Vandaag in de Volkskrant:'De stemmen van het Andere Israël moeten vaker klinken
2 december 2008 (pagina 10) Joop Hamburger
Er bestaat ook een Israël dat zich inzet om de Palestijnen als gelijken te bejegenen en hun bescheiden aspiraties te steunen, betoogt Jaap Hamburger.
Teruggeven van gestolen land is geen concessie, maar rechtsherstel
München 1938 is het favoriete excuus om de oorlogstrom te roeren
‘Het ene Israël is het Andere niet.’ Dat is zonneklaar voor wie Manfred Gerstenfeld volgt, de bestuursvoorzitter van het Center for Public Affairs in Jeruzalem. Hij heeft hier de vraag gesteld ‘of we de jaren dertig opnieuw beleven’ om daar zelf antwoord op te kunnen geven (Forum, 10 november). Ja, de jaren dertig dreigen terug te keren. De wereld is vol kleine Hitlertjes, islamfundamentalisten en Palestijnen, en vol Chamberlaintjes die daartegenover verzoening preken. Gerstenfeld: ‘Er is overeenkomst tussen degenen die bereid waren Tsjechoslowakije op te offeren voor Chamberlains ‘vrede in onze tijd’ en zij die van Israël concessies verlangen jegens de Palestijnen.’ Terzijde: land teruggeven dat gestolen is, is geen concessie, maar rechtsherstel.
Hitler en Chamberlain, München 1938, het Kwaad tegenover de Naïviteit, is de favoriete historische vergelijking voor wie een excuus zoekt om de oorlogstrom te roeren. Vrede en verzoening betekenen per definitie overgave, zeggen zij, zonder acht te slaan op de historische context. Gerstenfeld wil ons doen geloven, dat Israël de voorpost is van de beschaving, in een wereldwijde strijd tegen het islamobscurantisme. Hij vergeet wie de Palestijnen verdreef in 1948, hun land verder bezette in 1967, en nog in 2006 besloot tot grootschalige luchtbombardementen tegen Libanon, met 1.200 meest burgerdoden. Ja, dat was de voorpost.
Een andere Israëli, Uri Avnery, nestor van de Israëlische vredesbeweging, kreeg een vraag voorgelegd door de International Herald Tribune. ‘Wat zal Obama voor Israël betekenen?’ Hij antwoordde: ‘Op goedjoodse wijze stel ik een wedervraag: voor welk Israël? Ik hoop van ganser harte dat Obama zich zal ontpoppen als een vriend van het Andere Israël, het Israël dat vrede nastreeft. Niet het Israël van de bullenbijters en de huichelaars, die voorgeven over vrede te onderhandelen en intussen de nederzettingen uitbreiden, de duimschroeven aandraaien in de bezette gebieden en blaten over het bombarderen van Iran, maar het Israël van een zwijgende meerderheid, bereid tot vrede, dat snakt naar een Amerikaanse regering die een beslissende impuls geeft aan een echt vredesinitiatief.’
Hier spreekt een heel ander Israël dan dat van Gerstenfeld. Het Israël dat niet zoals hij, de Kristallnachtherdenking en de jaren dertig misbruikt als voorwendsel om antisemitisme en ‘Holocaustontkenning’ tot de brandendste wereldproblemen anno 2008 te verheffen. Een Israël, dat geen ultranationalistische opvattingen verkondigt, maar de hand in eigen boezem steekt. Een natie waarin organisaties en individuen zich inzetten om de Palestijnen als gelijken te bejegenen en hun bescheiden en legitieme nationale aspiraties te steunen, in de vorm van een eigen staat. Avnery overdrijft als hij dat het Israël van de zwijgende meerderheid noemt. De opiniecijfers spreken helaas andere taal, het is een minderheid, maar met ideeën en daden die perspectief bieden. Ik geef voorbeelden.
Allereerst is er Gush Shalom – het ‘vredesblok’ van Avnery – een kleine, maar actieve beweging van door de wol geverfde vredesactivisten en -publicisten. Daaraan verwant is TOI, The Other Israel, met voortreffelijke analyses van de activist en historicus Adam Keller. Daarnaast bestaat in Jerusalem het Alternatieve Informatie Centrum van Michael Warschawsky. Er is B’Tselem, de grote Israëlische mensenrechtenorganisatie met waarnemers in het veld, zeer goede onderzoeksrapporten en spraakmakende initiatieven, zoals het project om videocamera’s uit te delen aan Palestijnen om het geweld en de treiterijen van kolonisten te filmen. Er is Breaking the Silence, opgericht door de orthodoxe Yehuda Shaul, 25 jaar, die gediend heeft in Hebron en daar nu rondleidingen organiseert en getuigenverklaringen verzamelt van Israëlische soldaten die vertellen hoe zij zich te buiten zijn gegaan.
Er is ICAHD, het Israëlisch comité tegen de vernietiging van Palestijnse huizen, opgericht door antropoloog en activist Jeff Halper. Er is PCATI het Publiek Comité tegen Foltering (van Palestijnen) in Israël; er is een groep vrouwen die zich verzet tegen de militarisering van de Israëlische samenleving, New Profile geheten er is Machsom Watch, een andere groep vrouwen die er dagelijks bij het eerste ochtendlicht op uittrekt om te observeren en vast te rapporteren hoe Israëlische soldaten zich ge- en misdragen bij controleposten. Er zijn Dokters voor Mensenrechten, die medische hulp bieden in de bezette gebieden. Er zijn Rabbijnen voor Mensenrechten. Er is The Parents Circle/Family Forum, een samenwerkingsverband van Israëlische en Palestijnse ouders die een kind verloren hebben bij een aanslag of beschieting.
Er bestaat een organisatie van dienstweigeraars Yesh Gvul, ’Er is een grens’ geheten. Hun motto: ‘er zijn dingen die fatsoenlijke mensen niet doen’. Er zijn de opstellers, vooraanstaande Israëli’s én Palestijnen, van het Genève-initiatief, een gedetailleerd vredesvoorstel.
Dit brede palet aan opvattingen binnen de Israëlische en de Palestijnse maatschappij heeft er recht op te worden gekend. Behalve andere Israëli’s dan Gerstenfeld, zijn er veel welbespraakte Palestijnen. In het belang van een oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict, zou ik hun stemmen hier graag vaker horen.
Copyright: Hamburger, Joop
Jaap Hamburger is voorzitter van Een ander Joods geluid.'
Teruggeven van gestolen land is geen concessie, maar rechtsherstel
München 1938 is het favoriete excuus om de oorlogstrom te roeren
‘Het ene Israël is het Andere niet.’ Dat is zonneklaar voor wie Manfred Gerstenfeld volgt, de bestuursvoorzitter van het Center for Public Affairs in Jeruzalem. Hij heeft hier de vraag gesteld ‘of we de jaren dertig opnieuw beleven’ om daar zelf antwoord op te kunnen geven (Forum, 10 november). Ja, de jaren dertig dreigen terug te keren. De wereld is vol kleine Hitlertjes, islamfundamentalisten en Palestijnen, en vol Chamberlaintjes die daartegenover verzoening preken. Gerstenfeld: ‘Er is overeenkomst tussen degenen die bereid waren Tsjechoslowakije op te offeren voor Chamberlains ‘vrede in onze tijd’ en zij die van Israël concessies verlangen jegens de Palestijnen.’ Terzijde: land teruggeven dat gestolen is, is geen concessie, maar rechtsherstel.
Hitler en Chamberlain, München 1938, het Kwaad tegenover de Naïviteit, is de favoriete historische vergelijking voor wie een excuus zoekt om de oorlogstrom te roeren. Vrede en verzoening betekenen per definitie overgave, zeggen zij, zonder acht te slaan op de historische context. Gerstenfeld wil ons doen geloven, dat Israël de voorpost is van de beschaving, in een wereldwijde strijd tegen het islamobscurantisme. Hij vergeet wie de Palestijnen verdreef in 1948, hun land verder bezette in 1967, en nog in 2006 besloot tot grootschalige luchtbombardementen tegen Libanon, met 1.200 meest burgerdoden. Ja, dat was de voorpost.
Een andere Israëli, Uri Avnery, nestor van de Israëlische vredesbeweging, kreeg een vraag voorgelegd door de International Herald Tribune. ‘Wat zal Obama voor Israël betekenen?’ Hij antwoordde: ‘Op goedjoodse wijze stel ik een wedervraag: voor welk Israël? Ik hoop van ganser harte dat Obama zich zal ontpoppen als een vriend van het Andere Israël, het Israël dat vrede nastreeft. Niet het Israël van de bullenbijters en de huichelaars, die voorgeven over vrede te onderhandelen en intussen de nederzettingen uitbreiden, de duimschroeven aandraaien in de bezette gebieden en blaten over het bombarderen van Iran, maar het Israël van een zwijgende meerderheid, bereid tot vrede, dat snakt naar een Amerikaanse regering die een beslissende impuls geeft aan een echt vredesinitiatief.’
Hier spreekt een heel ander Israël dan dat van Gerstenfeld. Het Israël dat niet zoals hij, de Kristallnachtherdenking en de jaren dertig misbruikt als voorwendsel om antisemitisme en ‘Holocaustontkenning’ tot de brandendste wereldproblemen anno 2008 te verheffen. Een Israël, dat geen ultranationalistische opvattingen verkondigt, maar de hand in eigen boezem steekt. Een natie waarin organisaties en individuen zich inzetten om de Palestijnen als gelijken te bejegenen en hun bescheiden en legitieme nationale aspiraties te steunen, in de vorm van een eigen staat. Avnery overdrijft als hij dat het Israël van de zwijgende meerderheid noemt. De opiniecijfers spreken helaas andere taal, het is een minderheid, maar met ideeën en daden die perspectief bieden. Ik geef voorbeelden.
Allereerst is er Gush Shalom – het ‘vredesblok’ van Avnery – een kleine, maar actieve beweging van door de wol geverfde vredesactivisten en -publicisten. Daaraan verwant is TOI, The Other Israel, met voortreffelijke analyses van de activist en historicus Adam Keller. Daarnaast bestaat in Jerusalem het Alternatieve Informatie Centrum van Michael Warschawsky. Er is B’Tselem, de grote Israëlische mensenrechtenorganisatie met waarnemers in het veld, zeer goede onderzoeksrapporten en spraakmakende initiatieven, zoals het project om videocamera’s uit te delen aan Palestijnen om het geweld en de treiterijen van kolonisten te filmen. Er is Breaking the Silence, opgericht door de orthodoxe Yehuda Shaul, 25 jaar, die gediend heeft in Hebron en daar nu rondleidingen organiseert en getuigenverklaringen verzamelt van Israëlische soldaten die vertellen hoe zij zich te buiten zijn gegaan.
Er is ICAHD, het Israëlisch comité tegen de vernietiging van Palestijnse huizen, opgericht door antropoloog en activist Jeff Halper. Er is PCATI het Publiek Comité tegen Foltering (van Palestijnen) in Israël; er is een groep vrouwen die zich verzet tegen de militarisering van de Israëlische samenleving, New Profile geheten er is Machsom Watch, een andere groep vrouwen die er dagelijks bij het eerste ochtendlicht op uittrekt om te observeren en vast te rapporteren hoe Israëlische soldaten zich ge- en misdragen bij controleposten. Er zijn Dokters voor Mensenrechten, die medische hulp bieden in de bezette gebieden. Er zijn Rabbijnen voor Mensenrechten. Er is The Parents Circle/Family Forum, een samenwerkingsverband van Israëlische en Palestijnse ouders die een kind verloren hebben bij een aanslag of beschieting.
Er bestaat een organisatie van dienstweigeraars Yesh Gvul, ’Er is een grens’ geheten. Hun motto: ‘er zijn dingen die fatsoenlijke mensen niet doen’. Er zijn de opstellers, vooraanstaande Israëli’s én Palestijnen, van het Genève-initiatief, een gedetailleerd vredesvoorstel.
Dit brede palet aan opvattingen binnen de Israëlische en de Palestijnse maatschappij heeft er recht op te worden gekend. Behalve andere Israëli’s dan Gerstenfeld, zijn er veel welbespraakte Palestijnen. In het belang van een oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict, zou ik hun stemmen hier graag vaker horen.
Copyright: Hamburger, Joop
Jaap Hamburger is voorzitter van Een ander Joods geluid.'
2 opmerkingen:
Beste Stan,
Dit tenenkrommend artikel van Gerstenberg en jouw blogpagina heb ik op http://www.stopdebezetting.com/acties/tenenkrommend-artikel-door-manfred-gerstenfeld-in-de-volkskrant-van-vandaag.html geplaatst.
Beste Joop!
Bedankt voor je blog!
Langzamerhand begon ik mijn vertrouwen in Israel compleet te verliezen. Maar door jouw informatie heb ik weer hoop: hoop op een rechtvaardige oplossing voor alle betrokkenen, en dan vooral voor alle vreedzame burgers in deze regio!
Peter.
Een reactie posten