INTERVIEW, Van onze verslaggeefster Sacha Kester
Gepubliceerd op 07 juli 2009 22:21, bijgewerkt op 8 juli 2009 11:07
DEN HAAG -
De Joods-Amerikaanse VN rapporteur ziet de Palestijnen uiteindelijk overwinnen.
Nee, de change, de verandering, in het Midden Oosten ziet Richard Falk niet van de nieuwe Amerikaanse president komen. Hij is niet onder de indruk van Barack Obama’s eis dat er geen nederzettingen meer gebouwd worden op de Westelijke Jordaanoever, en dat Israël de oprichting van een Palestijnse staat moet accepteren.
‘Obama gebruikt mooie woorden’, zegt de rapporteur voor de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, ‘maar ik zie weinig signalen dat Washington bereid is daadwerkelijk druk uit te oefenen op Israël.’
Donderdag is het precies vijf jaar geleden dat het Internationale Hof van Justitie in Den Haag oordeelde dat de afscheidingsmuur tussen Israël en de Jordaanoever illegaal was en afgebroken zou moeten worden. Naar aanleiding daarvan organiseert de organisatie United Civilians for Peace een symposium waar Falk (79) als spreker is uitgenodigd.
‘Die muur staat nog steeds’, zegt hij. ‘En ik zie geen enkele indicatie dat de huidige Israëlische regering bereid is haar beleid te veranderen. Of dat de VS bereid is deze uitspraak van het Hof, of de verdere bouw van nederzettingen af te dwingen met bijvoorbeeld sancties. De mensen die Obama in zijn kabinet heeft aangesteld zijn pro-Israëlisch, het Congres is partijdig, en de media zijn dat ook.’
Falk wordt zelf ook van partijdigheid beschuldigd. Toen de Joods-Amerikaanse emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Princeton in 2008 door de VN werd aangesteld als rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de Palestijnse gebieden, sputterde Israël fel tegen. Een jaar eerder had Falk de blokkade van Gaza ‘een Holocaust in de maak’ genoemd, en van iemand die zich zo uitlaat, kon geen objectief verslag worden verwacht.
‘Israël veroordeelt de boodschapper’, zegt hij hier zelf over. ‘De enige persoon die zij als rapporteur zouden accepteren, is iemand die in het voordeel van Israël bevooroordeeld is. Iedereen die enige vorm van kritiek uit, is wat hen betreft verdacht. En ik ben bereid getest te worden, om mijn rapporten over de regio af te zetten tegen de internationale rechten van burgers.’
Die situatie is niet bemoedigend. De Palestijnen zijn onderling verdeeld en in Israël lijkt er weinig hoop te zijn voor een oplossing. Twintig jaar geleden bracht de Israëlische beweging Vrede Nu nog honderdduizenden op de been en diende de organisatie als aanjager voor de toenadering tot de PLO. Maar het burgeractivisme is na de tweede intifada vrijwel volledig teloorgegaan. ‘De mensen zijn cynisch geworden’, zegt Falk, ‘en geloven niet dat er ooit nog een overeenkomst wordt bereikt. De extreem-rechtse politici spelen hier dankbaar op in, en benadrukken de angst voor geweld en aanslagen – de angst ook, dat als Israël zwakte toont, dit een gevaarlijk signaal is naar de rest van de Arabische wereld.’
Toch wil Falk de situatie niet omschrijven als ‘uitzichtloos’. ‘Terwijl de betrokkenheid in Israël kleiner is geworden, zie je dat de Amerikaanse burger steeds genuanceerder naar het conflict kijkt’, zegt hij. ‘Ik denk dat een meerderheid nu bereid is beleid te steunen waarbij rechtvaardigheid voor beide partijen wordt afgedwongen – zelfs als daar grote druk voor moet worden uitgeoefend op Israël.
‘Waar die verandering vandaan komt? De oorlog in Libanon in 2006 en de bombardementen op Gaza hebben het beeld van Israël als slachtoffer ondermijnd; het idee van de kleine David die het tegen de grote Goliath moet opnemen.
‘Langzaam maar zeker krijgen Amerikanen het idee dat Israël zijn militaire macht tegen een hulpeloze burgerbevolking inzet, en dat botst met het beeld dat Israël het morele gelijk aan zijn kant heeft. Ook binnen de Joods-Amerikaanse gemeenschap zie je die verschuiving. Ik merk het als ik ergens als spreker ben uitgenodigd. Het publiek dat komt luisteren wordt groter, en de vijandigheid – het gevoel dat ik een verrader ben – is kleiner.’
http://www.volkskrant.nl/buitenland/article1255501.ece/Er_is_nog_hoop_voor_Midden-Oosten
Nee, de change, de verandering, in het Midden Oosten ziet Richard Falk niet van de nieuwe Amerikaanse president komen. Hij is niet onder de indruk van Barack Obama’s eis dat er geen nederzettingen meer gebouwd worden op de Westelijke Jordaanoever, en dat Israël de oprichting van een Palestijnse staat moet accepteren.
‘Obama gebruikt mooie woorden’, zegt de rapporteur voor de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, ‘maar ik zie weinig signalen dat Washington bereid is daadwerkelijk druk uit te oefenen op Israël.’
Donderdag is het precies vijf jaar geleden dat het Internationale Hof van Justitie in Den Haag oordeelde dat de afscheidingsmuur tussen Israël en de Jordaanoever illegaal was en afgebroken zou moeten worden. Naar aanleiding daarvan organiseert de organisatie United Civilians for Peace een symposium waar Falk (79) als spreker is uitgenodigd.
‘Die muur staat nog steeds’, zegt hij. ‘En ik zie geen enkele indicatie dat de huidige Israëlische regering bereid is haar beleid te veranderen. Of dat de VS bereid is deze uitspraak van het Hof, of de verdere bouw van nederzettingen af te dwingen met bijvoorbeeld sancties. De mensen die Obama in zijn kabinet heeft aangesteld zijn pro-Israëlisch, het Congres is partijdig, en de media zijn dat ook.’
Falk wordt zelf ook van partijdigheid beschuldigd. Toen de Joods-Amerikaanse emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Princeton in 2008 door de VN werd aangesteld als rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de Palestijnse gebieden, sputterde Israël fel tegen. Een jaar eerder had Falk de blokkade van Gaza ‘een Holocaust in de maak’ genoemd, en van iemand die zich zo uitlaat, kon geen objectief verslag worden verwacht.
‘Israël veroordeelt de boodschapper’, zegt hij hier zelf over. ‘De enige persoon die zij als rapporteur zouden accepteren, is iemand die in het voordeel van Israël bevooroordeeld is. Iedereen die enige vorm van kritiek uit, is wat hen betreft verdacht. En ik ben bereid getest te worden, om mijn rapporten over de regio af te zetten tegen de internationale rechten van burgers.’
Die situatie is niet bemoedigend. De Palestijnen zijn onderling verdeeld en in Israël lijkt er weinig hoop te zijn voor een oplossing. Twintig jaar geleden bracht de Israëlische beweging Vrede Nu nog honderdduizenden op de been en diende de organisatie als aanjager voor de toenadering tot de PLO. Maar het burgeractivisme is na de tweede intifada vrijwel volledig teloorgegaan. ‘De mensen zijn cynisch geworden’, zegt Falk, ‘en geloven niet dat er ooit nog een overeenkomst wordt bereikt. De extreem-rechtse politici spelen hier dankbaar op in, en benadrukken de angst voor geweld en aanslagen – de angst ook, dat als Israël zwakte toont, dit een gevaarlijk signaal is naar de rest van de Arabische wereld.’
Toch wil Falk de situatie niet omschrijven als ‘uitzichtloos’. ‘Terwijl de betrokkenheid in Israël kleiner is geworden, zie je dat de Amerikaanse burger steeds genuanceerder naar het conflict kijkt’, zegt hij. ‘Ik denk dat een meerderheid nu bereid is beleid te steunen waarbij rechtvaardigheid voor beide partijen wordt afgedwongen – zelfs als daar grote druk voor moet worden uitgeoefend op Israël.
‘Waar die verandering vandaan komt? De oorlog in Libanon in 2006 en de bombardementen op Gaza hebben het beeld van Israël als slachtoffer ondermijnd; het idee van de kleine David die het tegen de grote Goliath moet opnemen.
‘Langzaam maar zeker krijgen Amerikanen het idee dat Israël zijn militaire macht tegen een hulpeloze burgerbevolking inzet, en dat botst met het beeld dat Israël het morele gelijk aan zijn kant heeft. Ook binnen de Joods-Amerikaanse gemeenschap zie je die verschuiving. Ik merk het als ik ergens als spreker ben uitgenodigd. Het publiek dat komt luisteren wordt groter, en de vijandigheid – het gevoel dat ik een verrader ben – is kleiner.’
http://www.volkskrant.nl/buitenland/article1255501.ece/Er_is_nog_hoop_voor_Midden-Oosten
2 opmerkingen:
Richard Falk heeft ook het voorwoord geschreven van '11 September Een onderzoek naar de feiten' van David Ray Griffin, uitg. Lemniscaat. Falk is van mening dat Griffin overtuigend heeft aangetoond dat "de officiële verklaring van 11 september absoluut niet overtuigt."
Dat we allemaal als randdebielen worden gezien, wil nog niet zeggen dat we het allemaal zijn getuigen Irak, martelingen, Gaza etc.
anzi
Een reactie posten