stan van houcke

zondag 23 maart 2025

De Ziel van liefdevol verzet

Beste vrienden!
Ik heb de eer en het genoegen om een publiek gesprek aan te kondigen met Ernst Jansz. Ernst is oprichter en zanger, samen met wijlen Henny Vrienten, van Doe Maar, Nederlands meest succesvolle popgroep ooit.

Geen enkele Nederlandse popgroep heeft een vergelijkbare impact gehad op de Nederlandse muziekgeschiedenis. Nummers als 'Als de bom valt' en ‘Sinds een dag of twee' staan in het collectieve geheugen gegrift en zorgden indertijd voor massahysterie.

Tot daar wat het Ego leuk vindt om mee te delen, maar wat uiteindelijk minder belangrijk is.

Ernst en ik werden met elkaar in contact gebracht door één van de meest ontwapenende en oprechte mensen die Nederland rijk is, een man die toen ik hem de eerste keer ontmoette gele klompen droeg en niet wist dat hij daarmee iets speciaals deed. Ik spreek over de passionele én gepassioneerde tuinier en acrobaat Peer Van Schijndel.

Peer bracht me bij Ernst en ik ben hem daar werkelijk dankbaar voor. Ik las ondertussen het laatste boek van Ernst (hij is ook schrijver) en de erbij horende CD. Boek en CD dragen de titel Liefdeslied; beiden zijn autobiografisch van aard. Ze beschrijven de geschiedenis van de familie van Ernst, een geschiedenis geschreven met de kracht van onbuigbaar verzet tegen tirannie maar met de inkt van de liefde.

Ik kan niet zeggen hoe ik geraakt werd door zowel woord als muziek. Ik heb zelden of nooit zo'n vastberadenheid ontmoet in de act van het verzet, gekoppeld aan zo'n mildheid en liefde voor de mensen die menen de vijand te zijn.

De familie van Ernst heeft een lange traditie in het verzet, eerst in Indonesië, dan in Nederland tijdens de tweede wereldoorlog, en in recente tijden tijdens de coronacrisis. De voorvaderen van Ernst werden van hun beroep beroofd, uitgestoten, gevangen gezet en gefolterd. Maar hun hart bleef warm en brak niet.

Ernst en ik gaan op 9 mei dus een publiek gesprek aan. Dat werd praktisch georganiseerd en gerealiseerd door Lezingen Berlicum. Zoveel dank naar Peer en zijn energieke en bevallige compagnon Ellen van de Moosdijk om dit mogelijk te maken. Plaats: het gezellige Beneluxtheater in Berlicum. Ellen en Peer - we gaan er iets onvergetelijks van maken.

We volgen het recept dat ook bij mijn gesprek met Stef Bos gevolgd werd. We beginnen te spreken en zien waar we uitkomen. Maar het zal over Liefde gaan. Titel: Liefde - Ziel van verzet.
Ik voel me vereerd - niet de trots van het Ego, maar de zachte fierheid van de Ziel - dat ik een dergelijk gesprek met Ernst kan voeren, een van de grootheden van de Nederlandse muziek, en meer nog, een mens met die zo zacht is als de kelk van een lotusbloem en zo sterk als bamboe.

Ik nodig uit: beleef de Ziel van liefdevol verzet met ons, deel onze woorden.
Inschrijven kan hier.

Hopelijk ben je erbij!
Mattias

zaterdag 22 maart 2025

De Westerse Psychopaten en Sociopathen die de Macht Hebben Gekaapt

In september 2014 ondertekenden 43 reserve-officieren en -soldaten van Eenheid 8200 een protestbrief in de Israëlische krant Yediot Ahronot waarin ze weigerden ‘nog verder mee te werken aan acties tegen de Palestijnen en op die manier de militaire controle in de bezette gebieden te versterken: met afluisterpraktijken werden miljoenen mensen onderworpen aan indiscrete monitoring van vrijwel hun hele privé-leven. Op die manier is geen normaal bestaan meer mogelijk, ontstaat nog meer geweld, en blijft het einde van het conflict verder weg dan ooit. De ondertekenaars spreken van grof misbruik van privé-informatie van Palestijnen, bijvoorbeeld seksuele voorkeur of gezondheidsproblemen, informatie die kan worden gebruikt om mensen te chanteren om informant te worden.’

Ruim een decennium later zijn de strijdkrachten van de zelfbenoemde Joodse staat druk doende met de genocide en etnische zuivering van gebieden die in 1947 door de Verenigde Naties aan de Palestijnse bevolking werden toegewezen. Van de ongeveer 47 procent van het oude Palestina is sinds 1948 slechts 10 procent overgebleven, dus minder dan een kwart, dat de toenmalige wereldgemeenschap aan de Palestijnen gaf. Ruim 77 jaar na het ontstaan van Israel gaat de landroof en terreur onverminderd door. Let wel, gesteund door de Westerse politici, die tegelijkertijd claimen voor democratie en mensenrechten te staan, en vanzelfsprekend het internationaal recht, aangezien zij beweren voor een ‘op regels gebaseerde orde wereldorde,’ te zijn om de Duitse voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen te citeren, die samen met haar mede-commissieleden het Handelsakkoord handhaaft tussen de EU en Israel, hetgeen de zionistische natie in staat stelt een genocidale politiek te voeren in Gaza en op de Westbank. Dat mogen de huidige intellectueel corrupte politici van het voormalige koloniale Europa normaal vinden, maar de overgrote meerderheid van de mensheid staat hier steeds kritischer tegenover. Dit kan niet langer meer genegeerd worden omdat het Westen nu eenmaal veel afhankelijker is geworden wat betreft de grondstoffen en van allereerst Azië. Eén van de best ingevoerde deskundigen op dit gebied is de ‘Braziliaanse journalist en geopolitiek analist, Pepe Escobar. Zijn column "The Roving Eye" voor Asia Times bespreekt regelmatig de multinationale "concurrentie om dominantie over het Midden-Oosten en Centraal-Azië." Escobar’s concept van "Pipelineistan" verwijst naar het netwerk van olie- en gaspijpleidingen in cruciale geopolitieke regio's, met name Centraal-Azië. Hij suggereert dat westerse acties in deze gebieden grotendeels worden aangestuurd door een verlangen om de afhankelijkheid van Russische energie en OPEC te verminderen.’

https://en.wikipedia.org/wiki/Pepe_Escobar

Op 18 augustus 2023 schreef Escobar onder de kop ‘Centraal-Azië is het belangrijkste slagveld in de New Great Game’ dat zolang ‘Rusland en China de dominante politieke en economische machten van de regio blijven, zal het heartland van Centraal-Azië een doelwit blijven voor bedreigingen, omkoping en kleurrevoluties van de VS en de EU.’ Hij zette uiteen dat ‘Centraal-Azië het belangrijkste slagveld in de New Great Game’ is.

‘Het historische heartland – oftewel Centraal-Eurazië – is en blijft het belangrijkste slagveld in de New Great Game, uitgevochten tussen enerzijds de Verenigde Staten en anderzijds het strategische partnerschap tussen China en Rusland.

De oorspronkelijke Great Game zette de Britse en Russische rijken tegen elkaar op in de late 19e eeuw en is er in feite nooit van afgekomen: het is alleen uitgezaaid naar de entente tussen de VS en het Verenigd Koninkrijk tegen de USSR, en vervolgens de VS en de EU tegen Rusland.

Volgens het door Mackinder ontworpen geopolitieke spel dat in 1904 door het Britse imperialisme werd bedacht, is “The Heartland” het spreekwoordelijke "scharnierpunt van de geschiedenis" en is de hernieuwde historische rol van de 21e eeuw net zo relevant als eeuwen geleden: een belangrijke motor van opkomende multipolariteit.

Het is dus geen wonder dat alle grootmachten in het Heartland/Centraal Eurazië aan het werk zijn: China, Rusland, de VS, de EU, India, Iran, Turkije en in mindere mate Japan. Vier van de vijf Centraal-Aziatische "stans" zijn volwaardige leden van de Shanghai Cooperation Organization (SCO): Kazachstan, Oezbekistan, Kirgizië en Tadzjikistan. En sommigen, zoals Kazachstan, worden mogelijk binnenkort lid van BRICS+.

Het belangrijkste directe geopolitieke conflict om invloed in het Heartland zet de VS op tegen Rusland en China op talloze politieke, economische en financiële fronten.

De imperiale modus operandi privileges — wat anders — bedreigingen en ultimatums. Slechts vier maanden geleden toerden Amerikaanse afgezanten van het ministerie van Buitenlandse Zaken, Financiën en het Office of Foreign Affairs Control (OFAC) door het Heartland met een heel pakket aan “geschenken,” zoals in nauwelijks verhulde bedreigingen. De belangrijkste boodschap: als je Rusland op welke manier dan ook “helpt” of zelfs maar handelt, krijg je secundaire sancties.

Informele gesprekken met bedrijven in Samarkand en Buchara in Oezbekistan en contacten in Kazachstan onthullen een patroon: iedereen lijkt zich ervan bewust te zijn dat de Amerikanen er alles aan zullen doen om het Heartland/Centraal-Azië onder schot te houden.

Koningen van de oude Zijderoutes

Er is nauwelijks een relevantere plaats in het Heartland om de huidige machtsstrijd te observeren dan Samarkand, het legendarische "Rome van het Oosten” (Het huidige Oezbekistan, dat lange tijd tot de Perzische invloedssfeer behoorde. svh) Hier bevinden we ons in het hart van het oude Sogdië — het historische handelsknooppunt tussen China, India, Parthië en Perzië, een enorm belangrijk knooppunt van Oost-West culturele trends, zoroastrisme en pre/post-islamitische vectoren.

Van de 4e eeuw tot de 8e eeuw waren het de Sogdiërs die de karavaanhandel tussen Oost-Azië, Centraal-Azië en West-Azië monopoliseerden, door zijde, katoen, goud, zilver, koper, wapens, aroma's, bont, tapijten, kleding, keramiek, glas, porselein, ornamenten, halfedelstenen en spiegels te vervoeren. Sluwe Sogdische handelaren gebruikten bescherming tegen nomadische dynastieën om de handel tussen China en Byzantium te verstevigen.

De meritocratische Chinese elite, die redeneert in termen van zeer lange historische cycli, is zich zeer bewust van al het bovenstaande: dat is een belangrijke drijfveer achter het concept van de Nieuwe Zijderoute, officieel bekend als BRI (Belt and Road Initiative), zoals bijna 10 jaar geleden aangekondigd door president Xi Jinping in Astana, Kazachstan. Beijing is van plan om opnieuw verbinding te maken met zijn westerse buren als het noodzakelijke pad naar meer pan-Euraziatische handel en connectiviteit.

Beijing en Moskou hebben complementaire aandachtspunten als het gaat om relaties met het Heartland - altijd onder het principe van strategische samenwerking. Beiden zijn sinds 1998 betrokken bij regionale veiligheid en economische samenwerking met Centraal-Azië. De SCO, opgericht in 2001, is een feitelijk product van de gemeenschappelijke strategie van Rusland en China en een platform voor non-stop dialoog met het Heartland.

Hoe verschillende Centraal-Aziatische "stans" hierop reageren, is een kwestie op meerdere niveaus. Tadzjikistan bijvoorbeeld, economisch kwetsbaar en sterk afhankelijk van de Russische markt als leverancier van goedkope arbeidskrachten, hanteert officieel een 'open deur'-beleid voor elke vorm van samenwerking, ook met het westen.

Kazachstan en de VS hebben een Strategische Partnerschapsraad opgericht (hun laatste vergadering was eind 2022). Oezbekistan en de VS hebben een 'strategische partnerschapsdialoog,’ die eind 2021 is opgezet. De Amerikaanse bedrijfsaanwezigheid is duidelijk zichtbaar in Tasjkent, via een indrukwekkend handelscentrum, om nog maar te zwijgen van Coca-Cola en Pepsi in elke Oezbeekse dorpswinkel op de hoek.

De EU probeert bij te blijven, vooral in Kazachstan, waar meer dan 30 procent van de buitenlandse handel ($ 39 miljard) en investeringen ($ 12,5 miljard) uit Europa komt. De Oezbeekse president Shavkat Mirziyoyev — extreem populair vanwege het openen van het land vijf jaar geleden — haalde $ 9 miljard aan handelsdeals binnen toen hij drie maanden geleden Duitsland bezocht.

Ter vergelijking: sinds de invoering van de Chinese BRI tien jaar geleden heeft de EU ongeveer 120 miljard dollar geïnvesteerd in het Heartland. Dat is niet slecht (40 procent van de totale buitenlandse investeringen), maar nog steeds minder dan de Chinese toezeggingen.

https://thecradle.co/articles/central-asia-is-the-prime-battlefield-in-the-new-great-game

In zijn internationale bestseller ‘over de politiek van supermachten,’ stelt de vooraanstaande Pools-Amerikaanse oud Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski:

Sinds de continenten ongeveer vijfhonderd jaar geleden politiek met elkaar in wisselwerking kwamen, is Eurazië het centrum van de wereldmacht. Op verschillende manieren en in verschillende tijden hebben de volkeren die Eurazië bewoonden — hoewel voornamelijk die uit de West-Europese periferie — de andere regio's van de wereld binnengedrongen en gedomineerd, terwijl individuele Euraziatische staten de speciale status kregen en genoten van de privileges van de belangrijkste machten ter wereld. In het laatste decennium van de twintigste eeuw vonden er ingrijpende veranderingen plaats in de wereld. Voor het eerst is een niet-Euraziatische macht niet alleen de belangrijkste scheidsrechter in de Euraziatische machtsverhoudingen, maar ook de grootste macht ter wereld geworden. De nederlaag en ineenstorting van de Sovjet-Unie was de laatste stap in de snelle opkomst van een grootmacht op het westelijk halfrond, de Verenigde Staten, als de enige en zelfs de eerste werkelijk wereldmacht. Eurazië behoudt echter zijn geopolitieke belang. Niet alleen is de westelijke periferie — Europa — nog steeds de locatie van een groot deel van de politieke en economische macht in de wereld, maar de oostelijke regio — Azië — is de laatste tijd een vitaal centrum van economische groei en toenemende politieke invloed geworden. Vandaar de vraag hoe een mondiaal betrokken Amerika omgaat met de complexe Euraziatische machtsverhoudingen — en met name of het de opkomst van een dominante en antagonistische Euraziatische macht voorkomt — van cruciaal belang voor Amerika’s vermogen om mondiale voorrang te verlenen. Hieruit volgt dat — naast het cultiveren van de verschillende nieuwe dimensies van macht (technologie, communicatie, informatie, maar ook handel en financiën) – het Amerikaanse buitenlandse beleid zich ook moet blijven richten op de geopolitieke dimensie en zijn invloed in Eurazië op een manier moet aanwenden die een stabiel continentaal evenwicht creëert, met de Verenigde Staten als politieke arbiter. Eurazië is dus het schaakbord waarop de strijd om de mondiale suprematie zich blijft afspelen, en die strijd omvat geostrategie: het strategisch beheer van geopolitieke belangen. Het is opmerkelijk dat nog in 1940 twee aspiranten naar wereldmacht, Adolf Hitler en Jozef Stalin, expliciet overeenkwamen (in de geheime onderhandelingen van november van dat jaar) dat Amerika van Eurazië zou worden uitgesloten. Ze beseften allebei dat de injectie van Amerikaanse macht in Eurazië hun ambities op het gebied van wereldheerschappij in de weg zou staan. Ze gingen er allebei van uit dat Eurazië het middelpunt van de wereld is en dat degene die Eurazië bestuurt, de wereld bestuurt. Een halve eeuw later is de kwestie opnieuw gedefinieerd: zal de Amerikaanse overheersing in Eurazië blijven voortbestaan, en voor welke doeleinden zou deze kunnen worden aangewend? Het uiteindelijke doel van het Amerikaanse beleid zou goedaardig en visionair moeten zijn: het creëren van een werkelijk coöperatieve wereldwijde gemeenschap, die aansluit bij langetermijntrends en de fundamentele belangen van de mensheid. Maar in de tussentijd is het van groot belang dat er geen Euraziatische uitdager opstaat die Eurazië kan domineren en daarmee ook Amerika kan uitdagen. Het doel van dit boek is dan ook om een allesomvattende en geïntegreerde geostrategie voor Eurazië te formuleren.’

Zbigniew Brzezinski Washington, D.C. April 1997. The Grand Chessboard. American Primacy and Its Geostrategic Imperatives.

Zodra twee grootmachten zich door de ander belemmerd voelen in hun streven naar hegemonie is de strijd om grondstoffen en markten een onvermijdelijk gevolg.

‘Alle dingen zijn onderhevig aan interpretatie. De interpretatie die op een bepaald moment de overhand heeft, is afhankelijk van macht en niet van de waarheid.’

— Friedrich Nietzsche

Macht en waarheid zijn doorgaans twee, los van elkaar opererende, begrippen. Een moderne politicus is dan ook niet op zoek naar waarheid, maar naar macht. Dat maakt hem of haar zo gevaarlijk. ‘Met een totale waarde van 45 biljoen Amerikaanse dollars aan natuurlijke hulpbronnen is de VS na Rusland het op één na grootste land ter wereld op basis van de waarde van natuurlijke hulpbronnen.’ Gezien de razendsnelle globalisering worden vanzelfsprekend landen met veel natuurlijke hulpbronnen almaar belangrijker. Zeker voor de Europese Unie, waarvan het machtigste instituut de Europese Commissie is, met als voorzitter de Duitse politica Ursula von der Leyen die als minister van defensie in Duitsland betrokken raakte bij een omvangrijk corruptieschandaal.

Haar rechterhand is Kaja Kallas, afkomstig uit Estland, een kleine republiek van slechts 1,3 miljoen inwoners, van wie een kwart van Russische afkomst is. Kallas is een neoliberaal en ‘geldt als een van de grootste voorvechters van sancties tegen Rusland in de Russisch-Oekraïense Oorlog. Ze vergaarde daarmee aandacht op het internationale politieke toneel. In 2023 werd ze genoemd als een serieuze kandidaat om secretaris-generaal van de NAVO te worden, maar deze functie werd uiteindelijk ingenomen door Mark Rutte. In 2024 werd Kallas wel naar voren geschoven als Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. Vanwege die benoeming trad ze op 23 juli 2024 af als premier van Estland,’ een functie die eerder haar vader bekleedde. Kortom, de vraag is waarom de elite rondom de Europese Unie juist een dergelijke radicaal in een dergelijke benoemde. Von der Leyen en Kallas hebben een geheime agenda waarover de westerse mainstream-media angstvallig zwijgt, terwijl mijn collega’s op den hoogte zijn van Kallas’ extremistische uitspraken namens 450 miljoen Europeanen als deze: ‘Als men zegt dat wij Rusland niet collectief kunnen verslaan, hoe kan men dan stellen dat wij China wel kunnen verslaan? China heeft een veel grotere economie dan Rusland, met een veel groter leger.’ Oftewel ‘the mouse that roared,’ die kennelijk de gedachte koestert om 1,4 miljard Chinezen een lesje te leren. Een ander idee dat Kallas heeft is de Russische Federatie in drie delen te laten uiteenvallen.

