreft bij bijvoorbeeld Barneveldse kippenboeren, die een ieder van elders als een indringer beschouwen, werd mij verweten een verzuurde zeikerd te zijn. Ik begreep al snel dat mevrouw Wong een negatieve opvatting koestert over het 'positief' zijn. Tezamen met een groepje andere 'echte Amsterdammers,' zoals deze hoofdstedelijke provincialen zich graag noemen, wantrouwt zij, evenals haar volgelingen, iedereen die niet behoort tot het naar binnen gekeerde kringetje gelijkgestemden.
Bij dit slag mensen manifesteert zich overduidelijk de cultureel gebrek waaronder het almaar uitdijende deel van het rancuneuze volk gebukt gaat. De marxistische auteur John Berger wees er ooit eens op dat als gevolg van de 'grootscheepse culturele deprivatie' velen van hen zich 'niet helder kunnen uitdrukken. De middelen om datgene wat ze weten te vertalen in gedachten is hen ontnomen,' waardoor zij 'geen voorbeelden [bezitten] die ze kunnen volgen, waarbij woorden ervaringen duidelijk maken.' Het is een verlammende handicap die hen niet alleen verbitterd heeft gemaakt, maar ook haatdragend en wraakzuchtig. Door mijn journalistieke ervaringen van de afgelopen halve eeuw weet ik dat men doorgaans niet tot het bewustzijn van deze mensen kan doordringen met feiten en logica, omdat zij grotendeels gedreven worden door emoties, driften, instincten, geconditioneerde reflexen. Met als gevolg dat hun reacties primair zijn, dat willen zeggen: gescheld. Dat is niet vreemd, zij zijn een levenlang bestookt door halve waarheden, grove simplificaties en triviale voorvalletjes, waarmee ze niets aankunnen zodra ze worden geconfronteerd met de werkelijkheid.
Dit onvermogen voedt hun minderwaardigheidscomplex en daarmee hun wrok tegen de wereld, waarin zij, zo beseffen ze uit ervaring, nooit enige rol van betekenis zullen spelen. 'I Love Nieuwmarktbuurt' betekent voor dit half geletterd publiek iets fundamenteel anders dan voor ontwikkelde mensen die menen dat wij allen wel degelijk een invloed kunnen uitoefenen op de loop van de geschiedenis. Elke kritiek op de status quo van de macht wordt door de onderkaste dan ook ervaren als een frontale aanval op henzelf. De Amsterdamse beeldhouwer Tjebbe van Tijen, één van de drijvende krachten achter de culturele explosie van de tweede helft van de jaren zestig, eerste helft van de jaren zeventig, toen Amsterdam nog een magisch centrum was en er van alles gebeurde, van Provo en de Kabouterbeweging tot aan het verzet van krakers in de Nieuwmarktbuurt, waar de socialisten en communisten een snelweg doorheen wilden trekken in het kader van 'de vooruitgang,' en het hart van Amsterdam definitief eruit zou zijn gerukt. Van Tijen, die bovendien ook actief is als curator, archivaris, documentalist en media theoreticus schreef op I Love Nieuwmarktbuurt nadat mijn bijdragen werden geblokkeerd:
ooit kregen wij als aankomende Nieuwmarkbuurtactivisten te maken met een groep van 'autochtonen' (jazeker de gemeente begon die term te gebruiken om toch vooral het verzet te splijten). Zij gaven een krantje uit dat tegen het onze inging 'De Stem van de Buurt.' Er zijn, dacht ik, maximaal twee nummers van verschenen,' terwijl van 'onze krantjes honderden nummers over de loop der jaren,' het daglicht zagen.
Deze anekdote verraadt twee belangrijke zaken: allereerst dat de 'De Stem van de Buurt' altijd instinctmatig kiest voor de macht, aan wie de onderkaste de hele geschiedenis door al dan niet met geweld onderworpen is geweest, zoals tevens bleek tijdens de Tweede Wereldoorlog toen tenminste 75 procent van de joodse Nieuwmarktbewoners werd gedeporteerd naar de nazi-vernietigingskampen. De overgrote meerderheid van hun buurtbewoners keken de andere kant op, zorgde dat zijn belangen zo lang mogelijk gewaarborgd bleven. En toen de enkele joodse overlevende meer dood dan levend terugkwam, en ontdekte dat zijn of haar woning bezet was, of geplunderd, terwijl de houten vloeren eruit gesloopt waren om te verstoken, dan besefte hij of zij snel dat men niet welkom was. Ik ben dan ook altijd uiterst sceptisch wanneer deze 'echte Amsterdammers' het hebben over de 'goeie ouwe tijd,' toen zij onderling nog zoveel plezier hadden, en er geen onruststokers als ik en Tjebbe van Tijen, en mijn overleden vriend Auke Bijlsma, de buurt waren binnendrongen. Ten Tweede maakt dit duidelijk dat de onderkaste elke serieuze verandering zal proberen tegen te houden, tot de status quo werkelijk onhoudbaar is geworden en de middenklasse het niet langer meer pikt.
Volgende keer meer over 'I Love Nieuwmarktbuurt.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten