Geen Jorwert zonder Brussel.
Geert Mak. Abel Herzberglezing. 22 september 2013
The union of growing productivity and growing destruction; the surrender of thought, hope and fear to the decisions of the powers that be; the preservation of misery in the face of unprecedented wealth constitute the most impartial indictment - even if they are not the raison d'être of this society but only its by-product: its sweeping rationality which propels efficiency and growth is itself irrational.
In this society, the productive apparatus tends to become totalitarian to the extent to which it determines not only the socially needed occupations, skills and attitudes, but also individual needs and aspirations, thus obliterates the opposition between private and public existence, between individual and social needs... The totalitarian tendency of these controls seems to assert itself in still another sense - by spreading to the less developed and even to the pre-industrial areas of the world.
Herbert Marcuse. One-Dimensional Man. 1964
[D]e Verlichting is bedacht in Europa, maar Amerika heeft het uitgevoerd, als real life experiment.
Geert Mak. Vrij Nederland. 3 november 2012
Mother of the Forest
A hideous snag that resulted from greedy humanity. This is the enormous charred stump of a Giant Sequoia that had its bark removed in 1854. In that year, George Gale had 116 feet of bark stripped from one of the largest trees, which was named 'Mother of the Forest.' This Herculean task took four workers a total of twenty-one days to accomplish. The bark was then reassembled as a traveling exhibit. The show was designed to prove the existence of these gigantic wonders and to make some money, of course. The display was presented throughout the United States and ultimately ended up in England. In London, the tree bark was exhibited in a glass case in the Crystal Palace. A fire destroyed the display in 1866. Today the only memory of this event is this tree stump, standing like a broken tooth deep in the North Grove.
The story begins in 1852, when miners looking for another lode in the boom-and-bust cycle of their existence stumbled across a grove of giant trees in a remote mountainous area in Calaveras County in northern California. In a moment of unimaginative nomenclature, the miners named the area the Calaveras Grove of Big Trees. Native American tribes knew of the region, of course, and white hunters saw the Calaveras giant trees in 1850. The Sierra region had received local publicity in 1851, when a battalion under trader James Savage invaded a valley south of Calaveras in Mariposa County, in a skirmish with a tribe of Indians, the Ahwahnechee. Savage accused the tribe of raiding his trading posts and he and his men burned out the Indians, who escaped under the leadership of a brave named Tenaya. A surgeon in the battalion, Lafayette Bunnell, took time from his duties to serve as a diarist for the trip and he remembered the scenery. 'It seemed to me I had entered God's holiest temple, where that assembled all that was most divine in material creation,' he wrote several years later. A second expedition, under John Boling, caught up with Tenaya and his band in May of 1851, killing one of Tenaya's three sons. The following spring, the Indians attacked a group of miners, killing two. The regular army invaded the valley, killing five captive Indians. Newspaper stories of the battles in the valley, which was called by the Indian name Yo-Semite, did not travel beyond California. Meanwhile, rumors of a second grove of giant trees near Yo-Semite, bigger and more numerous than the Calaveras Big Grove, circulated among the local population.
As word of the huge trees in Calaveras County spread among folks scratching out a living in the region east of San Francisco, among those who rode out for a look was Gale. Some 20 or 30 miles from the mouth of the Klamath River, Gale stumbled into the grove. Among the 92 giant sequoias in the 160-acre valley, Gale saw what he mistakenly thought was a cedar tree -- not just a backyard cedar, but a tree measuring 300 feet high, 92 feet in circumference at the ground and perfectly symmetrical from base to top. He called it 'the Mother of the Forest,' and sent to town for a team of five men to chop it down.
Gale was not a lumberjack, nor did he own a sawmill or a lumberyard. He was about to become involved in show business, and in the tree he saw the biggest attraction of his career. But the Mother of the Forest did not die easily. After Gale's men bored holes through the trunk of the giant sequoia with a long auger, they worked saw blades from one hole to the next. The sawyers, cautious of a 300-foot tree falling on them without notice, continued with great care. The five men worked 25 days to complete the task. According to one account of the event, the tree was so 'straight and balanced' that it remained upright, even after it was sawed completely through. Wedges were forced into the cut with hammers and sledges; the trunk was smashed by a crude battering ram, fashioned from nearby lumber, but the Mother of the Forest did not topple.
Not until a wicked gale blew up, in the dead of night, did the tree begin to 'groan and sway in the storm like an expiring giant and it succumbed at last to the elements...' Sounds of the crash of the giant sequoia carried 15 miles away to a mining camp; the tree buried itself 12 feet deep into the muck of a creekbed. Mud from the creek splashed 100 feet high onto the trunks of nearby trees. Later, forestry experts in the East estimated that the sequoia tree was 2,520 years old.
Gale's men stripped most of the bark -- which was two feet thick in places -- in sections, so it could be pieced together like a grainy jigsaw puzzle for display in the sideshow. Reassembled, the bark section was 50 feet high, 30 feet in diameter and 90 feet in circumference. Another portion of the tree was cut across the diameter, showing rings representing forest fires, drought and rainy seasons over the previous two-and-a-half millennia. Stripping of the bark was done 'with as much neatness and industry as a troop of jackals would display in cleaning the bones of a dead lion.' The rest was left to rot. The tree was so immense -- and stored enough water in its system -- that five years passed before its leaves turned brown and died. Gale shipped the bark to Stockton, on its way to San Francisco, then to the Atlantic States and finally London, to be seen 'for a trifling admission fee.' [...]
the excitement caused by the felling of the giant tree caught the attention of one of the country's most popular philosophers and poets, James Russell Lowell. In an article for The Spectator, reprinted in other publications, the well-known social critic called for a society for the protection of trees. 'The American seems to have an hereditary antipathy to Indians and trees, both having been the foes he had to first encounter in conquering himself a home here in the West,' he wrote. Lowell, who had succeeded Henry Wadsworth Longfellow as chair of modern languages at Harvard, wanted trees to be left alone, free of the interference of sideshow huckster and government forester alike. 'That is the best government for trees which governs least...' he wrote. 'Nature knows better than any city forester.'
The Mother of the Forest and George Gale. 11 juni 2008
Het verwoesten van de natuur, de genocide van Indianen-volkeren, de slavenhandel om de blanke christenen rijk te maken, Hiroshima, Vietnam, Irak, alle vloeien voort uit het feit dat 'Amerika' de 'Verlichting' heeft 'uitgevoerd, als real life experiment,' aldus de 'historicus' uit het Friese Bartlehiem. Uit ervaring weet ik dat er een onoverbrugbare kloof bestaat tussen enerzijds het zogenaamde Verlichtingsdenken van mainstream-opiniemakers als de zich christen noemende Geert Mak en anderzijds het bewustzijn van bijvoorbeeld een dichter als William Blake voor wie gold dat '[e]verything that lives is holy.' Mak's houding wordt bepaald door wat de Amerikaanse socioloog C.Wright Mills 'rationality without reason' betitelde, een uiterst beperkt, reflexmatig handelen dat blind is voor de bredere context waarin het leven op aarde zich voltrekt. Vanuit zijn materialistische zienswijze is doorslaggevend dat 'we' de 'deur' naar het neoliberale Brussel beslist niet moeten 'dichtgooien' aangezien de Europese Unie 'een markt van bijna een half miljard mensen' is 'met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product.' Mak's zienswijze is het product van een gereduceerd wetenschappelijk en technocratisch mens- en wereldbeeld, dat de mensheid heeft opgezadeld met de desastreuze gevolgen op klimatologische gebied, met een groeiende kloof tussen rijk en arm, met een bevolkingsexplosie, en met de uitputting van vitale grondstoffen. Maar voor de technocraat zijn dit geen argumenten om te zoeken naar een levensvatbaar alternatief voor de alles verwoestende beheersingsdrift van het economisch denken. 'Geen Jorwert zonder Brussel,' laat geen enkele ruimte open voor datgene wat niet in Mak's taal spreekt, dat niet nuttig en efficiënt lijkt, dat geen stem en gelaat krijgt. De domineeszoon blijft blind voor zowel de Indiaan als de natuur. Zijn apostel Paulus mag dan wel in 1 Korintiërs 4:1 erop wijzen dat de christenen de 'rentmeesters van de verborgenheden van God,' zijn, maar een blindenman kan vanzelfsprekend onmogelijk 'de verborgenheden van' zijn 'God' zien. Alles moet wijken voor de totalitaire ideologie van de gelovige, zeker als zijn leer het resultaat is van twee geloofsovertuigingen, het christendom en de Verlichting. In beide gevallen is er bij Mak geen sprake van een doorleefde werkelijkheid, alles is bij hem aangeleerd en wordt telkens weer aangepast aan de omstandigheid waarin de opiniemaker zich op zeker moment bevindt. Met het oog op zijn beurs waait hij met alle winden mee, een uiterst lucratieve, maar absurde levenshouding. Mak knutselt net zolang aan zijn verhaal tot het gehoorzaamt aan de economische idealen van het neoliberalisme. Zijn 'geloof in een genadige... milde, liefdevolle God,' heeft van hem een cynicus gemaakt, een man die, terwijl hij een beroep doet op de Verlichting, overal de prijs van weet, maar van niets de werkelijke waarde, met als gevolg dat hij geen enkele moeite heeft om zichzelf telkens weer tegen te spreken, om zodoende een systeem mogelijk te maken dat 'conforms exactly to the demands of the economic system,' waarvan de resultaten in schril contrast staan met zijn publiekelijk beleden christelijke idealen. In dit opzicht wijkt het Orakel van Bartlehiem geenszins af van de andere 'linkse' collaborateurs van de Nederlandse 'politiek-literaire elite.' Het kan dan ook niemand verbazen dat de journalist die een decennium geleden nog bij hoog en bij laag volhield dat 'Europa als economische eenheid... een eind op weg' was, in juni 2015 plotseling meedeelde:
Een Grexit lijkt me niet alleen onvermijdelijk, maar ook wenselijk, hoe groot en onvoorspelbaar de geopolitieke gevolgen ook kunnen zijn. Griekenland kan domweg niet meedoen met de toppers. De eurozone moet sterk en stabiel zijn,
waaraan hij in Trouw, met een typisch Makkiaanse eufemisme, toevoegde:
Zo'n exit zullen we zorgvuldig moeten omzwachtelen,
zodat de schijn van 'humanitaire' normen en waarden overeind kunnen blijven. Volgens mijn oude vriend Geert, die met opvallende regelmaat achter de feiten aan loopt en al die jaren niet doorhad dat de neoliberale ideologie desastreus uitwerkte, is 'Griekenland' ineens
een premodern land. Het is redelijk corrupt, heeft een nauwelijks functionerend belastingsysteem, heeft niets op orde behalve de pensioenen, en zelfs die niet echt. Syriza vlucht in de aanval, met een actievoerdersheroïek die volgens mij averechts werkt. Ze maakt de ene tactische blunder na de andere.
Net als zijn vader, staat Geert Mak, zodra het erop aan komt voor helemaal niets. Omdat zowel zijn christendom als zijn Verlichting hem geen enkel houvast geeft zodra er een crisis uitbreekt, is hij onmiddellijk bereid al zijn normen en waarden overboord te zetten, en staat nu ook de zoon met lege handen. Als zelfbenoemde 'chroniqueur van zijn tijd,' is ook bij hem sprake van wat Catrinus Mak zijn 'tijdgebonden schuld' noemde, een eufemisme voor collaboratie met een verwerpelijke ideologie. Deze doortrapte houding verklaart tevens het feit dat Mak's bestseller De eeuw van mijn vader (1999) zijn best verkochte boek in Nederland is. Het conformisme is hier als het ware genetisch vastgelegd in de volksaard, en dus: zo vader, zo zoon. Solidair zijn de Makkianen alleen met zichzelf, en met het neoliberalisme van de gevestigde 'orde,' één van de meest gebruikte begrippen in Geert Mak's vocabulair. Zijn wereldbeeld is in wezen totalitair, zijn God lijkt de mens te hebben voorbeschikt. Vandaar dat Geert Mak in één adem kan waarschuwen voor wat hij het 'grootkapitaal' noemt en 'waar je niks tegen kunt doen,' om vervolgens te pleiten voor blijvende steun aan het 'grootkapitaal,' aangezien 'Jorwert zonder Brussel' onmogelijk zou zijn. Hij ziet hierin geen paradox. In zijn gelijk geschakeld bewustzijn bestaat geen tegenstrijdigheid. En omdat voor hem alles even waar is, is niets meer waar. Geert Mak is zeker niet de enige die aan deze vorm van schizofrenie lijdt. Zo geeft de Amerikaanse boer en gerespecteerde auteur Wendell Berry zijn Life Is A Miracle. An Essay Against Modern Superstition (2001) een illustrerend voorbeeld aan de hand van het boek Consilience (1998) van de vooraanstaande Amerikaanse bioloog, professor E.O. Wilson. Berry wijst erop dat de door Wilson zo geprezen postmoderne universiteit
enforces obedience, not to the academic ideal of learning and teaching what is true, as a community of teachers and scholars passing on to the young the knowledge of the old, but obedience rather to the industrial economic ideals of high productivity and constant innovation... Mr. Wilson in his counsel to the young is, in fact, helping to perpetuate a system of education that conforms exactly to the demands of the economic system the effects of which, as a conservationist, he so much regrets. The 'cutting edge' of science (de voorhoede, aldus Wilson. svh) is not critical or radical or intellectually adventurous. The 'cutting edge' of science is now fundamentally the same as the cutting edge of product development. The university emphasis upon productivity and innovation is inherently conventional and self-protective. It is part and parcel of the status quo. The goal is innovation but not difference. The system excises to prevent 'academic freedom' from causing unhappy surprises to corporations, governments, or university administrators.
The present conformity between science and the industrial economy is virtually required by the costliness of the favored kinds of scientific research and the consequent dependence of scientists on patronage. Mr. Wilson writes that 'Science, like art, and as always through history, follows patronage.'
Door Mak's flexibel conformisme geniet hij de patronage van zowel de mainstream die zijn boeken koopt als het establishment dat zijn boeken prijst, maar net als in het geval van E.O. Wilson is zijn claim als opiniemaker de 'voorhoede' te zijn, slechts gebaseerd op bluf. Ook hij staat in dienst van de elite, hetgeen natuurlijk zijn materialistische zienswijze voor een groot deel kleurt. Wendell Berry:
Even I know of some scientists whose work did not 'follow patronage,' and there certainly have been artists whose work did not, but this statement seems generally true of modern science. And on page 157, Mr. Wilson elaborates; there is, he says, 'a cardinal principle in the conduct of scientific research: Find a paradigm for which you can raise money and attack with every method of analysis at your disposal.' This principle, in effect, makes the patron the prescriber of the work to be done. It would seem to eliminate the scientist as a person or community member who would judge whether or not the work ought to be done. It removes the scientist from the human and ecological circumstances in which the work will have its effect, and which should provide one of the standards by which the work is to be judged; the scientist is thus isolated, by this principle of following patronage, in a career with a budget. What this has to do with the vaunted aim of pursuing truth cannot be determined until one knows where the money comes from and what the donor expects. The donor will determine what truth (and how much) will be pursued, and how far, and to what effect. The scientist, having succeeded or failed with one paradigm, will then presumably be free to find another, and another patron.
In de mainstream-journalistiek leidt het patronaat tot de oude regel: wiens brood men eet diens woord men spreekt. Permanente structurele kritiek op de gevestigde orde is in de commerciële media absoluut onmogelijk, om de simpele reden dat zij voor meer dan de helft afhankelijk zijn van reclamegelden of, in het geval van de omroepen, van belastinggeld en reclame-opbrengsten. Het spreek voor zich dat het bedrijfsleven en de staat dissidente visies niet zal financieren. Integendeel zelfs. Ze doen er alles aan te voorkomen dat de huidige wanorde wezenlijk zal worden bekritiseerd. Binnen deze 'orde' functioneren de Makkianen moeiteloos, zijn ze graag geziene gasten op televisie en krijgen ze alle ruimte in de kranten en weekbladen. In dat opzicht functioneert het huidige bestel totalitair. Als Mak al tot een 'voorhoede' zou behoren, dan is dit de voorhoede van de volledig gedisciplineerde massamens. De Nederlandse cultuur-filosoof Ton Lemaire schreef in dit verband over de Franse cultureel-antropoloog Claude Lévi-Strauss, die wordt ‘beschouwd als een van de grote denkers van de twintigste eeuw,’
Lévi-Strauss prijst de Indianen dat ze de vooruitgang geweigerd hebben die het Westen hen heeft opgedrongen. Hij besluit zijn inaugurele reden met een dankwoord aan deze Indianen, ‘wier duistere vasthoudendheid ons nog het middel biedt om aan de feiten omtrent de mens hun ware dimensies toe te kennen.' Als antropoloog wil hij slechts hun leerling en getuige zijn, want in het ‘arme weten’ dat zij hem hebben geleerd, is toch het essentiële gelegen dat hij aan anderen moet doorgeven. Het is de taak van de antropoloog om te getuigen van de permanente mogelijkheden van de mens, van de oorspronkelijke rijkdom en verscheidenheid van culturen die nog niet helemaal genivelleerd zijn door de inbreuk van onze beschaving, maar hij kan die waakzaamheid alleen betrachten dankzij mensen die in enkele uithoeken van de wereld ‘koppig weerstand hebben geboden aan de geschiedenis.'
Maar voor een dergelijk alternatief is in een totalitaire ideologie geen millimeter ruimte, en vandaar dat Mak, als propagandist van het neoliberale geloof, verklaart:
Een Grexit lijkt me niet alleen onvermijdelijk, maar ook wenselijk, hoe groot en onvoorspelbaar de geopolitieke gevolgen ook kunnen zijn.
De 'geopolitieke gevolgen' voor de neoliberale elite zijn voor de miljonair Mak veel belangrijker dan de 'gevolgen' voor de Griekse bevolking. De New York Times meldde daarover op 11 juli 2015 'Greece Financial Crisis Hits Poorest and Hungriest the Hardest.' En hoewel mijn oude vriend sinds enige tijd weer gelooft 'in een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God,' en hij 'die genade' wil overbrengen op zijn 'medemensen,' en benadrukt 'dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God,' en niet te vergeten, deze vuistregel hem 'soms een gevoel van verantwoording' geeft, lijkt zijn 'milde, liefdevolle God' toch veel meer op de gereformeerde, oud-testamentische God der Wrake van zijn vader, die op zijn beurt het goedkeurde dat joden in de jaren dertig uit het openbare leven werden gestoten, zoals nu de Grieken uit de Europese Gemeenschap zullen worden gestoten, tenzij ze de draconische eisen van de EU braaf slikken. Zondag 12 juli 2015 berichtte de NOS:
De Engelse krant The Guardian citeert op zijn website een EU-functionaris die spreekt van 'uitgebreide mentale waterboarding' van Griekenland. De krant omschrijft het steunpakket dat ter tafel ligt, het derde in vijf jaar tijd, als 'een draconisch pakket bezuinigingsmaatregelen dat neerkomt op het inleveren van de financiële soevereiniteit' van Griekenland, in ruil voor het vermijden van een Grexit. De openingskop van de papieren krant zal morgenochtend luiden 'Europa neemt wraak op Tsipras.'
Het Duitse weekblad Der Spiegel omschrijft het voorstel aan Griekenland als 'een catalogus van wreedheden.' 'De ministers van Financiën hebben hun eisen op vier pagina's verwoord. Het document leest alsof ze hoe dan ook geen akkoord willen bereiken.'
Ook persbureau Bloomberg ziet de voorstellen als een vernedering van de Grieken. 'EU eist complete overgave van Tsipras.'
En de vooraanstaande Amerikaanse econoom Paul Krugman schrijft in zijn column in The New York Times: 'De lijst met eisen van de Eurogroep is waanzin. Dit is pure wraakzucht, totale verwoesting van de nationale soevereiniteit, zonder enige hoop op verbetering.'
Maar dit soort humanitaire argumenten spelen bij de godsvruchtige Mak geen rol, hij gaat akkoord met 'pure wraakzucht' en 'totale verwoesting,' en met de 'catalogus van wreedheden' van het neoliberale 'Brussel' dat zijn 'Jorwert' in stand moet houden. De 'uitgebreide mentale waterboarding' neemt hij op de koop toe, zolang hij en zijn 'elite' er maar beter van worden. Het uitstoten van Griekenland is volgens de EU-propagandist net zo 'onvermijdelijk' als dat een appel uit een boom valt, kortom een natuurwet. Niet de democratie bepaalt de werkelijkheid, maar de onwrikbare, neoliberale wetten van het bureaucratische 'Brussel,' aldus het corrupte Makkiaanse wereldbeeld. Hier doet zich een griezelig fenomeen voor, vandaag de dag is de politieke en economische macht in staat een hele groep burgers buiten het systeem te plaatsen, in dit geval de Griekse bevolking. Over het verschijnsel uitstoting schreef de rechtsfilosofe Heikelien Verrijn Stuart in het jubileum-boek Bouwen aan Vrede - Het Vredespaleis 1913 - 2013 - Honderd jaar werken aan vrede door recht:
Het was de filosofe Hannah Arendt die al kort na de Tweede Wereldoorlog betwijfelde of een wereld omspannende rule of law een werkelijke verandering zou betekenen:
‘Zelfs als een wereldregering denkbaar zou zijn is er geen zekerheid dat recht het equivalent van goed zal zijn en dat niet op een goede dag de mensheid heel democratisch zal vaststellen dat het over het geheel gezien beter zou zijn bepaalde onderdelen ervan te liquideren.’
Als de machteloze niet doet wat de macht beveelt dan volgt als straf de 'uitgebreide mentale waterboarding' of volledig uitstoting uit de Europese Gemeenschap. Het is dit bestel dat opiniemaker Geert Mak steunt met zijn 'weke sentiment,' zoals de cultuurcriticus, wijlen Michaël Zeeman, Mak's werk treffend omschreef. Misschien wel het allerergste is dat hij, zo weet ik uit vele gesprekken met hem, nagenoeg niets van de huidige kapitalistische economie weet en nog minder ervan begrijpt, waardoor hij pas in 2013, op 65-jarige leeftijd, tot de ontdekking kwam dat, ik citeer,
[e]r machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend,
maar die nu, twee jaar later, opnieuw met evenveel stelligheid propaganda maakt voor het neoliberale model. Zonder overdrijven kan worden gesteld dat Mak als instrument functioneert van het patronaat dat hem financiert. Bijna alles wat hij beweert blijkt bij nader inzien een leugen te zijn. Zijn blikveld strekt niet verder dan zijn eigen onmiddellijke belang.
In zijn in 1986 verschenen boek De Indiaan in ons bewustzijn. De ontmoeting van de Oude met de Nieuwe Wereld laat Ton Lemaire zien hoe door de moderne geschiedenis heen ‘de westerse beschaving essentieel de ontkenning van de Ander’ is ‘en dus per definitie’ gericht is op de vernietiging van die ‘Ander,’ zodra die weigert het kapitalistische expansionisme gehoorzaam te aanvaarden. Vanuit dit besef moet Mak's kwalificatie worden beoordeeld dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent’ fungeerde. Het is de ‘orde’ van de blanke christen die zijn economische heerschappij al eeuwenlang met geweld wereldwijd afdwingt middels genocide en het vernietigen van andere culturen die door klimatologische en geologische omstandigheden gedwongen andere overlevingsstrategieën hebben ontwikkeld en andere mythen hebben verzonnen om zin en betekenis te geven aan hun bestaan. Lemaire stelt in zijn voorwoord dat de
Geschiedenis ons leert dat Europeanen, en later Amerikanen, zo lang mogelijk geprobeerd hebben om die Anderen in westerse categorieën en termen te vatten en op een of andere manier te assimileren aan hun behoeften en verlangens, hun vooronderstellingen en vooroordelen en zelfs hun mythologie en utopie. Filosofen blijken zich daarbij nauwelijks in gunstige zin van de niet-filosofen te onderscheiden.
Het is precies dit wat de journalist Geert Mak deed toen hij in de nazit van zijn Abel Herzberg-lezing het blanke, grijsharige mainstream-publiek meedeelde dat de Europese Unie in de toekomst een goed voorbeeld is voor de rest van de wereld en wel omdat
we (de blanke imperialisten. svh) het héél belangrijk [vinden] dat ook de doorsnee bevolking een redelijk goede levenskwaliteit heeft. In andere continenten denkt men daar héél anders over. Ik realiseer mezelf dat we meer Europese waarden delen dan we beseffen.
Na vijf eeuwen kolonialisme en neo-kolonialisme is nog steeds niet het blanke superioriteitsgevoel uitgewoed waarop Mak's racisme is gebaseerd. Gezien het impliciete en soms expliciete racisme van de Makkianen is het verklaarbaar waarom de Raad van Europa op dinsdag 15 oktober 2013 waarschuwde dat
The Netherlands should do more to stop racism. The Netherlands needs to do more to tackle racism in Dutch society and should draw up a national strategy to combat racial discrimination, according a Council of Europe commission.
De toenmalige nationale ombudsman, Alex Brenninkmeijer, liet tegelijkertijd weten dat het 'Racisme in Nederland onbespreekbaar' is in zowel de politiek als in de commerciële massamedia. Brenninkmeijer sprak ‘over de onwil van politiek en media om het probleem serieus te nemen,’ en stelde:
We moeten het goede voorbeeld geven alleen al omdat de Raad van Europa ook kritisch is over Rusland. Als je verwacht dat Rusland zich wat aantrekt van kritiek op de mensenrechtensituatie dan moet je het zelf natuurlijk ook doen. Je moet je dan afvragen of er maatregelen genomen moeten worden, of je misschien zit te slapen op een aantal punten.
De belangrijkste overweging is eigenlijk een reflex op wat je in onze samenleving ziet en wat nauwelijks besproken kan worden. Dat is dat het politieke tij in Nederland discriminatoir is, dat het politieke tij in Nederland racistisch is. Dan heb ik het niet over één politieke partij maar integraal, de stemming in Den Haag is tegen vreemdelingen, is tegen het buitenland. Nederland is erg populistisch en erg nationalistisch en als je het bijvoorbeeld aan de Organisatie voor Europese Samenwerking vraagt dan staat Nederland in Europa op de derde plaats, na Griekenland en Oostenrijk, als het gaat om het discrimineren van mensen.
Maar dit racisme herkennen de Makkianen niet. De mens in antropologische zin bestaat niet in het bewustzijn van Geert Mak, het individu is voor hem slechts een afgeleide van het politieke en het economische bestel, het individu bestaat bij hem alleen als massa die consumeert en beheerst moet worden via ‘Brussel.’ Desondanks heeft de blanke, christelijke, kapitalistische ‘orde’ het verlangen naar vrijheid en oorspronkelijkheid niet volledig de kop in weten te drukken. De cultureel antropoloog Lemaire merkt met betrekking tot de Ander dan ook op:
Ons westerse bewustzijn blijkt hun inheems bewustzijn niet te hebben kunnen uitwissen, ondanks eeuwen ontkenning, minachting en dominantie van de westerse markt en civilisatie.
De Ander, de dissident, beschikte over een veel breder bewustzijn, waardoor
[e]verything was possessed of personality, only differing from us in form. Knowledge was inherent in all things. The world was a library and its books were the stones, leaves, grass, brooks, and the birds and animals that shared, alike with us, the storms and blessings of earth. We learned to do what only the student of nature ever learns, and that was to feel beauty. We never railed at the storms, the furious winds, and the biting frosts and snows. To do so intensified human futility, so whatever came we adjusted ourselves, by more effort and energy if necessary, but without complaint.
Even the lightning did us no harm, for whenever it came too close, mothers and grandmothers in every tipi put cedar leaves on the coals and their magic kept danger away. Bright days and dark days were both expressions of the Great Mystery, and the Indian reveled in being close to the Great Holiness. Observation was certain to have its rewards. Interest, wonder, admiration grew, and the fact was appreciated that life was more than mere human manifestation; it was expressed in a multitude of forms.
This appreciation enriched Lakota existence. Life was vivid and pulsing; nothing was casual and commonplace. The Indian lived -- lived in every sense of the word -- from his first to his last breath,
aldus een van de grote denkers onder de Indiaanse volkeren, Chief Luther Standing Bear, een Teton Sioux, die er voorts op wees dat ‘as a child I understood how to give, I have forgotten this grace since I have become civilized.’ Hoe wijs zijn woorden waren blijkt ook wanneer wij zijn treffende beschrijving vergelijken met de ééndimensionale schraalheid van Geert Mak’s beeld van de werkelijkheid, wanneer hij stelt dat er ‘Geen Jorwert' meer mogelijk is 'zonder Brussel.’ Voor hem is er alleen nog leven in 'Jorwert,' wanneer dat wordt geordend door het neoliberale bolwerk ‘Brussel.’ Een ander bewustzijn is voor hem en de andere Makkianen ondenkbaar. Het laat zien hoe totalitair en verpolitiekt hun opvattingen zijn, hoe onverdraagzaam ze staan tegenover elk ander bewustzijn, en hoe angstaanjagend beperkt hun verbeeldingskracht is.
Ze weigeren te beseffen dat hun neoliberaal kapitalisme de mens en de natuur uitbuit en massaal ontwricht. Het was ook niet verwonderlijk dat Mak tijdens zijn optreden niet naar wijlen Abel Herzberg verwees, de joods Nederlandse jurist en auteur, naar wie de Abel Herzberg-lezing is vernoemd. Uit gesprekken met Mak weet ik dat hij Herzberg’s werk niet bestudeerd heeft. En toen tegen het einde van de avond in de Rode Hoed één van de aanwezigen vroeg wat Mak’s betoog te maken had met hetgeen Herzberg had geschreven, zei Mak dat hij ‘in de geest van Abel Herzberg’ had gesproken. Dat was evenwel niet het geval omdat Herzberg juist tegen het totalitaire element in de westerse cultuur had gestreden. In 1984 interviewde ik hem voor de VPRO-Radio. De man die het concentratiekamp Bergen-Belsen had overleefd, was toen 90 jaar oud en geestelijk springlevend. Over de situatie in Nederland tijdens de nazi-bezetting zei hij:
Gewone mensen konden in die condities niet in opstand komen. Bovendien waren er talloze mensen die gebiologeerd raakten door de macht die werd uitgeoefend. Dat is ook een element van de grootste betekenis. Ik geloof zelfs dat er een soort van haat-liefde verhouding bestond tegenover de onderdrukker. Dat was het. De macht imponeert! Zo waren er bijvoorbeeld mensen in de joodse raden die werkelijk geïmponeerd waren door de macht. En daar kwam bij de kwestie van: kan ik mezelf redden? De Duitsers hebben de joden de mogelijkheid gelaten om zelf de volgorde van de deportaties te bepalen, en zo ontstond er een strijd over de volgorde. Laat de ander maar eerst gaan. Het was allemaal verschrikkelijk. Neem nu mijzelf. Ik was bijna 50 jaar oud, getrouwd, drie kinderen. Wat moest ik doen? Vergeet niet, we waren de legaliteit gewend, de mentaliteit was dat je deed wat er van bovenaf gezegd werd. Dat kun je toch niet van de ene op de andere dag veranderen? Zelfs de tegenstanders van de joodse raden hebben toch geen verzet gepleegd. De Duitse communisten zijn toch niet in opstand gekomen, en de sociaal-democraten niet, en ook de christenen zijn niet in opstand gekomen. Er was toch niermand die hielp? Je levert je er niet aan over, je legt je erbij neer. Je kunt niet anders! Bovendien, de meeste mensen zijn toch geen helden? Dat is toch niet waar. De meeste mensen zijn gewoon lafaards, verreweg de meeste mensen. Die durven niet. Hoeveel zijn er ook niet verraden? En de ethiek? Die speelt alleen de rol dat je dit natuurlijk afkeurt, maar verder niet. Het is het geweten tegenover de gewetenlozen. Wie heeft de macht? Natuurlijk zijn er helden geweest, maar te weinig. Zo is dat gebeurt.
Abel Herzberg in Amor Fati (1946):
Wat liggen ze alweer ver achter ons, nietwaar, al die figuren uit de nationaal-socialistische tijd! Niet zo ver, niet zo ver. U kunt ze met de vinger aanwijzen, in besturen, verenigingen, regeringslichamen, op kantoren en fabrieken, onder ambtenaren, militairen, sociale werkers en organisatoren, wie in een concentratiekamp Capo zouden zijn geworden en wie niet.
Had Geert Mak alleen maar Herzberg’s meesterwerk Amor Fati gelezen dan zou hij genoeg aanknopingspunten hebben gevonden die uiterst actueel zijn, zoals deze:
Menige politieke partij heeft op de leegte gespeculeerd en daarmee tijdelijk succes gehad… de mens, die geen overtuiging heeft, en die niet weet, wat hij wil, noch ook voldoende intelligentie bezit om zich een weten te verwerven en die eigenlijk alleen maar wil, dat hij niets behoeft te willen, en die de moed niet opbrengt om iets te begrijpen, die man, die bang is in het donker en bang in het licht, die de schemering lief heeft, waarin hij voort kan dobberen op het ondiepe, modderige slootwater van zijn gevoel (of van dat, wat hij zijn gevoel noemt en wat gemeenlijk niet veel meer is dan een zinnelijke prikkel), dat onvolgroeide kind, dat de angst van zijn jeugd nooit kwijt raakt, die stumper, die eigenlijk ‘doodgewone man’, wat kan hij met zijn angstige, achterdochtige, schichtige en schuchtere ziel in het gewoel van de wereld anders doen dan zich te laten biologeren door de schijnwerpers van de altijd weer opkomende krachtpatserij, dan eens van keizers en dan weer van revolutionairen? Is hij slecht, die ‘doodgewone man’? Welnee. Is hij goed? Ook niet. Hij is geen van beide en beide tegelijk. Hij is een beetje wreed tegen een vlieg en sentimenteel tegen een muis. En nu hebben ze hem gezegd, dat hij sterk is en dat kracht is: ‘als je niet bang bent voor bloed’ en nu is hij niet bang. Dat wil zeggen, hij is vreselijk bang en juist daarom slaat hij er maar op los. Hij heeft angst voor zijn angst en dat noemt hij moed.
Zou Geert Mak absoluut niets in deze beschrijving hebben herkent? Diametraal tegenover zijn etnocentrisme staat Herzberg’s kosmopolitisme, het vermogen om zich te verplaatsen in de Ander. Op die wijze kon hij beter dan menigeen de nazi portretteren:
Deze nationaal-socialistische beweging was een verzet tegen de cultuur, was niet alleen een verzet tegen het jodendom. De tweede pijl was voor het christendom bestemd. Hitler heeft gezegd: ‘De jood zit altijd in ons.’ En de jood kan zeggen: ‘De heiden zit altijd in ons.’ Tenminste, onbewust. Er zitten elementen in ons waar we ons niet van bewust zijn. ‘Das Unbehagen der Kultur’ heeft Freud het genoemd. Waarom dat onbehagen bestaat? Omdat de mens zo nodig moet oorlogvoeren, omdat hij roven moet, omdat hij doodschieten moet. Daarom! Omdat hij de macht moet hebben. Dat is het verzet tegen de cultuur. Omdat hij de mensenliefde niet verdragen kan. Omdat hij haten moet. Omdat hij zijn macht moet uitleven. Omdat hij de eerste moet zijn. Omdat hij rijkdom wil hebben die een ander heeft en hij niet. Daarom. Cultuur is helemaal geen ideaal voor hem. Integendeel, dat is zijn vijand. En wat is er na de Duitse nederlaag gebeurd in bijvoorbeeld Argentinië? Wat is er Chili gebeurd? Wat is er in Vietnam gebeurd door de Amerikanen? En in andere landen? Wat gebeurt er nog? Waar is de cultuur? Wat betekent democratie anders dan dat cultuur tot gelding komen kan? En als je de democratie opheft dan kan dit niet meer. Dat is het. Democratie is niet alleen een kwestie van de meerderheid hebben om te kunnen regeren. Democratie wil zeggen dat je de cultuur te verdedigen hebt, dat je bepaalde beschavingsnormen in acht hebt te nemen. Als je die niet gebruiken kunt, waar blijf je dan?
Naarmate mijn interview met hem vorderde werd de hoogbejaarde Herzberg steeds woedender op... tja, op wat eigenlijk? Op dat moment wist ik het niet precies. Zijn vrouw, die naast hem zat te breien of te haken, ik weet het niet meer precies, en voor koekjes en thee had gezorgd, probeerde hem te kalmeren. Nu, bijna drie decennia later, denk ik dat hij woedend was op het feit dat de mens niets van de geschiedenis heeft geleerd. Helemaal niets. Op een bepaald moment riep hij uit:
Het is toch een schandaal, nietwaar, het is toch eenvoudig een menselijk schandaal, dat na alles wat er is gebeurd wij nu bang moeten zijn voor een Derde Wereldoorlog, en wat voor een oorlog! En jij spreekt van geweten en cultuur. Of die kernwapens nodig zijn of niet laat ik daar, maar met beschaving heeft het niets te maken. Daar zijn wij het over eens. Waar dat allemaal vandaan komt? Uit de bestialiteit die in ons leeft. Van de misdaad begrijpen we toch eigenlijk niks? We proberen het te controleren, we constateren het, maar we begrijpen er toch niks van. Het is niet zo eenvoudig om een mens te zijn. Maar de mens kan wel degelijk zijn eigen bestialiteit bedwingen, door opvoeding, door wijsheid, door zelfbeheersing, door te weten dat je niet zo’n voortreffelijke meneer bent als je denkt dat je bent. Je kunt fatsoenlijk zijn. De mensheid kan de Derde Wereldoorlog voorkomen. Daar hebben ze het vermogen toe. En als ze die oorlog niet voorkomen dan zijn ze het niet waard om geen oorlog te krijgen.’
Maar voor deze wijsheden van een oude man die uit ervaring sprak, het allemaal had meegemaakt, op het nippertje aan de heart of darkness was ontsnapt, en vervolgens in een cultuurarme consumptiemaatschappij leefde, had Geert Mak in zijn Abel Herzberglezing geen tijd en geen belangstelling. Hij stond en zat daar in de Rode Hoed om alleen maar zijn Europa te verkopen, dat hem zoveel aanzien en geld had opgeleverd. Hij had geen ‘ruimte’ om over de ook door hemzelf geconstateerde ‘ernstige morele crisis’ uit te wijden, nota bene het onderwerp waarover Herzberg zo treffend heeft geschreven en die ten grondslag ligt aan de huidige krediet- en economische crises. Mak had kunnen refereren aan Herzberg’s opmerking tegenover mij dat ‘kernwapens’ niets ‘met beschaving te maken’ hebben. Ik neem dit bewust als voorbeeld omdat Mak kernwapens moeiteloos wist in te passen in de ‘morele orde’ van Europa. Ondanks het feit dat de JSF kernwapen-taken krijgt, verklaarde Geert Mak dat de aanschaf van de Joint Strike Fighter niet ‘puur op nationaal niveau’ moet worden gevoerd, aangezien ‘we zeker, ik denk, een jaar of vijftig de gevolgen ervan [zullen] merken,’ en ‘ja, dan moet je die Europese dimensie, die Europese defensiedimensie onvermijdelijk daar in betrekken.’ Mak's advies komt er concreet op neer dat het neoliberale ‘Brussel,’ met zijn 20 lobbyisten op iedere Europarlementariër, een beslissende stem moet krijgen. Hoewel het Europarlement, volgens Mak zelf, niet ‘zoveel in de melk heeft te brokkelen,' en 'binnen de EU een minstens zo omvangrijk democratisch tekort [schuilt],’ pleitte hij niet voor meer democratische controle, maar juist voor minder democratische controle op de aanschaf van een ‘volgende-generatie’-gevechtstoestel, die uitgerust met kernwapens ontelbare slachtoffers kan veroorzaken, en dat allemaal in het kader van wat Mak de ‘Europese defensiedimensie’ noemde. Omdat de politieke, militaire en economische elite in Nederland geen ware publieke discussie wil, bleef tot voor kort onbesproken dat ‘zonder de JSF Nederland haar nucleaire NAVO-taak niet [kan] uitvoeren. Maar daar hoor je de regeringspartijen niet over,’ zoals Vrij Nederland op 14 oktober 2013 bekend maakte. Ook Geert Mak zweeg hierover omdat het niet past in zijn pro-EU en pro-NAVO propaganda.
Geert Mak, die zich tijdens de Abel Herzberg-lezing zo bezorgd had uitgelaten over wat hij de ‘ernstige morele crisis,’ noemde, die ‘een catastrofaal effect kan hebben op met name jongere generaties,’ vond het kennelijk tegelijkertijd ‘moreel’ acceptabel kernwapens in te zetten, net zoals zijn vader het in 1936 het moreel 'tolerabel' vond dat joden uit de publieke ruimte werden geweerd. De JSF-aanschaf is te belangrijk voor de ‘Europese defensiedimensie’ om, volgens hem, te worden overgelaten aan alleen Nederlandse volksvertegenwoordigers. Mak verzuimde erbij te melden dat als de NAVO kernwapens gaat inzetten, de ‘vijand’ op zijn beurt natuurlijk de West-Europese bevolking zal proberen te treffen met massavernietigingswapens. En juist daarom moet dit niet op ‘puur nationaal’ maar ook op ‘supra-nationaal’ niveau worden beslist. Pas dan kan namelijk het besluit relatief probleemloos erdoor worden gedrukt. Ook dit is een illustratie van het conformisme van de Makkianen die zonder gewetenswroeging het totalitaire denken blijven ondersteunen. En waarom? Uiteindelijk uit angst, al millennia lang de belangrijkste drijfveer van het blanke, christelijke Europa, angst voor de natuur, angst voor de mens, en angst voor de gigantische leegte die de westerse cultuur heeft geschapen. Deze cultuur is als gevolg van de angst die mensen blind maakt en de hovaardij van zowel het christendom als de Verlichting al vele eeuwen irrationeel, gemotiveerd door begeerte naar meer. Ze kent in feite geen logica zoals blijkt uit de volgende anekdote, verteld door het Indiaanse opperhoofd, de befaamde Chief Joseph:
I said to General Howard, ‘I am ready to talk today. I have been in a great many councils, but I am no wiser. We are all sprung from a woman, although we are unlike in many things. We cannot be made over again. You are as you were made, and as you were made you can remain. We are just as we were made by the Great Spirit, and you can cannot change us. Then why should children of one mother and one father quarrel? Why should one try to cheat the other? I do not believe that the Great Spirit gave one kind of men the right to tell another kind of men what they must do.’
General Howard replied: ‘You deny my authority, do you? You want to dictate to me, do you?’
Then one of my chiefs -- Too-hool-hool-suit -- rose in the council and said to General Howard, ‘The Great Spirit Chief made the world as it is, and He wanted it, and He made a part of it for us to live upon. I do not see where you get authority to say that we shall not live where He placed us.’
General Howard lost his temper and said, ‘Shut up! I don’t want to hear any more of such talk. The law says you shall go upon the reservation to live, and I want you to do so. But you persisit in disobeying the law. If you do not move, I will take the matter into my own hand and make you suffer for your disobedience.’
Deze ontmoeting vond plaats in 1877, maar de ‘logica’ of juist het ontbreken ervan, is nu meer dan 138 jaar later nog steeds het geval zodra de westerse macht zich gedwarsboomd voelt of daadwerkelijk gehinderd wordt bij het verwezenlijken van haar economische of geopolitieke ambities, zoals we in Irak kunnen zien, in Afghanistan, en Oekraïne. Voor Washington en ‘Brussel’ is nog steeds de logica van het geweld het criterium bij uitstek, niet de kracht van rationele argumenten. Vandaar de noodzaak van de aanschaf van de geavanceerde Joint Strike Fighter, om de kernbom-taken te kunnen uitvoeren. Nog steeds weigert Geert Mak met zijn racistisch eurocentrisme de lessen uit de geschiedenis te trekken. De Makkianen en hun mainstream-publiek weigeren de werkelijkheid te zien. Uit angst. 2000 jaar christendom heeft de westerling verstijfd van angst.
Mak's 'Weke sentiment.'
JULY 13, 2015
http://www.counterpunch.org/2015/07/13/the-problem-of-greece-is-not-only-a-tragedy-it-is-a-lie/
JULY 13, 2015
The Problem of Greece is not Only a Tragedy: It is a Lie
An historic betrayal has consumed Greece. Having set aside the mandate of the Greek electorate, the Syriza government has willfully ignored last week’s landslide “No” vote and secretly agreed a raft of repressive, impoverishing measures in return for a “bailout” that means sinister foreign control and a warning to the world.
Prime Minister Alexis Tsipras has pushed through parliament a proposal to cut at least 13 billion euros from the public purse – 4 billion euros more than the “austerity” figure rejected overwhelmingly by the majority of the Greek population in a referendum on 5 July.
These reportedly include a 50 per cent increase in the cost of healthcare for pensioners, almost 40 per cent of whom live in poverty; deep cuts in public sector wages; the complete privatization of public facilities such as airports and ports; a rise in value added tax to 23 per cent, now applied to the Greek islands where people struggle to eke out a living. There is more to come.
“Anti-austerity party sweeps to stunning victory”, declared a Guardian headline on January 25. “Radical leftists” the paper called Tsipras and his impressively-educated comrades. They wore open neck shirts, and the finance minister rode a motorbike and was described as a “rock star of economics”. It was a façade. They were not radical in any sense of that cliched label, neither were they “anti austerity”.
For six months Tsipras and the recently discarded finance minister, Yanis Varoufakis, shuttled between Athens and Brussels, Berlin and the other centres of European money power. Instead of social justice for Greece, they achieved a new indebtedness, a deeper impoverishment that would merely replace a systemic rottenness based on the theft of tax revenue by the Greek super-wealthy – in accordance with European “neo-liberal” values — and cheap, highly profitable loans from those now seeking Greece’s scalp.
Greece’s debt, reports an audit by the Greek parliament, “is illegal, illegitimate and odious”. Proportionally, it is less than 30 per cent that of the debit of Germany, its major creditor. It is less than the debt of European banks whose “bailout” in 2007-8 was barely controversial and unpunished.
For a small country such as Greece, the euro is a colonial currency: a tether to a capitalist ideology so extreme that even the Pope pronounces it “intolerable” and “the dung of the devil”. The euro is to Greece what the US dollar is to remote territories in the Pacific, whose poverty and servility is guaranteed by their dependency.
In their travels to the court of the mighty in Brussels and Berlin, Tsipras and Varoufakis presented themselves neither as radicals nor “leftists” nor even honest social democrats, but as two slightly upstart supplicants in their pleas and demands. Without underestimating the hostility they faced, it is fair to say they displayed no political courage. More than once, the Greek people found out about their “secret austerity plans” in leaks to the media: such as a 30 June letter published in the Financial Times, in which Tsipras promised the heads of the EU, the European Central Bank and the IMF to accept their basic, most vicious demands – which he has now accepted.
When the Greek electorate voted “no” on 5 July to this very kind of rotten deal, Tsipras said, “Come Monday and the Greek government will be at the negotiating table after the referendum with better terms for the Greek people”. Greeks had not voted for “better terms”. They had voted for justice and for sovereignty, as they had done on January 25.
The day after the January election a truly democratic and, yes, radical government would have stopped every euro leaving the country, repudiated the “illegal and odious” debt – as Argentina did successfully — and expedited a plan to leave the crippling Eurozone. But there was no plan. There was only a willingness to be “at the table” seeking “better terms”.
The true nature of Syriza has been seldom examined and explained. To the foreign media it is no more than “leftist” or “far left” or “hardline” – the usual misleading spray. Some of Syriza’s international supporters have reached, at times, levels of cheer leading reminiscent of the rise of Barack Obama. Few have asked: Who are these “radicals”? What do they believe in?
In 2013, Yanis Varoufakis wrote: “Should we welcome this crisis of European capitalism as an opportunity to replace it with a better system? Or should we be so worried about it as to embark upon a campaign for stabilising capitalism? To me, the answer is clear. Europe’s crisis is far less likely to give birth to a better alternative to capitalism …
“I bow to the criticism that I have campaigned on an agenda founded on the assumption that the left was, and remains, squarely defeated …. Yes, I would love to put forward [a] radical agenda. But, no, I am not prepared to commit the [error of the British Labour Party following Thatcher’s victory].
“What good did we achieve in Britain in the early 1980s by promoting an agenda of socialist change that British society scorned while falling headlong into Thatcher’s neoliberal trip? Precisely none. What good will it do today to call for a dismantling of the Eurozone, of the European Union itself …?”
Varoufakis omits all mention of the Social Democratic Party that split the Labour vote and led to Blairism. In suggesting people in Britain “scorned socialist change” – when they were given no real opportunity to bring about that change – he echoes Blair.
The leaders of Syriza are revolutionaries of a kind – but their revolution is the perverse, familiar appropriation of social democratic and parliamentary movements by liberals groomed to comply with neo-liberal drivel and a social engineering whose authentic face is that of Wolfgang Schauble, Germany’s finance minister, an imperial thug. Like the Labour Party in Britain and its equivalents among former social democratic parties such as the Labor Party in Australia, still describing themselves as “liberal” or even “left”, Syriza is the product of an affluent, highly privileged, educated middle class, “schooled in postmodernism”, as Alex Lantier wrote.
For them, class is the unmentionable, let alone an enduring struggle, regardless of the reality of the lives of most human beings. Syriza’s luminaries are well-groomed; they lead not the resistance that ordinary people crave, as the Greek electorate has so bravely demonstrated, but “better terms” of a venal status quo that corrals and punishes the poor. When merged with “identity politics” and its insidious distractions, the consequence is not resistance, but subservience. “Mainstream” political life in Britain exemplifies this.
This is not inevitable, a done deal, if we wake up from the long, postmodern coma and reject the myths and deceptions of those who claim to represent us, and fight.
Deze ochtend was de vorige Europese president Herman Van Rompuy (CD&V) te gast bij Radio 1 De Ochtend. Centraal onderwerp van het vragenspel was natuurlijk de Griekse crisis en zijn relatie met de Eurozone en de Europese Unie.
Rond fietsen
Gezien de brandende actualiteit natuurlijk erg logische vragen. Uiteindelijk was het onder zijn voorzitterschap dat Griekenland nu met 1,5 miljoen mensen zit die zelfs geen sociale zekerheid meer hebben, en dat bedelen voor vele gezinnen de hoofdtaak is geworden. Geen werk… dan kan men nog altijd gaan schooien.
En zoals dat gaat vroeg de journalist hem dan erg braafjes of men dat land dan geen te zware besparingen had zitten opleggen. Wat zelfs het IMF zegt! Waarbij Van Rompuy als een volleerd acrobaat eigen aan toppolitici er handig rondfietste. Waarop de journalist nog eventjes een tweede nog bravere poging waagde. Met Van Rompuy die opnieuw in een wijde bocht er van weg wandelde.
Het toont dat Van Rompuy nog steeds een meester van het woord is, dat men als radiojournalist bij de VRT blijkbaar alleen maar poeslief mag zijn voor de gast en vooral dat hij niet inzat met de door het Europees beleid veroorzaakte schrijnende Griekse armoede.
Van Rompuy die theoretisch gedoopt zou moeten zijn in de christelijke caritas wou over die armoede duidelijk niet praten. Te gênant. En de journalist wou geen gedonder met de bazen en boze telefoons van wie weet een Wouter Beke, grand chef van CD&V en een van de architecten van de huidige antivakbondsregering Charles Michel.
Caritas
Maar verrassend is dat niet. Onder Van Rompuy steunde de EU ISIS en al Qaeda in Syrië en in Irak evenals de fascistische knokploegen van o.m. Pravy Sektor in Oekraïne. En in plaats van te streven naar harmonie en de daaruit voortvloeiende economische groei en stijgende welvaart moest hij zo nodig oorlog gaan stoken tegen Rusland.
Caritas zegt U? Een intelligent beleid? Nog in geen 1000 jaren. Het eigen ik, dat telt. Al vernielt men daarvoor onderweg dan maar landen als Griekenland, Syrië, Libië, Oekraïne en Irak. De mensen daar zijn voor een Van Rompuy en consoorten zo te zien toch maar wegwerpproducten.
Ondertussen is op Twitter, mede onder impuls van de Amerikaanse economist Paul Krugman, een grote campagne begonnen onder de titel #ThisIsACoup tegen de arrogantie van Schäuble. Duitse toeristen hadden in het verleden wel eens regelmatig last van onvriendelijke Serviërs met een geheugen. Hetzelfde zal zich ongetwijfeld nu ook gaan voordoen in Griekenland. Dank U Wolfgang Schäuble.
Willy Van Damme
|
4 opmerkingen:
plaatje: 550-1891
Yorgos Kazantzis - Waltz of Utopia
Janneke de Roo - Draai mee met die kermis
Yorgos Kazantzis - Tide
Another ‘Too Big to Fail’ System in G.M.O.s
Just like burning the library of Alexandria?
"The real tragedy of course is not the uncertainty of knowing who to blame for the Library’s destruction but that so much of ancient history, literature and learning was lost forever."!
Neelie Kroes en Louise A Fresco in Juni 2015
Ingebakken ID's...
Ook leuk: https://twitter.com/FoundedHolland/status/594869861190410240
Een reactie posten