De Onthullende Yoeri Albrecht Affaire 15

Woensdag 21 juni 2023, de langste dag van het jaar. Hier staat de Nederlander nu in zijn kleine landje bij de zee, met lege handen en onder het juk van een politiek gecorrumpeerd parlement en kabinet, met een D’66 minister van Defensie, Kajsa Ollongren, die zonder enige gêne publiekelijk benadrukt dat 'Oekraïners ons vuile werk opknappen,’ wetende dat het forceren van een 'regime change' in Moskou en het uiteen laten vallen van de Russische Federatie ‘ons vuile werk’ is. De uitgelokte NAVO-proxy war in Oekraïne is de eerste fase van een poging de opkomst van Azië te blokkeren. Dat doel is misdadig, alleen al gezien de verstrekkende gevolgen van de chaos die ‘het Westen’ in Azië wil veroorzaken. Honderden miljoenen mensen in het meest bevolkingsrijke continent zullen ontheemd raken of op de vlucht slaan om elders vergeefs een veilig heenkomen te zoeken. Alleen een misdadige geest zal volhouden dat deze ontwikkeling een vooruitgang voor de hele mensheid betekent. De betrokken leden van de Europese Commissie, die de oorlog tussen het Westen en Azië beogen, vormen een bende misdadigers. Hun ‘institutioneel extremisme’ is ronduit een bedreiging van de ‘democratische rechtsorde,’ aangezien het hier een ‘kwaadaardige elite’ betreft, die burgers ‘wil onderdrukken, tot slaaf wil maken,’ of in het uiterste geval zelfs wil ‘vermoorden,’ zoals de moderne geschiedenis demonstreert. Ik geef een willekeurig en simpel voorbeeld uit de twintigste eeuw die de veronderstelling teniet doet dat de staat altijd en overal het belang van de burgers voorop stelt, en dat er geen westerse ‘kwaadaardige elite’ zou bestaan. In zijn boek A History of Bombing (2001) zet de Zweedse journalist en auteur, Sven Lindqvist, uiteen dat enkele maanden na de wapenstilstand die een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog door Britse burgers:

geëist werd dat de Duitse piloten die Londen hadden gebombardeerd voor de rechter zouden worden gebracht als oorlogsmisdadigers. Het Britse Air Ministry protesteerde. Dergelijke processen 'zouden in toekomstige oorlogen een strop om de nek van onze piloten zijn.’ Aangezien het doel van de Britse luchtaanvallen op Duitse steden was geweest 'om het moreel van de burgerbevolking (en daarmee hun “wil om te winnen”) te verzwakken door aanhoudende bombardementen die zowel levens (burger- als anderszins) zouden vernietigen en zo mogelijk een vuurzee veroorzaken die de hele stad in as zal leggen,’ zou de toepassing van de Haagse Conventie in deze gevallen het eigenlijke doel van bombardementen ongedaan maken.

Dit was topgeheim. In het openbaar bleef de luchtmacht iets heel anders zeggen, net zoals de marine de hele 19e eeuw had gedaan. Dit was de beste koers, schreef de luchtmachtstaf in 1921: 'Met het oog op de aantijgingen van de "barbaarsheid" van luchtaanvallen kan het beter zijn de schijn op te houden door mildere regels te formuleren en bombardementen nog nominaal te beperken tot doelen die strikt militair van aard zijn... om te voorkomen dat de waarheid wordt benadrukt dat luchtoorlogvoering dergelijke beperkingen achterhaald en onmogelijk heeft gemaakt.'

De waarheid dat bombardementen vanzelfsprekend ‘barbarij’ zijn, omdat er geen onderscheid kan worden gemaakt tussen militaire- en burgerdoelen, weerhield de westerse autoriteiten er niet van om op grote schaal het oorlogsrecht te schenden. De overgrote meerderheid van de westerse politici is nog steeds van oordeel dat ‘our airman in future wars’ niet veroordeeld moeten worden voor hun onvermijdelijke oorlogsmisdaden, die in het moderne jargon ‘collateral damage’ heten. De Shock and Awe-strategie van de NAVO, onder aanvoering van de VS, is een eufemisme voor oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Een moderne oorlog is per definitie een niet aflatende grootscheepse schending van het internationaal recht, zo weet elke deskundige en elk slachtoffer, uit ervaring. Deze terreur is politiek mogelijk gemaakt omdat onder politici en militairen de opvatting heerst dat ‘there is no such thing as an innocent civilian,’ om de befaamde Curtis LeMay eens te citeren, die na de Tweede Wereldoorlog opklom tot stafchef van de Amerikaanse luchtmacht. Daarom was de inzet tijdens de Vietnam Oorlog al even simpel: ‘We will bomb them back to the Stone Age.’ En ook de term Shock and Awe geeft aan dat ‘tijdens de oorlog de wetten zwijgen,’ zoals de grote Romeinse schrijver en staatsman Cicero ruim twee millennia geleden al wist. In de met een Oscar bekroonde documentaire The Fog of War (2003) wierp de Amerikaanse voormalige minister van Defensie Robert McNamara de vraag op: ‘Why was it necessary to drop the nuclear bomb if LeMay was burning up Japan?’ Het antwoord is simpelweg dat met massaal geweld tegen de Japanse burgerbevolking de VS de strijd in de Stille Oceaan probeerde te beslissen. Niets nieuws onder zon. Bekend is dat de:

United States B-29 planes firebombed (using napalm  — a jellied gasoline) 67 Japanese cities.

McNamara's comment on the bombing was this: 

LeMay said that ‘If we'd lost the war, we'd all have been prosecuted as war criminals.’ ‘And I think he's right,’ says McNamara. ‘He, and I would say I, were behaving as war criminals.’ […] ‘LeMay recognized that what he was doing would be thought immoral if his side has lost. But what makes it immoral if you lose and not immoral if you win?’

While McNamara talks about the firebombing in the movie, there is a very fast sequence of frames in which the bombed Japanese cities are named, with a comparison of the size of the Japanese city to a U.S. equivalent, plus a percentage of the Japanese city destroyed. To get all this information, I had to advance the DVD frame-by-frame — otherwise the whole thing shoots by you in a blur.

Zie: http://www.ditext.com/japan/napalm.html 

The March 1945 firebombing of Tokyo and the immorality of war. 

https://www.japantimes.co.jp/opinion/2020/03/09/commentary/japan-commentary/march-1945-firebombing-tokyo-immorality-war/

In zijn boek De Natuurlijke Historie van de Verwoesting (2004) wees de gelauwerde Duitse auteur en hoogleraar Europese Literatuur, wijlen W.G. Sebald, erop dat ‘Van een insectenkolonie je niet [verwacht] dat ze verstart van verdriet om de verwoesting van een naburige mierenhoop. Maar van de menselijke natuur verwacht je een zekere mate van empathie.’ Maar dit inlevingsvermogen bezitten de elite, haar politici en haar massamedia geenszins. De voornaamste taak van de ‘vrije pers’ is het verdedigen van de belangen van de economische en financiële 'elite.' 

In 1946 sprak de Amerikaanse psycholoog Gustave Mark Gilbert nazi-koptukken die tijdens de eerste Neurenberg Proces waren aangeklaagd, om te traceren wat precies hun motieven waren geweest oorlogsmisdaden, misdaden tegen de mensheid en zelfs genocide te organiseren. ‘His 1950 book The Psychology of Dictatorship was an attempt to profile the Nazi German dictator Adolf Hitler using as reference the testimonials of Hitler's closest generals and commanders. Gilbert's published work is still a subject of study in many universities and colleges, especially in the field of psychology.’

https://en.wikipedia.org/wiki/Gustave_Gilbert 

Over zijn gesprekken met veldmaarschalk van de Luftwaffe Herman Göring schreef Gilbert:

We got around to the subject of war again and I said that, contrary to his attitude, I did not think that the common people are very thankful for leaders who bring them war and destruction.

‘Why, of course, the people don't want war,’ Goering shrugged. ‘Why would some poor slob on a farm want to risk his life in a war when the best that he can get out of it is to come back to his farm in one piece. Naturally, the common people don't want war; neither in Russia nor in England nor in America, nor for that matter in Germany. That is understood. But, after all, it is the leaders of the country who determine the policy and it is always a simple matter to drag the people along, whether it is a democracy or a fascist dictatorship or a Parliament or a Communist dictatorship.’

‘There is one difference,’ I pointed out. ‘In a democracy the people have some say in the matter through their elected representatives, and in the United States only Congress can declare wars.’

‘Oh, that is all well and good, but, voice or no voice, the people can always be brought to the bidding of the leaders. That is easy. All you have to do is tell them they are being attacked and denounce the pacifists for lack of patriotism and exposing the country to danger. It works the same way in any country.’

Göring had gelijk: wat vandaag de dag zo opvalt is het treurige feit dat politiek links collectief de uitgelokte NAVO proxy war tegen Rusland steunt, in het rotsvaste geloof daarmee het vlees geworden Kwaad in de wereld te bestrijden. Inderdaad, net als ten tijde van de nazi’s is het ‘enige dat men hoeft te doen is hen vertellen dat ze worden aangevallen en de pacifisten aanklagen wegens gebrek aan patriottisme en het blootstellen van het land aan gevaar. In elk land werkt het op dezelfde manier.’ Onder de voorstanders van de oorlogspartij bevindt zich de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ van Nederland. Haar houding is precies dezelfde als die welke de Franse intellectueel Julien Benda tijdens het interbellum in La Trahison des Clercs (1927) als volgt beschreef:

Onze tijd is inderdaad de tijd van de intellectuele organisatie van politieke haat… Al deze passies van vandaag hebben een 'historische wet' ontdekt, volgens welke hun beweging slechts de geest van de geschiedenis uitvoert en daarom noodzakelijkerwijs moet zegevieren, terwijl de tegenpartij tegen deze geest ingaat en slechts een tijdelijke triomf kan genieten. Dat is slechts het oude verlangen om het lot aan zijn kant te hebben, maar het wordt nu in een wetenschappelijke vorm naar voren gebracht. En dit brengt ons bij de tweede nieuwigheid: vandaag beweren alle politieke ideologieën dat ze gebaseerd zijn op wetenschap, dat ze het resultaat zijn van een 'nauwkeurige observatie van feiten.’

Om samen te vatten: Vandaag de dag vertonen politieke hartstochten een zekere mate van universaliteit, coherentie, homogeniteit, precisie, continuïteit, overwicht, in relatie tot andere hartstochten, onbekend tot in onze tijd. Ze zijn zich bewust geworden van zichzelf in een mate die nog nooit eerder is gezien. Sommigen van hen, die tot dusver nauwelijks bekend waren, zijn tot bewustzijn ontwaakt en hebben zich aangesloten bij de oude hartstochten. Anderen zijn meer dan ooit hartstochtelijk geworden, bezitten de harten van de mensen in morele regionen die ze voorheen nooit bereikten, en hebben een mystiek karakter gekregen dat eeuwenlang verdwenen was. Allen zijn voorzien van een ideologisch apparaat waarmee ze, in naam van de wetenschap, de hoogste waarde van hun actie en de historische noodzaak ervan verkondigen. Aan de oppervlakte en in de diepte, in ruimtelijke waarden en in innerlijke kracht, hebben politieke hartstochten vandaag een nooit eerder in de geschiedenis gekend punt van perfectie bereikt. Het huidige tijdperk is in wezen het tijdperk van de politiek.

Een dergelijke waanzin kent vanzelfsprekend geen logica. Hij verzet zich tegen de feiten, zoals bijvoorbeeld dat elke toekomstige oorlog in een tijdperk van massavernietigingswapens onmogelijk is geworden. Maar omdat de westerse consument weigert eigen verantwoordelijkheid te accepteren voor de misdaden die de NAVO pleegt, blijft hij/zij gevangen in een zwart gat. Het gruwelijke is dat de totalitaire technocratie de mens volstrekt immoreel heeft gemaakt. Nogmaals Robert McNamara in de bekroonde documentaire Fog of War (2003) waarin deze autoriteit tegen het einde van zijn leven vertelt hoe hij:  

as a lieutenant colonel advising Colonel Curtis LeMay during World War II, helped plan the firebombing of Tokyo. As McNamara’s eyes fill with tears, he talks about the final days of the war: ‘In a single night we burned to death 100,000 Japanese civilians in Tokyo — men, women and children.’ The documentary shows the US audience the level of decimation through a comparison of Japanese and US cities. McNamara talks about the event to advocate proportionality in war.

‘Killing 50-90% of the people in 67 Japanese cities and then bombing them with two nuclear bombs is not proportional, in the minds of some people, to the objectives we were trying to achieve.’

But as I see the film, McNamara unintentionally undermines the legitimacy of war crimes jurisprudence as the scene comes to a close.

‘What makes it immoral if you lose but not if you win?’

McNamara never comes to grip with the answer: nothing — war is war. Victors judge right and wrong, decide who is a war criminal, and write the history books (mentioned here and here; or see Marmot on the subject here and here). As horrible as the firebombing was, as horrible as Japan’s war in East Asia was, when it comes to war, the victors must fight total war until surrender. Ceasefires and conditional surrenders frequently perpetuate conflict. That is the result of war between great powers.

Which gets to my problem with war crimes. McNamara admits that ‘[Lemay], and I’d say I, were behaving as war criminals.’ But the two never went before court to answer for their actions — they were treated as heros when they returned home victorious. In fact, the threat of war crimes trials could even encourage violence, or a stubborn refusal to surrender, if the leaders know they will be tried, executed, and relegated to perpetual historical infamy if they lose.

http://cominganarchy.com/2005/10/31/on-war-crimes-or-“what-makes-it-immoral-if-you-lose-but-not-if-you-win”/  

Generaal Curtis LeMay, die opklom tot stafchef van de Amerikaanse luchtmacht, vatte de Amerikaanse strategie als volgt samen: ‘Er bestaat niet zoiets als een onschuldige burger.’ En over de Vietnamezen zei hij tijdens de Vietnam Oorlog: ‘We bombarderen ze terug naar het stenen tijdperk.’

In 1995 schreef McNamara dat als gevolg van het Vietnam-beleid van ‘de regeringen Kennedy, Johnson en Nixon' in de praktijk 'gruwelijk leed’ hadden toegebracht aan miljoenen mensen, omdat ‘wij de macht onderschatten van het nationalisme teneinde een volk te motiveren… om te vechten en te sterven voor hun overtuigingen en waarden- en we blijven dat vandaag de dag nog steeds doen in vele delen van de wereld,’ terwijl ‘wij niet het door God gegeven recht hebben om elke natie naar ons eigen beeld te scheppen.’ McNamara wees er tevens op dat de ‘defensie uitgaven [in de VS] tijdens het fiscale jaar 1993 in totaal 291 miljard dollar bedroegen –25 procent meer… dan in 1980.’ Eenkwart meer, ondanks het feit dat de Koude Oorlog voorbij was, hetgeen aantoont dat de Sovjet Unie niet de oorzaak maar de aanleiding was van de militarisering van Amerika. ‘De VS spendeert bijna evenveel voor nationale veiligheid als de rest van de wereld tezamen.’ Volgens hem zijn tijdens de Vietnam-oorlog 3,4 miljoen Zuidoost Aziaten gedood, onder wie talloze burgers van Laos, het zwaarst gebombardeerde land in de geschiedenis van de mensheid als we uitgaan van het aantal inwoners. Eenkwart van de bevolking vluchtte naar grotten in de bergen om aan het geweld van een 'democratie' te ontkomen. De Amerikaanse luchtmacht gooide twee keer zoveel bommen op Laos dan op Nazi-Duitsland, tien jaar lang elke 9 minuten een clusterbom. Omdat – volgens ‘USA TODAY’ — tien tot dertig procent van deze tegen mensen gerichte, in kleine fragmenten uiteenspattende bommen, niet explodeerde, komen tot op de dag van vandaag nog steeds Laotianen om het leven, de meerderheid van hen spelende kinderen. Ook Cambodja leed onder het Amerikaans terrorisme, een ander woord is er niet voor, tenminste als we de definitie hanteren zoals afgedrukt in het Amerikaanse Leger Handboek, waarbij terrorisme omschreven wordt als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Meer dan 600.000 Cambodjanen kwamen om bij de genocidale politiek van Amerikaanse bombardementen. Door de totale verwoesting van landbouwgronden werden de overlevenden ook nog eens geconfronteerd met een massale hongersnood. Meer de volgende keer.

Zie: http://home.wxs.nl/~houck006/filosofie2.html  

Economie

21 JUNI 2023

NRC >

Goedemiddag! Brussel komt geld tekort en wil daarom het moeizame EU-begrotingsakkoord van 2020 openbreken.