dinsdag 15 januari 2013

'Deskundigen' 82

Amerikanen, die moeten niet zoveel van de staat hebben, niet zoveel van publieke werken… men is zich weer tegen de publieke zaak gaan afzetten.
 Geert Mak tijdens EO-radioprogramma op Radio 1, 6 november 2012

Een grote stofzuiger heeft boven het land gehangen vanaf 1980 ongeveer en er is geld naar de 1 procent gegaan. En dat begint de middenklasse heel erg te voelen.
Geert Mak tijdens EO-radioprogramma op Radio 1, 6 november 2012

Amerikanen hebben heel veel moeite om het klimaat vraagstuk te accepteren, omdat het helemaal niet past bij de mythe van overvloed, waarop het land gebaseerd is.
Geert Mak tijdens EO-radioprogramma op Radio 1, 6 november 2012

Laten we deze overbekende cliché’s eens onderzoeken, te beginnen bij de laatste:
‘Amerikanen hebben heel veel moeite om het klimaat vraagstuk te accepteren.’

De werkelijkheid:

Sixty-eight percent of Americans see climate change as a ‘serious problem,’ according to a poll released on Friday.


Meer dan tweederde van de Amerikanen ziet kennelijk de klimaatverandering als een ‘serieus probleem.’ Dat is een hoog percentage, vooral gezien het feit dat het percentage van de bevolking van het gidsland Nederland dat zich druk maakt over de klimaatverandering veel lager is.

Nederlanders minder bezorgd om klimaat
woensdag 12 december 2012, 09.52 uur
Het percentage Nederlanders dat erg bezorgd is over klimaatveranderingen is dit jaar 9 procent. Dat is 3 procent lager dan in 2010.

Dan deze uitspraak: Een grote stofzuiger heeft boven het land gehangen vanaf 1980 ongeveer en er is geld naar de 1 procent gegaan.’


Een stofzuiger die boven een land hangt? Wat betekent deze eufemistische beeldspraak? Ik stel die vraag omdat Mak in Reizen zonder John met evenveel stelligheid beweert dat er sprake is van een 'vitale... Amerikaanse democratie.'  In plaats van verduidelijking roept zijn bewering een reeks vragen op, zoals: hoe ziet die stofzuiger eruit, wie heeft die stofzuiger daar boven het land opgehangen, in opdracht van welke democraten, en misschien wel de belangrijkste: waarom gebruikt Mak beeldspraak? Waarom vertelt hij zijn publiek niet simpelweg dat de VS geen echte democratie is, nooit geweest is, en dat een kleine elite al vanaf het begin van de onafhankelijkheid de koers van het land bepaalt zoals talloze Amerikaanse wetenschappers hebben aangetoond? Het antwoord is simpelweg dat dan de consensus wordt geschonden waar binnen de mainstream moet opereren. En dus moeten de Reader’s Digest cliché’s worden herhaald, de officiele versie van de werkelijkheid, de mainstream visie.

Tenslotte de eerste cliché. Als verklaring voor de slechte staat van de Amerikaanse infrastructuur stelt Mak: Amerikanen, die moeten niet zoveel van de staat hebben, niet zoveel van publieke werken… men is zich weer tegen de publieke zaak gaan afzetten.’

Ook dit is onjuist. Wat is namelijk 'de publieke zaak' in de VS, waar een schatrijke elite de dienst uitmaakt?  De Amerikaanse hoogleraar Noam Chomsky wees mij in dit verband op het volgende:

alle internationale overeenkomsten inzake vrijhandel [kennen] één cruciale uitzondering en die heet ‘nationale veiligheid’. De vrijhandel mag zich niet bemoeien met datgene wat onder de noemer van defensie gaat. Voor kleine en arme landen speelt deze uitzonderingsregel geen rol, voor de VS is hij van doorslaggevende betekenis. Het enorme militair-industrieel complex, de kongsi van het Pentagon en het bedrijfsleven, is van vitaal belang voor de Amerikaanse economie. Op die wijze wordt met belastinggeld de economie draaiende gehouden en verdwijnt gemeenschapsgeld naar de grote ondernemingen, een succesvolle manier om kosten en risico’s te spreiden over de bevolking. Dat wil zeggen, de gemeenschap financiert onderzoek en ontwikkeling van de wapenindustrie, vroeger uitangst voor de communisten, nu voor de terroristen. Zo worden de kosten gecollectiveerd en de winsten geprivatiseerd, die verdwijnen naar de aandeelhouders.



Dit systeem wordt ook wel ‘socialisme voor de rijken’ genoemd. In feite functioneerde de Sovjet Unie op dezelfde wijze, een kleine elite van partijbonzen had zich meester gemaakt van de staat en beheerde de economie. De ‘doorsnee’ Rus voelde even weinig affiniteit met die staat als de ‘echte doorsnee Amerikaan.’ De reden is eenvoudigweg dat men beseft dat de staat de gepriviligieerden steunt en dat de overgrote meerderheid daarvoor de rekening betaalt. De gewone man mag dan wel grotendeels ongeinformeerd zijn, maar hij beseft maar al te goed dat bijvoorbeeld de permanente oorlogen van de VS vele miljarden kosten, belastinggeld dat naar het militair industrieel complex gaat en dus niet naar onderwijs, gezondheidszorg, volkshuivesting en het onderhoud van de infrastructuur kan gaan. Waarom zou hij zich betrokken voelen bij een staat die

When it comes to discretionary spending, Congress gives 58% to the military. Here are US budget charts for the years 2009 and 2010, according to the National Priorities Project (NPP)?

Ik bedoel: de ‘echte doorsnee Amerikaan’ weet wat achter de metafoor ‘stofzuiger’ schuilgaat, en wie die ‘stofzuiger’ daar heeft opgehangen. De meeste Amerikanen realiseren zich terdege wat achter eufemismen schuilgaat. De volgende bewering:

Amerika is het grote voorbeeld geweest van de democratisering. In Europa waren we nog een standensamenleving met een aristocratie en die Amerikanen waren echt democratisch.

Ik weet niet precies welke ‘vrije, eigenwijze Amerikanen’ Mak allemaal ‘tegen het lijf liep,’ in al die ‘diners’ waar hij zich verbaasde over de grote hoeveelheden die onze tafelgenoten bij het ontbijt naar binnen schuiven,’ maar ik heb tijdens mijn reizen dwars door de VS toch ook hele andere Amerikanen ontmoet, vermoeid, uitgeput, sceptisch bedienend personeel dat nauwelijks of niet kon rondkomen van het minimumloon dat ze ontvingen en aangewezen waren op de ‘tips’ van de klanten.  In gesprekken met hen bleken zij vaak te behoren tot de omvangrijke categorie Amerikanen die niet meer stemt omdat ze uit ervaring weten dat de VS een ‘standensamenleving is met een aristocratie’ van schatrijken, een feit dat niet in de officiele versie van de werkelijkheid past en dus door de mainstream verzwegen wordt. En wanneer u bij deze mensen thuis wordt uitgenodigd dan merkt men dat ze al generatieslang tot de onderkaste behoren. Voor wie is ‘Amerika het grote voorbeeld geweest van de democratisering’? In elk geval niet al die miljarden armen die van 2 dollar per dag moeten zien te overleven. En zeker ook niet al die honderden miljoenen in de Derde Wereld, die onder de Amerikaanse onderdrukking hebben moeten leven, van Latijns Amerika tot het Midden en Verre Oosten. Het mainstream beeld wordt geproduceerd door de orde van mainstream opiniemakers en voor hen is alleen de opgeschoonde visie van de gepriviligieerden relevant. Ze geloven echt in de slogan ‘change we can believe in.’ Zo verklaarde Mak op 6 november 2012 bij de EO over de op handen zijnde presidentsverkiezing:

Deze verkiezingen is wat dat betreft wel een signaal waar men heen wil, welke keuze men begint te maken.

En op de vraag waar men nu precies op stemt als men Obama kiest, antwoordde hij zonder enige terughoudendheid:

Dat je toch, dat geldt zeker voor het buitenlands beleid, maar bijvoorbeeld ook voor de regulering van de banken die heel belangrijk is als je het over die kredieten hebt, dat daar toch wel veranderingen in gemaakt zullen worden.


Daarom maar opnieuw een deskundige Amerikaan aan het woord laten die uitgebreid onderzoek heeft gedaan van het meest ingrijpende gevaar waarmee de mensheid geconfronteerd wordt, de consequenties van de klimaatverandering:
With climate change, unless we act fairly soon in response to the timetable set by physics, there’s not much reason to act at all. Unless you understand these distinctions you don’t understand climate change -- and it’s not at all clear that President Obama understands them… here’s the terrible thing…  physics isn’t kidding around or negotiating.  While we were discussing whether climate change was even a permissible subject to bring up in the last presidential campaign, it was melting the Arctic. If we’re to slow it down, we need to be cutting emissions globally at a sensational rate, by something like 5% a year to make a real difference… If he were serious, Obama would be doing more than just the obvious and easy.  He’d also be looking for that Pearl Harbor moment. God knows he had his chances in 2012: the hottest year in the history of the continental United States, the deepest drought of his lifetime, and a melt of the Arctic so severe that the federal government’s premier climate scientist declared it a ‘planetary emergency.’
In fact, he didn’t even appear to notice those phenomena, campaigning for a second term as if from an air-conditioned bubble, even as people in the crowds greeting him were fainting en masse from the heat. Throughout campaign 2012, he kept declaring his love for an ‘all-of-the-above’ energypolicy, where apparently oil and natural gas were exactly as virtuous as sun and wind,
aldusenvironmentalist and author Bill McKibben is the founder of 350.org, an international climate campaign.’

En dankzij Obama kreeg zelfs de zwendelende Goldman Sachs een opsteker:

Matt Stoller is a fellow at the Roosevelt Institute. You can follow him at http://www.twitter.com/matthewstoller.
Throughout the months of November and December, a steady stream of corporate CEOs flowed in and out of the White House to discuss the impending fiscal cliff. Many of them, such as Lloyd Blankfein of Goldman Sachs, would then publicly come out and talk about how modest increases of tax rates on the wealthy were reasonable in order to deal with the deficit problem. What wasn’t mentioned is what these leaders wanted, which is what’s known as “tax extenders”, or roughly $205B of tax breaks for corporations. With such a banal name, and boring and difficult to read line items in the bill, few political operatives have bothered to pay attention to this part of the bill. But it is critical to understanding what is going on.
The negotiations over the fiscal cliff involve more than the Democrats, Republicans, the middle class and the wealthy. The corporate sector is here in force as well. One of the core shifts in the Reagan era was the convergence of wealthy individuals who wanted to pay less in taxes – many from the growing South – with corporations that wanted tax breaks. Previously, these groups fought over the pie, because the idea of endless deficits did not make sense. 
Most tax credits drop straight to the bottom line – it’s why companies like Enron considered its tax compliance section a ‘profit center’. A few hundred billion dollars of tax expenditures is a major carrot to offer. Surely, a modest hike in income taxes for people who make more than $400k in income and stupid enough not to take that money in capital gain would be worth trading off for the few hundred billion dollars in corporate pork. This is what the fiscal cliff is about – who gets the money. And by leaving out the corporate sector, nearly anyone who talks about this debate is leaving out a key negotiating partner.
So without further ado, here are eight corporate subsidies in the fiscal cliff bill that you haven’t heard of.
1) Help out NASCAR - Sec 312 extends the ‘seven year recovery period for motorsports entertainment complex property’, which is to say it allows anyone who builds a racetrack and associated facilities to get tax breaks on it. This one was projected to cost $43 million over two years.
2) A hundred million or so for Railroads - Sec. 306 provides tax credits to certain railroads for maintaining their tracks. It’s unclear why private businesses should be compensated for their costs of doing business. This is worth roughly $165 million a year.
3) Disney’s Gotta Eat - Sec. 317 is ‘Extension of special expensing rules for certain film and television productions’. It’s a relatively straightforward subsidy to Hollywood studios, and according to the Joint Tax Committee, was projected to cost $150m for 2010 and 2011.
4) Help a brother mining company out – Sec. 307 and Sec. 316 offer tax incentives for miners to buy safety equipment and train their employees on mine safety. Taxpayers shouldn’t have to bribe mining companies to not kill their workers.
5) Subsidies for Goldman Sachs Headquarters – Sec. 328 extends ‘tax exempt financing for  York Liberty Zone,’ which was a program to provide post-9/11 recovery funds. Rather than going to small businesses affected, however, this was, according to Bloomberg, ‘little more than a subsidy for fancy Manhattan apartments and office towers for Goldman Sachs and Bank of America Corp.’ Michael Bloomberg himself actually thought the program was excessive, so that’s saying something. According to David Cay Johnston’s The Fine Print, Goldman got $1.6 billion in tax free financing for its new massive headquarters through Liberty Bonds.
6) $9B Off-shore financing loophole for banks – Sec. 322 is an ‘Extension of the Active Financing Exception to Subpart F.’ Very few tax loopholes have a trade association, but this one does. This strangely worded provision basically allows American corporations such as banks and manufactures to engage in certain lending practices and not pay taxes on income earned from it. According to this Washington Post piece, supporters of the bill include GE, Caterpillar, and JP Morgan. Steve Elmendorf, super-lobbyist, has been paid $80,000 in 2012 alone to lobby on the “Active Financing Working Group.” 
7) Tax credits for foreign subsidiaries –  Sec. 323 is an extension of the ‘Look-through treatment of payments between related CFCs under foreign personal holding company income rules.’ This gibberish sounding provision cost $1.5 billion from 2010 and 2011, and the US Chamber loves it. It’s a provision that allows US multinationals to not pay taxes on income earned by companies they own abroad.
8) Bonus Depreciation, R&D Tax Credit – These are well-known corporate boondoggles. The research tax credit was projected to cost $8B for 2010 and 2011, and the depreciation provisions were projected to cost about $110B for those two years, with some of that made up in later years.
Conveniently, the Joint Committee on Taxation in 2010 did an analysis of what many of these extenders cost. You can find that report here.
Enjoy!


