Peter Sloterdijk

M.C. Matthijsen	00:23 (19 uur geleden)
aan mij

Hallo Stan,

Ik was laatst nogal onder de indruk van het oude boekje van de  oud-senator

J. William Fulbright, De arrogantie van de macht (1966 Ned vert. 1968).

Vooral de inleiding en Deel Een (hoofdstuk I De burger en de universiteit).

Deel I heet 'Een hogere vorm van vaderlandsliefde. Dit vind ik belangrijk en zeer

verwaarloosd. Het gaat over de noodzaak de eigen regering wanneer noodzakelijk

te kritiseren.

Verder een stuk van Sloterdijk over Amerika. Weer eens een andere bron.

Met groet,

Magchiel M.

Uit: Peter Sloterdijk, Het Kristalpaleis, een filosofie van de globalisering (2004, Ned. vert. 2006)

Hoofdstuk 39, De uitzondering: anatomie van een verleiding. Amerikanistiek 2 (p. 276)

… Hoe dit ook zij, bij zijn inventarisatie van de engendered American Dream [1993] wijst Lutwark in het voorbijgaan op het explosief gegroeide drugsprobleem in de VS – alleen al in de hoofdstad zouden 25.000 mensen op professionele of amateuristische basis met drugshandel in hun levensonderhoud voorzien: hun klanten zijn echter allerminst de kinderen van de Woodstock-generatie, die belust was op verlichtende uitstapjes naar de archetypes – nee, het zijn legers van gefrustreerden, die chemische verlossing zoeken van de Amerikaanse werkelijkheid.       De bedrieglijke balans waarop het hele systeem rust, wil vóór alles het enorme aantal verliezers, die in de gokhal van de persuit of happiness moesten achterblijven, aan het zicht onttrekken. Niettemin zijn de gegevens zo overduidelijk dat ze ook door de bewonderaars van het Amerikaanse model niet gemakkelijk kunnen worden genegeerd. Er zijn in de VS meer uitzichtloze armen dan Irak inwoners telt, er zijn meer chronische psychofarmacagebruikers dan in welk ander land op aarde, er zijn meer mensen met de meest ernstige vorm van overgewicht dan in alle overige landen van de wereld, er zijn meer groepen zonder politieke vertegenwoordiging en niet-stemmers dan in welke andere democratische staat, er zijn verhoudingsgewijs meer gedetineerden in de VS dan in Europa en zes tot acht keer meer dan in de meeste andere landen van de wereld [inclusief China]. Toch blijven al deze probleemcollectieven met de American way of life verbonden, doordat ze met een uitgekiend systeem van depressieverdoezeling en innerlijke balansvervalsing hun hoofd boven water houden. Ze stellen alles in het werk om maar niet in de afgrond te hoeven kijken die voor de voeten van iedere ongelukkige gelukszoeker in dit land gaapt. Daaruit klinkt een bekende melodie op waarvan men de tekst pas verstaat als men de oren spitst. Eenmaal begrepen vervult hij de luisteraar met huiver. If I can’t make it there, I’ll make it nowhere.  

[…]

… het valt niet te ontkennen dat hun de taak van modern heerser is toebedeeld; zij hebben het op zich genomen de politieke en militaire randvoorwaarden voor het functioneren van het grote comfortsysteem te garanderen. De morele premissen van dit engagement zou men kunnen definiëren als een zelfoverstijgend egoïsme: dit berust op de meer dan eens bevestigde veronderstelling dat wat goed is voor de VS ook de overige Atlantische en niet Atlantische partners voordeel oplevert. De solide constante van de West-Europese Ameriknofilie van na 1945 vindt hierin zijn zakelijke reden. […] Wanneer men deze situatie in aanmerking neemt, verschijnt de liberale stelling van het primaat van de economie in een heel ander licht: inderdaad moet men binnen de kapitalistische binnenwereld uitgaan van de voorang van de economische feiten – maar die feiten hebben vanuit zichzelf steeds een wereldpolitiek, precieser gezegd: geopolitiek karalter, omdat de Grote Broeikas zonder veiligstelling van de hulpbronnen en zonder buitenhuidmanagement niet goed kan functuoneren. De militaristische stijl van de buitenlandse politiek van de VS (en vooral de toenemende militarisering van de energiepolitiek) moet dan ook gezien worden als de ordenende politieke component van de westerse consumptiestructuren als geheel. Vanuit dit perspectief krijgt de door het Bushisme geforceerde splijting van de Atlantische gemeenschap [na de oorlog tegen Irak] een grote beschavingspolitieke betekenis, omdat nu moet blijken of de Europeanen in staat zijn zich van de status van stille vennoot van de Amerikaanse geweldadige politiek te bevrijden, zonder zelf over te gaan tot remilitarisering van de betrekkingen met de leveranciers van energie en grondstoffen.