European populism historically almost always was anti-American,
aldus opiniemaker Ian Buruma in de weekend-editie van de Financial Times van 9 januari 2004, nog geen jaar nadat miljoenen Europese burgers de straat op waren gegaan om te demonstreren tegen de illegale inval in Irak onder aanvoering van de VS. Wikipedia meldt dat Europa destijds ‘saw the biggest mobilization of protesters, including a rally of three million people in Rome, which is listed in the Guinness Book of Records as the largest ever anti-war rally.’ Ook Buruma's formulering is kenmerkend voor zijn stijl van beweren, namelijk halfslachtig. Op die manier kan hij telkens weer weg glippen. Desondanks suggereert hij dat het ‘Europese populisme’ en ‘anti-Amerikanisme’ — wat dit laatste ook moge betekenen — met elkaar te maken hebben. Oprechte kritiek op de Amerikaanse schendingen van het internationaal recht komen zodoende onmiddellijk in een verdacht licht te staan. En juist dat is de bedoeling van mijn oude vriend. Door zijn gebrek aan empathie met de ontelbare slachtoffers van het beleid dat de elite in Washington, in overleg met de elite op Wall Street, voert, kan hij zonder enige gewetenswroeging de terreur negeren van de zwaarst bewapende grootmacht in de geschiedenis van de mensheid. In zijn boek Creating Freedom. Power, Control And The Fight For Our Future (2017) wijst de Britse beeldend kunstenaar Raoul Martinez in het hoofdstuk ‘Empathie’ met betrekking tot de westerse terreur op het volgende:
As of 24 November 2014, attempts to kill forty-one targeted individuals under the US drone program sacrificed an estimated 1,147 innocent people. On average, according to human rights group Reprieve, each attempt to assassinate one person has resulted in the deaths of twenty-eight innocent civilians, many of them children. In fact, the victims of these strikes are far more numerous. A major study by two US universities found that the psychological impact of killer drones was profound, inducing deep trauma in those living in and around targeted areas. Symptoms include 'emotional breakdowns, running indoors or hiding when drones appear above, fainting, nightmares and other intrusive thoughts, hyper startled reactions to loud noises, outbursts of anger or irritability, [insomnia] and loss of appetite and other physical symptoms.’ In a number of instances, the targets themselves walked away unharmed as innocent civilians lay dead and communities felt terrorizes. President Obama calls this 'targeted killing.’
In 2012, it was revealed by the UK-based Bureau of Investigative Journalism that civilian rescuers of drone victims, as well as those who attend their funerals, are themselves intentionally targeted. According to Christof Heyns, the UN Special Rapporteur on extrajudicial, summary and arbitrary executions, such killings are 'a war crime.’ Former drone operators have started to speak out against the program, at great personal risk. Michael Haas, a twenty-nine year old sensor operator, described how operators speak of children as 'fun-size terrorists.’ Killing them is compared to 'cutting the grass before it grows too long.’ As a flight instructor, Haas was reprimanded by superiors for refusing to pass a student who seemed overly eager to kill.
Along with Haas, three other whistleblowers penned an open letter to Obama in which they declared, 'This administration and its predecessors have built a drone program that is one of the most devastating driving forces for terrorism and destabilization around the world… We cannot sit silently by and witness tragedies like the attacks in Paris, knowing the devastating effects the drone program has overseas and at home.’ Haas asks, ’Ever step on ants and never give it another thought? That's what you are made to think of the targets — as just black blobs on a screen… You had to kill part of your conscience to keep doing your job every day… You had to kill part of your conscience to keep doing your job every day — and ignore those voices telling you this wasn’t right.’
Vrijdag 20 november 2015 berichtte Democracy Now!:
Former Air Force pilot Brandon Bryant is one of the the first U.S. drone operators to speak out against President Obama’s global assassination program. Bryant served as a sensor operator for the Predator program from 2007 to 2011, manning the camera on the unmanned aerial vehicles that carried out attacks overseas. After he left active duty in the Air Force, he was presented with a certificate that credited his squadron for 1,626 kills. We hear Bryant’s recounting of his first-ever lethal drone strike and the impact it continues to have on him today.
AMY GOODMAN: I want to go to a clip from the film Drone of our guest Brandon Bryant talking about his first fatal drone strike.
BRANDON BRYANT: I didn’t really understand what it meant to kill at first. It was horrible. The first time was horrible. The second time was horrible. The third time was numbing. The fourth time was numbing. But, of course, the first time sticks with you the longest.
So we’re looking at this thing, these people, and it was like almost instantaneous that someone was like, ‘Confirmed weapons. Here’s the nine line. You’re cleared. You’re cleared hot.’ And we fire the missile. And the safety observer is counting down. He counts down to zero, and he says, ‘Splash!’
And I watched this man bleed out. The missile had taken off one of his legs right above the knee. And I watched him bleed out of his femoral artery (dijslagader. svh). And he’s rolling on the ground, and I can — I imagined his last moments.
I didn’t know what to feel. I just knew that I had ended something that I had no right to end. But I swore an oath. I did what I was supposed to do. I followed through with it. It was like my image of myself was cracking and breaking apart. And the safety observer laughs, and he slaps me on the back, and he says, ‘You should have seen how you jumped when I said, “Splash.”’
AMY GOODMAN: That’s Brandon Bryant in the film Drone, that’s opening tonight in New York and Toronto. And Brandon Bryant is with us now. Do you know who you killed?
BRANDON BRYANT: No. I killed 13 people with a total of five Hellfire missile shots, and only three of them were actual combatants.
AMY GOODMAN: Who were the others?
BRANDON BRYANT: We don’t know. I don’t know. I would like to know.
AMY GOODMAN: You testified in the German Parliament, and you said also — you’ve testified before the United Nations?
BRANDON BRYANT: Correct.
AMY GOODMAN: That you don’t know if you might be picked up for war crimes, but you’re willing to risk this now.
BRANDON BRYANT: Correct. I think that it’s completely unfair that we helped prosecute German Nazis in World War II who were just following orders, and we can’t put ourselves under that same umbrella. We helped create this current system, the international court system, and we are unable to hold ourselves accountable for our own actions. I think that’s completely unfair to the rest of the world.
JUAN GONZÁLEZ: And hours after you testified at the German Parliament, military showed up at your family’s house in Montana?
BRANDON BRYANT: Correct.
JUAN GONZÁLEZ: Could you talk about that?
BRANDON BRYANT: Yeah, they’ve — that was the second time that they had approached me, officially, actually. The first time, I was in Seattle getting healthcare at the VA, and they were like, ‘Mr. Bryant, this is the FBI. You’re not in trouble.’ And then they told me that I was on the ISIS kill list and that I should stop my social media and stop ‘bragging’ on social media, which means that they didn’t even read my social media stuff. And then, right after I testified in front of the Bundestag, the OSI, Air Force Office of Special Investigations, appeared at my mother’s house and told her that she was on this list. And previously, my dog had been attacked twice, as well. And it’s — I believe that these are intimidation tactics. And, you know, my mother is the strongest person that I’ve met, and she told me that she believes in what we’re doing and that I should continue. And there’s no reason that I should not.
Vanzelfsprekend verzwijgt Buruma deze ‘horror’ wanneer hij Europese en Amerikaanse burgers beschuldigt van ‘anti-Amerikanisme.’ Voor hem is het feit dat het vermoorden van ‘one person,’ die slechts verdacht werd van terrorisme, resulteerde 'in the deaths of twenty-eight innocent civilians,’ kennelijk niet meer dan ‘collateral damage,’ oftewel ‘bijkomende schade.’ Het ontbreken van empathie kan onbesproken leiden tot het vermoorden van onschuldige burgers, vrouwen, kinderen, bejaarden, etcetera. Dat hier sprake is van oorlogsmisdaden volgens de normen die tijdens de Neurenberger Processen werden vastgelegd, ook dat is voor de mainstream-opiniemaker een te verwaarlozen detail. Martinez:
A hierarchy of moral concern guides the foreign policy of nation states. Almost without exception, it is framed as the protection of the 'national interest.’ This justification routinely passes without comment, but should it be accepted? Apart from the fact that there are many competing interests within any nation, is it right that a government should always and automatically prioritize what they claim advances 'national interest' or 'national security'? What if that means killing innocent people elsewhere, as it often does? What if it means undermining democracies elsewhere, as it often has? Such questions rarely enter into policy debates.
From the Roman Empire to European colonialists, those with the most powerful militaries have used violence to increase their wealth and consolidate their control of resources. Policies of colonialism, imperialism, exploitation and genocide are pursued precisely because they are believed by those in power to be in their interest. National borders are the physical manifestation of legally mandated boundaries of moral exclusion. They demarcate a specific community to whom preferential principles apply. The careful and persistent cultivation of patriotism is, in effect, a form of state-sanctioned dehumanization aimed not at eradicating empathy but channelling it to where it is politically useful.
British Foreign Secretary Lord Palmerston declared in 1848, 'We have no eternal allies and we have no perpetual enemies. Our interests are perpetual and eternal and those interests it is our duty to follow. It is generally taken for granted that, as Hans Morgenthau, a major figure in the study of international relations, puts it, 'International politics, like all politics, is a struggle for power.' Carne Ross, a former UK Foreign Office employee, writes: ‘In our ministry’s culture, it was often deemed “emotional” or “immature” to burden arguments with moral sentiment. Real diplomats were cold-eyed and hard-headed, immune to the arguments of liberal protesters, journalists and other soft-heads who did not understand how the “real world” worked.’
Het zijn allereerst en vooral vragen als:
is it right that a government should always and automatically prioritize what they claim advances ‘national interest' or 'national security,’
die door journalisten als Buruma zouden moeten worden gesteld, in plaats van verzwegen. De kern van serieuze journalistiek is namelijk het stellen van de juiste vragen, ook al leidt tot de beschuldiging een ‘soft-head’ te zijn, om vervolgens gemarginaliseerd te worden door de politieke- en media-opportunisten. Maar vanwege voor de hand liggende redenen bezitten de mainstream-opiniemakers deze intellectuele integriteit niet. De — excusez le mot — hoerigheid van de commerciële media-journalisten en de opiniërende broodschrijvers heeft hen immuun gemaakt voor schaamtegevoel, zo heb ik de afgelopen vier decennia van nabij kunnen waarnemen. Mensen als bijvoorbeeld Geert Mak, Hubert Smeets en Bas Heijne zijn in Nederland de gevierde woordvoerders van het establishment, dankzij hun bereidheid te liegen en te bedriegen, zoals ik op mijn weblog talloze malen met citaten heb aangetoond. Op zijn beurt is Ian Buruma een voorbeeld van een Nederlander die in de buitenlandse mainstream-media de kluit belazerd. Typerend aan hun houding is tevens dat zij weigeren publiekelijk in te gaan op beschuldigingen van dissidente journalisten. Zij durven de confrontatie niet aan, omdat ze weten die te zullen verliezen. En ze verwachten, overigens niet ten onrechte, dat door te zwijgen het grote publiek van niets weet, de zaak daardoor overwaait, en de status quo gehandhaafd kan blijven. Tot natuurlijk de corruptie zo groot is dat zelfs het verzwijgen ervan niet meer het gewenste resultaat oplevert. Inmiddels zijn er mede dankzij internet veel meer dissidente stemmen te vernemen, zoals bijvoorbeeld Raoul Martinez wiens boek door de bekende Britse, kritische journalist Paul Mason als volgt werd geprezen: ‘Martinez speaks for a generation living through a profound mismatch between their aspirations for freedom and creativity and the thudding conformity a society, driven by the market, demands.’ Daarom opnieuw de beeldend kunstenaar Martinez, ditmaal over het cynisme van ‘[t]he human exchange rate’:
A brief look at the foreign policy records of the US and UK shows that this 'hard-headed' approach — even when practised by some of the most advanced democracies on the planet — is all that is needed to allow the most extreme forms of dehumanization to pass as policy. Britain has not been at peace with the world for over a hundred years. As The Guardian reported in 2014, 'Since Britain's declaration of war against Germany in August 1914, not a year has passed without its forces being involved in conflict. Prior to the Second World War, the British Empire oversaw the deaths of, according to some estimates, over twenty million innocent people by pursuing brutal policies that turned droughts md crop failure into devastating famines. Since the Second World War, it has been complicit in the deaths of over ten million people globally. Between 1945 and 2005, the United States has attempted to overthrow fifty governments around the world, many of them democracies; it has dropped bombs on close to thirty countries; attempted to assassinate more than fifty foreign leaders; installed and supported some of the most oppressive regimes on the planet; and is responsible — directly and indirectly — for the deaths of many millions of innocent people. Throughout the 1990s, the US and Britain pursued a policy of debilitating sanctions in Iraq — debilitating for the people of Iraq not Saddam Hussein, whose ability to maintain power was unaffected. By the middle of that decade, the best available evidence indicated that up to a million people had died as a result of the sanctions. According to two authoritative studies — one by the UN Food and Agriculture Organization, the other by UNICEF with support from the World Health Organization — half of those who died were children under five. One US establishment journal ‘Foreign Affairs,’ estimated in 1999 that Iraqi deaths from sanctions exceeded the number ‘slain by all so-called weapons of massa destruction throughout history.’ In 2000, seventy members of the US Congress signed a letter to President Clinton to end the embargo and cease what they called 'infanticide masquerading as policy.’
Let wel, het betreft hier de politiek van wat Buruma het ‘betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington,’ noemt, zo 'goedaardig' dat, volgens hem, de mensheid in de toekomst ‘met weemoed’ erop zal ‘terugkijken.’ Westerse mainstream-opiniemakers geloven zo diep in hun eigen propaganda dat de werkelijkheid voor hen er helemaal meer niet toe doet. En zolang zij elkaar blijven napraten en als echoput functioneren voor waanzin, vormen zij een groot gevaar voor zowel de eigen samenleving, als die van machteloze volkeren. Martinez:
Senior UN officials in charge of implementing the oil-for-food program in Iraq were so outraged by the impact of sanctions that a number of them resigned in protest. One of them — Denis Halliday — called it 'a program that satisfies the definition of genocide' and 'a deliberate policy that has effectively killed well over a million individuals.’ Perhaps nowhere was the admission of dehumanization as policy more clear than in the words of Clinton's Secretary of State, Madeleine Albright, in an exchange about the Iraqi death toll from sanctions on the TV show ’60 Minutes,’ in May I996:
INTERVIEWER: We have heard that a half million children have died. I mean, that's more children than died in Hiroshima. And, you know, is the price worth it?
Albright: I think this is a very hard choice, but the price
we think the price is worth it.
States are violent institutions — empires even more so. Throughout history, elites within nation states — whether Russian, Japan, France, Spain, Israel, Indonesia, Germany, Britain, or the US, to name a few — have repeatedly shown a willingness to sacrifice the lives of vast numbers of people in quest for profit and power. Since 1945, the US has possessed by far the most powerful military in the world, enabling it to dominate other nations and take control of a disproportionate share of Earth's resources.
Dat is precies de reden waarom de VS in 2011 ‘has been at war during 214 out of her 235 calendar years of existence. In other words, there were only 21 calendar years in which the U.S. did not wage any wars. To put this in perspective:
- Pick any year since 1776 and there is about a 91% chance that America was involved in some war during that calendar year.
- No U.S. president truly qualifies as a peacetime president. Instead, all U.S. presidents can technically be considered ‘war presidents.’
De door ‘liberals’ zo bewonderde ‘eerste zwarte president’ van de VS slaagde er zelfs in de eerste Amerikaanse president te worden die zijn volle ambtstermijn van 8 jaar zijn land in oorlog te houden. Wat dat betreft is dit -- ondanks de continuïteit van het Amerikaanse geweld -- toch een niet gering record. Martinez zet uiteen dat:
Valuable natural resources have always attracted the attention of powerful states. In 1947, US planners sought 'the removal or modification of existent barriers to the expansion of American foreign oil operations’ and to 'promote... the entry of additional American firms into all phases of foreign oil operations.’ The Middle East was described by British officials as 'a vital prize for any power interested in world influence or domination.’ British Foreign Secretary Selwyn Lloyd noted in 1956 that, 'We must at all costs maintain control of this oil.’ Decades later, Henry Kissinger made it clear that ‘oil is much too important a commodity to be left in the hands of the Arabs.’ And at the turn of the millennium, General Anthony Zinni, Commander in Chief of the US Central Command in the Middle East, testified in Congress that the Gulf region was a 'vital interest' of ‘long-standing importance' and that the US ‘must have free access to the region’s resources.’ Between 1900 and 1989, the US population tripled, but its consumption of raw materials increased seventeen-fold. In 2000, 'with less than 5 per cent of world population,’ the US consumed 'one-third of the world's paper, a quarter of the world's oil, 23 per cent of the coal, 27 per cent of the aluminum, and 19 per cent of the copper' and by 2010 it was estimated to possess 39 per cent of the world's wealth.
Powerful corporations often stand to benefit from the wars waged by their governments. The invasion of Iraq in 2003 transferred $138 billion from the public purse to private security firms and reconstruction contractors.
Between them, the top ten contractors secured contracts worth more than $72 billion. As the ‘Financial Times’ reported, ‘The controversial former subsidiary of Halliburton, which was once run by Dick Cheney, vice-president to George W Bush, was awarded at least $39.5 billion in federal contracts related to the Iraq war over the past decade.' A 2011 commission on Wartime Contracting found that as much as $12 million a day for the preceding decade had been lost to the corruption or dysfunction of defense contractors.
As conflict escalated in the Middle East in 2015, major defense contractors assured their investors at a conference in West Palm Beach that they stood to gain from the violence. A year earlier, Bank of America analyst Ronald Epstein summed up the attitude: 'Let's paint a picture of the world right now...You've got the Europeans worried about what the Russians are doing in their backyard; we've got our hands full right now in Iraq; you’ve got the Israelis with their hands full in their region; and then you have the Chinese and Japanese in the South China Sea. As an investor, with this much regional conflict in the world, at least from a sentiment point of view, that can't be bad.’
Terwijl de ‘dealers in death’ — banken, institutionele beleggers, speculanten, de wapenindustrie — miljarden-winsten binnen slepen, is het leed van de ‘gewone mensen,’ burgers in de oorlogsgebieden, onvoorstelbaar. Hele samenlevingen worden op dit moment generatieslang ontwricht, miljoenen burgers zijn op de vlucht geslagen, landen worden etnisch gezuiverd, de infrastructuur van staten als Afghanistan, Irak, Libië en Syrië zijn door Amerikaanse interventies vernietigd of zwaar beschadigd, hele volkeren zijn verscheurd geraakt door burgeroorlogen. Ondertussen heeft de westerse terreur de contra-terreur alleen maar verergerd en kan het door het Westen politiek, economisch en zelfs militair gesteunde zionistisch regime ongestoord doorgaan met zijn terreur tegen de Palestijnse bevolking in bezette en belegerde gebieden. De wereldbevolking is sinds 2001 'life' getuige van het failliet van de westerse zogeheten Verlichtingsidealen, met voorop de mensenrechten en de democratie. Desondanks sprak Ian Buruma in NRC Handelsblad van 20 september 2003 van ‘[d]e morele verlamming van links,’ omdat in zijn ogen de ‘[k]ritiek op het Westen en met name op de Verenigde Staten gemakkelijk [is], maar selectief’waarbij, zo suggereerde hij, ‘het anti-Amerikanisme zelfs feller’ is ‘geworden dan tijdens de Koude Oorlog’ als gevolg van ‘het debacle van het socialisme’ die ‘de rancune over de Amerikaanse triomfen’ heeft ‘versterkt.’ Hoewel hij wijselijk verzuimde te vermelden over welke ‘triomfen’ hij het had, kon de lezer er toch van uitgaan dat Buruma in zijn triomfalisme verwees naar de conclusie van de Amerikaanse neoconservatieve denker Francis Fukuyama die na de val van de Sovjet Unie in zijn boek The End of History and the Last Man (1989) tot de stellige conclusie kwam dat
[d]e gebeurtenissen waarvan we getuigen zijn, betreffen niet enkel het einde van de Koude Oorlog, of het voorbijgaan van een specifiek tijdperk uit de naoorlogse geschiedenis, maar het einde van de geschiedenis als dusdanig: namelijk, het eindpunt van de ideologische evolutie van de mensheid en de universalisering van de Westerse liberale democratie als de uiteindelijke vorm van menselijk bestuur.
Dat deze mening een decennium later al als lachwekkend werd verworpen, is iets dat Buruma en de rest van de westerse mainstream-pers in 2003 niet voorzag. Zij gingen er blind vanuit dat het Westen de Koude Oorlog had gewonnen, niet beseffend dat er sprake was van een klassieke ‘pyrrusoverwinning,’die zoveel geld en inspanning had gekost dat die 'overwinning' in feite dezelfde uitwerking had als een nederlaag. Beide grootmachten waren door hun wapenwedloop en de voortdurende ‘proxy wars’ niet alleen financieel maar ook moreel failliet geraakt. De Russische elite realiseerde zich dit, de Amerikaanse elite en haar woordvoerders niet, zij bleven zich vastklampen aan het waanbeeld dat de VS de enige ‘superpower’ is. Terwijl de broodschrijver Buruma in september 2003, zes maanden na de illegale inval in Irak, nog in termen van ‘Amerikaanse triomfen’ dacht, was onder brede kringen van de Amerikaanse intelligentsia inmiddels grote twijfel ontstaan over de politieke koers van de regeringen in Washington en hun opdrachtgevers op Wall Street. Raoul Martinez beschrijft in het laatste hoofdstuk van zijn boek Creating Freedom met betrekking tot het gebrek aan ‘Empathy’:
Governments and corporations are not shy about profiting from the human rights abuses of oppressive regimes. The leading exporters of arms and surveillance equipment are the US, Russia, France, Britain and Germany. In 2015, the world's largest importer of these arms was Saudi Arabia. Ruled by an absolute monarchy, Saudi Arabia makes extensive use of the death penalty; it denies fundamental rights to women, who must seek permission from men to work, travel or leave le house; and it has banned all public gatherings. Dissidents face imprisonment, torture and death. In 2014, three lawyers were sentenced up to eight years in prison for tweets that were deemed too critical of the Ministry of Justice. Two years earlier, teenager Ali Mohammed al-Nimr was arrested for taking part in protests during the Arab Spring and sentenced to death by beheading and crucifixion. In 2015, the Saudis intervened in a civil war in Yemen. The United Nations later reported that it was disproportionately killing civilians in its military operations, calling the outcome a 'humanitarian catastrophe.’ Thousands of civilians died and numerous hospitals and schools were bombed by Saudi forces. As this was happening, Britain sold over £1 billion worth of bombs and missiles to the Saudi regime. In response to criticism, British Foreign Secretary Philip Hammond declared he wanted to sell even more weapons to the country. 'We'd always like to do more business, more British exports, more British jobs and in this case very high end engineering jobs protected and created by our diplomacy abroad.' When the Saudi King Abdullah died in early 2015, US Secretary of State John Kerry called him a 'man of wisdom and vision.’ Obama praised his 'enduring contribution to the search for peace.’
Saoedische Rechtspleging.
De Nederlandse regering stuurde naar de begrafenis van Koning Abdullah een afvaardiging op hoog niveau, zijnde niet alleen de PVDA-minister van Buitenlandse Zaken Koenders, maar ook nog eens het Nederlandse staatshoofd, Koning Willem-Alexander. Beiden bewezen in Riyadh, namens de Nederlandse bevolking, de laatste eer aan een dictator die internationaal vooral bekend stond vanwege zijn systematische en ernstige mensenrechtenschendingen. Desalniettemin bleef Ian Buruma de mening toegedaan dat juist ‘links’ aan ‘een morele verlamming’ leed. Hij trachtte deze bewering te onderbouwen met het volgende verhaal:
Een van de luidruchtigste journalistieke cheerleaders voor de oorlog van Bush was Christopher Hitchens. Aangezien hij, net als enkele van de oudere Amerikaanse neoconservatieven, een trotskistisch verleden heeft, is het nog enigszins consequent dat hij revolutionaire projecten aanprijst. Evengoed is het inzetten van het Amerikaanse leger een rare manier om een democratische revolutie te bevorderen.
