Vluchtelingenstroom 59

In het in 1934 verschenen essay Crisis der cultuur schreef de historicus Johan Huizinga:

De organisatie als zodanig heerst en onderwerpt. Elke organisatie, tot zekere perfectie gekomen en in gang gehouden door haar eigen mechanisme heeft de neiging, haar doel in haar eigen bestaan en functie te verplaatsen. Zij wordt door de volmaaktheid van haar middelen overorganisatie.

Al wat naar gelding streeft, organiseert zich… Organisatie betekent macht, en macht in zichzelf, niet geheiligd door een volwaardig doel, is een kwaad. Zij kan slechts heilzaam worden, indien zij gedragen wordt door persoonlijke zedelijke verantwoordelijkheid, en haar doel heeft buiten en boven de machtswil en het belang der dragers van die macht. Hierbij maakt et geen onderscheid, of het de macht van één of van miljoenen is.

Maatschappelijke  organisatie blijft steeds onmisbaar, maar tegelijk ijsde technisch volmaakte organisatie van mensen altijd in zekere zin dodend. Zij kluistert de mens in een mechanisme, en ontslaat hem van een deel van zijn persoonlijke verantwoordelijkheid. Elke organisatie betekent stolling van vrije geest, fixeren van een geestelijk gemiddelde. Zij brengt een zekere rigiditeit der gedachte teweeg, die belemmerend kan gaan werken op een harmonische samenleving.

Wanneer het Amerikaanse militair-industrieel complex in 2015 — in vredestijd — 54 procent opslokt van de federale begroting waarover het Congres kan beschikken, dan moet deze machtige organisatie tenminste over een vijand beschikken om dit bijzonder hoge percentage te kunnen rechtvaardigen tegenover de belastingbetaler. Met andere woorden: het Pentagon en de Amerikaanse wapenindustrie kunnen om te overleven niet zonder vijanden en oorlogen. Hun eigen voortbestaan is zelfs de belangrijkste drijfveer, immers '[e]lke organisatie, tot zekere perfectie gekomen en in gang gehouden door haar eigen mechanisme heeft de neiging, haar doel in haar eigen bestaan en functie te verplaatsen.' Dit is tevens één van de belangrijkste verklaringen waarom de NAVO, onder leiding van de VS, na de ontbinding van het Warschau Pact, in ledental bijna is verdubbeld en van een defensieve organisatie is veranderd in een offensief bondgenootschap, waarvan de militaire bases Rusland omsingelen, en waarvan de strijdkrachten tegenwoordig overal ter wereld inzetbaar zijn. De commerciële massamedia in het Westen zien erop toe dat deze agressie permanent wordt gelegitimeerd. Nadat in maart 2014 het Krimse parlement vóór aansluiting bij de Russische Federatie koos, en de Russische bevolking van Krim zich in een referendum uitsprak vóór die aansluiting, reageerde de 'vrije pers' collectief diep verontwaardigd en waarschuwde zij voor de Russische bedreiging van de wereldvrede. Henk Hofland, wiens faam in de polder tijdens de Koude Oorlog werd gevestigd, liet deze kans natuurlijk niet onbenut voorbij gaan door zelfs elf maanden later nog de lezers van De Groene Amsterdammer tegen het grote kwaad te waarschuwen door in zijn column van 11 februari 2015 te beweren dat 

President Poetin geen compromis [wil], zoals de praktijk van deze oorlog aantoont, en het dus noodzaak [is] voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt. Eerst werd de Krim geannexeerd, nu is er deze burgeroorlog in Oekraïne

waaraan hij toevoegde dat

het niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat.

De oude beproefde bangmakerij van 'De Russen Komen!' was overal te horen, ook degenen die in 2003 de illegale Amerikaanse inval in Irak toejuichten stonden nu op de barricade om iedereen die maar wilde luisteren te waarschuwen voor het grote gevaar uit het Oosten. Geert Mak, altijd bereid zijn mainstream-publiek te behagen, liet op 5 mei 2014 via de televisie weten dat mede door 'meneer Poetin' er 'iets heel geks [is] gebeurt.' Volgens Mak werd de 'heel succesvolle' buitenland-politiek van Europa gekenmerkt door 'soft power,' waardoor er een keurige 'internationale orde' was opgebouwd, die nu ineens door 'meneer Poetin' werd gesaboteerd en 'dus kun je defensie niet helemáál afbreken.' Sterker nog: de Russische dreiging 'dwingt Europa om meer aan defensie uit te geven.' Dat in 2013 alleen al 4 van de 26 Europese NAVO-leden, te weten Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië, tezamen meer dan 200 miljard dollar aan het militair-industrieel complex uitgaven, ruim twee keer zoveel als de Russische Federatie met 87.8 miljard dollar, verzweeg Mak wijselijk omdat deze informatie zijn NAVO-propaganda ontzenuwt. Op zijn beurt trachtte oud secretaris-generaal van de NAVO, De Hoop Scheffer, de Russische president te demoniseren door te melden dat dat 'die ogen' van Poetin 'keihard [zijn]' én als klap op de vuurpijl dat de Russen hem 'zagen als een vertegenwoordiger van de Verenigde Staten.'

De Koude Oorlog die vier decennia de rechtvaardiging was geweest voor een krankzinnige wapenwedloop, was in één klap weer terug, tot grote vreugde van de Amerikaanse en Europese neoconservatieven en de vertegenwoordigers van de neoliberale oorlogsindustrie. Het optreden van de westerse politici, militairen, opiniemakers en alle anderen die de belangen van de financiële elite beschermen toont aan welke macht het militair-industrieel complex in het Westen bezit. Ik stel dit met benadruk om een stap terug in de geschiedenis te kunnen doen, naar 10 juni 1963 toen president Kennedy in een opzienbarende toespraak verklaarde dat 'the most important topic on earth' voor hem 'world peace' was geworden. De Amerikaanse verklaarde dit tien maanden nadat tijdens de Cuba Crisis de wereld op het nippertje aan een nucleair armageddon was ontsnapt, en 5 maanden voordat John Kennedy als gevolg van een nooit opgehelderd complot in Dallas werd vermoord. De oproep die Kennedy deed tegenover studenten van de American University in Washington, D.C., zou het einde betekenen van de ontzagwekkende omvang en macht van het militair-industrieel complex, zoals bleek uit zijn volgende woorden:

What kind of peace do I mean? What kind of peace do we seek? Not a Pax Americana enforced on the world by American weapons of war. Not the peace of the grave or the security of the slave. I am talking about genuine peace — the kind of peace that makes life on earth worth living — the kind that enables man and nations to grow and to hope and to build a better life for their children — not merely peace for Americans but peace for all men and women — not merely peace in our time but peace for all time.

I speak of peace because of the new face of war. Total war makes no sense in an age when great powers can maintain large and relatively invulnerable nuclear forces and refuse to surrender without resort to those forces. It makes no sense in an age when a single nuclear weapon contains almost ten times the explosive force delivered by all of the allied air forces in the Second World War. It makes no sense in an age when the deadly poisons produced by a nuclear exchange would be carried by the wind and water and soil and seed to the far corners of the globe and to generations unborn.

Today the expenditure of billions of dollars every year on weapons acquired for the purpose of making sure we never need to use them is essential to keeping the peace. But surely the acquisition of such idle stockpiles — which can only destroy and never create — is not the only, much less the most efficient, means of assuring peace.

I speak of peace, therefore, as the necessary rational end of rational men. I realize that the pursuit of peace is not as dramatic as the pursuit of war — and frequently the words of the pursuer fall on deaf ears. But we have no more urgent task.

Some say that it is useless to speak of world peace or world law or world disarmament — and that it will be useless until the leaders of the Soviet Union adopt a more enlightened attitude. I hope they do. I believe we can help them do it. But I also believe that we must re-examine our own attitude — as individuals and as a Nation — for our attitude is as essential as theirs. And every graduate of this school, every thoughtful citizen who despairs of war and wishes to bring peace, should begin by looking inward — by examining his own attitude toward the possibilities of peace, toward the Soviet Union, toward the course of the Cold War and toward freedom and peace here at home.

First: Let us examine our attitude toward peace itself. Too many of us think it is impossible. Too many of us think it is unreal. But that is dangerous, defeatist belief. It leads to the conclusion that war is inevitable — that mankind is doomed — that we are gripped by forces we cannot control.

We need not accept that view. Our problems are manmade — therefore, they can be solved by man. And man can be as big as he wants. No problem of human destiny is beyond human beings. Man's reason and spirit have often solved the seemingly insolvable — and we believe they can do it again.

http://www1.american.edu/media/speeches/Kennedy.htm 

Omdat John Kennedy's toespraak inging op het confronterende karakter van het buitenlands beleid van de VS volgt hier nog de volgende informatie van Wikipedia:

The American University speech, titled A Strategy of Peace, was a commencement address delivered by President John F. Kennedy at the American University in Washington, D.C., on Monday, June 10, 1963. Delivered at the high point of his rhetorical powers and widely considered one of the most powerful speeches by the president. Kennedy not only outlined a plan to curb nuclear arms, but also 'laid out a hopeful, yet realistic route for world peace at a time when the U.S. and Soviet Union faced the potential for an escalating nuclear arms race.' In the speech, Kennedy announced his agreement to negotiations 'toward early agreement on a comprehensive test ban treaty' (which resulted in the Nuclear Test-Ban Treaty) and also announced, for the purpose of showing 'good faith and solemn convictions,' his decision to unilaterally suspend all US atmospheric testing of nuclear weapons as long as all other nations would do the same. Noteworthy are his comments that the US was seeking a goal of 'complete disarmament' of nuclear weapons and his vow that America 'will never start a war.' The speech was unusual in its peaceful outreach to the Soviet Union at the height of the Cold War, and is remembered as one of Kennedy’s finest and most important speeches.

After the Cuban Missile Crisis in October 1962, Kennedy was determined to construct a better relationship with the Soviet Union to discourage another threat of nuclear war. He believed that Soviet Premier Nikita Khrushchev was also interested in renewing U.S.—Soviet relations. On November 19, 1962, Khrushchev had submitted a report to the Central Committee of the Communist Party that implicitly called for a halt in foreign intervention to concentrate on the economy. One month later, Khrushchev wrote Kennedy a letter stating 'the time has come now to put an end once and for all to nuclear tests.' Kennedy greeted this response with enthusiasm and suggested that technical discussions for nuclear inspections begin between representatives of the two governments. However, Kennedy faced opposition for any test ban from Republican leaders and his own State Department. After several months the opposition in the Senate lessened and gave the Kennedy Administration the opportunity to pursue the ban with the Soviet Union. In May 1963, the president informed his National Security Advisor McGeorge Bundy that he wished to deliver a major address on peace. According to Special Assistant Ted Sorensen the speech was kept confidential in fear that the unprecedented tone would 'set off alarm bells in more bellicose quarters in Washington' and allow political attacks against Kennedy in advance of the speech. In the days before the speech, Kennedy was committed to addressing the U.S. Conference of Mayors in Honolulu and asked Sorensen to construct the initial draft with input from several members of Kennedy's staff. The speech was reviewed and edited by Kennedy and Sorensen on the return flight from Honolulu days before the address. Historian and Special Assistant Arthur M. Schlesinger, Jr. observed in his diary, 'from the viewpoint of orderly administration, this was a bad way to prepare a major statement on foreign policy. But the State Department could never in a thousand years have produced this speech.'

https://en.wikipedia.org/wiki/American_University_speech 

Deze feiten spreken voor zich. Het voornemen van president Kennedy om het streven naar ontwapening serieus te nemen, was een klap in het gezicht van de gevestigde orde en vooral van het militair-industrieel complex. De belangrijkste beweegreden van de Amerikaanse president om de elite-belangen aan te tasten, is eenvoudig te verklaren. Voor het eerst in de geschiedenis had één individu op aarde de macht in handen gekregen om, overigens zonder het Congres te raadplegen, de hele mensheid uit te roeien. Een nucleaire holocaust dreigde daadwerkelijk tijdens de zogeheten Cuban missile crisis. In oktober 1962 dreigden dertien dagen lang zowel het Witte Huis als het Kremlin tegen hun wil in een nucleaire oorlog te ontketenen, omdat — in de woorden van de Amerikaanse minister van Justitie, Robert Kennedy — ‘an irreversible chain of events could occur against our will. The President does not know how long he can hold out against our generals.’ Hoewel geen enkel zinnig mens in een situatie terecht wil komen dat hij moet beslissen of het moment is aangebroken om de hele mensheid te vernietigen, was -- nadat beide partijen water in de wijn hadden gedaan -- de Amerikaanse militaire leiding ziedend:

‘We’ve been had!’ yelled then Navy Chief George Anderson upon hearing on October 28, 1962, how JFK ‘solved’ the missile crisis. Admiral Anderson was the man in charge of the very ‘blockade’ against Cuba.

‘The biggest defeat in our nation’s history!’ bellowed Air Force Chief Curtis Lemay, while whacking his fist on his desk.

‘We missed the big boat,’ said Gen. Maxwell Taylor after learning the details of the deal with Khrushchev.

http://frontpagemag.com/2011/humberto-fontova/the-cuban-missile-crisis-myth-49-years-later/

Onder andere Curtis Lemay, hoofd van de Amerikaanse Luchtmacht, was fervent voorstander van de onmiddellijke inzet van nucleaire wapens.

During the Cuban Missile Crisis in September 1962, LeMay wanted to bomb nuclear sites in Cuba. When John F. Kennedy asked LeMay how the Soviet Union would respond if the United States bombed their missiles in Cuba. He replied that they would ‘do nothing.’ Kennedy argued for a blockade of Cuba. LeMay responded by accusing the president of acting like Neville Chamberlain during the Munich Crisis and that the blockade scheme as 'almost as bad as the appeasement at Munich.'

http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/USAlemay.htm

Washington, D.C., October 12, 2012 — On the 50th anniversary of the Cuban Missile Crisis, new documents from the Robert Kennedy papers declassified yesterday and posted today by the National Security Archive reveal previously unknown details of the Kennedy administration's secret effort to find an accord with Cuba that would remove the Soviet missiles in return for a modus vivendi between Washington and Havana.

http://www.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB395/

Dobbs (Amerikaanse journalist/auteur svh) quotes Dino Brugioni, ‘a key member of the CIA team monitoring the Soviet missile buildup,’ who saw no way out except ‘war and complete destruction’ as the clock moved to ‘one minute to midnight,’ the title of his book. Kennedy’s close associate, historian Arthur Schlesinger, described the events as ‘the most dangerous moment in human history.’ Defense Secretary Robert McNamara wondered aloud whether he ‘would live to see another Saturday night,’ and later recognized that ‘we lucked out’ — barely.

http://www.tomdispatch.com/post/175605/tomgram%3A_noam_chomsky%2C_%22the_most_dangerous_moment%2C%22_50_years_later/?utm_source=TomDispatch&utm_campaign=5ce2472b0e-TD_Chomsky10_15_2012&utm_medium=email#more

President John Kennedy en 'Air Force Chief Curtis Lemay.'

Naderhand verklaarde de toenmalige minister van Defensie Robert McNamara dat tijdens de Koude Oorlog de wereld tot drie keer toe ‘op het nippertje’ aan de ‘wederzijdse verzekerde vernietiging’ was ontsnapt waarvan de Cuba Crisis er één van was geweest. 26 October 1962 werd door de toenmalige B-52 piloot, majoor Don Clawson, genoemd als ‘the most dangerous moment.’ De B-52 was een NAVO-bommenwerper, uitgerust met kernwapens. ‘B-52s on airborne alert’ met nucleaire wapens ‘on board and ready to use.’  26 Oktober was de dag toen ‘the nation was closest to nuclear war,’ schrijft Clawson in zijn ‘irreverent anecdotes of an Air Force pilot.’ Als direct betrokkene was hij die op die dag ‘in a good position to set off a likely terminal cataclysm.’ Hij concludeerde dat

‘We were damned lucky we didn't blow up the world – and no thanks to the political or military leadership of this country.’

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/oct/15/cuban-missile-crisis-russian-roulette

Na deze confrontatie schreef Anatoly Dobrynin, de toenmalige Sovjet-ambassadeur in Washington, in een rapport aan Chroesjtsjov dat hij op het hoogtepunt van de crisis in het geheim Robert Kennedy had ontmoet en van hem had vernomen dat de Amerikaanse president oprecht streefde naar deëscalatie  en vrede. Dobrynin:

Robert Kennedy looked exhausted. One could see from his eyes that he had not slept for days. He himself said that he had not been home for six days and nights. 'The President is in a grave situation,' Robert Kennedy said, 'and does not know how to get out of it. We are under very severe stress. In fact we are under pressure from our military to use force against Cuba. Probably at this very moment the President is sitting down to write a message to Chairman Khrushchev. We want to ask you, Mr. Dobrynin, to pass President Kennedy's message to Chairman Khrushchev through unofficial channels. President Kennedy implores Chairman Khrushchev to accept his offer and to take into consideration the peculiarities of the American system. Even though the President himself is very much against starting a war over Cuba, an irreversible chain of events could occur against his will. That is why the President is appealing directly to Chairman Khrushchev for his help in liquidating this conflict. If the situation continues much longer, the President is not sure that the military will not overthrow him and seize power. The American army could get out of control.’

http://www.gwu.edu/~nsarchiv/nsa/cuba_mis_cri/moment.htm

Vijf jaar later, toen hij dreigde de Amerikaanse presidentsverkiezingen te winnen, werd Robert Kennedy vermoord door een man die 'direct na de moord beweerde zich er niets meer van te herinneren. Hij verklaarde dat hij onder hypnose was geweest.' 

Zie ook: http://www.theguardian.com/world/2006/nov/20/usa.features11

De houding van de twee Kennedy-broers na de Cuba Crisis maakt duidelijk hoe gevaarlijk ook zij de opbouw van het militair-industrieel complex beschouwden. In zijn boek Imperial Delusions: American Militarism and Endless War (2004) toont de Amerikaanse hoogleraar Carl Boggs gedocumenteerd aan dat de

United States is dominated by a new militarism, one that has become more potent and menacing since 9/11. He skillfully explores the origins and development of this new militarism and shows its devastating effects on American society and foreign policy. As America expands its influence, Imperial Delusions demonstrates how Americans have become addicted to war―allowing a military culture to control their interactions with each other and the world.

http://www.amazon.com/Imperial-Delusions-American-Militarism-Polemics/dp/0742527727

Zo stelt professor Boggs:

The immense staying power of the war economy has depended on… aggressive corporate lobbying, sheer bureaucratic power and inertia, scientific and technological agenda's, armed services infighting over budgetary allocations, the entwined bipartisan interests of the two major parties. Every postwar American president, from Harry S. Truman to Bush II, has given his full, enthusiastic blessing to the Pentagon system. 

In an otherwise largely unregulated capitalist economy that naturally veers toward planlessness, destabilization, and class polarization, military Keynesianism, by means of large-scale governmental intervention, works to infuse the system with elements pof organization and planning, legitimized by appeals to national security and patriotism. Wartime mobilization or its equivalent promotes growth while restricting centrifugal tendencies — roughly the same functions that industrial policy performs for European and kindred (verwante. svh) welfare-state societies. Form this standpoint, a powerful state apparatus is absolutely essential to corporate (and military) intents, even as both conservatives and liberals pretend to attack 'big spending' and 'big government.' We know that severe cuts in Pentagon spending since 1945 have been virtually unthinkable; proponents of even modest demobilization, or conversion (militaire productie omzetten in civiele productie. svh) , have been quickly marginalized by the propaganda network. The introduction of ambitious new military programs (e.g. nuclear arsenals, Star Wars, heigh-tech weapon systems, Stealth bombers, favored projects of the moment) is scarcely open to public input or even much legislative debate.  The growth of a sprawling war economy, militarized society, and aggressive foreign policy reflect the same historical logic, transcending personality and party differences,

aldus dit korte fragment uit het 280 pagina's tellend, uitgebreid gedocumenteerde, wetenschappelijke werk van de Amerikaanse hoogleraar Carl Boggs, dat in schril contrast staat met het Volkskrant-artikel Ruud van Dijk, waarin deze docent geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam laat weten van mening te zijn dat 'de Verenigde Staten de onmisbare ordeningsmogendheid [blijven] in het internationale systeem,' en dat daarom '[e]en van de belangrijkste doelstellingen van het Europese en Nederlandse beleid moet zijn te voorkomen dat Amerika niet langer verantwoordelijk wil zijn voor het functioneren van het internationale systeem.' Het is de 'orde' van de kapitalistische knuppel, een 'orde' die al meer dan een eeuw geleden werd geformuleerd door de Amerikaanse president Theodore Roosevelt met de woorden: 'speak softly, and carry a big stick,' en die heeft geleid tot de 'Big Stick Policy,' waarbij de belangen van de Amerikaanse 'oligarchie' wordt 'veilig gesteld.' Het opmerkelijke is dat dit staatssysteem in vele opzichten sprekend lijkt op die van de vroegere Sovjet-Unie, waarbij de staat de economie bepaalde en iedereen in de gaten hield. De bewering van Van Dijk dat het hier zou draaien om 'vrije markten,' en 'open samenlevingen' is, zoals professor Boggs en tientallen andere Amerikaanse academici aantonen, in werkelijkheid niet meer dan grove propaganda. In Nederland kan een academicus hiermee wegkomen, het academisch niveau van argumenteren is hier zo laag dat Van Dijk's onwetenschappelijke nonsens voor wetenschappelijke waarheden wordt aangezien.