Henk Hofland en de Massa 51

To be innocent in America is to permit the continued theft of hundreds of billions of dollars from the state by Wall Street swindlers and speculators. To be innocent in America is to stand by as insurance and pharmaceutical companies, in the name of profit, condemn ill people, including children, to die. To be innocent in America is refusing to resist wars in Iraq and Afghanistan that are not only illegal under international law but responsible for the murder of hundreds of thousands of people. This is the odd age we live in. Innocence is complicity. 

Chris Hedges. Happy as a Hangman. 6 december 2010

In De Groene Amsterdammer van 15 april 2015 stelt Henk Hofland:

Niet de rest van de wereld maar het Westen zal zich moeten aanpassen, nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is.

https://www.groene.nl/artikel/hillary-s-nieuwe-wereld

Achter deze stelling schuilt een paradox. Om dit aan te tonen moet ik eerst vermelden dat Hoflands constatering als zal 'het Westen zich moeten aanpassen,' haaks staat op zijn eerdere beweringen, zoals dat het Westen onder aanvoering van Washington en Wall Street 'vredestichtend' is. Het staat ook haaks op zijn enthousiasme in april 2012 voor wat hij noemende 'De Libische manier,' waarbij de NAVO de strijdkrachten van Gadaffi bombardeerde, waardoor de naar 'democratie' strevende 'vrijheidsstrijders' de macht konden overnemen. Althans, dat was de officiële propagandistische versie. Met betrekking tot Syrië schreef de opiniemaker van De Groene hoopvol over de mogelijkheid van 

een nieuwe fase in de trage ontwikkeling naar solidariteit door gewapende interventie. Maar wapenleveranties blijven nog altijd taboe, al tonen Saoedi-Arabië en Qatar nu tekenen van bereidheid.

Maar, zo voegde hij hier onmiddellijk aan toe:

Tekenen, daar schiet je in Homs nog niets mee op. 

Daarom was het wenselijk zo snel mogelijk een nieuw NAVO-'avontuur' te beginnen, dat net als in 2011 in Libië de beweerde verlossing zou brengen. Kortom, drie jaar geleden ging Hofland er nog blind van uit dat 'de Libische manier' wereldwijd kon worden toegepast door de NAVO-strijdkrachten van de neoliberale westerse elite. Om zijn bewering kracht bij te zetten sprak hij Obama na, die dit als succesvol beschouwde geweld 'Leading from behind,' had genoemd, een gewelddadige strategie die volgens Hofland 'redelijk goed afgelopen' was, en wel omdat '[we] Libië niet meer op de televisie [zien].' Omdat de in Nederland gerespecteerde opiniemaker kennelijk zijn kennis in dit soort zaken van de mainstream-televisie betrekt, wist Hofland niet dat de westerse gewelddadige interventie in een uitzichtloze burgeroorlog was geëindigd. In diezelfde tijd stond de Nederlandse televisie, en daarom ook Hofland, positief tegenover de rebellen in Syrië, omdat zij niets van het conflict daar begrepen en al helemaal niet wisten dat Saoedi-Arabië en Qatar fundamentalistische extremisten financierden, die uiteindelijk onder de naam ISIS steeds meedogenlozer aan de strijd deelnamen. Maar gebrek aan kennis leidt bij het kaliber opiniemakers als Henk Hofland niet tot enige bescheidenheid, maar juist tot nog nog meer lachwekkend pedanterie. En in het polderland komen charlatans daarmee weg, om tenslotte jaren later tot hun misnoegen tot de ontdekking te komen dat 'het Westen zich [zal] moeten aanpassen,' omdat '[n]a de debacles van de Amerikanen in Afghanistan en Irak' de 'tijd' van massale NAVO-bombardementen 'voorbij [lijkt],' aldus Hofland in De Groene van 8 april 2015. Niet dat Hofland hoogst persoonlijk nu ineens het voor iedereen al jarenlang zichtbare feit heeft ontdekt, maar nadat de Amerikaanse mainstream media, inclusief de New York Times, op de falende Amerikaanse buitenlandse politiek hadden gewezen, kon Hofland moeilijk achterblijven. Maar, en hier komt de paradox, die westerse aanpassing zal 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is,' moeten verlopen. Waarom dit 'onder leiding' van Hillary Clinton als president moet, zet de nestor van de polderpers niet uiteen, behalve dan dat zij 

als vrouw van president Clinton een groot incasseringsvermogen [heeft] opgebouwd en later als minister van Buitenlandse Zaken aanzienlijke politieke ervaring [heeft] opgedaan. Ze kent de wereld, en Republikeinse concurrenten die haar kunnen evenaren, hebben zich nog niet aangediend.

Daarentegen zien kritische Amerikaanse intellectuelen Hillary Clinton als een gevaarlijke havik van de Democratische Partij en verwijzen daarbij ondermeer naar haar politieke biografie: 

Hillary Clinton describes Iran as a long-term strategic challenge to the United States, its NATO allies, and Israel. She accuses Iran of state-sponsored terrorism and using its surrogates to supply explosives that kill U.S. troops in Iraq... 

Clinton supports UN sanctions on Iran, and has said that Iran should not be allowed possession of a nuclear weapon. She has clarified at a February 2007 dinner of the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) that 'no option can be taken off the table,' including diplomatic and economic in addition to the threat and use of military force, when dealing with the country. She has said in a speech at Princeton that a nuclear Iran would be a threat to Israel. In the Princeton speech, Clinton said the US 'cannot take any option off the table in sending a clear message to the current leadership of Iran – that they will not be permitted to acquire nuclear weapons.' [...]

On October 11, 2002, Clinton voted in favor of the Authorization for Use of Military Force Against Iraq, commonly known as the Iraq War Resolution, to give President Bush authority for the Iraq War.

By February 2007, Clinton made a point of refusing to admit that her October 2002 Iraq War Resolution vote was a mistake, or to apologize for it, as anti-war Democrats demanded. 'If the most important thing to any of you is choosing someone who did not cast that vote or has said his vote was a mistake, then there are others to choose from,' Clinton told an audience in Dover, New Hampshire.

http://en.wikipedia.org/wiki/Political_positions_of_Hillary_Rodham_Clinton 

Waarom zou de westerse aanpassing onder 'leiding' van mevrouw Clinton moeten verlopen, een politica die weigert in te zien dat de Amerikaanse agressie-oorlog tegen Irak, sinds het Neurenberg Tribunaal tegen de nazi-kopstukken, wordt beschouwd als de grootste oorlogsmisdaad, omdat alle andere oorlogsmisdaden hier automatisch uit voortvloeien? Waarom moet De Groene-lezer ervan overtuigd worden dat de nazi's uiteindelijk toch het recht bezaten om in 1939 een agressieoorlog te beginnen? Tijdens het Proces van Neurenberg verklaarde de Amerikaanse hoofd-aanklager, Robert H. Jackson, immers het volgende: 

This trial is part of the great effort to make the peace more secure. It constitutes juridical action of a kind to ensure that those who start a war will pay for it personally...

If certain acts and violations of treaties are crimes, they are crimes whether the United States does them or whether Germany does them. We are not prepared to lay down a rule of criminal conduct against others which we would not be willing to have invoked against us...

To initiate a war of aggression, therefore, is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.

http://www.nizkor.org/hweb/imt/tgmwc/tgmwc-01/tgmwc-01-02-08.html 

http://en.wikipedia.org/wiki/Russell_Tribunal 

Met andere woorden: de door Hofland voorgestelde westerse aanpassing kan zich natuurlijk nooit voltrekken onder 'leiding' van mevrouw Clinton, die weigert te accepteren dat 'acts and violations of treaties are crimes... whether the United States does them or whether Germany does them,' en dat zij voor die 'misdaden' in feite 'persoonlijk' verantwoordelijk had moeten worden gesteld. Het feit dat Hofland lak heeft aan Robert Jackson's visie door te stellen dat 'Hillary' (ons kent ons) 'de ideale kandidaat,' is, bewijst alleen al hoe doortrapt de columnist van De Groene opereert. Ook hij moet beseffen hoe paradoxaal het is om een zich crimineel gedragende 'Hillary' de leiding te geven van de westerse aanpassing aan de sterk veranderde machtsverhoudingen in de wereld. Bovendien wordt haar verkiezingsfonds, net als destijds bij Obama en bij alle anderen die presidentskandidaat willen worden, gevuld door de rijken. Tussen 1999-2014 zaten onder de tien topdonoren die haar verkiezingscampagnes financierden tenminste 5 banken, waarvan vier 'too big to fail' zijn en die verantwoordelijk waren voor de kredietcrisis in 2008, te weten: Citigroup Inc, Goldman Sachs, JPMorgan Chase & Co, Morgan Stanley, Lehman Brothers. 
https://www.opensecrets.org/politicians/contrib.php?cycle=Career&cid=n00000019

Hofland wil de lezers van De Groene doen geloven dat deze 'Hillary' nu al 'de ideale kandidaat' is, een leugen die kennelijk moeiteloos door hen wordt geslikt, hetgeen nog eens aantoont hoe laag het intellectuele niveau van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' is. Het probleem met de mainstream-pers in Nederland is dat zij door een combinatie van luiheid en lafheid niet in staat is achter de coulissen van het politiek theater te kijken. Zij heeft ook te weinig gelezen om de werkelijkheid te kunnen zien, de mainstream-journalisten praten elkaar na, de 'vrije pers' functioneert als een echoput van de macht. Na zijn hele werkzame leven lang de boodschap te hebben verspreid dat de westerse hegemonie het best denkbare was voor de hele mensheid, concludeert de 'beste journalist van de twintigste eeuw,' gedwongen door de omstandigheden, nu ineens op zijn 87ste dat na meer dan 500 jaar kolonialisme en neo-kolonialisme '[n]iet de rest van de wereld maar het Westen zich [zal] moeten aanpassen' aan de realiteit van de 21ste eeuw. En niemand van zijn aanhang die de wenkbrauwen fronst over deze revolutionaire ommezwaai. Hofland beseft nu pas dat het Amerikaanse exceptionalisme, de manifest destiny doctrine, een overleefde hegemonistische ideologie is. Hij is wat onwetendheid betreft net als Geert Mak, die in zijn Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012) tot zijn grote tevredenheid stelde dat 

nog steeds de Verenigde Staten het anker [zijn] van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord. Het is nog altijd de ‘standaardmacht,’ een rol die Rusland, Europa en ook China niet snel zullen overnemen,

zonder te beseffen hoe nadelig dit is voor zijn Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel,'  aangezien de hegemonistische NAVO-belangen van Washington en Wall Street geenszins sporen met de belangen van Europa, dat afhankelijk is van samenwerking met China en Rusland en dus van vreedzame coëxistentie. In tegenstelling tot de VS met zijn miljarden verslindende militair-industrieel complex, dat met grootscheeps geweld de belangen van de Amerikaanse economische en financiële elite moet veilig stellen. In de introductie van de bundel kritische essays The Rhetoric of American Exceptionalism (2011), stellen de Amerikaanse academici David Weiss en Jason A. Edwards dat

American exceptionalism is the distinct belief that the United States is unique, if not superior, when compared to other nations. Champions of American exceptionalism hold that because of its national credo, historical evolution, and unique origins, America is a special nation with a special role – possibly ordained by God – to play in human history. The belief in American exceptionalism is a fundamental aspect of U.S. cultural capital and national identity. It is an essential part of America’s political, cultural, and social DNA. Deborah Madsen has argued that American exceptionalism has always ‘offered a mythological refuge from the chaos of history and the uncertainty of life…' To believers in American exceptionalism, the United States continues to move in constant upward pattern, remaining the beacon of light in the darkness and the defender of the rights of man as long as the nation exists. Moreover, America and Americans are exceptional because they are charged with saving the world from itself; at the same time, America and Americans must maintain a high level of devotion to this destiny. Ultimately, champions of American exceptionalism argue that American exceptionalism functions to order Americans’ universe and define their place in it.

The rhetoric of American exceptionalism permeates every period of American history… American exceptionalism has been fundamental to political rhetoric, serving as the foundation for the doctrine of Manifest Destiny, which was used to justify the Mexican, Spanish –American, and Vietnam wars as well as the westward expansion of U.S. sovereignty across the American continent,

aldus beide Amerikaanse hoogleraren. Dit geloof, meer is het niet, heeft het leven van miljoenen niet-Amerikanen gekost, vanaf de bijna uitroeiing van de naar schatting zeven miljoen Indianen die vóór de komst van de Europeanen in de huidige VS leefden, tot de meer dan één miljoen slachtoffers in Irak. Het Amerikaans exceptionalisme voedt het expansionisme van de VS, en is de bron van de meedogenloze exploitatie van mens en natuur. In Een ecologische geschiedenis van Noord-Amerika (2001) schrijft de Australische paleontoloog en auteur Tim Flannery:

De kern van de pionierservaring schuilt in de enorme rijkdommen en als die rijkdommen onbegrensd zijn, waarom zou je daar dan zuinig mee omspringen of ze zelfs maar efficient benutten. Het doel is de bestaansbronnen zo snel mogelijk te exploiteren en vervolgens verder te trekken. Het is deze pioniershouding ten aanzien van de benutting van bestaansbronnen die ten grondslag ligt aan het kapitalisme en waar hedendaagse natuurbeschermers het zo moeilijk mee hebben. In deze zin is de erfenis van de Amerikaanse pionier nog altijd onder ons.

437 pagina’s lang toont Flannery aan hoe door de geschiedenis heen het Amerikaanse kapitalisme een systeem van roofbouw is dat alles wat in de weg staat radicaal vernietigt. Flannery in 2001:

In de jaren vijftig van de vorige eeuw hadden de Noord-Amerikanen ongeveer viervijfde van de dierenwereld van het continent uitgemoord, meer dan de helft van de bomen gekapt, de inheemse culturen vrijwel  volledig vernietigd, de meeste rivieren afgedamd, de productieve zoetwater-visserijen verwoest en een groot deel van de bodems uitgeput. Ze hadden een grote overwinning in de oorlog behaald en een van de welvarendste en zelfgenoegzaamste maatschappijen aller tijden gecreëerd, en nog was de plundering van de de natuurlijke bestaansbronnen niet afgelopen. In 1999 stonden twaalfhonderd inheemse Noord-Amerikaanse soorten op de officiele lijst van bedreigde diersoorten en dat is een zware onderschatting, want betrouwbare schattingen gaan ervan uit dat ongeveer zestienduizend soorten ernstig in hun voortbestaan bedreigd worden… superioriteit heeft wel een prijskaartje gehad, want het kostte het continent een groot deel van zijn natuurlijke rijkdommen en zijn ecologische stabiliteit. Zelfs nu nog offert het agressieve kapitalisme rivieren, bodems en de armere volkeren van Noord-Amerika op het altaar van de god van fortuin, net zoals de Azteken 500 jaar geleden met hun slachtoffers deden.

Het is uiteindelijk vanuit dit ‘exceptionalisme’ dat de Nederlandse mainstream- opiniemakers de politiek van Washington en Wall Street legitimeren. Voor hen is ‘America a special nation with a special role,’ een systeem waarvoor iemand als Geert Mak een ‘geheime liefde’ koestert die hem dermate heeft verblind dat hij als opiniemaker moeiteloos kan beweren dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent’ in de wereld ‘fungeerde.’ Vanwege het geloof in Amerika's 'exceptionalisme' kan op zijn beurt Paul Brill, de bejaarde opiniemaker van de Volkskrant, de Amerikaanse schending van het internationaal recht goedpraten met begrippen als 'strafoperatie’ en ‘tuchtmaatregel,’ die moeten dienen als ‘corrigerende tik,’ om ‘weerspannige volkeren’ met ‘abjecte aspiraties’ in het gareel te meppen. Brill's fascistische opvattingen gaan zo ver dat hij zelfs de grove schending van het internationaal recht rechtvaardigt door te suggereren dat de Amerikaanse president zonder VN-mandaat Syrie kan bombarderen, omdat volgens hem ‘president Bashar al-Assad vanwege het gebruik van gifgas’  tot de orde moet worden geroepen. Onomstotelijke bewijs voor zijn bewering heeft Brill niet, en trouwens ook Hubert Smeets niet, die desondanks suggereert dat het Assad-regime verantwoordelijk is voor ‘de gifgasaanval.’ Maar aangezien de VS in hun ogen ‘the beacon of light in the darkness’ is en niet te vergeten ‘the defender of the rights of man as long as the nation exists,’ mag 'Amerika' wat absoluut geen enkel ander land mag. Dat wil zeggen: natuurlijk op Israel na, want ook de Joodse natie staat in de optiek van de zionist Brill en zijn Nederlandse collega's van de mainstream-pers ver boven het internationaal recht. En dus schrijft Brill vooralsnog teleurgesteld:

Er is maar één manier waarop de regering-Obama gegarandeerd de regie had kunnen behouden, namelijk door onmiddellijk in actie te komen zodra ze er zelf van overtuigd was dat het Syrische regime de vermaarde rode lijn grootscheeps had overschreden.

Inmiddels is bij Brill, nog steeds zonder onomstotelijke bewijzen, ‘de vermaarde rode lijn’ maar liefst ‘grootscheeps overschreden.’ Bovendien leidde Washington's ‘regie’ in Afghanistan, Irak en Libië tot massale bloedbaden onder de burgerbevolking. Maar deze feiten spelen bij Mak, Brill, Hofland en al die andere mainstream-opiniemakers in de polder geen rol van betekenis. Donderdag 19 september 2013, berichtte de International Herald Tribune op de voorpagina dat ‘Iraqi province fracturing in bloodshed. Wave of ethnic cleansing raises fear that violence could spread in country,’ maar dit behoort nu eenmaal tot de categorie ‘collateral damage,’ een noodzakelijk onderdeel van de afgedwongen ‘regime change,’ waarvoor onze polder-opiniemakers zoveel propaganda maken. De negatieve gevolgen ervan worden verzwegen omdat ze niet passen in het beeld van de VS als ‘ordebewaker en politieagent’ en ook niet in de propagandistische leugen van ‘het vredestichtende Westen,’ een typering van Henk Hofland. De Nederlandse opiniemakers bleven er heilig van overtuigd dat de VS als taak heeft:  'saving the world from itself.'  Omdat we hier te maken hebben met pure irrationaliteit helpen feiten niet. De redactie van nrc.next laat dan ook een zogeheten ‘getuigexpert’ in haar krant verklaren dat de kritiek van de Russische president op het ‘exceptionalisme,’ zoals die werd verwoord door president Obama, niets anders is dan een ‘grove belediging.’ Het feit dat president Poetin erop wees dat het ‘bijzonder gevaarlijk [is] om mensen aan te moedigen zichzelf als uitzonderlijk te zien, ongeacht hun motivatie’ is voor de Nederlandse mainstream pers niet alleen een ongehoorde onbeschaamdheid, maar ook nog eens flagrant in strijd met de werkelijkheid zoals die door de mainstream opiniemakers wordt gepropageerd. De nrc.next correspondent concludeert daarom ook dat we hier te maken hebben met ‘Soft power á la Poetin,’ dat  per definitie afwijkt van echte ‘soft power,’ waar de VS, volgens Geert Mak, zo voortreffelijk in is, aangezien dat land telkens weer met ‘overtuigingskracht’ en niet met geweld ‘het debat naar zich toe’ weet ‘te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.’ 

Volgens de correspondente van de zelfbenoemde kwaliteitskrant is ‘Poetin een grens overgegaan,’ doordat hij ‘zich [heeft] gericht tot de bevolking van het land waarmee hij in hevige diplomatieke strijd was gewikkeld, over een escalerend conflict.’ En dat kan natuurlijk niet, ‘public diplomacy’ en ‘soft power’ zijn ‘beide Amerikaanse uitvindingen’ en dus past het 'Poetin' niet om zijn politieke standpunten op deze manier toe te lichten, immers de ‘[n]iet verlichte autocraat Poetin past het aureool van vredesapostel niet,’ zoals Paul Brill nog eens met veel nadruk in de Volkskrant liet weten, overigens tevergeefs, gezien de strekking van vele reacties op zijn hetze. Kenmerkend van de mainstream-journalisten is dat bij gebrek aan rationele argumenten ze emotionele sentimenten inzetten om hun betoog te onderbouwen. Ze moeten in toenemende mate terugvallen op het manicheïsme van het Absolute Goed versus het Absolute Kwaad, zoals dat tijdens de Koude Oorlog gold. Alleen werkt dit niet meer zo moeiteloos als vroeger en dat is tekenend voor de verandering van de tijdgeest. Niet langer meer is de ‘Amerikaanse Droom,’ een onmisbare hoeksteen van het ‘exceptionalisme.’ Die 'Droom' blijkt inmiddels een ongeloofwaardige mythe te zijn, zoals de Amerikaanse geleerde Immanuel Wallerstein schreef in zijn boek The Decline of American Power uit 2003:

The American dream is the dream of human possibility of a society in which all persons may be encouraged to do their best, to achieve their most, and to have the reward of a comfortable life. It is the dream that there will be no artificial obstacles in the way of such individual fulfillment. It is the dream that the sum of such individual achievements is a great social good – a society of freedom, equality, and mutual solidarity. It is the dream that we are a beacon to a world that suffers from not being able to realize such a dream.

Of course it is a dream, and like all dreams, it is not an exact representation of reality. But it represents our subconscious longing and our underlying values. Dreams are not scientific analyses. Rather they offer us insights. However, we have to go beyond our dreams to a careful look at our history – the history of the United States, the history of the modern world-system, the history of the United States in the world-system…

The reality of the modern world-system, the capitalist world-economy, is that it is a hierarchical, unequal, polarizing system, whose political structure is that of an interstate system in which some states are manifestly stronger than others. In furtherance of the process of the endless accumulation of capital, stronger states are constantly imposing their will on weaker states, to the degree that they can. This is called imperialism, and is inherent in the structure of the world-system. Imperialism has however, always had, its moral defense. It has been justified on the basis of the ‘civilizing mission,’ the presumed moral necessity to force others to conform to the norms prescribed by universal values. It seems a curious coincidence that the values that are said to be universal are always primarily observed by the imperial power. Resistance by the victims to such specious morality seems a self-evident virtue.

Maar niet voor de nrc.next-correspondente in Rusland toen zij schreef over ‘islamitische rebellen’ die door Washington werden ‘bewapend (tegen het Sovjetleger),’ en die naderhand de euvele moed hadden om zich ‘met terroristische aanslagen tegen de VS’ te keren. Zolang ze  onze tegenstanders vermoorden zijn ze ‘rebellen,’ zodra evenwel wijzelf de dupe worden van het door ons uitgelokte geweld dan is er ineens sprake van ‘terroristen.’ Deze paradoxale voorstelling van zaken komt voort uit het ‘distinct belief that the United States is unique, if not superior, when compared to other nations.’ Geert Mak benadrukte dit geloof nog eens toen hij verklaarde dat ‘de Amerikanen hele optimistische mensen [zijn] vergeleken met ons fatalistische Europeanen.' Ook in zijn Amerika boek treft de lezer talloze algemeenheden wat betreft 'de Amerikanen.' Zo spreekt hij van 'Amerikaanse lef en die benijdenswaardige flair!' met uitroepteken. Voor onze opiniemakers geldt dat helden vanzelfsprekend vijanden nodig hebben om zich als held te kunnen manifesteren. De rol van vijand is ditmaal door de macht en haar spreekbuizen in de media toebedeeld aan de islamitische en christelijke bewoners van het Midden-Oosten. Telkens weer duikt godzijdank een nieuwe vijand op, eerst de Indianen, een eeuw later de nazi’s en de communisten, nu de terroristen. Ondertussen komen de kwalificaties van de commerciële pers steeds absurder over, en ditmaal niet alleen bij intellectuelen, maar ook bij het grote publiek dat de gruwelijkheden van Irak, Afghanistan en Libië op de televisie voorbij heeft zien flitsen. Daardoor ontstaat er een steeds groter legitimiteits-probleem. Al tien jaar geleden, in 2003, wierp Wallerstein de volgende vraag op:

Can the West do without a demon? I doubt it at the moment. The West is facing a massive crisis – not merely economic, but fundamentally political and social. The capitalist world-economy is in crisis as a historical social system… I raise these issues to insist that the consequence is a great deal of confusion and self-doubt in the West, a situation that always evokes the need for demons. The same confusion and self-doubt pervades the Islamic world, as is evident from the zigzagging tactics of all the main actors. The secularist forces are in disarray. The islamist forces are not very clear, and are not at all agreed among themselves, what their real political program is or ought to be,

waarbij deze gezaghebbende Amerikaanse socioloog terecht opmerkt dat

posing the issue as one of secularism versus fundamentalism is distracting us in a very major way from clarity of vision. And clarity, not demons, is what we need most at the present time.

Het islamitisch fundamentalisme heeft direct te maken met de economische uitzichtloosheid van honderden miljoenen mensen. De globalisering heeft dit proces versneld, velen zijn niet alleen cultureel ontworteld geraakt, maar ook economisch en politiek. Wallerstein:

It is as though the incredible and ever faster growth of the capitalist system had gotten out of hand, and created cancers that are metastasizing all over the place.

We are face to face with uncertainty. It is all very well for Ilya Prigogine to tell us that uncertainty is the central reality of the universe, and not merely of our present historical situation. We still do not like it, and we find it very hard to handle – psychologically and politically. And yet we must. We find ourselves in the terminal phase of a historical system, an ‘age of transition.’ We must turn to our intellectual, moral, and hence political duties in an age of transition. The first in line is the search for lucidity about where we are. Rosa Luxemburg said already at the beginning of the twentieth century that ‘the most revolutionary thing one can do is always to proclaim loudly what is happening.’

Maar juist dit laatste weigert de mainstream pers te doen. Daarvoor is ze te bang. De petite bourgeoisie is verlamd door angst, en blijft zich daarom vastklampen aan het oude, vertrouwde, ideologische beeld. Vandaar dat voortdurende dezelfde suffige talking heads op televisie voorbij komen, die in wisselende combinaties dezelfde overleefde dogma’s oplepelen. Mede door gebrek aan fantasie klinken hun woorden almaar holler. En zelfs wanneer hun meest vooraanstaande opiniemaker in De Groene laat weten dat '[n]iet de rest van de wereld maar het Westen zal zich moeten aanpassen,' dan kan hij bij gebrek aan verbeeldingskracht zich niets anders voorstellen dan dat die ommezwaai 'bij voorkeur onder Amerikaanse leiding,' moet, tenminste als 'het een Democraat is.' Nog steeds kan de 'beste journalist van de twintigste eeuw' niet door de façade heen prikken, waardoor hij onmogelijk kan weten dat 'There is only one party in the United States, the Property Party… and it has two right wings: Republican and Democrat,' zoals de vooraanstaande Amerikaanse auteur Gore Vidal zijn lezerspubliek ooit probeerde duidelijk te maken. Omdat Hofland en zijn claque een ideologische bril op hebben zijn ze zelfs niet in staat het voor de hand liggende op te merken. In zijn boek Is There Hope For Uncle Sam? Beyond the American Bubble, dat in 2008 verscheen, plaatst de cultureel antropoloog Jan Nederveen Pieterse, hoogleraar Global Studies and Sociolog at the University of California, de recente Amerikaanse geschiedenis in een brede context, noodzakelijk om te begrijpen wat zich nu werkelijk voltrekt. Vier jaar nadat Geert Mak meer dan 1200 pagina's nodig had om In Europa (2004) met grote stelligheid te kunnen concluderen dat 'Europa als vredesproces  een eclatant succes [was], en 'Europa als economische eenheid ook een eind op weg [is],' wees Nederveen Pieterse op het volgende:

In the 1980s the United States became a different country. Social inequality which had narrowed for decades began to widen. The American Dream became a memory. From a progressive country, or at least a country with major and growing progressive forces, the United States became a right-wing country -- in an economic sense with policies that privilege corporations, and in a political and cultural sense with an authoritarian turn. What accounts for this profound shift in American politics and culture?

Juist deze vraag geeft de mogelijkheid het huidige probleem in een veel breder kader te plaatsen dan die van Henk Hofland en Geert Mak, Hubert Smeets en Paul Brill, waarbij alles in een eng politiek raamwerk wordt geforceerd, zonder de cultuur van de hegemonie te bestuderen. De VS heeft ondanks zijn ontzagwekkend militair-industrieel complex na 1945 geen enkele grote oorlog kunnen winnen, en dat feit spreekt boekdelen. Meer volgende keer. 

When Did We All Become Murderers?

 

 April 22, 2015  Posted by Raúl Ilargi Meijer at 11:08 am Finance Tagged with: Blackwater, Buzina, EU, murder, Poroshenko, Putin, suicide, Ukraine, US, Yatsenyuk

Jack Delano AT&SF Railroad locomotive shops, San Bernardino, CA 1943

Appalled doesn’t cover it. Disgusted won’t do either. Angry doesn’t come close. Maybe I have yet to learn of a word that would express my feelings on the following topic. There’s a disease, an epidemic, that spreads through out the western world. We are all turning into accomplices to murder. And I still believe we are better than that. Just perhaps not all of us.

The US, and the rest of the west, have made plenty enemies already without needing to create their own out of thin air – as if there were ever a need to create enemies. But that’s still what we’ve been doing in many places in the world, including Ukraine. And there’s an entire multi-billion machine working just to make us think what someone else wants us to think about these ‘enemies’.

These days, when you call someone ‘pro-Russian’, that’s about on on the same level as ‘murderer’, rapist, things like that. And that must be why the western press once again resorts to ‘pro-Russian’ as a swear word, or even curse, in reporting on the murders of at least 10 people in Ukraine over the past 3 months. As far as we can see, all were considered ‘allies’ of former President Yanukovych (whatever ‘allies’ may mean in this context) and 2 were journalists (of whom at least 1 was also a historian).

Yanukovych was (or is, actually) not a saint. He was the utterly corrupt president of a country that has been utterly corrupt for a very long time. It still is today, and it’s getting worse, fast. Whereas Russia didn’t feel it had the right or need to interfere in the country, the west did. Its interference culminated in the ouster of Yanukovych in late February 2014, and the introduction of a ‘government’ that is extremely pro-western and extremely anti-anything-’that has anything to do’-with Russia (including the language). 

First, we saw the US install its puppet Yatsenyuk as PM (we know about this through leaked tapes of US Dep. Secretary Victoria Nuland). ‘Yats’ to this day has never been elected to office by ‘his’ people (or any other people, for that matter) . A few months later came oligarch Poroshenko as president, who was. 

Both men have been instrumental in waging a very bloody and deadly war against a significant segment (a third) of their own population, in east Ukraine. This warfare has coincided with an ever more blatant propaganda war against anything-’that has anything to do’-with Russia, both in Ukraine and across the west. Need I repeat not one of the accusations against Russia has, still to date, ever been substantiated, despite the best spy satellites etc. equipment in human history?

Whereas someone who cannot be accused of anything worse than being pro-Russian is merely equal to a murderer or rapist, being – labeled as – pro-Putin is several levels worse than that. Meanwhile, Russian President Putin himself has been compared to the biggest mass-murderers in human history, amongst others by US presidential candidate Hillary Clinton. 

And lest we forget, Yatsenyuk has labeled all east Ukrainians ‘subhuman’. Let’s see any other prime minster in any other country in the world do that and remain in office. 

So far, nothing new. Why then get back to this? Because of all those people who are being killed. The Kiev regime for quite a while attempted to label them all ‘suicides’ (something that was eagerly quoted in western media), hindered in this ‘policy’ only by facts getting in the way. 

And when these facts get in the way, they blame Russia for the murders. The ‘rationale’ being that Moscow sought to prevent all these now deceased Ukrainians from divulging details about ‘anti-Maidan’ protests they may have been involved in (can’t have that in a democracy). 

One western ‘news source’ even quoted an ‘expert’ just the other day as claiming Putin had ordered two of the murders to coincide with his latest yearly phone-in TV show last week: “political analyst Volodymyr Fesenko said the fact that the killings coincided with Vladimir Putin’s annual phone-in “aroused great suspicion”.

What remains most galling – well, other than us supporting cold blooded murder – is the extent to which western media blindly keep reporting whatever Kiev says, despite the fact that it should be clear to every single reporter that neither Poroshenko nor Yatsenyuk has ever been caught saying anything of substance that proved to be true.

Putin did mention the murder of journalist and historian Oles Buzina last week briefly on that show, and added there has been a series of murders recently in Ukraine, which are not being (or don’t seem to be) properly investigated by Kiev. “”This is not the first political assassination. Ukraine is dealing with a whole string of such murders..” 

‘The difference with Russia, Vladimir Putin said, was that killings such as that of opposition figure Boris Nemtsov got properly investigated, leading to arrests. “In Ukraine, which pretends to be a democratic state and wants to be part of a democratic Europe, nothing like that is happening. Where are the murderers of these people? They are simply not there, neither those who carried them out nor those who ordered them, But Europe and North America prefer not to notice.“’

While the killing spree is ongoing, US troops arrived last week to ‘train’ the Ukraine government (and oligarchs) army. The British have had ‘instructors’ there for a long time. We know Blackwater aka XE aka Academi has boots on the ground. We also know that Right Sector leader Dmitro Yarosh (known for various photographs with his ‘troops’ which feature swastikas), was appointed to a high post in that same Ukraine army. Yarosh is also an MP. Nice assembly.

And ‘we’ support this? By we, I mean not only the US, Europe is just as hungry for a fight, and just as blind when it comes to facts vs fiction. But what on earth are we doing paying for all this? Have we all completely lost our heads, hearts and minds? We’re supposed to support democracies, not death squads!

Here’s a list of the victims, largely taken from a piece by Justin Raimondo last week, with a few additions on my part. As you can see, most of them would be considered intellectuals. The ‘cream’ of what was left in Ukraine and did not support Poroshenko, Yatsenyuk and their supporters abroad, in the west, is systemically being eradicated and may now be gone. 

• January 26 – Nikolai Sergienko, former deputy chief of Ukrainian Railways and a supporter of Viktor Yanukoych’s Party of Regions, reportedly shot himself with a hunting rifle. The windows were all locked from inside, and no note was found.

• January 29 – Aleksey Kolesnik, the former chairman of the Kharkov regional government and a prominent supporter of the now-banned Party of Regions, supposedly hung himself. There was no suicide note.

• February 24 – Stanislav Melnik, another former Party of Regions member of parliament, was found dead in his bathroom: he is said to have shot himself with a hunting rifle. We are told he left a suicide note of “apologies,” but what he was apologizing for has never been revealed, since the note has not been released.

• February 25 – Sergey Valter, former Party of Regions activist and Mayor of Melitopol, was found hanged hours before his trial on charges of “abuse of office” was set to begin. Whoever was responsible neglected to leave a “suicide” note.

• February 26 – Aleksandr Bordyuga, Valter’s lawyer and former deputy chief of Melitopol police, was found in his garage, dead, another “suicide.”

• February 26 – Oleksandr Peklushenko, a former Party of Regions member of parliament and chairman of Zaporozhye Regional State Administration, was found dead in the street with a gun wound to his neck. Officially declared a “suicide.”

• February 28 – Mikhail Chechetov, a professor of economics and engineering, former member of parliament from the Party of Regions, and former head of the privatization board, supposedly jumped from the seventeenth floor window of his Kiev apartment. Another “suicide”!

• March 14 – Sergey Melnichuk, a prosecutor and Party of Regions loyalist, “fell” from the ninth floor window of an apartment building in Odessa. Or was he pushed?

• April 15 – Oleg Kalashnikov, yet another prominent Party of Regions leader, died of a gunshot wound – the eighth since the beginning of the year.

• April 16 – Oles Buzina, historian and journalist, shot dead.

• April 16 – Serhiy Sukhobok, journalist, shot dead.

• April 17? – Olga Moroz, editor-in-chief of the Neteshinskiy Vestnik, found dead in her home. Her body showed ‘signs of violent death’.

Moreover, in a perhaps separate incident, on March 22, Yanukovych’s 33-year-old son Viktor Jr., a former Ukraine MP, died after his car ‘apparently fell through ice on Russia’s Lake Baikal’.

There are also an unknown number of people who simply disappeared. This happened for instance on April 15 with Dr. Skorokhodov Vitali and ‘militiaman’ Alexey Astanin. There may be many more. Which reminds me of an interview that Patrick Smith posted a few days ago in Salon, with Stephen F. Cohen, arguably America’s top expert on Russia. One of the things Cohen said – more of him later – puts a major question mark behind official – UN – numbers of Ukraine civil war casualties:

The horror of this has been Kiev’s use of its artillery, mortars and even its airplanes, until recently, to bombard large residential cities, not only Donetsk and Luhansk, but other cities. These are cities of 500,000, I imagine, or 2 million to 3 million. This is against the law. These are war crimes, unless we assume the rebels were bombing their mothers and grandmothers and fathers and sisters. 

This was Kiev, backed by the United States. So the United States has been deeply complicit in the destruction of these eastern cities and peoples. When Nuland tells Congress there are 5,000 to 6,000 dead, that’s the U.N. number. That’s just a count of bodies they found in the morgues. Lots of bodies are never found. German intelligence says 50,000.

We haven’t seen the German data Cohen cites, but we see no reason to doubt him either. It would place the entire matter in a whole different light, however.

There are some details behind the murder spree coming to the surface. There’s a site called ‘Peacemaker’ (psb4ukr.org), supported by Ukraine MP and government advisor Anton Gerashchenko, who has said: “Information from the website of the “Peacemaker” center has long enjoyed the Ministry of Internal Affairs, security service, intelligence, border service to collect information to open criminal cases and obtaining a court decision on the detention and arrest of separatists and terrorists.”. Gerashenko is also involved in financing the operation.

“Peacemaker”
RESEARCH CENTRE FEATURES OF CRIMES AGAINST UKRAINE’S NATIONAL SECURITY, PEACE, SECURITY AND HUMANITY international law
Information for law enforcement authorities and special services about pro-Russian terrorists, separatists, mercenaries, war criminals, and murderers.

The site apparently has a list to download with some 7,700 names of “saboteurs” and “terrorists”. People are invited to post personal information, including addresses and phone numbers, of people deemed hostile to the Kiev regime. Such information for Buzina and Kalashnikov was posted on the site less than 48 hours before they were murdered. 

A few people in the west have done some further digging into the site’s origins (with ‘traceroutes’, ‘nslookup’, ‘reverse nslookup’ etc.), and they claim to have found links to Dallas, Texas and Calgary, Alberta, as well as one to a NATO server – located in Dallas. You can find further details at Moon of Alabama and Niqnaq.

Meanwhile, the murders were claimed by a group that calls itself Ukrainian Insurgent Army, quoted by the BBC as having written: “We are unleashing a ruthless insurgency against the anti-Ukrainian regime of traitors and Moscow’s lackeys. From now on, we will only speak to them using the language of weapons, all the way to their elimination.”

As far as I can tell, nobody has been arrested for any of the murders to date.

And yes, we are all involved in this. You, me, all of us. How did we get there? Perhaps the second quote from that interview with Stephen F. Cohen serves to explain how we did:

Stephen F. Cohen on the U.S./Russia/Ukraine History the Media Won’t Tell You
(The New York Times “basically rewrites whatever the Kiev authorities say”)

I wrote an article in, I think, 2012 called the “The Demonization of Putin,” arguing that there is very little basis for many of the allegations made against Putin, and that the net result was to make rational analysis in Washington on Russian affairs at home and abroad impossible, because it was all filtered through this demonization. If we didn’t stop, I argued, it was only going to get worse to the point where we would become like heroin addicts at fix time, unable to think about anything except our obsession with Putin. We couldn’t think about other issues. This has now happened fully. The article was turned down by the New York Times, and an editor I knew at Reuters published it on Reuters.com.

The history of how this came about [begins] when Putin came to power, promoted by Yeltsin and the people around Yeltsin, who were all connected in Washington. These people in Moscow included Anatoly Chubais, who had overseen the privatizations, had relations with the IMF and had fostered a lot of the corruption. He came to United States to assure us that Putin was a democrat, even though he had been at the KGB.

When he came to power, both the Times and the Post wrote that Putin was a democrat and, better yet, he was sober, unlike Yeltsin. How we got from 2000 to now, when he’s Hitler, Saddam, Stalin, Gaddafi, everybody that we have to get rid of, whom we know killed Boris Nemtsov because from the bridge where Nemtsov was killed [on February 27] you can see the Kremlin…. Well, remember, Sarah Palin could see Russia from Alaska! It’s preposterous. But the demonization of Putin has become an institution in America. It is literally a political institution that prevents the kind of discussion that you and I are having.

Kissinger had the same thought. He wrote, last year, I think, “The demonization of Putin is not a policy. It’s an alibi for not having a policy.” That’s half correct. It’s much worse now, because they did have a policy. I think the “policy” growing in some minds was how to get rid of Putin. The question is, “Do they have the capacity to make decisions?” I didn’t think so, but now I’m not so sure, because in a lot of what comes out of Washington, including the State Department, the implication is that Putin has to go.

I asked a question rhetorically several years ago of these regime changers: Have you thought about what would happen in Russia in the event of regime change? If what you say is true, if Putin is the pivot of the whole system, you remove Putin the whole system collapses. Russia has every known weapon of mass destruction in vast quantities. What would be the consequence of that conceit on your part—that we’re going to get rid of Putin—for the rest of the world?

So this Putin phenomenon has to be explained. How did he go from a democrat for sure, now to maybe the worst Russian leader since Ivan the Terrible. How do you explain it? Does that tell us more about Putin or more about us? 

I guess the main question is not ‘How did we get here?’, but ‘How do we get out?’.

Here’s the now unfortunately no longer among us Oles’ Buzina talking about the history of Ukraine (don’t forget to turn on subtitles/CC)

http://www.theautomaticearth.com/2015/04/when-did-we-all-become-murderers/




'De Libische manier' van Henk Hofland.

https://www.lewrockwell.com/2015/04/ilana-mercer/the-suicide-pact-of-political-correctness/

The Curse Of Col. Gadhafi

By Ilana Mercer

April 25, 2015When they destabilized Libya and overthrewstrongman Muammar Gadhafi in 2011 the U.S. and its Canadian and European allies unleashed a series of events that accounts for the steady flood into Europe of migrants from North Africa. There are, purportedly, “up to 1 million” poor, uneducated, possibly illiterate, predominantly male, and by necessity violence-prone individuals, poised to board rickety freighters in the Libyan ports of Tripoli and Zuwarah, and make the perilous journey across the Mediterranean, to southern Italy. The 900 migrants who perished off the coast of Libya when their vessel capsized embarked in Zuwara.

Zuwara has always been “famous for people smuggling,” notes Richard Spencer, Middle East editor of The Telegraph. “The modern story of Zuwara and its trade in people,” says Spencer, whose newspaper has documented the genesis of the exodus well before the U.S. press awoke to it, “was a key part of the late Col. Muammar Gadhafi’s relationship with the European Union.”

The “indigenous, pre-Arab inhabitants of North Africa,” Berbers, as they are known in the West, have long since had a hand in human trafficking. As part of an agreement he made with Silvio Berlusconi’s government, “Col. Gaddafi had agreed to crack down on the trade in people.” For prior to the dissolution of Libya at the behest of Barack Obama’s Amazon women warriors—Hillary Clinton, Susan Rice and Samantha Power—Libya had a navy. Under the same accord with the Berlusconi government (and for a pretty penny), Gadhafi’s admiralty stemmed the tide of migrants into Europe.

Here’s an interesting aside: Because he cracked down on their customary trade, the Zuwarans of Libya rose up against Gadhafi; the reason for this faction’s uprising, in 2011, was not the hunger for democracy, as John McCain and his BFF Lindsey Graham would have it.

Back in 2007, Labor Prime Minister Tony Blair also shook on an accord with Gadhafi. Diplomacy averse neoconservatives—they think diplomacy should be practiced only with allies—condemned the agreement. The “Deal in the Desert,” as it came to be known derisively, was about bringing Libya in from the cold and into the 21st century. In return, and among other obligations, Gadhafi agreed to curtail people smuggling.

Ever ask yourself why so many northern and sub-Saharan Africans flocked to Libya? As bad as it was before the West targeted it for “reform”—and thus paved the way for the daily privations of the Islamic State—Libya was still one of the mercantile meccas in this blighted and benighted region.

As dumb as “W” was in unseating Iraq’s dictator, Saddam Hussein, he acted wisely with Gadhafi. Both George Bush and Bill Clinton, before him, saw to it that, in exchange for a diplomatic relationship with the U.S., Gadhafi abandoned terrorism and weapons of mass destruction.

Africa has always provided what the cognoscenti term “push factors” for migration: “Poverty, political instability and civil war … are such powerful factors,” laments Flavio Di Giacomo, a spokesman for the International Organization of Migration in Italy. More recently, the Middle East has been the source of the flight. The chaos and carnage in Iraq is ongoing—has been since the American invasion of 2003. Of late, the civil war in Syria, in which the U.S. has sought to topple another strongman who held it all together, has displaced 4 million people. Jordan, Lebanon and Turkey have absorbed hundreds of thousands of these refugees, as they should. But there are at least 500,000 more war-worn Syrians ready to be put to sea.

Programmed from on high, Europeans, like Americans, are bound by the suicide pact of political correctness to open their borders to the huddled mass of Third World people, no matter the consequences to their societies. Gadhafi was without such compunction. In 2010, he openly vowed to “turn Europe black,” unless the neutered Europeans rewarded him handsomely for doing the work they refused to do: patrol and protect their coastline.

“Tomorrow Europe might no longer be European, and even black,” roared Gadhafi, “as there are millions who want to come in. We don’t know if Europe will remain an advanced and united continent, or if it will be destroyed, as happened with the barbarian invasions.”

Presidential candidate Hillary Clinton cackled barbarically when she learned of the demise of Col. Gadhafi, but the colonel is having the last laugh.

The Best of Ilana Mercer

Ilana Mercer is a paleolibertarian writer, based in the U.S. She is a contributor to Junge Freiheit, Germany’s finest weekly, and is a fellow at the Jerusalem Institute for Market Studies. Her latest book is “Into the Cannibal’s Pot: Lessons For America From Post-Apartheid South Africa.” Her website is www.IlanaMercer.com. Follow her on Twitter.“Friend” her on Facebook.

Copyright © 2015 Ilana Mercer

Previous article by Ilana Mercer:  Millennial Brain Rot