Paul van Liempt
@paulvanliempt
Paul van Liempt is presentator van het programma 'Van Liempt, één op één', elke maandag om 22.30 op RTL Z. Hij schrijft over ondernemerschap. En de rol van media.
Nederland valt in hoog tempo uit elkaar
'Nee, die baan krijg je niet. Je bent academicus en als we jou die baan geven is dat niet eerlijk ten opzichte van hbo'ers die van de School voor de Journalistiek komen.' Philip Dröge schreef deze regels voor het boek Bye Bye Babyboomers, dat ik samen met Paul van Gessel maakte.
Hij had een brandend verlangen om in de journalistiek aan het werk te gaan, maar werd keer op keer afgewezen door babyboomers, die zelf de journalistiek 'waren ingerold' en sindsdien te pas en te onpas het woord 'eerlijk' in de mond namen.
De meeste carrièreverhalen van babyboomers in de journalistiek kwamen er op neer, schrijft Dröge, dat ze een vader hadden die in de journalistiek werkzaam was. Zelf waren ze klaar met de 'sosjale akademie' en ze moesten aan het werk. Haast hadden ze niet, maar ach, hun ouweheer had z'n best gedaan op de krant, vooruit dan maar. De pas afgestudeerde 'sosjoloog' wilde vader een plezier doen en ging als journalist aan de slag.
Toen de economie haperde, kwam het luidruchtige deel van de babyboomjournalisten met een oplossing: kranten moesten gesteund worden door subsidie van de overheid. En ze bleken toch over een brandend verlangen te beschikken: een heilig vuur om de eigen banen te behouden. Ze gingen zelfs de straat op om te protesteren. Voor een eigen cao die, daar is-ie weer, 'eerlijker' moest worden.
Mijn huiver voor het woord eerlijk is sindsdien groot. Misschien dat ik daarom extra getroffen werd door het boek, of beter pamflet, Rafels aan de Rechtsstaat. Een vurig pleidooi om de ongelijkheid in Nederland te lijf te gaan, zonder gebruik van het woord 'eerlijk'. En geschreven door een voormalig kroonlid van de SER, hoogleraar Europees Arbeidsrecht en bestuursvoorzitter van de Nederlandse vestiging van het gerenommeerde Britse advocatenkantoor Allen & Overy, Ferdinand Grapperhaus. Hij vindt het hoog tijd voor een 'Groot Ongelijkheidsdebat', want Nederland valt in hoog tempo uit elkaar en we lijken het voor lief te nemen.
Hij gebruikt grote woorden, die hij altijd onderbouwt. Geen gemakzuchtig werkje, eerder een goed doordachte hartenkreet. Een culminatiepunt van opgebouwde woede ook. Want de advocaat vreest dat de groeiende ongelijkheid de bijl aan de wortel van de rechtsstaat zet. Ruud Lubbers, premier in de jaren tachtig en negentig, schrok van de toenemende werkloosheid. En mompelde cynisch dat de laagste inkomens en uitkeringen net hoog genoeg moesten blijven om die ontevreden groepen koest te houden.
Grapperhaus vreest nu hetzelfde, maar zijn analyse is minder cynisch. De middenklasse zakt verder af. Het Sociaal- en Cultureel Planbureau had het al eerder over een precariaat: kansloze laagopgeleiden, een groep van ongeveer vijftien procent. Maar hij ziet een grotere groep, van ongeveer dertig procent, omdat je er ook de 'onzeker werkenden' bij op moet tellen.
Het onderwijs, altijd geprezen als motor voor gelijke kansen, rafelt ook. En hij ziet de fundamentalistische islam als grote bedreiging van Westerse kernwaarden: de gelijkheid van man en vrouw, van seksuele geaardheid en van andersgelovigen. Kijk naar de invloed van Diyanet, het Turkse ministerie van godsdienstzaken, dat in Nederland 140 moskeeën beheert en op die manier de propaganda van Erdogan verspreidt.
Er is 'iets verrot' in de samenleving, vindt Grapperhaus. Teveel mensen hebben het idee dat ze toch niets te verliezen hebben, het kan tot ontwrichting leiden. In zijn pamflet komt hij met duidelijke aanbevelingen voor een toekomstbestendig Nederland. Zonder one-issue oogkleppen presenteert hij een samenhangend perspectief. Geen idee of-ie wil, maar dit kan de gedroomde minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid zijn. Zit er meteen iemand met kennis van zaken op die plek. Dat is pas eerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten