Minister Asscher's Toneelstukje 4

Er wordt wat afgelachen in de Nederlandse politiek, bijna net zoveel als er wordt bezuinigd, op anderen, dat wel.

Reactie van de Haagse Post van deze week over minister Asscher’s publiekelijke oproep aan de Europese Unie om nieuwe regels op te stellen die het vrije verkeer van werknemers zal belemmeren:

Het gaat om een van de belangrijkste pijlers van het Europese beleid: het vrije verkeer van personen en goederen. Begrijpelijk is het dat Asscher wijst op de gevolgen voor de gelegenheid voor onze eigen bevolking. Maar zoiets bestaat wettelijk niet meer, er is werkgelegenheid voor de Europese bevolking. Onbegrijpelijk is het dat Asscher niet gewoon durft te zeggen dat dit probleem illustratief is voor nog veel meer zaken die ooit door Europa bedacht zijn, de een nog dommer dan de ander.
 En we gaan er ook gewoon mee door, ook dit jaar kwalificeren weer landen met een veel lagere levensstandaard voor toetreding, dan kun je er op wachten dat de burgers daar kijken naar betere kansen in landen waar zo ongeveer alles beter geregeld is, waaronder de betaling.

De sociaaldemocratische neoliberaal Lodewijk Asscher beseft dit maar al te goed, en wekt daarom de schijn dat hij ongeschoolde Nederlanders wil beschermen tegen goedkope Oostblokkers en tevens arbeiders uit goedkope lonen landen die ‘worden uitgebuit door gewetenloze werkgevers.’ Geen geringe beschuldiging: weerloze goedkope ‘arbeidskrachten,’ uitgebuit door ‘gewetenloze werkgevers.’ Minister Asscher doet het voorkomen dat hij tegen de neoliberale uitbuiting is, maar dat is goedkope retoriek. Het was juist onder PVDA-regeringen dat de afbraak van overheidscontrole op de economische macht goed op gang kwam, met als gevolg dat ‘gewetenloze werkgevers’ op de vrije markt en speculanten met niet bestaand geld op de beurzen hun slag konden slaan. Seumas Milne in The Revenge of History:

privatisation and competition were promoted as the only route to reform, while working-class living standards stagnated. With communism officially declared dead and class politics banished from the mainstream, only the rise of the anti-corporate movement, spasms of protest against Europe’s political establishment and the first political eruptions in Latin America gave any sense that there might be a political or social alternative at all.

De politici en de mainstream media zowel binnen als buiten Nederland bleven intussen het neoliberalisme op elk niveau steunen, en doen dit nog steeds, totaan de SP toe die de miljardensteun aan de banken ogenblikkelijk goedkeurde en zo koos voor het redden van het neoliberalisme. Daarvoor was gemeenschapsgeld nodig waardoor ingrijpende bezuinigingen elders noodzakelijk werden, want

as soon as the immediate threat had passed, pressure to restore the old order and shuffle off the costs of the slump rapidly turned a crisis of the market and the banks into a crisis of the state and public debt.

Iemand moest de rekening betalen en dat kon natuurlijk niet ‘the richest one per cent’ zijn die de werkelijkheid dicteert in de westerse democratie. De vooraanstaande historicus Eric Hobsbawm beschreef de 'crash' van 2008 als een ‘sort of right-wing equivalent to the fall of the Berlin Wall,’ waardoor wereldwijd opnieuw duidelijk werd ‘that capitalism is not the answer, but the question.’  Maar dit dringt niet door tot de huidige generatie van westerse politici. Hun hele leven lang gehersenspoeld door de kapitalistische propaganda kunnen ze niet geloven wat ze zien. Het ontbreekt hen aan een feitelijke analyse van hetgeen onder hun neus gebeurt. En dus krijgen we het zinloze toneelstukje van minister Asscher voorgeschoteld. Zinloos omdat het geen enkele, maar dan ook geen enkele oplossing zal bieden, zelfs niet eens een begin ervan. Het getuigt alleen van een schreeuwend gebrek aan inzicht en aan moed. We hebben te maken met een generatie yuppen die weigert volwassen te worden. Ze zijn het product van het moderne onderwijs en de huidige massacommunicatiemiddelen. Seumas:

It wasn’t a coincidence that the large majority of economists in the West who predicted a major debt crisis, a housing or credit crash or that the neoliberal model was heading for breakdown were broadly on the left: from Dean Baker and Steve Keen to Ann Pettifor, Paul Krugman, David Harvey and Richard Wolff.

Voor de laatste luister: http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=46#body

Whether Keynesians, post-Keynesians or Marxists, none accepted the market fundamentalist ideology used to legitimize the vast transfer of wealth and power from labour to capital that took place over thrity years in the name of economic liberalism. All understood that, contrary to neoliberal orthodoxy, deregulated markets don’t tend toward equilibrium but deepen capitalism’s inbuilt tendency to generate systematic crisis.

Maar dit beseften de sociaaldemocratische politici niet en ze beseffen het nog steeds niet. Vandaar dat ze nu met miljarden bezuinigingen proberen een failliet systeem overeind te houden. De rest is toneelspel voor het grote publiek. Het probleem is ook ontzagwekkend: het is de virtuele werkelijkheid die het westerse model heeft geschapen. De sociaal democratie heeft geen antwoord op de onverzadigbaarheid van de consumptiecultuur. Het kan daar niets tegenover stellen. De Amerikaanse historicus Daniel Boorstin, die 20 eredoctoraten ontving, stelde in The Image. A Guide To Pseudo-Events in America dat

By harboring, nourishing, and ever enlarging our extravagant expectations we create the demand for illusions with which we deceive ourselves. And which we pay others to make to deceive us.

The making of the illusions which flood our experience has become the business of America, some of its most honest and most necessary and most respectable business. I am thinking not only of advertising and public relations and political rhetoric, but of all the activities which purport to inform and comfort and improve and educate and elevate us: the work of our best journalists, our most enterprising book publishers, our most succesful entertainers, our best guides to world travel, and our most influential leaders in foreign relations. Our every effort to satisfy our extravagant expectations simply makes them more extravagant and makes our illusions more attractive. The story of the making of our illusions – ‘the news behind the news’ – has become the most appealing news of the world.

We tyrannize and frustrate ourselves by expecting more than the world can give us or than we can make of the world. We demand that everyone who talks to us, or writes for us, or takes pictures for us, or makes merchandise for us, should live in our world of extravagant expectations. We expect this even of the peoples of foreign countries. We have become so accustomed to our illusions that we mistake them for reality. We demand them. And we demand that there be always more of them, bigger and better and more vivid. They are the world of our making: the world of the image.

Binnen die cultuur draait minister Asscher zichzelf en anderen een rad voor ogen. De vraag is dan ook: wat zal het resultaat van dat bedrog zijn? Daarover later meer.

Het neoliberale voorland: One of the biggest myths about the United States is that it's a mostly "middle class" society, with poverty confined to a minority of the population.

The reality is exactly the opposite: The vast majority of people in the United States will experience poverty and economic insecurity for a significant portion of their lives.

A recent Associated Press feature article--relying on data from an exhaustive survey to be published next year by Oxford University Press--has put this in stark terms: Around four out of every five people in the U.S. will endure unemployment, receive food stamps and other forms of government aid, and/or have an income below 150 percent of the official poverty line for at least one year of their lives before age 60.

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2013/08/the-empire-940.html