Heel veel belangrijker is de steun die Bush heeft gekregen van Václav Havel, Adam Michnik en vooral José Ramos-Horta, de uit Oost-Timor afkomstige winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede. Dat zijn mannen die, in tegenstelling tot de meeste commentatoren in Londen of New York, weten wat het is om onder de knoet te leven. Zij hebben de prijs van een afwijkende mening betaald toen zoiets een kwestie van leven en dood was. Havel en Michnik hebben onder het sovjetimperialisme geleefd, maar Ramos-Horta is een interessanter geval, omdat hij verzet heeft geboden tegen het door de Verenigde Staten gesteunde Indonesische regime van generaal Suharto. Oost-Timor was een geliefd thema van Chomsky en andere linksen.
In een artikel dat werd gepubliceerd kort voordat de oorlog in Irak begon, riep Ramos-Horta het lijden van zijn volk in herinnering. Hij schreef: ‘Er is vrijwel geen gezin in mijn land dat geen dierbare heeft verloren. Vele gezinnen zijn uitgeroeid tijdens de decennialange bezetting door Indonesië en het verzet daartegen. Westerse landen hebben aan die tragedie bijgedragen. Sommige zijn rechtstreeks verantwoordelijk, omdat zij Indonesië hebben geholpen met militaire steun.’ Tot zover zou geen van onze linkse critici met hem van mening verschillen, maar zijn conclusie brengt een scheiding der geesten. Ramos-Horta constateert dat de westerse mogendheden hun schuld hebben ’ingelost’ door Oost-Timor met wapengeweld van zijn onderdrukkers te bevrijden. Waarom zouden de Irakezen dan niet óók bevrijd mogen worden?
Ramos-Horta respecteert de motieven van de mensen die tegen de oorlog demonstreerden, al vraagt hij zich wel af waarom hij in al die demonstraties nooit ‘één enkel spandoek heeft gezien of één speech heeft gehoord met een oproep om een einde te maken aan de schendingen van de mensenrechten in Irak, de dictator aan de kant te schuiven en de Irakezen en het Koerdische volk vrijheid te schenken.' Hij weet dat ‘meningsverschillen en een publiek debat over kwesties van oorlog en vrede essentieel zijn. Wij hebben thans het recht om te demonstreren en onze mening te uiten — wat onder een schrikbewind 25 jaar lang niet mogelijk is geweest — want Oost-Timor is nu een onafhankelijke democratie. Gelukkig voor ons allemaal betekent het tijdperk van de globalisering dat burgers in bijna alle belangrijke kwesties meer te zeggen hebben. Maar als de anti-oorlogsbeweging de Verenigde Staten en hun bondgenoten ertoe weet te brengen dat zij afzien van de oorlog tegen Irak, dan zal zij hebben bijgedragen tot de vrede van de doden.’
Men behoeft het met deze woorden niet eens te zijn. Maar ze hebben een moreel gezag dat doorgaans ontbreekt in de polemieken van hen die principieel gekant zijn tegen interventie door de Verenigde Staten. Ramos-Horta heeft een kijk op de zaak naar voren gebracht die een antwoord eist. Behalve natuurlijk voor wie echt denken dat mensen die ergens ver weg leven hun problemen zelf maar moeten oplossen, dat het onze zaak niet is om het voor hen tegen tirannen op te nemen, en dat iedere poging in die richting per definitie ingegeven moet zijn door racistische, kolonialistische of financiële motieven.
Wat wordt hier nu allemaal beweerd? Allereerst dat de illegale shock and awe-inval in Irak tot het domein van de ‘revolutionaire projecten’ behoort. Waarom een ‘agressieoorlog’ die -- sinds de Neurenberger Processen -- algemeen beschouwd wordt als in flagrante strijd met het internationaal recht, volgens Buruma ineens behoort tot één van de linkse ‘revolutionaire projecten’ verzwijgt hij omdat voor hem de feiten er niet toe doen, maar alleen de sentimenten die hij met zijn opinies wil oproepen. Vervolgens kan hij links nog meer stigmatiseren door in één adem door te opiniëren dat ‘[e]vengoed het inzetten van het Amerikaanse leger een rare manier [is] om een democratische revolutie te bevorderen,’ alsof niet de extreem-rechtse neoconservatieven, onder wie de joodse pro-Israel lobby, deze oorlogsmisdaden hadden voorbereid en ten uitvoer hadden laten brengen. Overigens met de enthousiaste steun van de overgrote meerderheid van de mainstream-pers in de VS, The New York Times voorop, die al generatieslang als spreekbuis van het establishment functioneert. Deze krant zag zich op 26 mei 2004, ruim een jaar nadat de inval was begonnen, daarom genoodzaakt zich tegenover haar publiek te verontschuldigen voor het verspreiden van wat vandaag de dag ‘Nep Nieuws’ heet. In een redactioneel commentaar liet het wereldberoemde dagblad weten:
information that was controversial then, and seems questionable now, was insufficiently qualified or allowed to stand unchallenged. Looking back, we wish we had been more aggressive in re-examining the claims as new evidence emerged -- or failed to emerge.
The problematic articles varied in authorship and subject matter, but many shared a common feature. They depended at least in part on information from a circle of Iraqi informants, defectors and exiles bent on ‘regime change’ in Iraq, people whose credibility has come under increasing public debate in recent weeks. (The most prominent of the anti-Saddam campaigners, Ahmad Chalabi, has been named as an occasional source in Times articles since at least 1991, and has introduced reporters to other exiles. He became a favorite of hard-liners within the Bush administration and a paid broker of information from Iraqi exiles, until his payments were cut off last week.)
Deze neoconservatieve ‘hard-liners within the Bush administration’ werden eerder door Buruma gepresenteerd als een te verwaarlozen groepje ‘oudere Amerikaanse neoconservatieven,’ die — net als Hitchens — ‘een trotskistisch verleden’ hadden. Om zijn betoog te ondersteunen vervolgde mijn oude vriend met:
Heel veel belangrijker is de steun die Bush heeft gekregen van Václav Havel, Adam Michnik en vooral José Ramos-Horta, de uit Oost-Timor afkomstige winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede.
Et voilà, now we’re talking. Kijk, alleen deze mensen hebben recht van spreken, want ‘[d]at zijn mannen die, in tegenstelling tot de meeste commentatoren in Londen of New York, weten wat het is om onder de knoet te leven. Zij hebben de prijs van een afwijkende mening betaald toen zoiets een kwestie van leven en dood was.’
Ook deze voorstelling van zaken is in zijn algemeenheid onjuist, aangezien de dissidente Tsjech Havel als de dissidente Pool Michnik nooit voor hun leven hebben hoeven te vrezen, in tegenstelling tot de linkse José Ramos-Horta, oprichter van het Revolutionary Front for an Independent East Timor (Fretilin), dat bijna een kwarteeuw tegen het moordzuchtige Soeharto-regime vocht. De onafhankelijke journalist/cineast John Pilger onthulde in zijn documentaire Death of a Nation - The Timor Conspiracy (1998):
the shocking complicity of the US and Great Britain governments in the East Timor genocide — the same governments who were willing to go to war with Saddam Hussein for his invasion of Kuwait, but who stood aside as Indonesia broke the exact same UN regulations to rape and pillage East Timor using Western arms,
waarbij naar schatting tenminste 200.000 Oost-Timorezen werden vermoord, aldus schattingen van Amnesty International en Human Rights Watch. Opnieuw stuit de lezer van Buruma's columns op een typische Buruma-paradox, want hoewel de boodschap van zijn opiniestuk was dat als gevolg van ‘een virulente vorm van anti-Amerikanisme’ er sprake was van een ‘morele verlamming’ van links, zeker zodra 'het aankomt op moorddadige regimes buiten het Westen,’ bewees hij precies het tegenovergestelde door te stellen dat juist de door hem verachte ‘Chomsky en andere linksen’jarenlang protesteerden tegen ‘het door de Verenigde Staten gesteunde Indonesische regime van generaal Suharto.’ En geen enkele kwaliteitskrant-lezer die het opviel, laat staan zich publiekelijk afvroeg waarom Buruma’s propaganda zo irrationeel blijft. En zo kan hij met zijn haat tegen critici van de Amerikaanse geweldadige politiek ongestoord als een bezetene doordraven door eveneens te beweren dat, let op,
[d]e morele verlamming van links ten aanzien van niet-westerse dictators ook een meer sinistere oorzaak [zou] kunnen hebben. De Israëlische filosoof Avishai Margalit noemt het ‘moreel racisme.’
Professor Margalit moet wel een expert zijn op dit gebied, aangezien hij in het deels bezette Jeruzalem doceert en dus dagelijks geconfronteerd wordt met het in elk opzicht Joods-Israelische ‘racisme.’ Samen met Buruma schreef hij na de aanslagen van 11 september 2001, het boekje Occidentalism: A Short History of Anti-Westernism (2005), dat door de vooraanstaande Britse intellectueel Martin Jacques als volgt werd gekarakteriseerd:
At the heart of Occidentalism is a strange hole. The stated intention of the authors is to defend the west against its enemies by seeking to understand them. But what the west actually is, and therefore what should be defended, is left unsaid and treated as an article of faith. That would be perfectly acceptable if one adopted a Manichaean view, where the world consisted of good and evil, and the west enjoyed a monopoly of the former. But given that is not the case, and that the history and role of the west is, to put it mildly, chequered (tweeslachtig. svh), then we need to know precisely what is worth — and what is not worth — defending.
In an increasingly diverse and multicultural world, the mere assumption of western superiority will not - and ought not to - suffice. Yet, in the conclusion, the authors assert: ‘The question, then, is how to protect the idea of the west [which is never explained] — that is to say, the world's liberal democracies — against its enemies [also never explained]. And the west, in this sense, includes such fragile Asian democracies as Indonesia and the Philippines [which begs a host of questions].’ This book, in its mood, fears, polemic and unstated assumptions, is a product of post-9/11 western hubris and paranoia. Alas, it serves to obfuscate rather than enlighten.
De conclusie dat Buruma’s en Margalit’s werkstuk als ‘product of post-9/11 western hubris and paranoia’ de zaak ‘vertroebelt’ in plaats van ‘verlicht’ geldt tevens voor bijna al Buruma’s journalistieke werk. Hij is te ideologisch georiënteerd om zich te kunnen losmaken uit de gangbare mainstream-cliché’s. Zijn manicheïsme verblindt hem. Ronduit doortrapt wordt professor Buruma zodra hij Ramos-Horta’s woorden als bewijs gebruikt voor zijn eigen overtuiging dat ‘links’ lijdt aan een ‘morele verlamming.’ Hoewel hij als westerse opiniemaker beter weet, voert hij de vrijheidsstrijder op als criticus van degenen die tegen de illegale en rampzalige inval in Irak demonstreerden. ‘In al die demonstraties’ had Ramos-Horta nooit, volgens eigen zeggen, ‘één enkel spandoek gezien of één speech gehoord met een oproep om een einde te maken aan de schendingen van de mensenrechten in Irak, de dictator aan de kant te schuiven en de Irakezen en het Koerdische volk vrijheid te schenken.' Dat juist voor ‘Chomsky en andere linksen,’ aldus Buruma in dezelfde column ‘Oost-Timor’ al jarenlang ‘een geliefd thema [was],’ weerspreekt de strekking van Ramos-Horta’s betoog. Bovendien zet Buruma zich al lange tijd af tegen wat hij betitelt als ‘ideeën’ van ‘Chomsky, Zinn et al. die door een oudere generatie serieus werden genomen,’ maar die nu door hem en zijn opportunistische incrowd als ouderwets worden afgedaan. Typerend is tevens dat hij in de Guardian van maandag 6 mei 2002, precies zeven maanden nadat de VS het soevereine Afghanistan had aangevallen, bestraffend schreef over vooraanstaande westerse critici van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Ditmaal beweerde hij:
Opinion, in a highly commercialized society, becomes a sign of class. It is chic to disapprove of America, not only of its rulers or those who elect them, but of the idea of America itself. What Noam Chomsky, Gore Vidal, and Tariq Ali have in common, then, is snobbery apart from anything else.
Kritiek van dissidente Amerikaanse intellectuelen op de gewelddadige buitenland-politiek van de VS en de steun aan genocidale regimes was dus, in zijn ogen, allereerst ‘snobisme.’ Op die manier probeerde de Nederlandse broodschrijver het verzet tegen de Amerikaanse steun aan bijvoorbeeld het Indonesisch-regime te stigmatiseren. Dat de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken van het inmiddels bevrijde Oost-Timor, Ramos-Horta, geen spandoek tegen de terreur van Saddam Hoessein had gezien, is simpelweg verklaarbaar omdat die demonstraties van miljoenen burgers in de gehele wereld natuurlijk niet urenlang op de televisie waren te zien, laat staan dat hij als minister urenlang had kunnen kijken. Daar komt bij dat hij tijdens zijn eigen vrijheidsstrijd zich kennelijk niet had verdiept in de westerse protesten van al die ‘linksen’ tegen ondermeer het feit dat het Westen de grondstoffen aan Irak leverde om Koerden te kunnen vergassen. Daarnaast wist hij kennelijk ook niet dat de latere neoconservatieve ‘U.S. Secretary of Defense Donald Rumsfeld and Iraqi President Saddam Hussein’ elkaar op 20 december 1983 in Bagdad de hand hadden geschud, ‘during the war between Iran and Iraq.’ De VS had namelijk de kant van Saddam Hoessein gekozen, wiens troepen Iran waren binnengevallen. Als ‘envoy for former U.S. President Ronald Reagan’ kwam Rumsfeld, de latere minister van Defensie onder Bush-junior, het Hoessein-regime verzekeren van Amerikaanse steun, die er ondermeer toe leidde dat de Iraakse strijdkrachten ‘repeatedly spread poisonous gases on Kurdish villages in 1987 and 1988 in an attempt to put down a persistent rebellion,’ zonder dat de Amerikaanse regering hiertegen protesteerde, laat staan verbood wapens naar Irak te sturen. Zelfs The New York Times zag zich op 17 januari 2003, twee maanden vóor de inval begon, gedwongen op te merken dat president George W. Bush deze ‘atrocities’ ineens had aangegrepen ‘as a justification for American plans to terminate the regime,’ en dat ‘[b]y any measure, the American record’ eenvoudigweg ‘shameful’ was. Immers,
[t]he biggest such attack was against Halabja in March 1988. According to local organizations providing relief to the survivors, some 6,800 Kurds were killed, the vast majority of them civilians…
Analysis of thousands of captured Iraqi secret police documents and declassified U.S. government documents, as well as interviews with scores of Kurdish survivors, senior Iraqi defectors and retired U.S. intelligence officers, show (1) that Iraq carried out the attack on Halabja, and (2) that the United States, fully aware it was Iraq, accused Iran, Iraq's enemy in a fierce war, of being partly responsible for the attack. The State Department instructed its diplomats to say that Iran was partly to blame.
December 1983, Rumsfeld belooft namens de Amerikaanse regering steun aan het Saddam Hoessein-regime.
Van nabij heb ik destijds meegemaakt hoe buitenparlementair ‘links’ al die jaren, dat de VS en Europa het Hoessein-regime te vriend hielden, hiertegen protesteerde. Maar hoewel Buruma hiervan op de hoogte was, besteedde hij hieraan geen enkele aandacht toen hij in 2003 als bewijs aanvoerde dat Ramos-Horta geen ‘enkel spandoek’ had ‘gezien of’ géén ‘speech’ had ‘gehoord’ van ‘links’ met ‘een oproep om een einde te maken aan de schendingen van de mensenrechten in Irak, de dictator aan de kant te schuiven en de Irakezen en het Koerdische volk vrijheid te schenken.’ Om coûte que coûte te bewijzen dat juist ‘links,’ aan een ‘morele verlamming’ leed, citeerde Buruma met instemming Ramos Horta’s conclusie:
Maar als de anti-oorlogsbeweging de Verenigde Staten en hun bondgenoten ertoe weet te brengen dat zij afzien van de oorlog tegen Irak, dan zal zij hebben bijgedragen tot de vrede van de doden.
En zo hielp Ian Buruma destijds vlijtig mee de oorlogsmisdaden van het Bush-regime tegenover zijn bourgeois-publiek salonfähig te maken. Met als argument ‘de vrede van de doden’ maakte het voor hem niet uit dat het internationaal recht werd geschonden. In plaats van dat de internationale ‘anti-oorlogsbeweging’ erin slaagde de Amerikaanse oorlogsmisdaden te voorkomen door ‘de vrede van de doden’ af te dwingen, veroorzaakte de Amerikaanse ‘agressieoorlog,’ een chaos in het gehele Midden-Oosten, die inmiddels miljoenen slachtoffers onder de burgerbevolking heeft veroorzaakt. En dit alles, mede als gevolg van de verbale steun van de onwetende en naïeve Ramos Horta, wiens woorden, volgens Buruma, ‘een moreel gezag’ hadden ‘dat doorgaans ontbreekt in de polemieken van hen die principieel gekant zijn tegen interventie door de Verenigde Staten.’ Zijn verhulde rechtvaardiging van het massale westerse geweld functioneert vanzelfsprekend niet eens als een schrale troost voor al die vluchtelingen, verminkten en vermoorde burgers in het Midden Oosten, maar demonstreren haarscherp hoe diep westerse opiniemakers gecorrumpeerd zijn geraakt. Buruma heeft hier evenwel niets van geleerd, want medio 2017 beweerde hij tegenover zijn Engelstalig publiek dat
even if the end of Pax Americana does not result in military invasions, or world wars, we should ready ourselves for a time when we might recall the American Empire with fond nostalgia.
Buruma blijft volhouden dat de VS een ‘gezonde’ liberale democratie is, aangezien:
No matter how irksome American dominance might have been, or how much people deplored some of the destructive wars that the US unleashed, criticism of US policies, presidents, and even cultural practices was not only permissible, but seen as a healthy sign of liberal democracy. This was one of the ‘common values’ that held the West together.
The same will not be true in a world dominated by China. Criticism will quickly lead to repercussions, especially in the economic sphere. Hollywood studios are already censoring the content of movies expected to make money in the Chinese market. Western news media, eager to maintain access to Moscow or Beijing, will be under increasing pressure to be careful about what they print or broadcast. This will hurt our own societies, which are built on the principles of openness and freedom of expression.
Het is juist dit soort propaganda over de zogenaamde ‘principles of openness and freedom of expression,’ waarover George Orwell in zijn dystopie 1984 schreef:
The enemy of the moment always represented absolute evil, and it followed that any past or future agreement with him was impossible. […] He, Winston Smith, knew that Oceania had been in alliance with Eurasia as short a time as four years ago. But where dit that knowledge exist? […] It was quite simple. All that was needed was an unending series of victories over your won memory. ‘Reality control,’ they called it; in Newspeak, ‘doublethink.’
Als er in de mainstream-media werkelijk ‘principes aangaande openheid en vrijheid van meningsuiting’ zouden bestaan, dan zouden tevens dissidenten, die ik hier met de regelmaat van de klok citeer, regelmatig en omstandig aan het woord worden gelaten, en zou het publiek niet permanent bestookt worden door de onlogische beweringen van praatjesmaker als Ian Buruma. Maar dat is, zoals bekend, niet het geval. Sterker nog, de mainstream-pers vreest ‘openheid.’ Een recent voorbeeld is het verzwijgen door de voltallige Nederlandse mainstream-pers van het het feit dat de Italiaanse krant Il Giornale op 15 november 2017 berichtte dat verschillende scherpschutters, die, ten tijde van de door het Westen gesteunde gewelddadig omwenteling in Kiev, op het publiek hadden geschoten, het volgende hadden verklaard:
‘Everyone started shooting two or three shots at a time. It went on for fifteen, twenty minutes. We had no choice. We were ordered to shoot both on the police and the demonstrators, without any difference. I was totally outraged.’
So Georgian Alexander Revazishvilli remembers the tragic shootout of 20 February 2014 in Kiev when a group of mysterious snipers opened fire on crowds and cops massacring over 80 people. That massacre has horrified the world and changed the destiny of Ukraine by forcing President Viktor Yanukovich, accused of organizing the shootout, to flee. But the massacre also changed the fates of Europe and our country, triggering the crisis that will lead to sanctions against Putin’s Russia. Sanctions revealed a boomerang for the Italian economy (Watch the video).
Revazishvilli’s confessions and those of two other Georgians — gathered by writers in the documentary ‘Ukraine, the hidden truths’ aired tonight at 23.30 on Matrix, Channel 5 — reveal a different and disconcerting truth. The truth of a massacre and committed by the same opposition that accused Yanukovych and his Russian allies. Revazishvilli and his two companions — met and interviewed in the documentary — are a former member of the security services of former Georgian President Mikhail Saakashvili and two former militants of his party. Hired in Tbilisi by Mamuka Mamulashvili, Saakashvili’s military adviser, were tasked with supporting — along with other Georgian and Lithuanian volunteers — ongoing demonstrations in Kiev in return for a $5,000 final fee. […] the snipers who admitted firing at both sides were associated with Mikhail Saakashvili and his party. Saakashvili was a huge supporter of the Maidan protesters from the very beginning. As Newsweek reports:
‘Saakashvili was a supporter of the Ukrainian revolution since the beginning of Euromaidan.’
Indeed, the Maidan protesters who deposed the old Ukrainian prime minister were so pleased with events that they rewarded Saakashvili by appointing him leader of Ukraine’s largest region.
Former AP and Newsweek reporter Robert Parry summarizes what kind of guy Saakashvili is:
‘The latest political move by the… regime in Ukraine was to foist on the people of Odessa the autocratic Georgian ex-President Mikheil Saakashvili, a neoconservative favorite and currently a fugitive from his own country which is seeking him on charges of human rights violations and embezzlement.’
According to a New York Times profile last September, Saakashvili was there ‘writing a memoir, delivering “very well-paid” speeches, helping start up a Washington-based think tank and visiting old boosters like Senator John McCain and Victoria Nuland, the assistant secretary of state.’
McCain and Nuland were key neocon backers of the coup that ousted Yanukovych and touched off the bloody civil war that has killed thousands of ethnic Russians in eastern Ukraine, while also reviving Cold War tensions between the West and Russia. Before the coup, McCain urged on right-wing protesters with promises of U.S. support and Nuland was overheard hand-picking Ukraine’s new leadership, saying ‘Yats is the guy,’ a reference to Arseniy Yatsenyuk, who became prime minister after the coup.
The Georgian prosecutors also have charged Saakashvili with human rights violations for his violent crackdown on political protesters in 2007.
The pictures show faces of snipers without masks. Earlier, the prosecutor general of Ukraine identified personalities of the shooters. This was announced by the head of department Oleg Magnitsky. He refused to name them, but confirmed that all of them were citizens of Ukraine.
Wanneer Nederland of de VS werkelijk een ‘vrije pers’ had gehad dan was deze onthulling natuurlijk ogenblikkelijk opgepikt en verder uitgezocht, al was het maar omdat mede door dit complot een politiek proces op gang is gebracht die de spanning tussen Rusland en het Westen zo erg op de spits heeft gedreven dat er een nieuwe Koude Oorlog is uitgebroken. Maar nee dus, deze informatie moet verzwegen blijven om de belangen van de Atlantische elite te kunnen beschermen. De zelfcensuur van in dit geval de Nederlandse en Amerikaanse mainstream-pers is verbijsterend. Buruma’s bewering dat ‘criticism of US policies, presidents, and even cultural practices was not only permissible, but seen as a healthy sign of liberal democracy’ is lachwekkend, maar onvermijdelijk. Zodra één of meerdere van de tenminste zeventien geheime diensten van de VS betrokken lijken te zijn bij weer een nieuwe provocatie, is de kadaverdiscipline van de ‘vrije pers’ werkelijk adembenemend. ‘This was one of the “common values” that held the West together,’ tijdens de eerste Koude Oorlog, zou ik in navolging van Ian Buruma willen stellen. Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten