Ik heb nooit een oorlog gewild en ik ben er nooit één begonnen. Wat we doen is geen oorlog. Ik ben een militaire operatie gestart om mijn volk te redden van neonazi's die al jaren vreedzame en onschuldige mensen doden, Russen en niet alleen Russen in Oekraïne. Ik lanceerde een militaire operatie om mijn land te beschermen tegen Amerikaanse NAVO bases. Ik ben een militaire operatie gestart om de nieuwe wereldorde te stoppen omdat dit tegen de mensheid gericht is. Als ik een oorlog was begonnen, dan zouden dingen er anders uitzien. Ik heb het gezegd! Rusland zal alle wapens gebruiken, het betekent alleen als het wordt aangevallen door een nucleaire aanval en ik hoop dat het niet zover komt dat de wereld betaalt voor de USA en Oekraïne. Nucleaire oorlog betekent het einde van de wereld, en dat wil ik niet. Zelenski roept de NAVO, onder aanvoering van de Verenigde Staten, op een nucleaire oorlog te beginnen en ik hoop dat ze niet zo'n fout maken, want ze bedreigen daarmee de hele wereld. Zelfs al zijn hun kernwapens op ons gericht, de hele wereld zal boeten omdat kernwapens niet op één plek vallen, 15 kernwapens zijn genoeg om de aarde te vernietigen. Het is dan onmogelijk op deze planeet te leven. Ik wil geen oorlog! Ik wil een goede wereld waar mensen mensen zijn, ik wil een zuivere wereld van gelovigen, ik wil een wereld zonder fascisme. Ik wil schoon water drinken en frisse lucht inademen. Als hetgeen ik in Oekraïne begon een oorlog was, zou er tot nu toe niets van zijn overgebleven. Wij hielpen vreedzame, onschuldige burgers. Oorlog is wanneer onschuldige, vreedzame burgers niet beschermd worden, oorlog is wat de USA doet in de wereld. Rusland heeft in zijn geschiedenis altijd gestreden om levens te redden, niet om een fascistische democratie te brengen zoals de Verenigde Staten doet.
Ik denk dat de Russische president de waarheid sprak. Immers, de NAVO-leden spenderen tezamen tenminste 17 keer meer aan het militair-industrieel complex dan Rusland doet. Alleen al de VS besteedt dit jaar in totaal rond de één biljoen dollar aan zijn strijdkrachten, dat is een miljoen keer een miljoen. Daarentegen geeft tegelijkertijd de Russische Federatie ‘slechts’ 66 miljard dollar aan het militaire apparaat, kortom een fractie van wat het Westen aan oorlogsvoorbereidingen uittrekt. De Russische leiders en militairen zouden dus knettergek moeten zijn om een oorlog te ontketenen tegen Washington en Brussel, waar de EU en de NAVO zetelen. En hoewel de ‘corporate press’ en de meerderheid van het westers politiek establishment het graag doen voorkomen dat ‘Poetin en zijn corrupte kliek’ Europa willen veroveren, demonstreert dit alleen hoe gek het Westen zelf is. Een tweede argument waarom de Russische bevolking en haar leiders geen oorlog wensen, is de traumatische herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, waarbij naar schatting 27 miljoen Russen om het leven kwamen tijdens de strijd tegen de troepen van de Führer. Bovendien wint Rusland niets bij het veroveren van het financieel en moreel failliete Europa, met zijn tekort aan grondstoffen en aan productie van goederen, die onder het neoliberalisme naar lage lonen landen werden overgeheveld. Een vierde argument is dat Moskou weet dat Europa afhankelijk is van de Russische grondstoffen, waarom zou Rusland bewust zijn klandizie willen afstoten? Dit werd nog eens duidelijk gemaakt door de Europese Commissie. Medio oktober 2022 werd bekend dat:
EU foreign-policy chief Josep Borrell confessed the West’s neoliberal economic model was ‘based on cheap energy coming from Russia,’ ‘access to the big China market,’ and low-paid Chinese workers. Europe has now lost that, and is thus in crisis.
Nu de westerse boycot van Rusland op volle toeren draait is de roebel in waarde gestegen en de euro in waarde gedaald. Moskou levert het gas bestemd voor Europa nu aan Aziatische landen als India met zijn 1.4 miljard inwoners. Niet Rusland wordt gestraft, en al helemaal niet de leiders van het immense land, maar de westerse elite heeft met al haar provocaties juist de eigen bevolking gestraft. Door alleen al de inflatie en de gestegen gas- en olieprijzen, zakken steeds meer burgers in zowel de VS als in Europa onder de armoedegrens, terwijl de populariteit van Poetin in eigen land buitengewoon hoog blijft, zeker wanneer we dit vergelijken met het Westen, want ‘In October 2022, around 80 percent of Russians approved of activities of the Russian President Vladimir Putin. The popularity level saw an increase compared to the previous month, when it stood at 77 percent…’
https://www.statista.com/statistics/896181/putin-approval-rating-russia/
Ondertussen neemt de 'Armoede in Nederland fors toe.' 20 september 2022 werd bekend dat:
Koopkracht hard onderuit, armoede neemt toe
Door de hoge inflatie en de daarbij achterblijvende loonstijging daalt de koopkracht in doorsnee 6,8% in 2022. Daarbij is er inflatie-ongelijkheid: hoe lager het inkomen, hoe sterker de financiële last van de inflatie wordt gevoeld. Het standaard koopkrachtbeeld is gebaseerd op de gemiddelde inflatie en houdt dus geen rekening met dit soort verschillen tussen huishoudens.
https://www.duurzaamnieuws.nl/armoede-in-nederland-neemt-fors-toe/
Ook de Amerikaanse onderzoeksjournalist Ben Norton berichtte dat ‘Europe pledged to boycott Russian energy, so it's importing gas from Azerbaijan's dictatorship... which is importing cheaper gas from Russia for domestic use. Saudi Arabia and the UAE are doing the same: importing cheap Russian oil, while exporting their expensive oil to the West.’ Het spreekt voor zich dat de polderpers haar publiek hierover niet informeert om te voorkomen dat de anti-Rusland propaganda van de NAVO minder effectief wordt. Net als tijdens de eerste Koude Oorlog kan de westerse gevestigde orde niet zonder grote vijand, en wel om de eenvoudige reden dat een bedreiging van buitenaf de interne cohesie versterkt. Dit is absoluut noodzakelijk nu het neoliberalisme in een systeemcrisis is geraakt en de macht door steeds grotere groepen burgers gewantrouwd wordt. Op de elite-website Project Syndicate, The World’s Opinion Page, werd anno 17 november 2022 op het volgende gewezen:
Harvard’s Dani Rodrik warns that this is a grave mistake. With its new rules, the Biden administration is ‘aiming at nothing less than preventing China’s rise as a high-tech power,’ thereby ‘doubling down (versterken. svh) on US primacy instead of accommodating the realities of a post-unipolar world.’ China will view the new US restrictions as ‘an aggressive escalation’ — rather than a ‘calibrated’ (aangepaste. svh) response ‘clearly linked to the damage inflicted by the other side’s policies’ — and ‘find ways to retaliate, raising tensions and further heightening mutual fears.’
Likewise, Yale’s Pinelopi Koujianou Goldberg shows that the national-security argument used to justify the new restrictions simply doesn’t add up. ‘Technology developed for commercial use is often used for military purposes,’ she notes. So, ‘if national security is really the concern, the US should stop all trade with unfriendly countries, not just trade in technologically advanced products.’
More broadly, former Swedish prime minister Carl Bildt argues, the Biden administration’s decision to eschew ‘an assertive free-trade agenda’ gives China an advantage ‘in precisely the area where it is ascendant.’ After all, China continues to pursue an ‘aggressive trade agenda,’ eagerly building trade and economic relationships that will ‘strengthen its political power,’ with ‘obvious geopolitical ramifications down the road.’
Met als gevolg dat:
The stakes of this debate should not be underestimated. As New York University’s Nouriel Roubini warns, ‘the return of protectionism and the Sino-American decoupling will leave the global economy, supply chains, and markets more balkanized and fragmented’ – a trend that is ‘deeply stagflationary.’ In fact, contrary to Biden’s recent statements, ‘the new Sino-American cold war is getting colder by the day’ – and could ‘all too easily turn hot.’
https://www.project-syndicate.org/onpoint/thucydides-s-trade-trap?utm_source=Project Syndicate Newsletter&utm_campaign=3120a60915-sunday_newsletter_11_20_2022&utm_medium=email&utm_term=0_73bad5b7d8-3120a60915-93485125&mc_cid=3120a60915&mc_eid=2b85a59af2&barrier=accesspay
En terwijl zowel in de VS als in Europa het aantal armen en daklozen drastisch toeneemt, worden miljarden geschonken aan Oekraïne om de bloedige strijd tegen Rusland vol te houden, in een zinloze poging Rusland op zijn knieën te dwingen. De Europese politiek is dermate bankroet dat Washington en Wall Street weinig moeite hadden om Brussel mee te slepen in een volstrekt uitzichtloos conflict met het grondstoffen-rijke Azië, gesteund door voormalige Europese kolonies in Afrika en Zuid Amerika. Een gebrek aan politiek inzicht en historisch besef heeft ertoe geleid dat wij nu ‘de facto in oorlogstijd leven,’ zoals D’66-minister Kaag van Financiën zich publiekelijk liet ontvallen. Dat wij burgers nu feitelijk in oorlog zijn met Rusland is niet het resultaat van een democratisch besluit, maar van het gekonkel van het Amerikaans militair-industrieel en financieel complex, dat de afgelopen vier decennia de macht in handen heeft gekregen, en wij allen nu in een totalitair functionerende technocratie leven. Maar zeer weinig westerse politici hebben dit tijdens en onmiddellijk na de val van de Muur voorzien. De triomfantelijke sfeer is evenwel net zo snel verdampt als het niet bestaande geld van de banken die daarmee in 2008 de Kredietcrisis veroorzaakten, die de daarop volgende recessie inluidde. Wie de omslag wel voorvoelde was de joods-Hongaarse auteur Imre Kertész die de Holocaust overleefde en in 2002 de Nobelprijs voor Literatuur ontving. In 1994 merkte hij op:
De vraag is terecht: waarom nemen in onze tijd zelfs vreugdevolle gebeurtenissen een onheilspellende kleur aan, waarom mobiliseren ze meteen de meest duistere krachten, en waarom doemen ze in het beste geval als lastige en onoplosbare problemen aan de horizon?
Na eerst het fascisme over zich heen te hebben gekregen, vervolgens het communisme en tenslotte de even totalitaire, neoliberale technocratie schreef hij:
Zonder enige poeha bleef Kertész tot aan zijn dood in 2016 buiten de schijnwerpers doorschrijven over de ondergang van de westerse cultuur. Aan het eind van de twintigste eeuw wees hij erop dat:
de eeuw zich ziek [ligt] te wentelen in haar cel, te worstelen met zichzelf, met de vraag of ze haar eigen bestaan, haar zijnsvorm, haar bewustzijn zal aanvaarden of verwerpen, en terwijl ze daar ligt, gekweld door de pijn, wordt ze afwisselend overvallen door koortsaanvallen van agressie, verlammend schuldbesef, razend verzet en depressieve machteloosheid. Ze heeft geen helder besef van haar bestaan, ze kent haar doel, haar levenstaak niet, ze heeft haar creatieve plezier en haar verheffende rouw verloren, evenals haar vruchtbaarheid — kortom: ze is ongelukkig.
Niets van deze geestesgesteldheid werd door de Nederlandse mainstream-opiniemakers gesignaleerd. Door alle retoriek van de journalistieke broodschrijvers werd ook het werk van Imre Kertész, domweg genegeerd, waardoor zij geen oog hadden voor de snel veranderende sfeer onder ‘de gewone burgers.’ Zij waren blind voor het feit dat de:
mens niet [wordt] geboren om als een afgedankt onderdeel in de geschiedenis te verdwijnen, maar om zijn lot te begrijpen, zijn sterfelijkheid onder ogen te zien en — nu zult u een tamelijk ouderwetse wending van me horen — zijn ziel te redden. Het geluk van de mens in hogere zin ligt buiten zijn historisch bestaan — maar niet in de vermijding van de historische ervaring, integendeel, in het doorleven, in bezit nemen van die ervaring en in de tragische identificatie daarmee. De mens kan uitsluitend door kennis boven de geschiedenis worden verheven, tijdens de demoraliserende aanwezigheid van de totale geschiedenis is kennis de enige waardige toevlucht, het enige wat goed is. Slechts in het licht van die doorleefde wetenschap kunnen we de vraag stellen of alles wat we hebben begaan en ondergaan iets van waarde tot stand kan brengen -- om het preciezer te formuleren: of we onze eigen leven waarde toekennen of het vergeten als amnesie-patiënten of misschien van ons afwerpen als zelfmoordenaars,
aldus Imre Kertész, één van de grootste naoorlogse auteurs, die onmiddellijk na de val van de Muur zich realiseerde dat eveneens de neoliberale politici een parasitaire kaste vormen die geen enkele oplossing te bieden heeft, en die al strompelend vergeefs naar het licht aan het einde van de tunnel zoekt en ‘wish to lead others, when they should be led, zoals de grote William Blake eens heeft verwoord. Zes jaar voor de 21ste eeuw verklaarde Kertész aan het einde van een toespraak in Hamburg:
Eén ding weet ik echter zeker: een beschaving die haar waarden niet duidelijk uitspreekt, of die haar verklaarde waarden laat vallen, gaat de weg op van het verval, van de aftakeling. Dan zullen anderen deze waarden uitspreken, en in de mond van die anderen zullen het geen waarden meer zijn maar evenzovele excuses voor onbeperkte macht en onbeperkte vernietiging. Velen hebben het tegenwoordig over een 'nieuwe barbarij': we moeten niet vergeten dat Rome, toen het door de barbaren werd overspoeld, allang zelf barbaars was geworden.
Under the relentless thrust of accelerating over-population and increasing over-organization, and by means of ever more effective methods of mind-manipulation, the democracies will change their nature; the quaint old forms — elections, parliaments, Supreme Courts and all the rest — will remain. The underlying substance will be a new kind of non-violent totalitarianism. All the traditional names, all the hallowed slogans will remain exactly what they were in the good old days. Democracy and freedom will be the theme of every broadcast and editorial — but Democracy and freedom in a strictly Pickwickian sense. Meanwhile the ruling oligarchy and its highly trained elite of soldiers, policemen, thought-manufacturers and mind-manipulators will quietly run the show as they see fit.
Walt Whitman, de Amerikaanse dichter des vaderlands, meende nog in 1883 dat:
The seething materialistic and business vortices of the United States, in their present devouring relations, controlling and belittling everything else, are, in my opinion, but a vast and indispensable stage in the new world’s development, and are certainly to be followed by something entirely different — at least by immense modifications. Character, literature, a society worth the name, are yet to be established, through a nationality of nobles spiritual, heroic and democratic attributes — not one of which at present definitely exists — entirely different from the past, though unerringly founded on it, and to justify it.
Nu intellectuelen in de Verenigde Staten waarschuwen voor de ondergang van het Amerikaanse rijk, is het belangrijk vast te stellen dat de elites in Washington en op Wall Street er nooit in zijn geslaagd het bestaan van de Verenigde Staten moreel ‘te rechtvaardigen,’ en dat dus Walt Whitman’s hoop dan wel verwachting tevergeefs is geweest.
Terwijl de mainstream-opiniemakers van de ‘corporate press’ dagelijks druk doende zijn met het produceren van oorlogszuchtige propaganda, blijft desondanks elders de waarheid overeind. In dit verband schreef de Amerikaanse dissident Chris Hedges, 15 jaar lang buitenland-correspondent van The New York Times, tot hij teveel gecensureerd werd en opstapte:
The Roman empire, which at its height lasted for two centuries, created a military machine that, like the Pentagon, was a state within a state. Rome’s military rulers, led by Augustus, snuffed out the remnants of Rome’s anemic (vermoeide. svh) democracy and ushered in a period of despotism that saw the empire disintegrate under the weight of extravagant military expenditures and corruption.
https://scheerpost.com/2021/04/19/hedges-the-unraveling-of-the-american-empire/
Aldus Hedges in een artikel van 19 april 2021, onder de kop ‘The Unraveling of the American Empire,’ dat door de ‘social media’ werd verspreid. Bijna tweeënhalf eeuw eerder noteerde de grote Britse historicus Edward Gibbon in zijn nog steeds veel geraadpleegde werk The Decline and Fall of the Roman Empire met betrekking tot de eerste Romeinse keizer:
Gibbon’s meesterwerk, in delen uitgegeven tussen 1776 en 1781, is nog steeds actueel omdat het uiterst helder en scherpzinnig de ondergang beschrijft van in feite alle imperia die van nature lijden aan wat de Britse historicus Paul Kennedy ‘imperial overstretch’ noemt, en dat onvermijdelijk ontstaat door de onverzadigbare begeerte van ‘the imperial elites.’ Washington en Wall Street, de politieke, militaire en financiële machtscentra van wat de Nederlandse mainstream-opiniemaker Ian Buruma lovend de ‘Pax Americana’ noemt, naderen nu hun onafwendbare einde. Voorafgaand daaraan voltrekt zich een ontwikkeling waarbij de instituten weliswaar nog bestaan, maar in werkelijkheid alleen in een uitgeholde vorm, zoals vandaag de dag het parlement, de uitvoerende- en de rechterlijke macht aantonen.
Huxley begreep de consequenties van de moderniteit beter dan de broodschrijvers die nu ‘het debat’ domineren, dat geen gedachtewisseling is, maar een herhaling van zetten door een selecte groepje culturele analfabeten. Daarentegen zijn Huxley’s boeken een waarschuwing tegen de bevolkingsexplosie en massamaatschappij, benevens haar ‘mass communication, big business, centralized government, the effects of television and advertising.’ En aldus voelt de huidige gevestigde orde, net als rond het begin van onze jaartelling keizer Augustus, ‘dat de mensheid nu eenmaal door titels worden geregeerd, en evenmin' wordt het establishment 'teleurgesteld in zijn verwachting dat de senaat en het volk zich aan slavernij zouden onderwerpen mits ze de eerbiedige verzekering kregen dat ze nog steeds hun oude vrijheden genoten.’
Gibbon’s beschrijving lijkt op de ‘virtuele werkelijkheid’ waarin het postmoderne bestaan van de massa en haar leiders zich voltrekt. Zij handelen alsof alle instituten nog functioneren, terwijl het publiek dat de voorstelling mag bijwonen onophoudelijk wordt voorgelogen door de zogeheten ‘democratisch’ gekozen volksvertegenwoordiging, die samen met hoge bureaucraten de belangen van de oligarchie behartigen. Ondertussen wordt doorgaans de ‘burger,’ die geen burger meer is maar een consument volstrekt genegeerd. Kenmerkend voor het tijgsgewricht is dat de burger in Amsterdam door het het stadsbestuur ‘cliënt’ wordt genoemd, en hem of haar ook als ‘klant’ behandelt, met alle negatieve gevolgen van dien. Tussen de overheid en de burger bestaat een groeiende kloof, zoals ondermeer de maatregelen rond de corona-virus hebben aangetoond. En burgers die zich publiekelijk verzetten tegen dit beleid kunnen rekenen op grof geweld van de politie, waar geen serieuze rechterlijke- of parlementaire controle op volgt. De parlementaire democratie is in de fase gekomen dat de staat met zijn geweldsmonopolie de heersende ‘orde’ moet handhaven, nu de drie gescheiden staatsmachten er steeds minder in slagen om de ‘cliënten’ op een democratische manier in het gareel te houden. Ook op die wijze worden de in consumenten getransformeerde voormalige burgers een totalitair systeem ingedreven. Deze ontwikkeling werd al in 1840 voorzien door de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville toen hij na zijn verblijf in de Verenigde Staten in het uitgebreide verslag Democracy in America ervoor waarschuwde dat:
By such a nation, the despotism of faction (een partij. svh) is not less to be dreaded than the despotism of an individual. When the bulk of the community are engrossed by private concerns, the smallest parties need not despair of getting the upper hand in public affairs. At such times, it is not rare to see upon the great stage of the world, as we see at our theaters, a multitude represented by a few players, who alone speak in the name of an absent or inattentive crowd: they alone are in action, whilst all others are stationary; they regulate everything by their own caprice; they change the laws, and tyrannize at will over the manners of the country; and then men wonder to see into how small a number of weak and worthless hands a great people may fall.
Het is absoluut niet vreemd dat ruim 220 jaar later de Amerikaanse schrijfster Mary McCarthy constateerde dat:
This republic was founded on an unworldly assumption, a denial of the ‘facts of life.’ It is manifestly untrue that all men are created equal; interpreted in worldly terms, this doctrine has resulted in a pseudo-equality, that is, in standardization, in an equality things rather than of persons. The inalienable rights to life, liberty, and the pursuit of happiness appear, in practice, to have become the inalienable right to a bathtub, a flush toilet, and a can of Spam (ingeblikte ham. svh). Left-wing critics of America attribute this result to the intrusion of capitalism; right-wing critics see it as the logical end of democracy. Capitalism, certainly, now depends on mass production, which depends on large-scale distribution of uniform goods, till the consumer today is the victim of the manufacturer who launches on him a regiment of products for which he must make house-room in his soul. The buying impulse, in its original force and purity, was not nearly so crass (grof. svh), however, or so meanly acquisitive (verachtelijk egoïstisch. svh) as many radical critics suppose. The purchase of a bathtub was the exercise of a spiritual right. The immigrant or the poor native American bought a bathtub, not because he wanted to take a bath, but because he wanted to be in a position to do so. This remains true in many fields today; possessions, when they are desired are not wanted for their own sakes but as tokens of an ideal state of freedom, fraternity, and franchise. ‘Keeping up with the Joneses’ is a vulgarization of Jefferson’s concept, but it too is a declaration of the rights of man, and decidedly unfeasible (onhaalbaar. svh) and visionary. Where for a European, a fact is a fact, for us Americans, the real, if it is relevant at all, is simply symbolic appearance. We are a nation of million bathrooms, with a humanist in every tub. One such humanist I used to hear of on Cape Cod had, on growing rich, installed two toilets side by side in his marble bathroom, on the model of the two-seater of his youth. He was a clear case of Americanism, hospitable, gregarious, and impractical, a theorist of perfection. Was his dream of the conquest of poverty a vulgar dream or a noble one, a material demand or a spiritual insistence? It is hard to think of him as a happy man, and in this too he is characteristically American, for the parity (gelijkheid. svh) of the radio, the movies, and the washing machine has made Americans sad…
Dat de ‘dream of the conquest of poverty a vulgar dream’ bleef, slechts ‘a material demand,’ is op een handjevol opiniemakers na, algemeen bekend. En wie nog mocht twijfelen, doet er goed aan zich af te vragen waarom het neoliberale kapitalisme volkomen tekort schiet om de gevolgen van enerzijds de ‘global warming’ adequaat op te vangen, en anderzijds de groeiende kloof tussen arm en rijk te stoppen. De Amerikaanse elites hebben niet geluisterd naar Walt Whitman, die zijn landgenoten in 1878 waarschuwde:
Tien jaar later concludeerde de Britse dichter en literatuurcriticus Matthew Arnold dat de Amerikanen als volk het nu eens zijn geworden om zichzelf wijs te maken:
that they have what they have not, to cover the defects in their civilization by boasting, to fancy that they well and truly solve, not only the political and social problem, but the human problem too. One would say that they do really hope to find in tall talk and inflated sentiment a substitute for that real sense of elevation which human nature, as I have said, instinctively craves — and a substitute which may do as well as the genuine article. The thrill of awe, which Goethe renounces to be the best thing humanity has, they would fain create proclaiming themselves at the top of their voices to be ‘the greatest nation upon earth,’ by assuring one another, in the language of their national historian [George Bancroft], that American democracy proceeds in its ascent ‘as uniformly and majestically as the laws of being, and is as certain as the decrees of eternity.’
Nog geen tweeënhalf eeuw later is duidelijk dat ook de Amerikaanse hoogmoed ten val is gekomen. Inmiddels is ‘de gelijkheid’ in de VS totaal verdwenen, de sociale mobiliteit is er, volgens wetenschappelijk onderzoek, lager dan in Europa, en de consument denkt niet langer meer over die andere vormen van ‘gelijkheid’ waarvan materiële bezittingen slechts ‘symbolen’ waren, namelijk vrijheid en geluk. Wat rest is de beklemmende leegte van een totalitair functionerend systeem. Het waren de meest gevoeligen en vanzelfsprekend de verliezers die onmiddellijk begrepen waar de Amerikaanse auteur John Dos Passos sprak in zijn romans die de ‘hypocrisie en het materialisme van de Verenigde Staten in de jaren 1920 en 1930’ blootlegden.
Maar wat weten de huidige broodschrijvers, in dienst van de platte massamedia, over wat zich op straat voltrekt? En waarom zijn de rijken nog steeds zo bang, nu ze werkelijk alles hebben gewonnen? In The Big Money (1936), het laatste boek van de driedelige ‘fable of America's materialistic success and moral decline’ — volgens het tijdschrift Time 'one of the most ambitious projects that an American novelist has ever undertaken’ — schreef Dos Passos ‘all right we are two nations,’ te weten: de winnaars en de verliezers, de machtigen en de machtelozen, de rijken en de armen. Met betrekking tot eerst genoemden stelde hij:
They have clubbed us off the streets they are stronger they are rich they hire and fire the politicians the newspaper-editors the old judges the small men with reputations the college-presidents the ward-heelers (onbelangrijke politici. svh) (listen businessmen college-presidents judges America will not forget her betrayers) they hire the men with guns the uniforms the police-cars the patrol-wagons all right you have won you will kill the brave men our friends tonight.
They have won why are they scared to be seen on the streets? on the streets you see only the downcast faces of the beaten the streets belong to the beaten nation all the way to the cemetery where the bodies of the immigrants are to be burned we line the curbs in the drizzling rain we crowd the wet sidewalks elbow to elbow looking with scared eyes at the coffins we stand defeated America.
Dankzij de door politici zo geprezen ‘bevrijdende werking’ van het neoliberale marktdenken zagen:‘U.S. billionaires their fortunes soar by $434 billion during the nation’s lockdown between mid-March and mid-May (2020. svh), according to a new report,’ aldus berichtte de Amerikaanse omroep-organisatie CNBC op 21 mei van dat jaar.
Op haar beurt liet eind januari 2021 NBC weten dat ‘World's richest become wealthier during Covid pandemic as inequality grows. Almost every country in the world is likely to see an increase in inequality because of the pandemic, according to a new report.’ Volgens dit Amerikaanse netwerk, in handen van Comcast Corporation — ‘an American telecommunications conglomerate’ en ‘the second-largest broadcasting and cable television company in the world’ — contrasteerden de ervaringen van de superrijken ‘sharply with those of the world’s less fortunate, who have hit on hard times and whose recovery from the pandemic could take over a decade, according to the report, titled “The Inequality Virus.”’
En met een ganzenpas volgt Europa het almaar oorlogvoerende ‘Amerika.’ Net zolang tot het niet meer kan.
2 opmerkingen:
Poetin "Ik wil een goede wereld waar mensen mensen zijn, ik wil een zuivere wereld van gelovigen"
De werkelijkheid : Stan weet jij hoeveel journalisten, oprechte Juristen en andere heldhaftige "tegenstanders" van Poetin vermoord gemarteld gevangen gezet
zijn en nu nog zitten waaronder bejaarden de het geloof van Poetin afwijzen?
En hoe de Russisch orthodoxe kerk haar gelovigen ophitst de oorlog in te gaan?
dat daardoor 200.000 mensen vermoord zijn zoals religie al eeuwen geheuld en gemoord hebben?
ben benieuwd of je deze opmerkingen wil plaatsen.
precies 200.000? dat geloof ik niet. het is een slag in de lucht en moet daarom gewantrouwd worden. bovendien interesseert mij veel meer hoeveel mensen door het westen vermoord zijn na de tweede wereldoorlog. hoewel de cijfers variëren betreft het huer miljoenen doden. dit interesseert mij meer omdat ik niets kan veranderen in rusland en wel in nederland. het demoniseren van rusland leidt alleen maar naar nog meer westerse hypocrisie.
Een reactie posten