Frank Westerman's Provinciale Schrijverij 25

Poverty breeds anger and despair. Anger and despair are ingredients of violence, of lawlessness, of revolt… Here, as in so many other places on this troubled Earth, can be seen the conditions that give rise to conflict, to riot and revolution. Here can be found the familiar challenges that threaten the future of us all. We are here.

James L. Otis. The Secrets of the CIA. 1998

Ondanks het feit dat al tenminste een kwart eeuw lang kritische westerse intellectuelen uitgebreid en gedocumenteerd hebben beschreven hoe de Amerikaanse democratie werd uitgehold, verklaarde de televisiejournalist Eelco Bosch van Rosenthal, van 2007 tot eind 2012 Washington-correspondent van de NOS, in het programma van Jeroen Pauw op donderdag 8 september 2016:

Ik heb Amerika nog nooit zo in vertwijfeling gezien als dit jaar. En dat blijkt ook wel als je naar de rare dingen kijkt die dit jaar met de verkiezingen gebeuren.

Met andere woorden: pas nu ontdekt de voormalige correspondent van de Nederlandse staatsomroep dat er iets fundamenteel fout is gegaan in de VS, wat betreft de binnenlandse- én buitenlandse politiek van het imperium. Hoe is die blindheid van een polder-journalist te verklaren? Die vraag is niet overbodig, zeker niet nadat men het boek Wie Wind Zaait. Wat De Westerse Politiek In Het Midden-Oosten Aanricht (2016) van de Duitse Islam-wetenschapper en politicoloog Michael Laders heeft gelezen. Jarenlang was hij correspondent in het Midden-Oosten voor het gerenommeerde Duitse weekblad DIE ZEIT. Bovendien treedt hij vaak als deskundige op in radio- en tv-programma’s. Tegen het einde van zijn boek stelt Lüders onder de kop ‘De nieuwe wereldchaos: een vooruitblik’ de retorische vraag over het failliete gewelddadige buitenland-beleid van de Amerikaanse elite:

Zijn er lessen te trekken uit de constanten in de geschiedenis, van de val van Mossadeq in 1953 tot aan de Gaza-oorlog in 2014? Om te beginnen valt de grote kloof op die bestaat tussen de belofte van vrijheid door de westerse democratieën en het brede bloedspoor dat door het Midden-Oosten loopt, als resultaat van westers militair ingrijpen, economische wurging en de nauwe samenwerking met de kwalijkste dictaturen, zolang deze puur pro-westers zijn. Landen zijn uiteengevallen, nieuwe bewegingen zijn opgekomen, gedeeltelijk van terroristische aard. 

Hoewel er geen enkele serieuze waarnemer van de huidige ontwikkelingen in de wereld de feitelijke beschrijving van Lüders zal betwisten, zult u deze werkelijkheid nooit op die manier geanalyseerd zien in het werk van de mainstream-pers in 'ons' polderland. Zo constateerde Tabe Bergman, ‘Assistant Professor at Renmin University of China,’ in de International Communication Gazette van 8 oktober 2013 met betrekking tot ‘Following Washington's lead: The Dutch press on the run-up to the war in Iraq’ ondermeer:

NRC-editor Sjoerd de Jong (2003) denounced the ‘pseudo worldly wisdom’ that the war was about oil as a ‘vulgar-Marxist explanation,' which to many people might be ‘soothing’ but in fact is lame. One wonders how De Jong would evaluate the blunt assessment by well-known Marxist Alan Greenspan. The former head of the US Federal Reserve stated in his memoirs (2007) that 

‘Whatever their publicized angst over Saddam Hussein’s ‘weapons of mass destruction,’ American and British authorities were also concerned about violence in the area that harbors a resource indispensable for the functioning of the world economy. I am saddened that it is politically inconvenient to acknowledge what everyone knows: the Iraq war is largely about oil.

https://www.researchgate.net/publication/275490837_Following_Washington's_lead_The_Dutch_press_on_the_run-up_to_the_war_in_Iraq 

Wat voor de pedante, huidige ombudsman van NRC Handelsblad niet meer was dan ‘pseudo worldly wisdom’ van luitjes die met hun ‘vulgar-Marxist explanation’ het publiek op een dwaalspoor wilden brengen, was voor insiders én journalisten, die zich in het onderwerp hadden verdiept, een feit dat ‘everyone knows: the Iraq war is largely about oil.’ Maar omdat Sjoerd de Jong een propagandist is, die zijn baantje dankt aan schaamteloos conformisme, had hij geen enkele moeite om de werkelijkheid te ontkennen voor de zelfbenoemde 'kwaliteitskrant,' die op 20 maart 2003 de regering en het parlement  in een redactioneel commentaar adviseerde om 'president Bush en premier Blair' te steunen. 'Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.' De Jong realiseerde zich destijds niet eens hoe belachelijk hij zichzelf zou maken door zijn poging de integriteit van kritische deskundigen onderuit te halen. Sjoerd de Jong staat als zodanig model voor de gecorrumpeerde polderpers. Daarom opnieuw Michael Laders, die erop wijst dat:

De Verenigde Staten en met hen de Europeanen twee fundamentele belangen [volgen]: de levering aan hen van energie, aardolie en aardgas, inclusief het waarborgen van de transportroutes, en de veiligheid van Israel, waarbij met veiligheid de voortgezette heerschappij over de Palestijnen wordt bedoeld. 'Als de Verenigde Staten zouden willen, konden ze, door druk uit te oefenen op de Israelische regering, het conflict tussen Israel en de Palestijnen in drie dagen oplossen.' Dat denkt Daniel Barenboim (als joodse pianist en dirigent een uitgesproken criticus van de zionistische terreur. svh) en wie zou hem hierover willen tegenspreken. 

Het is opvallend dat de conflicten zich op het ogenblik in de regio, samen met hun wereldwijde effecten, tijdelijk steeds meer intensiveren. Er liggen 26 jaren tussen de val van Mossadeq en de Iraanse revolutie. Vanuit de huidige situatie bekeken is dat een eeuwigheid. Twee, drie jaar geleden kende nauwelijks iemand de ‘Islamitische Staat.’ Tegenwoordig is IS (ISIS. svh) een niet te onderschatten machtsfactor. Hoe de regio er over vijf jaar uit zal zien, weet niemand. Syrië en Irak bestaan als landen alleen nog op de landkaarten. Vervalt het staatsbestel in het Nabije en Midden-Oosten als geheel, zoals dat in Joegoslavië is gebeurd? De beproefde methoden van westerse beïnvloeding, militair en door sancties, zullen daar niets aan veranderen. Van groot nut zijn ze nooit geweest. Er zouden nieuwe concepten nodig zijn, maar westerse denktanks produceren weinig meer dan larmoyante bespiegelingen over de neergang van de liberale wereldorde of over de afwachtende houding van de vs als politieagent van de wereld. Liberaal was deze wereldorde slechts voor degenen die er voordeel uit haalden. De inwoners van Gaza of Bagdad, van Afghanistan of Libië hebben weinig reden om de Amerikaanse teloorgang met tranen in de ogen te bekijken. En de politieagent van de wereld heeft er wezenlijk toe bijgedragen — daaraan moet uitdrukkelijk worden herinnerd — door onze vijanden überhaupt eerst te creëren. Al-Qaida evenals de ‘Islamitische Staat' verdienen beide het label 'Made in USA.’

Dit inzicht zal de lezer niet aantreffen in het werk van Nederlandse opiniemakers als onder andere de NRC buitenland-redacteur Hubert Smeets, de ‘inval presentator van Nieuwsuur’ benevens NOS-Journaal-verslaggever Eelco Bosch van Rosenthal, de journalist/schrijver Frank Westerman, wiens ‘pen’ volgens Vrij Nederland ‘ons soepel mee[voert]’ langs ‘het terrorisme,’ en niet te vergeten mijn oude vriend, tevens ’chroniqueur van Europa,’ Geert Mak, die zo enthousiast de Amerikaanse ‘soft power’ weet te prijzen en over de VS spreekt in termen van ‘ordebewaker en politieagent.’  Zij allen zijn exemplarisch voor de propagandistische wijze waarop de Nederlandse mainstream-pers bericht over het westers optreden in de wereld. Voor serieuze beschouwingen is de Nederlander daarom aangewezen op de informatie van buitenlandse deskundigen, intellectuelen als Lüders die duidelijk maakt dat:

Terugkijkend was de val van de Berlijnse muur een historisch keerpunt, waarvan de overwinnaars geen gebruik hebben gemaakt. Het dictum van het ‘einde van de geschiedenis,’ die de Amerikaanse politicoloog-filosoof Francis Fukuyama destijds deed, is van zijn kant al lang geschiedenis, maar staat symbool voor de verblinding van het Westen. De veronderstelling dat de zegetocht en de zegenrijke almacht van de markt onomkeerbaar zijn, was puur narcistisch. De wereld bestaat niet alleen uit de Engelstalige landen, Europa en Japan, die van hun kant genoeg onheil hebben aangericht, op alle continenten, al honderden jaren lang. In plaats van toenadering te zoeken tot de grootste verliezer Rusland, in plaats van op gelijke voet een nieuwe politiek met andere spelers te bedrijven, in plaats van een moment in acht te nemen om de vele slachtoffers van de eigen imperialistische politiek te gedenken, om maar helemaal te zwijgen van de slachtotters van het kolonialisme, hebben de Verenigde Staten en met hen de Europese Unie besloten om de omgekeerde weg te bewandelen. Op het Internationale toneel waren zij sinds de val van het IJzeren Gordijn vooral bezig met het verzilveren van nieuwe machtsaanspraken, inclusief de uitbreiding van de NAVO naar het oosten en de verdediging van de eigen, westerse hegemonie met alle middelen, hoewel het einde daarvan zich reeds aftekent. De economische opkomst van China is niet tegen te houden. Ook de overige BRIC-landen, Brazilië, Rusland, India en Zuid-Afrika, zijn op de wereldmarkt in toenemende mate aanwezig. Hun bereidheid om de spelregels van Washington te volgen zal dienovereenkomstig minder worden. 

Aangezien onder buitenlandse intellectuelen Francis Fukuyama’s ‘einde van de geschiedenis’ gezien wordt als ‘symbool voor de verblinding van het Westen,’ is van belang het volgende te weten: in 2014 werd Fukuyama in het VPRO-programma Tegenlicht geïnterviewd door de journalist Chris Kijne. Wat het ‘interview’ met name duidelijk maakte was Kijne’s schrikbarende gebrek aan historische kennis, waardoor Fukuyama ongestoord een verkeerde voorstelling van zaken kon geven. Zo stelde hij dat 'In American history military power has often been associated with moral goals, beginning with the American Revolution.' Een apert onjuiste bewering. Dit wist Fukuyama als geen ander. Een half jaar eerder had hij namelijk verklaard dat 

The United States was founded in a revolution against the English monarchy. It was an anti-tax revolution. I mean they didn't want King George III to tax the colonies without being represented.

Met andere woorden: niks moraliteit, het ging de rijke koopmansklasse van New England en de slaven bezittende planters uit de zuidelijke staten om het feit dat zij geen belastingen wilde betalen aan de Britse koning, die dit geld nodig had om zijn oorlogen tegen Frankrijk te financieren. Fukuyama had met deze uitspraak geconfronteerd moeten worden, zodat de kijkers hadden geweten hoe bedrieglijk Fukuyama's zienswijze was. Vervolgens merk de geïnterviewde op: 'The United States have engaged in a lot of nation-building exercises,' en noemde en passant de Filippijnen! In werkelijkheid werd de 'nation-building' op de Filippijnen rond 1900 door de VS juist de kop ingedrukt. Het land werd door Amerikaanse mariniers met veel geweld en martelingen veroverd nadat de bevolking massaal in opstand was gekomen. De officiële schattingen lopen uiteen van 200.000 vermoorde Filipino's als gevolg van de directe oorlogshandelingen tot in totaal rond een miljoen doden als gevolg van de massale Amerikaanse verwoestingen van de infrastructuur en de landbouwgronden. Zes decennia later werd deze massale terreur in Vietnam herhaald. Tijdens de genocidale Amerikaanse oorlog in de Filippijnen vroeg Mark Twain zich in één van zijn vele ‘anti-imperialistische’ (na zijn dood gecensureerde) geschriften sarcastisch af of ‘het zo zou kunnen zijn dat er twee soort beschavingen bestaan — één voor binnenlandse consumptie en één voor de heidense markt?’ Helaas is dit nog steeds een uiterst actuele vraag die door de westerse massamedia ook nu weer niet gesteld wordt. Na alle Amerikaanse terreur op verschillende continenten doet de polderpers het nog steeds voorkomen alsof de VS via ‘soft power’ — ik citeer  Geert Mak — ‘nog altijd’ de ‘overtuigingskracht’ bezit ‘om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.’ Ondermeer Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en de toekomstige Amerikaanse oorlogen moeten worden gezien als noodzakelijke 'correcties' op de vermeende Amerikaanse politiek van ‘soft power,’ of, zoals de extreem rechtse Volkskrant-opiniemaker Paul Brill het formuleert, als 'strafoperatie, tuchtmaatregel, corrigerende tik,’ om ‘weerspannige volkeren’ weer in het gareel te meppen. Ondanks de werkelijkheid werd Fukuyama door Chris Kijne niet geconfronteerd met de feiten, waardoor opnieuw een reeks propagandistische beweringen overeind bleven. Nog een voorbeeld, Fukuyama verklaarde: 'If you think that it is an economically motivated agenda were the US oil-industry wanted to have special acces to middle eastern oil I don't think that that is correct at all.' Welnu, feit is dat de gezaghebbende Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert Dreyfuss na een reeks gesprekken met hooggeplaatste oliemensen constateerde dat 'cautiously, the oil industry sees a war in Iraq as a way to win back what's been lost.' Een prominente bewindsman van de olie-industrie gaf toe dat 'especially the US oil companies... look forward to the idea that Iraq will be open for business.' 

Chris Kijne en Francis Fukuyama. Hoe de ene bedrieger een andere bedrieger aan het woord laat.

Daarnaast rechtvaardigde in de herfst van 2011 de Amerikaanse oud-ambassadeur bij de Verenigde Naties, de jurist John Bolton, op Fox News een mogelijke aanval op Iran met de opmerking dat

Iran er nauwelijks een geheim van maakt dat het naar de hegemonie streeft in de regio van de Perzische Golf, het cruciale olie en gas producerende gebied waarover wij zovele oorlogen hebben gevoerd om onze economie te beschermen tegen de nadelige impact van het verlies van deze voorraden of wanneer we er alleen maar over kunnen beschikken tegen zeer hoge prijzen.

Deze waarheid werd niet opgepikt door de ‘vrije pers’ in Nederland en daarom ook niet door de politiek verantwoordelijken in de polder, omdat er kennelijk -- in de terminologie van Kijne -- 'even een hoger belang' was dan ‘de waarheid, niets dan de waarheid,’ een vraag waarmee hij worstelt, omdat hij geen journalist is, maar een bedrieglijke propagandist. Fukuyama's opmerkingen werden door Kijne klakkeloos geslikt waardoor de kern van diens betoog niet ter discussie werd gesteld. De Amerikaanse neoconservatief kon daardoor blijven hameren op de leugen dat de VS zich inspant om ‘de democratie te verspreiden.’ En ook na het debacle in Irak bleef dit het toverwoord, nu onder een nieuwe benaming: 'realistic Wilsonianism,' of in de woorden van Chris Kijne: 'Wilsonianism, after former American president Wilson, an internationalist, who shaped the world after World War I.' Ook dit is een onmiskenbaar leugen, aangezien niet de Amerikanen, maar de Britten en Fransen ‘na de Eerste Wereldoorlog’ het Midden-Oosten verdeelden door middel van de Sykes-Picot Overeenkomst uit 1916. Bovendien mocht Wilson’s Volkenbond dan wel idealistisch lijken, maar dat was schijn. Wilson verkocht de Amerikaanse deelname eraan tegenover zijn achterban als een manier om de macht van Washington in de wereld te vergroten, immers ‘als we erin zitten, dan zullen we de beslissende factor worden in de ontwikkeling van de beschaving.’ Nog illustrerender voor de ware motieven van Wilson was ondermeer het feit dat met betrekking tot Latijns-Amerika zijn regering van oordeel was dat de bevolking daar ‘ondeugende kinderen zijn die de privileges en rechten van volwassenen uitoefenen’ en die derhalve ‘een krachtige, en gezag afdwingende hand’ nodig hadden, een opvatting die na de Tweede Wereldoorlog verder aan kracht won. Volgens Wilson’s propaganda, braaf nagepraat door Kijne en de rest van de polderpers, wordt de VS gedreven door ‘verheven idealen’ en tracht het ‘stabiliteit en rechtvaardigheid’ op aarde te bewerkstelligen. Het heeft derhalve een onbetwistbaar recht op de hegemonie en het is niet meer dan normaal dat het imperialistisch is. In werkelijkheid was de genocidale verovering van de Filippijnen volgens Wilson gerechtvaardigd omdat 

onze belangen voorwaarts moeten marcheren, hoe altruïstisch we ook mogen zijn; andere naties moeten ervoor zorgen dat ze op een afstand blijven, en niet proberen ons tegen te houden,

een doctrine die de neoconservatieven in de regeringen van president Bush junior en Obama er nog steeds op nahouden, getuige ondermeer de permanente gewapende conflicten en oorlogen van de afgelopen 15 jaar. Hun ideologische opvattingen maakten zij openbaar in september 2000 toen ‘the neoconservative PNAC (Project For A New American Century. svh) aimed to promote American "hegemony" and "full-spectrum" dominance,’ aldus de terminologie in het toen nog geheime rapport 'De Wederopbouw van Amerika's Verdediging: Strategieën, Strijdkrachten en Hulpbronnen voor een Nieuwe Eeuw.' Het beleidsstuk proclameerde dat: 

De Verenigde Staten heeft decennialang getracht een meer permanente rol te spelen in de regionale veiligheid van de Golf. Hoewel het onopgeloste conflict met Irak een onmiddellijke rechtvaardiging verschaft, overstijgt de noodzaak van een aanzienlijke Amerikaanse militaire aanwezigheid in de Golf het vraagstuk van het regime van Saddam Hoessein.

Deze 'Amerikaanse toonaangevende strategie' moet volgens de Amerikaanse neoconservatieven 'tot zover mogelijk in de toekomst' worden voortgezet. Het roept de Verenigde Staten op om te 'vechten en om gelijktijdig in verschillende belangrijke oorlogsgebieden een absolute overwinning te behalen,' wat een 'wezenlijke missie'wordt genoemd. Het rapport was bedoeld als 

blauwdruk voor het behoud van de Amerikaanse wereldwijde superioriteit, om de opkomst van een grote machtsrivaal uit te sluiten, en om de internationale veiligheidsorde te laten sporen met Amerikaanse principes en belangen.

De Amerikaanse strijdkrachten in het buitenland worden beschreven als 'de cavalerie van het nieuwe Amerikaanse grensgebied.' Het rapport ondersteunt een eerder gezaghebbend document waarin gesteld werd dat de Verenigde Staten 'moderne industriële naties moet ontmoedigen om onze leiderschap op de proef te stellen of om zelfs ook maar te streven naar een grotere regionale of wereldwijde rol.' Daarnaast wordt verwezen naar 

nieuwe aanvalsmethoden — elektronisch… biologisch — zullen steeds meer beschikbaar zijn. De strijd zal zich naar alle waarschijnlijkheid in een nieuwe dimensie plaatsvinden, in de ruimte, cyberspace, en misschien in de wereld van de microben… geavanceerde vormen van biologische oorlogsvoering.

Afgaande op president Obama’s verklaring dat ook hij ‘with every fiber of my being’ gelooft ‘in American exceptionalism’ -- een vrijbrief voor Washington’s gewelddadige politiek -- en eveneens Hillary Clinton dit geloofsartikel aanhangt, kan zonder overdrijven worden gesproken van een hechte continuïteit in de Amerikaanse geschiedenis. Achter de woorden van de 'internationalist' Woodrow Wilson ging geen altruïsme schuil, maar economische drijfveren, namelijk de greep op grondstoffen en markten, en het telkens terugkerende probleem van overproductie, een feit dat eerder door president McKinley zonder omwegen werd verwoord toen hij tijdens de grote depressie in de VS aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde: ‘Wij hebben goed geld… maar wat we nodig hebben is nieuwe markten,’ omdat, zoals de invloedrijke voorzitter van de Senaats Commissie voor Buitenlandse Betrekkingen, Henry Cabot Lodge hem nog eens duidelijk had gemaakt, de binnenlandse markten ‘niet voldoende zijn voor onze op volle toeren draaiende industrieën.’ Met het oog daarop verklaarde de invloedrijke Senator Albert Beveridge: ‘The Philippines are ours forever... and just beyond the Philippines are China's illimitable markets... The Pacific is ours.' Telkens weer was het argument tijdens het debat in het Congres over de annexatie van de Filippijnen dat deze eilandengroep moest fungeren als 'stepping-stones to China,’ destijds al een potentiële markt van rond de 400 miljoen consumenten. Natuurlijk werd deze noodzaak met nobel klinkende propaganda aan de man gebracht en decennialang herhaald door mainstream-journalisten van het allooi Chris Kijne en Geert Mak, etc. De VS had de plicht om de blanke beschaving te verspreiden onder wat Beveridge noemde 'savage and senile peoples.'Een wonderlijk argument, omdat het merendeel van de Filippijnse bevolking na eeuwen Spaanse overheersing al zeer lang katholiek was. Door Kijne’s onkunde bleef onduidelijk wat Fukuyama bedoelde met zijn 'realistisch Wilsonianisme.’ De Amerikaanse auteurs Roger Burbach en Jim Tarbell benadrukken namelijk in hun boek Imperial Overstretch: George W. Bush and the Hubris of Empire (2004) dat

As President, Wilson was as aggressive as his predecessors, seizing control of the Mexican port of Vera Cruz, sending General Pershing to pursue Pancho Villa's rebels in northern Mexico, and ordering US troops into Haiti, the Dominican Republic, Cuba, Honduras and Panama... the United States acted as a sovereign power in the Caribbean and much of Latin America, intervening with troops thirty-one times in the region between 1901 and 1925 (see Collier 1993). And US foreign investments during the first quarter of the twentieth century expanded in tandem with the advance of the US flag, just as Wilson had advocated. In 1900 investments abroad stood at 500 million dollar, in 1909 at 2 billion dollar, in 1913 2.5 billion dollar, and by 1924 they had reached about 8 billion. 

Het Amerikaanse expansionisme werd door de beleidsbepalers gezien als een onvermijdelijkheid, het product van 'manifest destiny,' een als het ware door God geschonken Amerikaans recht om over de hele mensheid te heersen. Daarbij speelde democratische opvattingen geenszins een centrale rol, maar wel het racisme van de blanke elite. Ook bij Woodrow Wilson: 

Like many other progressives in the early 1900's, Woodrow Wilson showed little interest in the plight of African Americans. In fact, he shared many of the racist attitudes prevalent at the time. Although Wilson denounced the Ku Klux Klan's ‘reign of terror,’ he sympathized with its motives to restore white rule in the postwar South and to relieve whites of the ‘ignorant and hostile’ power of the black vote. In his early years as a student of the prestigious Princeton, Wilson had declared that ‘universal suffrage is the foundation of every evil in this country.’ He sharply opposed giving the vote to uneducated whites, but he detested the enfranchisement of blacks, arguing that Americans of Anglo-Saxon origin would always resist domination by ‘an ignorant and inferior race.’ He believed that white resistance to black rule was ‘unalterable.’ Later, as a politician, Wilson courted black voters, but he rarely consulted African-American leaders and repeatedly avoided opportunities to associate with them in public. Many of the southerners he appointed to his cabinet were uncompromising racists who systematically began segregating the employees in their agencies, even though the agencies had been integrated for over fifty years. Workplaces were segregated by race, as were toilets, drinking fountains, and areas for work breaks. When black leaders protested these actions, Wilson replied that such racial segregation was intended to eliminate ‘the possibility of friction’ in the federal workplace... James Loewen, professor of sociology at the University of Vermont, has written that Wilson ‘appointed southern whites to offices traditionally reserved for blacks’ and ‘personally vetoed a clause on racial equality in the Covenant of the League of Nations.’ The NAACP launched a public protest in 1913 against Wilson for ‘introducing segregation into the Federal Government.’

http://www.everything2.com/index.pl?node=Woodrow%20Wilson 

Desondanks sprak ook Geert Mak nog in 2012 lovend over deze president. Op pagina 463 van zijn reisboek Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika beweert de nationale historicus, die geen historicus is, met grote stelligheid: 

De Verenigde Staten hebben de hand gehad in talloze vredesonderhandelingen, niet zelden met succes. Het waren Amerikaanse presidenten, Wilson en Roosevelt, die de aanzet gaven tot een hele reeks internationale instituten die, ondanks alle problemen, een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie. 

Een kapitalistische, imperialistische ‘orde’ om precies te zijn, zoals zelfs gematigde Amerikaanse historici haarscherp beschrijven, een ‘orde’ die vandaag de dag 64 individuen zo rijk heeft gemaakt dat zij nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid. Miljarden mensen moeten van een absoluut bestaansminimum zien te overleven. Voor de Makkianen en de Woodrow Wilson's vóor hen, was en is dit nog steeds een te verwaarlozen futiliteit. Hooguit 'collateral damage' om de bankroete 'Amerikaanse Droom' in het Westen overeind te houden. In de ogen van president Wilson was de genocidale verovering van de Filippijnen gerechtvaardigd omdat ‘onze belangen voorwaarts moeten marcheren, hoe altruïstisch we ook mogen zijn; andere naties moeten ervoor zorgen dat ze op een afstand blijven, en niet proberen ons tegen te houden.’ Kortom, de Amerikaanse elite meende en meent nog steeds dat zij ‘als voorhoede in de geschiedenis’ een missie op aarde had en heeft, die zo nodig met geweld moet worden uitgevoerd. Alleen op die manier kan de VS de suprematie afdwingen. Via grootscheeps geweld werden en worden nog steeds de grondstoffen en wereldmarkten ‘veilig gesteld’ voor de economische, financiële en strategische belangen van de Amerikaanse elite. In de Amerikaanse documentaire Secrets of the CIA (1998) vertellen voormalige CIA-medewerkers hoe deze gewelddadige Amerikaanse geheime dienst op grote schaal terreur bedrijft in het buitenland. De oud CIA-agent Vernon Lyon formuleert het als volgt:

The CIA is a state-sponsored terrorist association. They don’t look at people as human beings, but as pieces on the chessboard… We declared war on schoolchildren. That should not be the policy of the United States government. You don’t win friends and influence people that way, declaring war on children and innocent civilians. A big mistake, but the U.S. government orders it and participates in it.  

Met betrekking tot de geheime sabotage-operaties om Fidel Castro ten val te brengen zei Lyon: ‘the CIA’s goal was eventually to increase the frustration-level to a point where there would be a vicil revolution within Cuba to bring him down.’ 

Een ander geheim agent die uit de school klapte is Ralph McGehee, die 25 jaar voor de Agency werkte, en ondermeer ‘Director of Covert Operations’ was in Thailand en Vietnam. Als voormalig directeur van ‘the dirty tricks department’ merkt hij dat

Intelligence on Vietnam was doctored to support the ongoing war there. Wherever the Agency had a covert action role or a policy role to implement, its intelligence was distorted, shaped, created to support that policy. It was in many cases nothing but fiction.

Precies hetzelfde gebeurt momenteel in Syrië, waar de VS een gewapend conflict met de Russische Federatie probeert uit te lokken. Op zijn beurt verklaart Philip Agee, een ‘destabilization and disinformation specialist’ kort maar krachtig: ‘The CIA has been involved in assassination and torture behind the scenes all through its history… 

When I was working in Uruguay, it was a complicated period. The trade unions and students were out in the streets all the time, and there was a state of siege imposed, and we wanted to stop these lightning demonstrations, which were making our police look bad.  (het Uruguayaanse politie korps dat voor de belangen van de VS werkte. svh) And so, one of the leaders of these squads of the Communist Party was Oscar Bonaudi, and I had him arrested. It was supposed to be simply preventive detention. But on that Sunday morning, I knew that he was under arrest, and I didn't know what was happening, but we were sitting in the room as the chief of police was reading a document I had written to attribute all this violence and unrest and strikes to the Soviets. It was false, but it was very credible the way I had written it. Then the sound began to come through the walls, and it was a low moaning sound, and I wondered to myself as it got louder and louder and the chief was embarrassed whether it was the guy whose name I had given, and he told me the story that, ‘Yes, it was Bonaudi,’ and that, ‘One of the most sadistic police officers had ordered his interrogation and torture that Sunday morning.’ But it was a horrible sound. I'll never forget it. It's just awful to hear that moaning and groaning, and screaming coming through the walls… 

 I was sent down to Quito, Ecuador, where I worked for a period of three years. And our job was to squelch or impede the influence of the Cuban Revolution throughout Latin America because the Cuban Revolution had such an impact in Latin America. And in practically every Latin American country, there were people who went into armed struggle at that period to emulate the Cubans, hoping that they too could overthrow the traditional, ruling power structure in their countries in which very few families controlled the land and the wealth and that meant that a very large proportion of the population was marginalized. They didn't count… this is part of the conflict that is going on in the world right now. The CIA is enforcing American economic exploitation, and people are dying and people are starving because of this system.

De ‘senior analyst’ van het ‘National Security Archive,’ Peter Kornbluh, wijst er in de documentaire op dat:

Frank Church, the late Chairman of the Senate Select Committee to Study Intelligence, concluded that covert operations was really a semantic disguise for blackmail, sabotage, assassination, whatever the United States wanted to do to influence other countries to do its will… it is similarly true that many of these Congressmen and Senators become members of a covert club. If they are given access to the information, then they consider themselves to be on the inside. They don't share it. So all too often, they are co-opted into a system of secrecy that contributes to a major intelligence scandal every five or six years or so.

De Democratische senator voor New York, wijlen Daniel Patrick Moynihan, benadrukte dat: 

The great problem of the Central Intelligence Agency today is that it completely missed the end of the Cold War. For twenty-five years, it reported everything there was to know about the Soviet Union excepting the fact that it was collapsing. The great question is whether we should abolish it. Weapons intelligence: put it in defense. Political intelligence: put it with the State Department, which is where the president should be turning for that kind of advice. And economic information: well, that's open and public the world over.

De schout-bij-nacht Gene LaRocque, president van het ‘Center for Defense Information’ zegt tegenover de maker van de documentaire The Secrets of the CIA: 

But until the American public know how much the CIA receives in money every year and know how many people they have and what they are doing all over the world, the CIA will continue to bumble along (doormodderen. svh)in some sort of romantic role that they ascribe to themselves and the American people attribute to the CIA because we know nothing about it.

http://dgmoen.net/blog/free4alll/video_trans/041.pdf 

Maar omdat al deze feiten niet passen in de ideologische en tevens misdadige versie van de werkelijkheid die de ‘vrije pers’ in ‘ons’ polderland verspreidt, kan iemand als de hemelhoog geprezen journalist/schrijver Geert Mak tijdens media-optredens en in zijn geschriften onweersproken blijven beweren dat de VS als ‘ordebewaker en politieagent [fungeerde]’ en zwijgt hij als het graf over de CIA-terreur, kan de gecorrumpeerde Atlanticus Hubert Smeets, buitenland-redacteur van NRC Handelsblad, zonder enige tegenspraak van zijn mainstream-collega’s een hetze blijven voeren tegen ‘Poetin’ en het zogeheten ‘Poetinisme,’ kan een universitair docent van de Universiteit van Amsterdam als dr. Ruud van Dijk in de Volkskrant probleemloos beweren dat ‘Washington nog altijd streeft naar een wereld waarin individuele vrijheden — fundamentele rechten van de mens — de norm zijn,’ waardoor 'Amerika nog steeds de onmisbare natie [is],’ en dat derhalve 'Een van de belangrijkste doelstellingen van het Europese en Nederlandse beleid moet zijn te voorkomen dat Amerika niet langer verantwoordelijk wil zijn voor het functioneren van het internationale systeem,’ want ‘omdat het zich bedreigd voelt bestaat de kans dat het meer aan het eigen belang gaat denken, en minder bereid raakt verantwoordelijkheid te nemen voor het functioneren van het internationale systeem. Dat zou een ramp betekenen, en dit voorkomen moet een van de belangrijkste doelstellingen van het Europese, en Nederlandse, beleid zijn,’ kan de journalist/schrijver Frank Westerman een heel boek volschrijven over ‘het terrorisme’ zonder de terreur van de grootste en rijkste terroristische organisatie ter wereld, de CIA, te behandelen, en kan na de NSA-onthullingen van Edward Snowden een bejaarde propagandist als Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant, zorgeloos rondbazuinen dat het helemaal niet ‘verrassend is… dat de VS alles nalopen,’ aangezien ‘Nog steeds geldt: liever een spiedende Amerikaan dan een Chinees of Iraniër.’ Met andere woorden: volgens de Volkskrant doet de Amerikaanse inlichtingendienst NSA niets anders dan even checken 'of alles is zoals het moet zijn,' dat wil zeggen: in de ogen van de -- in het geheim opererende -- neoliberale macht. De vraag is evenwel of het bagatelliseren van de massale afluisterpraktijken van de NSA kan worden gerechtvaardigd door Obama's en Brill's argument dat de wereldwijde schendingen van het privé-domein noodzakelijk zijn om de 'veiligheid' van de VS te waarborgen. Wie kan daar een beter geïnformeerd en genuanceerder antwoord op geven dan de New York Times-journalist James Risen, die samen met zijn collega Eric Lichtblau in 2006 de 'Pulitzer Prize for National Reporting' kreeg 'for a series of controversial investigative reports that they co-wrote about the National Security Agency's surveillance of international communications.' In zijn boek Pay Any Price. Greed, Power And Endless War (2014) stelt Risen in het hoofdstuk ‘The War On Truth’:

Of all the abuses America has suffered at the hands of the government in its endless war on terror, possibly the worst has been the war on truth. On the one hand, the executive branch has vastly expanded what it wants to know: something of a vast gathering has vastly expanded what it wants to know: something of a vast gathering of previously private truths. On the other hand, it has ruined lives to stop the public from gaining any insight into its dark arts, waging a war on truth. It all began at the NSA…

The only way the American public ever learns what the NSA is doing to them, is from whistleblowers, including, most recently, former NSA contractor Edward Snowden, who leaked documents about the rise of the NSA's massive data-mining operations during the Obama administration. To keep the war on terror going, the government has tried to make sure that whistleblowers are isolated and ostracized.

Maar voor Paul Brill, de opiniemaker van de Volkskrant, en de rest van de zwijgende Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ is het feit dat de NSA en de vele andere Amerikaanse geheime diensten ‘een oorlog tegen de waarheid [voeren]’ een te verwaarlozen detail. De gekte van de conformistische kleinburgers in ‘ons’ kleine kikkerland heeft levensgevaarlijke vormen aangenomen. Vrijdag 7 oktober 2016 berichtte Trouw op de voorpagina onder de kop en inleiding: 'Samen met de Duitsers tegen Rusland' dat  'Het Duitse en het Nederlandse leger gaan nog nauwer samenwerken. Reden de toenemende Russische dreiging.'

In het paranoïde wereldbeeld van de commerciële pers in het Westen bedreigt Rusland de NAVO, het militair bondgenootschap dat tenminste elf keer meer uitgeeft aan wat officieel 'Defensie' heet dan de Russische Federatie. En dat terwijl sinds de opheffing van het Warschau Pact het ledenaantal van de NAVO is verdubbeld en Rusland nu geheel omsingeld is door Amerikaanse/NAVO bases. En toch beweert de Trouw-journalist Meindert van der Kaaij -- onthoudt die naam zodra er oorlog uitbreekt -- dat de reden van de NAVO om Rusland te bedreigen de 'toenemende Russische dreiging' is. De werkelijkheid op haar kop gezet. Dit is wat de Italiaanse filosoof en wetenschapper Franco Berardi in zijn boek De dodelijke omhelzing van het kapitalisme (2015) 'waanzin' noemt. Hij begint met de woorden: 'Waanzin is geen marginaal verschijnsel in de wereld van vandaag,' en merkt vervolgens op dat:

Nu de oorlog geprivatiseerd is, er geen geopolitieke orde in de wereld [kan] worden uitgedacht, er geen regeling tussen de strijdende religieuze stammen [kan] worden nagestreefd. Geen begin en geen einde; een eindeloze oorlog, zoals de tweelingbroers George W. Bush en Osama bin Laden de wereld destijds hebben beloofd.

De neoliberale deregulering heeft de weg vrijgemaakt voor een regime van wereldwijde necro-economie: de alomvattende wet van de concurrentie heeft ethische voorschriften en rechtsregels buiten werking gesteld. Al vanaf het allereerste begin schreef de neoliberale filosofie van Thatcher de oorlog voor tussen individuen. Hobbes, Darwin en Hayek zijn er allemaal bijgehaald om het einde van de maatschappelijke beschaving, het einde van de vrede, in theorieën te gieten...

Het proces van externalisering en privatisering lokt een wereldwijde burgeroorlog uit die zichzelf in stand houdt...

De suïcidale massaschietpartij die zo in zwang is in de Verenigde Staten, en niet alleen daar, is in zekere zin een typisch kenmerk van de hedendaagse geprivatiseerde oorlog...  

Waanzin is geen marginaal verschijnsel in de wereld van vandaag. 

Een trilling van de waanzin is momenteel heel goed zichtbaar, niet alleen in de daden van een kleine minderheid drop-outs, maar ook in de cruciale trends van deze tijd, aan de tot volle bloei gekomen epidemie van agressieve waanzin die de vorm aanneemt van een IS (ISIS. svh)  een Donald Trump en de financiele dictatuur van het bezuinigingsbeleid die de onderlinge solidariteit in de Europese Unie kapot heeft gemaakt en de weg heeft geëffend voor het opnieuw de kop opsteken van het nationaal-socialisme op het hele continent. 

Tekenen van de hedendaagse psychotische epidemie zijn overal waarneembaar: in het zogenoemde economisch bestuur, in de steeds grotere verwoesting van de aarde en in de reactie van de meerderheid van het blanke ras in de hele wereld. Blanke ras? Is het gebruik van deze woorden niet een symptoom van dementie? Ja, maar een steeds groter deel van de westerse bevolking (dat door het roofzuchtige financiële gedrag wordt uitgeknepen en vernederd) neigt nu naar een soort racistische identificatie. 

De toenemende golf van racisme, fanatisme en het eruit voortvloeiend geweld is geen politiek besluit, de uitkomst van uitgewerkte ideologische en strategische ideeën, maar het gevolg van wanhoop, de reactie op een vernedering die al heel lang voortduurt en van de cynische uitbuiting van wanhoop, onwetendheid en vernedering door een nieuwe generatie (extreem) rechtse demagogen. 

De volmaakte rationaliteit van de abstracte rekenmachine, de onontkoombaarheid van het financiële geweld, heeft het denken en voelen van het maatschappelijk organisme in gevaar gebracht, en doordat mensen gefrustreerd zijn kunnen ze minder makkelijk mededogen voelen en empathisch handelen... 

Daarom is het legitiem om de huidige crisis in psychopathologische termen te interpreteren. 

De rede, die vroeger de maatstaf van de wereld(ratio) was, is niet langer geschikt om de hypercomplexiteit van het hedendaagse netwerk van menselijke relaties te besturen. 

Deze onevenwichtigheid kan waanzin worden genoemd, in de zin van wanorde, chaos of geestelijk in de war zijn... 

Waanzin moet niet worden gezien als een ongeluk dat weggestopt of gerepareerd moet worden. Waanzin vormt de achtergrond van de evolutie, de chaotische materie die we modelleren en transformeren in een provisorische orde. 

Orde betekent hier een gemeenschappelijke illusie van voorspelbaarheid, van regelmaat, een geprojecteerde illusie die korte of lange tijd van kracht kan zijn, enkele minuten of eeuwenlang. Een illusie die dat wat we beschaving noemen voortbrengt.

Franco Berardi zet in zijn bij Amsterdam University Press in een goede Nederlandse vertaling verschenen boek, uiteen dat er een

subjectieve kant van de waanzin [is]: het pijnlijke gevoel dat de dingen je ontglippen, het gevoel onderdoor te gaan aan snelheid, lawaai en geweld: onrust, paniek, chaos in het hoofd. 

De pijn dwingt ons uit te kijken naar een orde die we niet kunnen vinden omdat hij niet bestaat. Intens verlangen naar orde bestaat wel: het is de drijfveer om een brug te bouwen over de afgrond van de entropie (wanorde. svh), een brug tussen verschillende individuele geesten. Vanuit deze verbinding wordt de betekenis van de wereld opgeroepen en opgevoerd: een gezamenlijke tekenproductie (semiose), ademhalen in harmonie. 

De voorwaarde voor de bodemloze constructie van betekenis is vriendschap. De enige samenhang van de wereld ligt in de gemeenschappelijke handeling van het projecteren van betekenis: de samenwerking tussen mensen die dingen verkondigen. 

Als vriendschap verdwijnt, als solidariteit wordt uitgebannen en mensen alleen komen te staan en geïsoleerd van elkaar de duistere materie onder ogen moeten zien, dan verandert de werkelijkheid weer in chaos en wordt de samenhang van de maatschappelijke omgeving gereduceerd tot een dwingend en obsessief bezig zijn met identificatie. 

Het kapitalisme is dood, maar de samenleving is niet in staat zich aan het rottende lijk te onttrekken, en daarom wordt de maatschappelijke geest verteerd door paniek en furieuze onmacht, en belandt hij uiteindelijk in een depressie. 

In dit politieke en culturele vacuüm zijn de 'journalist'/propagandist Meindert van der Kaaij en al die andere mainstream-collega's van mij, ieder op zijn/haar eigen manier, al jarenlang druk doende de geesten rijp te maken voor een Derde Wereldoorlog, die, gezien het vernietigingsarsenaal waarover de mens beschikt, een onvermijdelijk einde zal maken aan datgene wat doorgaat voor civilisatie. Volgende keer meer over de misdadigheid van de ‘vrije pers.’  

Meindert van der Kaaij, propagandist van de elite-belangen, spreekbuis van de NAVO, wegbereider van de Derde Wereldoorlog. Collaborateur, in dienst van de neoliberale macht. Volgens hem en zijn NAVO-bronnen is er sprake van 'de toenemende Russische dreiging,' terwijl in werkelijkheid volgens één van de best geïnformeerde westerse insiders, te weten Henry Kissinger,  er op dit moment sprake is van een Amerikaans politiek- en militair beleid, waarbij 'breaking Russia has become an objective,' zoals de voormalige Nationale Veiligheids Adviseur en minister van Buitenlandse Zaken zomer 2015 verklaarde. Deze informatie wordt angstvallig verzwegen door de polderpers, omdat zij het niet de juiste boodschap acht voor het volk. Laat maar aan Meindert en de rest van de corrupte Nederlandse mainstream-pers over. Ze weten wat ze wel en niet mogen berichten. Bestudeer het portret en men ziet een gelaat dat pedante zelfgenoegzaamheid en onnozelheid uitstraalt. En met dit soort propagandisten moet de Nederlander de komende tijd zien te overleven.