Keine sittliche Ordnung kann durch Gewalt erzwungen werden.
-- Stefan Zweig. Sternstunden der Menschheit (1928)
Aan het slot van haar agressieve pleidooi om Rusland te ‘straffen’ voor niet bewezen misdaden beweert NRC’s opiniemaakster Caroline de Gruyter in haar column van 28 mei 2021:
Dit alles staat haaks op wie wij zijn. Of dénken dat we zijn. Het moeilijkste is om te erkennen dat het gewoon oorlog is. En dat we, wat ons antwoord ook is, bereid moeten zijn daarvoor een prijs te betalen. Onze veiligheid staat op het spel.
Onduidelijk blijft over welke concrete en juridisch aangetoonde bewijzen De Gruyter beschikt om haar bewering te staven dat ‘onze veiligheid op het spel staat.’ De reden van dit verzuim is eenvoudigweg dat zij die niet heeft. Net zo min toont zij aan waarom een oorlog tussen nucleaire mogendheden ‘onze veiligheid’ zal verbeteren, om de al even simpele reden dat haar onuitgesproken veronderstelling waanzin is. Gezien de oorlogen, waarbij de VS na 1945 betrokken is geweest, blijft George Orwell’s stelling in zijn boek 1984 juist dat:
oorlog er niet [is] om gewonnen te worden, maar om voort te duren. De oorlog wordt door de heersende groep gevoerd tegen de eigen onderdanen. Het doel is niet de overwinning, maar het in stand houden van de maatschappij-structuur.
Zo mogelijk nog absurder is De Gruyter’s overtuiging dat agressie tegen ‘onze’ al dan niet vermeende vijanden ‘haaks [staat] op wie wij zijn. Of dénken dat we zijn,’ om vervolgens in één adem te beweren dat ‘Het moeilijkste is om te erkennen dat het gewoon oorlog is. En dat we, wat ons antwoord ook is, bereid moeten zijn daarvoor een prijs te betalen. Onze veiligheid staat op het spel.’ Hoe hoog mag volgens de NRC-opiniemaakster de ‘prijs’ zijn om ons gevoel van ‘veiligheid’ te bevredigen? Een miljoen of een miljard doden? Want als één van de partijen meent te gaan verliezen zal die zijn arsenaal aan massavernietigingswapens in de strijd gooien, zoveel is op te maken uit opmerkingen van hoge westerse militairen, en beleidsbepalers. Daarom benadrukte de Amerikaanse Schout bij Nacht Gene R. LaRoque het volgende:
Een nucleaire oorlog is geen middel waarbij de krachten van het goede, de krachten van het kwade overwinnen. In een nucleaire oorlog worden zowel goed als kwaad vernietigd.
Desalniettemin vormt de ‘mogelijkheid om kernwapens in te zetten al jaren één van de hoekstenen van de algemene strategie van de NAVO. Het bezit van kernwapens is een centraal onderdeel van de totale NAVO-mogelijkheden voor afschrikking en verdediging. Het benadrukt dat de NAVO een nucleaire alliantie zal blijven zolang kernwapens bestaan en noemt deze de ultieme garantie voor de veiligheid van de NAVO-lidstaten…
De nucleaire moderniseringsslag die alle kernwapenstaten doorvoeren laat zien dat deze staten in ieder geval nog tientallen jaren over kernwapens willen beschikken. Het streven naar nieuwe kernwapens, die in een conflict 'beter inzetbaar' zouden moeten zijn, is een gevaarlijke ontwikkeling. Gekoppeld aan recente ontwikkelingen, waar oplopende spanningen tussen Rusland en de NAVO voeding geven aan meer militaire retoriek en het nadrukkelijker noemen van de mogelijke inzet van kernwapens, vormt dit een potentieel explosieve cocktail.
https://www.vredesprijs-ieper.be/vp/index.php/2020/2-ongecategoriseerd/110-rebecca-johnson
In haar anti-Rusland hetze verzwijgt Caroline de Gruyter dat al in 1918 ‘The British Air Ministry protested’ tegen het feit dat Britse burgers Duitse piloten zouden aanklagen wegens het bombarderen van de bevolking. Dergelijke rechtszaken 'would be placing a noose round the necks of our airmen in future wars,’ aldus de Britse militairen, aangezien het doel van ook de Britse luchtaanvallen op Duitse steden juist was 'to weaken the morale of civilian inhabitants (and thereby their 'will to win') by persistent bomb attacks which would both destroy life (civilian and otherwise) and if possible originate a conflagration which should reduce to ashes the whole town,' zou het beroep doen op de ‘Hague Convention in these cases defeat the very purpose of bombardment,’ te weten: het toepassen van massale terreur, waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen burgers en militairen. Hetzelfde geldt nog steeds voor de genocidale NAVO-doctrine van de ‘wederzijds verzekerde vernietiging.’ Maar ook dit verzwijgt de NRC-opiniemaakster, terwijl toch officieel:
iedere overheid verantwoordelijk is voor de veiligheid van haar inwoners, dus ook de landen die niet over kernwapens beschikken. Zo wordt het de verantwoordelijkheid van alle landen om kernwapens te verbieden. Om te voorkomen dat bepaalde landen dit kernwapen-verbod zouden kunnen blokkeren, moest hierover beslist worden in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, en bijvoorbeeld niet in de Veiligheidsraad, waar de vaste leden over het vetorecht beschikken en zo iedere beslissing kunnen tegenhouden. In meer dan 100 landen sloten meer dan 500 organisaties zich aan bij ICAN (International Campaign to Abolish Nuclear Weapons. svh), en werden de overheden benaderd om in de VN een verdrag goed te keuren op basis van het feit dat alle landen medeverantwoordelijk zijn voor nucleaire ontwapening.
ICAN slaagt er in 2017 in om het verdrag op de onderhandelingstafel te krijgen van de Verenigde Naties en in juli 2017 hebben 122 landen van de eindtekst van het verdrag, dat een wereldwijd verbod op kernwapens beschrijft, goedgekeurd. Dit betekent dat 2/3 van alle landen op de wereld akkoord gaan met het verbieden van kernwapens, voor ééns en altijd.
Helaas hebben sommige landen, waaronder de landen die lid zijn van de NAVO, de onderhandelingen geboycot. Zo heeft ook ons land dat lid is van de NAVO niet ééns deelgenomen aan de onderhandelingen. Ons land heeft het verdrag, net zoals alle NAVO-landen overigens, dus ook niet ondertekend.
Extra zorgelijk is dat nagenoeg alle kernwapenstaten bezig zijn met een modernisering van hun nucleaire arsenalen, waarbij het streven naar 'beter inzetbare' kernraketten een belangrijke rol speelt.
https://stopwapenhandel.org/node/1944
Al in het voorjaar van 2019 was het volgende bekend:
Met 919 miljard dollar is de NAVO nu al goed voor meer dan de helft van de wereldwijde militaire uitgaven. Miljarden voor bewapening in plaats van sociale en milieu-investeringen. Voor het militarisme is dat vooruitgang, voor de mensheid gaat het om een grote stap achteruit.
Binnen de NAVO hebben de lidstaten in 2014 afgesproken om binnen de 10 jaar te streven naar een optrekking van hun militaire uitgaven naar 2% van hun Bruto Binnenlands Product. Voorlopig halen enkel de VS, Griekenland, het Verenigd Koninkrijk, Polen en de Baltische staten dat streefcijfer. Voor mijn land, België, zal dat een hap van ettelijke miljarden euro extra uit de begroting betekenen, en dat zonder enig maatschappelijk debat. Het parlement heeft zich nooit kunnen uitspreken over deze norm. In tijden van strikte budgettaire discipline, groeiende armoede en dringende klimaatinvesteringen is dat totaal onverantwoord.
De Europese Unie
De militarisering heeft ook de Europese Unie strak in haar greep. Ze is zelfs vastgelegd in het Verdrag van Lissabon. Volgens Artikel 42.3 verbinden de lidstaten zich ertoe ‘hun militaire vermogens geleidelijk te verbeteren’ (‘Member States shall undertake progressively to improve their military capabilities’). Die bewapeningsopdracht werd al een tijdlang voorbereid met de oprichting van het Europees Defensie Agentschap (EDA) in 2004. Volgens het Verdrag van Lissabon is het de taak van het EDA om ‘de industriële en technologische basis van de defensiesector te versterken.’ Op de website van het EDA lees je dat de Europese militaire industrie concurrerend moet worden ‘in Europa en in de wereld.’ Het klinkt pervers, en dat is het ook: voor het EDA moeten Europese wapens beter hun weg vinden naar de wereldmarkt, ook al vinden we ze terug in tal van gewelddadige conflicten.
Sinds de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid van de EU, Federica Morgherini, haar ‘Globale Strategie voor het Gemeenschappelijk Buitenlands en Veiligheidsbeleid’ publiceerde in de zomer van 2016 zit de militarisering in een stroomversnelling. Amper enkele maanden later kwam de Europese Commissie met een Europees Defensie Actieplan op de proppen. Voortaan moet de Europese belastingbetaler de militaire industrie subsidiëren via een Europees Defensiefonds. Sinds 2021 gaat er jaarlijks 500 miljoen euro naar militair onderzoek en ontwikkeling, en 5 miljard euro naar de gezamenlijke ontwikkeling van nieuwe wapensystemen. Ook wordt de Permanente Gestructureerde Samenwerking (PESCO artikel 42.6 van het Verdrag van Lissabon) geactiveerd. 25 EU-lidstaten nemen daaraan deel. Zij engageren er zich toe om 20% van hun defensiebudgetten te besteden aan militaire investeringen en de defensiebudgetten zelf ‘regelmatig’ te laten stijgen. Daags voor de NAVO-top in Brussel (2018) kondigden NAVO-topman Stoltenberg en EU-president Tusk aan dat de EU en de NAVO nog nauwer zullen samenwerken, ook al zijn maar 22 van de 28 EU-lidstaten ook lid van de NAVO.
Kernwapens
De gevaarlijkste component van de militarisering in het kader van de NAVO is de kernwapenpolitiek. Al meer dan een halve eeuw liggen er Amerikaanse kernwapens op Europese bodem, in België, Duitsland, Italië, Nederland en Turkije. Naar schatting gaat het om een 150-tal B 61 kernbommen, elk met meer dan de tienvoudige kracht van de atoombom die in 1945 Hiroshima vernietigde. Het gaat om Amerikaanse kernbommen, maar het zijn gevechtsvliegtuigen van de betrokken landen die verantwoordelijk zijn voor het transport ervan in het kader van de nucleaire lastendeling bij de NAVO. Daarnaast hebben Groot-Brittannië en Frankrijk een eigen kernwapenarsenaal.
Anno 2019 zijn er nog steeds 14.500 kernwapens in de wereld, verdeeld over 9 kernwapenstaten. Meer dan 2000 kernwapens staan op 'high-alert', wat wil zeggen dat ze binnen een tijdspanne van luttele seconden kunnen gelanceerd worden. Alle kernwapenarsenalen worden gemoderniseerd om voor de komende decennia bruikbaar te blijven, zo ook de Amerikaanse B61-kernbommen in Kleine Brogel (NAVO-luchtmachtbasis, nabij de Nederlandse grens. svh).
De VS streeft naar een totale nucleaire hegemonie, reden waarom het INF-akkoord, een bilaterale overeenkomst tussen Washington en Moskou voor een verbod op korte en middellange afstandsraketten eraan moest geloven. Sinds 2020 rollen ‘gemoderniseerde’ B61-12 kernbommen van de productieband. In werkelijkheid gaat het om nieuwe kernbommen die over andere militaire karakteristieken beschikken dan de huidige B61-kernbom. De kleinere explosiekracht, uitgerust met een nieuw staartstuk voor preciezer gebruik, maken deze kernbommen ‘bruikbaarder,’ geheel in overeenstemming met de nieuwe ‘Nuclear Posture Review’ van de VS. Volgens de nieuwe nucleaire strategie moet het hele kernwapenarsenaal — te land, zee en in de lucht — van de VS worden vernieuwd. Kostprijs: 1,7 biljoen dollar! De VS streeft naar een totale nucleaire hegemonie… De kans is groot dat ook New Start over de beperkingen op de strategische nucleaire arsenalen van Rusland en de VS niet meer zal verlengd worden.
Naomi Klein schreef een paar jaar geleden dat er twee planetaire bedreigingen zijn: de opwarming van de aarde en een dreigende nucleaire oorlog. Ze heeft gelijk. Als de VS effectief werk maakt van ‘inzetbare’ nucleaire wapens, dan valt te vrezen voor de toekomst van onze planeet. Een beperkte kernoorlog tussen India en Pakistan is al voldoende voor een nucleaire winter, waarbij een kwart van de bevolking zou gedood worden, aldus een simulatie. Dat het zover is kunnen komen is het resultaat van politiek falen, het onvermogen en de onwil van politieke leiders om de daad bij het woord te voegen. In het Non-Proliferatie Verdrag (NPT) dat sinds bijna een halve eeuw van kracht is, verplichten kernwapenstaten zich om tot ontwapening over te gaan. Het verbiedt bovendien niet-kernwapenstaten om kernwapens op directe of indirecte manier te verwerven of te controleren (NPT, Artikel II). M.a.w. de kernbommen op Europese bodem zijn ondubbelzinnig in strijd met het NPT,
aldus de bekende Belgische journalist en vredesactivist Ludo De Brabander.
https://vrede.be/nl/nieuws/militarisering-en-nucleaire-wapens-de-navo-en-europa
Al deze achtergrond-informatie zult u vergeefs zoeken in de propaganda van ondermeer Caroline de Gruyter, Bas Heijne, Geert Mak, Ian Buruma, Hubert Smeets en al die andere opiniemakers van de polderpers die de propaganda-campagne tegen Rusland levend houden. Hun extremisme wordt gevoed door domheid, het blinde geloof in de Verlichting met zijn Vooruitgangsideologie. Degene die dit als eerste ontdekte was Gustave Flaubert. Al in de negentiende eeuw ontmaskerde de Franse auteur de veronderstelling dat door de Vooruitgang de Domheid zou wijken, een illusie die volgens de van origine Tsjechische auteur Milan Kundera ‘de grootste ontdekking was van een eeuw die zo trots was op haar wetenschappelijke rede.’ In werkelijkheid vervaagt ‘de dwaasheid niet ten overstaan van de wetenschap, de techniek, de vooruitgang of het moderne, integendeel, met de vooruitgang gaat ook zij vooruit!’ De:
moderne dwaasheid betekent niet de onwetendheid, maar de gedachteloosheid van pasklare ideeën,’ waardoor de ‘ontdekking van Flaubert belangrijker [is] voor de toekomst van de wereld dan de meest schokkende gedachten van Marx of Freud.
Zo'n tachtig jaar nadat Flaubert zijn Emma Bovary bedacht had, in de jaren dertig van de vorige eeuw (negentiende eeuw. svh), zal een ander groot romancier, Hermann Broch, spreken over de heroïsche inspanningen van de moderne roman die zich verzet tegen de golf van kitsch, maar er tenslotte door gevloerd zal worden. Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen. Na meer dan vijftig jaar wordt de kernspreuk van Broch nu alleen nog maar meer waar. Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
Jaren geleden wees de beroemde Amerikaanse stand-up comedian George Carlin zijn publiek op het volgende:
Forget the politicians. The politicians are put there to give you the idea you have freedom of choice. You don't. You have no choice. You have owners. They own you. They own everything. They own all the important land, they own and control the corporations that have long since been bought and paid for, the Senate, the Congress, the state houses, the city halls, they got the judges in their back pocket, and they own all the big media companies so they control just about all of the news and the information you get to hear. They got you by the balls! They spend billions of dollars every year lobbying to get what they want. Well, we know what they want. They want more for themselves and less for everybody else. But I'll tell you what they don't want. They don't want a population of citizens capable of critical thinking. They don't want well informed, well educated people capable of critical thinking. They're not interested in that. That doesn't help them. That is against their interest.
You know what they want? They want obedient workers. Obedient workers, people who are just smart enough to run the machines and do the paperwork. And just dumb enough to passively accept all these increasingly shitty jobs with the lower pay, the longer hours, the reduced benefits, the end of overtime and vanishing pension that disappears the minute you go to collect it, and now they’re coming for your Social Security money. They want your retirement money. They want it back so they can give it to their criminal friends on Wall Street, and you know something? They’ll get it. They’ll get it all from you sooner or later because they own this fucking place! It's a big club, and you ain’t in it! You, and I, are not in the big club.
