Dit is de laatste informatie op de weblog van Hans de Clercq. Informatie die volgens De Clercq de mensheid moet weten. Hij heeft niet de eer, lof, erkenning gekregen (uncredited) voor zijn werk, althans zo meent hij. Enfin, leest u zelf maar:
Uncredited
Achttien jaar na dato heb ik ontdekt dat ik zonder het te weten naar alle waarschijnlijkheid een bijdrage heb geleverd aan het script van een speelfilm met Dustin Hoffman. Hoe dat kan? Let op.
We schrijven 9 april 1992. Ik maak voor de VPRO een interview met de Britse filmregisseur Stephen Frears, die kortstondig in Nederland is op uitnodiging van de toenmalige minister van cultuur Hedy d’Ancona. Als ik me goed herinner had het iets te maken met de uitreiking van de ADO mediaprijs. Geen idee of die nog bestaat, de prijs werd destijds in het leven geroepen om radio- en televisiemakers te bekronen die zich hadden ingezet voor een evenwichtige beeldvorming over minderheden in Nederland. Stephen Frears is op dat moment bij het grote publiek bekend door films als My Beautiful Laundrette, het verontrustende Prick Up Your Ears en het schitterend vileine Dangerous Liaisons.
Frears laat me off the record weten dat hij eigenlijk met enige tegenzin naar Nederland is gekomen, omdat die dag in Groot-Brittannië verkiezingen worden gehouden en hij, Thatcher-hater van het eerste uur, hoopt op een uitslag ten gunste van Labour. Het liefst zou hij in zijn hotelkamer naar de analyses op de BBC kijken. (‘s Avonds laat worden de exit polls, die een overwinning voor Labour in het vooruitzicht stelden, overigens gelogenstraft. De conservatieven winnen en Jon Major blijft op Downing Street 10.)
Frears laat me off the record weten dat hij eigenlijk met enige tegenzin naar Nederland is gekomen, omdat die dag in Groot-Brittannië verkiezingen worden gehouden en hij, Thatcher-hater van het eerste uur, hoopt op een uitslag ten gunste van Labour. Het liefst zou hij in zijn hotelkamer naar de analyses op de BBC kijken. (‘s Avonds laat worden de exit polls, die een overwinning voor Labour in het vooruitzicht stelden, overigens gelogenstraft. De conservatieven winnen en Jon Major blijft op Downing Street 10.)
Ik spreek hem in de Sonesta Koepel in Amsterdam. Eerst wandelen we wat rond over het Singel (waar een fotografe van Vrij Nederland onderstaande foto van ons maakt) en het vlakbij gelegen Kattegat, waar ik hem de lokatie laat zien waar in vroeger jaren het Werkteater (jazeker, zonder h) haar roemruchte voorstellingen gaf. Daarna gaan we naar de Sonesta Koepel en, zittend op de tribune, heb ik ruim de tijd om hem te interviewen.
Met Stephen Frears. © Elisabeth van Dorp 1992
Terwijl we praten, wordt op het toneel het instrumentarium van een band opgebouwd die daar ‘s avonds zal optreden. Frears praat honderduit over de politieke situatie thuis, en natuurlijk komt zijn werk ter sprake, waarin hij waar hij maar kan de gelegenheid te baat neemt kritiek te leveren op het beleid van Margaret Thatcher (Frears: She was a hysteric. With her in charge we didn’t need a National Front. It was as though Romans came to govern us and the British just touched their caps and called them ‘sir’). Omdat hij veel van zijn politieke opvattingen in zijn werk stopt, komen films als My Beautiful Laundrette enSammy and Rosie Get Laid ter sprake, en analyseren we de situatie van de Indiase en Pakistaanse minderheden in Groot-Brittannie. Maar natuurlijk ben ik ook benieuwd naar zijn huidige werk. Waar werkt hij momenteel aan? Mijn gesprekspartner gaat er eens even voor zitten. Hij is bezig in Amerika aan een film met Dustin Hoffman en Andy Garcia. En waar gaat de film over? Frears wil antwoorden, maar precies op dat moment breekt een hels kabaal los: de band heeft z’n instrumenten klaar en houdt nu een sound check. Frears’ antwoord verdrinkt in de herrie. Later, bij het terugluisteren van de bandopname, hoor ik hem nog boven het tumult uitroepen: you’ll have to see the film to get the answer.
Nooit meer aan gedacht natuurlijk, zoals die dingen gaan. Maar onlangs zag ik die film op dvd. Accidental Hero. Een alleraardigste film over een kleine scharrelaar (Hoffman) die getuige is van een vliegtuigongeluk en de passagiers van een wisse dood redt door de buitendeur open te breken, waardoor ze kunnen ontsnappen voordat het ding ontploft. Later gaat iemand anders (Andy Garcia) met de eer aan de haal. Enfin, allerhande verwikkelingen, en intussen heeft die arme Hoffman ook nog het nodige te stellen met zijn ex-vrouw, die hem een geboren looser vindt, en zijn zoontje, waar hij graag een goede vader voor wil zijn. Uiteindelijk komt alles natuurlijk goed, en in de slotscène zien we Hoffman met zijn zoontje op een bankje in een park zitten en de jongen vraagt aan zijn vader: wat gebeurde er nu precies, met dat vliegtuig? En nu komt het. Hoffman wil antwoorden, maar precies op dat moment breekt een hels kabaal los: een hoempa-band marcheert voorbij, we horen een kakofonie van trommels en toeters en zien Hoffman met grote gebaren een verhaal aan zijn zoontje vertellen. Dan is de laatste trommel voorbij en we horen Hoffman zeggen and that’s how it happened.
Ik zal het bij gelegenheid aan hem vragen of het klopt, maar ik weet wel zeker dat Frears toen in de Sonesta Koepel het idee heeft gekregen voor die scène. En zo ben ik een heel klein beetje deel van Accidental Hero. Uncredited, maar toch.
9 opmerkingen:
Wow! Die Hans de Clerq moet wel een heel bijzonder mens zijn.
(off topic) Leestip: Moslims in de media: de mythe van de registrerende journalistiek (pdf) van emeritus hoogleraar in interculturele communicatie W. Shadid.
Citaat:
Agendasetting: framing en priming
De agendasettingstheorie is ontstaan als reactie op de vergelijking van de media met een injectienaald die het publiek als het ware vol met ideeën kan spuiten. De theorie gaat ervan uit dat de agenda's van de media en het publiek elkaar wederzijds beïnvloeden. Wat de media centraal stellen, hangt vooral af van wat het publiek belangrijk vindt (de publieke agenda) en dat wordt op zijn beurt aangereikt door de media-agenda.
...
Framen heeft invloed op de wijze waarop de gebruikers het nieuws interpreteren en er waarde aan toekennen (zie Scheufele en Tewksbury 2007).
Toegespitst op de praktijk van het onderhavige onderwerp betekenen krantenkoppen als ‘Klassieke denkers achter de polderterrorist’ en ‘Turkse jongeren radicaliseren’ dat mediagebruikers terrorisme en radicalisering als belangrijke aspecten gaan zien bij hun oordeelsvorming over het behandelde onderwerp. Door de gekozen bewoordingen draagt de opiniemaker zijn negatieve oordeel over op de mediagebruiker. Meningen kunnen ook met behulp van andere framing devices zoals foto’s, metaforen en beschrijvingen, worden overgedragen.
Since the earliest days of the worldwide web, the conflict between Israelis and Palestinians has seen its rhetorical counterpart fought out on the talkboards and chatrooms of the internet.
Now two Israeli groups seeking to gain the upper hand in the online debate have launched a course in "Zionist editing" for Wikipedia, the online reference site.
Yesha Council, representing the Jewish settler movement, and the rightwing Israel Sheli (My I srael) movement, ran their first workshop this week in Jerusalem, teaching participants how to rewrite and revise some of the most hotly disputed pages of the online reference site.
Sorry, hier is de link:
Wikipedia editing courses launched by Zionist groups
De Clercq schijnt iets met helden te hebben. Is hij hier een held op sokken, in het bovenstaande briljante schrijfwerk is hij per toeval de held, (vanuit zijn perspectief gezien dan en begrijpelijk n.a.v. het wortelverhaal) en verderop bij zijn weblog (boeit het) komt de superieure held te voorschijn. Hij heeft niets met godsdiensten, ik ook niet, waar hij wel wat mee heeft is hoogmoed. En waarom onderstaande voorbeelden aangehaald? Ik bedoel, als je dan toch over godsdienst en sprookjes wil hebben? Waarom niet bijv. de niet zelfmoordterrorist, veilig en wel in de lucht, heldhaftig bommen gooiend, met nasmeulende kinderlijkjes?
Uit Artikel 147
"Ik vind hem buiten gewoon grappig, al die nasmeulende zelfmoordterroristen die zich als martelaar bij Mohammed melden, en een beetje moslim zou zich toch in de baard moeten krabben en toegeven dat het misschien wat gek is, de belofte dat als je als martelaar sterft, dat je dan tot het einde der dagen met 72 maagden mag rollebollen."
"Alleen dat is al reuze geestig. Nóg leuker is dat ze oprecht denken dat ze op grond van hun religie invloed kunnen uitoefenen op het weer. Kijk nou toch eens. Vier volwassen kerels in een teiltje die offerandes in een vuurtje gooien in de hoop dat het gaat regenen. Is het niet schattig?"
richardvanleeuwen
juli 16, 2010 om 1:03 pm
Smadelijke godslastering is in West-Europa al bijna een contradictio in terminis geworden. Er zijn niet zoveel mensen meer die zich tot in hun ziel gekwetst voelen wanneer iemand zich laatdunkend of spottend over religie uitlaat. En dus heeft het ook weinig zin dat strafbaar te stellen.
Maar: dat geldt niet noodzakelijk voor andere culturen en andere godsdiensten, waar onze Westerse choqueerdrang (vermomd als vrijheid van meningsuiting) op zijn minst niet altijd begrepen wordt.
In Spanje verscheen eind vorig jaar onder auspiciën van ik weet niet meer welk ministerie een bundel cartoons en grappen onder de titel ‘La sonrisa divina’. Het bijzondere aan de bundel was dat er grappen in stonden over allerlei geloven – maar dat elke grap over een religie was gemaakt door een aanhanger van die religie! Ik vond het een lovenswaardig initiatief. Zelfspot is altijd heelzamer dan de spot die van anderen komt.
anzi
Onderstaande prent spreekt voor zichzelf. Ik vind hem buiten gewoon grappig, al die nasmeulende zelfmoordterroristen die zich als martelaar bij Mohammed melden, en een beetje moslim zou zich toch in de baard moeten krabben en toegeven dat het misschien wat gek is, de belofte dat als je als martelaar sterft, dat je dan tot het einde der dagen met 72 maagden mag rollebollen.
Onderste stukje per ongeluk, kan weg, zal wel door het lachen gekomen zijn!
anzi
Precies zoals het is. Zou deze graag in onze media willen hebben. Waar blijven ze?
Deense cartoons versus Islamitisch anti-Joodse cartoons | Mijn ...Zelfmoordterroristen worden vaak verheerlijkt en worden afgebeeld als ... Reageer op het artikel "Deense cartoons versus Islamitisch anti-Joodse cartoons" ...
mijn-kijk-op.infonu.nl/.../16438-deense-cartoons-versus-islamitisch-anti-joodse-cartoons.
anzi
Collage van John Heartfield:
'Het kruis was niet zwaar genoeg' (1933)
Actueel?
Actueel?
Jazekers, met symbolische tinten.
anzi
Een reactie posten