'Deskundigen' 133

Whatever decisions we make about when to act unilaterally or multilaterally, we must never conceive of international organization as a substitute for national strength… If the United States becomes feeble, no amount of begging, bribing, or appeals to international norms will induce others to honor our interests or stand by us in danger…

We need only follow Kennan’s commonsense policy founded, as it is,

‘on recognition of the national interest, reasonably conceived, as the legitimate motivation for a large portion of the nation’s behavior, and prepared to pursue that interest without either moral pretension or apology. It would be a policy that would seek the possibilities for service to morality primarily in our own behavior, not in our judgment of others. It would restrict our undertakings to the limits established by our own traditions and resources, It would see virtue in our minding our own business wherever there is not some overwhelming reason for minding the business of others.’

Kennan believed that the tenets of John Quincy Adams, (dat de VS ‘goes not abroad, in search of monsters to destroy.’ svh) ‘albeit with certain adjustments to meet our present circumstances and commitments,’ are ‘entirely suitable and indeed greatly needed as a guide for American policy in the coming period.’ […] For my part, this history leads me to conclude with a plea that as we approach the millennium, we lay aside millenarianism once and for all. For that, I now see, is not a righteous and contructive mood, but a petulant, ungrateful, and often destructive one.

Walter A. McDougall. Promised Land, Crusader State. The American Encounter with the World Since 1776. 1997

Gezien de positieve recensies van McDougall’s studie lijkt het erop dat tenminste een deel van de Amerikaanse elite begint te beseffen dat het oude neokolonialisme moet worden aangepast aan de huidige machtsverhoudingen, overigens zonder dat zij de aanspraak op hegemonie laat vallen. Een hoofdstuk wordt afgesloten in de eeuwenlange geschiedenis van expansionisme, uitbuiting en grootscheepse terreur. In Days of Destruction. Days of Revolt, beschrijft de gerenommeerde journalist/auteur Chris Hedges hoe zijn land zich in de  negentiende eeuw ontwikkelde:

Custer, whose tireless self-promotion, outsized vanity, lust for fame and power, and incapacity for empathy… presaged the sickness of the modern celebrity culture, embodied the cult of the self. He was the quintessential American hustler. Contracts that presented impediments to material and national advancement, defined as progress, were nullified or ignored. Force rather than trust determined relationships. Nature was a commodity to make human beings wealthy. And there was no limit to the amount of human suffering and death, environmental contamination, and extinction of species one could inflict on the road to glory, wealth, and power.

A society in which respect was achieved by the redistribution of wealth and rank was earned by merit, in which the natural and human worlds were intimately connected and revered, in which there was no real concept of personal property and life was communal, was pitted in the final Indian Wars against a society in which meaning was artificially constructed through the amassing of goods, power, social status, and money, a society run by an efficient and impersonal bureaucracy, a society dedicated to exploitation and profit, a society that believes in the twisted notion of regeneration through violence.

The effect of this physical and moral cataclysm, this clash of civilizations, is being played out a century and a half later, as the whole demented project of endless capitalist expansion, proflitate consumption, and imperial conquest implodes. Coroporate hustlers, the heirs of Custer, are fervently rolling the dice as they exploit and poison us all in the last deadly chapter. They are as blind to the ramifications of their self-destructive fury as were Custler, the gold speculators, and railroad magnates, all of whom grew rich by seizing Indian land, killing those who stood in their way, extinguishing the buffalo herds, and cutting down the forests. It is our sad fate, and the fate of our children, to pay for their folly.

Custer’s defeat became the rallying cry throughout the nation for a systematic and relentless campaign of genocide against Native Americans. It led to a massive and sustained military campaign of extermination, justified by the popular press in the name of revenge, and led by the Grant administration. The call for blood, and the celebration of Custer as an American hero, were nearly universal.

By the end of the Indian Wars – which had erupted more than two centuries previously, with the Pequot War in the eastern North American continent between 1634 and 1638, and raged on the western plains from the end of the Civil War to 1890 – hundreds of distinct indigenous cultures had been physically obliterated. An… indigenous people in the United States... reduced, through slaughter, starvation, and disease, to less than a quarter million people by 1900. By the late nineteenth century, more immigrants arrived in a single year in New York City’s slums, the fertile recruiting ground for the U.S. Army during the Indian Wars, than the total number of Native Americans left alive across the continent.

‘Strangely enough, they have a mind to till the soil, and the love of possession is a disease in them,’ Sitting Bull said. ‘These people have made many rules that the rich may break, but the poor may not. They have a religion in which the poor worship, but the rich will not! They even take tithes from the poor and weak to support the rich and those who rule. They claim this mother of ours, the Earth, for their own use, and fence their neighbors away from her, and deface her with their buildings and their refuse.’

‘We cannot dwell side by side,’ Sitting Bull said. ‘Only seven years ago we made a treaty by which we were assured that the buffalo country should be left to us forever. Now they threaten to take that from us also. My brothers, shall we submit? Or shall we say to them: ‘First kill me, before you can take possession of my fatherland!’

Hetzelfde verzet tegen onrecht groeit vandaag de dag onder de ‘Indians’ waar dan ook ter wereld die niet langer accepteren dat zij arm blijven om de westerse rijken nog rijker te maken. De contra-terreur is de eerste gewelddadige en onvermijdelijke stap in dit proces, hoe graag de westerse mainstream-opiniemakers dit ook blijven ontkennen. Alleen iemand die geen contact meer heeft met de werkelijkheid en daarom niet wil beseffen dat in een geglobaliseerde wereld de mensheid wordt geconfronteerd met klimaatverandering, massale armoede, uitputting van de grondstoffen, een bevolkingsexplosie en een diep culturele crisis van de materialistische cultuur, kan beweren dat:

Amerika er over een halve eeuw beter voor[staat] dan Europa… Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren,’

zoals de ‘Europa–‘ en ‘Amerika-deskundige’ Geert Mak op 22 augustus 2012 tegenover het ANP verklaarde. In al hun ijdelheid realiseren de spreekbuizen van de macht dat zij een onderdeel zijn geworden van het probleem, vooral omdat zij met hun dagelijkse propaganda het bewustzijn van de massa manipuleren. Hun collaborerende mentaliteit bestendigt de rampzalige status quo en het westerse geweld.

Ik heb de afgelopen drie maanden de opvattingen van Geert Mak als kapstok gebruikt om een andere visie op de VS te geven door middel van citaten van Amerikanen zelf. Ik heb Mak daarvoor gekozen omdat zijn opvattingen illustrerend zijn voor de officiële mainstream-versie van de VS, een imperium waar hij te weinig van af weet. In de optiek van serieuze waarnemers, onder wie kritische en ontwikkelde Amerikanen zelf, is de VS een veel complexer land dan Nederlandse opiniemakers als Mak in boeken en in de commerciele massamedia suggereren. Op 7 maart jongstleden gebruikte een lezer van mijn weblog de term ‘venijnige pijlen,’ die ik op Geert Mak schiet. Hoewel ik getracht heb mijn gram over de aanmatigende stelligheid van Mak en andere 'deskundigen' zoveel mogelijk in te tomen, is mij dat kennelijk toch niet voldoende gelukt. Ik heb me dan ook opnieuw afgevraagd wat mij zo dwarszit aan hun houding. Het antwoord is kort maar krachtig: hun leugenachtigheid, hun pedanterie, hun onverzadigbare ijdelheid, hun behaagzucht en het feit dat hun propaganda over een failliet systeem een gevaar is voor de mensheid. Maar hun lafheid is misschien wel het aller verwerpelijkst.

Een kennis van me attendeerde me onlangs op een uitzending van een programma dat Leeuwarden Toen heet, en waarin op 15 april 2011 Geert Mak optrad. Mak vertelde dat zijn vader 20 jaar lang gereformeerd predikant was geweest in voormalig Ons-Indie. Zelf groeide Geert in Leeeuwarden op in het ‘stijve gereformeerde wereldje van de jaren vijftig.’  Daar, in de geisoleerde provincie, werd hem als kind de stuipen op het lijf gejaagd door het dreigement ‘Jezus ziet alles, Jezus ziet alles. Ik schrok me rot.’ De kleine Mak was lichamelijk niet erg sterk, een in zijn eigen woorden ‘benauwd intellectueel kereltje’ met een allergie. Zijn grootste kattenkwaad bestond eruit vanaf het zwembadbalkon op zwemmende vrouwen spugen, wat hem waarschijnlijk deed denken aan ‘de neefjes’ van Donald Duck die tot grote hilariteit van de kleine Geert het waagden ‘om een ijsje op het hoofd van hun vermoeide oom uit te drukken! Zomaar een ijsje kapotduwen!’ Ondertussen was Mak in zijn slaapkamer op zolder ‘bang voor spoken, de sirene van de ambulance klonk als gejammer van geesten.’ Verder kon de luisteraar opmaken dat Geert’s kleinburgelijke, socialisten hatende milieu stijf stond van de ambitie. Zijn grootvader was  ‘van gewone jongen naar keurige burger’ opgeklommen en de familie was daar ‘trots op.’ De kleinzoon werd naar een protestants-christelijk Gymnasium gestuurd, terwijl ‘mijn ouders op een houtje [zaten] te bijten,’ en zijn vader als dominee bijkluste in Friese gehuchten die geen dominee hadden. Op zondag mocht niet worden gezeild, het circus was alle dagen taboe, evenals ijsco’s. De luisteraar kreeg de indruk dat hij zijn middelbare schooltijd ervoer als een korvee, als een dressuur die men gehoorzaam over zich heen moet laten komen. Het verhaal was allemaal niet opzienbarend, maar wel tekenend voor zijn achtergrond. Vooral toen Geert Mak tegen het einde van de uitzending ‘het etensbakje van mijn vader in Indie,’ liet waarin ‘hij elke dag een plemp eten [kreeg],’ terwijl de predikant ‘in het Jappenkamp,’ zat. Na de oorlog kwam in huize Mak ‘de ficus van mijn moeder erin te staan. Dat zegt iets over de vrede, dat zegt iets over het vergeten, wat misschien ook maar goed is, en het is toch goed om dit niet helemaal te vergeten.’

Dit laatste is een illustrerend voorbeeld van Mak’s werkwijze: wat hij met de ene hand geeft, neemt hij met de andere terug. En zo is ‘vergeten… misschien ook maar goed, en is het toch goed om dit niet helemaal te vergeten.’ Maar half vergeten bestaat niet, men vergeet iets helemaal of helemaal niet, zeker in het geval van een oorlog. Het gevolg is dat Mak eigenlijk niets zegt, het blijft onduidelijk wat hij precies bedoelt en juist die vaagheid is wat hem tot een bestseller-auteur maakt: de mainstream houdt van ambivalantie, van vrijblijvendheid, van een beschrijving die hen niet verplicht partij te kiezen, die de massa veilig in het kleurloze midden houdt. Het is net als met ‘het etensbakje’ van zijn vader, waarin de toenmalige vijand iedere dag een kwak eten plempte, en dat in feite symbool staat voor de onderwerping, de gelatenheid, de overgave aan de macht. Zo gaan de machtigen nu eenmaal met de 'gewone' mens om, hij is daar weerloos tegen, de massa maakt geen geschiedenis, maar ondergaat haar, en het is ‘misschien ook maar goed’ om dit ‘te vergeten,’ maar ook weer ‘niet helemaal,’ aangezien het gecultiveerde slachtofferschap nu juist een onderdeel is van de identiteit van de mainstream. 

En dus schonk Mak tijdens de uitzending via zijn handtekening onder een officiele overdrachtsacte het ‘etensbakje’ van zijn vader aan de directeur van het Historisch Centrum Leeuwarden zodat de toekomstige generaties het, uitgestald in een vitrine, als bewijs kunnen zien van de wijze waarop ook een inwoner van Friesland heeft geleden onder de terreur van de macht. Tot in alle eeuwigheid zal het  daar getoond worden, het voorwerp van een ‘gewone’ man wiens enige ‘misdaad’ was geweest om aan de andere kant van de wereld als evangelisatiepredikant ‘de blijde boodschap’ van de  God van de blanke Europeanen te verspreiden onder heidenen met een donkere huidskleur. Het 'etensbakje' uit Ons-Indie als herinnering aan het leed van de eigen mensen, en dus bijvoorbeeld niet het leed van de slachtoffers onder de Indonesische bevolking die gebukt gingen onder de oorlogsmisdaden gepleegd door ook 'onze' Friese soldaten tijdens de zogeheten 'politionele acties.' Die terreur is vergeten, en wel zo goed dat in 2012 Nederlandse historici publiekelijk om geld bedelden om die ruim 60 jaar na dato te onderzoeken.

Dit uiterst beperkte en deels a-historische beeld van de werkelijkheid staat mijlenver af van mijn mens- en wereldbeeld. Dat werd van kindsbeen af niet gevoed door een zekere mate van 'collaboratie' met een ‘boven ons gestelde’ macht, maar juist door het intuitief verzet ertegen. Die houding verklaar ik ondermeer uit het feit dat mijn ouders tegen het fascisme hebben gevochten, mijn Schotse moeder in het Britse leger, mijn vader op onderzeeboten van de Nederlandse marine. Als ik een voorwerp had moeten meenemen die symbolisch was voor mijn ouders, dan zou ik één van de onderscheidingen hebben meegenomen die mijn vader ontving van Koningin en Vaderland voor zijn moed en verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Niet zozeer omdat ik er trots op ben, maar om te bewijzen dat men altijd in verzet kan komen tegen de terreur van de macht, en dat een dergelijk verzet al lang begonnen is voordat er ook maar één kogel is afgeschoten of één bom is gevallen. Ik vermoed dat dit door de mainstream onzichtbaar gemaakte verzet tegen macht en willekeur mij zo ‘venijnig’ maakt. Ik zou mij ook nooit hebben laten onderscheiden door de Franse staat, zoals Geert Mak liet doen, toen hij in 2009 tot

Chevalier de la Légion d’Honneur’ werd verheven, vanwege het feit dat ‘de Franse Republiek, die ik hier vertegenwoordig, uw Europese inzet en uw pedagogie, gebaseerd op uw kennis van de geschiedenis van Europa, [wil] huldigen met een nationale onderscheiding, die van de Légion d’Honneur.

Dit is in mijn ogen een vorm van collaboratie met het geweld van de macht. Waarom ik dit zo stel? Wel, omdat diezelfde Franse staat een terreuraanslag pleegde op een schip van Greenpeace:

The sinking of the Rainbow Warrior, codenamed Opération Satanique,[1] was an operation by the "action" branch of the French foreign intelligence services, the Direction Générale de la Sécurité Extérieure (DGSE), carried out on July 10, 1985. It aimed to sink the flagship of the Greenpeace fleet, the Rainbow Warrior in the port of Auckland, New Zealand, to prevent her from interfering in a nuclear test in Moruroa.

Fernando Pereira, a photographer, drowned on the sinking ship. Two French agents were arrested by the New Zealand Police on passport fraud and immigration charges. They were charged with arson, conspiracy to commit arson, willful damage, and murder. As part of a plea bargain, they pleaded guilty to manslaughter and were sentenced to ten years in prison, of which they served just over two.

 http://en.wikipedia.org/wiki/Sinking_of_the_Rainbow_Warrior

Fernando Pereira (May 10, 1950–July 10, 1985) was a freelance Dutch photographer, of Portuguese origin, who drowned when French intelligence (DGSE) sabotaged and sank the Rainbow Warrior ship, owned by the environmental organisation Greenpeace on July 10, 1985...

Fernando's daughter, Marelle, aged eight at the time of his death, in June 1995 appealed in the French newspaper Libération to anybody who was involved in the bombing operation to tell her fully what had happened in the bombing. "Now I am 18, I am an adult and I think by now I have the right to know exactly what events transpired surrounding the explosion which cost my father his life", she wrote. She also travelled to New Zealand to interview former Prime Minister David Lange and Greenpeace campaigners who sailed on the Rainbow Warrior...

On the twentieth anniversary of the sinking, it was revealed that the French president François Mitterrand had personally authorized the bombing. Admiral Pierre Lacoste made a statement saying Pereira's death weighed heavily on his conscience. Also on that anniversary, Television New Zealand sought to access a video record made at the preliminary hearing where the two agents pleaded guilty. The footage has remained sealed on the court record since shortly after the conclusion of the criminal proceedings. The two agents oppose release of the footage – despite having both written books themselves on the incident – and have taken the case to the New Zealand Court of Appeal and, subsequently, the Supreme Court of New Zealand.

In 2006, Antoine Royal, brother of the French presidential candidate Segolene Royal, revealed in an interview that their brother, Gérard Royal, a former French intelligence officer, had been the agent who put the bombs on the Rainbow Warrior.

http://en.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pereira

Als gematigde sociaal-democraten van het type DS-70, hebben mijn ouders mij bijgebracht dat terreur van welke partij dan ook altijd ten stelligste moet worden afgekeurd, en dat je je niet laat prijzen door een staat of organisatie die terreur pleegt, zelfs niet als dit je eigen mateloze ijdelheid korte tijd bevredigt. en zeker niet nadat

In 1974 France withdrew from the jurisdiction of the International Court of Justice after the Nuclear Test Cases. The cases had been brought by Australia and New Zealand against France under the Courts compulsory jurisdiction clause. France refused to appear or to abide by the Courts interim order and subsequently withdrew from the jurisdiction of the Court,

zoals de geintereerde kan lezen in de Max Planck Yearbook of United Nations Law. Volume 5.

Bovendien had Mak net als de grote Latijns-Amerikaanse auteur Eduardo Galeano kunnen weten dat

in 1995, tijdens de Franse kernproeven in het zuiden van de Stille Oceaan, de Franse ambassadeur in Nieuw Zeeland [verklaarde]: ‘Ik houd niet van dat woord bom. Het zijn geen bommen. Het zijn ‘apparaten die exploderen.’

Een dergelijke verkrachting van de taal zou voor iemand die zijn rijkdom en status ontleent aan het gebruik van de taal, en die  docent Staatsrecht aan de Rijksuniversiteit Utrecht is geweest, onaanvaardbaar moeten zijn. Vooral ook omdat de Franse staat weigert het internationaal recht te respecteren. Het getuigt van weinig intellectuele integriteit om de Chevalier de la Légion d’Honneur te accepteren louter en alleen omdat men het Europa van de banken en multinationals met succes aan het grote publiek heeft verkocht. Maar dit is de intellectuelen van mijn gecorrumpeerde babyboom-generatie niet aan het verstand te brengen. Ze hebben geprofiteerd van de sociale en politieke veranderingen van de jaren zestig en zeventig en daarna zijn ze met evenveel gemak bereid geweest om die democratisering weer te verkopen, in een poging hun eigen status en rijkdom veilig te stellen. En ook daar walg ik van. Vandaar dat ik de afgelopen drie maanden in de serie ‘deskundigen’ juist niet gecorrumpeerde intellectuelen uit de VS aan het woord heb gelaten. Verzet is wel degelijk mogelijk. Morgen zal ik daar nog twee voorbeelden van geven en vervolgens ga ik dit alles uitwerken voor een boek dat ongetwijfeld geen bestseller zal worden. Goddank!