Heleen Mees van de NRC 22

Heleen Mees: 'Zal ik je ballen likken?'

Erik Mouthaan, journalist van het commerciële massamedium RTL, schreef op 5 juli jongstleden het volgende:

In principe is dit een persoonlijke aangelegenheid tussen twee burgers (zij en het vermeende slachtoffer) waar wij als journalisten niets in te zoeken hebben. En het feit dat beide betrokkenen gezien zouden kunnen worden als 'publieke figuren', verandert daar in mijn optiek weinig aan. 

http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/rechtszaak-heleen-mees

Ik ben het daar fundamenteel mee oneens. Beiden zijn publieke figuren, daar danken ze hun bekendheid aan en hun inkomen. Beide economen spreken zich veelvuldig uit over publieke zaken die elk individu prive aangaan in onze neoliberale economische werkelijkheid. Zo verklaarde Heleen Mees onder andere dit:

'Het liefst zou ik toch trouwen en kinderen krijgen' terwijl ze tegelijkertijd als 'power feministe' de vrouw voorhield dat ze zich 'niet kan voorstellen dat je intellectueel bevredigd wordt door voor kinderen te zorgen.' Meermaals liet ze zich publiekelijk uit over haar eigen privé-omstandigheden. Bij haar loopt het persoonlijke en het politieke telkens door elkaar heen. Vandaar dat Mouthaan's bewering nonsens is. Maar ik begrijp zijn uitspraak wel. Het is de bekende lafheid gevoed door de kenmerkende gecorrumpeerde houding van de Hollandse mainstream journalisten. Zodra ze iemand kennen, of menen te kennen, begint het poldermodel op te spelen. Dan begint het gesjoemel dat zo illustrerend is voor de Hollandse commerciële wereldje. Ik citeer over de e-mails van Mees: 

Some of them were laced with threats, while at least one was a hyper-sexual come-on. “What can I do to make it right? Shall I lick your b---s?” Mees allegedly wrote in one email.

http://stanvanhoucke.blogspot.it/search?q=heleen+mees

Ik beschouw dit als de absoluut beste illustratie van de mentaliteit van de bekende Nederlander. Wat kan men doen om de zaak weer recht te breien? Wel, dat is natuurlijk de ballen likken van de hoofdaap. Hoe anders in dit polderland? Schitterend, ik had het niet beter kunnen omschrijven. Dit is het poldermodel ten voeten uit. Likken naar boven en trappen naar beneden.

Een ander voorbeeld waarbij mevrouw Mees het publieke en het private ineen vlecht. In 2009 schreef ik dit:

Heleen Mees van de NRC 13

Heleen Mees in NRC: 'Eind jaren vijftig en begin jaren zestig hebben westerse landen sociale zekerheidsprogramma's geintroduceerd die een halve eeuw later financieel niet meer houdbaar blijken te zijn.'

Nu de feiten, zoals die in het machtigste westerse land de werkelijkheid bepalen: 'For each dollar earned in 2005, the top 10 percent received 48.5 cents. That was the top tenth's greatest share of the income pie... since 1929, just before the Roaring '20s collapsed in the Great Depression. And within the top 10 percent, those who made more than $100.000, nearly all gains went to the top tenth of 1 percent... who made at least $1.7 million that year. And until we have real election reform, until we make it possible to run for national office without candidates kissing the rings of (the rich) to get hundreds of millions of dollars, this cannibalization of America will continu. Our elites manipulate statistics and data to foster illusions of growth and prosperity. They refuse to admit they have lost control since to lose control is to concede failure. They contribute, instead, to the collective denial of reality by insisting that another multibillion-dollar bailout or government loan will prop up the dying edifice. The well-paid television pundits and news celebrities, the economists and the banking and financial sector leaders, see the world from inside the comfort of the corporate box. They are loyal to the corporate state. They cling to the corporation and the corporate structure. It is known. It is safe. It is paternal. It is the system,' aldus Chris Hedges, voormalig buitenland-correspondent van de New York Times in zijn boek Empire of Illusion. Het is een perfecte omschrijving van corporate woordvoerders als Heleen Mees en de NRC.

Kortom: als het aan de neoliberale ideologe Heleen Mees ligt dan zullen miljoenen mensen prive gestraft moeten worden voor het feit dat ze -- bijvoorbeeld -- buiten hun schuld om werkloos zijn geworden.

Meer nieuws:

Volgens Het Parool is de affaire tussen Heleen Mees en Willem Buiter de reden geweest dat niet Buiter, maar Klaas Knot tot opvolger werd benoemd van Nout Wellink bij de Nederlandsche Bank (DNB). Buiter was torenhoog favoriet, maar de DNB wilde absoluut geen econoom aan het hoofd met een, wat een insider toen noemde, 'gestoorde heks' om zich heen.

Drie onderzoekers van de Universiteit van San Diego Californië bestudeerden in 2011 het gedrag van 143 vrouwelijke stalkers en stelden aan de hand van hun bevindingen een profiel van een gemiddelde vrouwelijke stalker op.

1.De typische vrouwelijke stalker is een alleenstaande of gescheiden vrouw van in de dertig met een psychiatrische diagnose, meestal voor  stemmingsstoornissen. 
2. Ze achtervolgt vooral mannelijke kennissen, vreemden of beroemdheden, eerder dan een voormalige geliefde...
7. Wanneer het slachtoffer een geliefde of een kennis is, verhoogt samen met het geweld ook de frequentie van de bedreigingen en dat bij zowat alle mogelijke profielen van vrouwelijke stalkers.  
8. De gevaarlijkste groep vrouwelijke stalkers was degene die eerder een intieme relatie had gehad met het slachtoffer. Het gros van deze slachtoffers kreeg te maken met bedreigingen en fysiek geweld.

http://www.express.be/business/nl/economy/beantwoordt-heleen-mees-aan-het-profiel-van-de-gemiddelde-vrouwelijke-stalker/192777.htm

ZONDAG 26 APRIL 2009

Het volgende schreef ik vier jaar geleden:

Heleen Mees van de NRC 4

Leni Riefenstahl en haar 'doorman'.

In een interview met Trouw verklaarde Heleen Mees: 'En wat mijn kinderwens betreft: ik ben er nog niet uit. Er is een grondsteward bij Delta, een mooie zwarte jongen, die mij steeds belt. Misschien moet ik de volgende keer toch maar eens vragen of hij langs komt.' Zie:http://www.trouw.nl/achtergrond/Dossiers/article1432053.ece

Ik moest hieraan denken toen ik een tijd geleden een boekbespreking las van Mees over onder andere een biografie over Leni Riefenstahl, de vrouw die de nazi-propagandafilm Triumph des Willens maakte die door Hitler zelf geprezen werd als 'een geheel unieke en onvergelijkbare verheerlijking van de kracht en de schoonheid van onze Beweging.'

In de recensie van de biografie schrijft Mees over 'het genie van regisseur Leni Reifenstahl' die volgens haar 'in de eerste plaats een vakvrouw' was voor wie het 'niet uit[maakte] of ze SS'ers filmde of groenten', een nonsens bewering al was het maar omdat ze voor het filmen van groenten nooit geld van de nazi's had gekregen en dan al helemaal geen propaganda had kunnen maken voor een van de misdadigste politieke bewegingen in de geschiedenis der mensheid. Desalniettemin beweert Mees dat het de nazi-propagandiste 'slechts te doen [was] om de schoonheid van de compositie en het artistieke effect.' 

Interessant wordt het wanneer Mees het volgende schrijft: 'Nadat Riefenstahl internationale roem en aanzien had vergaard als regisseur selecteerde ze haar minnaars louter op fysieke schoonheid.' Maar dan wel op een bepaald soort lichamelijke schoonheid die door de publicist Ron Kaal in de HP scherpzinnig ontleed werd in 2000 toen hij stelde dat 'er zoiets [bestaat] als "fascistische esthetiek", en Leni Riefensthal heeft de grammatica daarvan in niet geringe mate helpen bepalen.' Het belang van dit feit ontgaat Mees, maar wie het zeker niet ontging was de intelligente Susan Sontag die 'heeft opgemerkt dat de zes films die Riefenstahl tussen 1926 en 1933 als actrice onder regie van Arnold Fank heeft gemaakt, een bloemlezing vormen van proto-nazisentimenten. Deze bergfilms, vol ijs en gevaar, zijn verhalen over de hunkering naar het hogere, de uitdaging van het elementaire, het primitieve, van de vuurproef en de overwinning. Riefenstahl's latere documentaires vieren de wedergeboorte van het lichaam en de gemeenschap, gekanaliseerd in de aanbidding van een onweerstaanbare leider. Fascistische kunst bejubelt overgave en onderwerping.' En juist daarover rept Mees in haar recensie met geen woord. Voor haar tellen alleen 'de schoonheid van de compositie en het artistieke effect.' De buitenkant, de binnenkant ziet ze niet, de boodschap lijkt haar te ontgaan, in tegenstelling tot de vele miljoenen Duitsers die in Riefenstahl's propaganda een bevestiging zagen van de juistheid van de nazi-ideologie.

'Stijl -- "schoonheid en esthetiek" -- is precies datgene wat de bewonderaars van Riefenstahl roemen en wat ze willen loszingen van de inhoud. "Kijk toch eens hoe mooi!" moet maskeren: "Kijk toch eens hoe gevaarlijk!"' aldus Ron Kaal. Hij schrijft dit naar aanleiding van het verschijnen van Riefenstahl's fotoboek Five Lives, waarin foto's te zien zijn van de Nuba. Veel gespierd glimmend vlees van mooie, zwarte jongens, om in de terminologie van Mees te blijven. Geen beeld te zien van 'het onvoltooide en het problematische' van dat wat de nazi's 'inferieur' vonden. Het is de esthetiek van de kitsch met grote naakte negers onder een meedogenloze zon, het toonbeeld van oerkracht, 'van lichaam en sculptuur, van sport en ideaal, van kracht en harmonie... van trotse zwarte mannen, de rijzige, slanke lichamen van de Nuba worstelend en dansend... Het is een en al koelheid en perfectie, stilering en perfectie, kracht en perfectie, kleur en perfectie.' En dat noemt Heleen Mees 'de schoonheid' en 'het artistieke effect' en juist dat bewonderd ze, de esthetiek van de kitsch, dezelfde esthetiek die de nazi's bewonderden. Het is de wereld van de 'mooie, zwarte jongen... Misschien moet ik de volgende keer toch eens vragen of hij langs komt.' In haar steriele, liefdeloze kosmos is geen plaats voor 'het onvoltooide en het problematische', en met die tragiek zal ze moeten leven nu ze de 40 is gepasseerd.