Naar aanleiding van het volgende bericht uit de Jerusalem Post
'Knesset rejects marriage equality bill.' http://www.jpost.com/DiplomacyAndPolitics/Article.aspx?id=270221
kreeg ik een email van een lezer met de vraag waarom zowel seculiere als religieuze Joodse politici in Israel zo fel gekant zijn tegen een huwelijk tussen Joden en niet-Joden. Waarom mogen Joden en niet-Joden van de Israelische wet niet met elkaar trouwen? En wat zou de reactie in onze democratische rechtstaat zijn als een huwelijk tussen niet-joden en joden verboden was?
Het antwoord op de laatste vraag is voor de hand liggend: er zou een geweldig kabaal ontstaan, het zou terecht gezien worden als een vorm van antisemitisme. Maar over het omgekeerde bestaat -- net zoals zoveel 'onwelgevallige feiten' ten aanzien van de 'Joodse staat' -- een 'conspiracy of silence,' zoals dit zo treffend in het angelsaksische taalgebied genoemd wordt.
Wat betreft het antwoord op de eerste vraag verwijs ik allereerst naar de grote filosofe Hannah Arendt, zelf een joodse zioniste die het zionisme 'racistisch chauvinisme' heeft verweten dat een radicaal raciaal onderscheid maakt tussen joden en niet-joden, met als gevolg een racistische staat die weliswaar onafhankelijk lijkt, maar die tegelijkertijd volledig afhankelijk blijkt van een grootmacht, in dit geval: de Verenigde Staten. Arendt schreef al meer dan zestig jaar geleden:
'Een dergelijke onafhankelijkheid, zo werd geloofd,
kon het joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg
om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist
deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid
bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig
afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het
feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de
traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ‘hofjoden’ die machtsbeluste
vorsten financieel ten dienste stonden. svh), die de zionisten ooit eens zo
bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten
politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze
kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te
bieden als agenten van buitenlandse belangen… Als de joden in Palestina kunnen
worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse
belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak
van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om
een perfecte Amerikaanse patriot te zijn… Maar slechts dwaasheid kan een beleid
dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het
de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te
bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?'
Om Israelisch grondgebied, al dan niet illegaal veroverd, etnisch te kunnen zuiveren is Israel vanaf zijn onafhankelijkheid volledig afhankelijk geweest van het Westen. Het zionisme kan niet zonder die steun in zijn streven naar etnische zuiverheid, die het zoals nu weer blijkt van doorslaggevend belang acht. 22 jaar geleden wees de joods-Israelische hoogleraar, wijlen Israel Shahak, mij in een interview op dit feit toen hij verklaarde dat bloed altijd een belangrijke rol heeft gespeeld in het joodse geloof. Shahak, die Bergen Belsen had overleefd en zichzelf als humanist zag legde me uit dat volgens de joodse wetgeving alleen iemand van wie de moeder ten tijde van de geboorte een jodin was als Joods wordt beschouwd. Een kind van een joodse vader wordt niet als joods beschouwd omdat een niet-joodse moeder vreemd kan zijn gegaan. Daaruit blijkt dat niet het joodse geloof of de joodse cultuur iemand automatisch tot Jood maakt, maar zijn of haar bloedverwantschap met de Joodse moeder.
Israel Shahak wees me op een ander opmerkelijk feit toen hij sprak over een aanzienlijk aantal Joden in Israel dat niet in God gelooft, maar dat tegelijkertijd wel rotsvast gelooft dat die God hen het beloofde land Israel heeft gegeven. Voor hem was het zionisme zowel een weerspiegeling van als een capitulatie voor het Europees antisemitisme, omdat beide ervan uitgaan dat joden overal vreemdelingen zijn en dus gescheiden van de rest van de wereld moeten leven, in een eigen getto. Tijdens het interview verklaarde hij dat de cyclus van geweld in Israel mede voortkwam uit de weigering van de joods-Israeli’s om zichzelf als daders te zien. ‘De staat cultiveert het slachtofferschap. In dit land wordt het slachtofferisme geritualiseerd in allerlei vormen, op school, in de synagoge, op straat, in de media en de literatuur. De joden in Israël kunnen zich alleen definiëren als slachtoffer. Het is een bekend psychologisch fenomeen, de geschiedenis zit vol met daders die zichzelf als slachtoffer beschouwen. Het behoort tot het gebied van de pathologie. Het is een schizofrene reactie, die normaal menselijk gedrag onmogelijk maakt. De wereld moet de joods-Israeli’s dan ook niet vertroetelen, maar tot de orde roepen. Anders gaat hun geweld ongestoord door. Daders die zichzelf slachtoffer beschouwen zijn niet in staat de ander te zien. Ze kunnen zich niet verplaatsen in hun positie,’
aldus Shahak die erop wees dat dit geen vaag gepsychologiseer van hem was, maar een keiharde ervaringsfeit dat zijn tragische bestaan hem geleerd had. En zo zijn we geconfronteerd met een volkje dat etnisch zuiver wil leven in zijn eigen getto en ervan gruwt zich met anderen te mengen. Ondertussen blijft de onderlinge haat tussen verschillende Joodse stromingen in Israel toenemen over de centrale vraag: wie is nu eigenlijk een echte Jood? Is de ware jood iemand die de religieuze wetten strikt volgt, of is de ware Jood iemand met ongemengd bloed, of is de ware Jood een zionistische Israeli? De komende generaties zal deze vraag gewelddadig worden uitgevochten, net zo gewelddadig als ten tijde van de Romeinen. Inderdaad, de geschiedenis herhaalt zich zolang de mens niets leert van zijn absurditeiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten