The mortal danger of wildfire to a herd of deer is what a half century of disastrous involvement in the Middle East ought to represent to American policy makers. But it does not. Being in favor of the lraq War may have been objectively wrong, but it was an astute career move for many government operatives and contractors. Wall Street CEOs failed to understand that leveraging their portfolios with derivatives contracts was the equivalent of giving a child a loaded pistol, but with the exception of a handful of people like Richard Fuld (Amerikaanse bankier van de Lehman Brothers, een bank die in 2008 failliet ging. svh), the main Wall Street players are still in their jobs, leveraging up for the next financial bubble.
Nature provides numerous examples of species whose traits have evolved such that they become maladapted to their environments. The extinct Irish elk’s outsized antlers became more of a hindrance to its survival than a benefit: during periods of peak antler growth, the animal experienced osteoporosis (botontkalking. svh). In a similar fashion, the military-industrial complex’s pampered, privileged position in society and its cost-is-no-object mentality, along with its rigid and bureaucratized hierarchy, have made it a less effective force in accomplishing its overriding purpose: fighting and winning wars.
That goal has become subsidiary to mastering, Washington politics, maintaining the cash flow to contractors, and offer senior personnel second careers in industry. These maladaptations affect the quality both of personnel and equipment. This lengthy catalog of dysfunctions in our governing institutions both public and private, and in the elites that control them, points to a system that is not sustainable in long term. It is also not that unusual in light of history. The normal way mature power structures try to maintain themselves is by redefining their vices as virtues and their mistakes as harmless mulligans (mengelmoes. svh) that should not be counted on the scorecard. Disasters like Vietnam and Iraq no more undermine the legitimacy of the elites who engineered them, at least in their own eyes, than the sinking of the Spanish Armada undermined Philip II’s unshakable belief that he was on the throne by the grace of God. It is the strategy of deny and move on. But it cannot go on.
Jan Marijnissen, lid van de Tweede Kamer voor de Socialistische Partij doet vandaag in de NRC een oproep om de bedreigde commerciële kranten met belastinggeld te ondersteunen.
Onder de kop ‘Een land zonder goede kranten is het recept voor onwetende en bange burgers' verkondigde Marijnissen:
Goede journalistiek is een steunpilaar van de democratie en onmisbaar voor politici. Verdwijnt die, dan zijn wij een prooi van de macht. Het gaat slecht met de dag- en weekbladen. Daardoor wordt de ruggengraat van de kritische journalistiek in zijn voortbestaan bedreigd. En dat is ernstig. Democratie veronderstelt goed geïnformeerde burgers. Zij kunnen niet zonder de verslaggever, en ook niet zonder de explicateur.
Omdat ik, door ervaring wijs geworden, politici wantrouw die beweren dat het publiek in een gebrekkig functionerende democratie ‘niet zonder de verslaggever, en ook niet zonder de explicateur’ kan, vond ik Marijnissen’s betoog allereerst lachwekkend, aangezien hij zijn pleidooi ook nog aan de NRC had aangeboden, bij uitstek de krant die de beginselen van het neoliberalisme en het Atlantisch bondgenootschap omarmt, en als woordvoerder van de gevestigde orde functioneert. Nog geen jaar later begreep ik waarom Marijnissen zo enthousiast had gepleit voor steun aan de mainstream-pers, toen ‘januari 2010 Sauer samen met de investeringsmaatschappij Egeria NRC Handelsblad en nrc.next van PCM Uitgevers [kocht].’ Zoals bekend is Jan Marijnissen vriend en partijgenoot van de voormalige marxist-leninist en huidige multimiljonair Derk Sauer, die in het mafiose Rusland dankzij het uitgeven van met name glossy magazines als de Russische Playboy en de Russische uitgave van Cosmopolitan in tien jaar tijd meer dan 100 miljoen wist op te strijken. Dat was in de jaren van Boris Jeltsin, toen Rusland in de uitverkoop ging, het uitgestrekte land politiek, economisch, financieel, en moreel ineenstortte, en de mafia samen met oud KGB-ers alle rijkdommen in handen kreeg, ten koste van de bevolking, waarvan zeker 40 procent onder de armoedegrens zakte, en de gemiddelde leeftijd van de man naar 58 jaar kelderde, het niveau van de Derde Wereld, terwijl tegelijkertijd zeven oligarchen via malversaties en zo nodig het vermoorden van concurrenten erin slaagden zeker 50 procent van de Russische economie in handen te krijgen. Het gevolg was dat:
Amid growing internal pressure, in 1999 he (Jetsin. svh) resigned and was succeeded by his chosen successor, former Prime Minister Vladimir Putin.
https://en.wikipedia.org/wiki/Boris_Yeltsin
Mijn oude vriend, de marxist-leninist Derk Sauer, temidden van Rusland's nieuwe rijken, de mafia, de oligarchen, of hoe men deze dames en heren ook zou willen noemen.
Desondanks, of beter nog, juist daarom voelde Sauer zich er als een vis in het water. Mijn oude kameraad Derk Sauer verkeerde geruime tijd op goede voet met oud KGB-ers, en tenminste één van de zeven oligarchen, namelijk met de naderhand veroordeelde Michail Borisovitsj Chodorkovski, een voormalige communistische apparatsjik die na de ineenstorting van de Sovjet Unie multi-miljardair wist te worden, de rijkste man van Rusland en zestiende op de Forbes-wereldranglijst van miljardairs. De Amerikaanse journalist Peter Lavelle, die al drie decennia lang de ontwikkelingen achter het voormalige IJzeren Gordijn van binnenuit volgt, schreef over Chodorkovski:
he, like other oligarchs during the 1990s, stole, extorted, and even possibly ordered murders when making empires from looted state property. He was also a political fraudster – buying political influence from virtually anyone who would take his dirty money. It was only in prison did Khodorkovsky 'find religion' in an attempt to rebrand himself as a man of the people and supporter of democracy…
Not only did Khodorkovsky become Russia’s richest man, but he also intended to cash-out and/or make himself even richer (and at the expense of the Russian state and people). No one can deny Khodorkovsky had ambitions. His ambitions became hubris. First, he wanted to sell Yukos to Texas oilmen. Second and against Russian law, he wanted to build a private pipeline to export energy. (Under Russian law, the state has the monopoly right to export energy). Putin, as head of state and protector of the country’s sovereignty had no choice – Khodorkovsky and the other oligarchs had to be stopped.
After being elected to the presidency in 2000, Putin made it clear the oligarchs were to stay out of politics and pay their fair share of taxes. This was the background to what is called Putin’s 'Oligarch Wars.'
Khodorkovsky ignored Putin’s warnings and threats at his own peril. Western media and paid apologists in the service of corruption claim Khodorkovsky is a victim of arbitrary prosecution and persecution.
http://www.informationclearinghouse.info/article37193.htm
Oktober 2005 berichtte de journalist Simon Kuper van de Financial Times in zijn krant over Derk Sauer's Russische bedrijf Independent Media:
By 2004, Independent Media’s net sales had grown to about €70m, with earnings of €10m. The company controls about a third of Russia’s advertising market for print media. Inevitably mafiosi and oligarchs have become interested along the way. The oligarch Vladimir Potanin briefly owned a 35 per cent stake of Independent Media and Mikhail Khodorkovsky, jailed head of the oil company Yukos, held 10 per cent.
http://www.ft.com/intl/cms/s/1/28054942-39af-11da-806e-00000e2511c8.html
Nog enige achtergrond-informatie uit Intermediair, decennialang ‘het grootste Nederlandse weekblad voor hoogopgeleiden’:
Eind jaren tachtig besluit VNU een kans te wagen in Rusland, dat dan net open is voor buitenlandse investeerders. Sauer was meteen de gedoodverfde kandidaat. 'Omdat hij maoïst was,’ zegt uitgeefster Annemarie van Gaal, die tien jaar met hem samenwerkte in Moskou... Koos Guis, directeur van de internationale bladendivisie van Sanoma, destijds de baas van Sauer, 'We hadden een brutaal mannetje nodig. De Sovjetunie, want zo heette het toen nog, was het onontgonnen Wilde Oosten. Wij hadden het idee dat men daar bepaald niet zachtzinnig zaken deed, en het karakter van Sauer paste daarbij. Hij is op zijn zachtst gezegd geen verlegen man. Derk is iemand die door roeien en ruiten gaat om mensen te pakken te krijgen...
Het Moskouse project zou volledig mislukt zijn als Sauer en Van Gaal geen steun hadden gekregen van vrienden die toevallig links én rijk waren. Boudewijn Poelmann, Frank Leeman, Herman de Jong en Simon Jelsma hadden miljoenen verdiend met Novamedia, dat allerlei liefdadige doelen via de media probeerde te spekken. Met hun grootste succes, de Nationale Postcode Loterij, hadden ze al miljoenen verdiend. Sauer vond deze 'rooie miljonairs' in 1992 bereid om vier miljoen gulden in Independent Media te investeren, de uitgeverij die hij inmiddels met Van Gaal had opgericht. Velen vragen zich af hoe het mogelijk is dat Sauer in al die jaren relatief weinig last heeft gehad van de Russische overheid en de georganiseerde misdaad. Zonder steekpenningen en een hooggeplaatste beschermheer is dat volgens insiders onmogelijk. Koos Guis: 'Je moet er onorthodox zakendoen. In gewone taal heet dat inderdaad vuile handen maken. Daarom was Sauer zo geschikt. Hij heeft, op z'n Hollands gezegd, schijt aan autoriteiten. We wisten dat hij iemand was die op het scherp van de snede opereert. Dat je daar ook wel eens af kan donderen, was een risico voor ons ja, maar dat namen we bewust. Zo'n karakter heb je nodig anders red je het daar niet.' [...] Joop van der Reijden, destijds directeur van Veronica, dat in 1993 probeerde een radiozender op te zetten met Independent Media, had korte tijd intensief contact met Sauer in Moskou. Hij memoreert hoe de deal stukliep, omdat het Russische advertentiebureau liefst tachtig procent van de opbrengsten eiste. 'Dat bureau was in handen van de mafia. Ik herinner me nog een gesprek met die heren in een Moskou's luxe restaurant dat voor ons totaal leeg werd gehouden. Ze hadden nota bene stukken bij zich die ze een dag tevoren uit onze hotelkamer hadden gestolen. Onze vertegenwoordigster werd nog bedreigd.' […]
'Hij is gewoon erg goed in het omgaan met de heersende klasse. Dat hele televisie-idee was bijvoorbeeld ontstaan, omdat hij een ministerszoon kende die iets van 175 radiofrequenties te verdelen had, maar die zelf niks van radio-maken wist. Sauer woont in die datsja tussen allemaal hoge Russen en hij nodigde die mensen ook regelmatig uit. Ik durf te wedden dat Jeltsin destijds ook bij hem geweest is. Zijn vrouw Ellen speelde daarbij een heel belangrijke rol, die is sociaal erg goed.' [...] Maar geheel vrij van bedreigingen bleef ook Sauer niet. Nadat de hoofdredacteur van Playboy in 2001 werd neergeschoten, moet hij zichzelf en zijn gezin ook met bodyguards bewaken. Hij steunt nog steeds de SP en noemt zichzelf nog steeds socialist.
Dit alles is op zich geenszins vreemd, zoals de desastreuze geschiedenis van het marxisme-leninisme in de Sovjet Unie heeft aangetoond. Het gaat eveneens voor Sauer uiteindelijk om geld en macht. Vandaar ook dat hij als succesvolle zakenman zo bewonderd wordt door de polderpers, want de kleinburgerlijke Nederlander blijft wisselend koopman en dominee, en zoals de Britse schrijfster Julia Blackburn in haar boek The White Men (1979) opmerkt:
Hoewel de mainstream-media in Nederland blijven beweren dat Sauer en zijn Independent Media, dan wel zijn 'invloedrijke Russische mediabedrijf RBK, dat eigenaar is van de grootste onafhankelijke nieuwssite van Rusland' werkelijk 'onafhankelijk' zijn, is de vraag gerechtvaardigd in hoeverre Sauer, die ook wel als stroman wordt gezien, daadwerkelijk 'onafhankelijk' is. De volgende feiten tonen een ander, meer realistisch beeld:
In 1989 vertrekt Sauer naar Rusland waar hij samen met enkele Russische journalisten die later KGB-agenten bleken te zijn, de eerste glossy-magazine van de Sovjet-Unie startte.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Derk_Sauer
Een andere goed geïnformeerde bron is John Helmer, een in Australië geboren ‘journalist and foreign correspondent based in Moscow since 1989. He has served as an adviser to government heads in Greece (Andreas Papandreou), the United States (Jimmy Carter), and Asia, and has also worked as professor of political science, sociology, and journalism.’ Helmer schreef over Sauer:
Moscow Times is published by a former Dutch communist Derk Sauer who came to Russia as a reporter back in early 1990s. The early origins of financing for Moscow Times are still shrouded in a mystery buried deep in the files of a well-known organization in McLean, Virginia. But the newspaper found its niche promoting the privatization programs of President Boris Yeltsin, his favorite Anatoly Chubais, and his favorite in the U.S. Treasury, Lawrence Summers. Naturally, it became the favorite of the beneficiaries of that privatization. The editorials back then literally thanked God for people like Chubais and other prime beneficiaries of Russian privatization that saw mass looting of the country. At the peak of this sell off, the Moscow Times publisher applied for and landed himself a new patron – Khodorkovsky. Sauer needed his money to publish Playboy and Cosmopolitan. The methods, terms and scale of that cash injection into Sauer’s business remain almost secret to date. One of Khodorkovsky’s investment advisors at the time has said that Sauer wanted to sell 20 percent of his publishing group; Khodorkovsky, acting through an outfit called Menatep Lausanne, agreed to just half, 10 percent. It is not known if the money Khodorkovsky paid Sauer is among the funds, which Khodorkovsky is now accused of laundering abroad. What is known, however, is that Sauer’s closest associates and partners have admitted selling their shares to Menatep for political protection in Russia. They never mentioned, however, how much money they got for that transaction. Nor did they ever announce the subsequent largesse the company kept on receiving for the following decade. Yukos was one of the first sponsors of the new newspaper by Sauer, Vedomosti.
Over Sauer's voormalige sponsor en beschermheer, Michail Chodorkovski, berichtte de onafhankelijke Amerikaanse linkse website The Greanville Post het volgende:
What makes Khodorkovsky of interest to German politicians is his absolute commitment to the looting of social wealth. 'Our compass is profit, our idol is Her Majesty, capital,' is his oft-quoted credo from the year 1993. For Khodorkovsky, freedom means primarily the unrestricted freedom of the market, including the opening up of Russia to Western capital.
This brought him into conflict with Putin, who also protects the wealth of the Russian oligarchs, but regards a strong Russian nation-state, which can also act internationally as a great power, as vital to a functioning Russian capitalism.
Probably the most important reason for Khodorkovsky’s arrest in autumn 2003 were his efforts to sell up to 50 percent of the Yukos oil company to the US corporations Exxon and Chevron. For the Kremlin, this was not acceptable. After Khodorkovsky’s conviction, Yukos was broken up and incorporated into the state-dominated oil company Rosneft, which also controls the gas monopoly Gazprom, and is now the largest energy company in the world.
The strategic role of oil and gas has changed over the last ten years. New extraction methods, such as deep sea drilling and fracking, have unlocked new deposits globally, undermining Russia’s position as an energy exporter. Putin was therefore looking for new ways of strengthening the position of Russia. The main project of his third term as president is to build a Eurasian Union. This is to be modelled on the European Union, and would include large parts of the former Soviet Union and other countries.
Before the presidential elections, Putin presented the project in a detailed article in Izvestia on October 3, 2011. He stressed that the Eurasian Union did not 'entail any kind of revival of the Soviet Union … It would be naïve to try to revive or emulate something that has been consigned to history.'
Putin wrote that the Eurasian Union promised to strengthen Russia’s global position: 'We suggest a powerful supranational association capable of becoming one of the poles in the modern world and serving as an efficient bridge between Europe and the dynamic Asia-Pacific region.'
At the same time, he denied that the project was directed against the European Union. Rather, the Eurasian Union would 'join the dialogue with the EU.' The goal is 'a harmonised community of economies stretching from Lisbon to Vladivostok.' The partnership between the Eurasian and the European Unions would 'prompt changes in the geo-political and geo-economic setup of the continent as a whole, with a guaranteed global effect.'
Putin’s article triggered disquiet in the US and Europe. There was hardly a major newspaper or a think tank which did not comment on it in detail. In particular, the German and US governments concluded that their strategy—bringing large parts of the former Soviet Union under their economic and political control, increasingly isolating Russia, and strengthening their influence in strategically important Central Asia—was at risk.
Even Beijing reacted nervously. It saw Putin’s foray as a rival project to the Shanghai Cooperation Organisation, which is meant to strengthen China’s position in Central Asia.
The right-wing American think tank Heritage Foundation warned: 'Russia’s Eurasian Union could endanger the neighborhood and U.S. interests.' It advised the US and its allies in Europe and Asia, 'to balance the Russian geopolitical offensive and protect U.S. and Western interests.'
At a press conference in Dublin in December 2012, then-US Secretary of State Hillary Clinton clearly indicated that the United States will not tolerate Putin’s project. There is a 'move to re-Sovietize the region,' Clinton said, regarding talk of a Eurasian Union. 'But let’s make no mistake about it. We know what the goal is and we are trying to figure out effective ways to slow down or prevent it.'
We hebben ons portie Rusland-ellende wel weer gehad in 2009... de reeks moorden op journalisten en burgerrechtenactivisten, de corruptie in het land -- genoeg redenen om de koffers te pakken.
Sauer was evenwel als multimiljonair uitgekookt genoeg om zijn 'koffers' juist niet 'te pakken.' Uit gesprekken die ik al ruim vier decennia geleden met hem over de media voerde, weet ik dat ook de SP-er Derk er diep van doordrongen is dat de westerse media niet vrij en onafhankelijk zijn. Een aardig voorbeeld van de betrekkelijkheid van het begrip 'de vrije pers' gaf de onderzoeksjournalist John Pilger middels de volgende anekdote:
During the Cold War, a group of Russian journalists toured the United States. On the final day of their visit, they were asked by their hosts for their impressions. 'I have to tell you,' said their spokesman, 'that we were astonished to find, after reading all the newspapers and watching TV, that all the opinions on all the vital issues were, by and large, the same. To get that result in our country, we imprison people, we tear out their fingernails. Here, you don't have that. What's the secret? How do you do it?'
Feit is dat repressieve tolerantie veel effectiever werkt dan openlijke censuur. Zodra de zelfcensuur is geïnternaliseerd, heeft de macht geen publieke censuur meer nodig, zoals de dagelijkse praktijk bewees tot de komst van internet en de sociale media. Pas nadat het monopolie op de berichtgeving en waarheidsvinding van de mainstream-media was doorbroken, begonnen liberale politici en ‘corporate press’ te pleiten voor het censureren van internet. Bovendien is zelfcensuur ook nog eens veel goedkoper dan een peperduur ambtelijk apparaat dat alles in de gaten moet houden. Het feit dat nu het Amerikaanse National Security Agency en andere westerse geheime diensten de burger 24/7 bespioneren, toont aan dat naar het oordeel van de macht de 'democratie' en de ‘vrije pers’ niet het gewenste resultaat meer opleveren. Een echt ‘vrije pers’ is vanzelfsprekend de grootst denkbare bedreiging van de macht. Niet voor niets stelde de Amerikaanse media-ideoloog en journalist Walter Lippmann in zijn tweede boek Drift and Mastery: An Attempt to Diagnose the Current Unrest (1914):
Lippmann was geen radicale buitenstaander, maar een door het establishment uiterst gerespecteerde opiniemaker die 'an informal adviser' was 'to several presidents. On September 14, 1964, President Lyndon Johnson presented Lippmann with the Presidential Medal of Freedom,’ de hoogste civiele onderscheiding in de VS. Bovendien ontving hij:
a special Pulitzer Prize for journalism in 1958, as nationally syndicated columnist, citing 'the wisdom, perception and high sense of responsibility with which he has commented for many years on national and international affairs.' Four years later he won the annual Pulitzer Prize for International Reporting citing 'his 1961 interview with Soviet Premier Khrushchev, as illustrative of Lippmann's long and distinguished contribution to American journalism.'
Zijn opvattingen bepalen nog steeds de consensus onder de elites die de macht in het Westen in handen hebben. Zo meldt Wikipedia over de ‘Legacy: Almond–Lippmann consensus’ het volgende:
A meeting of liberal intellectuals mainly from France and Germany organized in Paris in August 1938 by French philosopher Louis Rougier to discuss the ideas put forward by Lippmann in his work The Good Society (1937). The Colloque (seminar. svh) Walter Lippmann was named after Walter Lippmann. Walter Lippmann House at Harvard University, which houses the Nieman Foundation for Journalism, is named after him too. Noam Chomsky and Edward S. Herman used one of Lippmann's catch phrases — the 'Manufacture of Consent' — for the title of their book, Manufacturing Consent, which contains sections critical of Lippmann's views about the media.
