Leopold II en de rest
Er is op dit ogenblik veel te doen in België rond de positie van koning Leopold II en zijn avonturen in Afrika en dus vooral Congo. Reeds tijdens diens leven was er in de media hierover al veel herrie. Op de conferentie van 1885 in Berlijn werden de lijnen netjes afgebakend tussen de gebieden die bestemd waren voor – sorry de term – bloeddorstige Europese regeringen op zoek naar het lekkerste stukje Afrikaanse taart.
Britten, Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Duitsers maakten er volop ruzie over wie het grootste voor hen interessantste deel van Afrika kon bemachtigen. Het was in wezen zelfs het voorspel voor de twee latere wereldoorlogen.
De Britten met o.a. Cecil Rhodes wilden daarbij hun kolonies in Noord-Afrika verbinden met die in het zuiden. Egypte was kort voordien in 1882 al Brits eigendom geworden. Maar daar staken de anderen een stokje voor en zo kon onze koning Leopold II ten private titel zijn stuk meepakken. Een enorm groot gebied waar men toen vooral ivoor zag en later rubber en nog later ijzer, kobalt, diamant en koper.
Britse schietschijf
En de Britten woedend dat die vervloekte Leopold II er mee was gaan lopen. Met Tanzania, Burundi en Rwanda voor de Duitse aartsvijand. Daar ging dus de gedroomde Noord-Zuid verbinding.
En dus begon Londen in de media de brutaliteiten van Leopold II breed in hun pers uit te smeren. Over hun praktijken met o.m. de opiumhandel zweeg men zedig. Men schakelde zelfs missionarissen in. Juist zoals men nu andere tegenstanders via ngo’s zoals Amnesty International als een van Poetin of Kadhaffi en Xi Jinping er van langs geeft. Niets nieuws onder de zon.
Wie nog een lekker stukje? Tijdens de Berlijnse conferentie over Afrika die van november 1884 tot februari 1885 duurde kregen de aanwezigen ieder een lekker stukje Afrika. In wezen is er nog weinig veranderd als we de strijd om Libië, Irak en Syrië nu zien. De hebzucht tiert nog welig. En als toen verkoopt men die bloeddorstigheid via de media aan de goegemeente als het doen van goede daden. In die tijd was dat het brengen van de beschaving nu het steunen van de democratie en dies meer. Ook hier klink een wel bekend refrein.
En onder meer voor Vlaams nationalisten, niet zelden ook republikeinen, is Leopold II een uitstekende schietschijf. Wie kan Leopold II nu na al die boeken nog verdedigen? Want de man heeft onder zijn bewind een flinke massaslachting georganiseerd.
Met hulp van Belgische militairen. En dus, zeker tegenwoordig met al die Belgen met Congolese wortels, is het niet moeilijk om wat betogers tegen Leopold II bij elkaar te rapen. Gerechtigheid heet dat.
En elders
En dus moet Leopold II er zowat overal aan geloven. Maar het verhaal stinkt kilometers ver naar de hypocrisie. Wie de oorlog om Irak, die feitelijk al begon toen de VS Saddam Hoessein in 1979 aan de macht brachten, bekijkt ziet ook miljoenen doden en een totaal vernield land. Wat zonder twijfel een bewuste politiek is geweest. En België was wel niet actief betrokken maar steunde dit toch.
Historisch zijn de woorden van Madeleine Albright, een ‘grote’ dame van de Amerikaanse buitenlandse politiek bij de Democratische Partij, Op een vraag op TV of het embargo tegen Irak wel de 500.000 gedode kinderen waard was stelde zij, na wat aarzelen, onomwonden dat zij dat waard waren.
Als dat geen massamoordenaar is geweest wie dan wel? Er zijn in de recente geschiedenis al voor veel minder mensen voor levenslang naar het cachot verwezen of zoals Saddam naar de strop.
Het standbeeld in Blankenberge gewijd aan de in de Congolese vrijstaat gesneuvelde Belgische militairen Jozef Lippens en Henri De Bruyn. Die werden vermoord in dienst van Leopold II bij het bestrijden van anderen die in ‘zijn ‘ Congo actief waren. Of het verhaal dat hier verteld wordt historisch juist is zal wel sterk dienen betwijfeld te worden. Het verhaal klinkt wel heel mooi.
Wie is dan de grootste smeerlap? Leopold II of de opeenvolgende Amerikaanse presidenten van Jimmy Carter tot Donald Trump en hun Belgische hulpknechten. Het neerhalen van al die standbeelden zal velen zeker voldoening geven maar als het daar bij blijft dan stellen er zich vragen over de hypocrisie.
Maar dat is het klassieke lot van dergelijke bewegingen die na een korte opwelling steevast een snelle dood sterven Trouwens op de Brusselse Kunstberg staat een ruiterstandbeeld van een zekere Godfried van Bouillon, de kruisvaarder die er in slaagde om Jeruzalem te veroveren en voor zover geweten alle inwoners over de kling liet jagen, christenen, joden en moslims. Hij kende geen genade.
Zijn standbeeld staat er nog. Zinnebeeld van een sterk expansionistisch gericht België. Zoals ook dat standbeeld in Blankenberge van de militairen Jozef Lippens en Henri De Bruyn die in 1892 in dienst van Leopold II stierven in de strijd tegen Arabische tegenstanders.
Slavenhandelaars zegde men. Helden weet het standbeeld over beiden te vertellen. Ja, Arabieren waren er in 1895 in Berlijn niet bij. Daar was alleen plaats voor het (sic) superieure blanke Europese volk. Of eerder voor die hun bazen. Het gezin van Pamel kwam daar niets doen.
Willy Van Damme
https://willyvandamme.wordpress.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten