De grote slogan van de Amerikaanse president Joe Biden is het versterken van de bondgenootschappen en samenwerken tegen wat dan de gezamenlijke vijanden zijn, Rusland en China met ook nog Iran, Venezuela en, zeker niet te vergeten, Syrië. Omwille van de grootschalige schendingen van de mensenrechten zegt men.
Onzin
En onze media weten dit weer zo goed als kan ook te verkopen. Wel merk je hier en daar en vooral tussen de lijnen een pak twijfels. Klagen over mensenrechtenschendingen is onzin natuurlijk als diezelfde VS en haar vermeende bondgenoten massaal wapens blijven leveren aan bijvoorbeeld Saoedi-Arabië, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten.
Dat het Waalse overheidsbedrijf FN via de Emiraten wapens levert aan al Qaeda in Jemen, die van Charlie Hebdo, daarover hoor je in België niemand. Maar de Oeigoeren hola dan klinkt bij bijvoorbeeld de Groenen al luid schreeuwend het woord genocide.
Maar ja dat probleem van de Oeigoeren draait hem ook hier rond al Qaeda met China welke keihard toeslaat tegen echte of vermeende aanhangers van al Qaeda binnen de moslim gemeenschap in China. Of hoe iemand als Wouter De Vriendt van Groen in wezen een verdediger is van die terreurgroep.
Afghanistan
Dat die praatjes over bondgenootschappen inhoudsloze beweringen zijn blijkt ook nu nog steeds dagelijks. Toch voor wie met een beetje aandacht de gebeurtenissen volgt. Een zeer goed voorbeeld is Afghanistan. Officieel is dat een operatie van een groep landen binnen de NAVO waarin de VS natuurlijk de belangrijkste partner is. Logisch.
De NAVO is een klassiek militair bondgenootschap die in theorie bestaat uit gelijkwaardige staten met in clausule 5 de belofte van onderlinge militaire bijstand. De praktijk is juist het omgekeerde. Zo steunen de VS en een aantal Europese landen de Koerdische PKK die oorlog voert tegen Turkije, lid van de NAVO.
Het is officieel zelfs een terreurorganisatie die echter al veel jaren bewapend wordt door de VS. Het is maar van de voorbeelden van conflicten binnen de NAVO. Hier mooi glimlachend op de foto.
In de praktijk echter is het de VS die zegt wat er moet gebeuren en wat niet. Met de anderen die al jaren voor voldongen feiten geplaatst worden. De VS gaat in Qatar met de Taliban onderhandelen en onze regeringen moeten dat veelal lezen in de kranten. Waarna een of ander Amerikaans regeringslid of diplomaat dat in Brussel dan komt uitleggen.
Ook nu weer was het deze week rond Afghanistan bij de NAVO prijs. Na twintig jaar plunderen, heroïne of opium verkopen, vernielen en doden is de VS Afghanistan na 20 jaar bezetting plots beu. Men wil weg.
Geen probleem, ze hadden er trouwens nooit mogen zijn. Maar woensdag stond in The New York Times te lezen dat ten laatste op 11 september van dit jaar dat de VS er al zijn troepen zal uit terugtrekken.
En kijk de dag nadien komt de spiksplinternieuwe Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken dat aan de ‘partners’ in Brussel koudweg melden. Zonder enig voorafgaand overleg. Partners? Kom nou, het zijn huurlingen en leveranciers van kanonnenvlees die van de grote baas aan die dolle avonturen moeten meedoen op straf van boete.
Voorheen, nog onder Donald Trump, ging de VS zich al op 1 mei weg zijn, binnen twee weken dus. Overleg? In het Witte Huis dat wel, maar met die bondgenoten? Nog in geen duizend jaar en alleen als het niet anders kan.
Andere bondgenoten
Merkwaardig is wel – Maar dat wordt vermoedelijk wegens de gêne zo stil mogelijk gehouden – dat er op dit ogenblik elders gesprekken bezig zijn over de toekomst van het land. Wat cruciaal is.
En wie zijn daar onder meer bij betrokken? De zogenaamde grossiers in mensenrechtenschendingen China en Rusland. Van Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk of Duitsland en Italië is voor zover geweten hier geen spoor.
Het toont perfect hoe de VS bondgenootschappen beschouwt. Met Nederland als het hen uitkomt en hetzelfde met China, Rusland, Japan of wie ook. Het is omwisselbaar. En uitvluchten om iemand uit te sluiten zijn als steeds zo gevonden.
Nog geen twintig jaar terug stuurde de VS mensen die ze om welke reden ook gevangen haddeen genomen niet alleen naar Guantanamo maar zelfs naar Syrië. Je weet wel dat land waar men als nooit voorheen er in de gevangenissen op los martelt. Dit volgens de huidige Amerikaanse visie. Toen zweeg men er over.
De VS en Nederland in Indonesië
Maar voor wie wat inzicht heeft in de moderne geschiedenis zou dat niet mogen verbazen. Toen Nederland na de Tweede Wereldoorlog Indonesië, de ‘Parel van de Oost’, terug wou nemen was het Washington die Nederland tot overgave dwong. Hetzelfde enkele jaren later wanneer het met Irian Jaya (Papoea of Nederlands Nieuw-Guinea) weer prijs was.
President Ashraf Ghani wordt door de VS in de steek gelaten. Hopelijk voor hem overleeft hij dit spel. Velen voor hem verging het echter erg slecht.
Tot woede van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Joseph Luns (KVP) die in 1962 in deze kwestie moest inbinden. Het grappige is dat hij nadien in 1971 – Als wiedergutmachung? – dan van de VS secretaris-generaal van de NAVO mocht spelen. De kronkelwegen van de internationale politiek.
Hetzelfde met de Britten en de Fransen die kost wat kost het Suezkanaal van de Egyptenaren terug wilden pakken. De VS regelde achter de schermen wat financiële trucjes rond het Britse pond en hup weg waren Parijs en Londen en mocht Israël beschikken. Bondgenootschappen.
En toen de EU haar eigen GPS systeem Galileo wou uitbouwen liep de VS er storm tegen want zonder dit Galileo was de EU militair een piepkleine dwerg die alleen als aanhangwagentje van de VS iets kon betekenen. En er zijn zo vele andere voorbeelden van hoe de VS de landen van de EU en de EU zelf stokken in de wielen stak.
En van bondgenoten gesproken. Wat moeten de vorige president Hamid Karzai en de huidige Ashraf Ghani van die vlucht huiswaarts denken? Recent stond in de Amerikaanse media zelfs te lezen dat het beter ware een zwakke Afghaanse president te hebben dan een sterke. Ghani is gewaarschuwd.
De dolken richting Ashraf Ghani vliegen vanuit de Amerikaanse bondgenoot met honderden tegelijk. Met zo’n bondgenoot heeft men in Afghanistan zeker geen vijanden nodig. De man gaat de weg op van al die andere door de VS ooit als voorbeelden omschreven figuren zoals Nguyen Van Thieu, Anastasio Somoza, Saddam Hoessein, Mobutu Sese Seko en de Sjah van Iran.
Vernielen is voor de VS
Dat al die politici toen ze aan het bewind gebracht werden professionele kleptocraten waren is dan ook logisch. Hun verblijf in het presidentieel of koninklijk paleis is maar tijdelijk en eens de VS stop zegt is het met hen gedaan en dreigt armoede, relatief dan. En dus als appeltje voor de dorst wordt er gestolen dat het een lieve lust is.
Dat is wat nu op termijn gaat gebeuren met president Ashraf Ghani en zijn entourage. Na 11 september als de NAVO bezettingsmacht weg is zal de strijd verhevigen tot de Taliban ook Kaboel in handen krijgt en de vorige administratie een veilige haven heeft gevonden in het buitenland zoals de Verenigde Arabische Emiraten, Europa of de VS.
En het land? Dat blijft gebroken achter, net zoals Irak en Libië. De vernieling is voor de VS en de EU, de opbouw voor anderen. Nu zal het land eerst nog door een periode met een nieuwe burgeroorlog moeten gaan waarvan de winnaar al bijna zeker gekend is.
Eigenaardig is dat de kwestie van de verdere Amerikaanse hulp aan Afghanistan publiek bijna niet ter sprake komt. Blijft die duren? En hoe groot zal die dan zijn? Want zonder stevige hulp stort het rijk van president Ghani als een slecht kaartenhuisje zo in elkaar.
Bij de buren
De vraag is echter waar het met de regio heen moet. Afghanistan vormde ooit de kern van wat de Britten ‘The Great Game’ noemden, het Grote Spel over de macht in Centraal Azië waar de Britten zoals elders in de wereld dachten heer en meester te moeten spelen. Het werd voor Londen met in de negentiende eeuw twee totaal mislukte invasies een grote ramp.
Onder impuls van toen eerste-minister Hafizullah Amin werd de staatstructuur van Afghanistan geheel omgedraaid richting het Sovjetmodel wat voor een opstand op het platteland zorgde. En hier had de VS zoals Brzezinski vertelde zijn mannetjes in gereedheid.
Nadien pleegde hij een staatsgreep en werd president. Waarop een woedende Sovjetunie hopend de rust te herstellen troepen stuurde en onmiddellijk Hafizullah Amin in zijn paleis liet neerknallen.
En de winnaar toen werd Rusland en nadien de Sovjetunie. Zij bleven erbuiten en lieten het land gewoon met rust. Afghanistan was ook het eerste land dat de gloednieuwe Sovjetunie diplomatiek erkende.
Dit op een ogenblik dat de nieuwe regering van Lenin nog in oorlog was met o.m. een Britse invasiemacht en het zogenaamde Witte Leger. Kaboel nam zo weerwraak op de uiterst agressieve Britten waardoor het land sindsdien behoorde tot de invloedsfeer van Moskou.
Zbigniev Brzezinski
Daaraan kwam abrupt een einde aan in de periode 1978-‘79 toen de Amerikaanse president Jimmy Carter en vooral zijn topadviseur voor het buitenlands beleid Zbigniev Brzezinski een nieuwe versie van The Great Game op gang trokken. (1) Reden: Weerwraak voor de nederlaag in Vietnam in 1975.
Via hun man, Hafizullah Amin (2) aan de top van de lokale KP begonnen zij het land geheel te destabiliseren door Amins vorm van ‘communisme’ op te dringen. Tegen het advies van Moskou in. Waarop het land in opstand kwam tegen die voor hen vreemde vijandige ideologie. De man werd nadien in het presidentieel paleis door de Sovjets doodgeschoten.
Bovendien werd op die wijze ook een ander zeer prangend probleem opgelost. Na de nederlaag in Vietnam met Laos en Cambodja verdween ook voor bijna 100% ‘s werelds productiecapaciteit voor heroïne, een monopolie van de CIA. (3)
Een alternatief in de zogenaamde Goude Driehoek met Thailand en Myanmar bleek niet doenbaar en dus trok men naar Afghanistan dat klimatologisch erg geschikt was. De man van de CIA daar was Gulbuddin Hekmatyar een krijgsheer die men vanuit Pakistan met wapens bevoorrade waarna die vrachtwagens met heroïne terugkeerden.
En na 2001 toen de opium en heroïne, een raffinageproduct van opium, dankzij de Amerikaanse bezetting kon hernemen was het Ahmed Walid Karzai, de broer van president Hamid Karzai, die dankzij de steun van de CIA en de Drug Enforcement Administration (DEA) een bijna monopolie opbouwde. Tot hij op mysterieuze wijze op 12 juli 2011 vermoord werd. (4)
De vraag is dan ook wat er tussen de betrokken partijen werd afgesproken over deze drughandel want dit is het voornaamste exportproduct van het land met een bijna monopolie over de wereldhandel. De Amerikaanse invasie van 2001 kwam er mede nadat de Taliban voorheen de opiumproductie na 2019 met succes hadden verboden. Na 2001 explodeerde die.
Geheime gesprekken
Voor de regio is de grote vraag natuurlijk of er nu een einde gaat komen aan deze nieuwe Great Game. Het land grenst aan Iran, China met de provincie Sinkiang, Pakistan en de centraal-Aziatische staten van de vroegere Sovjetunie. Een regio waar de VS nog steeds grote plannen mee heeft. Gaat die terugtrekking die plannen beïnvloeden?
Iran en Sinkiang behoren tot de gebieden waar de VS actief bezig is met haar destabiliseringspolitiek. Het salafisme onder de Oeigoeren kent trouwens deels haar oorsprong in de Afghaanse oorlog tegen de Sovjetunie. Duizenden Oeigoeren gingen er vechten. China was toen ook een bondgenoot van de VS tegen Moskou.
Bovendien is Afghanistan al decennia het strijdtoneel voor invloed tussen Indië en Pakistan. Dat er in de media nu plots verhalen opduiken over Chinese interesse voor het zenden van ‘vredestroepen’ hoeft dan ook niet te verbazen. China investeerde er al in de exploitatie van grondstoffen.
Het vernielen van Afghanistan is het werk van velen maar vermoedelijk de grootste architect van dit drama is de Amerikaanse geostrateeg Zbigniev Brzezinski, een man van Poolse afkomst.
Zijn opvolgster binnen de Democratische Partij was Madeleine Albright die tijdens een televisiegesprek ooit stelde dat ze er geen problemen mee had dat de sancties tegen het Irak van Saddam Hoessein hadden gezorgd voor 500.000 dode kinderen. Mensenrechten.
Het hoeft ook niet te verbazen dat over de inhoud van die gesprekken tussen de VS en de Afghaanse buurlanden amper iets uitlekt. Wat feitelijk veelzeggend is. Vooral tussen Indië en Pakistan is er nog steeds een heel grote rivaliteit die kan zorgen voor verdere instabiliteit.
Tussen de andere landen zoals Iran, China, Pakistan en Rusland zijn de relaties goed te noemen wat het de VS moeilijk zal maken om de zaak in haar voordeel te manipuleren. En ook Indië zal vermoedelijk niet echt gaan dwarsliggen mits een voor haar min of meer aanvaardbaar akkoord.
Het beloven voor de regio enkele spannende jaren te worden. De vraag is ook of de Taliban hun extreme vorm van zogenaamde islam terug gaan invoeren. Wel zijn vele intelligentsia die tegen dat beleid kunnen zijn het land ontvlucht. Een ramp dus.
Wel lijkt China in Afghanistan een grote rol te gaan spelen. Het ligt vlakbij met een kleine grenszone en zal er zeker verder willen investeren zoekend naar grondstoffen nodig voor haar groeiende economie. En dus wil China stabiliteit. Zoals trouwens ook de andere buren.
Voor de VS is dit nog maar eens een zeer zware nederlaag. Of dat voor een minder agressief buitenlands beleid zal zorgen is echter erg twijfelachtig. De Russische president Vladimir Poetin een moordenaar noemen en zijn Chinese tegenhanger een gangster – Wat Biden deed - wijst integendeel op meer verbaal geweld dat erger is dan tijdens de Koude Oorlog.
De VS wordt geconfronteerd met een relatieve economische neergang en een veel sterker geworden China en voelt zich, terecht, in het nauw gedreven. En een kat in het nauw maakt heel rare sprongen en gedraagt zich meestal ook erg agressief. Hart vasthouden dus want de VS heeft zo al een agressieve reputatie.
Willy Van Damme
1) Le Nouvel Observateur, 15-21 januari 2009, Vincent Jauvert, “Qui, la CIA est entrée en Afghanistan avant les Russes”. Interview met Zbigniev Brzezinski. In een blijk van grote openheid geeft deze man toe dat zij het waren die het land in brand staken om het Sovjetleger in Afghanistan te lokken. Als er iemand verantwoordelijk is voor de moord op dat land dan is hij het samen met zijn president Jimmy Carter.
Ook Robert Gates, de vroegere baas van de CIA onder George H. Bush, bevestigde dit verhaal in zijn boek ‘From the Shadows’, Simon and Schuster, 2007.
Een tot dan vrij rustig land is sinds eind 1978 omgevormd tot een tot puinhoop geschoten land dat sindsdien een bijna monopolie heeft op de handel in opium en heroïne. Met ontelbare doden, gewonden en verslaafden.
Straks 45 opeenvolgende jaren van miserie. En dit gewoon om weerwraak te nemen op de nederlaag in Vietnam. Een land dat zelf het slachtoffer was van eerst Franse en daarna Amerikaanse agressie.
Zbigniev Brzezinski geeft hier met een ‘Qui’ zonder problemen toe Afghanistan in brand te hebben gestoken. Toen boycotte de VS en een deel van haar bondgenoten de Olympische Spelen in Moskou omwille van de Sovjetinvasie van Afghanistan.
2) Hafizullah Amin was een afgestudeerde van de Columbia University in New York en werd vermoedelijk daar door de Amerikaanse veiligheidsdiensten gerekruteerd. Het is een klassieke methode van onder meer de CIA and gelijkaardige diensten elders om daar mensen aan te werven. Zij vormen immers het intellect en de toekomstige leiders van het land. Ideaal dus.
3) ‘The politics of heroin, CIA complicity in the global drug trade’, Alfred W.McCoy, Lawrence Hill Books, 2003. Dit boek verscheen origineel in 1972 in volle Vietnamoorlog en ging in essentie over de door de CIA en haar mannetje Vang Pao georganiseerde opium/heroïnehandel. Die had ze van de Fransen overgenomen. Vang Pao stierf in Clovis, vlakbij Fresno vreedzaam op 6 januari 2011.
De vraag om Vang Pao te begraven op de nationale militaire begraafplaats in Arlington werd door Washington wel verworpen. Ook in de VS bleef hij volgens beschuldigingen een racketeer maar werd hiervoor amper verontrust. In Fresno is er wel de Vang Pao Lagere School.
4) De CIA huurde van hem in Kandahar, waar hij zijn hoofdkwartier had, zijn gebouwen. De moord werd uiteraard nooit opgehelderd. Een aantal van zijn rivalen werden voorheen door de VS gearresteerd. Zie ook: The New York Times, 11 december 2010, James Risen, ‘Propping Up a Drug Lord, Then Arresting Him’.
Het is het verhaal van de CIA en drughandelaar Hajji Juma Khan en de betrokkenheid van de VS bij die handel. Een woordvoerder van de DEA had het in een telefonisch gesprek met deze auteur over hoe ze een andere rivaal van Ahmed Karzai naar de VS lokten met een nepverhaal over het gezamenlijk opzetten van een drugshandel en hem bij aankomst arresteerden. Maar waarom geloofde die drugshandelaar dat dit kon?
https://willyvandamme.wordpress.com/2021/04/18/bondgenoten/
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten