De Volkskrant 58

Links ziet u Bjorn Lomborg, een Deen met een Amerikaans accent, die stelt dat het Kyoto Verdrag 1 ijsbeer per jaar redt. En hierboven ziet u die geredde ijsbeer, die van schots naar schots springt om in leven te blijven nu de klimaarverandering toeslaat en het ijs razendsnel smelt.

In de Volkskrant van zaterdag staat een interview met Bjorn, waarin hij zegt dat ijsberen niet uitstervan doordat ze verdrinken 'bij gebrek aan ijs, lijkt me, zoals Al Gore in zijn film beweert. Als we echt iets geven om ijsberen, moeten we ophouden met ze afschieten. Met het geld van Kyoto dat één ijsbeer redt, kun je er gemakkelijk vijfhonderd direct redden.' En dat alles staat onder de kop 'Bjorn Lomborg hamert in zijn nieuwe boek Cool It! op intelligenter klimaatbeleid. Red 500 ijsberen, niet één' Zo, dat hakt erop in. Impliciet verklaren de Volkskrant en Bjorn dat het huidige klimaatbeleid, zoals Al Gore en het IPCC, de klimaatwetenschappers van de VN die als eersten waarschuwden voor een klimaatverandering, niet op een íntelligent klimaatbeleid hameren, want dat doet nu juist Bjorn. Het is een impliciete, verhulde boodschap, maar het staat er. En ere die ere toekomt, zo op het eerste gezicht klinkt het lekker, 500 ijsberen redden is natuurlijk intelligenter dan 1.

Ik heb vorige week dinsdag in Felix Meritus een lezing van Lomborg gevolgd. Een half uur lang kwam Bjorn met allerlei cijfers, verpakt in een gladde powerpoint presentatie, die duidelijk moesten maken dat met enkele simpele oplossingen de klus geklaard kan worden als we vooral maar niet luisteren naar Al Gore, het IPCC en al die andere onnozele mensen die denken dat we met een uiterst bedreigend en complex fenomeen te maken hebben. Het was een zo geruststellend verhaal dat ik dreigde weg te dommelen tot hij ineens vertelde dat Kyoto saves only one icebear a year, en dat dus al die miljarden die sinds het ratificeren van het Kyoto Verdrag zijn gespendeerd aan een poging om de CO2 uitstoot te verminderen, volkomen weggegooid geld is, want miljarden uitgeven om slechts 1 ijsbeer per jaar te redden is natuurlijk absurd. Eén, 1, slechts 1 ijsbeer. Dus geen anderhalf of 2 ijsberen, maar slechts één van 1. En 1 per 1 jaar, dus niet één in 9 maanden, of 1 in anderhalf jaar, nee precies één ijsbeer in exact één jaar. En op dat moment wist ik dat Bjorn een fantast is. Niets in deze wereld is statisch, alles fluctueert permanent. Ook aantallen geredde ijsberen. Alleen verkopers, journalisten en andere kwakzalvers werken met ronde getallen. Panta rhei, dat is de essentie van het leven. Bjorn was verstandig genoeg om zijn berekening niet toe te lichten, zoals hij dat ook niet deed met alle andere cijfers, die ineens vanuit de lucht in zijn powerpoint presentatie opdoken. Het is natuurlijk godsonmogelijk dat Kyoto precies 1 ijsbeer per 1 jaar redt en dat tot in lengte der dagen. Alleen een idioot gelooft zo iets, Bjorn natuurlijk, want die wordt er voor betaald door niemand weet precies wie, en Martijn van Calmthout, die de Deen interviewde voor de Volkskrant en meent dat Lomborg pleit voor een 'intelligenter klimaatbeleid.' Martijn, beste collega, twijfel is de bron van alle intelligentie. Leer te twijfelen en je ontdekt in wip en een zucht wie de boel bedriegt. Succes en Cool It! de volgende keer. Laat je niet in je enthousiasme op sleeptouw nemen. Blijf onafhankelijk als journalist. Martijn, vraag hem ook nog even hoe hij aan dat getal van 500 komt. Waarom niet 501 of 499, maar precies 500? Zou dat uit dezelfde dikke duim komen als die 1?

Na zijn vlotte optreden vroeg ik Bjorn door wie hij getraind was. 'In de VS,' antwoordde hij. Door wie? 'Ja, daar ben ik vaak.' Waarom juist daar? Hier in Europa was men al langer van de klimaatverandering doordrongen. Hij gaf geen antwoord dus vroeg ik nog eens door wie hij getraind was. Hij glimlachtte, maar gaf weer geen antwoord. Martijn, ga dat nu eens uitzoeken voor je lezers. Bjorn komt al sinds zijn achttiende in de VS, toen hij daar een jaar lang naar school ging. De rest wordt later verklapt.