Als commissielid dat de buitenlandse betrekkingen van de hele EU regelt stelde zij in maart 2025: ‘Als Europa Rusland niet kan verslaan, hoe kunnen we China dan wel verslaan,’ waarmee de dame uit Estland verraadde dat de Europese Commissie een geheime agenda bezit, te weten: een oorlog met Azië, te beginnen met de Russische Federatie (144 miljoen inwoners), om vervolgens tenminste een aanzienlijk percentage van de 1,4 miljard tellende Chinese bevolking uit te roeien. Kallas haat de Russische Federatie zo intens dat zij bepleit Rusland in drie delen uiteen te laten vallen, sinds de negentiende eeuw het streven van de kolonialistische West-Europese bourgeoisie, bevangen door angst voor een concurrerende wereldmacht die de economische macht van Groot-Brittannië en Frankrijk bedreigde. Kallas: ‘Als men zegt dat wij Rusland niet collectief kunnen verslaan, hoe kan men dan stellen dat wij China wel kunnen verslaan? China heeft een veel grotere economie dan Rusland, met een veel groter leger.’

In 2015 waarschuwde één van de meest prominente experts op geopolitiek gebied, de joods-Amerikaanse politicoloog Henry Kissinger dat onder president Obama ‘Rusland uiteen te laten vallen een doel [is] geworden. Het lange termijn doel zou moeten zijn om het te integreren,’ aldus de toen 92-jarige Kissinger. “Wanneer wij Rusland serieus nemen als grootmacht, moeten we in een vroegtijdig stadium bepalen of hun zorgen verzoend kunnen worden met onze behoeften.’

Historisch gezien is het beheersen van grondstoffen en markten de voornaamste reden om een oorlog te beginnen. Bekend is dat ook de christelijke voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen voorstander [is] van een oorlog met Azië, terwijl toch alleen al China over een honderd keer sterker leger beschikt dan alle Europese legers bijeen, maar dit is voor de twee niet democratisch gekozen dames een te verwaarlozen grootheid, zoals destijds ook voor Napoleon en Hitler in hun strijd om grondstoffen en markten van het Russische Rijk deze feiten genegeerd werden. Von der Leyen benadrukte in 2022 voor een zaal vol EU-Ambassadeurs:

‘We moeten ook onze betrokkenheid in Centraal-Azië vergroten. De regio is een poort tussen Europa, Rusland en China. En het gaat door een tijdperk van turbulente transformatie. Sommige landen dringen aan op hervormingen die een paar maanden geleden nog ondenkbaar leken. En ze verdienen al onze politieke en economische steun.

Dus dit is het moment om onze economische betrokkenheid in Centraal-Azië te vergroten en alternatieven te bieden voor de regio om verbonden te worden met de wereldeconomie. Ik wil dat Europa een partner is voor verandering in Centraal-Azië. Omdat de wereldwijde geopolitiek ook verandert.

U weet dat tektonische platen verschuiven. En in tijden als deze moeten we klaar zijn om onbekende wateren te bevaren. We moeten ons ook buiten onze directe omgeving en de kring van onze traditionele bondgenoten begeven,’ om Europa te mobiliseren tegen wat voorheen door de Europese aristocratie het ‘Gele Gevaar’ werd betiteld, nadat er een massale strijd was begonnen tussen enerzijds het kolonialistische Westen en anderzijds de straatarme Chinese boeren die hun eigen land terug claimden. Het grootscheepse geweld heette destijds ‘The Great Game, een rivaliteit tussen het Britse en Russische Rijk in de 19e eeuw om invloed in Centraal-Azië, met name in Afghanistan, Perzië en Tibet. De twee koloniale rijken maakten gebruik van militaire interventies en diplomatieke onderhandelingen om gebieden in Centraal- en Zuid-Azië te verwerven en opnieuw te definiëren. Rusland veroverde Turkestan en Groot-Brittannië breidde zijn gebied uit en stelde de grenzen van Brits-Indië vast. Begin 20e eeuw werden de onafhankelijke staten, stammen en monarchieën van de kust van de Kaspische Zee tot aan de oostelijke Himalaya omgevormd tot protectoraten en territoria van de twee rijken.

Hoewel The Great Game werd gekenmerkt door wantrouwen, diplomatieke intriges en regionale oorlogen, is het nooit uitgegroeid tot een volwaardige oorlog tussen de Russische en Britse koloniale strijdkrachten. De twee naties vochten echter van 1853 tot 1856 in de Krimoorlog, wat gevolgen had voor de Grote Oorlog (de Eerste Wereldoorlog). Ook het Russische en Britse Rijk werkten veelvuldig samen tijdens de Great Game, onder andere via verschillende verdragen en de Afghaanse grenscommissie.

Groot-Brittannië vreesde dat de zuidelijke expansie van Rusland een bedreiging voor India zou vormen, terwijl Rusland bang was voor de uitbreiding van de Britse belangen in Centraal-Azië. Als gevolg hiervan gaf Groot-Brittannië er een hoge prioriteit aan om alle toegangswegen tot India te beschermen, terwijl Rusland zijn militaire verovering van Centraal-Azië voortzette. Omdat ze zich bewust waren van het belang van India voor de Britten, hadden de Russische inspanningen in de regio vaak tot doel om concessies van hen af te dwingen in Europa, maar na 1801 hadden ze geen serieuze intenties meer om India rechtstreeks aan te vallen. Tot de Russische oorlogsplannen voor India die werden voorgesteld maar nooit werden gerealiseerd, behoorden de plannen van Duhamel en Khrulev voor de Krimoorlog (1853-1856).

De rivaliteit tussen Rusland en Groot-Brittannië in Azië in de 19e eeuw begon met de geplande Indiase Mars van Paul en de Russische invasies van Iran in 1804-1813 en 1826-1828, waardoor Perzië in een concurrentiestrijd tussen koloniale machten terechtkwam. Volgens een belangrijke opvatting begon The Great Game op 12 januari 1830, toen Lord Ellenborough, de voorzitter van de Board of Control voor India, Lord Bentinck, de gouverneur-generaal, de opdracht gaf om een handelsroute naar het emiraat Buchara (in huidige Oezbekistan. svh) te vestigen. Groot-Brittannië wilde een protectoraat in Afghanistan creëren en het Ottomaanse Rijk, Perzië, Xiva en Buchara ondersteunen als bufferstaten tegen de Russische expansie. Dit zou India en belangrijke Britse handelsroutes beschermen door te voorkomen dat Rusland een haven aan de Perzische Golf of de Indische Oceaan zou veroveren. Toen de Russische en Britse invloedssferen zich uitbreidden en met elkaar concurreerden, stelde Rusland Afghanistan voor als neutrale zone.

Traditioneel werd The Great Game tussen 1895 en 1907 beëindigd. In september 1895 ondertekenden Londen en Sint-Petersburg de protocollen van de Pamir Boundary Commission, waarbij de grens tussen Afghanistan en het Russische Rijk met behulp van diplomatieke methoden werd vastgesteld. In augustus 1907 creëerde de Anglo-Russische Conventie een alliantie tussen Groot-Brittannië en Rusland, en legde formeel het beheer vast over Afghanistan, Perzië en Tibet.

https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Game

Het Estse Europese Commissielid die de buitenlandse betrekkingen van de Europese Unie regelt, Kaja Kallas, stelde in maart 2025: ‘Als Europa Rusland niet kan verslaan, hoe kunnen we China dan wel verslaan,’ waarmee de dame uit Estland bekend maakte dat de Europese Commissie een geheime agenda heeft, te weten een oorlog met Azië, met voorop de Russische Federatie, om vervolgens tenminste een substantieel percentage van de 1,4 miljard tellende Chinese bevolking uit te roeien. Tegelijkertijd haat zij de Russische Federatie dermate dat zij voorstander is van het uiteen laten vallen van Rusland in drie delen, hetgeen in wezen het streven is geweest van de West-Europese aristocratie sinds het ontstaan van de ‘Heartland Ideologie’ uit het begin van de twintigste eeuw. Een eeuw later verwoordt Kallas het aldus:

‘Als men zegt dat wij Rusland niet collectief kunnen verslaan, hoe kan men dan stellen dat wij China wel kunnen verslaan? China heeft een veel grotere economie dan Rusland, met een veel groter leger.’

In 2015 zei de meest vooraanstaande westerse geopolitiek expert Henry Kissinger: “Rusland uiteen laten vallen is een doel geworden [voor Amerikaanse functionarissen], het lange termijn doel zou moeten zijn om het te integreren,” aldus de toen 92-jarige Kissinger. “Wanneer wij Rusland serieus nemen als grootmacht, moeten we in een vroegtijdig stadium bepalen of hun zorgen verzoend kunnen worden met onze behoeften.”

Maar met het oog op de slinkende grondstoffen en markten is de christelijke voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen voorstander van een oorlog met Azië, terwijl toch alleen al China over een honderd keer sterker leger beschikt dan alle Europese legers bijeen, maar dat is voor deze twee niet democratisch gekozen dames een te verwaarlozen detail, zoals destijds voor Napoleon en Hitler in hun strijd om de grondstoffen en markten van het Russische Rijk feiten negeerden. Von der Leyen benadrukte in 2022 voor een zaal vol EU-Ambassadeurs:

Het witte Brusselse Bolwerk, met veel lachende blondjes, versus de gekleurde wereldbevolking.

https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/hr/speech_22_6133

Aldus tracht de Europese Commissie een conflict uit te lokken, dat kan uitlopen op een oorlog tussen het christelijke westen en aloude Azië, aan wie het zo schatplichtig is. Hoe misdadig de rascistische Europese Commissie is kunnen wij Europeanen afmeten aan de totale verwoesting van Gaza, en het vermoorden van Palestijnse vrouwen en kinderen, 70 procent van de tot nu toe al vele tienduizenden doden in Gaza waar 2,3 miljoen Palestijnse burgers leefden, en naar schatting 5000 Hamas-Verzetsstijders. Ondanks de genocidale intentie van het Joods-Zionistische regime, weigert de EU haar Handelsakkoord met Israel op te schorten, waardoor de Europese Unie de grootste handelspartner blijft van de extremistische Netanyahu-regering, en blijft Brussel wapens leveren aan Israel, waardoor de Europeanen mede-verantwoordelijk zijn voor de gepleegde oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en zelfs voor de genocide van de Palestijnse bevolking.

Op 12 oktober 2022 eindigde Ursula von der Leyen haar toespraak voor de EU-Ambassadeurs met de volgende woorden:

‘Wij weten allemaal hoe belangrijk het is om aanwezig te zijn in de regio's waar u ambassadeur bent, zodat we laten zien dat er één Europese stem is die tot onze partners spreekt. Daarom reken ik er heel erg op dat u de lidstaten en het Europese niveau bij elkaar brengt, want u bent degene die dit kan verwezenlijken. We weten allemaal dat we meer samen moeten doen. Meer dan ooit tevoren hangt ons lot, en dus ook het lot van Europa, af van onze wereldwijde inzet. De oorlog in Oekraïne zal in de eerste plaats worden beslist door de dappere strijders van Oekraïne in Cherson, in Charkov en langs de hele frontlinie — dat weten we — maar de beslissing zal ook worden genomen door onze wereldwijde reactie op de Russische agressie. Daarom hebben we alle continenten nodig om op te komen voor de op regels gebaseerde orde. Omdat de op regels gebaseerde orde geldt voor alle naties ter wereld. De oorlog in Oekraïne is niet alleen een Europese oorlog, het is een oorlog voor de toekomst van de hele wereld. De horizon van Europa kan dus alleen de hele wereld zijn. En ik reken er echt op dat u het uitstekende werk dat u doet, voortzet en onze stem en onze waarden naar alle uithoeken van de wereld brengt. Ik wens u een heel goede conferentie. Hartelijk dank dat u naar mij hebt geluisterd.

En in die zin: leve Europa.'

https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/hr/speech_22_6133

The Western Rules Based Order.

Hoewel het cynisme van de witte Europeaan al sinds het begin van het westerse kolonialisme, zo’n vijf eeuwen geleden, op alle continenten algemeen bekend is, werd Von der Leyen’s bewering over ‘de op regels gebaseerde orde’ die ‘geldt voor alle naties ter wereld’ met hoongelach ontvangen in alle landen die deze ‘op regels gebaseerde orde’ aan den lijve ondervonden of, zoals de Palestijnen in Gaza, de Westbank en Zuid-Libanon, die genocidale ‘orde’ nog steeds voelen. ‘De westerse orde’ veroorzaakte na 1945 tientallen miljoenen doden en verminkten in alle landen die onder aanvoering van de VS zwaar werden gebombardeerd, al dan niet met steun van de NAVO.

Laat ik allereerst benadrukken dat de holocaust geen absoluut unieke gebeurtenis is geweest in de geschiedenis van de mensheid, en getuigt van een gebrekkige historische kennis dan wel het resultaat is van sluwe propaganda. De Zweedse diplomaat en auteur Sven Lindqvist wees aan het eind van zijn boek Exterminate all the Brutes (1996) al ruim een kwart eeuw geleden erop dat ‘Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.’ De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis (1899), ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist ‘Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?’ Hij schrijft dan: ‘Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt doorgrondde dit beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde zij aan ‘hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden. Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de “verschrikkelijke slachtpartijen” en het “barbaarse moorden” van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor “de zegevierende introductie van dergelijke pacificatie-middelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,” daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.’ Lindqvist ontdekte gaandeweg dat de ‘Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa.’ Het was zelfs het onvermijdelijke resultaat van het Vooruitgangsgeloof van de Verlichting. ‘Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden,’ om hieraan toe te voegen ‘En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis, werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal ter wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen — daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.’

In zijn boek A History of Bombing (2003) beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig: ‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’ Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbaarsheid eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen witte bevolkingen gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times, ‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.’ Gaza avant la lettre.

Ik citeer nog even uit een ander boek van Lindqvist, getiteld Een reis door niemandsland. Hoe de Aboriginals Australië verloren (2007):

De meeste westerlingen met een witte huid waren ervan overtuigd dat de mensen die vermoord werden nu eenmaal tot een lager ras behoorden en daarom tot de ondergang gedoemd waren. Hierbij konden zij zich beroepen op de indertijd hoogste autoriteit op het gebied van de biologie: Charles Darwin, ‘een Engelse autodidact op het gebied van natuurlijke historie, biologie en geologie.’ Hij beweerde 'in de hoofdstukken 5 en 6 van The Descent of Man (1871) dat de uitroeiing van inheemse volken een natuurlijk evolutionair proces is. Diersoorten hebben elkaar altijd uitgemoord, wilde volken hebben elkaar altijd uitgeroeid, en nu er geciviliseerde volkeren zijn zullen de wilde volken voorgoed worden uitgeroeid,' want ‘Overal waar de geciviliseerde naties met barbaren in contact komen zal de strijd van korte duur zijn, behalve daar waar een dodelijk klimaat het inheemse ras bijstaat.'

Maar dit soort zaken zult u niet hebben gelezen tijdens het Darwin herdenkingsjaar (2009). Dit paste niet in het beeld waarbij wij beschaafd zijn en de rest onbeschaafd. Lindqvist wees in dit verband op het volgende: 'Naarmate het historisch geheugen meer wordt gedemocratiseerd en geglobaliseerd, zullen we eraan moeten wennen dat we niet langer worden gezien als louter pioniers en weldoeners, maar ook als onderdrukkers en geweldsplegers en soms zelf als veroveraars die continentale misdaden op hun geweten hebben.'

Interessant is tevens dat de Nederlandse overheid zich pas in 2020 expliciet verontschuldigde voor de collaboratie van de Nederlandse overheid bij de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog, 75 jaar na 1945!

https://www.parool.nl/nederland/rutte-excuses-voor-houding-regering-ten-aanzien-van-holocaust~b00b1d20/

Het duurde tot het begin van de 21ste eeuw voordat algemeen bekend werd dat:

‘In het bezettingsjaar 1943 een groep van ruim vijftig Nederlanders in Duitse politiedienst stad en land af[schuimde] op zoek naar joden die zich het vege lijf trachtten te redden door onder te duiken. Geen van hen deed veel moeite zich als politieman te gedragen. Wie in handen viel van deze zogeheten Kolonne Henneicke was niet alleen reddeloos verloren, maar werd vóór uitlevering aan de bezetter ook nog beschimpt, beroofd, afgeperst, dikwijls mishandeld en soms zelfs seksueel misbruikt. Schaamte was de Kolonne vreemd, hebzucht en grof antisemitisme voerden de boventoon, mededogen met hun slachtoffers toonden zij slechts in uiterst zeldzame gevallen.

Aan de hand van de processen-verbaal die na de oorlog in het kader van de bijzondere rechtspleging zijn opgemaakt en recentelijk zijn overgedragen aan het Nationaal Archief heeft de onderzoeksjournalist Ad van Liempt deze deprimerende geschiedenis te boek gesteld. De eenheid was reeds bekend — Loe de Jong behandelde deze in deel 7 van Het Koninkrijk, maar na hem is het onderwerp door professionele historici eigenlijk niet meer uitgediept, terwijl het belang voor ons beeld van de vervolging van de joden evident is. Bovendien zwijgt men in Nederland over het gegeven dat basis van de Israëlische genocide van Palestijnen mede door de Holocaust gecreëerd werd.

Zoals bekend veranderde de opstelling van de vervolgende instanties ingrijpend in het relatief korte tijdsbestek waarin de deportatie van de joden plaatsvond: de zomer van 1942 tot de nazomer van 1943. Een formalistische houding in het begin, een woeste mensenjacht aan het slot.

https://www.historischnieuwsblad.nl/kopgeld-nederlandse-premiejagers-op-zoek-naar-joden-1943/

Pas zestig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog publiceerde de Nederlandse Spoorwegen het volgende bericht:

'NS heeft op 29 september 2005 publiekelijk gesproken over de rol die zij heeft gespeeld in de Tweede Wereldoorlog. President-directeur Aad Veenman sprak tijdens een bijeenkomst op station Muiderpoort in Amsterdam. In dat kader bood hij de Joodse gemeenschap en andere betrokken groepen verontschuldigingen aan voor het verlenen van medewerking door NS aan de deportaties uit Nederland.’

De NS kreeg f4,80 voor iedere naar Westerbork getransporteerde joodse Nederlander, van waaruit hij/zij verder gedeporteerd werd naar de nazi-vernietigingskampen. De NS verzorgde voor meer dan 100.000 joodse Nederlandse deze enkele reis naar de vernietiging, en streek zodoende bijna een 2,5 miljoen gulden op. Ook het verraden van een joodse Nederlander leverde geld op, de hoofdstedelijke politieagenten kregen f7,50 voor iedere joodse Amsterdammer die de sterke arm als premiejagers te pakken konden krijgen, zoals Ad van Liempt schrijft in zijn boek Kopgeld. Nederlandse Premiejagers Op Zoek Naar Joden, 1943 (2002).

Volgende keer meer over de witte westerse beschaving en die van de Joodse Zionisten