I think if people stay somewhere long enough — even white people — the spirits will begin to speak to them. It’s the power of the spirits coming up from the land. The spirits and the old powers aren’t lost, they just need people to be around long enough and the spirits will begin to influence them.
Crow-Indiaan.
In andere bewoordingen zette de Amerikaanse auteur/ dichter Gary Snyder hetzelfde uiteen in zijn essaybundel The Practice of the Wild (1990):
The sum of a field's forces becomes what we call very loosely the ‘spirit of the place.’ To know the spirit of a place is to realize that you are a part of a part and that the whole is made of parts, each of which is whole. You start with the part you are whole in…
Our relation to the natural world takes place in a place, and it must be grounded in information and experience…
any contemporary Americans don't even know that they don't ‘know the plants,’ which is indeed a measure of alienation,
aldus de man, wiens boek door de New York Times als volgt werd aangeprezen: ‘No one has written so forcefully against the urban sprawl, pollution, and mechanization.’ Snyder, die ‘somehow has managed to stay outside what used to be called the System and to remain a free man.’ Hij wees erop:
There are tens of millions of people in North America who were physically born here but who are not actually living here intellectually, imaginatively, or morally. Native Americans to be sure have a prior claim to the term native. But as they love this land they will welcome the conversion of the millions of immigrant psvches into fellow ‘Native Americans.’ For the non-Native American to become at home on this continent, he or she must be born again in this hemisphere, on this continent, properly called Turtle Island.
That is to say, we must consciously fully accept and recognize that this is where we live and grasp the fact that our descendants will be here for millennia to come. Then we must honor this land's great antiquity — its wildness — learn it — defend it — and work to hand it on to the children (of all beings) of the future with its biodiversity and health intact. Europe or Africa or Asia will then be seen as the place our ancestors came from, places we might want to know about and to visit, but not ‘home.’ Home — deeply, spiritually — must be here. Calling this place ‘America’ is to name it after a stranger. ‘Turtle Island’ is the name given this continent by Native Americans based on creation mythology (Snyder, 1974). The United States, Canada, Mexico, are passing political entities; they have their legitimacies, to be sure, but they will lose their mandate if they continue to abuse the land. ‘The State is destroyed, but the mountains and rivers remain.’
Dit geldt niet alleen voor de ‘newcomers of the Western Hemisphere, Australia, African, or Siberia,’ maar tevens voor de rest van de wereldbevolking. Snyder stelt dat een ‘worldwide purification of mind is called for: the exercise of seeing the surface of the planet for what it is — by nature.' De houding ten opzichte van de ons omringende natuur zal inderdaad fundamenteel moeten veranderen, wil tenminste de mensheid overleven. Wij zullen een mutualistische symbiose moeten aangaan met de natuur, waarbij beide elkaar versterken. Met andere woorden: de mens zal niet moeten ophouden als een parasiet van de natuur te leven. Een voorbeeld van mutualisme is de Sequoiadendron giganteum, die ruim 2500 jaar oud kan worden en ook nog eens meer dan 90 meter hoogte kan bereiken, ondermeer doordat de Mammoetboom een samenwerking heeft ontwikkeld met schimmels in de grond, die in ruil voor suiker mineralen transporteren naar de wortels van de boom. Het dringt niet echt tot de neoliberale cultuur door dat de natuur wel zonder de mens kan, maar de mens niet zonder de natuur. Zelfs in de meest onherbergzame gebieden op aarde weet de natuur te overleven, daar waar de mens al na een fractie van een seconde dood zou zijn. Zo is bekend dat
Bacteria at hydrothermal vents inhabit almost everything: rocks, the seafloor, even the inside of animals like mussels. All are living under extreme pressure and temperature changes. Perhaps the oddest and toughest bacteria at vents are the heat-loving ‘thermophiles.’ (een organisme dat overleeft onder hoge temperatuur. svh) Temperatures well above 662°F (350°C) are not uncommon at vents. The ‘world record’ for life growing at high temperatures is 235°F (113¼C), a record held by a type of thermophile known as a hyperthermophile.
De natuur weet, door zich telkens weer aan te passen aan de veranderende omstandigheden waarin het verkeert, te overleven. Een typerend voorbeeld hiervan zag ik na de burgeroorlog in het centrum van Beiroet, waar in buurten vol verwoeste gebouwen onkruid en zelfs bomen hun rechtmatige plaats weer opeisten door tussen het puin te groeien en bloeien. De levende natuur bezit overal op aarde het vermogen om zich ‘thuis’ te voelen; zo slaagt zij erin te overleven. De mens zou er van kunnen leren, ware het niet dat hij de natuur vreest en vergeefs blijft proberen aan haar greep te ontkomen. Gary Snyder stelt terecht dat dit niet alleen opgaat voor
the newcomers of the Western Hemisphere, Australia, Africa, or Siberia. A worldwide purification of mind is called for: the exercise of seeing the surface of the planet for what it is - by nature. With this kind of consciousness people turn up at hearings and in front of trucks and bulldozers to defend the land or trees. Showing solidarity with a region! What an odd idea at first. Bioregionalism is the entry of place into the dialectic of history. Also we might say that there are ‘classes’ which have so far been overlooked — the animals, rivers, rocks, and grasses — now entering history.
These ideas provoke predictable and usually uninformed reactions. People fear the small society and the critique of the State. It is difficult to see, when one has been raised under it, that it is the State itself which is inherently greedy, destabilizing, entropic, disorderly, and illegitimate. They cite parochialism, regional strife, ‘unacceptable’ expressions of cultural diversity, and so forth. Our philosophies, world religions, and histories are biased toward uniformity, universality, and centralization — in a word, the ideology of monotheism. Certainly under specific conditions neighboring groups have wrangled for centuries—interminable memories and hostilities cooking away like radioactive waste. It's still at work in the Middle East. The ongoing ethnic and political miseries of parts of Europe and the Middle East sometimes go back as far as the Roman Empire. This is not something that can be attributed to the combativeness of ‘human nature’ per se. Before the expansion of early empires the occasional strife of tribes and natural nations was almost familial. With the rise of the State, the scale of the destructiveness and malevolence of warfare makes a huge leap…
There are numerous examples of relatively peaceful small-culture coexistence all over the world. There have always been multilingual persons peacefully trading and traveling across large areas. Differences were often eased by shared spiritual perspectives or ceremonial institutions and by the multitude of myths and tales that cross language barriers. What about the deep divisions caused by religion? It must be said that most religious exclusiveness is the odd speciality of the Judeo/Christian/Islamic faith, which is a recent and (overall) minority development in the world. Asian religion, and the whole world of folk religion, animism and shamanism, appreciates or at least tolerates diversity.
Juist de religies die in de woestijn van het Midden-Oosten ontstonden -- het jodendom, christendom en de islam -- hebben door de hele geschiedenis heen op uiterst agressieve wijze de waarheid geclaimd. Vanaf het oud-testamentische genocidale bevel ‘van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God, ten erve geeft, zult gij niets laten leven, dat adem heeft,’ tot de islamtische veroveringen in de zesde en zevende eeuw, en natuurlijk de ontelbare bloedbaden die het christendom veroorzaakte, hebben deze religies dood en verderf gezaaid. Desondanks zijn
Cultural pluralism and multilingualism the planetary norm. We seek the balance between cosmopolitan pluralism and deep local consciousness. We are asking how the whole human race can regain self-determination in place after centuries of having been disenfranchised by hierarchy and/or centralized power. Do not confuse this exercise with ‘nationalism,’ which is exactly the opposite, the impostor, the puppet of the State, the grinning ghost of the lost community.
Het nationalisme is het masker van de identiteitsloze, of het nu het Nederlandse nationalisme van Geert Wilders is die de islam ziet als 'de grootste ziekte die ons land de afgelopen eeuw heeft gehad,’ of het Europese nationalisme van Geert Mak’s ‘Geen Jorwert zonder Brussel,’ waarbij Griekenland uit de eurozone moet worden verbannen omdat het volgens hem ‘een premodern land’ is, maakt niet uit, het zijn alle uitingen van een diep verlangen om ergens bij te horen. Natuurlijk blijven dit kunstmatige identiteiten, die een oplossing lijken te bieden, maar in werkelijkheid de kwaal erger maken. Daardoor neemt de rancune almaar toe. De Staat, Den Haag dan wel Brussel, blijft ‘the grinning ghost of the lost community.’ Nadat een vriend van mij Geert Mak had uitgelegd dat vervreemding, het verlies van de plaats waar men zich thuis voelt, één van de grote problemen van ook de postmoderne tijd is, verklaarde de bestseller-auteur ineens met grote stelligheid:
De spanning tussen plaats en ruimte kent Europa al eeuwenlang, het is er nog sterker dan elders. In Europa kun je binnen een dag door zeker vier totaal verschillende taal- en cultuurgebieden rijden. Kom daar eens om in Azië of Amerika. Die enorme verscheidenheid was vanouds onze kracht, en het was ook onze zwakte. Het was onze kracht omdat die verschillen en bijbehorende rivaliteiten een enorme dynamiek opleverden.
Kenmerkend is hier Mak’s eurocentrisme, waarbij ‘verscheidenheid’ onmiddellijk wordt gekoppeld aan ‘rivaliteiten,’ dus aan ‘jaloezie, afgunst, ijverzucht, kift, kinnesinne, naijver, nijd, wedijver, competitie, concurrentie, concurrentie, competitie, mededinging, strijd, mededinging, concurrentie.’ Typerend is tevens dat Mak, die nooit door Azië heeft gereisd en ook de geschiedenis ervan nooit heeft bestudeerd, niet weet dat bijvoorbeeld tijdens het Ottomaanse Rijk de ‘verscheidenheid’ van verschillende religies en religieuze sekten, talen en culturen in sommige gebieden veel groter was dan ooit in Europa het geval is geweest. Palestina en Syrië waren daarvan sprekende voorbeelden. Pas tegen het einde van het Ottomaanse rijk en de komst van de Europese grootmachten met hun politiek van verdeel en heers, kwam hieraan een einde. Ik adviseer mijn oude vriend Mak dan ook om zich dit keer in zijn onderwerp te verdiepen. Door een onderscheid te maken tussen ‘plaats’ en ‘ruimte,’ dus tussen wat hij op kleinburgerlijke wijze omschrijft als een ‘knusse… plaats waar we ons thuis voelen,’ terwijl ‘ruimte… [staat] voor dynamiek, voor mogelijkheden, voor lucht en vrijheid, maar ook voor de risico’s en de wanorde die onvermijdelijk is bij het bewandelen van nieuwe, ongebaande wegen,’ omzeilt hij tegenover zijn mainstream publiek het werkelijke probleem bij de naam te noemen, te weten:
- de vervreemding die is ontstaan doordat burgers in het huidige systeem van uitsluiting zich niet meer betrokken kunnen voelen bij een groter geheel.
- de neoliberale overheid die weer een laissez-faire-politiek uitvoert onder het mom dat ‘de verzorgingsstaat’ vervangen moet worden door ‘een participatiemaatschappij,’ kortom: ieder voor zich en de staat voor de rijken. Het resultaat is overduidelijk: bezuinigingen op sociale verworvenheden om de rijke elite nog rijker te kunnen maken, of zoals Mak eerder noodgedwongen toegaf:
Er zijn machten aan de gang boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.
Vandaar dat hij er beter aan zou doen om zijn propaganda voor het bureaucratische, financiële en militaire bolwerk 'Brussel' te temperen en zijn tijd te besteden aan het lezen van het werk van denkers als bijvoorbeeld Gary Snyder, die in plaats van half-verteerde kennis te verspreiden verwijst naar ‘The Surre(gion)alist Manifesto’ waarin gesteld wordt:
For the Region, there is no State and there are no State lines. The State is a parasitical growth on the Region, something exterior, hostile, threatening. It has no life of its own, but drains vitality from the living Community. It has rightly been called the ‘cold monster’ that steals even our words, and claims to speak for us. The State is inherently genocidal. It murders all that it cannot assimilate. What is left after this Pyric (brandend. svh) and Vampiric act is only a State apparatus, the State Machine. (Even the old ‘political machine’ had to die — for not being mechanical enough, and perhaps for being too political, too Regional, for the age of ‘total administration.’) The State is the March of the God of Power on Earth, its History, the Cunning of Instrumental Reason. Regional politics do not take place in Washington, Moscow and other ‘seats of power.’ Regional power does not ‘sit’; it flows everywhere. Through watersheds and bloodstreams. Through nervous systems and food chains. The Regions are everywhere & nowhere. We are all illegals. We are natives and we are restless. We have no country; we live in the country. We are off the Inter-State. The Region is against the Regime — any Regime. Regions are anarchic.
In weerwil van de bewering van de mainstream-propagandisten, is het totalitaire Brussel evenals het totalitaire Washington per definitie niet in staat een oplossing te bieden, aangezien beide juist het probleem zijn.
A phantom is haunting Europa. Breton stated it well, with all the power of inadvertency (onachtzaamheid. svh): ‘The earth, draped in its verdant cloak, makes as little impression upon me as a ghost.’ What Breton consciously missed but unconsciously betrayed was the greatness of this impression. For what makes more impression on us than does a ghost — and is so resolutely evaded, except in our dreams? We are like ghosts… Haunted by the Earth. When we are nowhere, existence is elsewhere. The Region is the elsewhere of civilization,
en wel omdat de ‘beschaving’ in werkelijkheid ‘nergens’ meer is. Het is zoals de Britse auteur John Berger schreef:
People everywhere -- under very different conditions -- are asking themselves: where are we? The question is historical not geographical. What are we living through? Where are we being taken? What have we lost? How to continue without a plausible vision of the future? Why have we lost any view of what is beyond a lifetime?
The well-heeled experts answer: Globalization. Post-Modernism. Communications Revolution. Economic Liberalism. The terms are tautological and evasive. To the anguished question of Where are we? the experts murmur: Nowhere!
Het als bedreigend ervaren ‘nergens,’ de leegte en desoriëntatie die de vervreemding heeft achter gelaten, is haarscherp beschreven door Wendy Brown. Deze Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen en vrouwenstudies van de Universiteit van Californië. schreef in haar studie Politics Out Of History (2001):
On a daily basis we live the paradox that the most rapid-paced epoch in human history harbors a future that is both radically uncertain and profoundly beyond the grasp of the inhabitants of the present. Moving at such speed without any sense of control or predictability, we greet both past and future with bewilderment and anxiety. As a consequence, we inheritors of a radically disenchanted universe feel a greater political impotence than humans may ever felt before, even as we occupy a global order more saturated by human power than ever before.
Dit is van een geheel ander niveau dan de simplistische boodschap die Geert Mak ontvouwde tijdens zijn Abel Herzberglezing in 2013, toen hij bleef zeveren ‘over het fundamentele spanningsveld tussen “plaats” en “ruimte,” en wat dit betekent voor de toekomst van ons continent Europa,’ om tot de slotconclusie te komen ‘Geen Jorwerd zonder Brusse,’ aangezien volgens hem juist de EU garant staat voor het realiseren van een ‘knusse… plaats waar we ons thuis voelen,’ een ‘home,’ waar ‘traditie en omgangsvormen voorspelbaarheid, orde en veiligheid bieden, waar oude en nieuwe verhalen samenbinden, waar een gezamenlijk doorleefde geschiedenis vertrouwen biedt voor een gezamenlijke toekomst.’
In Mak’s utopische voorstelling van zaken ontbreekt zelfs een begin van een serieuze analyse van de huidige tijd. Daarom opnieuw professor Brown. Ditmaal een citaat uit haar essaybundel Edgework: Critical Essays in Knowledge and Politics (2005):
It has become a commonplace to describe our time as pounded by undemocratic historical forces yet lacking a forward movement. This makes the weight of the present very heavy: all mass, no velocity. Or, in the terms of the late modern speediness invoked earlier: all speed, no direction. If this heaviness mixed with speediness were analogized to a mental state, the diagnosis would be profound depressive anxiety, a disorder for which an astounding number of persons today seek treatment. Depressive anxiety is a truly terrible state: you cannot move because of the bleakness but you cannot rest because of the anxiety: you can neither seize life nor escape it, neither live nor die. There may not be a better appellation (benaming. svh) for our condition, for the bleakness of a seemingly eternal present with catastrophe limning (zich aftekenen. svh) its horizon. Permanent daylight, Nietzsche reminds us, is one with unbroken darkness; the unbearability of both is time stopped, an endless present. Unbroken time is the time of eternity, death's time. Little surprise, then, that we speak idiomatically of both time and darkness as ‘closing in on us.’ This quality of closure, this entrapment in an unbearable present, is a significant part of what makes our times dark today, what makes us unsure that it is just the times rather than the world that is darkening — indeed, what makes time and world collapse into one, because time, for all its speed, appears to have stopped going forward or taking us anywhere.
Eind jaren tachtig formuleerde de Duitse filosoof Jürgen Habermas dit verstikkende gevoel als volgt:
Today, it seems as though utopian energies have been used up, as if they have retreated from historical thought. The horizon of the future has contracted and has changed both the Zeitgeist and politics in fundamental ways… The responses of the intellectuals reflect as much bewilderment as those of politicians… What is at stake is Western culture’s confidence in itself.
In die benauwende culturele leegte komt een intellectuele lichtgewicht als mainstream-opiniemaker/journalist/bestseller-auteur Geert Mak als vanzelf naar boven drijven. Zijn opportunisme verraadt datgene wat Habermas signaleerde als het gebrek aan ‘vertrouwen’ in de eigen ‘westerse cultuur.’ Een voorbeeld: zonder enige gêne plaatste Mak een interview met hem op zijn website dat het Vlaamse opinie-tijdschrift Knack op 16 maart 2016 publiceerde. Ik stel met nadruk: zonder enige gêne, omdat hij wederom zijn eerdere gedane meningen weersprak. Mijn oude vriend verklaarde nu het volgende over de Oekraïne:
Een normaal federatief verband had allang begrepen dat het associatieverdrag tussen de EU en dat land meer is dan een louter technische kwestie. Dat daar ook een belangrijke geopolitieke factor aan vastzit. Als Europa zo naar dat verdrag had gekeken, had het zeker behoedzamer geopereerd en was veel ellende voorkomen.
Knack: Onder meer Guy Verhofstadt stond toen voortvarend te speechen op het Maidanplein in Kiev. Was dat een fout?
Ik begrijp de emotie. Maar je moet als politicus toch ook nadenken: welke beloften doen we en aan wie? Oekraïne was en is een ontzettend labiel land, op de rand van een failed state, en nog altijd extreem corrupt. En of we dat nu leuk vinden of niet, het is een deel van de Russische invloedssfeer. Als president van Rusland kon Poetin zich niet permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren. Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert, snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen.
Knack: Hebben de Baltische staten gelijk als ze zich zorgen maken over de Russische expansiedrift?
De kernvraag is steeds weer: hoe opereert Poetin? Is hij ten diepste offensief of defensief bezig? Rusland heeft altijd al een gordel van satellietstaten om zich heen willen scheppen om zich teweer te stellen tegen agressie vanuit Europa. Het verwijt dat de NAVO na de ineenstorting van de Sovjet-Unie gebruik heeft gemaakt van de Russische zwakte is op zich correct. Zelfs Henry Kissinger heeft gewaarschuwd dat je daarmee een bepaald evenwicht verstoort.
Het spreekt voor zich dat ik een tikje gevleid was toen ik las dat Mak, weliswaar zonder bronvermelding, mijn visie integraal had overgenomen nadat ik hem die in verschillende afleveringen had gemaild. Maar toch toont zijn houding een intense karakterloosheid, want twee jaar geleden nog beweerde Mak precies het tegenovergestelde van wat hij tegenover Knack zei. Op bevrijdingsdag, 5 mei 2014, vergeleek de mainstream-journalist Geert Mak in het televisieprogramma Eén op Eén de huidige situatie in de EU met die in de VS rond 1861:
Als je kijkt naar Amerika, dat heeft ook in zo'n soort fase gezeten, vlak voor de burgeroorlog. Nou wil ik niet gelijk met oorlog beginnen hoor, maar…
Programmamaker Sven Kockelmann sprong er onmiddellijk gretig op in door de als ‘Chroniqueur van Europa’ aangekondigde Mak te onderbreken met de opmerking:
U zegt het, daar was een burgeroorlog nodig om een federatie tot stand te brengen. Wij hebben toch geen burgeroorlog gehad?
En alsof hij op zijn wenken werd bediend, reageerde Mak zonder te hoeven nadenken met de woorden:
Nou, wij hebben nu meneer Poetin bijvoorbeeld, hė!
Kortom, destijds vormde volgens Mak ‘meneer Poetin' een even grote ramp voor de EU als de Amerikaanse burgeroorlog voor de VS was. En vandaar dat de geïnterviewde suggereerde dat een machtig Europese Unie absoluut noodzakelijk was, willen 'wij' voorkomen dat Russische troepen de 'vrijheid' in Europa zouden vernietigen. Eindelijk had Mak een argument om zijn propaganda voor het neoliberale en militaire bolwerk 'Brussel' te legitimeren. Het 'landjepik' van 'meneer Poetin,’ zo zei hij 'dwingt' Europa om 'meer aan defensie uit te geven.’ Mak lichtte zijn toenmalige rotsvaste overtuiging toe door te stellen:
Kijk, er is iets heel geks gebeurt. In Europa waren we zo bezig met die soft power en op een andere manier een internationale orde te scheppen, en Europa is daar heel succesvol in geweest. Alleen Poetin doet dat weer op een negentiende eeuwse manier. Het is een andere manier van denken die hij ineens weer de Europeanen door de strot douwt. Wij moeten er wel op voorbereid zijn dat her en der de negentiende eeuw ook nog heerst. Dus defensie kun je niet helemáál afbreken.
Het feit dat de ‘Chroniqueur van Europa’ in maart 2016 plotseling tot de ontdekking komt dat de Oekraïne ‘een deel [is] van de Russische invloedssfeer,’ en dat ‘president van Rusland Poetin zich niet [kon] permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren’ is tekenend voor het de enorme verwarring in het Westen en het ontbreken van normen en waarden, waarover Habermas sprak. Wat de ene dag als waarheid geldt, wordt de volgende dag verworpen als leugen gezien. Het Westen heeft zo weinig ‘vertrouwen’ in de eigen logica en moraliteit dat de opiniemakers van de massamedia zonder enige ophef te veroorzaken zichzelf telkens weer kunnen tegenspreken. En misschien wel het meest laffe is dat iemand als Mak zijn eigen onwetendheid bovendien ook nog eens verhult door op te merken dat ’Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert, snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen.’ Mak’s mentaliteit vertelt ons hoe gevaarlijk de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ van de westerse mainstream-media is. Zij is het symptoom van de dodelijke ziekte die de westerse cultuur met zich meedraagt.
Terwijl het consequentieloos en zelfingenomen gebabbel van een mainstream-opiniemaker als Geert Mak in Nederland serieus wordt genomen, bericht een goed geïnformeerde geopolitieke deskundige als Pepe Escobar het volgende:
Beware what you wish for: Russia is ready for war
Pepe Escobar is an independent geopolitical analyst. He writes for RT, Sputnik and TomDispatch, and is a frequent contributor to websites and radio and TV shows ranging from the US to East Asia. He is the former roving correspondent for Asia Times Online. Born in Brazil, he's been a foreign correspondent since 1985, and has lived in London, Paris, Milan, Los Angeles, Washington, Bangkok and Hong Kong. Even before 9/11 he specialized in covering the arc from the Middle East to Central and East Asia, with an emphasis on Big Power geopolitics and energy wars. He is the author of "Globalistan" (2007), "Red Zone Blues" (2007), "Obama does Globalistan" (2009) and "Empire of Chaos" (2014), all published by Nimble Books. His latest book is "2030", also by Nimble Books, out in December 2015.
So foreign ministers from the 28 NATO member-nations met in Brussels for a two-day summit, while mighty military power Montenegro was inducted as a new member.
Global Robocop NATO predictably discussed Afghanistan (a war NATO ignominiously lost); Iraq (a war the Pentagon ignominiously lost); Libya (a nation NATO turned into a failed state devastated by militia hell); Syria (a nation NATO, via Turkey, would love to invade, and is already a militia hell).
Afghans must now rest assured that NATO’s Resolute Support mission – plus 'financial support for Afghan forces' – will finally assure the success of Operation Enduring Freedom forever.
Libyans must be reassured, in the words of NATO figurehead secretary Jens Stoltenberg, that we 'should stand ready to support the new Government of National Accord in Libya.'
And then there’s the icing on the NATO cake, described as 'measures against Russia.'
Stoltenberg duly confirmed, 'We have already decided to enhance our forward presence in the eastern part of our alliance. Our military planners have put forward proposals of several battalions in different countries in the region. No decision has been taken on the numbers and locations.'
These puny 'several battalions' won’t cause any Russian planner to lose sleep. The real 'measure' is the deployment of the Aegis Ashore system in Romania last week – plus a further one in Poland in 2018. This has been vehemently opposed by Moscow since the early 2000s. NATO’s argument that the Aegis represents protection against the “threat” of ballistic missiles from Iran does not even qualify as kindergarten play.
Every Russian military planner knows the Aegis is not defensive. This is a serious game-changer – as in de-localizing US nuclear capability to Eastern Europe. No wonder Russian President Vladimir Putin had to make it clear Russia would respond 'adequately' to any threat to its security.
Predictably all Cold War 2.0 hell broke loose, all over again.
A former NATO deputy commander went ballistic, while saner heads wondered whether Moscow, sooner rather than later, would have had enough of these shenanigans and prepare for war.
That worthless Patriot
A case can be made that the Beltway – neocons and neoliberalcons alike - do not want a hot war with Russia. What they want, apart from racking in more cash for the Pentagon, is to raise the ante to such a high level that Moscow will back down - based on a rational cost analysis. Yet oil prices will inevitably rise later in 2016 – and under this scenario Washington is a loser. So we may see a raise of interest rates by the Fed (with all the money continuing to go to Wall Street) trying to reverse the scenario.
Comparisons of the current NATO buildup to pre-WWII buildups, or to NATO when opposed to the Warsaw Pact, are amateurish. The THAAD and Patriot missiles are worthless - according to the Israeli Defense Forces (IDF) themselves; that’s why they tried to improve them with Iron Dome.
Meanwhile, those new NATO army 'battalions' are inconsequential. The basic thrust behind the Pentagon’s moves under neocon Ash Carter continues to be to draw Russia ever further into Syria and Ukraine (as if Moscow actually was involved in, or wanted, a Ukrainian quagmire); trap Russia in proxy wars; and economically bleed Russia to death while crippling the bulk of oil and natural gas income to the Russian state.
Russia does not want – and does not need – war. Yet the 'Russian aggression' narrative never stops. Thus it’s always enlightening to come back to this
RAND corporation study, which examined what would happen if a war actually took place. RAND reached an “unambiguous” conclusion after a series of war games in 2015-2015; Russia could overrun NATO in a mere 60 hours – if not less – if it ever amounted to a hot war on European soil.
RAND corporation study, which examined what would happen if a war actually took place. RAND reached an “unambiguous” conclusion after a series of war games in 2015-2015; Russia could overrun NATO in a mere 60 hours – if not less – if it ever amounted to a hot war on European soil.
The Rand Corporation is essentially a CIA outpost – thus a propaganda machine. Yet it’s not propaganda to state the Baltic States and Ukraine would completely fall in less than three days before the Russian Army. However, the suggestion that additional NATO air power and heavily armored combat divisions would make a material difference is bogus.
The Aegis changes the game in the sense that it qualifies as a launch area for US missile defense. Think US missiles with minimum flying time – around 30 minutes – from Moscow; that’s a certified threat to the Russian nation. The Russian military has also been 'unambiguous'; if it is ascertained that NATO – via the Pentagon – is about to try something funny, there are grounds for a preventive strike by Iskander-M systems out of Transnistria – as in the destruction of the US missiles by conveniently armed precision weapons.
Meanwhile, Moscow has pulled a stunning success – of course, it’s far from over – in Syria. So what’s left for the Pentagon – via NATO – is essentially to play the scare tactics card. They know Russia is prepared for war – certainly much better prepared than NATO. They know neither Putin nor the Russian military will back down because of kindergarten scaremongering. As for a too conciliatory tone by the Kremlin towards Washington, things may be about to change soon.
Say hello to my S-500
The Russian military are about to test the first prototypes of the S-500 Prometey air and missile defense system, also known as 55R6M Triumfator M – capable of destroying ICBMs, hypersonic cruise missiles and planes at over Mach 5 speeds; and capable of detecting and simultaneously attacking up to ten ballistic missile warheads at a range of 1300 km. This means the S-500 can smash ballistic missiles before their warheads re-enter the atmosphere.
Russian Navy ‘Zircon’ hypersonic missile ‘likely’ to go into production as early as 2018 http://on.rt.com/7anh
So in the case of RAND-style NATO pussyfooting, the S-500 would totally eliminate all NATO air power over the Baltic States – while the advanced Kornet missile would destroy all NATO armored vehicles. And that’s not even consideringconventional weapon hell.
If push comes to nuclear shove, the S-400 and especially the S-500 anti-missile missiles would block all incoming US ICBMs, cruise missiles and stealth aircraft. Offensive drones would be blocked by drone defenses. The S-500 practically consigns to the dustbin stealth warplanes such as the F-22, F-35 and the B-2.
The bottom line is that Russia – in terms of hypersonic missile development – is about four generations ahead of the US, if we measure it by the development of the S-300, S-400 and S-500 systems. As a working hypothesis, we could describe the next system – already in the drawing boards – as the S-600. It would take the US military at least ten years to develop and roll out a new weapons system, which in military terms represents a generation. Every Pentagon planner worth his pension plan should know that.
Russian – and Chinese – missiles are already able to knock out the satellite guidance systems for US nuclear tipped ICBMs and cruise missiles. They could also knock out the early alert warnings that the satellite constellations would give. A Russian hypersonic ICBM flight time, launched for instance from a Russian nuclear sub all the way to the US East Coast, counts for less than 20 minutes. So an early warning system is absolutely critical. Don’t count on the worthless THAAD and Patriot to do their job. Once again, Russian hypersonic technology has already rendered the entire missile defense system in both the US and Europe totally obsolete.
So why is Moscow so worried by the Pentagon placing the Aegis system so close to Russia’s borders? A credible answer is that Moscow is always concerned that the US industrial military-complex might develop some really effective anti-missile missiles even though they are now about four generations behind.
At the same time, Pentagon planners have reasons to be very worried by what they know, or hint. At the same time the Russian military – in a very Asian way – never reveal their full hand. The key fact of the matter needs to be stressed over and over again; the S-500 is impenetrable - and allows Russia for the first time in history to launch a first strike nuclear attack, if it ever chooses to do so, and be immune to retaliation.
The rest is idle babbling. Still, expect the official Pentagon/NATO narrative to remain the same. After all, the industrial-military complex is a cash-devouring hydra, and a powerful enemy is a must (the phony Daesh 'caliphate' does not count).
The Threat Narrative rules that Russia has to meekly accept being surrounded by NATO. Russia is not allowed any response; in any case, any response will be branded as 'Russian aggression.' If Russia defends itself, this will be 'exposed' as an unacceptable provocation. And may even furnish the pretext for a pre-emptive attack by NATO against Russia.
Now let those Pentagon/NATO planners duly go back to play in their lavish kindergarten.
3 opmerkingen:
Voices for an independent candidate http://www.politico.com/story/2016/05/poll-independent-against-trump-clinton-223319
Na het lezen van 105 springt dit mijn geest binnen: http://dark-mountain.net/about/manifesto/
In Nederland krijgen vluchtelingen (die dus niks hebben) wanneer ze een huis toegewezen wat geld voor de inrichting van dat huis (hoofdzakelijk gebaseerd op tweedehands waren). De massamedia noemen dat unaniem "shoptegoed". Is toch om te huilen! Of gaan we straks elke vorm van hulpgeld zo noemen?
Een reactie posten