Deze subsidies aan de rijken zijn niet zo wonderlijk als men weet dat in Obama’s verkiezingsfonds 1 miljard was gestort, door de rijken en dat die nu daarvoor beloond worden. En hoe zit het met Obama’s buitenlands beleid? Welke criteria moet men daarvoor aanleggen? Dat hij als president nog geen oorlog is begonnen? Maar dat zegt niets over de toekomst. Gaan we bijvoorbeeld uit van de wereldwijde verspreiding van Amerikaanse militaire bases dan is de conclusie dat er niets veranderd is in het buitenlands beleid. Sterker nog:

U.S. to deploy troops to 35 African countries
The Barack Obama administration revealed plans to deploy 3,500 troops to nearly three dozen African states to purportedly address a looming “al-Qaeda threat,” according to a Dec. 24 statement. The Pentagon is dispatching soldiers from the 2nd Brigade’s Heavy Combat Team of the 1st Infantry Division based in Fort Riley, Kan.
Official reports indicate that the Pentagon forces will operate as small units in conjunction with various governments, including Libya, Somalia, Niger, Mali, among others. Gen. Carter L. Ham, commander of the U.S. Africa Command (AFRICOM), made it appear as if this is a new initiative on the part of Washington. Yet it is a continuation of the ongoing policy that has accelerated under the current administration.
Further reading:

Dinsdag 9 januari 2013 berichtte The Huffington Post:

                                        HAPPY NEW YEAR: 5 DRONE DEATHS PER DAY


En het Amerikaanse on-line tijdschrift Wired meldde:

6 Strikes, 8 Days, 35 Dead: The U.S. Drone War in Pakistan Is Back
BY SPENCER ACKERMAN 01.08.13          10:14 AM

Ook de bewering dat onder Obama ‘zeker… het buitenlands beleid,’ ingrijpend zal veranderen is een slag in de lucht, omdat niets wezenlijks daarop wijst. Mak's uitspraken bij de EO zijn gebaseerd op hoop en niet op feiten. Het wordt dus hoog tijd dat deskundigen aan het woord worden gelaten. De VS is namelijk ons voorland, en ook het publiek in Nederland moet daarom weten waarheen het wordt geleid. De toekomst is te belangrijk om die in handen te geven van immorele managers, slecht geinformeerde politici en ijdele opiniemakers. Terecht schreef de vooraanstaande Amerikaanse journalist/schrijver Charles Glass in 2011:

Our politicians, guided by corporations and banks who rob the taxpayer when their business models fail, have revoked rights for which the anti-fascists struggled.

Overal in het Westen zien we hetzelfde gebeuren als wat in de VS en het Verenigd Koninkrijk gebeurt:

Now, after half a century of prosperity and the accumulation of fabulous fortunes, the British government says it can no longer pay for the social rights for which an earlier generation fought from 1939 to 1945 and for which it voted overwhelmingly in 1945.

Pensioenen worden verlaagd, inkomens stagneren. Er wordt bezuinigd op onderwijs, gezondheidszorg, cultuur, opvang van bejaarden en gehandicapten, volkshuisvesting, terwijl de rijken almaar rijker worden. En vooruitlopend op grootschalig sociaal verzet wordt de wet veranderd en de politie gemilitariseerd. Tegelijkertijd laten veel van mijn generatiegenoten in Nederland zich omkopen en zwijgen ze. Indignez-Vous! Morgen meer.


Geen opmerkingen:

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...