Rome lived on its principal till ruin stared it in the face. Industry is the only true source of wealth, and there was no industry in Rome. By day the Ostia road was crowded with carts and muleteers, carrying to the great city the silks and spices of the East, the marble of Asia Minor, the timber of the Atlas, the grain of Africa and Egypt; and the carts brought out nothing but loads of dung. That was their return cargo.
Winwood Reade. The Martyrdom of Man. 1871
Zijn boek The Deep State. The Fall of the Constitution and the Rise of a Shadow Government (2016) begint de Amerikaanse auteur Mike Lofgren, die 28 jaar als 'senior analyst on the House and Senate budget committees,' werkte met de volgende beschrijving:
My first perception of this ideological syndrome came in the mid-1990s, when Republicans had taken over the majority in the House of Representatives for the first time in forty years. It was an exciting time, to be sure, but a tumultuous one. Speaker of the House Newt Gingrich, the Robespierre (meedogenloze politieke voorman ten tijde van de Franse revolutie. svh) of the Republican revolution, employed chaos, polarization, and scapegoating as the means of carrying out a divide-and-rule strategy. It worked for a time, but I saw in retrospect that it was a technique that crippled the legislative branch so that it could no longer work effectively. It did not help that many Republican congressmen were too busy lasciviously (wellustig. svh) ogling (lonken. svh) the sordid details of Kenneth Starr's report on the Monica Lewinsky affair to notice that an obscure extremist group called al-Qaeda had blown up two of our embassies in Africa.
The real wake-up call for me came during that surreal period between the terrorist attacks of September 11, 2001, and the invasion of Iraq in March 2003. If there was any point in our post-World War II history that called for careful analysis of the facts and rational responses that would serve the nation's long-term security interests, this was surely it.
Instead, a clique of neoconservative ideologues both inside and outside the George W. Bush administration, abetted (gesteund. svh) at every step by the mainstream news media, acted as carnival barkers (ziekelijke narcistische sukkels. svh) for the most destructive and self-defeating policies since Vietnam, and maybe since the eve of the Civil War. A majority of politicians on Capitol Hill, along with a sizable portion of the American people, ambled around like sleepwalkers on the edge of a precipice, unaware of the danger the ideologues were luring them into. When the House Administration Committee instructed the institution's cafeterias to rename French fries 'freedom fries' because the government in Paris stubbornly remained unmesmerized by the Bush administration's arguments for war in the Middle East, I recognized that the People's House had hit intellectual rock bottom.
Still, I told whoever would listen that the 'slam dunk' (kat in 't bakkie. svh) evidence of Saddam Hussein's weapons of mass destruction was weak and that by invading Iraq the United States might be purchasing its very own West Bank on steroids — not that my objections changed anyone's mind. Later, when the invoices (facturen. svh) began to pile up — the total bill for Iraq summed up to a nice, round one trillion (een biljoen. svh) dollars, excluding debt service — I attempted, from my position on the Budget Committee, to reconcile this extravagance, as much as the numbers would allow, with the rote (almaar herhaalde. svh) statements of representatives and senators that deficit spending was a sign of an out-of-control government and a national moral blot that would impoverish our children.
Parallel to these developments, the American economy was mutating into a casino with a tilted wheel. Ably assisted by politicians, whom I began to see less and less as leaders and more and more as corporate errand boys, the titans of Wall Street constructed a heads-I-win-tails-you-lose economic system based on Ponzi schemes, asset stripping, and rent extraction. The inevitable result was the economic meltdown of 2008. The eventual solution to that catastrophe was not national reconstruction but a bailout of the financial institutions that had caused the disaster in the first place. They soon returned to record profitability and market dominance as the rest of the country experienced the slowest recovery since the Great Depression.
The twin shocks of 9/11 and the Great Recession seem mentally to have unhinged a portion of the American people and much of the political class,
aldus de informatie van Mike Lofgren, een deskundige die van binnenuit bericht. Het demonstreert dat de beweringen van Henk Hofland dat als 'het Westen zich [zal] moeten aanpassen,' dan 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is' een ideologische keuze is. Niet voor de democratie, maar voor wat Lofgren de 'Deep State' noemt,
the big story of our time. It is the red thread that runs through the war on terrorism and the militarization of foreign policy, the financialization and deindustrialization of the American economy, the rise of a plutocratic social structure that has given us the most unequal society in almost a century, and the political dysfunction that has paralyzed day-to-day governance.
Henk Hofland kiest niet voor de democratie en het internationaal recht, maar voor de terreur van de CIA met zijn 'Legacy of Ashes.' Hofland kiest voor de permanente oorlogsvoering waardoor de VS slechts zeven procent van zijn bestaan geen oorlog heeft gekend. De tot 'beste journalist' uitgeroepen broodschrijver kiest, wanneer het erop aankomt, onvoorwaardelijk voor het neoliberale kapitalisme dat 62 miljardairs zo rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen. Desondanks of misschien juist daarom wordt hij in de polder gezien als de meest gerespecteerde opiniemaker. Zijn 88-jarige bestaan heeft hem niet geleerd dat oorlogen niets oplossen, maar juist de basis leggen voor de volgende oorlog en dat de meeste slachtoffers in een moderne oorlog ongewapende burgers zijn, de meest kwetsbaren, te weten vrouwen en kinderen voorop. Dezelfde onverschilligheid typeert Geert Mak, die de VS ziet als een 'ordewaker en politieagent' van de wereld, en uiterst tevreden vaststelt dat 'de Verenigde Staten [nog steeds] het anker [zijn] van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord.' Toch ademen zijn en Hoflands meningen, immuun voor de feiten, voortdurend iets ongemakkelijks uit, het is alsof ze niet echt geloven in wat ze beweren. Het is het existentiële probleem van elke gelovige, of die nu al zijn vertrouwen in een religie heeft gelegd, dan wel in een ideologie. De Amerikaanse socioloog C. Wright Mills besefte dit al in de jaren vijftig toen hij in The Sociological Imagination(1959) schreef:
When people cherish some set of values and do not feel any threat to them, they experience well-being. When they cherish values but do feel them to be threatened, they experience a crisis — either as a personal trouble or as a public issue. And if all their values seem involved, they feel the total threat of all their values seem involved, they feel the total threat of panic.
But suppose people are neither aware of any cherished values nor experience any threat? That is the experience of indifference, which, if it seems to involve all their values, becomes apathy. Suppose, finally, they are unaware of any cherished values, but still are very much aware of a threat? That is the experience of uneasiness, of anxiety, which, if it is total enough, becomes a deadly unspecified malaise.
Ours is a time of uneasiness and indifference — not yet formulated in such ways as to permit the work of reason and the play of sensibility. Instead of troubles — defined in termes of values and threats — there is often the misery of vague uneasiness; instead of explicit issues there is often merely the beat feeling that all is somehow not right. Neither the values threatened nor whatever threatens them has been stated; in short, they have not been carried to the point of decision.
Dit gevoel van 'onbehagen' en 'onverschilligheid' is de afgelopen halve eeuw in de westerse consumptiecultuur almaar beklemmender geworden voor steeds grotere groepen. Een voorbeeld: in het fotoboek Platter & Dikker (2011) beweert Henk Hofland dat het
niet-aflatende bombardement van propaganda, zonder dat het publiek zich ervan bewust was, tot een indoctrinatie [is] geworden. Het resultaat daarvan is de schijndemocratie van het consumentisme. Er is een collectieve overtuiging ontstaan dat iedere sterveling het fundamentele recht heeft op alles wat het begeren waard is.
Eerder al had hij in een 'voorpublicatie' in De Groene Amsterdammer van woensdag 5 oktober 2011 gesteld dat er
een nieuw type mens [is] ontstaan. Hij is grof en hij is dik. Hij lapt de verkeersregels aan zijn laars, hij scheldt zijn medemens uit, hij zal iedereen laten weten dat hij hier op aarde is. Oorzaak: de propaganda van het genot. Alles moet leuk en lekker zijn.
Hier manifesteren zich de grote verwarring en hypocrisie in de gelederen van de 'politiek literaire-elite.' Wat als 'oorzaak' wordt opgevoerd van 'een nieuw type mens' evenwel slechts de aanleiding. De 'propaganda van het genot' is immers een onvermijdelijke noodzakelijkheid van het neoliberale kapitalisme met zijn nadruk op 'Greed is Good.' Zonder het ontevreden houden van de consument, zonder het voeden van het mateloos egoïsme, zou de ideologie van de groei niet kunnen bestaan. Elke rijke, net als elke politicus en elke opiniemaker 'zal iedereen laten weten dat hij hier op aarde is.' Wanneer Hofland zich ergert aan 'grof' en 'dik' en aan het feit dat de grove dikzak 'de verkeersregels aan zijn laars [lapt],' dan verzwijgt hij dat zijn eigen neoliberale, pro-Amerika houding even wanstaltig is als de houding van de eerste de beste hooligan. Wanneer hij blijft hameren op het met NAVO-geweld verdrijven van de nog steeds legitieme regering in Syrië, dan 'lapt' hij 'de verkeersregels' van het internationaal recht 'aan zijn laars.' En dit ook nog eens op een veel gewelddadigere wijze dan de door hem gehate 'hufters,' terwijl hij ook nog eens weet dat 'oorlog' als 'voortzetting van politiek met andere middelen' (Clausewitz) de chaos alleen maar vergroot.
Hoflands eigen hufterigheid en de hufterigheid van de 'elite,' voor wie hij als woordvoerder optreedt, functioneert als voorbeeld voor de onderkaste. 'Als de hoge heren het doen, mogen wij het ook.' Daar komt nog een absurd element bij. Stel nu dat Hofland gelijk heeft dat 'de propaganda van het genot' de 'oorzaak' is van de culturele verpaupering, en stel dus dat het 'niet-aflatende bombardement van propaganda… tot een indoctrinatie [is] geworden,' waarvan het 'resultaat de schijndemocratie van het consumentisme,' is, waarom moet dan deze 'schijndemocratie' waarin 'een nieuw type mens [is] ontstaan,' die 'de verkeersregels aan zijn laars [lapt],' elders in de wereld met grof geweld worden afgedwongen? Waarom moet Assad van Hofland weggebombardeerd worden, en vervangen door de neoliberale 'schijndemocratie van het consumentisme'? En waarom wil de columnist het lezerspubliek van De Groene Amsterdammer ervan overtuigen dat er sprake is van 'het vredestichtende Westen'? En als het waar is wat hij beweert dat '[ie]mand die dit een jaar of vijftig geleden zou hebben voorspeld, voor gek [was] verklaard' en '[w]ij de afgelopen decennia geleidelijk [hebben] geleerd dergelijk gedrag gewoon, of leuk te vinden,' is de vraag waarom ook voor volkomen andere culturen zou moeten gelden dat '[l]euk een sleutelwoord in de nieuwe fase van onze beschaving,' is?
Opnieuw is er sprake van de paradoxale houding, die men telkens aantreft bij de westerse mainstream-opiniemakers. Aangezien Hofland voor ingrijpen in Syrië was, is de vraag waarom hij deze ‘schijndemocratie van het consumentisme’ daar met geweld wil opleggen, zeker wanneer het neoliberalisme ‘hufterigheid’ produceert die beschaafde normen en waarden om zeep helpt? Ik stel die vraag tevens omdat in Syrië een burgeroorlog wordt uitgevochten, waarbij een niet gering deel van de ‘rebellen’ fundamentalistische jihadis van elders zijn, gefinancierd door het Saoedisch Wahabitisch regime, religieuze extremisten die de sharia willen invoeren. Hier zien we opnieuw waar de ideologische zienswijze van de Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ uiteindelijk toe leidt, nog meer chaos, in zowel denken als doen. Dit als gevolg van het feit dat de polder-intellectuelen een simplistisch manicheïsme erop nahouden, dat hen verhindert logisch na te denken. Afgezien van zijn Syrië-standpunt is ook Hoflands bewering over ‘een collectieve overtuiging’ dat er een ‘fundamenteel recht op alles wat het begeren waard is,’ een tendentieuze voorstelling van zaken, zolang de nestor van de polder-journalistiek er niet expliciet bij vermeldt dat deze ‘overtuiging’ nu juist het grondbeginsel is waarop de kapitalistische cultuur rust, en waaraan hijzelf, als opiniemaker van de commerciële massamedia, zoveel decennia het beste van zijn kunnen heeft gegeven. Dezelfde hypocrisie treft men aan bij Geert Mak, die op 29 april 2013 publiekelijk meedeelde dat
Er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend,
om vervolgens met evenveel stelligheid rond te bazuinen dat er ‘Geen Jorwerd zonder Brussel,’ mogelijk is, aangezien 'de EU een markt' vormt 'van bijna een half miljard mensen met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product,' en dat 'we' daarom de 'deur' naar die 'markt' absoluut niet moeten 'dichtgooien,' hoe desastreus het neoliberale marktdenken ook mag uitwerken voor mens en natuur. Als ik de uitspraken van dit exemplarische duo even samenvat dan dienen 'we' te begrijpen dat het 'grootkapitaal' waar 'je niks tegen kunt doen' in de praktijk van alledag een 'schijndemocratie van het consumentisme' heeft gecreëerd, waarbij de eerste de beste agressieve, grove, dikzak 'de verkeersregels aan zijn laars [lapt],' en dat 'we' desondanks de zegeningen van deze barbaarsheid met geweld elders moeten afdwingen al was het maar om — in de terminologie van Hofland — op 'De Libische manier' de 'schijndemocratie' in Syrië te kunnen introduceren, dat wil zeggen: met massale bombardementen vanuit de lucht.
'De Libische manier' van Henk Hofland. Een permanente burgeroorlog.
Een broodschrijver in de media zal er alles aan doen om in de schijnwerpers te kunnen blijven staan. Dit heeft natuurlijk niet kunnen voorkomen dat, zoals C.Wright Mills voorvoelde, 'the experience of uneasiness, of anxiety' intussen zo intens is geworden dat dit gevoel 'a deadly unspecified malaise' heeft veroorzaakt, nu zelfs ook onder de intelligentsia, die decennialang zo geprofiteerd heeft van de kapitalistische welvaart. Ook zij is blind in de eigen valkuil beland. De wet van oorzaak en gevolg hebben de polder-intellectuelen zeker een halve eeuw lang weten te negeren, en nu worden ze ineens met een voor hen onverwachte malaise geconfronteerd. Hoe nu verder? Ze zouden het werk van een serieuze Amerikaanse intellectueel als Lofgren kunnen lezen, die in The Deep State opmerkte:
Back in private life, I wrote about the rightward lurch of the Republican Party and the intractable gridlock on the Hill in a book titled The Party Is Over: How Republicans Went Crazy, Democrats Became Useless, and the idle Class Got Shafted…
Shortly after finishing the book, I began to feel that I had dealt with the symptoms — lurid (vreselijke. svh) symptoms, to be sure — rather than fundamental causes. Diseases always manifest themselves as symptoms, but these should not be confused within the underlying cause of the malady. America's politics were broken, but so were its economic engine and its supposedly bipartisan foreign policy. Social indicators of human development such as life expectancy and maternal mortality showed that America was slipping in comparison with other developed countries. Economic inequality was growing. Infrastructure was getting rickety (gammel. svh). Educational policy was confused and ineffectual. The Tea Party, as gaudy and irrational as its anger might be, was merely one among several warning signs of a deep-seated dysfunction in the way American society was run at the very top.
Anyone who has spent time on Capitol Hill will occasionally get the feeling when watching debates in the House or Senate chambers that he or she is seeing a kind of marionette theater, with members of Congress reading carefully vetted (gecontroleerde. svh) talking points about prefabricated issues. This impression was particularly strong both in the run-up to the Iraq War and later, during the mock deliberations over funding that ongoing debacle. While the public is now aware of the disproportionate influence of powerful corporations over Washington, best exemplified by the judicial travesty known as the 'Citizens United' decision, few fully appreciate that the United States has in the last several decades gradually undergone a process first identified by Aristotle and later championed by Machiavelli that the journalist Edward Peter Garrett described in the 1930s as a 'revolution within the form.' Our venerable institutions of government have outwardly remained the same, but they have grown more and more resistant tot the popular will as they have become hardwired into a corporate and private influence network with almost unlimited cash to enforce its will.
Een dergelijke 'revolution within the form,' werd al in 1776 scherpzinnige beschreven door Edward Gibbon in Val en Ondergang van het Romeinse Rijk, toen de grote Britse historicus erop wees dat:
Augustus voelde goed aan dat de mensheid nu eenmaal door titels wordt geregeerd, en evenmin werd hij teleurgesteld in zijn verwachting dat de senaat en het volk zich aan slavernij zouden onderwerpen mits ze de eerbiedige verzekering kregen dat ze nog steeds hun oude vrijheden genoten.
Zes decennia na het verschijnen van Gibbon's meesterwerk waarschuwde in 1840 de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville in zijn al even befaamde studie, getiteld: Over de democratie in Amerika (2011) dat een
By such a nation, the despotism of faction is not less to be dreaded than the despotism of an individual. When the bulk of the community are engrossed by private concerns, the smallest parties need not despair of getting the upper hand in public affairs. At such times, it is not rare to see upon the great stage of the world, as we see at our theaters, a multitude represented by a few players, who alone speak in the name of an absent or inattentive crowd: they alone are in action, whilst all others are stationary; they regulate everything by their own caprice; they change the laws, and tyrannize at will over the manners of the country; and then men wonder to see into how small a number of weak and worthless hands a great people may fall.
En precies dit laatste is — net als ten tijde van het Romeinse Rijk — gebeurt, de Republiek is in handen gekomen van een Oligarchie, zoals de Republiek in Rome een Keizerrijk werd. Zoals alles heeft ook een democratie een beperkte levenspanne, de Romeinse Republiek duurde ongeveer 500 jaar, de Amerikaanse heeft het bijna tweeënhalve eeuw uitgehouden, de helft korter doordat de dynamiek van het Amerikaanse rijk veel groter was, het kostte veel meer energie en grondstoffen om het overeind te houden. Voor de VS en zijn veel geroemde individualisme gaat inderdaad Tocqueville's voorspelling op dat een
natie die van haar staatsbestel alleen maar verlangt dat het de orde handhaaft, is al in het diepst van haar hart een slaaf; zij is een slaaf van haar welstand, in afwachting van de hand die haar zal ketenen.
In The Short American Century. A Postmortem (2012), nam de samensteller van deze essaybundel, de Amerikaanse kolonel b.d. Andrew J. Bacevich, emeritus hoogleraar Geschiedenis, Henry Luce's beroemde uitspraak uit 1941 dat de twintigste eeuw de 'American Century' zou zijn, als uitgangspunt. Luce, was 'the most influential private citizen in the America of his day,' en
launched and closely supervised a stable of magazines that transformed journalism and the reading habits of upscale Americans. Time summarized and interpreted the week's news; Life was a picture magazine of politics, culture, and society that dominated American visual perceptions in the era before television; Fortune explored in depth the economy and the world of business, introducing to executives avant-garde ideas such as Keynesianism; and Sports Illustrated explored the motivations and strategies of sports teams and key players. Counting his radio projects and newsreels, Luce created the first multimedia corporation. He was born in China to missionary parents. He envisaged that the United States would achieve world hegemony…
Bacevich stelt nu:
Rather than deflating this post-Cold War triumphalism, the events of September 11, 2001, had precisely the opposite effect. After 9/11, President George W. Bush launched an all-out effort to realize the American Century throughout the Islamic world, articulating his aims with a religious fervor that outdid Luce himself. To eliminate the conditions giving rise to violent jihadism, Bush vowed to transform the entire Greater Middle East. Making an end to evil: that defined the nation's purpose. Waging open-ended war on a global scale: that defined its chosen means…
Without giving up on war, U.S. military and political leaders gave up on victory. Rather than transforming the Middle East, simply extricating the United States from Iraq with some semblance of dignity now became the Bush administration's ranking priority. Perhaps worse, the economy went into a tailspin, producing a crisis not seen since the Great Depression of the 1930s. For its part, PNAC quietly closed up shop.
Put simply, the conditions that once lent plausibility to visions of an American Century had ceased to exist…
Whether the hedonistic consumer-oriented definition of freedom that America represented was sustainable or even desirable was itself becoming the subject of debate.
Politicians and ideologues insisted otherwise, continuing to identify themselves with Luce's dream. As a candidate for the presidency, for example, Senator Barack Obama summoned his followers 'to unite in common purpose, to make this century the next American century.' Yet this was akin to promising that world peace or a cure for cancer lies just around the corner: a pleasant thought with little basis in reality. Were there any doubts in that regard, the disappointments associated with Obama's own presidency soon quashed them. Economic stagnation, high unemployment, trillion-dollar deficits, deep-seated political dysfunction, and the perpetuation (even expansion) of costly, inchoate (embryonale svh) armed conflicts did not herald the dawn of a new era of American dominion. In short, by the time the seventieth anniversary of Luce's famous essay rolled around in 2011, the gap between what he had summoned Americans to do back in 1941 and what they were actually willing or able to do had become unbridgeable.
The era of wishful thinking was drawing to a close. Contemplating the implications of President Obama's decision to begin withdrawing U. S. troops from Afghanistan during the summer of 2011, Washington Post columnist Richard Cohen observed that 'the American Century just ended.' For Cohen, the president's announcement marked a watershed. 'We are not Henry Luce's America,' he wrote, 'not because we no longer want to be, but because we no longer can be.'
Uit professor Bacevich's analyse wordt duidelijk dat Geert Mak's bewering op 6 november 2012, voorafgaande aan Obama's herverkiezing, dat 'het beter voor Nederland en de internationale gemeenschap [is] dat Obama de verkiezingen wint,' niet veel meer was dan de ouderwetse pro-Amerika propaganda, want ook Obama gelooft in de 'Amerikaanse' superioriteit. Zo verklaarde hij op 28 mei 2014 tegenover de cadetten van de U.S. Military Academy ondubbelzinnig: 'I believe in American exceptionalism with every fiber of my being.' En ook op 2 april 2012 liet Obama weten:
It’s worth noting that I first arrived on the national stage with a speech at the Democratic Convention that was entirely about American exceptionalism, and that my entire career has been a testimony to American exceptionalism.
Voor elke presidentskandidaat, blank of zwart, man of vrouw, geldt eveneens voor Obama, dat 'the bottom line is… that America continues to lead,' zoals hij op 3 december 2014 benadrukte, terwijl hij een dag eerder al had verkondigd dat 'American leadership matters every time. We set the tone and we set the agenda,' met of zonder geweld, dat maakt niets uit, evenmin of dat geweld in strijd is met het internationaal recht of niet.
Belangrijk is ook te weten dat 9 maanden voordat Mak suggereerde dat de Amerikaanse buitenlandse politiek wezenlijk anders was onder Obama, de New York Times van 14 februari 2012 het volgende berichtte:
One thing Barack Obama and Mitt Romney seem to have in common these days is an appreciation for the neoconservative historian Robert Kagan.
Wie Robert Kagan is, kunt u hieronder in een recensie in dezelfde Times lezen:
By Robert Kagan
149 pages. Alfred A. Knopf. $21.
The Romney campaign has retained Mr. Kagan as a foreign-policy adviser, and according to news reports, President Obama has read and been influenced by a recent Kagan essay in The New Republic, which addresses 'the myth of American decline' and underscores the importance of the United States’ maintaining its 'global responsibilities.'
Mr. Kagan’s sometimes shaky reasoning is combined with a failure to grapple convincingly with crucial problems facing America today, the very problems that observers who worry about American decline have cited as clear and present dangers, including political gridlock at home, falling education scores, lowered social mobility and most important, a ballooning deficit. […]
Mr. Kagan hops and skips around such issues, placing way more emphasis on the military aspects of power as a measure of a country’s health and global sway. For instance, of the burgeoning financial clout of China — which already holds more than $1 trillion in United States debt — Mr. Kagan asserts that it has implications for American power in the future 'only insofar as the Chinese translate enough of their growing economic strength into military strength.' […]
This volume is peppered with vague lines like 'many believe that wars among the great powers are no longer possible,' or 'it is a common perception today that the international free market system is simply a natural stage in the evolution of the global economy.'
Tenslotte dit:
Robert Kagan... was a co-founder of the Project for the New American Century. More recently, his book The World America Made has been publicly endorsed by US President Barack Obama, and its theme was referenced in his 2012 State of the Union Address…
Met andere woorden: ook de buitenlandse politiek van Obama is sterk beïnvloed door de Amerikaanse neoconservatieve expansionistische ideologie, en het is veelzeggend dat zijn staatssecretaris van Buitenlandse Zaken voor Europa en Eurazië, Victoria — 'Fuck the EU' — Nuland, de echtgenote is van Robert Kagan. De New York Times-recensente Michiko Kakutani, 'an American Pulitzer Prize-winning critic for The New York Times,' en 'considered a leading literary critic in the United States' schreef over de schrijfstijl van Robert Kagan dat die wordt gekenmerkt door een 'condescending tone, along with sometimes less than coherent reasoning,' die 'make readers ponder the curious development that it happens to be this historian who’s recently found public favor in both the Obama and Romney camps.'
De stelling van Henk Hofland dat weliswaar 'het Westen zich [zal] moeten aanpassen,' maar dan 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is,' daarbij doelend op 'Hillary,' volgens hem 'de ideale kandidaat' voor het presidentschap, gaat uit van het waanidee dat er een wezenlijk verschil zou bestaan tussen Republikeinen en Democraten zodra het gaat om het beschermen en uitbreiden van de economische belangen van de Amerikaanse 'oligarchie,' zoals voormalig president Carter de huidige macht in de VS noemde. Mak's en Hoflands beweringen en veronderstellingen tonen maar één feit aan: beide in de polder zo gerespecteerde opiniemakers bedrijven geen journalistiek, maar propaganda, en hun publiek toont zich épris. Beiden blijven buitenstaanders, provincialen in de grote mensenwereld, niet beseffend dat 'het nu eenmaal zo [is] dat wie de blik niet verruimt, hem onherroepelijk vernauwt,' om nu eens met instemming een citaat van Hofland aan te halen. En ook mijn oude vriend Mak heeft volkomen gelijk dat boven de westerse wereld, zowel de VS van het militair-industrieel complex als de EU van 'Geen Jorwert zonder Brussel,' het 'grootkapitaal' regeert, waarvan de macht 'ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen.' Tenminste, niet zolang opportunisten en conformisten als Hofland, Mak en de rest van de 'vrije pers' weigeren de werkelijkheid te beschrijven, omdat ze een niet te stillen honger naar aandacht bezitten. Men kan weliswaar alle 'silks and spices of the East, the marble of Asia Minor, the timber of the Atlas, the grain of Africa and Egypt' naar het Westen vervoeren, maar het zal nooit wat worden zolang er alleen maar 'stront' terugkeert. Volgende keer meer. Volgende keer meer.
Let’s be clear: assistant secretary of state for European affairs Victoria Nuland (she of 'Fuck the EU' fame), remained in place along with Robert Gates, David Petraeus, and CIA apparatchik John Brennan. Nuland’s husband, former Reagan administration official Robert Kagan, (himself an architect the Project for the New American Century, or PNAC), was the first to call for destabilization of unwelcome regimes in Iraq. That Obama has allowed such neocon cockroaches to fatten themselves in the foreign-policy apparatus of his administration may prove to be the most unwelcome and far-reaching accomplishment of his administration.
http://www.doomsteaddiner.net/blog/2014/03/16/this-week-in-doom/
Let’s be clear: assistant secretary of state for European affairs Victoria Nuland (she of 'Fuck the EU' fame), remained in place along with Robert Gates, David Petraeus, and CIA apparatchik John Brennan. Nuland’s husband, former Reagan administration official Robert Kagan, (himself an architect the Project for the New American Century, or PNAC), was the first to call for destabilization of unwelcome regimes in Iraq. That Obama has allowed such neocon cockroaches to fatten themselves in the foreign-policy apparatus of his administration may prove to be the most unwelcome and far-reaching accomplishment of his administration.
http://www.doomsteaddiner.net/blog/2014/03/16/this-week-in-doom/
2 opmerkingen:
Het blijft, ergens, onbegrijpelijk dat iemand als Henk Hofland zo verschrikkelijk valt
op geshrubde toetjes als dat van Hillary C. Hier boven staat nog zo'n kunstkop.
Hofland moet in permanente staat van 'cognitive dissonance' leven, want hij is ook weer
niet dom. Het besef decennia lang aan de notie van een groots idee gehecht te zijn ge-
weest, en dan binnen enkele jaren te moeten contstateren dat dat idee altijd al een
leugen is geweest, dat valt niet mee. Ik spreek uit ervaring.
Als je er al met jezelf mee in het reine kunt komen, dan is er nog altijd de buitenwereld,
je circuitje en 'circles' -- die je al aan zien komen. In een dergelijke afweging, waarin
niet 'the issue' maar het 'ik' en het 'ego', c.q. het ego Henk Hofland, centraal komen te
staan, zal de waarachtigheid niet eenvoudig handhaven.
Het is een dergelijke innerlijke strijd die de kerels van de knapen onderscheidt.
Ik denk dat er meer aan de hand is dan 'cognitive dissonance' en dat is corruptie. Types als Hofland hebben een gemakkelijk leven door voortdurend de hand te lichten met de waarheid. De beloning is geld en aanzien, de goden van de 21ste eeuw. In feite is het overgrote deel van de NL intellectuele elite in die zin gecorrumpeerd. Komt dat nog goed? Nee. De wal zal het schip keren. Men zal de koppen keihard moeten stoten om de hersenen tot andere gedachten te brengen.
Groeten, Ben
Een reactie posten