By the way, it's the same big club they use to beat you over the head with all day long when they tell you what to believe. All day long beating you over the head with their media telling you what to believe, what to think and what to buy. The table has tilted folks. The game is rigged and nobody seems to notice. Nobody seems to care! Good honest hard-working people; white collar, blue collar it doesn’t matter what color shirt you have on. Good honest hard-working people continue, these are people of modest means, continue to elect these rich cock suckers who don’t give a fuck about you… they don’t give a fuck about you… they don’t give a FUCK about you!
They don’t care about you at all… at all… AT ALL! And nobody seems to notice. Nobody seems to care. Thats what the owners count on. The fact is that Americans will probably remain willfully ignorant of the big red, white and blue dick thats being jammed up their assholes, everyday, because the owners of this country know the truth: it's called the American Dream, because you have to be asleep to believe it.
https://www.youtube.com/watch?v=AtgfzzwoyK4
Een pamflet als een klaroenstoot. Nasr gaat volop het orgel van literaire stijlfiguren, en wat een feest is dat! Zijn sirene verdient het gehoord te worden, dubbel en dwars.
De werkelijk zoals die is: Aaron B. O'Connell, 'an assistant professor of history at the United States Naval Academy and a Marine reserve officer, author of Underdogs: The Making of the Modern Marine Corps' schreef in The New York Times van 5 november 2012:
Eisenhower’s least heeded warning — concerning the spiritual effects of permanent preparations for war — is more important now than ever. Our culture has militarized considerably since Eisenhower’s era, and civilians, not the armed services, have been the principal cause. From lawmakers’ constant use of 'support our troops' to justify defense spending, to TV programs and video games like 'NCIS,' 'Homeland' and 'Call of Duty,' to NBC’s shameful and unreal reality show 'Stars Earn Stripes,' Americans are subjected to a daily diet of stories that valorize the military while the storytellers pursue their own opportunistic political and commercial agendas. Of course, veterans should be thanked for serving their country, as should police officers, emergency workers and teachers. But no institution — particularly one financed by the taxpayers — should be immune from thoughtful criticism.
Like all institutions, the military works to enhance its public image, but this is just one element of militarization. Most of the political discourse on military matters comes from civilians, who are more vocal about 'supporting our troops' than the troops themselves. It doesn’t help that there are fewer veterans in Congress today than at any previous point since World War II. Those who have served are less likely to offer unvarnished praise for the military, for it, like all institutions, has its own frustrations and failings. But for non-veterans — including about four-fifths of all members of Congress — there is only unequivocal, unhesitating adulation. The political costs of anything else are just too high…
Eisenhower understood the trade-offs between guns and butter. 'Every gun that is made, every warship launched, every rocket fired, signifies, in the final sense, a theft from those who hunger and are not fed, those who are cold and are not clothed,' he warned in 1953, early in his presidency. 'The cost of one modern heavy bomber is this: a modern brick school in more than 30 cities. It is two electric power plants, each serving a town of 60,000 population. It is two fine, fully equipped hospitals. It is some 50 miles of concrete highway. We pay for a single fighter plane with a half million bushels of wheat. We pay for a single destroyer with new homes that could have housed more than 8,000 people.’
He also knew that Congress was a big part of the problem. (In earlier drafts, he referred to the 'military-industrial-Congressional' complex, but decided against alienating the legislature in his last days in office.) Today, there are just a select few in public life who are willing to question the military or its spending, and those who do — from the libertarian Ron Paul to the leftist Dennis J. Kucinich — are dismissed as unrealistic.
The fact that both President Obama and Mitt Romney are calling for increases to the defense budget (in the latter case, above what the military has asked for) is further proof that the military is the true 'third rail' of American politics. In this strange universe where those without military credentials can’t endorse defense cuts, it took a former chairman of the Joint Chiefs, Adm. Mike Mullen, to make the obvious point that the nation’s ballooning debt was the biggest threat to national security.
Uncritical support of all things martial is quickly becoming the new normal for our youth. Hardly any of my students at the Naval Academy remember a time when their nation wasn’t at war. Almost all think it ordinary to hear of drone strikes in Yemen or Taliban attacks in Afghanistan. The recent revelation of counterterrorism bases in Africa elicits no surprise in them, nor do the military ceremonies that are now regular features at sporting events. That which is left unexamined eventually becomes invisible, and as a result, few Americans today are giving sufficient consideration to the full range of violent activities the government undertakes in their names.
Were Eisenhower alive, he’d be aghast at our debt, deficits and still expanding military-industrial complex. And he would certainly be critical of the 'insidious penetration of our minds' by video game companies and television networks, the news media and the partisan pundits. With so little knowledge of what Eisenhower called the 'lingering sadness of war' and the 'certain agony of the battlefield,' they have done as much as anyone to turn the hard work of national security into the crass business of politics and entertainment.
Geloof uit on-geloof: hoe meer hij zijn geloof in zichzelf verliest, des te sterker wordt zijn fervente geloof in de verlossing, des te intenser zijn dringende behoefte verlost te worden… In dezelfde mate waarin zijn zelfrespect, zijn bestaansgrond, ja de zin van zijn leven verloren gaan, wordt de rechtvaardiging van zijn geloof, zijn volk, zijn ras, het ideaal dat hij aanhangt of de beweging waaraan hij trouw gezworen heeft, verheven, vergroot, verheerlijkt en geheiligd.
Het handelt in deze roman over joodse fundamentalisten, maar het mechanisme geldt voor alle religies, alle ideologieën en alle beschavingen, want zoals Oz stelt:
De mens houdt zich bezig met persoonlijke zaken zolang hij zaken heeft en zolang hij een persoonlijkheid heeft. Als die afwezig zijn, gaat hij zich, uit angst voor de leegheid van zijn leven, vol vuur bezighouden met zaken van anderen: hij brengt hen op het rechte spoor. Tuchtigt hen. Probeert te onderrichten wie malende is en te verpletteren wie dwalende is. Schenkt anderen gunsten of vervolgt hen meedogenloos. Tussen de nobele fanaticus en de moordzuchtige fanaticus is uiteraard een verschil van morele gradaties, maar geen verschil in aard.
Laat ik de NRC’s neoliberale Europa-fundamentaliste Caroline de Gruyter nogmaals citeren. Op de opmerking van Lex Bohlmeijer, oud medewerker van de NCRV-radio, dat de kunstenaars in Wenen tijdens het interbellum ‘een scherp bewustzijn van valsheid’ hadden, dat ‘achter de façade van glitter en goud [het] rotte. Dat besef van dubbelheid was toen in Wenen toch ook sterk?’ antwoordde Caroline de Gruyter:
Tegelijkertijd zeiden ze achteraf, we zaten te zeiken om niks. Dat is nog een parallel met nu. De intelligentsia waren cynisch en sarcastisch vaak…
Bohlmeijer: Het leek wel of het gezocht werd, de oorlog, als uitlaatklep uit de onlustgevoelens. Alsof het onafwendbaar moest uitmonden in gewelddadigheid.
Of in wat dan ook. Niemand wist dat natuurlijk, want die oorlog kwam totaal onverwacht. Ineens wordt de kroonprins, Frans Ferdinand, overhoop geschoten in Sarajevo. Dan moeten ze wat. De keizer wilde een klein tikje uitdelen, en dan back to normal, want we moeten geen grote oorlog krijgen. De mensen in zijn entourage hadden vanuit dat onrustige gevoel behoefte aan actie. ‘We hebben al in geen jaren lekker zitten matten.’
Bohlmeijer: Eerlijk gezegd is dit exact wat me nu ook bekruipt, om ons heen.
Ik heb het gezien in de oorlog in Joegoslavië. Daar ben ik weleens mensen van het ministerie in Den Haag tegengekomen. Ja, daar gebeurde wat! Je kon weer eens ouderwets stelling nemen. Ik had daar achteraan moeten gaan, maar ik was een jong verslaggevertje, ik had het nog niet zo door. Maar toen had je dat dus ook, het gevoel van een gouden tijdperk dat op zijn laatste benen loopt. Er komt iets anders aan, maar niemand wist nog wat. Niemand had enig idee. Er waren geen alternatieve ideeën. Behalve dan het eeuwige voortmodderen, met wat extra hervormingen, iets meer inspraak voor de burger. Dat ging toen, net als nu, allemaal veel te langzaam. Dus toen Frans Ferdinand werd vermoord was er geen strategie. Ze deden maar wat. En toen begonnen ineens de andere grootmachten zich met die oorlog te bemoeien. Voor je het wist zaten ze in een geweldige oorlog waar ze niet meer uit konden en die ze ook keihard hebben verloren.
Bohlmeijer: Ze hadden het uitgehouden met elkaar, ja voortmodderend, maar toch, nu is alles aan flarden, hè?!
Het gaat compleet kapot. Je moet gewoon parallellen trekken met nu. Niemand had door dat dit op het spel stond… ze trokken gewoon het hele huis omver.
Een soort blinde woede?
Bohlmeijer: Dat is misschien wel de belangrijkste spiegel?
Wij zitten niet in een oorlog. En ik zie ons ook niet zo snel iemand anders de oorlog verklaren, maar je ziet dit soort gedrag nu ook. Ik moest erg aan Habsburg denken tijdens de eurocrisis. Sommige mensen wilden Griekenland per se uit de eurozone. Dat werd vrij hitsig gebracht. Die lui moeten er maar uit! Brexit is er ook een vorm van. Het is maximalistisch denken, waarbij je zegt: we staan nu aan de afgrond en we springen gewoon. Er zijn een heleboel mooie dingen hoor, daar beneden! Totaal roekeloos…
Bohlmeijer: Je hebt het over onze buitengrenzen en snijdt als een van de belangrijkste issues van de komende tijd aan: de soft power van de EU, intern altijd verdeeld, tegenover de hard power van de boze buren. Dat zie jij als potentieel gevaarlijk, denk ik?
Ja, ik denk wel dat we wat harder moeten worden en dat we dat ook aan het doen zijn.
Bohlmeijer: Als militaire macht?
Als defensieve macht. Een Europees leger dat gaat nooit werken. Een Fransman die Nederlandse soldaten commandeert, dat kan niet denk ik. Maar we stemmen nu wel de nationale legeruitgaven beter op elkaar af. Ik denk dat dat hard nodig is. Rusland doet de hele tijd oefeningen. Ik woon in Noorwegen, dat grenst aan Rusland. Om de haverklap duikt er een onderzeeër op die niet aangekondigd is, of vliegen militaire vliegtuigen zonder transponders, zodat ze niet gezien worden door de radar; dat zijn allemaal speldenprikjes.
Dat de NAVO onder aanvoering van de Verenigde Staten precies hetzelfde doet, verzwijgt Caroline de Gruyter opnieuw, omdat het niet past in haar anti-Rusland hetze. Kenmerkend is ook dat zij op 6 maart 2021 op de website van De Correspondent met grote stelligheid verklaart ‘Wij zitten niet in een oorlog,’ om vervolgens twee maanden later, in de NRC van 28 mei 2021, met evenveel stelligheid te verklaren: ‘Het moeilijkste is om te erkennen dat het gewoon oorlog is met Rusland.’ Kennelijk heeft zij Stefan Zweig’s werk, waarmee zij koketteert, nooit serieus gelezen, want dan had zij geweten dat deze joods-Oostenrijkse auteur erop heeft gewezen dat: ‘When they are preparing for war, those who rule by force speak most copiously about peace until they have completed the mobilization process.’ Ik vrees dat De Gruyter niet beseft dat zij over zichzelf spreekt wanneer zij het heeft over die ‘onrustige behoefte aan actie,’ omdat ‘We al in geen jaren lekker [hebben] zitten matten,’ en daaraan toevoegt ‘Lees Die Welt von Gestern, van Stefan Zweig. Hij schrijft dat ook: we vonden het allemaal geweldig. Achteraf begrijp ik niet hoe wij zo in een roes hebben kunnen zitten.’ En met dit citaat eindig ik voorlopig de serie over de warmonger Caroline de Gruyter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten