Prominente PvdA’ers en GroenLinksers pleiten vandaag in NRC Handelsblad voor linkse machtsvorming. “De linkse partijen moeten gaan samenwerken”, zegt PvdA-voorzitter Hans Spekman. “Laten we alle kinnesinne opzij zetten en de krachten bundelen tegen het grootkapitaal.” Oud-GroenLinks-leider Femke Halsema roept op tot het sluiten van een “links stembusakkoord” bij de volgende verkiezingen.
http://www.nrc.nl/nieuws/2015/04/10/spekman-en-halsema-snel-linkse-samenwerking/?utm_source=email&utm_campaign=nieuwsbrief-20150410&utm_content=Binnenland&utm_term=hoofdartikel
Nu de PVDA dreigt te worden weggevaagd als politiek fenomeen, spreekt de sociaal-democratie ineens weer van 'het grootkapitaal.' Hetzelfde 'grootkapitaal' dat sinds het aantreden van Wim Kok als PVDA-voorman permanent door de sociaal-democraten met hun afbraakbeleid is gesteund, en wel omdat volgens de zakkenvullers 'Er geen alternatief [is] voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben' zijnde het neoliberalisme 'en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.'
MAANDAG 15 APRIL 2013
De Con Man Wim Kok
Als een dief in de nacht verdween hij, de zakkenroller Wim Kok, een van de meest verwerpelijke politici in Nederland van de afgelopen eeuw.
De Volkskrant berichtte:
Wim Kok verdedigt topsalaris
Van onze verslaggevers Douwe Douwes, Robert Giebels op 29 januari '10, 06:00, bijgewerkt 28 januari 2010 21:48
DEN HAAG - In 1994 hekelde hij met het zelfverzonnen ‘exhibitionistische zelfverrijking’ hoge salarissen voor topmannen. Tien jaar later stemde hij in met een 584 procent hogere bonus voor zo’n topman, ING-baas Michel Tilmant. Kortom: oud-premier Wim Kok had de commissie-De Wit donderdag wat uit te leggen.
De acht parlementariërs die oorzaken en gevolgen van de kredietcrisis onderzoeken, hadden drie kwartier een wat getergde Wim Kok voor zich zitten. Het eerste half uur kabbelde voorbij met zijn herinneringen aan de ruim vijf jaar dat hij commissaris was bij bank-verzekeraar ING. Het wachten was op het moment dat gespreksleider Koser Kaya (D66) de link legde tussen zijn in de vorige eeuw geuite en veelbesproken afkeer van enorme inkomens en de ‘zeer forse salarisstijging’ voor heel ING in 2004. Kok gaf daar als ING-commissaris toestemming voor.
Wat volgde was een verklaring van Kok. En daarna nog een, maar dan in iets andere bewoordingen. Aan het eind van de sessie nam commissievoorzitter Jan de Wit (SP) het van de schroomvallige Koser Kaya over. ‘Hoe gemakkelijk bent u van standpunt gewijzigd?’, vroeg De Wit niet geheel waardevrij. ‘Ik heb mijn mening nooit herzien’, zei Kok, waarna hij ten derde male een iets anders geformuleerde verklaring gaf.
Minister-president zijn, is iets geheel anders dan ING-commissaris, probeerde Kok de commissie aan het verstand te peuteren. ‘Ondanks mijn opvattingen over de maatschappelijke wenselijkheid van deze zeer aanzienlijke opwaartse correctie van het beloningspakket’, zei hij , ‘heb ik in het belang van ING geredeneerd, want dat is mijn taak als commissaris.’
ING was in 2004 volgens Kok met alle salarissen ‘lelijk achteropgeraakt bij vergelijkbare Europese banken’. ING kon twee dingen doen. Een ‘inhaaloperatie’ om talenten binnen te houden ‘voor ING en daarmee voor de BV Nederland’, of de ambitie een internationale speler en een financiële sector van wereldklasse te zijn bij het vuilnis te zetten. ING koos het eerste.
En terugkijkend? Er volgde een typische Wim Kok-zucht. ‘Tsjaa, we hadden toen geen keus. ’ Maar om die uit de weg te gaan, en op te stappen als ING-commissaris, overwoog Kok nimmer.
Na die ontboezemingen maakte hij zich uit de voeten en wist de op de vaste plek opgestelde media te omzeilen. Kok bleek nog een geheim gangetje naar de parkeergarage te kennen en verdween.
Eerder al schreef ik dit:
De PVDA probeert wanhopig zich te portretteren als enig serieus alternatief voor mensen die hervormingen voorstaan. Werkelijke hervormingen. Op die manier probeert de PVDA een greep op de macht te houden. Het was de Braziliaanse geleerde Paolo Freire die erop wees dat de macht er altijd op gericht is 'de menselijke kwaliteit de wereld te kunnen "be-denken", te vernietigen.' Daarom schept de macht een mythe, 'een schijnwereld... die tot doel heeft vervreemding en passiviteit te vergroten.' Vandaar ook al hun 'methoden die iedere voorstelling van de wereld als probleem uitsluiten en haar in plaats daarvan als een verstard gegeven laten zien -- als iets waaraan mensen zich uitsluitend als toerschouwers moeten aanpassen.' Met andere woorden: 'de smalle marges van de democratie'. Of zoals zijn opvolger Wim Kok zei: "Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven." En dat besef betitelde de oud-vakbondsman als "de bevrijdende werking van het afschudden van de ideologische veren.' Na zich van de sociaaldemocratische ideologie bevrijd te hebben, omarmde Kok de neoliberale ideologie door in 2003 enkele commissariaten, bij de ING Bank, TPG Post, Shell en de KLM te aanvaarden. Deze commissariaten leidden tot enige opschudding en verontwaardiging, omdat Kok tijdens zijn bewind meerdere malen had afgegeven op bestuurders van grote bedrijven, hen "ordinaire zakkenvullers" had genoemd en hun salarissen een geval van "exhibitionistische zelfverrijking". Als commissaris stemde hij echter in met verdere salarisverhogingen, wat hem op vragen van journalisten en kritiek uit eigen partij kwam te staan.[1] Zijn werk als commissaris legt hemzelf ook geen windeieren: in 2006 verdiende hij €235.000. Dat is 18% meer dan in het jaar ervoor.[2] Naast zijn commissariaten vervult Kok enkele Europese adviesfuncties. Op 10 december 2002 werd Wim Kok benoemd tot Ridder Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau. Op 11 april 2003 werd Wim Kok op voordracht van de ministerraad bij Koninklijk Besluit benoemd tot Minister van Staat. Minister van Staat is een eretitel die in uitzonderlijke gevallen wordt toegekend aan politici of staatslieden (al is het niet ongebruikelijk dat voormalige premiers tot Minister van Staat worden benoemd) Op 2 september 2003 kreeg Kok een eredoctoraat van de Universiteit Nyenrode vanwege de "voorbeeldige wijze waarop hij als premier en als minister van Financiën een financieel en sociaal-economisch beleid heeft gevoerd". Karel Van Miert, oud-president van Nyenrode en oud-eurocommissaris, reikte de onderscheiding uit.Eveneens kreeg Kok op 10 december 2003 zijn tweede eredoctoraat in de filosofie aan de Universiteit van Münster.
Even ter verduidelijking. Onder leiding van minister en premier Kok dereguleerde en privatiseerde de Nederlandse samenleving waardoor de overheid geen enkele mogelijkheid meer bezat om het speculeren met niet bestaand geld aan banden te leggen, waardoor de financiele crisis onvermijdelijk werd.
Tegelijkertijd had de lange mars door de instituten zijn vruchten afgeworpen. De beloning was 'exhibitionistisch', to say the least, om onze voormalige sociaaldemocraat maar eens te citeren. We weten nu wat dal dit gedoe opgeleverd heeft, enerzijds de sociaaldemocratie op het pluche en anderzijds een gedepolitiseerde rancuneuze massa die op de gepolitiseerde Wilders stemt.'
Wim Kok verdedigt topsalaris
Van onze verslaggevers Douwe Douwes, Robert Giebels op 29 januari '10, 06:00, bijgewerkt 28 januari 2010 21:48
DEN HAAG - In 1994 hekelde hij met het zelfverzonnen ‘exhibitionistische zelfverrijking’ hoge salarissen voor topmannen. Tien jaar later stemde hij in met een 584 procent hogere bonus voor zo’n topman, ING-baas Michel Tilmant. Kortom: oud-premier Wim Kok had de commissie-De Wit donderdag wat uit te leggen.
De acht parlementariërs die oorzaken en gevolgen van de kredietcrisis onderzoeken, hadden drie kwartier een wat getergde Wim Kok voor zich zitten. Het eerste half uur kabbelde voorbij met zijn herinneringen aan de ruim vijf jaar dat hij commissaris was bij bank-verzekeraar ING. Het wachten was op het moment dat gespreksleider Koser Kaya (D66) de link legde tussen zijn in de vorige eeuw geuite en veelbesproken afkeer van enorme inkomens en de ‘zeer forse salarisstijging’ voor heel ING in 2004. Kok gaf daar als ING-commissaris toestemming voor.
Wat volgde was een verklaring van Kok. En daarna nog een, maar dan in iets andere bewoordingen. Aan het eind van de sessie nam commissievoorzitter Jan de Wit (SP) het van de schroomvallige Koser Kaya over. ‘Hoe gemakkelijk bent u van standpunt gewijzigd?’, vroeg De Wit niet geheel waardevrij. ‘Ik heb mijn mening nooit herzien’, zei Kok, waarna hij ten derde male een iets anders geformuleerde verklaring gaf.
Minister-president zijn, is iets geheel anders dan ING-commissaris, probeerde Kok de commissie aan het verstand te peuteren. ‘Ondanks mijn opvattingen over de maatschappelijke wenselijkheid van deze zeer aanzienlijke opwaartse correctie van het beloningspakket’, zei hij, ‘heb ik in het belang van ING geredeneerd, want dat is mijn taak als commissaris.’
ING was in 2004 volgens Kok met alle salarissen ‘lelijk achteropgeraakt bij vergelijkbare Europese banken.’ ING kon twee dingen doen. Een ‘inhaaloperatie’ om talenten binnen te houden ‘voor ING en daarmee voor de BV Nederland’, of de ambitie een internationale speler en een financiële sector van wereldklasse te zijn bij het vuilnis te zetten. ING koos het eerste.
En terugkijkend? Er volgde een typische Wim Kok-zucht. ‘Tsjaa, we hadden toen geen keus.’ Maar om die uit de weg te gaan, en op te stappen als ING-commissaris, overwoog Kok nimmer.
Na die ontboezemingen maakte hij zich uit de voeten en wist de op de vaste plek opgestelde media te omzeilen. Kok bleek nog een geheim gangetje naar de parkeergarage te kennen en verdween.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten