Wat steeds weer opvalt is het schrikbarende gebrek aan elementaire logica in de berichtgeving en de argumentaties van de mainstream-media. Zo wordt bijvoorbeeld oorzaak en gevolg opvallend vaak genegeerd. Dat valt met name op wanneer de commerciële massamedia braaf de neoliberale doctrine volgen, met soms hier en daar een kleine kanttekening die de consumptiecultuur natuurlijk niet wezenlijk ter discussie stelt. In zijn studie The Story of American Freedom (1998) toont de Amerikaanse historicus Eric Foner gedocumenteerd aan hoe desastreus het postmoderne kapitalisme de afgelopen drieënhalf decennia is geweest voor de westerse samenleving. Foner, hoogleraar aan Columbia University schrijft:
Intended to discourage reliance on government handouts by rewarding honest work and entrepreneurial initiative, Reagan's policies inspired a speculative frenzy that enriched architects of corporate takeovers, plungers in the stock market, and sellers of 'junk bonds.' In their wake were left plant closings, job losses, and devastated communities. Nothing was more threatening to local traditions or family stability than de-industrialization, pervasive insecurity about employment, and the relentless downward pressure on wages spurred by the Reagan Revolution. Nothing did more to prevent a revitalized sense of common national purpose more than the widening gap between rich and poor.
In terms of public policy, the Reagan Revolution disappointed many conservatives. Despite his radical income tax reduction, federal spending, spurred by increased funds for the military, continued to rise, thus producing the largest budget deficits in American history.
Dit zijn geen meningen, maar feiten. Feit is tevens dat hetzelfde neoliberale proces overal in de westerse wereld dominant is geworden, zonder dat dit feit door de mainstream media wezenlijk ter discussie wordt gesteld. Typerend is dat in 2008 het onvermijdelijke failliet van het neoliberalisme, met zijn zogenaamde 'vrije markt' en zijn afkeer van overheidsbemoeienis, in de houding van de 'vrije pers' geen verandering heeft gebracht. Mijn collega's gaan ongestoord voort op de ingeslagen weg en zijn blind voor de werkelijkheid. Dit blijkt ondermeer aan de terugkeer van de Koude Oorlogsretoriek. Nu de legitimiteit van het systeem steeds meer ter discussie staat, het vertrouwen in politici en journalisten minimaal is, zien we de oude en beproefde verdeel en heers-tactiek, waarbij in de kapitalistische klassenmaatschappij een externe vijand de interne cohesie teweeg moet brengen. Op bevrijdingsdag, 5 mei 2014, vergeleek de mainstream-journalist Geert Mak in het televisieprogramma Eén op Eén de huidige situatie in de EU met die in de VS rond 1861:
Programmamaker Sven Kockelmann sprong er onmiddellijk gretig op in door Mak te onderbreken met de opmerking:
U zegt het, daar was een burgeroorlog nodig om een federatie tot stand te brengen. Wij hebben toch geen burgeroorlog gehad?
En alsof hij op zijn wenken werd bediend, reageerde Mak zonder te hoeven nadenken met het volgende antwoord:
Nou, wij hebben nu meneer Poetin bijvoorbeeld, hė!
Uitgaande van Mak's, overigens foutieve, veronderstelling dat de Amerikaanse burgeroorlog om de bevrijding van de slaven handelde, was dit een opmerkelijke vergelijking van de domineeszoon die eerder tegenover het damesblad Opzij had verklaard rotsvast te geloven in 'een milde, liefdevolle God' wiens 'genade' de 'Chroniqueur van Europa' wil overbrengen op zijn 'medemensen,' omdat 'je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God.' Kortom, volgens Mak vormt 'Poetin' een even grote bedreiging voor de EU als de Amerikaanse slavernij dat voor de VS was. 'Poetin' dus, niet Rusland maar 'Poetin,' het vlees geworden Kwaad, de hedendaagse Duivel. En vandaar dat Mak suggereerde dat een machtig Europese Fedratie absoluut noodzakelijk is, willen 'wij' voorkomen dat de troepen van Poetin de 'vrijheid' in Europa zullen vernietigen. Eindelijk had Mak een argument om zijn propaganda voor het neoliberale bolwerk 'Brussel' te legitimeren. Nu kon ook Kockelmann zijn aanval tegen de critici van de EU inzetten, en kon het een-tweetje worden afgerond. Hij begon als volgt:
Terug naar de werkelijkheid (sic)! U had het net over Poetin. De meeste Europese landen besteden véél te weinig aan hun defensie-uitgaven. Dat is een belangrijk politiek onderwerp op dit moment. We dragen véél te weinig bij aan de NAVO, in ieder geval in verhouding tot de afspraken die zijn gemaakt. Als wij straks te maken krijgen met agressie uit het Oosten, wat we nog maar moeten afwachten, maar sommigen vrezen daarvoor, en het ziet er in ieder geval tamelijk eng uit, dan kunnen wij niet zonder de hulp van de Amerikanen, en de Amerikanen vinden Europa minder belangrijk tegenwoordig dan de Pacific.
Omdat Geert Mak als 'Europa-' en 'Amerika-deskundige' bevestigend mee zat te knikken is het belangrijk deze meningen, en al dan niet verhulde suggesties, tegen het licht te houden. Allereerst worden de beweringen ingeleid met de mededeling dat hier 'de werkelijkheid' wordt gepresenteerd. Hoe ziet die beweerde 'werkelijkheid' er precies uit? Allereerst zo: 'De meeste Europese landen besteden véél te weinig aan hun defensie-uitgaven.' Dus 'véél te weinig' besteedt de EU aan bewapening. Klopt dit? Nee, niet volgens de officiële cijfers. Afgaande op de 'List of countries by military expenditures,' een lijst die gebaseerd is op de gezaghebbende 'Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) Yearbook 2014 which includes a list on the world's top 15 military spenders in 2013, based on current market exchange rates,' spendeerde in 2013 alleen al Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië tezamen meer dan 200 miljard dollar aan militaire uitgaven, dat is ruim twee keer zoveel als Rusland met 87.8 miljard dollar aan bewapening uitgeeft. http://en.wikipedia.org/wiki/Military_budget En dat terwijl Rusland zich uitstrekt van Europa tot de 'Pacific,' van de Finse Golf tot de Stille Oceaan, dus een landoppervlakte moet verdedigen dat vier maal zo groot is als dat van de EU-landen. De logica gebiedt dus te constateren dat Kockelmann's en Mak's voorstelling van zaken een vertekening van de werkelijkheid geeft. Maar zonder die leugen zouden beide opiniemakers geen propaganda kunnen maken voor het Europese en Amerikaanse militair-industrieel complex, dat in samenwerking met de NAVO met nog meer belastinggeld zijn macht verder kan uitbreiden. Daarnaast is een feit dat sinds de val van de Sovjet Unie opmerkelijk genoeg het aantal NAVO-leden bijna is verdubbeld, en zijn de militaire NAVO-bases verder oostwaarts opgerukt, zodat Rusland nu omsingeld is. Begrijpelijk dat de politieke macht in Moskou dit westers expansionisme vreest, zeker als men weet dat Rusland tot drie maal toe ten koste van tientallen miljoenen doden en grootscheepse verwoestingen vanuit Europa werd aangevallen en in 1918 zelfs vanuit de VS. Maar dat verzwijgen propagandisten als Maken Kockelmann.
Op televisie beweerde Mak met betrekking tot de 'Duitse suprematie, de Duitse orde,' zoals hij dit zelf noemde, dat 'de rest van Europa daar wel aan gewend' is geraakt. 'Alleen de Duitsers zelf' nog niet. 'De Duitsers zelf willen het liefst een groot Zwitserland, en dat is het niet. Ze hebben macht. Ze moeten dat gaan gebruiken of het willen of niet.' Belangrijk daarbij is te weten wat deze zo gemoedelijk ogende opiniemaker, die zich in zijn werk opvallend vaak zorgen maakt over de 'orde,' precies bedoelt met 'de Duitse orde' in het Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel.' Welnu, met betrekking tot de macht in de VS verklaarde Mak eerder: 'Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.' Waar die 'Amerikaanse macht' op gebaseerd is, weet iedereen, van hoog tot laag, in de hele wereld, namelijk op geweld. En dat geweld kan 'Europa' onder 'Duitse suprematie' van de 'macht' in Washington en op Wall Street 'leren,' aldus Geert Mak, de journalist die zich graag laat aankondigen als 'historicus.' Ik vrees evenwel dat hij een ernstige inschattingsfout maakt, net als zijn vader deed toen dominee Catrinus Mak in 1935 publiekelijk liet weten de antisemitische nazi-wetgeving 'tolerabel' te vinden. Niet dat het nationaal-socialisme in dezelfde vorm zal terugkeren, maar zoals de Britse historicus Lord Acton in 1887 schreef 'Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely.' En waarop zou die door Mak gepropageerde EU onder 'Duitse orde' gebaseerd kunnen zijn? Op niets anders dan de macht van de neoliberale economische elite. Zoals ik eerder schreef: Geert Mak is een ongeleid projectiel, een praatjesmaker die gedreven door ijdelheid de consequenties van zijn woorden negeert.
Zonder in te gaan op Kockelmann's verkeerde voorstelling van zaken verklaarde Mak:
De Amerikanen zullen Europa waarschijnlijk wel helpen, strategisch is dat te belangrijk, maar met steeds grotere tegenzin. Het dwingt Europa om meer aan defensie uit te geven en ook om dat onafhankelijk van Amerika te doen, en veel meer onderling samen te werken…
Kockelmann merkt glimlachend op: 'Zegt de voormalige fractiemedewerker van de PSP (Pacifistische Socialistische Partij. svh).
Mak ongemakkelijk lachend:
Een mens denkt wel eens door, er gebeurt wel eens wat in die kop.
Ongetwijfeld, en zeker 'in die kop' van de opportunistische opiniemaker Geert Mak. Dit was een goed moment geweest om enkele kritische vragen te stellen, maar opnieuw wist de begripvol glimlachende Kockelmann welke vragen een mainstream-journalist absoluut niet kan stellen. Dit nu opschrijvend kan ik mij ineens een woedende uitval van Mak herinneren, toen ik in gezelschap van Hubert Smeets een andere visie ventileerde op Rusland dan die van de voormalige Moskou-correspondent van de NRC. 'Zij hebben er gewoond!!!' riep de getergde Mak uit, naar Smeets en zijn Russische vrouw wijzend. Ik legde de bestseller-auteur uit dat dit geen doorslaggevend argument is, aangezien men altijd en overal van mening kan verschillen, immers ook hij en ik hebben een fundamenteel andere visie op Nederland, terwijl we er toch beiden wonen. Wat zijn uitval wel duidelijk maakte was zijn door het protestantse geloof gevoede irrationele afkeer van Rusland, die ook in de Eén op Eén-uitzending duidelijk werd uit opmerkingen als:
Kijk, er is iets heel geks gebeurt. In Europa waren we zo bezig met die soft power en op een andere manier een internationale orde te scheppen, en Europa is daar heel succesvol in geweest. Alleen Poetin doet dat weer op een negentiende eeuwse manier. Het is een andere manier van denken die hij ineens weer de Europeanen door de strot douwt. Wij moeten er wel op voorbereid zijn dat her en der de negentiende eeuw ook nog heerst. Dus defensie kun je niet helemáál afbreken.
Het grote kwaad is weer aangewezen, de stigmatisering van De Ander kan weer hervat worden. Net zoals zijn vader de stigmatisering van de joodse Duitsers 'tolerabel' vond, vindt Geert Mak de stigmatisering van de Russen, in de figuur van 'Poetin,' niet alleen 'tolerabel,' maar tevens buitengewoon wenselijk om de eenheid van de EU te bewerkstelligen. Mak junior stelt, net als het militair-industrieel complex, dat de EU-landen hun 'defensie… niet helemáál' kunnen 'afbreken,' en dat tot nu toe die afbraak dus desastreus is geweest. Maar over welke afbraak heeft hij het, wanneer de vier belangrijkste leden van de maar liefst 28 lidstaten tellende EU bij elkaar tweemaal zoveel geld aan 'defensie' spenderen als het vier maal zo omvangrijke Rusland, én daarnaast het aantal NAVO-landen bijna is verdubbeld, sinds de Sovjet Unie ineen stortte? Waarom is de NAVO zonder een serieuze politieke discussie in de lidstaten en zonder een brede maatschappelijke discussie in de westerse mainstream media überhaupt oostwaarts uitgebreid, toen Rusland geen vijand meer was? En wat te denken van de typisch Makkiaanse leugen dat 'we' in
Europa zo bezig [waren] met die Soft Power en op een andere manier een internationale orde te scheppen, en Europa daar heel succesvol in [is] geweest?
Wie zijn toch elke keer weer die 'we' en dat 'Europa'? En was het 'Soft Power' toen NAVO-landen de Amerikaanse aanval op Afghanistan militair steunden? Was het 'Soft Power' toen NAVO-landen, waaronder Nederland, de illegale inval in Irak militair steunden? Was het 'Soft Power' waarmee de NAVO het Khadaffi-regime in Libië verdreef? Is de westerse bewapening en logistieke steun aan de fundamentalistische Syrische rebellen een voorbeeld van 'Soft Power'? Was de miljarden steun aan de uiterst gewelddadige oppositie in Oekraïne, die het democratisch gekozen regering verdreef, een vorm van 'Soft Power'? En wat betreft het 'héél succesvol' scheppen van een neoliberale 'internationale orde': het enige andere gemeenschappelijke element in al deze voorbeelden is dat het westerse geweld heeft geleid tot bloedbaden en een geweldige chaos. Het feit dat Mak dit presenteert als buitengewoon succesvolle voorbeelden van 'Soft Power' is typerend voor wat de nazi-minister van Propaganda, Joseph Goebbels, bedoelde toen hij zei:
Wij spreken niet om wat te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken,
en waarom? Het antwoord:
Wir haben hier eine Mission zu erfüllen.
Te weten:
So muß das Vaterland einmal werden. Nicht alle gleich, aber alle Brüder.
Het streven van Mak is precies hetzelfde. Ook hij heeft een missie, ook hij spreekt alleen om een bepaald te bereiken, koste wat kost. Hij is bereid om elke leugen te verkopen die zijn doel naderbij brengt. In dat opzicht is het enige verschil met Goebbels dat Mak geen politicus is, het vuile werk laat hij anderen doen. 'De Chroniqueur van Europa' speelt alleen de rol van propagandist, en is er rijk mee geworden. En daarom verzwijgt hij de context waarin zijn beweringen geplaatst moeten worden. Bijvoorbeeld de volgende context:
In 2004, the yearly report by the Stockholm International Peace Research Institute showed that the purchase of military products by NATO member nations during the year 2003 rose by 11 percent, compared to 2002 (6.5 percent in volume). In some countries, this budget had been increased to the level maintained during the Cold War. The military budget of the United States lead this increase. U.S. purchases accounted for 47% of world military expenditure in 2003. A total of about US$ 415 billion. Additional funding for the War in Iraq and the supplementary expense of US$ 83 billion accounted for much of the increase…
The military budgets of the United Kingdom, France and Italy represented about 15% of world military spending. France and the United Kingdom increased their equipment expenses, so as not only to act in US military operations with the same technological level of their ally, but also to be able to act independently in smaller military campaigns. (Such as was seen in the Libya).
http://en.wikipedia.org/wiki/Military_budget
'Een andere manier een internationale orde te scheppen?' Het is niet meer dan propaganda, en wel zo stupide en onbeschaamd dat zelfs het werk van Amerikaanse neoconservatieven als toonbeelden van rationaliteit hierbij afsteken. Zo herinnerde de Amerikaanse geleerde Samuel Huntington in zijn klassieke studie The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) de lezer eraan dat
the West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.
Dit is een andere 'waarheid' die Mak verzwijgt. Feit is namelijk dat het 'defensie' budget van de VS sinds 2000 in tien jaar tijd nagenoeg is verdubbeld.
The Pentagon Strangles Our Economy: Why the U.S. Has Gone Broke
by Chalmers Johnson
Global Research, April 26, 2008
Le Monde diplomatique
Leaving out President Bush's two on-going wars, defense spending has doubled since the mid-1990s. The defense budget for fiscal 2008 is the largest since the second world war.
Before we try to break down and analyze this gargantuan sum, there is one important caveat. Figures on defense spending are notoriously unreliable. The numbers released by the Congressional Reference Service and the Congressional Budget Office do not agree with each other. Robert Higgs, senior fellow for political economy at the Independent Institute, says: 'A well-founded rule of thumb is to take the Pentagon's (always well publicized) basic budget total and double it.' Even a cursory reading of newspaper articles about the Department of Defense will turn up major differences in statistics about its expenses. Some 30-40% of the defense budget is 'black,' meaning that these sections contain hidden expenditures for classified projects. There is no possible way to know what they include or whether their total amounts are accurate.
Possible New Cold War? High-Fives in the Halls of the Pentagon
Friday, 07 March 2014 10:11
By Dina Rasor, Truthout | Solutions
the DOD (ministerie van Defensie. svh) budget has more than doubled since 9/11… total defense spending, in constant dollars, is at a higher rate than the peak of the Reagan buildup and the height of the Vietnam War.
Deze achtergrondinformatie is noodzakelijk om het volgende in een juist perspectief te kunnen plaatsen:
Nederland moet, net als sommige andere Europese NAVO-partners, meer bijdragen aan de NAVO. Door de voortdurende bezuinigingen groeit de kloof tussen de bijdrage van de Verenigde Staten en de Europese bondgenoten en dat is zorgwekkend. Dat zegt de secretaris generaal van de NAVO, Anders Fogh Rasmussen, vanavond in KRO Brandpunt (22.15 uur, Nederland 2): 'Als we niet voldoende investeren in defensie dan heeft dat natuurlijk consequenties. Het leidt ertoe dat Europa niet meer in staat is aan internationale crisisbeheersing te doen en het zijn invloed in de wereld verliest. Dat is een gegeven,' aldus de Navo-chef. Rasmussen noemt de situatie in de uitzending 'zorgwekkend.'
Met andere woorden: wanneer de NAVO-top stelt dat 'Door de voortdurende bezuinigingen de kloof [groeit] tussen de bijdrage van de Verenigde Staten en de Europese bondgenoten,' is die bewering domweg onjuist. Uit de cijfers blijkt dat het niet de zogeheten bezuinigingen zijn die deze 'kloof' creëren, maar de gigantisch toegenomen militaire uitgaven van de VS, en dat terwijl de val van de Sovjet Unie deze uitgaven niet noodzakelijk maakten. Nieuwe vliegdekschepen, stealthbommenwerpers, het miljarden verslindende Joint Strike Fighter-programma en de zogeheten 'Full Spectrum Dominance' in de ruimte zijn niet nodig om zogeheten terroristische groeperingen in de Derde Wereld te bestrijden, maar wel om met geweld de buitenlandse en binnenlandse belangen van de westerse economische elite te beschermen, Het Amerikaanse Congres besteedt vandaag de dag 58 procent van het federale budget aan militaire uitgaven, waardoor Amerikaanse infrastructurele projecten stopgezet moeten worden, terwijl ook nog eens bezuinigd wordt op onderwijs, gezondheidszorg, kunst, sociale voorzieningen, etc. Dit alles wordt gesanctioneerd door een parlementair 'model,' dat volgens Mak door 'Brussel' moet worden geïmiteerd want pas 'dan discussieer je werkelijk op Europees niveau. Dan zeg je tegen elkaar: 'Dit moeten we echt gezamenlijk doen. Dat hebben we nodig.' Daarbij verzwijgt de mainstream-opiniemaker het volgende:
According to a new report in The Washington Post, the median net worth of the current Congress rose 5% during the recession while it fell 39% for the average American. The wealthiest one-third of lawmakers saw their net worth rise 14%... The Post analyzed the financial disclosure forms and public records for all Congressional members from 2004 to 2010. Some key findings of the report are:
1. By 2010, the median estimated wealth for members of the House of Representatives was $746,000; for senators it was $2.6 million.
2. There was virtually no difference between the wealth of Republicans and Democrats in 2010. Just six years earlier, the net worth of Republicans was 44% higher than the net worth of Democrats.
Maar omdat Geert Mak zowel als Sven Kockelmann even gecorrumpeerd zijn geraakt, kan al deze informatie worden verzwegen en kan Mak onweersproken zijn gevaarlijk gebrek aan kennis voluit etaleren. De propagandist, officieel aangekondigd als 'De Chroniqueur van Europa,' die 'zich zorgen maakt over u en mij, over onze vrijheid en verworvenheden, over onze toekomst en over onze afkeer van Europa' verklaarde desondanks zelf in november 2013:
Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg? Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.
En hij heeft volkomen gelijk. Al enige tijd probeer ik aan te tonen dat Mak in plaats van de 'onwaarheid' uit te bannen, druk doende is met 'een misvorming van de werkelijkheid… die grote consequenties heeft.' Kennelijk kan men in Nederland als journalist publiekelijk laten weten dat je de kluit belazerd zonder dat zelfs dit consequenties heeft. Integendeel. Als men zich maar karakterloos genoeg opstelt en met alle winden meewaait heeft men al gauw in de polder de naam van een betrouwbare opiniemaker. De door Mak gehate Duitse intellectueel Hans Magnus Enzensberger constateerde in zijn essay-bundel Brussels, the Gentle Monster or the Disenfranchisement of Europe (2011):
It is not only internally that the European institutions show themselves to be suffering from a megalomania that knows no bounds. Their unbridled expansionist drive is notorious. Countries which make a mockery of all accession criteria were incorporated without a fuss and in defiance of the rules. Our little geo-politicians continue to strive to expand their Europe ever further. Why not push forward as far add the Caucasus and into the Maghreb? It would be so nice to be a world power! Even if the Europeans whow little enthusiasm for such plans, that's not something that can be taken into account.
Zoals u ziet komen er genoeg kooplieden hun waar aanprijzen. Ga er heen, laat vooral die avond uw stem horen, want door te stemmen verliest u juist uw stem. En voordat ik het vergeet: neem tomaten en rotte eieren mee! Tijdens de voorstelling kunnen die geworpen worden. Achteraf kunnen de bedriegers met pek en veren de stad uit worden gejaagd, richting het bruggetje bij Bartlehiem waar Geert Mak woont.
It is not only internally that the European institutions show themselves to be suffering from a megalomania that knows no bounds. Their unbridled expansionist drive is notorious. Countries which make a mockery of all accession criteria were incorporated without a fuss and in defiance of the rules. Our little geo-politicians continue to strive to expand their Europe ever further. Why not push forward as far add the Caucasus and into the Maghreb? It would be so nice to be a world power! Even if the Europeans whow little enthusiasm for such plans, that's not something that can be taken into account.
Zoals u ziet komen er genoeg kooplieden hun waar aanprijzen. Ga er heen, laat vooral die avond uw stem horen, want door te stemmen verliest u juist uw stem. En voordat ik het vergeet: neem tomaten en rotte eieren mee! Tijdens de voorstelling kunnen die geworpen worden. Achteraf kunnen de bedriegers met pek en veren de stad uit worden gejaagd, richting het bruggetje bij Bartlehiem waar Geert Mak woont.
Glenn Greenwald's New Book: No Place to Hide
Wednesday, 14 May 2014 09:49By Jonathan Franklin, Truthout | Book Review
No Place to Hide, by Glenn Greenwald. (Book cover courtesy of Metropolitan Books)
Glenn Greenwald discloses a riveting account of his role in bringing Edward Snowden's deeply troubling revelations about the NSA to the attention of the public. You can order Greenwald's new book, No Place to Hide: Edward Snowden, the NSA, and the U.S. Surveillance State directly from Truthout by clicking here. Your contribution helps get the truth out.
Glenn Greenwald has just released a new 350-page book recompiling the ongoing saga of the "tens of thousands" of secret NSA documents given to him by whistleblower Edward Snowden. EntitledNo Place to Hide, the book describes what Greenwald calls "a surveillance system that has as its primary objective the elimination of privacy globally, by which I mean that everyone's communications electronically will be collected, stored, analyzed and monitored by the US government."
Greenwald - whose training as a lawyer and litigator make his arguments sound like they are expounded before a jury - is not naive to the security threats of the post-Cold War era. Instead, he posits a fundamental American core value: Innocent until proven guilty.
"The alternative to mass surveillance is not the complete elimination of surveillance. It is, instead, targeted surveillance, aimed only at those for whom there is substantial evidence to believe they are engaged in real wrongdoing," he writes. "I think it [Snowden affair] will be seen as the moment that the United States showed its true face to the world in terms of attacks on journalism and their desire to punish anyone who brings transparency."
Judging from Greenwald's first-person account, Snowden radiated a calm and orderly logic that were essential parts of his psychological makeup. It was a combination that made him both the NSA's up-and-coming star and its ongoing nightmare. Throughout their first adrenaline-pounding days of covering Snowden's revelations, Greenwald and the other journalists could hardly slow down. Snowden meanwhile ended the day saying he needed to rest and joking, "I call the bottom bunk at GITMO [Guantanamo]." Asked why he could sleep so well, Snowden quipped, "I figure I have very few days left with a comfortable pillow, so I might as well enjoy them."
Snowden's defense of Internet freedom comes across in Greenwald's book as both theoretical and experiential. "Basically the internet allowed me to experience freedom and explore my full capacity as a human being," Snowden tells Greenwald. "For many kids, the Internet is a means of self-actualization. It allows them to explore who they are and who they want to be, but that only works if we're able to be private and anonymous, to make mistakes without them following us. I worry that mine was the last generation to enjoy that freedom."
The most powerful sections of Greenwald's book are not the individual documents, but those that dwell on the connivance of corporate America. The subservient role of Fortune 500 Corporations, especially Microsoft, allows a rare glimpse into the unspoken conspiracies that may never be written or seen, but are felt by all. Microsoft, writes Greenwald, spent months redesigning software to facilitate penetration by NSA spies.
Snowden, meanwhile, is depicted as a wise aesthetic, a man willing to go down on the sword. "I could not do this without accepting the risk of prison. You can't come up against the world's most powerful intelligence agencies and not accept the risk," Snowden tells Greenwald. "If they want to get you, over time, they will." Usually such dire predictions are dismissed as paranoid rants. In this case, they are level-headed analysis by a former top US intelligence operative.
It is true, as Greenwald notes, that the Snowden revelations triggered a "global debate about the value of individual privacy in the digital age and prompted challenges to America's hegemonic control over the internet." But how much of the dirty, nitty-gritty detail will stick?
The Snowden documents highlight an unprecedented sabotage of internet privacy. In operation after operation, the documents shows US officials lurching from one technical challenge to another, never asking "Should we?" and obsessing with "Getting it all." Referring to US intelligence, Snowden states "We hack everyone everywhere. We like to make a distinction between us and the others. But we are in almost every country in the world. We are not at war with these countries."
The damage to human creativity, the subversion of personal privacy and the overall betrayal of human rights from such intrusive spying will never fully be calculated. But even the small fraction of the Snowden papers thus far made public have shown that our intrinsic need to communicate, to share, to blog/tweet/upload has ushered in a radical new balance of power. Whether Snowden has stopped the forces of surveillance, merely slowed them or allowed them to hone their tools has yet to be decided. In No Place to Hide, Glenn Greenwald makes a persuasive case that it is a battle that has engulfed us all.
JONATHAN FRANKLIN
Jonathan Franklin is an author and reporter based in Santiago, Chile. He writes frequently for The Guardian and is author of 33 Men, the chronicle of 33 Chilean miners trapped underground. He is currently working on a book about solutions to PTSD in US war vets. He can be contacted at chilefranklin2000@yahoo.com
RELATED STORIES
Glenn Greenwald on Bradley Manning: Prosecutor Overreach Could Turn All Whistleblowing Into Treason
By Amy Goodman, Democracy Now! | Video Interview
Glenn Greenwald on Secret NSA Program to Crack Online Encryption
By Juan Gonzalez, Amy Goodman, Democracy Now! | Video Report
The Snowden Saga Begins: "I Have Been to the Darkest Corners of Government, and What They Fear Is Light"
By Glenn Greenwald, TomDispatch | Book Excerpt
2 opmerkingen:
Stan ken je www.jazzradio.com ? M.n. ' Current jazz ' is erg goed.
johan,
bedankt voor de tip. ik ga meteen zoeken.
Een reactie posten