De elite hult Poetin in de lompen van het monster maar de vox populi volgt niet. Mensen weten dat de Krim Russisch was tot het, na een met alcoholica besprenkeld maal, door het Kremlin aan Oekraïne werd geschonken. Het morele oordeel van EU-leiders over Poetin komt op een slecht moment. West-Europeanen zijn uiterst negatief over hun EU-bestuurders en zullen hen binnenkort electoraal afstraffen. Vele Nederlanders kijken met een mengeling van fascinatie en bewondering naar de slimme schaker Poetin. Zij moeten het doen zonder een sterke man, maar met een Angela Merkel.
Sylvain Ephimenco. Positief over Poetin. 11 maart 2014
Following the terrorist attacks of September 11, 2001, the Central Intelligence Agency embarked on a highly classified program of secret detention and extraordinary rendition of terrorist suspects. The program was designed to place detainee interrogations beyond the reach of law. Suspected terrorists were seized and secretly flown across national borders to be interrogated by foreign governments that used torture, or by the CIA itself in clandestine “black sites” using torture techniques.
Globalizing Torture is the most comprehensive account yet assembled of the human rights abuses associated with CIA secret detention and extraordinary rendition operations. It details for the first time what was done to the 136 known victims, and lists the 54 foreign governments that participated in these operations. It shows that responsibility for the abuses lies not only with the United States but with dozens of foreign governments that were complicit.
More than 10 years after the 2001 attacks, Globalizing Torture makes it unequivocally clear that the time has come for the United States and its partners to definitively repudiate these illegal practices and secure accountability for the associated human rights abuses.
Open Society Foundations. Globalizing Torture: CIA Secret Detention and Extraordinary Rendition. Februari 2013
Geert Mak. Abel Herzberglezing 2013. 22 september 2013
Herman Melville: ‘when the substance is gone men cling to the shadow.’
Zaterdag 15 maart 2014 concludeerden Paul de Clerck van Friends of the Earth Europe en Geert Ritsema, campagneleider energie en grondstoffen bij Milieudefensie:
Nieuw handelsverdrag EU-VS schaadt burger en milieu.
Er staat veel op het spel. Maar we mogen er maar heel weinig over weten… er zijn goede redenen om heel wantrouwig te zijn over dit handelsverdrag. Het zal vooral de happy few in het internationale bedrijfsleven bevoordelen, niet de gewone burger. Die heeft vooral veel te verliezen.
http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/25961_nieuw_handelsverdrag_eu_vs_schaadt_burger_en_milieu/
'Geen Jorwerd zonder Brussel,' betekent in werkelijkheid: geen neoliberale elite zonder 'Brussel,' quod erat demonstrandum: geen 'happy few' zonder miljonair Geert Mak. Geen betere propagandist voor de kapitalistische Europese Unie waar de kloof tussen arm en rijk blijft toenemen dan de domineeszoon Geert Mak. Het gevolg van de huidige politiek is dat vandaag de dag volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau alleen al in Nederland '384.000 kinderen in armoede opgroeien.' Als gevolg van de deregulering en privatisering in het 'democratische' Westen blijft de omvang van 'child poverty and child deprivation in the world’s advanced economies,' almaar toenemen. In 2012 rond de
13 million children in the European Union (plus Norway and Iceland) lack basic items necessary for their development. Meanwhile, 30 million children – across 35 countries with developed economies – live in poverty.
Dit zijn geen meningen over maar cijfers uit de ontwikkelde wereld van twee jaar geleden, de cijfers in de onderontwikkelde landen zijn nog schrikbarender. Mede dankzij de kapitalistische globalisering sterven dagelijks ongeveer 20.000 kinderen van honger, terwijl 870 miljoen mensen 'were suffering from chronic undernourishment in 2010-2012. Almost all the hungry people, 852 million, live in developing countries, representing 15 percent of the population of developing counties. There are 16 million people undernourished in developed countries (FAO 2012).'
Dankzij dit schreeuwend onrecht steeg
the number of 'ultra-wealthy' individuals (those earning over $30 million) across the globe by 59% over the last decade, and the number of billionaires increased by 80%. 5,000 new individuals were added to the roster of the 'ultra-wealthy' in the last year alone…
What effect will the rising fortunes of the wealthy have on American society? The right claims that a rising economy rises in unison, but as the rich have emerged from the financial crisis even wealthier than before, wages have stagnated for everyone else and the ranks of the poor have grown.
Dit proces blijft niet beperkt tot de VS. Zoals iedereen uit ervaring weet voltrekt die ontwikkeling zich wereldwijd als gevolg van de geglobaliseerde economische macht. Bovendien richt de aanval van de elite zich niet alleen op de bevolking, maar ook op de natuur, op het ecologisch evenwicht. In dit opzicht is het neoliberale kapitalisme een revolutionaire ideologie, ze wil al dan niet bewust de bestaande ordening vernietigen. In feite hebben wij tegenwoordig te maken met een criminele organisatie, die net als de Mafia wereldwijd opereert, zonder dat het op enige manier democratisch wordt gecontroleerd. Integendeel, de staat is in handen gevallen van een economische elite, bijgestaan door volksvertegenwoordigers die, eenmaal klaar met hun parlementaire werk, maar al te vaak vorstelijke beloond worden door hun opdrachtgevers, zoals we in Nederland hebben kunnen zien aan de carrières van ondermeer de sociaal-democraten Wim Kok en zijn opvolger Wouter Bos. Dit is geen modern fenomeen, maar een millennia-oud verschijnsel. 'Wie alles aan de partij of de staat heeft te danken, is weerloos. Hij is een lijfeigene, ook als hij in een villa woont,' aldus de door Geert Mak zo gehate Duitse intellectueel Hans Magnus Enzensberger in zijn Ach Europa! (1987). Aangezien de westerse samenleving geconfronteerd wordt met een rücksichtslose elite zal de reactie uiteindelijk even rücksichtlos zijn. De simplistische opvatting van Thierry Baudet en Geert Mak in hun pamflet Thuis In De Tijd dat — in de woorden van de eerst genoemde —
Zonder dezelfde omgangsvormen en cultuur een groep mensen om die reden onmogelijk in één en dezelfde 'rechtstaat' leven. En ook al zijn er bepaalde rechtsprincipes die we met elkaar delen — zoals dat je niet mag stelen, en dat afspraken moeten worden nagekomen — in Sicilië hebben die heel andere betekenis dan bij ons,
is zo absurd dat het ronduit lachwekkend is. 'Sicilië'? Cosa nostra? Mafia? Mario Puzo's The Sicilian? Marlon Brando in The Godfather? 'Dezelfde rechtsprincipes die' een 'werkloze' deelt met een zwendelende bankier of een rijke belastingontduiker? In welke wereld leeft het tweetal mainstream- opiniemakers? Baudet en Mak zouden er beter aan doen om Enzensberger's Ach Europa! te lezen. Al in 1987 (!), toen het neoliberalisme goed op stoom was gekomen en 17 jaar voordat Mak in zijn zo geprezen boek In Europa beweerde dat 'Europa als economische eenheid ook een eind op weg,' was, constateerde Enzensberger op zijn beurt iets heel anders. Onder de aanhef 'De Italianisering van Europa' schreef hij:
Overal hetzelfde beeld: verloederde partijen, parasitaire bestuurslichamen, subsidiefraude, patronagefluweel, zwart werk, immobilisme… Maar overal ook nieuwe overlevings-, zelfhulp-, en improvisatiestrategieën. Vanuit een dergelijk perspectief kan Italië niet langer als exotische uitzondering gelden. Hier en daar wordt achter de hand zelfs de hypothese verkondigd dat de achterblijver met de geblesseerde voet de voorbode van een riskante en problematische toekomst kan blijken te zijn.
Het kapitalistische systeem, gebaseerd op egoïsme en begeerte, heeft enerzijds een calculerende consument gecreëerd en anderzijds een criminele economische elite die op geen enkele wijze zich betrokken voelt bij de samenleving zodra die haar winsten belemmert. De zich zo met Friesland verbonden voelende Geert Mak hoeft helemaal niet naar Sicilië af te reizen om de Mafia in werking te zien. Net als de barbaren niet van buitenaf het rijk bedreigen maar doorgaans van binnenuit, stelt Enzensberger:
Het valt nauwelijks te vrezen dat de Friezen op een mooie morgen als Sicilianen zouden kunnen kunnen ontwaken, de Schotten als Venetianen, zelfs als er in zulke veronderstellingen iets waars steekt. Het Italiaanse paradigma is geen kwestie van 'volkskarakter,' maar één van de verschillende denkbare reacties op een nieuwe historische situatie, een mogelijk antwoord op een uitdaging die heel Europa betreft. Het gaat dus niet om een 'typisch Italiaanse,' maar om een zeer algemene problematiek waarvoor tot nu toe niemand een oplossing gevonden heeft en waarvoor ook geen bruikbare theorie ter beschikking staat.
In dit verband wees wijlen Luigi Barzini, de bekende Italiaanse journalist, uitgever, en parlementslid in 1964 in zijn boek The Italians op het volgende:
De uniformering van de maatschappij wordt in toenemende mate verstikkend. Mensen worden als galeislaven aan het werk gehouden door hun verlangen in meer en meer opzichtig materiële bezittingen te veroveren. Ze worden gevoed met kant en klare ideeën. Ze worden vermaakt door dezelfde shows, geïmponeerd door dezelfde ceremonies, opgehitst door dezelfde leuzen, geroerd door dezelfde collectieve emoties. De moderne mens raakt verloren in een web van steeds grotere anonieme organisaties. Eenzaamheid en verveling omklemt een ieder die lang genoeg uit de tumult weet te ontsnappen om over zichzelf na te denken.
De scherpzinnige Barzini voegde er de volgende waarneming aan toe:
The art of living, this disreputable art developed by the Italians to defeat regimentation, is now becoming an invaluable guide for survival for many people. La dolce vita is spreading to countries which despised it and feared it, or coming to the surface in countries which liked to think it did not exist. Tax-payers are trying to avoid their sacred duty everywhere. The little pleasures of life have acquired a new importance, food, wines, a day in the sun, a pretty girl, the defeat of a rival, good music. Naturally more and more people flock to Italy every year… they are drawn to the place where the new perplexing problems of the contemporary world are familiar monsters, problems with which the natives learned to live long ago. Other Western men are newcomers in the New Barok age. Many are still reluctant, incredulous and unprepared newcomers, who cling to the old approved ways of doing things and are perpetually surprised to discover that they no longer have the same power to attain results. The Italians have invented ancient ruses to defeat boredom and discipline, to forget disgrace and misfortune, to lull man's angst to sleep and comfort him in his solitude. They still remember the age of Saturn, and reconstruct it longingly in a perennial Saturnalia. They do not make the mistakes some eager foreigners make, who rush blindly into new paths and accept indiscriminately all corrupt and cynical solutions. The Italians know the relative utility of all the tricks, know which ones are dangerous and which are deceptive.
Inderdaad, Thierry Baudet en Geert Mak hoeven, net zomin als de meerderheid, Sicilianen te worden, ze gedragen zich al als zodanig, zonder het te weten en zonder te beseffen dat ze 'rush blindly into new paths and accept indiscriminately all corrupt and cynical solutions.' De neoliberale kapitalistische werkelijkheid heeft hen even corrupt gemaakt als een doorsnee Mafioso op Sicilië, zoals ik in deze serie over de mainstream pers met ontelbare voorbeelden heb aangegeven. Baudet's bewering dat 'ook al zijn er bepaalde rechtsprincipes die we met elkaar delen — zoals dat je niet mag stelen, en dat afspraken moeten worden nagekomen — in Sicilië hebben die heel andere betekenis dan bij ons,' toont alleen maar aan hoe weinig deze opiniemaker van zijn eigen werkelijkheid af weet; een realiteit die in 2011 werd samengevat door Martin Wolf van de Financial Times, één van de meest gezaghebbende westerse publicaties op het gebied van de financiële wereld, toen hij het neoliberalisme als volgt omschreef:
an out-of-control financial sector is eating out the modern market economy from inside, just as the larva of the spider wasp eats out the host in which it has been laid.
Die waanzin is het logische resultaat van een systeem dat de psychoanalyticus Erich Fromm in 1955 met deze woorden beschreef:
Onze zucht naar consumptie heeft elk verband met onze reële menselijke behoefte verloren. Aanvankelijk was de gedachte en kwalitatief betere consumptie bedoeld om de mensen een gelukkiger en meer bevredigend bestaan te schenken. Consumptie was middel tot doel, nl. het geluk, maar is nu tot doel op zichzelf geworden.
Eind jaren vijftig definieerde de Amerikaanse socioloog C. Wright Mills de consumptiecultuur aldus:
In het over-ontwikkelde land domineert de levensstandaard de manier van leven. De mensen zijn als het ware instrument geworden van het industriële en commerciële apparaat. Collectief, omdat zij een overdadige productie handhaven. Individueel, omdat zij een dolle jacht houden op consumptiegoederen. Steeds meer worden leven, werk en vrije tijd georganiseerd rond deze fetisjen. Statusstrijd komt in plaats van strijd om lijfsbehoud. Panische statusjacht vervangt de ellende van de armoede. De maatschappij is één grote verkoophal geworden en een net van geldafpersing.
Status, 'fare la bella figura.' De uiterlijke schijn is veel belangrijker geworden dan het wezen der dingen. Alles is overgoten met de kitsch van het barok. Op dit punt aangekomen is het werk van de Amerikaanse auteur Herman Melville belangwekkend. Melville bewees dat ‘when the substance is gone men cling to the shadow.’ Al bij de geboorte begint het stervensproces. Iedereen weet dit; desalniettemin handelt elke cultuur in strijd met deze natuurwet en denkt het eeuwige leven te bezitten. Zodra de dynamiek van de oorspronkelijke impuls is uitgewerkt neemt de schijn van bestendigheid het over. De façade wordt steeds barokker om te verhullen dat achter de gevel de verrotting gewoon doorgaat. De mens begint zich steeds meer 'vast te klampen aan de schaduw' van de inhoud. En hoewel de mainstream-journalistiek in toenemende mate de absurditeit van het ancien régime probeert te verhullen, zoals de geestelijkheid dit vroeger deed, kan ieder mens zien dat de met krullen, toeters en bellen opgesierde gevels een beangstigende leegte maskeren. De menselijke natuur is intelligenter dan de betaalde opiniemakers, vandaar dat elke stroming onherroepelijk in barokke kitsch eindigt. In die fase is de westerse beschaving vandaag de dag beland. De oorspronkelijke impuls is uitgewerkt, de toekomst is een herhaling van zetten. Net zo min als de rooms katholieke geestelijkheid de Reformatie kon tegenhouden, kunnen de pleitbezorgers van de huidige economische en politieke macht de verbrokkelde gevel overeind houden, en staat de mensheid aan de vooravond van een fundamentele, uiterst gewelddadige, omslag. Hoe absurder de leugen wordt, des te makkelijker kan de massa er doorheen prikken, tot tenslotte alleen nog de façade overblijft die, zo benadrukte Melville, juist die ondergang verraadt en iedereen getuige is van het feit dat ‘places once set apart to lofty purposes, still retain the name of that loftiness, even when converted to the meanest uses.’
Een voorbeeld daarvan is hoe de gekaapte westerse 'democratieën' uit puur eigenbelang het begrip ‘humanitair ingrijpen’ inzetten ter legitimatie van het plat bombarderen van andere landen om hen te dwingen het neoliberale model kritiekloos over te nemen. ‘The responsibility to protect’ is in de praktijk niets anders meer dan grootscheeps staatsterrorisme, waarin alleen de terroristen nog zeggen te geloven, maar niet hun achterban en al helemaal niet hun slachtoffers. Westers terrorisme om precies te zijn, dat het militair industrieel complex dient draaiende te houden, de meest lucratieve economische activiteit van de macht in Washington en op Wall Street. Om dit militair industrieel complex zo effectief mogelijk te laten zijn, is de pers van doorslaggevend belang. Zonder de westerse journalistiek was het nooit mogelijk geweest dat bijvoorbeeld Madeleine Albright in 1996 op de Amerikaanse televisie, zonder massale ophef te veroorzaken, kon verklaren dat de dood van meer dan een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar als gevolg van de westerse sancties en de westerse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest ‘de prijs waard’ was geweest. Het feit dat Albright naderhand tot minister van Buitenlandse Zaken werd benoemd, zonder dat er een golf van walging door de westerse wereld ging, illustreert het belang van een gehoorzame pers die genocide acceptabel en uitvoerbaar maakt. De door Chris Kijne geprezen televisiejournalist Twan Huijs viel bijna van zijn stoel van ijdelheid toen hij Albright op de Nederlandse buis mocht interviewen, waarbij hij geen enkele vraag durfde te stellen over haar goedpraten van westers terrorisme. Het zou het einde van zijn glansrijke carrière in Hilversum hebben ingeleid. De corruptie van de westerse mainstream media werd al in 1871 gesignaleerd door niemand minder dan Gustave Flaubert toen hij aan George Sand schreef:
De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman. Die droom is al gedeeltelijk verwezenlijkt. Hij leest dezelfde kranten en heeft dezelfde hartstochten.
Het is deze zelfde 'domheid' waarover later de Siciliaanse auteur Leonardo Sciascia opmerkte:
Vroeger bestond er een domheid die lijdelijk bleef en waarvan de trage rust toch een soort levenswijsheid verried. Tegenwoordig echter kom je steeds meer een domheid tegen die met nimmer aflatende energie, rusteloos zwoegend, alles aanvalt en te gronde richt.
Niets is daartegen bestand aangezien, zoals Kundera stelt, want zelfs
de heroïsche inspanningen van de moderne roman die zich verzet tegen de golf van kitsch, zal er tenslotte door gevloerd worden. Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen. Na meer dan vijftig jaar wordt de kernspreuk van Broch nu alleen nog maar meer waar. Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
De kitsch van de barok, het absolute einde van de rit langs de Potemkin-gevels. De democratie is, voor zover die bestond, veranderd in kitsch. Wat we zien is veel uiterlijk vertoon van een systeem waarin nagenoeg niemand meer echt gelooft, niet de burgers, niet de politici en zeker niet de economische macht en hun spreekbuizen in de commerciële pers. De virtuele wereld heeft de realiteit verdrongen.
In The Italians eindigde Luigi Barzini met de schijnbaar terloopse voorspelling dat heel Europa Italiaans zou worden, op zoek naar een flitsende identiteit. Geert Mak hoeft helemaal geen Siciliaan te worden om de kluit te belazeren, als Fries gedraagt hij zich niet wezenlijk anders dan de eerste de beste regionale capo die de belangen behartigt van de neoliberale bureaucratie in 'Brussel,' waaraan volgens hem het dorp 'Jorwerd' zijn bestaansrecht ontleent, net zoals het dorp Corleono zijn bestaansrecht aan de Mafia in Palermo ontleent. 'Geen Corleone zonder Palermo' is even waar als 'Geen Jorwerd zonder Brussel.' Een voorbeeld? Ziehier:
Nieuw handelsverdrag EU-VS schaadt burger en milieu
Er staat veel op het spel. Maar we mogen er maar heel weinig over weten.
Vrijdag was de voorlopig laatste dag in een reeks van onderhandelingen over een nieuw handelsakkoord tussen de EU en de VS, het Transatlantic Trade and Investment Partnership, kortweg TTIP. De Europese Commissie wil graag het beeld oproepen dat dit verdrag alleen maar winnaars oplevert. Maar dat is wel een erg eenzijdig verhaal, gebaseerd op een grove overschatting van de economische impact en onderschatting van de negatieve gevolgen voor mens en milieu.
Euro Commissaris voor Handel, Karel de Gucht, verkondigt onvermoeibaar dat het TTIP hét recept is om Europa uit de crisis te halen, maar de werkelijkheid is anders. Uit in opdracht van de EU uitgevoerd onderzoek van denktank CEPR blijkt namelijk dat de economische groei als gevolg van TTIP minimaal is : een schamele 0,05 % per jaar. En dat is het meest optimistische scenario, waarbij een groot deel van de regelgeving op het gebied van milieu, consumentenbescherming, gezondheid en veiligheid wordt 'geharmoniseerd,' wat in dit geval een eufemisme is voor 'het verlagen van standaarden.'
Maar belangrijker dan die piepkleine groei is de vraag wat we er voor inleveren. Want wat staat er eigenlijk op het spel bij het TTIP? De voorspelde winst moet voornamelijk komen van het harmoniseren van regels tussen beide grootmachten. De Europese Commissie blijft maar verkondigen dat dit niet tot minder bescherming voor burgers, consumenten en het milieu leidt, maar wat we weten over TTIP wijst juist in de tegenovergestelde richting.
De Europese Commissie heeft twee zéér ondemocratische trucs bedacht om zowel bestaande als toekomstige standaarden te beïnvloeden. Wat die bestaande standaarden betreft, het klopt dat die niet direct afgeschaft zullen worden. Het toverwoord is namelijk 'mutual recognition.' Als een product in de VS aan de standaarden voldoet, dan krijgt het ook direct toegang tot de Europese markt. Dan hoef je Europese regels niet af te schaffen, je zet ze gewoon opzij.
Om toekomstige standaarden te beïnvloeden is de 'Regulatory Cooperation Council' bedacht. Nieuwe wetsvoorstellen in Europa worden eerst door die raad getoetst of ze in overeenstemming zijn met vergelijkbare regels in de VS én of ze de belangen van het bedrijfsleven niet schaden. Zo'n raad is het perfecte instrument voor bedrijven om toekomstige standaarden voor voedsel, veiligheid, milieu en gezondheid tegen te houden nog voor ze het Europese Parlement hebben bereikt.
Er staat dus veel op het spel. Maar we mogen er maar heel weinig over weten. De Commissie zegt wel dat ze transparantie hoog in het vaandel heeft, maar het onderhandelingsmandaat én de concrete voorstellen die besproken worden zijn geheim. Bij onderhandelingen over wetgeving in de EU, de VN en de WTO zijn wetsvoorstellen wel grotendeels openbaar. Burgers en NGO's hebben zo in ieder geval de mogelijkheid er nog invloed op uit te oefenen. Bij het TTIP kan dit allemaal niet. Waarom zouden we er dan gerust op moeten zijn dat de EU onderhandelaars het publieke belang niet verkwanselen? Zeker omdat telkens weer blijkt dat de agenda die de EU uitvoert voor een groot deel wordt bepaald door het multinationale bedrijfsleven.
En dan hebben we het nog niet gehad over het plan om investeerders het recht te geven om democratisch genomen besluiten voor het ISDS te dagen, een speciale geschillencommissie met vergaande bevoegdheden. Multinationals kunnen dan honderden miljoenen aan compensatie vragen van lidstaten of de EU let wel zónder dat er nog beroep mogelijk is. Als Nederland besluit te stoppen met schaliegas kan een gasbedrijf uit de VS bijvoorbeeld een schadevergoeding eisen wegens misgelopen winsten. Dat dit scenario niet geheel theoretisch is, blijkt uit het feit dat het Zweedse bedrijf Vattenfall via een soortgelijk handelsverdrag als TTIP een schadevergoeding van 3.5 miljard euro eist van de Duitse regering wegens het stoppen met kernenergie.
Kortom, er zijn goede redenen om heel wantrouwig te zijn over dit handelsverdrag. Het zal vooral de happy few in het internationale bedrijfsleven bevoordelen, niet de gewone burger. Die heeft vooral veel te verliezen.
http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/25961_nieuw_handelsverdrag_eu_vs_schaadt_burger_en_milieu/
'Geen Brussel' zonder 25.000 lobbyisten.
Afgaande op de werkelijkheid kan ieder mens weten dat 'Geen Jorwerd zonder Brussel' een omineuze leuze is van iemand die persoonlijk gewin heeft bij het verspreiden van de groteske leugen dat het neoliberale systeem tot verlossende bevrijding leidt. Hoeveel eerlijker is Hans Magnus Enzensberger die al meer dan een kwarteeuw geleden het volgende signaleerde:
De samenleving verliest het geloof dat de overheid in staat zou zijn de problemen op te lossen. De mensen proberen er zich op eigen houtje doorheen te slaan en de centrale systemen te omzeilen. Er ontstaat een bont patchwork van met elkaar in strijd zijnde individuele belangen, van disparate culturen en subculturen…
Tegelijkertijd, zo schreef Enzensberger in 1987, wordt de Europeaan geconfronteerd met het
Dreigend bankroet van de sociale staat, toenemende strijd om de verdeling van het geld, bezuinigingsplannen op kosten van de zwakken: het lijkt er wel heel erg op dat 'linkse,' egalitaire en 'morele' opvattingen over de manier waarop een rechtvaardige samenleving eruit moet zien, in heel Europa toenemend onder druk komen te staan, en wel tamelijk onafhankelijk van de vraag welke kleur de partijen hebben die op een bepaald ogenblik de regeringsmeerderheid vormen. Niet alleen waar de neoconservatieven het heft in handen hebben, worden de tegenstellingen tussen arme en rijke stadswijken en streken scherper. De idee van de solidariteit wordt een pure frase. Luxe consumptie en verpaupering, misère en verspilling doen zich in een obscene symbiose voor en vormen een explosief mengsel.
Op zijn beurt eindigt Luigi Barzini zijn boek The Italians met de ontnuchterende conclusie:
The Italian way of life cannot be considered a succes except by temporary visitors. It solves no problems. It makes them worse. It would be a succes of sorts if at least it made Italians happy. It does not. Its effects are costly, flimsy and short-range. The people enjoy its temporary advantages, to be sure, without which they could not endure life, but are constantly tormented by discontent. They rage against their fate today as they have always done… Politicians eternally tinker with laws and institutions. But the fundamental cause escapes everybody. It is the Italian way of life, which make all laws and institutions function defectively. It is the illusion of a solution, lotus-eating, the resigned acceptance of the very evils man has tried to defeat, the art of decorating, ennobling them, calling them by different names and living with them. The unsolved problems pile up and inevitably produce catastrophes at regular intervals. The Italians always see the one approaching with a clear eye, but, like sleepers in a night mare, cannot do anything to ward it off. They can only play their amusing games, try to secure their families against the coming storm, and delude themselves for a time. They console themselves with the thought that, when the smoke clears, Italy can rise again like a phoenix from its ashes. Has she not always done so? The tenacity and the eagerness with which the individual pursues his private interests and defends himself from society, his mistrust of noble ideals and motives, the splendid show, the all-pervading indulgence for man's foibles make Italian life pleasant and bearable in spite of poverty, tyranny and injustice. They also waste the efforts and the sacrifices of the best Italians and make poverty, tyranny and injustice very difficult to defeat.
Het is niet anders: de Europeanen zijn stapje voor stapje Italiaans geworden, Barzini's beschrijving gaat nu op voor elke Europese consumptiemaatschappij, en de 'unsolved problems pile up and inevitably produce catastrophes at regular intervals,' de kloof tussen arm en rijk blijft toenemen evenals de desastreuze gevolgen van de aanslag op het milieu, van klimaatverandering tot de decimering van de bio-diversiteit. Ondertussen is de dynamiek van het parasitaire systeem niet meer te stoppen en nu ‘the substance is gone' en 'men cling to the shadow’ spelen de politici een toneelstuk voor zichzelf omdat niemand er meer naar kijkt, behalve dan de gecorrumpeerde journalisten. Op dit moment wordt de democratie nog verder uitgehold. Wat we zien is de werking van een tweetrapsraket; nadat eerst de parlementen van de diverse lidstaten hun macht aan het neoliberale bolwerk 'Brussel' hadden overgedragen, staat de Europese Unie van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' op het punt de macht helemaal uit handen te geven aan de economische elite, door handelsverdragen te sluiten die alleen de belangen van de rijken dienen. Het IK-tijdperk, het ver doorgevoerde individualisme dat een parasitair en totalitair systeem heeft mogelijk gemaakt, is vandaag de dag met zijn laatste fase bezig: het creëren van een gefragmenteerde participatie-samenleving waarin iedereen die niet kan of mag participeren is afgeschreven. Terwijl de Makkianen met hun collaborerende mentaliteit zich almaar verrijken, 'worden de tegenstellingen tussen arme en rijke stadswijken en streken scherper,' zoals Enzensberger meer dan een kwarteeuw geleden haarscherp voorspelde. 'De idee van de solidariteit' is 'een pure frase' geworden, 'luxe consumptie en verpaupering, misère en verspilling doen zich in een obscene symbiose voor en vormen een explosief mengsel.' Het wachten is op de eerste groepen jongeren die de straat opgaan om dit 'obscene' en misdadige systeem, dat zich verrijkt ten koste van miljarden wereldbewoners, een halt toe te roepen. Iemand moet het doen.
Aux armes, citoyens,
Formez vos bataillons,
Marchons, marchons !
Qu'un sang impur
Abreuve nos sillons !
Formez vos bataillons,
Marchons, marchons !
Qu'un sang impur
Abreuve nos sillons !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten