Ian Buruma en 'het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington' 20

Op de Amerikaanse website Truthdig van zondag 1 oktober 2017 zette de oud New York Times-correspondent Chris Hedges het volgende uiteen:

The American empire is coming to an end. The U.S. economy is being drained by wars in the Middle East and vast military expansion around the globe. It is burdened by growing deficits, along with the devastating effects of deindustrialization and global trade agreements. Our democracy has been captured and destroyed by corporations that steadily demand more tax cuts, more deregulation and impunity from prosecution for massive acts of financial fraud, all the while looting trillions from the U.S. treasury in the form of bailouts. The nation has lost the power and respect needed to induce allies in Europe, Latin America, Asia and Africa to do its bidding. Add to this the mounting destruction caused by climate change and you have a recipe for an emerging dystopia. Overseeing this descent at the highest levels of the federal and state governments is a motley collection of imbeciles, con artists, thieves, opportunists and warmongering generals. And to be clear, I am speaking about Democrats, too.

The empire will limp along, steadily losing influence until the dollar is dropped as the world’s reserve currency, plunging the United States into a crippling depression and instantly forcing a massive contraction of its military machine…

Empires in decay embrace an almost willful suicide. Blinded by their hubris and unable to face the reality of their diminishing power, they retreat into a fantasy world where hard and unpleasant facts no longer intrude. They replace diplomacy, multilateralism and politics with unilateral threats and the blunt instrument of war… 

Empires need more than force to dominate other nations. They need a mystique. This mystique — a mask for imperial plunder, repression and exploitation — seduces some native elites, who become willing to do the bidding of the imperial power or at least remain passive. And it provides a patina of civility and even nobility to justify to those at home the costs in blood and money needed to maintain empire. The parliamentary system of government that Britain replicated in appearance in the colonies, and the introduction of British sports such as polo, cricket and horse racing, along with elaborately uniformed viceroys and the pageantry of royalty, were buttressed by what the colonialists said was the invincibility of their navy and army. England was able to hold its empire together from 1815 to 1914 before being forced into a steady retreat. America’s high-blown rhetoric about democracy, liberty and equality, along with basketball, baseball and Hollywood, as well as our own deification of the military, entranced and cowed much of the globe in the wake of World War II. Behind the scenes, of course, the CIA used its bag of dirty tricks to orchestrate coups, fix elections and carry out assassinations, black propaganda campaigns, bribery, blackmail, intimidation and torture. But none of this works anymore.

Hedges’ verslag staat haaks op de voorspelling van de mainstream-opiniemaker Ian Buruma dat ‘we ons [zullen] moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’ Toen ik mijn oude vriend vroeg waarom hij die mening was toegedaan, suggereerde hij allereerst dat mijn kritische aantekeningen op het geweld van de VS en Israel uit een ‘ouderwetse Amerikaanse hoek, Chomsky, Zinn et al.’ kwam, ‘die door een oudere generatie serieus werden genomen,’ en dus niet meer van deze tijd zijn. Volgens hem was 

voor de tweede wereld oorlog vijandigheid ten opzichte van de VS en de Joden (Israel bestond toen natuurlijk nog niet) iets wat eerder te vinden was in extreem rechtse, en zelfs niet zo extreem rechtse kringen. Aan Joods en Amerikaanse materialisme zou de westerse beschaving ten onder gaan.

Gezien mijn vraag, was zijn verwijzing naar het nationaal-socialisme en het Italiaans fascisme irrelevant. Kennelijk hoopte of verwachtte hij daarmee mijn kritiek te relativeren, overigens vergeefs. Wat mij namelijk als eerste opviel was hoe slecht hij als mainstream-opiniemaker geïnformeerd is over de cultuurkritische beschouwingen van zowel Europese als Amerikaanse denkers tijdens en zelfs vóór het interbellum. Al in 1878 had de beroemdste Amerikaanse dichter, Walt Whitman, het volgende profetische inzicht:

Go on, my dear Americans, whip your horses to the utmost — Excitement; money! politics! — open all your valves and let her go — going, whirl with the rest — you will soon get under such momentum you can't stop if you would. Only make provision betimes, old States and new States, for several thousand insane asylums. You are in a fair way to create a nation of lunatics.

Zeven jaar eerder had hij in zijn boek Democratic Vistas geschreven: 

I say we had best look our times and lands searchingly in the face, like a physician diagnosing some deep disease. Never was there, perhaps, more hollowness at heart than at present, and here in the United States. Genuine belief seems to have left us. The underlying principles of the States are not honestly believed in, (for all this hectic glow, and these melodramatic screamings,) nor is humanity itself believed in. What penetrating eye does not everywhere see through the mask? The spectacle is appalling. We live in an atmosphere of hypocrisy throughout. The men believe not in the women, nor the women in the men. A scornful superciliousness rules in literature. The aim of all the littérateurs is to find something to make fun of. A lot of churches, sects, &c., the most dismal phantasms I know, usurp the name of religion. Conversation is a mass of badinage. From deceit in the spirit, the mother of all false deeds, the offspring is already incalculable. An acute and candid person, in the revenue department in Washington, who is led by the course of his employment to regularly visit the cities, north, south and west, to investigate frauds, has talk'd much with me about his discoveries. The depravity of the business classes of our country is not less than has been supposed, but infinitely greater. The official services of America, national, state, and municipal, in all their branches and departments, except the judiciary, are saturated in corruption, bribery, falsehood, mal-administration; and the judiciary is tainted. The great cities reek with respectable as much as non-respectable robbery and scoundrelism. In fashionable life, flippancy, tepid amours, weak infidelism, small aims, or no aims at all, only to kill time. In business, (this all-devouring modern word, business), the one sole object is, by any means, pecuniary gain. The magician's serpent in the fable ate up all the other serpents; and money-making is our magician's serpent, remaining to-day sole master of the field.

Opvallend is juist de continuïteit van de fundamentele kritiek die Amerikaanse en Europese intellectuelen op de VS hebben geuit en nog steeds uiten. In zijn postuum heruitgegeven essaybundel In the American Grain (2009) beschrijft de Amerikaanse dichter William Carlos Williams de psychische gesteldheid van de puriteinse christenen die in 1620 op het schip de Mayflower naar de ‘Nieuwe Wereld’ voeren:

As particles stripped of wealth, mortifying (gekastijd. svh) as they were mortified, 'predicateurs' (geestelijken. svh),greatly suffering, greatly prepared to suffer, they were the perfect sprout for the savage continent God had driven them to. But Puritans, as they were called, if they were pure it was more since they had nothing in them of fulfillment, than because of positive virtues. 

By their very emptiness they were the fiercest element in the battle to establish a European life on the New World. The first to come as a group, of a desire sprung within themselves, they were the first American democracy — and it was they, in the end, who would succeed in making everything like themselves.

De continuïteit van het geweld toonde zich opnieuw in oktober 2017 toen een witte bejaarde in Las Vegas een ‘bloedbad’ had veroorzaakt, waarbij ‘[a]t least 59 dead, 527 injured in deadliest gun attack in US history.’ Het gebeurde tijdens ‘a country music festival in Las Vegas,’ en de dader was de ’64-year-old Stephen Paddock, a retired accountant with no criminal history or known affiliations with terror groups.’ De ‘tragedy is the deadliest mass shooting in modern US history.’ Niet voor niets adviseerde William Carlos Williams in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw zijn landgenoten: ‘we had best look our times and lands searchingly in the face, like a physician diagnosing some deep disease.’ Over de godsdienstfanatici die op de Mayflower naar het continent Amerika zeilden merkte hij  op:

[t]he emptiness about them was sufficient terror for them not to look further. The jargon of God, which they used, was their dialect by which they kept themselves surrounded as with a palisade. They pleaded weakness, they called continually for help (while working shrewdly with their own hands all the while), they asked protection — but the real help had been to make them small, small and several, several and each as a shell for his own 'soul.' And the soul? a memory (or a promise), a flower sheared away  (weg gesnoeid. svh) — nothing… 

And so they stressed the 'spirit' — for what else could they do? — and this spirit is an earthly pride which they, prideless, referred to heaven and the next world. And for this we praise them, instead of for the one thing in them that was valuable: their tough littleness and weight of many to carry through the cold…

Their misfortune has become a malfeasant (misdadige. svh) ghost that dominates us all. It is they who must have invented the 'soul,' but the perversion is for this emptiness, this dream, this pale negative to usurp the place of that which really they were destined to continue.

This stress of the spirit against the flesh has produced a race incapable of flower. Upon that part of the earth they occupied true spirit dies because of the Puritans, except through vigorous revolt. They are the bane (vergif. svh), not the staff (steunpilaar. svh). Their religious zeal, mistaken for a thrust up toward the sun, was a stroke in, in, in — not toward germination but the confinements of a tomb.

Hoe kan een volk dat zeker 93 procent van haar hele bestaan in oorlog is geweest, en slechts 17 jaar vrede heeft gekend, een volk dat vele miljoenen mensen heeft gedood en verminkt, en telkens opnieuw oorlogen begint om zijn militair-industrieel complex draaiende te houden en de belangen van zijn elite te beschermen, hoe kan een dergelijk volk iets anders voortbrengen dan slechts ‘een herinnering’ aan ‘een ziel’ die een ‘leegte’ verhult. Hoe kan een broodschrijver als Ian Buruma zich ooit realiseren dat het psychische onvermogen van The Pilgrim Fathers een vloek legde op hun al even gewelddadige nakomelingen, met als onvermijdelijk gevolg dat ‘[t]heir misfortune has become a malfeasant ghost that dominates us all’? Een mainstream-journalist is niet in staat deze werkelijkheid te tonen. De meesten zien de realiteit domweg niet, en degenen die haar wel zien, zwijgen over de 'emptiness’ van de Amerikaanse ‘droom,’ om op die manier hun carrière veilig te stellen. De opportunist heeft er geen belang bij om in te gaan op het 'religieuze fanatisme' van de 'White Anglo-Saxon Protestants,’ die de grondslag legden van het imperium dat leidde tot de 'confinements of a tomb.' De geschiedenis heeft aangetoond dat de 'emptiness about them was sufficient terror for them not to look further.' Het Europese geweld en de Europese repressie die de puriteinen waren ontvlucht, herhaalden zich in de Nieuwe Wereld, op dezelfde manier als het geweld van de zogeheten 'Joodse staat' ontstond uit het Europese geweld tegen de joden in het Avondland. Lang voordat de VS werd gesticht, was er het geweld van de Europese christenen, die zich net als de joden als een 'uitverkoren volk' voelden, die 'het beloofde land' voor niets kregen, althans, volgens het oudtestamentische boek Deuteronomium, op voorwaarde dat 

van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God, ten erve geeft, gij niets [zult] laten leven, dat adem heeft… gij zult ze ganselijk verbannen: de Hethieten, en de Amorieten, en de Kanaänieten, en de Ferezieten, de Hevieten, en de Jebusieten, gelijk als u de HEERE, uw God, geboden heeft… En de HEERE, uw God, zal haar in uw hand geven; en gij zult alles, wat mannelijk daarin is, slaan met de scherpte des zwaards…

Het joods-christelijke uitverkoren zijn, kon en kan nog steeds alleen in massaal geweld eindigen. Superioriteitsgevoel kent geen territoriale grenzen, en evenmin grenzen aan het geweld. Toen niet, nu niet, en ook niet in de toekomst. Terreur tegen de zwakkere is een ziekte van de ziel, die existentiële angsten niet kan verdragen. William Carlos Williams:    

[i]n fear and without guidance, really lost in the world, it is they alone who would later, at Salem (heksenprocessen van Salem. svh), have strayed so far — morbidly seeking the flame — that terrifying unknown image to which, like savages, they too offered sacrifices of human flesh. It is just such emptiness, revulsion, terror in all ages, which in fire — a projection still of the truth — finds that which lost and desperate men have worshiped. And it is still today the Puritan who keeps his frightened grip upon the throat of the world lest it should prove him — empty.

Such would the New World become. Their strength made it, but why, why the perpetual error of remaining at that low point? It is that at which the soul, dying in then, not liberated by death, but dead — is sad. 

The result of that brave setting out of the Pilgrims has been an atavism that thwarts and destroys. The agonized spirit, that has followed like an idiot with undeveloped brain, governs with its great muscles, babbling in a text of the dead years. Here souls perish miserably, or, escaping, are bent into grotesque designs of violence and despair. It is an added strength thrown to a continent already too powerful for men. One had not expected that this seed of England would come to impersonate, and to marry, the very intestines of the settlers and turn them against themselves, to befoul the New World. 

It has become 'the most lawless country in the civilized world,' a panorama of murders, perversions, a terrific ungoverned strength, excusable only because of the horrid beauty of its great machines. Today it is a generation of gross know-nothingism,  of  blackened  churches where hymns groan like chants from stupefied jungles, a generation universally eager to barter permanent values (the hope of an aristocracy) in return for opportunist material advantages, a generation hating those whom it obeys. 

What prevented the normal growth? Was it England, the northern strain, the soil they landed on? It was, of course, the whole weight of the wild continent that made their condition of mind advantageous, forcing it to produce its own likeness, and no more. 

Nadat de erfgenamen van de puriteinse kolonisten tegen het eind van de negentiende eeuw al het land van de oorspronkelijke bewoners hadden veroverd en de Indianen in concentratiekampen hadden opgesloten -- om zodoende de VS naar hun 'own likeness, and no more' te kunnen veranderen -- was de rest van de wereld aan de beurt, en 'it is still today the Puritan who keeps his frightened grip upon the throat of the world lest it should prove him — empty,’ en in deze tragedie is het een opiniemaker als Ian Buruma die het publiek moet overtuigen dat ‘we ons [zullen] moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’ Nog geen vier maanden na zijn profetie berichtte The Duran, een Amerikaanse ‘online news and opinion source,’ op maandag 2 oktober 2017, dat 'The United States has the highest rate per capita use of anti-depressant drugs and boasts the highest consumption of opiates in the world.’ In zijn essaybundel Hold Everything Dear (2007) stelt de joods-Britse auteur, wijlen John Berger dat

[t]he key term of the present global chaos is de- or relocalization. This does not only refer to the practice of moving production to wherever labour is the cheapest and regulations minimal. It also contains the offshore demented dream of the ongoing power: the dream of undermining the status and confidence of all previous fixed places, so that the entire world becomes a single fluid market.

The consumer is essentially somebody who feels or is made to feel, lost, unless he or she is consuming. Brand names and logos become the place names of the Nowhere.

En in dit ‘niets,’ van een oneindig ‘nowhere,’ waar het individualisme wordt verheerlijkt en het conformisme wordt afgedwongen, verkoopt de westerse mainstream-opiniemaker zijn propaganda voor een ontzielde cultuur. In 2004 verscheen het 165 pagina’s tellende boek Occidentalism: A Short History of Anti-Westernism, geschreven door Ian Buruma en de Joods-Israelische Avishai Margalit, hoogleraar filosofie aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. Amazon kondigt het boek als volgt aan:

In this book, Ian Buruma and Avishai Margalit show that the idea of 'the West' in the minds of its self-proclaimed enemies is still largely unexamined and woefully misunderstood. Occidentalism is their groundbreaking investigation of the demonizing fantasies and stereotypes about the Western world that fuel such murderous hatred in others. 'Radical Islam' is generally perceived as a purely Islamic phenomenon, but Buruma and Margalit show that groups like al-Qaeda share key traits with revolutionary movements going back to the early nineteenth century. The same prejudices appear again and again: the soulless Western city-dweller, the sterile Western mind, the machine society, controlled from the centre — often by Jews — pulling the hidden levers of power, like some demonic Wizard of Oz. The anti-Western virus has spread to the Islamic world for a number of reasons, but it is not an exclusively Islamic issue. A work of extraordinary range and erudition, Occidentalism will permanently enlarge our understanding of the world in which we live. 

Deze wervende tekst is begrijpelijk aangezien Amazon een commercieel concern is. Daarentegen was niet iedereen enthousiast over de zienswijze van een westerse mainstream-opiniemaker en een zionistische hoogleraar. Zo schreef de vooraanstaande Britse academicus Martin Jacques ‘visiting fellow at the London School of Economics Asia Research Centre’ in zijn column voor The Guardian:

The authors use the word Occidentalism to describe the phenomenon: ‘The dehumanizing picture of the west painted by its enemies is what we have called occidentalism.’ They argue that occidentalism is the antithesis of orientalism, which ‘made non-western people seem less than fully adult human beings.’ It is odd, therefore, that their version of occidentalism seems to get dangerously close to the orientalism they abhor.

‘It is indeed one of our contentions,’ Ian Buruma and Avishai Margalit declare, ‘that occidentalism, like capitalism, Marxism, and many other modern isms, was born in Europe, before it was transferred to other parts of the world.’ They believe that the roots of occidentalism lie in the western, rather than non-western, world…

to argue that the main roots of anti-western attitudes lie in the west is to belittle and underestimate the histories, traditions and cultures of non-western societies. The subjects of history — fashionably, these days, with the rebirth of imperialism post-9/11 — become not the people of the non-western world, but those of the west… little attention is paid to non-western ideas and discourse. Indeed, the main contention of the book — the primary influence of western ideas in occidentalism —  is largely asserted with little attempt made to give due weight to the relative significance of western and non-western ideas.

There is also an extraordinary neglect of the systemic relationship between the west and the non-west. It is impossible to understand anti-western resentment purely in terms of ideas: rather it is the interplay of the ideas and the power-relationship between west and non-west that is crucial. But Buruma and Margalit eschew any attempt to analyse this power-relationship…

Their argument is organized by theme rather than chronology or geography. The main strands are: hostility to the city (with its image of rootlessness and cosmopolitanism), the western mind (and its preoccupation with rationality and materialism), the settled bourgeois life (devoted to comfort and incremental progress rather than self-sacrifice and heroism), and the infidel (embodied in the notion of the west as godless and lacking in spirituality)… the themes are so broad as to make the book impressionistic and polemical rather than analytical and persuasive…

At the heart of Occidentalism is a strange hole. The stated intention of the authors is to defend the west against its enemies by seeking to understand them. But what the west actually is, and therefore what should be defended, is left unsaid and treated as an article of faith. That would be perfectly acceptable if one adopted a Manichaean view, where the world consisted of good and evil, and the west enjoyed a monopoly of the former. But given that is not the case, and that the history and role of the west is, to put it mildly, chequered, then we need to know precisely what is worth — and what is not worth — defending.

In an increasingly diverse and multicultural world, the mere assumption of western superiority will not — and ought not to — suffice. Yet, in the conclusion, the authors assert: ‘The question, then, is how to protect the idea of the west [which is never explained] — that is to say, the world's liberal democracies — against its enemies [also never explained]. And the west, in this sense, includes such fragile Asian democracies as Indonesia and the Philippines [which begs a host of questions].’ This book, in its mood, fears, polemic and unstated assumptions, is a product of post-9/11 western hubris and paranoia. Alas, it serves to obfuscate rather than enlighten.

Hieruit valt op te maken dat Occidentalism: A Short History of Anti-Westernism kan worden gezien als een propagandistisch werkstuk, waarin Buruma en Margalit gefundeerde kritiek van zowel de kritische niet-westerling als die van de kritische westerling proberen te demoniseren. Op die manier verspreiden beide heren inderdaad een simplistische ‘Manichaean view, where the world’ slechts bestaat uit ‘good and evil, and the west a monopoly’ bezit op ‘the former.’ Om deze karikatuur de schijn van betrouwbaarheid te geven vallen de schrijvers terug op cliché’s. Een verkorte versie van hun travestie van de realiteit had het duo al twee jaar eerder in The New York Review of Books van 17 januari 2002 gepubliceerd. In het verlengde van president George W. Bush’s bewering dat Arabische terroristen ‘hate our freedoms: our freedom of religion, our freedom of speech, our freedom to vote and assemble and disagree with each other,’ bespeelde ook het tweetal — drie maanden na de aanslagen van 11 september 2001 — de sentimenten, precies op het moment dat er onder de Amerikaanse bourgeoisie aanzienlijke twijfel was ontstaan over wat Ian Buruma het ‘betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington’ noemt. Vanzelfsprekend werd hun boek in The New York Times  gerecenseerd. De, volgens eigen zeggen, ’staunch Zionist’  Gary Rosen schreef over Buruma en Margalit:  

As they see it, imperial Japan and Al Qaeda are variations on one historically tenacious, deeply anti-liberal theme. Occidentalism, as they call it, is not a full-blown ideology but rather a ‘cluster of prejudices’: a way of demonizing and inciting violence against the bourgeois West. It is the shared parlance of Maoists and Nazis, Baathists and the Khmer Rouge, 19th-century Slavophiles and today's jihadists. And paradoxically, it too, they argue, is a creature of the West, the bastard child of Enlightenment rationalism and freedom…

Part of Mr. Buruma and Mr. Margalit's project is intellectual genealogy. Like Paul Berman in his recent book ‘Terror and Liberalism,’ they trace the often surprising pathways by which exposure to the West has been transformed into hatred of Western societies. Most Tokkotai volunteers (Japanse kamikaze-piloten. svh), it turns out, were bookish radicals, readers who took to heart the lessons of Nietzsche, Hegel and Marx. Pol Pot, while a student in postwar Paris, absorbed the polemics of Frantz Fanon and other bloody-minded Western critics of colonialism, with devastating consequences for Cambodia. Sayyid Qutb came to the United States from Egypt in 1948 to study English and went home appalled by the materialism and gross sensuality of American culture; he became a key ideologist in the development of Islamism,

aldus Rosen over Buruma’s en Margalit’s criminalisering van het verzet tegen de gewelddadige Amerikaanse hegemonie. 
http://www.nytimes.com/2004/03/27/books/books-of-the-times-is-terrorists-hatred-of-the-west-the-west-s-own-bastard-child.html

Ik gebruik hier bewust het begrip ‘criminalisering,’ omdat in hun ideologische betoog alle kritiek op het ‘burgerlijke Westen’ over één kam wordt geschoren. Laat ik als voorbeeld geven de verwijzing naar Frantz Fanon.  Deze vrijheidsstrijder, psychiater en auteur wordt opgevoerd als een ‘bloeddorstige westerse criticus van het kolonialisme.’ De werkelijkheid is precies andersom. Allereerst was Fanon geen westerling, maar een Algerijn. Daarnaast was hij een intellectueel van internationale naam en faam, die geenszins ‘bloody-minded’ was, zoals Rosen in zijn recensie concludeert, maar integendeel zelf een slachtoffer was van het Franse koloniale regime dat door martelingen en oorlogsmisdaden de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd vergeefs de kop in probeerde te drukken. Daarbij kwamen volgens schattingen van het Nationale Bevrijdingsfront FLN ‘1.5 million’ mensen om het leven door ‘war-related causes.’ Buruma en Margalit verzwijgen dat ‘it wasn't liberation struggles that brought violence into Fanon's life; as a colonial subject, he was born into violence,’ zoals de Amerikaanse filosoof, professor Lewis R. Gordon, uiteenzette in Viewpoint Magazine van 7 juni 2016. Gordon trekt paralellen tussen het structurele ‘geweld’ tegen de Derde Wereld en het geïnstitutionaliseerde geweld tegen zwarten in de VS. Met betrekking tot  de rol van Mohammed Ali wees professor Gordon erop dat deze legendarische bokser ‘smart enough’ was 

to understand that no physical blow matched those offered by the legal system, double-standard society, and constant violence of an ideology of continued degradation in print, the radio waves, cinema, and television. Those forces, even at the spiritual level, made their messages clear: the world was supposedly better without people like him, regardless of their achievement. He had a healthy response: there's something wrong with that world, not with the people it persecuted.

Yet, in terms of specific philosophical location and struggles in and beyond the ring, at least with regard to the basic question of standing up for what is right and the dignity it demands, his affinities were with the legendary, revolutionary philosopher psychiatrist Frantz Fanon. Unlike Ali, however, Fanon's encounter with the realities of France, his nemesis-home, was not through an Olympic trial but that of the humiliation he suffered while fighting for France in World War II, from which he returned — like Ali who wouldn't be served in a diner in his hometown — as a twice-decorated hero with continued, questioned status as a human being. Fanon eventually left France, fought for Algerian independence, served as a representative of the struggle throughout southern Africa, and left a powerful set of writings, all marked by the insights of a warrior, challenging us to fight for a healthy humanity. Though not a health professional, Ali shared Fanon's diagnosis of the situation: better to be angry fighting for freedom than to be a ‘happy’ slave.

Ali was well known for his boasting and fiery rhetoric. What his critics didn't realize is what many people of color who celebrated him across the world understood. The supposedly requisite need for white recognition is degrading. Ali refused to be patronized. Like Frantz Fanon and Malcolm X, whose words irritated and often frightened white audiences, Ali's challenged anti-black racists who by definition rejected the idea that any person of African descent deserved respect. Even worse, the idea of publicly acknowledging his self-respect meant that his spirit was not crushed and his refusal to let such ever happen. His naysayers didn't understand that Ali's use of the pronoun ‘I’ was never really singular in its designation. He knew they rejected him in his individuality, which meant his declaration spread across a people. He was announcing during the Civil Rights Struggle that Blacks were fighting for their right to exist and to flourish.

Typerend is dat Buruma en Margalit na vijf eeuwen koloniaal geweld geen enkel begrip tonen voor wat zij ‘the anti-Western virus’ betitelen. Voor alle duidelijkheid: een virus is erfelijk materiaal dat geen voortplantingsapparaat bezit en geen eigen stofwisseling, waardoor een virus volledig afhankelijk is van andere organismen en dus niet voldoet aan alle gebruikelijke criteria voor de definitie van leven. Met andere woorden, volgens beide heren functioneert een criticus van de westerse expansionistische ideologie als een ‘ultieme parasiet,’ die voor zijn ‘voortplanting de hulp nodig [heeft] van een gastheerorganisme.' Het is een griezelige stelling, vooral ook omdat de nazi’s de jood als een ziekteverwekkende parasiet afschilderden. Dat weet de geprivilegieerde Buruma, die ‘de meeste affiniteit voelt’ met ‘de familietraditie van het geassimileerde jodendom van zijn moeder.’ En ook zijn al even bevoorrechte kompaan, Avishai Margalit, de Joods-Israelische hoogleraar Filosofie kent de geschiedenis. En toch bezitten zij geen enkele ‘affiniteit’ met de slachtoffers van het eeuwenlange westerse geweld, waarop de rijkdom van Europa en de VS is gefundeerd. Hun autisme is kenmerkend voor het zorgvuldig gecultiveerde slachtofferschap dat men onder zionisten zo vaak aantreft. Het is deze slachtofferistische houding die sinds 11 september 2001 als het ware als een ‘virus’ zich heeft verspreidt ook onder westerse niet-joden. Niet voor niets schreef Devorah Baum, ‘affiliate researcher with the Parkes Institute for the Study of Jewish/Non‑Jewish Relations’ en auteur van het in augustus 2017 verschenen Feeling Jewish (a Book for Just About Anyone), in The New York Times van maandag 2 oktober 2017 onder de kop ‘We are all Jew-ish now’ dat de term ‘Jewish’ niet langer meer 

correponds to anything fixed. It’s not necessarily an identity. Better to call it a sensiblility: the sensibility of whoever feels a bit unsure of who they are — a bit peculiar or out of place, a bit funny. 

Baum signaleert dat 

In the era of radical globalization and the internet, it doesn’t matter who you are — even if you're male, white, straight, middleclass — you’re probably felling that your group or identity has been, if not existentially threatened, then at the very least marginalized. These days  we're all mobile and unsettled, even if we stay put. We're all hyper-connected but insecure. So you're liable now to be somewhat Jewish even if you do live in Butte, Montana.

Who are you really? What is the nature of your identity? Which club do you belong to? In a social media age, everyone must answer these difficult questions — or at least project answers to them, one status update at a time. 

Mevrouw Baum herinnert de lezer eraan dat ‘[s]uch uncertainty can be frightening.’ Desalniettemin meent zij dat het gevoel anders te zijn dan de anderen ‘can lead to fun.’ Ik denk evenwel dat de academica Devorah Baum een gevaarlijke fout maakt. Het slachtofferisme blijft namelijk onverzadigbaar en is onderdeel van een onheilspellend proces, zoals W.H. Auden dat in de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog beschreef in zijn gedicht The Massacre of the Innocents, toen hij Herodes liet zeggen:

Legislation is helpless against the wild prayer of longing that rises, day in, day out, from all these households under my protection: ‘O God, put away justice and truth for we cannot understand them and do not want them…’

Het gecultiveerde slachtofferschap dat ten grondslag ligt aan het ‘Je-wish’ sentiment, leidt tot verschrikkingen, die Auden als volgt beschreef:  

Reason will be replaced by Revelation. Instead of Rational Law, objective truths perceptible to any who will undergo the necessary intellectual discipline, and the same for all, Knowledge will degenerate into a riot of subjective visions… Whole cosmogonies will be created out of some forgotten personal resentment, complete epics written in private languages, the daubs of school children ranked above the greatest masterpieces.

Bovendien zal ‘Idealisme worden vervangen door Materialisme,’ terwijl ‘The New Aristocracy will consist exclusively of hermits, bums, and permanent invalids.’ 

Precies dit proces, dat altijd aan de val van een imperium voorafgaat, zien we nu overal om ons heen. ‘De Nieuwe Aristocratie’ bestaat vandaag de dag inderdaad uit ‘schooiers’ en ‘permanente hulpbehoevenden,’ die met ‘Dark Disputes and artful teazing,’ telkens opnieuw over de ‘bones of the dead’ blijven struikelen, maar die desondanks ‘wish to lead others, when they should be led,’ zoals William Blake — anderhalve eeuw vóór Auden — dichtte. Overtuigd van hun eigen gelijk hebben Buruma en Margalit afstand genomen van wat Auden ‘justice’ noemde als ‘the cardinal human virtue,’ waardoor ‘the staunch Zionist’ Gary Rosen, die het prefereert om in de VS te blijven leven, tevreden kan vaststellen dat

Above all, the West is embodied for its enemies in what Mr. Buruma and Mr. Margalit call ‘the Occidental city.’ Here the motifs of corruption and degeneracy find a geographic home and a wider cast of sinister characters: Jews, prostitutes, financiers, rootless cosmopolitans of every description. Through the eyes of the Occidentalist, the modern metropolis appears ‘inhuman, a zoo of depraved animals, consumed by lust.’ It is a problem whose only remedy lies in the redemptive power of revolutionary violence.

Door de kritiek op het gewelddadige westerse expansionisme te veranderen in een karikatuur proberen Buruma en Margalit elke serieuze analyse van de westerse cultuur verdacht te maken. Volgens hen lijkt ‘in de ogen van’ de ‘occidentalist,’ de ‘moderne metropolis inhumaan, een dierentuin van perverse beesten, verteerd door wellust.’ Hun voorstelling van zaken heeft veel weg van het witte racisme uit de negentiende eeuw, toen de gekleurde medemens door de westerling werd gezien als primitieve barbaar. En ook dit is opmerkelijk, gezien de ‘affiniteit’ die Buruma ‘voelt met de familietraditie van het geassimileerde jodendom.’ Een aanpassing die desondanks kennelijk geen einde maakte aan een diep geworteld joods minderwaardigheidsgevoel, gezien het feit dat zijn ‘geassimileerde’ joodse familie van moederskant, met Kerstmis ‘a bigger Christmas tree than the goyim’ kocht ‘to show that one was better.’ Waarom is Ian Buruma dermate bot dat hij geen parallellen kan ontdekken tussen zijn moeder’s familie enerzijds en anderzijds onderdrukte volkeren die na eeuwen vernederend kolonialisme, ook nog eens het huidige westerse geweld over zich heen krijgen? Overigens, massaal geweld van zowel ‘de goyim’ als de Israelische ‘Jood.’ En waarom is ook de Joods-Israelische Margalit, die in het deels bezette Jeruzalem filosofie doceert, niet in staat zich te identificeren met de onderdrukte? Het is toch niet zo moeilijk voor beide academici om te beseffen dat wanneer men ‘de ander’ stelselmatig verontmenselijkt, zijn zelfrespect vernietigt, zijn waardigheid ontneemt, de haat tegen ‘the modern metropolis’ toeneemt? 

Waarom is, in de ogen van Buruma en Margalit, iemand als Frantz Fanon een ‘bloeddorstige westerse criticus van het kolonialisme.’ Ik vrees dat hun enige argument is dat de intellectueel Fanon ondermeer het boek Black Skin, White Masks (1952) schreef, een ‘sociological study of the psychology of the racism and dehumanization inherent in situations of colonial domination.’ Daarin beschrijft deze in Algerije werkende zwarte psychiater Fanon de intense behoefte van ook de mens met een gekleurde huid (net als de jood) om als gelijke te worden behandeld. Daarom moest, volgens hem, de ‘zwarte’ — in zijn optiek alle niet-witte mensen — allereerst ‘nee’ zeggen tegen de ontelbare manifestaties van de witte overheersing. Pas dan kon de zwarte mens in vrijheid zijn eigen identiteit opbouwen. Vandaar het belang dat Fanon hechtte aan het ‘No to degrading treatment. No to exploitation of man. No to the butchery of what is most human in man: freedom. No to those who attempt to define him.’ En dus ‘nee’ tegen ook de terreur van het zionisme en de onbeperkte macht van het neoliberalisme, die door zowel de Verenigde Staten als de Europese Unie economisch, diplomatiek, en zelfs militair worden gesteund, kortom, door de twee steunpilaren van wat Buruma en Margalit de ‘moderne metropolis’noemen. Waarom hebben beiden niet van de geschiedenis geleerd dat het vernederen en op talloze andere manieren maltraiteren van mensen haat creëert, en daarom niet consequentieloos kan blijven? Ik bedoel, professor Margalit hoeft maar zijn hoofd uit het raam te steken van zijn faculteitsgebouw op Mount Scopus, met uitzicht over het hele bezette Oost-Jeruzalem, en hij kan zien hoe onrecht eruit ziet en horen hoe onrecht klinkt. Elke dag weer. En voor Ian Buruma geldt dat iemand, die zo vaak het anti-semitisme er met de haren bijsleept, en die zichzelf een kosmopoliet beschouwt, toch op zijn minst enige ‘affiniteit’ moet kunnen opbrengen voor de vernederingen van niet-joden met een gekleurde huid. Maar nee dus. Ondermeer het gecultiveerd slachtofferschap als politiek wapen heeft hen blind gemaakt voor de oorzaken van de almaar groeiende weerzin en afschuw tegen de westerse uitbuiting en het westerse geweld, die acht mensen zo rijk hebben gemaakt dat zij nu, anno 2017, evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid. Volgende keer meer. 

Walt Whitman: 'Go on, my dear Americans, whip your horses to the utmost — Excitement; money! politics! — open all your valves and let her go — going, whirl with the rest — you will soon get under such momentum you can't stop if you would. Only make provision betimes, old States and new States, for several thousand insane asylums. You are in a fair way to create a nation of lunatics.'