More than half of the American public oppose any increase is the US military role overseas while only 25% back military expansion.
The public has expressed its disillusionment over Obama’s foreign policy, especially his new military commitments in the Middle East, which have been heavily promoted by the state of Israel and its US domestic Zionist lobby.
The US public shows a deep historical memory with regard to the past military debacles launched by Presidents Bush and Obama. Over half of the public (51%) believe that the US has become less safe over the past 15 years (2001-2015), while one eighth (13%) feel they are more secure.
In the present period, over half of the public opposes the deployment of ground troops to Syria and Yemen and only 10% favor continued US support for the Kingdom of Saudi Arabia.
With regard to specific US wars, over half believe that Bush’s invasion of Iraq made the US homeland less secure, while only 25% believe it didn’t increase or decrease domestic security. Similar responses were expressed with regard to Afghanistan: 42% believe the Afghan War increased insecurity and about a third (34%) felt it did not affect US security.
In terms of future perspectives, three quarters (75%) of the American public want the next President to focus less on the US military operations abroad or are uncertain about its role. Only 37% are in favor of increased spending for the military.
The mass media and the powerful financial backers of the Democratic Presidential candidate have focused on demonizing Russia and China as ‘the greatest threats in our time’. In contrast, almost two thirds (63.4%) of Americans believe the greatest threat comes from terrorism both foreign and domestic. Only 18% view Russia and China as major threats to their security.
In regard to the Pentagon, 56% want to reduce or freeze current military spending while only 37% want to increase it.
http://www.informationclearinghouse.info/article45842.htm
In zijn boek Savage Mules. The Democrats and Endless War (2008) vertelt de Amerikaanse auteur Dennis Perrin op kritische en humoristische wijze over zijn deelname aan de YearlyKos, een jaarlijks congres van ‘liberale bloggers’ dat, vanwege de aanwezigheid van alle mededingers voor de benoeming van Democratische presidentskandidaat, als een bevestiging wordt gezien dat Amerikaanse ‘bloggers’ inmiddels ‘a serious political force’ zijn, en de erkenning is van het feit dat de nieuwe media een ‘increasing influence’ hebben ‘on the American political process.’ Het viel Perrin op dat:
When major mules (leden Democratische Partij. svh) like Hillary Clinton and Barack Obama appeared at the convention, there was no agitation, only excitement — the kind you see when teenagers get near their favorite bands. The fixed American electoral system wasn't a major issue. The global wars were an abstraction; corporate rule taken as a given. Not even the comedians drew blood, referring to be light, diverting, amusing… in the larger picture, liberals who blog on behalf of Dems (Democraten. svh) are a sweat drop in the big corporate tank. They help with the Party's propaganda, maybe flog a serious issue here and there, but that's about it. Meanwhile the corporate gravy-train plows right over them on its way to finance Hillary, Obama, or whoever big business thinks can advance its private interests.
Indeed, if anything was missing at YearlyKos, it was anti-corporate agitation and awareness. Which is not surprising, given that the major liberal blogs rarely go after the companies that help keep their beloved Party solvent. For without those big bucks and the various interests tied to them, the Democrats pretty much cease to exist. Fine by me, but sadly, that's not going to happen in my lifetime. The Dem elites will continue to gorge on corporate money and favors, assuming, quite correctly, that most of their voting base will look past this piggery (varkensstal. svh) in the hope hat some crumbs will fall to the ground… Oh, they get it all right. They understand exactly what they're doing. They wouldn't be in the position to authorize expansive, domestic wiretapping if they didn't ‘get it.’ The Dems have a spine: it simply curves rightward when the imperial state needs bolstering (steun. svh).
When faced with this stark reality, libloggers (liberale bloggers. svh) avert their eyes and pretend that the Dems suffer from some weird personality defect — that they're easily swayed or intimidated. This soft-focus projection has got to be better than dealing with the harsh facts of corporate capitalism ind privatized state power.
You wouldn't know how deeply buried in corpse-choked shit we are, rattling about in our respective crates (varkenskot. svh), looking for any distraction from the slaughterhouse on the hill. Liberals are anxiously dreaming, insisting that it’s their birthright to have a Democratic president elected in 2008, and that when that happens the universe will begin to right itself. At least, they hope that's the case. Contemporary American liberalism is all about hope. They turn their sad mule eyes to their keepers, trusting that the blades being sharpened aren't intended for their throats.
Little wonder that Barack Obama's rhetoric cast such strong, hypnotic spell over them. His oratory was sweet music among the crates — heavy heads bobbing to the beat. Hillary simply spooked the room, putting everyone on edge, even though, if it came down to it, the powerless mules would take her over any GOP (Republikein. svh)keeper. But Saint Obama spun much gentler yarns, elevating captive moods while keeping all in place. After the madness of the Bush years, Obama clearly seemed the most logical choice to manage the abattoir — smiling, waving, oiling his hammer gun, making sure that the conveyor belt's running smoothly and efficiently.
What do mules dream about as they await the abattoir blades? Hopefully, something pleasant and soothing. In the mule crate, all you have are your dreams.
‘Hoop’ en ‘Dromen.’ Het zijn de ingrediënten van Geert Mak's zowel christelijke als sociaaldemocratische boodschap die mijn oude vriend zo uiterst succesvol aan zijn publiek verkoopt. Maar wat is ‘hoop’ anders, dan datgene wat Albert Camus schreef:
From Pandora's box, where all the ills of humanity swarmed, the Greeks drew out hope after all the others, as the most dreadful of all. I know no more stirring symbool; for, contrary to the general belief, hope equals resignation. And to live is not to resign oneself.
‘Hoop’ en ‘Dromen’ zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Iemand als Mak die over zichzelf verklaart: ‘ik kan niet zonder hoop,’ toont daarmee in zijn lot te berusten door te ‘dromen’ over verlossing. Hij zit gevangen in zijn eigen ‘gelatenheid,’ zoals Camus terecht opmerkte. De christen in Mak ‘hoopt’ en ‘droomt’ in het hiernamaals bevrijd te zullen worden, om zich op aarde zo frictieloos mogelijk te kunnen conformeren. Diep in het hart van de gereformeerde domineeszoon huist de veronderstelling dat de mens op aarde is verbannen, gedoemd tot het kwaad. De Indiaans Amerikaanse milieu-activiste Charlotte Black Elk, 'the great-granddaughter of the holy man Nicholas Black Elk,' wees in dit verband op het volgende:
Look at the origin legends of the judeo-christian people. You have an origin legend that says that Adam and Eve were banished onto earth and earth is an enemy. And you have native people, and Lakota people in particular, who say the earth is my mother and we all have to live together as a family. Those are very, very opposed viewpoints from one who says: this is my mother and the other who says: this is a place of banishment and you don’t really have to care for it because someday you are going back to paradise when you complete your banishment. And I think those attitudes are what came into play when you had western encroachment and the wars of the 1800s, the whole uprooting of native people.
Maar omdat mijn oude vriend, net als zijn vader, niet echt gelooft kan hij zijn geloof moeiteloos verraden. Het is geenszins vreemd dat voor deze christen ‘Amerika,’ met zijn ‘Amerikaanse Droom,’ volgens eigen zeggen, 'al tientallen jaren’ een ‘geheime liefde’ is, want het betreft hier de geseculariseerde droom van het paradijs. Het opmerkelijke is dat ook bij dit materialistische geloof de ‘hoop’ en ‘droom’ aan elkaar verwant zijn. De Amerikaanse stand up comedian George Carlin merkte dan ook op: ‘It's called the American Dream cause you have to be asleep to believe it.’ Gevormd door de consumptiementaliteit, is Mak’s ‘droom’ er één van prestige en rijkdom, en dat vereist permanente aanpassing, hij waait met elke wind mee, het opportunisme en conformisme vormen zijn overlevingsstrategie. In dit opzicht lijkt hij als twee druppels water op zijn kleinburgerlijk publiek. Niet in staat zijn ‘hoop’ en ‘dromen’ terzijde te schuiven om de werkelijkheid te kunnen registreren, heeft hij zichzelf tot taak gesteld als droomuitlegger te functioneren, als profeet met een boodschap. De ‘digitale nieuwskiosk’ Blendle berichtte zaterdag 12 november 2016:
Geert Mak vergelijkt Trump met Hitler — en schetst een gitzwarte toekomst. ‘Het is een drama,’ zegt historicus en Amerikakenner Geert Mak over de verkiezing van Trump. En voor wie dat niet wil horen heeft hij ook een boodschap, ‘je kunt je kop niet onder een emmer van domheid verschuilen.’ Zaterdag 12 november 2016.
Op internet doen nu Mak’s volgende beweringen de ronde:
Bovendien was dit een rigged election, in Trumps voordeel. De Republikeinen hebben in sommige staten alles uit de kast gehaald om de opkomst van de traditionele Democratische kiezers — met name de zwarte bevolking — te belemmeren. Als de EU waarnemers had gestuurd naar Pennsylvania, North Carolina en Ohio, zouden ze met ernstige rapporten zijn teruggekeerd. En dan zwijg ik nog over de grove interventie van de FBI en van Poetin…
Mijn vrouw heeft gehuild toen ze het nieuws vernam. Ik kon haar niet geruststellen. Wie woensdag moest huilen, schat dit juist in.
Vraag: ‘U doet hem bijna lijken op de Adolf Hitler uit de film Der Untergang.’
Je moet daar heel voorzichtig mee zijn, maar er zijn gelijkenissen. De gevaarlijke figuren uit de jaren 30, Mussolini, Hitler, Stalin, hadden alvast één ding gemeen met Trump: hun tijdgenoten konden hen moeilijk plaatsen, maar veel mensen beseften wel dat ze heel gevaarlijk waren.
We zien tendensen en weten waartoe ze kunnen leiden. De zorgen van de mensen zijn reëel. Trump is gevaarlijk op een manier waarop Bush en Reagan dat nooit zijn geweest. Als ik die boodschap mooier zou maken, zou ik mijn werk niet doen. We moeten er alles aan doen om het tij te keren. We kunnen terechte kritiek hebben op de EU en op de globalisering, maar het helpt niet om ze kwaad de rug toe te keren. We moeten mobiliseren, inlichten, discussiëren en ervoor zorgen dat mensen gaan stemmen.
De elite die zich in het stof moet wentelen, ik ben dat verhaal strontzat. Wilders, Trump, Farage, ze hebben geen idee van wat er moet gebeuren.
Mak’s razernij over een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking is wonderlijk gezien het feit dat hij twee jaar geleden nog volhield dat ‘Americans… still have it relatively good,’ en dat ‘Even education and healthcare, taken as a whole — public and private provision combined — are no worse in America than in Europe, and in some respects considerable better.’ Weliswaar was dit in strijd met de werkelijkheid, waarnaar Mak volgens zijn Amerika-boek ‘op zoek’ was, maar toch schreeuwen deze beweringen om een verklaring. Uitgaande van zijn bewering dat de meer dan 300 miljoen 'Amerikanen' het 'nog steeds relatief goed hebben,' hoe is het dan, volgens hem, mogelijk dat er nu ineens een potentiële ‘Hitler’ is gekozen. En hoe verhoudt zijn huidige paniek zich met zijn eerdere beweringen dat ‘Amerika er over een halve eeuw beter voor[staat] dan Europa,’ en ‘Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze (de ‘Amerikanen.’ svh) kunnen leren.’ In het verlengde daarvan verklaarde hij over Thomas Friedman, de columnist van The New York Times: ‘Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker upbeat, hij is zon’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’ Het voor Atlantici als Mak ‘lekker optimistische’ element van ‘The Imperial Messenger,’ toont zich in uitspraken als de volgende:
De verborgen hand van de markt zal nooit werken zonder een verborgen vuist. McDonalds kan niet floreren zonder McDonnell Douglas, de ontwerper van de F-15. De verborgen vuist die de wereld veilig houdt voor de technologie van Silicon Valley heet het Amerikaanse Leger, Luchtmacht, Marine en het Mariniers Korps.
Net als zijn vader in het interbellum niet begreep dat de Neurenberger Rassenwetten, die hij 'tolerabel' vond, zouden eindigen in de holocaust, zo begrijpt Geert Mak vandaag de dag niet dat een dergelijke gewelddadige cultuur onvermijdelijk in fascisme eindigt, als het dat al niet decennialang is. Mak begrijpt ook niet dat Trump het logische gevolg is van het Amerikaanse neoliberalisme met zijn cultuur van winners and losers, waarbij 'the winner takes all.' Mak’s grote teleurstelling dat de ‘War Hawk’ Hillary Clinton niet werd gekozen, tekent zijn onwetendheid. Twee jaar geleden nog bekritiseerde hij in zijn reisboek In America. Travels with John Steinbeck (2014) de Nobelprijswinnaar Literatuur aldus:
From time to time John Steinbeck suffered from a typically American complaint: declinism, the tendency to see symptoms of decline,
en het signaleren van verval kan, in de ogen van Mak, niets anders zijn dan een kwaal, te weten, waarvoor het orakel van Bartlehiem het woord 'vervalisme' verzon. Om te benadrukken hoe erg het feit was dat Hillary Clinton had verloren liet Geert weten dat zijn ‘Mietsie’ zelfs had ‘gehuild toen ze het nieuws vernam,’ wat tekenend is voor het emotionaliteit van mijn oude vrienden, want toen ik de Makjes in 1995 vertelde dat ik in het grootste ziekenhuis in Bagdad Iraakse kinderen had zien stervan aan de gevolgen van de massale westerse inzet van verarmd uranium-kogels en granaten, moest ‘Mietsie’ niet huilen. En toen ik enkele jaren later Geert en zijn Mietsie vertelde dat -- onder het presidentschap van de Democraat Bill Clinton -- volgens de Verenigde Naties tenminste 500.000 Iraakse kinderen om het leven waren gekomen en dat de toenmalige Democratische ambassadeur bij de VN, Madeleine Albright, op de vraag: ‘We have heard that half a million children have died. I mean, that's more children than died in Hiroshima. And, you know, is the price worth it?’ antwoordde: ‘we think the price is worth it,’ moest Mietsie Mak wederom niet huilen. En toch waren die kinderen omgekomen door de westerse vernietiging van de Iraakse infrastructuur en het door het Westen afgedwongen sanctiebeleid tegen het land. Mevrouw Mak reageerde er niet eens op, en ook bij haar echtgenoot Geert riep deze massamoord op kinderen geen zichtbare walging op. De man die volgens zijn echtgenote ‘altijd aardig en lief voor iedereen’ is, interesseerde het in feite geen bal, want in 2014 draaide hij weer eens de werkelijkheid op haar kop door in de Engelse vertaling van zijn Reizen zonder John tevreden te beweren:
From time to time John Steinbeck suffered from a typically American complaint: declinism, the tendency to see symptoms of decline,
en het signaleren van verval kan, in de ogen van Mak, niets anders zijn dan een kwaal, te weten, waarvoor het orakel van Bartlehiem het woord 'vervalisme' verzon. Om te benadrukken hoe erg het feit was dat Hillary Clinton had verloren liet Geert weten dat zijn ‘Mietsie’ zelfs had ‘gehuild toen ze het nieuws vernam,’ wat tekenend is voor het emotionaliteit van mijn oude vrienden, want toen ik de Makjes in 1995 vertelde dat ik in het grootste ziekenhuis in Bagdad Iraakse kinderen had zien stervan aan de gevolgen van de massale westerse inzet van verarmd uranium-kogels en granaten, moest ‘Mietsie’ niet huilen. En toen ik enkele jaren later Geert en zijn Mietsie vertelde dat -- onder het presidentschap van de Democraat Bill Clinton -- volgens de Verenigde Naties tenminste 500.000 Iraakse kinderen om het leven waren gekomen en dat de toenmalige Democratische ambassadeur bij de VN, Madeleine Albright, op de vraag: ‘We have heard that half a million children have died. I mean, that's more children than died in Hiroshima. And, you know, is the price worth it?’ antwoordde: ‘we think the price is worth it,’ moest Mietsie Mak wederom niet huilen. En toch waren die kinderen omgekomen door de westerse vernietiging van de Iraakse infrastructuur en het door het Westen afgedwongen sanctiebeleid tegen het land. Mevrouw Mak reageerde er niet eens op, en ook bij haar echtgenoot Geert riep deze massamoord op kinderen geen zichtbare walging op. De man die volgens zijn echtgenote ‘altijd aardig en lief voor iedereen’ is, interesseerde het in feite geen bal, want in 2014 draaide hij weer eens de werkelijkheid op haar kop door in de Engelse vertaling van zijn Reizen zonder John tevreden te beweren:
in large parts of the world the United States is still the ‘world’s indispensable nation,’ as Madeleine Albright once put it, the ‘anchor,’ the ‘default power.’
Het land dat de dood van een half miljoen kinderen op zijn geweten heeft, is volgens Mak nog steeds een 'onmisbare natie.' De vraag is dan ook: aan welke emotionele stoornis lijdt het kleinburgerlijke koppel Geert en Mietsie Mak? Die vraag geldt tevens voor Mak’s publiek. Waar berust hun onverschilligheid op? Eén van de grootste literatoren uit de geschiedenis, Anton Tsjechov, schreef eens dat ‘onverschilligheid een verlamming van de ziel’ is ‘een voortijdige dood.’ Hoe juist Tsjechov's omschrijving ook is, de vraag blijft: van welke collectieve pathologie is hier sprake? Die vraag blijft van doorslaggevend belang, mede omdat een dergelijke ziekelijke mentaliteit in een geglobaliseerde en tot de tanden toe bewapende wereld verstrekkende politieke gevolgen heeft. Geert Mak, die op één ‘kaaskoppen-safarie’ na, de niet-westerse wereld niet uit eigen ervaring kent, kan natuurlijk nooit met grote stelligheid beweren dat ‘in grote delen van de wereld, de VS nog steeds ’s wereld onmisbare natie’ is. Ook als hij ergens wel is geweest, dan nog zit hij er vaak naast. Zo wist hij in 2014 te beweren dat ‘zelfs scholing en gezondheidszorg’in de door hem bezochte VS ‘niet slechter zijn dan in Europa,’ terwijl toch een prominente Amerikaanse onderwijsdeskundige als professor Henry Giroux op 13 augustus 2013 op de website Truthout constateerde dat:
Market-driven educational reforms, with their obsession with standardization, high-stakes testing, and punitive policies, also mimic a culture of cruelty that neoliberal policies produce in the wider society. They exhibit contempt for teachers and distrust of parents, repress creative teaching, destroy challenging and imaginative programs of study and treat students as mere inputs on an assembly line. Trust, imagination, creativity, and a respect for critical teaching and learning are thrown to the wind in the pursuit of profits and the proliferation of rigid, death-dealing accountability schemes…
Noam Chomsky gets it right in arguing that we are now in a general period of regression that extends far beyond impacting education alone. This period of regression is marked by massive inequalities in wealth, income and power that are fueling a poverty and ecological crisis and undermining every basic public sphere central to both democracy and the culture and structures necessary for people to lead a life of dignity and political participation. The burden of cruelty, repression and corruption has broken the back of democracy, however weak, in the United States. America is no longer a democracy, nor is it simply a plutocracy. It has become an authoritarian state steeped in violence and run by the commanding financial, cultural and political agents of corporate power.
Corporate sovereignty has replaced political sovereignty, and the state has become largely an adjunct of banking institutions and financial service industries. Addicted to ‘the political demobilization of the citizenry,’ the corporate elite is waging a political backlash against all institutions that serve democracy and foster a culture of questioning, dialogue and dissent. The apostles of neoliberalism are concerned primarily with turning public schools over to casino capitalism in order to transform them into places where all but the privileged children of the 1% can be disciplined and cleansed of any critical impulses. Instead of learning to become independent thinkers, they acquire the debilitating habits of what might be called a moral and political deficit disorder that renders them passive and obedient in the face of a society based on massive inequalities in power, wealth and income. The current powerful corporate-based un-reform movement is wedded to developing modes of governance, ideologies and pedagogies dedicated to constraining and stunting any possibility for developing among students those critical, creative, and collaborative forms of thought and action necessary for participating in a substantive democracy.
Kortom, Mak’s voorstelling van zaken ten aanzien van het Amerikaans onderwijs is een groteske vertekening van de werkelijkheid. Hetzelfde gaat op voor zijn beweringen betreffende de gezondheidszorg. De werkelijkheid over Obamacare is volgens de BBC-nieuwsredactie volstrekt anders. Op 11 november 2016 berichtte de Britse omroep:
Its aim is simple — to extend health insurance coverage to some of the estimated 15% of the US population who lack it. Those people receive no coverage from their employers and are not covered by US health programmes for the poor and elderly… The uninsured rate has dropped by 5% since the programme began… Insurance companies are backing out of participating in Obamacare because fewer Americans than anticipated are signing up; that in turn raises insurances costs for everyone, which then further drives down participation. For some middle-income Americans, the subsidies available for buying Obamacare policies are not generous enough and the fines for not having coverage are too small to encourage them to enroll in plans. Premiums are to rise by an average of 25% in 2017. This increase was predicted at the start of the law, and government subsides to help pay for insurance will also increase. But those who should be covered by the Medicaid expansion aren't eligible for those subsidies.
Ook hier spreken de feiten Mak’s bewering tegen dat in de ‘world’s indispensable nation,’ de situatie van zelfs ‘education and healthcare... are no worse in America than in Europe, and in some respects considerable better.’
Het gevaar van een zo gevierde propagandist als Mak is dat hij net als Hillary Clinton de nucleaire grootmacht Rusland demoniseert. Zo stelde hij twee jaar geleden dat:
Het gevaar van een zo gevierde propagandist als Mak is dat hij net als Hillary Clinton de nucleaire grootmacht Rusland demoniseert. Zo stelde hij twee jaar geleden dat:
Russia is on the move again. After the collapse of the Soviet Empire it wants to start history once more, and how! Old myths about Russian greatness and the Russian soul are being dusted off. Borders are being redrawn, spheres of influence determined by force — it's as if we're back in the nineteenth century, complete with rigid and short-sighted tsarism. Russians have a sense that the Western world, including Western values and Western ways of thinking, are no longer paramount.
In werkelijkheid manifesteerden de westerse 'waarden' en 'manieren van denken' zich na de val van de Sovjet Unie in ondermeer het almaar oostwaarts oprukken van NAVO-bases, zodat Rusland nu geheel omsingeld is, en in het feit dat de NAVO nu ruim 13 keer meer spendeert aan het militair-industrieel complex dan de Russische Federatie. Kort samengevat: het ‘vrije Westen,’ onder aanvoering van de ‘onmisbare’ elite in Washington en op Wall Street met haar uiterst agressieve, neoconservatieve en neoliberale expansionistisch beleid dat een groot deel van de Amerikaanse bevolking zo wanhopig heeft gemaakt dat zij Donald Trump tot president heeft gekozen, wordt nu bedreigd door ‘meneer Poetin,’ die Europa ‘dwingt’ meer aan defensie uit te geven. De meer dan 800 Amerikaanse militaire bases in de wereld, tegenover 6 Russische bases in het buitenland, is voor de propagandist Geert Mak nog steeds onvoldoende om zich niet bedreigd te voelen. Hoeveel keer meer ‘wij’ aan het geweldsapparaat moeten uitgeven voordat Geert en zijn Mietsie rustig in hun Bartlehiemse bed kunnen slapen vertelt de ‘populairste geschiedenisleraar van het land’ er niet bij. Het zou interessant zijn als één van zijn mainstream-collega’s hem eens vroeg hoeveel meer Amerikaanse militaire bases in de wereld nodig zijn om zijn angsten weg te nemen nu de verhouding 800 Amerikaanse versus 6 Russische bases nog niet voldoende is. Het moet toch voor een rationeel denkende burger overduidelijk zijn dat Mak ordinaire propaganda bedrijft, zodra hij weer een nieuw boek op de markt brengt en hij de aandacht nodig heeft van de commerciële media om zijn toko draaiende te houden. De man gedraagt zich als een onverantwoordelijke en onverschillige crimineel, die door zijn uitgekookte Mietsie wordt geprezen als een zachtaardig mens die ‘altijd aardig en lief’ is ‘voor iedereen.’ Het is de aardigheid en liefheid van een intrigant die in de smaak wil vallen, omdat hij dan weer wat extra boeken kan verkopen. Alleen in Nederland kan een dergelijke opportunist hiermee wegkomen, en wel omdat hier de controverse wordt gevreesd. Zolang dit het geval blijft kan Mak onweersproken blijven beweren dat
In short, a profound and fiere conflict has arisen between Putin’s nationalist-authoritorian system and the more or less democratic West,
en vraagt hij zich huiverig af ‘to what degree will Americans be willing , in this new situation, to open their security umbrella over the European continent?’ Zo maakt mijn oude vriend propaganda voor het militair-industrieel complex en riep hij op om op de ‘War Hawk’ Hillary Clinton te stemmen, die inmiddels al had laten weten een confrontatie te willen aangaan met Rusland door een no fly zone boven Syrië af te dwingen, zodra zij president zou zijn. De Nederlandse hoogleraar Karel van Wolferen, de bereisde oud-correspondent van de NRC en auteur van het internationaal geprezen boek The Enigma of Japanese Power (1989), zei in dit verband terecht: ‘Ik ben blij dat we af zijn van die Clinton-mafia.’ Hoe ‘out of touch with reality’ Geert Mak’s beweringen zijn, blijkt al snel wanneer de lezer een oude rot in het vak leest, de gerenommeerde Amerikaanse politiek commentator Robert Scheer, ‘hoogleraar communicatiewetenschappen aan de University of Southern California en hoofdredacteur van het online tijdschrift Truthdig,’ wiens werk ik al vanaf de eerste helft van de jaren zeventig volg. De dag na de verkiezingsoverwinning schreef Scheer in een analyse in een ‘morning editorial on the outcome of the election’:
The people Hillary Clinton derided as a ‘basket of deplorables’ have spoken. They have voted out of the pain of their economic misfortune, which Clinton’s branch of the Democratic Party helped engender.
What you have is a defeat of elitism. Clinton’s arrogance was on full display with the revelation of her speeches cozying up to Goldman Sachs — the bank that caused this misery more than any other — and the irony of this is not lost on the people who are hurting and can’t pay their bills. This is a victory for a neofascist populism — scapegoating immigrants and Muslims — and if Bernie Sanders had been the Democrats’ candidate, I feel confident he would have won. We were denied the opportunity of a confrontation between a progressive populist, represented by Sanders, and a neofascist populist.
It’s a repudiation of the arrogant elitism of the Democratic Party machine as represented by the Clintons, whose radical deregulation of Wall Street created this mess. And instead of recognizing the error of their ways and standing up to the banks, Clinton’s campaign cozied up to them, and that did not give people who are hurting confidence that she would respond to their needs or that she gave a damn about their suffering. She’s terminally tone-deaf.
So too was the mainstream media, which treated the wreckage of the Great Recession as a minor inconvenience, ignoring the deep suffering of the many millions who lost their homes, savings and jobs. The candidate of Goldman Sachs was defeated, unfortunately by a billionaire exemplar of everything that’s evil in late-stage capitalism, who will now worsen instead of fix the system. Thanks to the arrogance of the Democratic Party leadership that stifled the Sanders revolution, we are entering a very dangerous period with a Trump presidency, and this will be a time to see whether our system of checks and balances functions as our Founding Fathers intended.
Make no mistake about it: This is a crisis of confidence for America’s ruling elite that far surpasses Nixon’s Watergate scandal. They were the enablers of radical deregulation that betrayed Franklin Delano Roosevelt’s contract with the American people in the wake of the Great Depression. The people are hurting, and regrettably, Trump was the only vehicle presented to them by either major party in the general election to register their deepest discontent. The Trump voters are the messenger; don’t demonize them in an effort to salvage the prestige of the superrich elite that has temporarily lost its grip on the main levers of power in this nation.
Thankfully, the Clinton era is over, and the sick notion that the Democratic Party of FDR needed to find a new home in the temples of Wall Street greed has been rudely shattered by the deep anger of the very folks the Democrats had presumed to represent. That includes working-class women, who failed to respond to the siren song of Clinton, whom the democratic hacks offered instead of a true progressive like Sanders or Elizabeth Warren. Yes, we need a female president, but not in the mold of Margaret Thatcher.
Een dergelijke helderheid, schepzinnigheid en inzicht zult u niet bij Mak en de Makkianen in de polder aantreffen, want hun simplistisch mens- en wereldbeeld strekt niet verder dan de enge grenzen van hun manicheïsme. Dus kiezen ze elke keer weer voor het in hun ogen minst slechte, en wel omdat zij daar zelf het beste bij varen. En zo blijft de gecorrumpeerde ‘politiek-literaire elite’ (what is in a name?) in de polder doorgaan met het produceren van propaganda voor een neoliberaal en neoconservatief systeem dat de kloof tussen arm en rijk almaar laat toenemen en dat overal in de wereld met geweld zijn ideologie probeert op te leggen. Het opmerkelijke is dat Geert Mak als ‘chroniqueur’ van ‘Europa’ en ‘Amerika,’ in tegenstelling tot Amerikaanse intellectuelen, niet bij machte is om de opkomst van Trump historisch te duiden. Slechts vier jaar geleden sprak hij vol lof over de kenmerkende ‘vitale democratie’ van ‘Amerika.’ Maar dat 'More than half of the American public oppose any increase is the US military role overseas while only 25% back military expansion,' en de meerderheid dus niets moet hebben van Hillary Clinton's bellicose houding, kan Mak, als uitgesproken NAVO-aanhanger, niet accepteren. Al tien jaar geleden probeerde ik hem, na een lange reis door de VS, uit te leggen dat er een revolutionaire situatie in het land aan het ontstaan was, als gevolg van de vernietiging van de middenklasse en de machtsgreep van de financiële elite, en dat strikt genomen, het imperium geen democratie meer was. Ik vertelde hem dat het beleid van de Amerikaanse elite een groot gevaar voor de mensheid betekent, een feit dat overduidelijk wordt wanneer men het gewelddadige Amerikaanse expansionisme vanuit een historisch perspectief bekijkt. Weer enkele jaren later, toen hij enthousiast reageerde op de verkiezing van Obama, en ervan uitging dat na acht jaar Bush junior ‘de eerste zwarte president’ een fundamentele koerswijziging zou maken door zijn belofte van ‘change we can lieve in,’ waarschuwde ik hem dat als Obama werkelijk zou doen wat hij had beloofd hij nooit al dat geld van grote concerns en banken had gekregen om zijn verkiezingskas te spekken. Mijn oude vriend, die inmiddels in zijn eigen profetische gaven was gaan geloven, keek mij glazig aan, en dacht er het zijne van.
Het is onmogelijk om opportunisten als hij met een op feiten gebaseerd betoog te overtuigen, eenvoudigweg omdat hij ook nog eens een man is van de sound-bite, die een korte samenvatting nodig heeft om gecompliceerde processen te bevatten. Daarom kan hij ook geen mega-standpunt innemen en moet hij ingewikkelde ontwikkelingen versimpelen, hetgeen hem ook zo populair maakt bij de petite bourgeoisie. Wanneer men de bibliografie van zijn boeken naloopt, valt meteen op hoe beperkt zijn boekenkeuze telkens is. De lezer treft er nagenoeg geen werk aan van kritische intellectuelen. In de 550 pagina’s tellende Engelse vertaling van zijn Reizen zonder John staat één artikeltje vermeld van Noam Chomsky. Mak beschouwd hem teveel als een kritische ‘doemdenker,’ en 'doemdenkers' worden door hem reflexmatig gemeden, waardoor hij een uiterst eenzijdig beeld van de VS heeft, en eveneens Brussel, waar zijn EU en NAVO bolwerk zijn gevestigd. Hij is niet in staat de macht in Washington en op Wall Street in een brede en historische context te plaatsen. Desondanks meent de Vlaamse mainstream-pers dat we te maken hebben met ‘De man die de grote verbanden ziet en daar dikke boeken over schreef,’ daarmee opnieuw onderstrepend hoe beschamend laag het intellectuele niveau in het Nederlands taalgebied is. Wat de Nederlandse mainstream-pers domweg niet kan beseffen is dat Trump als buitenstaander op het toneel is verschenen nadat Obama acht jaar lang zijn verkiezingsbelofte ‘change we can believe in’ flagrant had geschonden, waardoor de sociale, politieke, en economische situatie in het binnenland nog meer verslechterde. Niet ‘het volk,’ dat door de politiek en de media wordt geminacht, maar de elite, die door de politiek en de media wordt bewonderd, hebben Trump geschapen. Als mijn mainstream-collega’s dit evenwel publiekelijk zouden toegeven dan wordt hun eigen corrupte houding ineens belicht. En dat is hun taak niet. Zij moeten juist als betrouwbaar overkomen, een overigens steeds onmogelijkere klus omdat door de komst van internet hun leugens steeds makkelijker weerlegd kunnen worden.
Het is onmogelijk om opportunisten als hij met een op feiten gebaseerd betoog te overtuigen, eenvoudigweg omdat hij ook nog eens een man is van de sound-bite, die een korte samenvatting nodig heeft om gecompliceerde processen te bevatten. Daarom kan hij ook geen mega-standpunt innemen en moet hij ingewikkelde ontwikkelingen versimpelen, hetgeen hem ook zo populair maakt bij de petite bourgeoisie. Wanneer men de bibliografie van zijn boeken naloopt, valt meteen op hoe beperkt zijn boekenkeuze telkens is. De lezer treft er nagenoeg geen werk aan van kritische intellectuelen. In de 550 pagina’s tellende Engelse vertaling van zijn Reizen zonder John staat één artikeltje vermeld van Noam Chomsky. Mak beschouwd hem teveel als een kritische ‘doemdenker,’ en 'doemdenkers' worden door hem reflexmatig gemeden, waardoor hij een uiterst eenzijdig beeld van de VS heeft, en eveneens Brussel, waar zijn EU en NAVO bolwerk zijn gevestigd. Hij is niet in staat de macht in Washington en op Wall Street in een brede en historische context te plaatsen. Desondanks meent de Vlaamse mainstream-pers dat we te maken hebben met ‘De man die de grote verbanden ziet en daar dikke boeken over schreef,’ daarmee opnieuw onderstrepend hoe beschamend laag het intellectuele niveau in het Nederlands taalgebied is. Wat de Nederlandse mainstream-pers domweg niet kan beseffen is dat Trump als buitenstaander op het toneel is verschenen nadat Obama acht jaar lang zijn verkiezingsbelofte ‘change we can believe in’ flagrant had geschonden, waardoor de sociale, politieke, en economische situatie in het binnenland nog meer verslechterde. Niet ‘het volk,’ dat door de politiek en de media wordt geminacht, maar de elite, die door de politiek en de media wordt bewonderd, hebben Trump geschapen. Als mijn mainstream-collega’s dit evenwel publiekelijk zouden toegeven dan wordt hun eigen corrupte houding ineens belicht. En dat is hun taak niet. Zij moeten juist als betrouwbaar overkomen, een overigens steeds onmogelijkere klus omdat door de komst van internet hun leugens steeds makkelijker weerlegd kunnen worden.
Maandag 14 november 2016 verscheen op de Amerikaanse weblog Truthout een interview met Chomsky onder de kop ‘TRUMP IN THE WHITE HOUSE.’ Een fragment daaruit, dat demonstreert hoever het wereldbeeld van een Amerikaanse kosmopolitische intellectueel afligt van de provinciale zelfbevlekking in Nederland van mensen die doorgaan voor de intelligentsia in de polder:
Some years ago, public intellectual Noam Chomsky warned that the political climate in the US was ripe for the rise of an authoritarian figure. Now, he shares his thoughts on the aftermath of this election, the moribund state of the US political system and why Trump is a real threat to the world and the planet in general.
C.J. Polychroniou for Truthout: Noam, the unthinkable has happened: In contrast to all forecasts, Donald Trump scored a decisive victory over Hillary Clinton, and the man that Michael Moore described as a ‘wretched, ignorant, dangerous part-time clown and full-time sociopath’ will be the next president of the United States. In your view, what were the deciding factors that led American voters to produce the biggest upset in the history of US politics?
Noam Chomsky: Before turning to this question, I think it is important to spend a few moments pondering just what happened on November 8, a date that might turn out to be one of the most important in human history, depending on how we react.
No exaggeration.
The most important news of November 8 was barely noted, a fact of some significance in itself.
On November 8, the World Meteorological Organization (WMO) delivered a report at the international conference on climate change in Morocco (COP22) which was called in order to carry forward the Paris agreement of COP21. The WMO reported that the past five years were the hottest on record. It reported rising sea levels, soon to increase as a result of the unexpectedly rapid melting of polar ice, most ominously the huge Antarctic glaciers. Already, Arctic sea ice over the past five years is 28 percent below the average of the previous 29 years, not only raising sea levels, but also reducing the cooling effect of polar ice reflection of solar rays, thereby accelerating the grim effects of global warming. The WMO reported further that temperatures are approaching dangerously close to the goal established by COP21, along with other dire reports and forecasts.
Another event took place on November 8, which also may turn out to be of unusual historical significance for reasons that, once again, were barely noted.
On November 8, the most powerful country in world history, which will set its stamp on what comes next, had an election. The outcome placed total control of the government -- executive, Congress, the Supreme Court -- in the hands of the Republican Party, which has become the most dangerous organization in world history.
Apart from the last phrase, all of this is uncontroversial. The last phrase may seem outlandish, even outrageous. But is it? The facts suggest otherwise. The Party is dedicated to racing as rapidly as possible to destruction of organized human life. There is no historical precedent for such a stand.
Is this an exaggeration? Consider what we have just been witnessing.
During the Republican primaries, every candidate denied that what is happening is happening -- with the exception of the sensible moderates, like Jeb Bush, who said it's all uncertain, but we don't have to do anything because we’re producing more natural gas, thanks to fracking. Or John Kasich, who agreed that global warming is taking place, but added that ‘we are going to burn [coal] in Ohio and we are not going to apologize for it.’
The winning candidate, now the president-elect, calls for rapid increase in use of fossil fuels, including coal; dismantling of regulations; rejection of help to developing countries that are seeking to move to sustainable energy; and in general, racing to the cliff as fast as possible.
Trump has already taken steps to dismantle the Environmental Protection Agency (EPA) by placing in charge of the EPA transition a notorious (and proud) climate change denier, Myron Ebell. Trump's top adviser on energy, billionaire oil executive Harold Hamm, announced his expectations, which were predictable: dismantling regulations, tax cuts for the industry (and the wealthy and corporate sector generally), more fossil fuel production, lifting Obama's temporary block on the Dakota Access pipeline. The market reacted quickly. Shares in energy corporations boomed, including the world’s largest coal miner, Peabody Energy, which had filed for bankruptcy, but after Trump's victory, registered a 50 percent gain.
The effects of Republican denialism had already been felt. There had been hopes that the COP21 Paris agreement would lead to a verifiable treaty, but any such thoughts were abandoned because the Republican Congress would not accept any binding commitments, so what emerged was a voluntary agreement, evidently much weaker.
Effects may soon become even more vividly apparent than they already are. In Bangladesh alone, tens of millions are expected to have to flee from low-lying plains in coming years because of sea level rise and more severe weather, creating a migrant crisis that will make today’s pale in significance. With considerable justice, Bangladesh's leading climate scientist says that "These migrants should have the right to move to the countries from which all these greenhouse gases are coming. Millions should be able to go to the United States." And to the other rich countries that have grown wealthy while bringing about a new geological era, the Anthropocene, marked by radical human transformation of the environment. These catastrophic consequences can only increase, not just in Bangladesh, but in all of South Asia as temperatures, already intolerable for the poor, inexorably rise and the Himalayan glaciers melt, threatening the entire water supply. Already in India, some 300 million people are reported to lack adequate drinking water. And the effects will reach far beyond.
It is hard to find words to capture the fact that humans are facing the most important question in their history -- whether organized human life will survive in anything like the form we know -- and are answering it by accelerating the race to disaster.
Similar observations hold for the other huge issue concerning human survival: the threat of nuclear destruction, which has been looming over our heads for 70 years and is now increasing.
It is no less difficult to find words to capture the utterly astonishing fact that in all of the massive coverage of the electoral extravaganza, none of this receives more than passing mention. At least I am at a loss to find appropriate words.
Turning finally to the question raised, to be precise, it appears that Clinton received a slight majority of the vote. The apparent decisive victory has to do with curious features of American politics: among other factors, the Electoral College residue of the founding of the country as an alliance of separate states; the winner-take-all system in each state; the arrangement of congressional districts (sometimes by gerrymandering) to provide greater weight to rural votes (in past elections, and probably this one too, Democrats have had a comfortable margin of victory in the popular vote for the House, but hold a minority of seats); the very high rate of abstention (usually close to half in presidential elections, this one included). Of some significance for the future is the fact that in the age 18-25 range, Clinton won handily, and Sanders had an even higher level of support. How much this matters depends on what kind of future humanity will face.
According to current information, Trump broke all records in the support he received from white voters, working class and lower middle class, particularly in the $50,000 to $90,000 income range, rural and suburban, primarily those without college education. These groups share the anger throughout the West at the centrist establishment, revealed as well in the unanticipated Brexit vote and the collapse of centrist parties in continental Europe. [Many of] the angry and disaffected are victims of the neoliberal policies of the past generation, the policies described in congressional testimony by Fed chair Alan Greenspan -- ‘St. Alan,’ as he was called reverentially by the economics profession and other admirers until the miraculous economy he was supervising crashed in 2007-2008, threatening to bring the whole world economy down with it. As Greenspan explained during his glory days, his successes in economic management were based substantially on ‘growing worker insecurity.’ Intimidated working people would not ask for higher wages, benefits and security, but would be satisfied with the stagnating wages and reduced benefits that signal a healthy economy by neoliberal standards.
Working people, who have been the subjects of these experiments in economic theory, are not particularly happy about the outcome. They are not, for example, overjoyed at the fact that in 2007, at the peak of the neoliberal miracle, real wages for nonsupervisory workers were lower than they had been years earlier, or that real wages for male workers are about at 1960s levels while spectacular gains have gone to the pockets of a very few at the top, disproportionately a fraction of 1%. Not the result of market forces, achievement or merit, but rather of definite policy decisions, matters reviewed carefully by economist Dean Baker in recently published work.
The fate of the minimum wage illustrates what has been happening. Through the periods of high and egalitarian growth in the '50s and '60s, the minimum wage -- which sets a floor for other wages -- tracked productivity. That ended with the onset of neoliberal doctrine. Since then, the minimum wage has stagnated (in real value). Had it continued as before, it would probably be close to $20 per hour. Today, it is considered a political revolution to raise it to $15.
With all the talk of near-full employment today, labor force participation remains below the earlier norm. And for working people, there is a great difference between a steady job in manufacturing with union wages and benefits, as in earlier years, and a temporary job with little security in some service profession. Apart from wages, benefits and security, there is a loss of dignity, of hope for the future, of a sense that this is a world in which I belong and play a worthwhile role.
The impact is captured well in Arlie Hochschild's sensitive and illuminating portrayal of a Trump stronghold in Louisiana, where she lived and worked for many years. She uses the image of a line in which residents are standing, expecting to move forward steadily as they work hard and keep to all the conventional values. But their position in the line has stalled. Ahead of them, they see people leaping forward, but that does not cause much distress, because it is ‘the American way’ for (alleged) merit to be rewarded. What does cause real distress is what is happening behind them. They believe that ‘undeserving people’ who do not ‘follow the rules’ are being moved in front of them by federal government programs they erroneously see as designed to benefit African-Americans, immigrants and others they often regard with contempt. All of this is exacerbated by [Ronald] Reagan's racist fabrications about ‘welfare queens’ (by implication Black) stealing white people's hard-earned money and other fantasies.
Sometimes failure to explain, itself a form of contempt, plays a role in fostering hatred of government. I once met a house painter in Boston who had turned bitterly against the ‘evil’ government after a Washington bureaucrat who knew nothing about painting organized a meeting of painting contractors to inform them that they could no longer use lead paint -- ‘the only kind that works’ -- as they all knew, but the suit didn't understand. That destroyed his small business, compelling him to paint houses on his own with substandard stuff forced on him by government elites.
Sometimes there are also some real reasons for these attitudes toward government bureaucracies. Hochschild describes a man whose family and friends are suffering bitterly from the lethal effects of chemical pollution but who despises the government and the "liberal elites," because for him, the EPA means some ignorant guy who tells him he can't fish, but does nothing about the chemical plants.
These are just samples of the real lives of Trump supporters, who are led to believe that Trump will do something to remedy their plight, though the merest look at his fiscal and other proposals demonstrates the opposite -- posing a task for activists who hope to fend off the worst and to advance desperately needed changes.
Exit polls reveal that the passionate support for Trump was inspired primarily by the belief that he represented change, while Clinton was perceived as the candidate who would perpetuate their distress. The ‘change’ that Trump is likely to bring will be harmful or worse, but it is understandable that the consequences are not clear to isolated people in an atomized society lacking the kinds of associations (like unions) that can educate and organize. That is a crucial difference between today's despair and the generally hopeful attitudes of many working people under much greater economic duress during the Great Depression of the 1930s.
There are other factors in Trump's success. Comparative studies show that doctrines of white supremacy have had an even more powerful grip on American culture than in South Africa, and it's no secret that the white population is declining. In a decade or two, whites are projected to be a minority of the work force, and not too much later, a minority of the population. The traditional conservative culture is also perceived as under attack by the successes of identity politics, regarded as the province of elites who have only contempt for the ''hard-working, patriotic, church-going [white] Americans with real family values'' who see their familiar country as disappearing before their eyes.
One of the difficulties in raising public concern over the very severe threats of global warming is that 40 percent of the US population does not see why it is a problem, since Christ is returning in a few decades. About the same percentage believe that the world was created a few thousand years ago. If science conflicts with the Bible, so much the worse for science. It would be hard to find an analogue in other societies.
The Democratic Party abandoned any real concern for working people by the 1970s, and they have therefore been drawn to the ranks of their bitter class enemies, who at least pretend to speak their language -- Reagan's folksy style of making little jokes while eating jelly beans, George W. Bush's carefully cultivated image of a regular guy you could meet in a bar who loved to cut brush on the ranch in 100-degree heat and his probably faked mispronunciations (it's unlikely that he talked like that at Yale), and now Trump, who gives voice to people with legitimate grievances -- people who have lost not just jobs, but also a sense of personal self-worth -- and who rails against the government that they perceive as having undermined their lives (not without reason).
One of the great achievements of the doctrinal system has been to divert anger from the corporate sector to the government that implements the programs that the corporate sector designs, such as the highly protectionist corporate/investor rights agreements that are uniformly mis-described as ‘free trade agreements’ in the media and commentary. With all its flaws, the government is, to some extent, under popular influence and control, unlike the corporate sector. It is highly advantageous for the business world to foster hatred for pointy-headed government bureaucrats and to drive out of people's minds the subversive idea that the government might become an instrument of popular will, a government of, by and for the people.
Zonder ook maar één dag aan de macht te zijn geweest, wordt de mensheid door het neoliberale en neoconservatieve beleid van Trump’s voorgangers geconfronteerd met desastreuze klimaatverandering en de permanente oorlogen onder aanvoering van de Amerikaanse politieke en financiële elite. Het is de komende tijd de taak van Geert Mak en de andere mainstream-propagandisten in het Westen om de bevolking wijs te maken dat ‘wij’ door de komst van Trump een ‘gitzwarte toekomst’ ingaan. Alleen op die manier kan Mak het militair-industrieel complex en de corrupte neoliberale bolwerken in Washington en Brussel beschermen. Nu maar kijken of het hem en de andere bedriegers van de mainstream-pers gaat lukken. Zet u schrap, zij gaan letterlijk over lijken.
1 opmerking:
So many UK and US crimes against humanity,nobody criticises .......
https://www.theguardian.com/world/2016/nov/16/chagos-islanders-denied-right-to-return-home?CMP=Share_iOSApp_Other
Een reactie posten