Merijn emailde vanochtend deze reactie op het stukje over 11 september 2001:
''Het valt me op dat mensen lastig met elkaar elkaar 'discussiëren' op internet. Waarom zou je geen kritische vragen mogen stellen? Waarom gaat iemand als 'Jack' zo te keer tegen dit soort relevante vragen?''
Ik denk dat ook dit een relevante vraag is. Ik doe een poging een antwoord hierop te geven. Laat ik voor de eerlijkheid mijzelf als voorbeeld geven. Moet ik mijn kinderen vertellen dat we door gruwelijkste gangsters worden geleid? Wat voor mens- en wereldbeeld geef ik ze daarmee? Ik bedoel dit: de Mexicaanse dichter Octavio Paz schrijft in De Boog en de Lier: "De wereld van de mens is de wereld van de betekenis. Deze gedoogt de dubbelzinnigheid, de tegenstrijdigheid, de waanzin of de verwarring, maar niet een gebrek aan betekenis. Zelfs de stilte is bevolkt met tekens.''
Met andere woorden: stel dat ik gelijk heb dat we geleid worden door de ergste schurken denkbaar, stel bijvoorbeeld dat de aanslagen van 11 september 2001 werkelijk een 'inside job' zijn geweest, dan betekent dit dat wij in een betekenisloze wereld leven, in een wereld die 180 graden anders is dan wij geleerd zijn, dat goed dus kwaad is en kwaad goed. Zouden mijn kinderen in zo'n wereld kunnen leven? Nee natuurlijk. Maar wat dan? Moeten we de Jack's in deze wereld aanvallen op grond van het feit dat hij krampachtig vasthoudt aan de officiele complottheorie over 11 september en woedend reageert zodra ik de grond onder zijn voeten wegmaai met mijn publiek geuite twijfel over zijn versie van de werkelijkheid? Is het niet normaal dat hij zich vastklampt aan zijn versie? Het dilemma is ooit eens knap beschreven door Bertolt Brecht. Lees maar:
''In Bertolt Brechts Leven van Galilei legt een ‘kleine’ monnik aan de grote astronoom uit waarom hij zijn ouders niet bewust wil maken van de willekeur van de religieuze scenario’s en daarmee van de zinloosheid van hun lijden: ‘Ik ben opgegroeid in de Campagna als zoon van boeren. Het gaat ze niet best, maar zelfs in hun ongeluk ligt een zekere wetmatigheid besloten. Hun leven is één grote kringloop, vanaf het vegen van de vloer via de jaargetijden op het olijvenveld tot en met het betalen van belasting. Met de regelmaat van een klok dalen de rampen over hen neer. De rug van mijn vader begeeft het niet zo maar eens, plotseling, maar elk voorjaar op het olijvenveld opnieuw en èrger. En zo is het ook met de bevallingen van mijn moeder, die haar al maar geslachtlozer hebben gemaakt en die elkaar met steeds dezelfde tussenpozen opvolgden. Ze putten de kracht om hun bezwete lijven langs het bergpad omhoog te slepen, om kinderen te baren, ja, om te eten uit een gevoel van bestendigheid en noodzaak. Hun is verzekerd, dat het oog van God op hen rust; dat het hele wereldtoneel rond hèn is opgebouwd, opdat zij, de optredenden, in hun grote of kleine rollen kunnen laten zien wat ze waard zijn. Wat zouden mijn mensen zeggen als ze van mij hoorden, dat ze op een kleine steenklomp huizen, die onafgebroken rondtollend om een of andere ster heen draait, één onder vele, een tamelijk onbelangrijke! Waar is dan al dat geduld, die aanvaarding van eigen ellende nog nodig of goed voor? Waar is de heilige schrift nog goed voor, die alles verklaart en als noodzakelijk heeft gepredikt, het zweet, het geduld, de honger, de berusting, en die nu vol dwalingen blijkt te staan?’ Zie Klukhuhn's Sterf Oude Wereld.
Welke antwoord heb ik hierop? Merijn, wat moet ik tegen Jack zeggen?
7 opmerkingen:
Je moet niet vergeten dat het ene wereldbeeld het andere verklaart, en daarmee poogt de ander te overtuigen. Wat werkelijk overtuigt is symmetrie. Zolang de thische kwesties die zich tonen in de werkelijkheid middels het eigen weredbeeld bezweerd kunnen worden, valt er niks tegen het geloof in een wereldse utopie te doen. Ik als gelovige denkt dat het religieus bewustzijn harmonie op een hoger niveau zoekt.
Ik vind het niet schokkender dat 11-9 een 'inside job' was (hetgeen, m.i., vaststaat) dan wat we de afgelopen decennia gewend zijn van onze vrienden in de VS. In eigen land nog een beetje de democraat uithangen, maar ondertussen dood en verderf zaaien elders (Vietnam, Cambodja, Nicaragua, Chili, Panama, Indonesie, Irak, etc., al dan niet via proxies en al dan niet in het geheim), dat waren we gewend.
Het enige verschil is dat er nu op een wel wat erg theatrale manier mensen in eigen land zijn afgemaakt. Maar ook het afmaken van de eigen mensen is niet nieuw in de VS. In de jaren 1960 zijn nog mensen gedood door de ordepolitie; een president is neergemaaid, en ook de levens van eigen soldaten worden routinematig verwoest door verarmd uranium munitie. Mensen op aanzienlijke schaal de doodstraf geven, daar voelt men zich ook prima bij, en als er wat geks gebeurt zoals in New Orleans laat men de mensen die tot het useless scum gerekend worden vrolijk wegrotten.
Ondertussen stemt meer dan de helft van de Amerikanen allang niet meer. Die hebben niet meer de illusie dat er nog wat te kiezen valt. Gelukkig zijn wij daar dan nog, Verlichte Europeanen, om ze te vertellen dat dat toch echt niet goed is, dat er toch echt verschil is tussen de Dem.s en de Rep.s. Als ze dan toch op iemand als Ralph Nader stemmen geven we ze de schuld van de nederlaag van Gore of Kerry, in plaats van toe te geven dat de huidige president de verkiezingen heeft gemanipuleerd (Florida, 2000 staat vast; en Ohio, 2004 is zeer verdacht).
Daarnaast vergiftigen de criminelen in eigen land, het is maar een zijspoor, al decennia lang miljoenen Amerikanen (en anderen) bewust met aspartaam, een puur kankerverwekkende zoetstof. Donald Rumsfeld had het voor het zeggen bij Searle toen, toevallig net bij het aantreden van Reagan, aspartaam werd goedgekeurd.
Donald Rumsfeld? Waar heb ik die naam eerder gehoord?
M.a.w., de criminelen die het voor het zeggen hebben hebben het al een tijdje voor het zeggen; het wachten is alleen op het moment dat men het niet meer neemt. Maar dankzij mensen als Jack kan dat nog wel even duren.
Mensen als Jack kiezen niet uit de "Blue Pill" of de "Red Pill", ze slaan de pillen kwaad uit je handen. Hun wereldbeeld is nog gebaseerd op het Jeugdjournaal en aangezien andere wereldbeelden wat minder comfortabel zijn moeten we er alles aan doen om die de kop in te drukken.
Dus ik herhaal: Amerika werd het onschuldig slachtoffer van laffe aanslagen op eigen bodem en trok er vervolgens op uit om juist in het hol van de leeuw de democratie te vestigen, voor de bescherming van vrijheid en beschaving op onze planeet. Met gevaar voor eigen leven, zichzelf geheel wegcijferend, en geheel onbaatzuchtig, is Amerika nog steeds het gloedval baken van Vrijheid, Mensenrechten en Democratie.
Klinkt goed he, Jack?
God bless the 9/11 Truth Movement.
Over wereldbeeld gesproken. Ik hoorde vandaag Henk Westbroek bij omroep Max vertellen over hoe het er in Utrecht aan toeging bij het meedingen om tot burgemeester gekozen te worden.
Natuurlijk is er helemaal geen echte keuze en is artikel 3 van de grondwet en elke zogenaamde volksraadpleging een wassen neus.
Hij sprak erover door op te merken dat er hier echter geen Chinese waarnemers waren, terwijl "wij" toch meteen roepen dat iets een dictatuur is als er niets te kiezen valt.
Tsja Stan, het is niet prettig om de filosoof te zijn die de mensen uit hun grot met waanvoorstellingen haalt. Het zonlicht is dan wel heel erg fel. Men vlucht dan liever weer zijn veilige hol in met veilige illusies. Leven met het besef dat jij de enige bent die zin kan geven aan je leven is wel heel erg moeilijk. Dat klinkt wel heel erg pretentieus, maar ik denk wel dat het zo is.
Stan,
Ik wil 'Jack' zeker niet in een hoek drijven. Net zo min als ik niet wil dat men mij in een hoek drijft. Ik heb de waarheid ook niet in pacht. Maar ik heb wel geleerd om kritisch na te denken. Dat is ook het enige wat ik van mensen in mijn omgeving mag vragen (vind ik). Wees kritisch, neem niet zomaar zaken klakkeloos aan. De keuze is verder vrij.
Verder wil ik niet gaan. Want anders schuilt het gevaar dat ik mijn 'geloof' aan een ander opdring.
De beste (moderne) metafoor die ik voor Jack en z'n keuze van toepassing acht is, die van The Matrix.
The question of which pill to take illustrates the personal aspect of the decision to study philosophy. Do you live on in ignorance (and potentially bliss) or do you lead what Aristotle called 'the examined life'...
http://www.arrod.co.uk/essays/matrix.php
maar ook deze quote:
All truth passes through three stages. First, it is ridiculed. Second, it is violently opposed. Third, it is accepted as being self-evident.
Het is misschien cliché. Maar, anders kan ik niet verklaren waarom iemand bepaalde zaken als zoete koek slikt.
Merijn
Beste Stan e.a.,
Het enig zinvolle antwoord op de Jack's van deze wereld, maar vooral op de 'gangsters', is het blijven bevorderen van waarheidsvinding. Zowel naar je kinderen toe als in je werk, hoe lastig dat ook zijn kan. Het is als het verschil tussen droom en werkelijkheid. Dit even los van de filosofische vraag wat die werkelijkheid dan is.
Dromen doe je 's nachts. Overdag wil je er gewoon zijn, souverein en dus niet als een gewillig en gedrogeerd hulpmiddel van een opgelegde wereld die nergens is wat het lijkt.
Wil je de informatie die op je af komt in veilige onwetendheid consumeren, koestgehouden met info en entertainement, of wil je deel zijn van de wereld die je leeft? Wil je je kinderen leren dromen of wil je ze leren om de dag in een natuurlijke waaktoestand door te brengen? Waarmee niet gedoeld op een permanente staat van allerhoogste paraatheid. Nee, gewoon wakker zijn.
Eigenlijk, Stan, was jouw vraag geen echte vraag. Het was meer een dilemma, maar je wist het antwoord al ;-)
Frank Ho
Een reactie posten