Amerikanen, die moeten niet zoveel van de staat
hebben, niet zoveel van publieke werken… men is zich weer tegen de publieke
zaak gaan afzetten.
Geert Mak tijdens EO-radioprogramma op Radio 1, 6 november
2012
Een grote stofzuiger heeft boven
het land gehangen vanaf 1980 ongeveer en er is geld naar de 1 procent gegaan.
En dat begint de middenklasse heel erg te voelen.
Geert Mak tijdens EO-radioprogramma
op Radio 1, 6 november 2012
Amerikanen hebben heel veel
moeite om het klimaat vraagstuk te accepteren, omdat het helemaal niet past bij
de mythe van overvloed, waarop het land gebaseerd is.
Geert Mak tijdens EO-radioprogramma
op Radio 1, 6 november 2012
Laten we
deze overbekende cliché’s eens onderzoeken, te beginnen bij de laatste:
‘Amerikanen hebben heel veel
moeite om het klimaat vraagstuk te accepteren.’
De werkelijkheid:
Sixty-eight percent of Americans see climate change as a ‘serious
problem,’ according to
a poll
released on Friday.
Meer dan
tweederde van de Amerikanen ziet kennelijk de klimaatverandering als een ‘serieus
probleem.’ Dat is een hoog percentage, vooral gezien het feit dat
het percentage van de bevolking van het gidsland Nederland dat zich druk maakt
over de klimaatverandering veel lager is.
Nederlanders minder bezorgd om klimaat
woensdag 12 december 2012, 09.52 uur
Het percentage Nederlanders dat erg bezorgd is over
klimaatveranderingen is dit jaar 9 procent. Dat is 3 procent lager dan in 2010.
Dan deze
uitspraak: ‘Een grote stofzuiger heeft boven het land gehangen vanaf
1980 ongeveer en er is geld naar de 1 procent gegaan.’
Een
stofzuiger die boven een land hangt? Wat betekent deze eufemistische
beeldspraak? Ik stel die vraag omdat Mak in Reizen zonder John met evenveel
stelligheid beweert dat er sprake is van een 'vitale... Amerikaanse democratie.' In plaats van verduidelijking roept zijn bewering een reeks vragen op, zoals: hoe ziet die stofzuiger eruit,
wie heeft die stofzuiger daar boven het land opgehangen, in opdracht van welke
democraten, en misschien wel de belangrijkste: waarom gebruikt Mak beeldspraak?
Waarom vertelt hij zijn publiek niet simpelweg dat de VS geen echte democratie
is, nooit geweest is, en dat een kleine elite al vanaf het begin van de onafhankelijkheid
de koers van het land bepaalt zoals talloze Amerikaanse wetenschappers hebben aangetoond? Het antwoord is simpelweg dat dan de consensus wordt geschonden waar binnen de mainstream moet opereren. En dus moeten
de Reader’s Digest cliché’s worden herhaald, de officiele versie van de werkelijkheid,
de mainstream visie.
Tenslotte
de eerste cliché. Als verklaring voor de slechte staat van de Amerikaanse
infrastructuur stelt Mak: ‘Amerikanen, die moeten niet zoveel van de staat
hebben, niet zoveel van publieke werken… men is zich weer tegen de publieke
zaak gaan afzetten.’
Ook
dit is onjuist. Wat is namelijk 'de publieke zaak' in de VS, waar een schatrijke elite de dienst uitmaakt? De Amerikaanse hoogleraar Noam Chomsky wees
mij in dit verband op het volgende:
alle internationale overeenkomsten inzake vrijhandel
[kennen] één cruciale uitzondering en die heet ‘nationale veiligheid’. De
vrijhandel mag zich niet bemoeien met datgene wat onder de noemer van defensie
gaat. Voor kleine en arme landen speelt deze uitzonderingsregel geen rol, voor
de VS is hij van doorslaggevende betekenis. Het enorme militair-industrieel
complex, de kongsi van het Pentagon en het bedrijfsleven, is van vitaal belang
voor de Amerikaanse economie. Op die wijze wordt met belastinggeld de economie
draaiende gehouden en verdwijnt gemeenschapsgeld naar de grote ondernemingen,
een succesvolle manier om kosten en risico’s te spreiden over de bevolking. Dat
wil zeggen, de gemeenschap financiert onderzoek en ontwikkeling van de
wapenindustrie, vroeger uitangst voor de communisten, nu voor de terroristen.
Zo worden de kosten gecollectiveerd en de winsten geprivatiseerd, die
verdwijnen naar de aandeelhouders.
Dit systeem
wordt ook wel ‘socialisme voor de rijken’ genoemd. In feite functioneerde de Sovjet Unie op dezelfde wijze, een kleine elite van
partijbonzen had zich meester gemaakt van de staat en beheerde de economie. De
‘doorsnee’ Rus voelde even weinig affiniteit met die staat als de ‘echte
doorsnee Amerikaan.’ De reden
is eenvoudigweg dat men beseft dat de staat de gepriviligieerden steunt en dat
de overgrote meerderheid daarvoor de rekening betaalt. De gewone man mag dan wel grotendeels
ongeinformeerd zijn, maar hij beseft maar al te goed dat bijvoorbeeld de permanente
oorlogen van de VS vele miljarden kosten, belastinggeld dat naar het militair industrieel complex gaat en dus niet naar
onderwijs, gezondheidszorg, volkshuivesting en het onderhoud van de
infrastructuur kan gaan. Waarom zou hij zich betrokken voelen bij een staat die
When it comes to discretionary spending, Congress gives
58% to the military. Here are US budget charts for the years 2009 and 2010,
according to the National Priorities
Project (NPP)?
Ik bedoel: de ‘echte doorsnee
Amerikaan’ weet wat achter de metafoor ‘stofzuiger’ schuilgaat, en wie die ‘stofzuiger’
daar heeft opgehangen. De meeste Amerikanen realiseren zich terdege wat achter eufemismen schuilgaat. De volgende bewering:
Amerika is het grote voorbeeld geweest van de
democratisering. In Europa waren we nog een standensamenleving met een
aristocratie en die Amerikanen waren echt democratisch.
Ik weet niet precies welke ‘vrije,
eigenwijze Amerikanen’ Mak allemaal ‘tegen het lijf liep,’ in
al die ‘diners’ waar hij zich verbaasde over de grote ‘hoeveelheden die onze tafelgenoten bij het ontbijt naar
binnen schuiven,’ maar ik heb tijdens mijn reizen dwars door de
VS toch ook hele andere Amerikanen ontmoet, vermoeid, uitgeput,
sceptisch bedienend personeel dat nauwelijks of niet kon rondkomen van het
minimumloon dat ze ontvingen en aangewezen waren op de ‘tips’ van
de klanten. In gesprekken met hen bleken zij
vaak te behoren tot de omvangrijke categorie Amerikanen die niet meer stemt
omdat ze uit ervaring weten dat de VS een ‘standensamenleving is met een
aristocratie’ van schatrijken, een feit dat niet in de officiele versie
van de werkelijkheid past en dus door de mainstream verzwegen wordt. En wanneer
u bij deze mensen thuis wordt uitgenodigd dan merkt men dat ze al generatieslang tot de onderkaste behoren. Voor
wie is ‘Amerika het grote voorbeeld geweest van de democratisering’?
In elk geval niet al die miljarden armen die van 2 dollar per dag moeten zien
te overleven. En zeker ook niet al die honderden miljoenen in de Derde Wereld,
die onder de Amerikaanse onderdrukking hebben moeten leven, van Latijns Amerika
tot het Midden en Verre Oosten. Het mainstream beeld wordt geproduceerd door de
orde van mainstream opiniemakers en voor hen is alleen de opgeschoonde visie
van de gepriviligieerden relevant. Ze geloven echt in de slogan ‘change
we can believe in.’ Zo verklaarde Mak op 6 november 2012 bij de EO over de op handen zijnde presidentsverkiezing:
Deze verkiezingen is wat dat betreft wel een signaal
waar men heen wil, welke keuze men begint te maken.
En op de
vraag waar men nu precies op stemt als men Obama kiest, antwoordde hij zonder enige
terughoudendheid:
Dat je toch, dat geldt zeker voor het buitenlands
beleid, maar bijvoorbeeld ook voor de regulering van de banken die heel
belangrijk is als je het over die kredieten hebt, dat daar toch wel
veranderingen in gemaakt zullen worden.
Daarom maar opnieuw een deskundige Amerikaan aan het
woord laten die uitgebreid onderzoek heeft gedaan van het meest ingrijpende
gevaar waarmee de mensheid geconfronteerd wordt, de consequenties van de
klimaatverandering:
With climate change, unless we act fairly soon in
response to the timetable set by physics, there’s not much reason to act at
all. Unless you understand these distinctions you don’t understand climate
change -- and it’s not at all clear that President Obama understands them…
here’s the terrible thing… physics
isn’t kidding around or negotiating. While we were discussing whether
climate change was even a permissible subject to bring up in the last
presidential campaign, it was melting the Arctic. If we’re to slow it down, we need to
be cutting emissions globally at a sensational rate, by something like 5% a year to make a real
difference… If he were serious, Obama would be doing more than just the obvious
and easy. He’d also be looking for that Pearl Harbor moment. God knows he
had his chances in 2012: the hottest year in the history of the continental United
States, the deepest drought of his lifetime, and a melt of the Arctic so severe that the federal
government’s premier climate scientist declared it a ‘planetary emergency.’
In fact, he didn’t even appear to notice those
phenomena, campaigning for a second term as if from an air-conditioned bubble,
even as people in the crowds greeting him were fainting en masse from the heat. Throughout campaign 2012,
he kept declaring his love for an ‘all-of-the-above’ energypolicy, where apparently oil and natural gas were exactly as virtuous
as sun and wind,
aldus ‘environmentalist
and author Bill McKibben is the founder of 350.org, an international climate campaign.’
En
dankzij Obama kreeg zelfs de zwendelende Goldman Sachs een opsteker:
Matt Stoller is a fellow at the
Roosevelt Institute. You can follow him at http://www.twitter.com/matthewstoller.
Throughout the months of November
and December, a steady stream of corporate CEOs flowed in and out of the White
House to discuss the impending fiscal cliff. Many of them, such as Lloyd
Blankfein of Goldman Sachs, would then publicly come out and talk about how
modest increases of tax rates on the wealthy were reasonable in order to deal
with the deficit problem. What wasn’t mentioned is what these leaders wanted,
which is what’s known as “tax extenders”, or roughly $205B of tax breaks for corporations. With such a banal
name, and boring and difficult to read line items in the bill, few political
operatives have bothered to pay attention to this part of the bill. But it is
critical to understanding what is going on.
The negotiations over the fiscal
cliff involve more than the Democrats, Republicans, the middle class and the
wealthy. The corporate sector is here in force as well. One of the core shifts
in the Reagan era was the convergence of wealthy individuals who wanted to pay
less in taxes – many from the growing South – with corporations that wanted tax
breaks. Previously, these groups fought over the pie, because the idea of
endless deficits did not make sense.
Most tax credits drop straight to
the bottom line – it’s why companies like Enron considered its tax compliance
section a ‘profit center’. A few hundred billion dollars of tax
expenditures is a major carrot to offer. Surely, a modest hike in income taxes
for people who make more than $400k in income and stupid enough not to take
that money in capital gain would be worth trading off for the few hundred
billion dollars in corporate pork. This is what the fiscal cliff is about – who
gets the money. And by leaving out the corporate sector, nearly anyone who
talks about this debate is leaving out a key negotiating partner.
So without further ado, here are
eight corporate subsidies in the fiscal cliff bill that you haven’t heard of.
1) Help out NASCAR - Sec 312 extends the ‘seven
year recovery period for motorsports entertainment complex property’, which is to say it allows anyone who
builds a racetrack and associated facilities to get tax breaks on it. This one
was projected to cost $43 million over two years.
2) A hundred million or so for Railroads - Sec. 306 provides tax
credits to certain railroads for maintaining their tracks. It’s unclear why
private businesses should be compensated for their costs of doing business.
This is worth roughly $165 million a year.
3) Disney’s Gotta Eat - Sec. 317 is ‘Extension of special expensing
rules for certain film and television productions’. It’s a relatively straightforward subsidy to Hollywood studios, and according to the Joint Tax Committee, was projected to cost $150m
for 2010 and 2011.
4) Help a brother mining company out – Sec. 307 and Sec. 316 offer tax
incentives for miners to buy safety equipment and train their employees on mine
safety. Taxpayers shouldn’t have to bribe mining companies to not kill their
workers.
5) Subsidies for Goldman Sachs Headquarters – Sec. 328 extends ‘tax exempt financing for York Liberty Zone,’ which was a program to provide post-9/11
recovery funds. Rather than going to small businesses affected, however, this
was, according to Bloomberg, ‘little
more than a subsidy for fancy Manhattan apartments and office towers for
Goldman Sachs and Bank of America Corp.’
Michael Bloomberg himself actually thought the program was excessive, so that’s
saying something. According to David Cay Johnston’s The Fine Print, Goldman got
$1.6 billion in tax free financing for its new massive headquarters through
Liberty Bonds.
6) $9B Off-shore financing loophole for banks – Sec. 322 is an ‘Extension of the Active Financing Exception to Subpart F.’ Very few tax loopholes have a trade
association, but this one does. This strangely worded provision basically
allows American corporations such as banks and manufactures to engage in
certain lending practices and not pay taxes on income earned from
it. According to this Washington Post piece, supporters of the bill include GE,
Caterpillar, and JP Morgan. Steve Elmendorf, super-lobbyist, has been paid
$80,000 in 2012 alone to lobby on the “Active Financing Working Group.”
7) Tax credits for foreign subsidiaries – Sec. 323 is an extension of the ‘Look-through treatment of payments between related CFCs under foreign
personal holding company income rules.’
This gibberish sounding provision cost $1.5 billion from 2010 and 2011, and the
US Chamber loves it. It’s a provision that allows US multinationals to not pay
taxes on income earned by companies they own abroad.
8) Bonus Depreciation, R&D Tax Credit – These are well-known corporate
boondoggles. The research tax credit was projected to cost $8B for 2010 and
2011, and the depreciation provisions were projected to cost about $110B for
those two years, with some of that made up in later years.
Conveniently, the Joint Committee
on Taxation in 2010 did an analysis of what many of these extenders cost. You
can find that report here.
Enjoy!
Deze
subsidies aan de rijken zijn niet zo wonderlijk als men weet dat in Obama’s
verkiezingsfonds 1 miljard was gestort, door de rijken en dat die nu daarvoor
beloond worden. En hoe zit het met Obama’s
buitenlands beleid? Welke criteria moet men daarvoor aanleggen? Dat hij als president nog geen oorlog is begonnen? Maar dat zegt niets over de toekomst. Gaan we bijvoorbeeld uit van de wereldwijde verspreiding van Amerikaanse militaire bases dan is de
conclusie dat er niets veranderd is in het buitenlands beleid. Sterker nog:
U.S. to deploy troops to 35 African countries
The Barack Obama administration revealed plans to deploy 3,500
troops to nearly three dozen African states to purportedly address a looming
“al-Qaeda threat,” according to a Dec. 24 statement. The Pentagon is
dispatching soldiers from the 2nd Brigade’s Heavy Combat Team of the 1st
Infantry Division based in Fort Riley, Kan.
Official reports indicate that the Pentagon forces will operate
as small units in conjunction with various governments, including Libya,
Somalia, Niger, Mali, among others. Gen. Carter L. Ham, commander of the U.S.
Africa Command (AFRICOM), made it appear as if this is a new initiative on the part
of Washington. Yet it is a continuation of the ongoing policy that has
accelerated under the current administration.
Further reading:
Dinsdag
9 januari 2013 berichtte The Huffington Post:
En het Amerikaanse on-line
tijdschrift Wired meldde:
6 Strikes, 8 Days, 35 Dead: The U.S. Drone War in Pakistan Is Back
Ook de bewering dat onder
Obama ‘zeker… het
buitenlands beleid,’ ingrijpend zal veranderen is een slag in de
lucht, omdat niets wezenlijks daarop wijst. Mak's uitspraken bij de EO zijn
gebaseerd op hoop en niet op feiten. Het wordt dus hoog tijd dat deskundigen
aan het woord worden gelaten. De VS is namelijk ons voorland, en ook het publiek in Nederland moet daarom weten waarheen het wordt geleid. De toekomst is te
belangrijk om die in handen te geven van immorele managers, slecht
geinformeerde politici en ijdele opiniemakers. Terecht schreef de
vooraanstaande Amerikaanse journalist/schrijver Charles Glass in 2011:
Our politicians, guided by corporations and banks who
rob the taxpayer when their business models fail, have revoked rights for which
the anti-fascists struggled.
Overal
in het Westen zien we hetzelfde gebeuren als wat in de VS en het Verenigd
Koninkrijk gebeurt:
Now, after half a century of prosperity and the
accumulation of fabulous fortunes, the British government says it can no longer
pay for the social rights for which an earlier generation fought from 1939 to 1945
and for which it voted overwhelmingly in 1945.
Pensioenen
worden verlaagd, inkomens stagneren. Er wordt bezuinigd op onderwijs, gezondheidszorg,
cultuur, opvang van bejaarden en gehandicapten, volkshuisvesting, terwijl de rijken almaar
rijker worden. En vooruitlopend op grootschalig sociaal verzet wordt de wet
veranderd en de politie gemilitariseerd. Tegelijkertijd laten veel van mijn generatiegenoten in Nederland zich omkopen en zwijgen ze. Indignez-Vous! Morgen
meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten