Onder de kop ‘This Is the True End Of Pax Americana. Mr. Trump is taking a wrecking ball to the world order’ betoogde de mainstream-opiniemaker Ian Buruma in The New York Times van 21 oktober 2019:
Those who see that postwar order as a brutal example of American imperialism will say that it always was a cynical sham. But they tend to forget how it all started. The blueprint for Pax Americana, with its network of military and economic alliances, was the Atlantic Charter drawn up in 1941 by President Franklin D. Roosevelt and Prime Minister Winston Churchill of Britain. The United States had not yet entered the war against Nazi Germany then. But the charter, already looking to a world after Hitler’s defeat, promised international cooperation and the freedom of peoples to choose their own form of government.
Buruma stelt hier dat het ‘Atlantische Handvest’ voortkwam uit altruïsme van twee grootmachten, enerzijds Groot Brittanië, een meedogenloos koloniaal rijk, en anderzijds de Verenigde Staten, een even genadeloos imperium dat al sinds het begin van de twintigste eeuw druk doende was een overzees imperium op te bouwen. En hoewel de Atlantische overeenkomst ondermeer bepaalde dat:
Amerika en Groot-Brittannië niet [streven] naar territoriale uitbreidingen; waarbij territoriale aanpassingen moeten worden goedgekeurd door alle betrokken partijen; elk volk heeft zelfbeschikkingsrecht; ontwapening van agressor-landen,
bleek onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog dat deze vrome beloften in de praktijk door zowel de Verenigde Staten als Groot Brittannië werden geschonden. De reden was simpelweg het feit dat grootmachten per definitie geen onbaatzuchtigheid kennen, zoals elke onafhankelijke waarnemer weet. Niet voor niets verklaarde Lord Palmerston, die ondermeer als premier tussen 1830 en 1865 de Britse buitenlandse politiek bepaalde, dat ‘[n]ations have no permanent friends or allies, they only have permanent interests.’ Een eeuw later zei de Franse staatsman Charles de Gaulle hetzelfde in iets andere bewoordingen door te verklaren dat ‘een natie geen vrienden heeft, alleen maar belangen,’ om naderhand nog eens te benadrukken dat weliswaar gewone ‘mensen vrienden kunnen hebben, maar staatslieden niet.’ Dat dit truïsme nog steeds geldt, blijkt uit Henry Kissinger’s constatering dat ‘America has no permanent friends or enemies, only interests.’ Kortom, vanaf premier Palmerston’s uitspraak, toen Engeland op het hoogtepunt van zijn imperiale macht verkeerde, tot Kissinger’s commentaar, toen de VS op het hoogtepunt van zijn macht was, gold dat onbaatzuchtigheid geen motief is geweest bij het voeren van imperiale politiek. Mijn oude vriend Ian verzwijgt bovendien de volgende, uiterst relevante, informatie:
Before the ‘Churchill gang’ (that Stalin accused of poisoning FDR) could take control of America, Franklin Roosevelt described his understanding of the British influence over the US State Department when he told his son:
‘You know, any number of times the men in the State Department have tried to conceal messages to me, delay them, hold them up somehow, just because some of those career diplomats over there aren’t in accord with what they know I think. They should be working for Winston. As a matter of fact, a lot of the time, they are [working for Churchill]. Stop to think of them: any number of them are convinced that the way for America to conduct its foreign policy is to find out what the British are doing and then copy that! I was told… six years ago, to clean out that State Department. It’s like the British Foreign Office…’
With FDR’s death, these British operatives took over American foreign policy and wiped out the remaining pro-American forces in the State Department, disbanding the OSS and reconstituting America’s intelligence services as the MI6-modelled CIA in 1948.
In 1951, the Chicago Tribune published a incredible series of exposes by journalist William Fulton documenting the cancerous penetration by hundreds of Oxford-trained Rhodes Scholars who had taken over American foreign policy and were directing America into a third world war. On July 14, 1951 Fulton wrote:
‘Key positions in the United States department of state are held by a network of American Rhodes scholars. Rhodes scholars are men who obtained supplemental education and indoctrination at Oxford University in England with the bills paid by the estate of Cecil John Rhodes, British empire builder. Rhodes wrote about his ambition to cause “the ultimate recovery of the United States of America as an integral part of the British empire.” The late diamond and gold mining tycoon aimed at a world federation dominated by Anglo-Saxons.’
Sir Kissinger Opens the Floodgates
A star pupil of William Yandall Elliot (a leading Rhodes Scholar based out of Harvard) was a young misanthropic German named Henry Kissinger.
A decade before becoming a Knight of the British Empire, Kissinger gave a remarkable speech at a May 1981 event on British-American relations at London’s Royal Institute for International Affairs. At this event Kissinger described the opposing world views of Churchill versus Roosevelt, gushing that he much preferred the post-war view of Churchill. He then described his time working for the British Foreign Office as Secretary of State saying:
‘The British were so matter-of-factly helpful that they became a participant in internal American deliberations to a degree probably never practiced between sovereign nations… In my White House incarnation then, I kept the British Foreign Office better informed and more closely engaged than I did the American State Department… It was symptomatic.’
As Kissinger spoke these words, another anglophile traitor was being installed as Vice-President of America. George Bush Sr. was not only the son of a Nazi-funding Wall Street tool and former director of the CIA, but was also made a Knight of the Grand Cross and Order of Bath by Queen Elizabeth in 1993. The most disastrous foreign policies enacted under Reagan’s leadership during the 1980s can be traced directly back to these two figures.
The Potential Revival of the ‘Real’ America
Think what you may of Donald Trump. The fact is, he has not started any wars which a Jeb or Hillary were happy to launch. He has reversed a regime change program active since 9/11. He has fought to put America into a cooperative position with Russia. He has undone decades of WTO/City of London free trade. He has called for rebuilding productive industries following through by reviving the protective tariff. To top it off, he has been at war with the British-directed deep state for over three years and survived. Now that Bolton has been outed as an ally of Sir Darroch, there is an open acknowledgement that Trump is gearing up to replace the neocon traitor as we speak. Trump has many problems but being a British asset is not one of them.
If you’ve made it this far, you shouldn’t be surprised that the collapse of the special relationship is a very good thing, since America now has a real opportunity to rediscover its true anti-imperial nature by working with Russia, China, India and other nations under the new cooperative framework of space exploration and the Belt and Road Initiative.
Het zal duidelijk zijn waarom professor Buruma deze informatie verzwijgt, zij maakt Ian’s bewering over het Atlantische Handvest dat volgens hem zou streven naar ‘internationale samenwerking en de vrijheid van volkeren om hun eigen bestuursvorm te kiezen,' ronduit lachwekkend. Na de dood van president Roosevelt voltrok zich dan ook precies het tegenovergestelde. De geopolitiek van grootmachten wordt niet bepaald door praatjes van outsiders als Buruma, maar door de ‘realpolitik’ van insiders als Kissinger. Ian’s stelling dat de neokoloniale mogendheid de VS en het koloniale Verenigd Koninkrijk te goeder trouw waren, vloeit voort uit een onvoorstelbare naïviteit dan wel een weerzinwekkende leepheid, of misschien uit een cocktail van beide. Ik vermoed dat het tweede het geval is. Een broodschrijver moet immers allereerst zijn producten zien te verkopen en is daardoor gedwongen zijn gefortuneerde broodheren te behagen. De waarheid is daarbij van ondergeschikt belang. Dit blijkt opnieuw wanneer Buruma de multimiljardair George Soros probeert te verkopen als de ‘personificatie van het Westen.’ Nu de werkelijkheid: de ‘belichaming’ van het ‘vrije, open, democratische’ en niet te vergeten neoliberale ‘Westen’ wist in 1992 op één dag ‘1 miljard pond’ te vergaren ‘at the expense of the British taxpayer,’ toen Soros via een doortrapte beursspeculatie de Britse regering dwong om de pond te devalueren. Typerend voor het gebrek aan solidariteit met de slachtoffers van de heersende orde was het optreden van deze 'representant' van ‘de open samenleving’ tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een onthullend interview met de geldspeculant Soros werd op 20 december 1998 uitgezonden door het bekende CBS-programma 60 Minutes, dat door de Amerikaanse onderzoeksjournalist Steve Kroft als volgt werd ingeleid:
When the Nazis occupied Budapest in 1944, George Soros’ father was a successful lawyer. He lived on an island in the Danube and liked to commute to work in a rowboat. But knowing there were problems ahead for the Jews, he decided to split his family up. He bought them forged papers and he bribed a government official to take 14-year-old George Soros in and swear that he was his Christian godson. But survival carried a heavy price tag. While hundreds of thousands of Hungarian Jews were being shipped off to the death camps, George Soros accompanied his phony godfather on his appointed rounds, confiscating property from the Jews.
KROFT: You’re a Hungarian Jew… who escaped the Holocaust… by posing as a Christian.
Mr. SOROS: Right.
KROFT: And you watched lots of people get shipped off to the death camps.
Mr. SOROS: Right. I was 14 years old. And I would say that that’s when my character was made.
KROFT: In what way?
Mr. SOROS: That one should think ahead. One should understand and anticipate events and when one is threatened. It was a tremendous threat of evil. I mean, it was a very personal experience of evil.
KROFT: My understanding is that you went out with this protector of yours who swore that you were his adopted godson.
Mr. SOROS: Yes. Yes.
KROFT: Went out, in fact, and helped in the confiscation of property from the Jews.
Mr. SOROS: Yes. That’s right. Yes.
KROFT: I mean, that sounds like an experience that would send lots of people to the psychiatric couch for many, many years. Was it difficult?
Mr. SOROS: Not — not at all. Not at all. Maybe as a child you don’t see the connection. But it was — it created no — no problem at all.
KROFT: No feeling of guilt?
Mr. SOROS: No… Well, of course I could be on the other side or I could be the one from whom the thing is being taken away. But there was no sense that I shouldn’t be there, because that was — well, actually, in a funny way, it’s just like in markets — that if I weren’t there — of course, I wasn’t doing it, but somebody else would be taking it away anyhow. And — whether I was there or not, I was only a spectator, the property was being taken away. So I had no role in taking away that property. So I had no sense of guilt.
Het deelnemen aan berovingen van joodse Hongaren die naar vernietigingskampen werden afgevoerd, leverde bij Soros geen ‘schuldgevoel’ op, want net als het speculeren met al dan niet bestaand geld op de beurs is het ontvreemden van andermans bezit voor hem moreel acceptabel, aangezien als ‘ik het niet deed, zou hoe dan ook iemand anders’ de bezittingen van joden ‘meenemen.’ Dit is de cynische mentaliteit van de opportunist, die zich conformeert aan de bestaande orde, hoe gruwelijk die ook mag zijn. Bovendien rechtvaardigt Soros zijn houding met de redenering dat hij ‘alleen maar toeschouwer was, het eigendom werd sowieso meegenomen.’ Zijn conclusie was dat hij ‘dus geen rol’ daarin speelde, en daarom ‘geen schuldgevoel’ had. Dit laatste is een drogredenering, omdat hij wel degelijk een ‘rol’ speelde in het stelen van joods bezit. Desondanks meent Ian Buruma dat Soros de ‘personificatie van het Westen’ is. En niet alleen hij is deze mening toegedaan. Ook het, als weekblad ter ziele gegane, maandblad Vrij Nederland publiceerde op 11 december 2018 in zowel Nederlands als Engels een lofrede op Soros onder de kop ‘How George Soros became the favorite enemy of dictators and internet trolls.’ De journalisten Harm Ede Botje en Mischa Cohen schreven in de inleiding:
2018 was the year of the new autocrats. Their favorite opponent: George Soros, who battles for an open, democratic society. How do Soros and his Open Society Foundations defend themselves against persisting attacks, partially of anti-semitic nature? ‘To accuse a victim of Nazi’s of collaboration is revolting.
Oekraïne’s Neo-Nazi, Anti-Rusland Azov Battaljon.
Verontwaardigd meldde het duo dat ‘In Nederland’ Soros werd ‘aangevallen vanwege zijn steun aan het Ja-kamp van het Oekraine-referendum,’ alsof kritiek op een multimiljardair, die zelf financiële belangen in het corrupte Oekraïne had, en zich mede daarom bemoeide met interne Nederlandse aangelegenheden, absoluut ongehoord was, en misschien zelfs neigde naar ‘antisemitisme.’ Was daarentegen het Nederlandse Nee-kamp door Poetin gefinancierd, dan zou de polderpers ogenblikkelijk de Russische president hebben aangeklaagd, waardoor de vraag nu is welk verschil de ‘corporate press’ in dit opzicht maakt tussen een hoog geplaatste politicus en een invloedrijke multimiljardair? De VN-lofspraak is geschreven in de aloude propagandistische stijl, met ronkende zinnen als ‘Wie is George Soros, haatobject van autoritaire wereldleiders en complotdenkers?’ Dit alles zonder enig weerwoord van Soros’ critici, en zonder de feiten over hem die ik hier aanvoer. Het artikel is dermate vlijend dat ik als onafhankelijke journalist de indruk kreeg dat George S. een en ander financieel heeft mogelijk gemaakt. Immers, in zijn essay My Philanthropy (2012) schreef hij dat ‘Philanthropy is supposed to be devoted to the benefit of others, but many philanthropists are primarily concerned with their own benefit.’ Hijzelf vormt hierop geen uitzondering, want, zo bekende George: ‘I am both selfish and self-centered and I have no qualms about acknowledging it,’ en juist daarom strekken de:
activities of the Open Society Foundations to every part of the globe and cover such a wide range of topics that even I am surprised by it. I am, of course, not the only one who is selfish and self-centered; most of us are. I am just willing to admit it.
De megalomane Soros voegde hieraan toe dat:
I have always been leery of philanthropy. In my view, philanthropy goes against the grain; therefore it generates a lot of hypocrisy and many paradoxes. Here are some examples: Philanthropy is supposed to be devoted to the benefit of others, but philanthropists are primarily concerned with their own benefit; philanthropy is supposed to help people, yet it often makes people dependent and turns them into objects of charity; applicants tell foundations what they want to hear, then proceed to do what the applicant wants to do.
Het Vrij Nederland-artikel getuigt dan ook van weinig tolerantie voor kritiek, en een niet geringe dosis pathos, wanneer het tweetal journalisten Botje en Cohen met grote stelligheid beweren dat George Soros ‘symbool’ staat ‘voor de verdediging van de open, democratische samenleving.’ Maar in de praktijk gaat het de beursspeculant om een ‘open samenleving,’ op basis van de kapitalistische ideologie die hem multimiljardair heeft gemaakt, en die een steeds grotere bedreiging vormt voor de toekomst van mens en natuur. En een ieder die het in zijn hoofd haalt om Soros’ mens- en wereldbeeld te bekritiseren, en zijn interventies in de interne zaken van andere landen afkeuren, kan erop rekenen voor ‘antisemiet’ en ‘trol’ te worden uitgemaakt. De VN-auteurs hadden alleen ruimte voor lof voor Soros’ besluit om, ik citeer, ‘zijn fortuin aan te wenden voor een betere wereld,’ waardoor hun held genoegen moest nemen met slechts een karige ‘170ste plaats’ op ‘de actuele ranglijst van miljardairs van Forbes,’ terwijl zo’n ‘selfish and self-centered’ sujet als ‘Jeff Bezos, oprichter van Amazon, meer dan vijftien keer zo veel [bezit]’ als de ‘filantroop’ George Soros. Zonder een greintje ironie of enige intellectuele reserve laat Vrij Nederland alleen bewonderaars aan het woord, zoals Daniel Sachs, ‘the founder and CEO’ van:
Proventus Capital Management, a leading Northern European investment company focused on funding mid-sized entrepreneurial and family owned companies in Europe. Sachs has held a number of managerial roles and board positions in public as well as private companies throughout Europe. Sachs is a global board member of the Open Society Foundation (OSF) as well as Vice Chairman of the OSF Investment Committee. Sachs is a member of the panel of senior advisors to the Royal Institute of International Affairs at Chatham House and also a council member of the European Council on Foreign Relations.
Veelzeggend is dat Sachs als ‘senior adviser’ verbonden is aan de uit de koloniale tijd daterende Britse denktank Chatham House, een invloedrijke ‘policy institute’ dat zich weliswaar afficheert als ‘independent,’ maar in werkelijkheid spreekbuis is van het conservatieve establishment. Van de 36 panelleden is de overgrote meerderheid wit, terwijl allen hoog geplaatste posities in de politiek en/of de financiële wereld hebben bekleed, of nog steeds bekleden. Het voorzitterschap is in handen van John Mayor, de voormalige Britse premier van de Conservatieve Partij. Ongeveer driekwart van de leden is man, onder de vrouwelijke leden bevindt zich Lubna Suliman Olayan, een Saoedische zakenvrouw die:
was listed as one of the top 100 most influential people of 2005 by Time magazine, and continued to be on the Forbes list of most powerful women till 2011 and returned to the list in 2014.,, As of 2014, she was listed as the 86th most powerful woman in the world by Forbes.
Lubna Suliman Olayan. Saudi Olayan family biggest gainers on Arabian Business Rich List 2010. https://www.arabianbusiness.com/saudi-olayan-family-biggest-gainers-on-arabian-business-rich-list-2010-367979.html Zij is één van de protegé's van de Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman, 'an autocratic leader, with no tolerance for dissidence against him or the Saudi royal family... According to human rights groups, arrests of human rights activists have risen under Mohammed bin Salman. Bin Salman has reportedly created the Tiger Squad, a team of assassins that act as a death squad, to target Saudi critics inside and outside Saudi Arabia.
Among those detained in a wave of arrests in September 2017 were Abdulaziz al-Shubaily, a founding member of the Saudi Civil and Political Rights Association (ACPRA); Mustafa al-Hassan, an academic and novelist; and Essam al-Zamel, an entrepreneur. Ook de 'assassination of Jamal Khashoggi, a Saudi dissident, journalist for The Washington Post, and former general manager and editor-in-chief of the Al-Arab News Channel,' in oktober 2018 zou in opdracht zijn geweest van de kroonprins.
Welnu, tot deze rijke elite behoort ook ‘Daniel Sachs, de Zweedse CEO van investeringsmaatschappij Proventus AB,’ tevens ‘global board member’ van Soros’ ‘Open Society Foundation (OSF) as well as Vice Chairman of the OSF Investment Committee.’ Een man die, aldus Vrij Nederland, ‘zelf ook filantroop’ is en ‘oprichter van van de Apolitical Academy’ (sic) ‘een opleiding in Zweden voor een nieuwe generatie publieke leiders.’ Sachs ‘leerde George Soros in 2006 kennen toen die bezig was de European Council on Foreign Relations op te richten.’ Desgevraagd verklaarde Soros’ medewerker Sachs dat de ‘rechtstaat en democratie’ de multimiljardair ‘nu eenmaal aan het hart’ gaan. Ter verduidelijking, het gaat hier om dezelfde democratische rechtstaat die het mogelijk heeft gemaakt dat 26 individuen vandaag de dag evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen, en die Soros schatrijk heeft gemaakt met uitgekookte beursspeculaties. Desondanks prijst Sachs in Vrij Nederland zijn opdrachtgever vanwege diens ‘fundamentele waarden’ die momenteel:
gevaar [lopen] en het is zijn missie, ónze missie, om tegenkrachten te mobiliseren en de civil society te ondersteunen, regeringen ter verantwoording te roepen, individuele vrijheden te beschermen, sociale rechtvaardigheid te bevechten.
Ook Mabel van Oranje is als oud-werkneemster van Soros vol lof over deze, wegens handel met voorkennis veroordeelde, ‘filantroop.’ Interessant in deze is dat de vanwege haar contacten met de Amsterdamse drugsbaron Klaas Bruisma in opspraak geraakte Mabel en haar inmiddels overleden echtgenoot Friso ‘logen over de relatie tussen Mabel en Bruinsma. De twee hadden zelfs koningin Beatrix op het verkeerde been gezet.’ Daarom weigerde ‘toenmalig premier Jan-Peter Balkenende parlementaire toestemming te vragen’ voor hun huwelijk, waardoor ‘Friso met zijn ja-woord het lidmaatschap van het Koninklijk Huis’ verloor, en beiden ‘hun rechten’ verloren ‘op de troon,’ aldus business.nl van 5 november 2019. Inmiddels is tevens bekend dat Mabel van Oranje een geschat vermogen bezit van 290 miljoen euro dankzij haar aandelen in Adyen, een ‘beursgenoteerde onderneming,’ van een ‘groep entrepreneurs’ die ‘een online betaalsysteem’ begon. Overigens is niet bekend ‘[h]oe Mabel in het bezit is geraakt van een belang in Adyen,’ maar ‘[v]ermoedelijk is het een nalatenschap van Friso, die goede contacten had in de zakelijke wereld en jarenlang voor Goldman Sachs werkte.’ Wat betreft de zogeheten ‘maatschappelijke bevlogenheid’ en zelfs ‘liefdadigheid’ van Mabel is het van belang te weten dat tijdens:
de Kredietcrisis Goldman Sachs met enige regelmaat onder vuur [kwam] te liggen. Kritiek werd onder meer geuit in begin 2010 op de rol die men had gespeeld bij door de Griekse regering afgesloten valutaswaps. In april 2010 werd bekend dat toezichthouder Securities and Exchange Commission (SEC) Goldman Sachs zou dagvaarden ter zake van beweerde fraude met herverpakte hypotheken.
Diverse Nederlandse Tweede Kamerleden stelden op 21 april 2010 voor dat de Nederlandse overheid haar relatie met Goldman Sachs zou heroverwegen. Op 27 april 2010 werden diverse functionarissen van Goldman Sachs door de Amerikaanse Senaat ondervraagd over de wijze waarom verpakte hypotheken verkocht waren; onder meer bleek een (toenmalige) functionaris van Goldman Sachs een transactie in een interne e-mail als "one shitty deal" te hebben omschreven. Tevens werd GS-handelaar Fabrice Tourre ondervraagd, die in een e-mail aan zijn toenmalige vriendin de door hem opgezette financiële producten (met subprime hypotheken als onderliggende waarden) in kritische termen had beschreven: ze waren ‘pure intellectual masturbation,’ ‘a ‘thing,’ which has no purpose, which is absolutely conceptual and highly theoretical and which nobody knows how to price.’ Tourre omschreef zich als ‘the only potential survivor’ van de betrokkenen bij dergelijke transacties.
De Democratische presidenteskandidaat Hillary Clinton en Lloyd Craig Blankfein, 'Chief Executive Officer (CEO) en voorzitter van de Amerikaanse investeringsbank Goldman Sachs.' Terwijl 'Goldman Sachs was in the middle of laying off 1,700 workers in 2013, it decided to spend more than two-thirds of a million dollars on Hillary Clinton,' voor drie spreekbeurten.
In het verslag (‘Form 10-Q’) over het eerste kwartaal 2010 aan de SEC maakte Goldman Sachs gewag van diverse geschillen waarin men inmiddels betrokken was. Men duidde deze juridische problemen als ‘mogelijk ernstig.’ Tevens sloot Goldman Sachs niet uit dat, buiten de reeds aangevangen of aangekondigde rechtszaken, andere rechtszaken tegen hen gestart zouden kunnen worden.
In juni 2010 spande het failliete Australische hedge fund Basis Capital een rechtszaak aan tegen Goldman Sachs op de grond dat Goldman hen welbewust dubieuze beleggingen (CDO's geheten Timberwolf) had verkocht, hetgeen tot hun faillissement geleid had; Goldman Sachs ontkende een en ander.
Op 15 juli 2010 werd bekend dat Goldman Sachs het conflict met de SEC had geschikt voor een bedrag van $ 550 miljoen. Als onderdeel van de schikking erkende Goldman Sachs dat het prospectus ‘incomplete information’ bevatte. De rechtszaak tegen Fabrice Tourre werd, ondanks de schikking, voortgezet. Van het door Goldman Sachs te betalen bedrag was $ 250 miljoen bestemd voor gedupeerde beleggers.
In maart 2012 verscheen in The New York Times een ontslagbrief van voormalig vicepresident Greg Smith, waarin hij zich beklaagt over het feit dat de sfeer binnen het bedrijf vergiftigd en vernietigend is en dat het belang van de klanten nauwelijks meetelt. Het management noemde de klanten volgens hem ‘muppets.’ In oktober 2012 bracht Greg Smith het boek Why I Left Goldman Sachs: A Wall Street Story uit, waarin hij nader ingaat op de handelswijze van zijn voormalige werkgever.
De kwestie van de rommelhypotheken uit 2008 werd uiteindelijk in 2016 geschikt met de Amerikaanse justitie voor $ 5 miljard. De bank verkocht de rommelhypotheken terwijl ze zelf speculeerde op een neergang van de huizenmarkt. Begin april 2016 ging Goldman Sachs akkoord met een schikking van $ 5,1 miljard (4,4 miljard euro). Het bedrijf koopt daarmee de beschuldigingen af voor het verpakken en doorverkopen van waardeloze hypotheken verpakt als aantrekkelijke beleggingsproducten. Deze handelswijze was een belangrijkste oorzaak van de kredietcrisis.
Topbestuurder Rajat Gupta van de bank werd in 2012 veroordeeld tot een celstraf van 2 jaar wegens handel met voorkennis.
De vooraanstaande Amerikaanse onderzoeksjournalist Matt Taibbi omschreef in een vernietigend Rolling Stone-artikel van 5 april 2010 Goldman Sachs als ‘The Great American Bubble Machine.’ Zijn uitgebreid gedocumenteerde analyse begon als volgt:
The first thing you need to know about Goldman Sachs is that it’s everywhere. The world’s most powerful investment bank is a great vampire squid wrapped around the face of humanity, relentlessly jamming its blood funnel into anything that smells like money. In fact, the history of the recent financial crisis, which doubles as a history of the rapid decline and fall of the suddenly swindled dry American empire, reads like a Who’s Who of Goldman Sachs graduates.
By now, most of us know the major players. As George Bush’s last Treasury secretary, former Goldman CEO Henry Paulson was the architect of the bailout, a suspiciously self-serving plan to funnel trillions of Your Dollars to a handful of his old friends on Wall Street. Robert Rubin, Bill Clinton’s former Treasury secretary, spent 26 years at Goldman before becoming chairman of Citigroup — which in turn got a $300 billion taxpayer bailout from Paulson. There’s John Thain, the asshole chief of Merrill Lynch who bought an $87,000 area rug for his office as his company was imploding; a former Goldman banker, Thain enjoyed a multi-billion-dollar handout from Paulson, who used billions in taxpayer funds to help Bank of America rescue Thain’s sorry company. And Robert Steel, the former Goldmanite head of Wachovia, scored himself and his fellow executives $225 million in golden-parachute payments as his bank was self-destructing. There’s Joshua Bolten, Bush’s chief of staff during the bailout, and Mark Patterson, the current Treasury chief of staff, who was a Goldman lobbyist just a year ago, and Ed Liddy, the former Goldman director whom Paulson put in charge of bailed-out insurance giant AIG, which forked over $13 billion to Goldman after Liddy came on board. The heads of the Canadian and Italian national banks are Goldman alums, as is the head of the World Bank, the head of the New York Stock Exchange, the last two heads of the Federal Reserve Bank of New York — which, incidentally, is now in charge of overseeing Goldman.
Nog meer ‘pure intellectual masturbation.’ Vanzelfsprekend bestaan er nauwe banden tussen Goldman Saxchs en George Soros.
Het kan dan ook niet verbazingwekkend zijn dat kritische onderzoekers Goldman Sachs de mafia van de financiële wereld beschouwen. Desondanks achtte de echtgenoot van Mabel van Oranje het bovenstaande geen obstakel om in 1999 voor deze neoliberale cosa nostra te gaan werken, om ‘telecom-, media- en technologiebedrijven te adviseren over financiering, fusies en overnames.’ Voor zover bekend had zijn echtgenote geen enkel bezwaar hiertegen. De macht van alles en iedereen die gelieerd is aan Wall Street betekent immers veel geld, geld betekent macht, en macht betekent op zijn beurt de mogelijkheid om de rol van een bewonderde en gerespecteerde ‘filantroop’ te spelen. En dus mocht de multimiljonair Mabel de multimiljardair Soros in Vrij Nederland de hemel in prijzen. Zij werkte ‘ruim tien jaar bij’ Soros’ Open Society Fund ‘als directeur in Londen en Brussel en trad daarna toe tot de Global Board.’ Met grote stelligheid beweert zij nu:
Als je je afzet tegen George Soros en de OSF, stel je de waarden van de open samenleving ter discussie: vrijheid, transparantie, gelijkheid, democratie en rechtvaardigheid.
Hare Koninklijke Hoogheid prinses Mabel van Oranje-Nassau beschouwt kritiek op de veroordeelde beursspeculant:
beangstigend, want ik wil leven in een wereld waar leiders geen ongelimiteerde macht hebben, waar je politici kunt afrekenen op hun daden, waar iedereen gelijk is voor de wet, waar vrijheid van meningsuiting vanzelf spreekt. Precies de zaken die door de Open Society Foundations worden ondersteunt.
Het typerende is dat zowel Mabel als alle andere bronnen van Vrij Nederland angstvallig verzwijgen welke rol Soros achter de schermen speelt. Zo is bekend geworden dat Buruma's ‘personificatie van het Westen,’ over wie de Nederlandse prinses Mabel beweert dat hij voor ‘vrijheid, transparantie, gelijkheid, democratie en rechtvaardigheid’ strijdt, in juli 2015 in het geheim contact opnam met de Griekse premier Alexis Tsipras. Zijn opdracht aan Tsipras was:
Fire Varoufakis! Europe cannot afford to have two open wounds at once — Greece and the Ukraine [where fierce fighting was taking place]. Athens must capitulate to Germany now so that Europe can dedicate itself to resolving Ukraine. For this Varoufakis must be removed.
Months later a further, bitter vindication arrived when the EU and the IMF announced that the same debt swaps and nominal income indexed bonds that I had been proposing for Greece would be used to restructure Ukraine’s public debt,
zo schreef de Griekse progressieve minister van Financiën Yanis Varoufakis in zijn boek Adults in the Room: My Battle with the European and American Deep Establishment (2017). Oekraine, een corrupt land, waar Soros grote financiële belangen had, werd geholpen ten koste van Griekenland, de bakermat van de westerse democratie.
Ook hierover geen woord in de elogium van de journalisten Harm Ede Botje en Mischa Cohen in het kwakkelende maandblad Vrij Nederland. En ook mijn oude vriend Ian Buruma zwijgt hierover als het graf. Meer over journalistieke corruptie de volgende keer.
1 opmerking:
Historian Ian Buruma is a dime-a-dozen cherry-picking charlatan.
Een reactie posten