Similarities between the views of Lippmann and Gabriel Almond produced what became known as the Almond–Lippmann consensus, which is based on three assumptions:
1. Public opinion is volatile, shifting erratically in response to the most recent developments. Mass beliefs early in the 20th century were 'too pacifist in peace and too bellicose in war, too neutralist or appeasing in negotiations or too intransigent.’
2. Public opinion is incoherent, lacking an organized or a consistent structure to such an extent that the views of U.S. citizens could best be described as ‘non-attitudes.'
3. Public opinion is irrelevant to the policy-making process. Political leaders ignore public opinion because most Americans can neither 'understand nor influence the very events upon which their lives and happiness are known to depend.'
https://en.wikipedia.org/wiki/Walter_Lippmann
Uit mijn eigen ervaringen de afgelopen halve eeuw, met Nederlandse opiniemakers weet ik dat hier de zogeheten Almond–Lippmann consensus wijd verspreid is. In de polder-journalistiek bestaat een onuitgesproken minachting voor het publiek, die zich op talloze manieren manifesteert.
Voorzitter Juncker van de Europese Commissie wil sterkere economische banden met Rusland. Het Europarlement doet ook een duit in het zakje en nodigt opeens Russische parlementariërs uit, waar een tijdlang een ban op zat.
Wat blijft er over van de bewering van de gecorrumpeerde oud-NRC-redacteur buitenland Hubert Smeets dat 'Het typisch Russisch [is], om altijd alles om te draaien'? Wie draait er voortdurend als een vaan met elke wind mee? Hoe lang nog kunnen mijn collega's zichzelf belachelijk maken voordat het grote publiek het doorkrijgt? Smeets beweerde dit pas nadat Vladimir Poetin aan de macht was gekomen, en geconfronteerd met een volkomen failliete inboedel, en zich gedwongen zag orde op zaken te stellen. Om te beginnen moesten de parasitaire praktijken van westerse en Russische multimiljonairs en multimiljardairs aan banden worden gelegd. In de woorden van zelfs Geert Mak — die de oligarch Derk Sauer dusdanig bewonderde dat hij hem als betrouwbare bron voor Rusland opvoerde in zijn boek In Europa (2004) — was de door het Westen geadviseerde ‘shocktherapie’ van president Jeltsin ronduit 'desastreus' geweest. Mak schreef:
De Russische bevolkingsstatistieken na deze shocktherapie het beeld [lieten] zien van een land dat door een oorlog of een hongersnood was getroffen… Het Russische sterftecijfer deed denken aan dat van Zimbabwe, Afghanistan of Cambodja… Het geboortecijfer, de eeuwige indicatie voor ‘de stemming der natie,’ halveerde.
Het was, vanuit een bredere context gezien, dan ook volkomen begrijpelijk dat de Russische autoriteiten onder Poetin de ‘vrijheden’ van uitvreters als Sauer, en diens voormalige partner, de corrupte Russisch-Israelische oligarch Michail Chodorkovski, begonnen aan te pakken, vooral ook omdat miljarden illegaal uit Rusland werden gesluisd, om in het Westen te worden gewit. Op 27 augustus 1999 berichtte CNN:
Russia's worst money-laundering scandal in history, already the subject of enough intrigue and innuendo to fill a Tolstoy novel, gained added urgency Friday as the successor to the Soviet-era KGB took up the trail of billions of dollars in missing cash.
Russia's Federal Security Service joined a growing contingent of U.S. and British law enforcers probing claims that the Russian mob, possibly with the complicity of senior politicians and businessmen, funneled $15 billion or more through an account at the U.S.-based Bank of New York.
Russia's acting chief prosecutor, Vladimir Ustinov, the equivalent of the U.S. Attorney General, ordered the security service to report back to his office on its findings.
Ustinov said he intends to use the report as a basis for determining whether he should launch his own investigation.
The move is a possibly risky gambit for Ustinov. Both his predecessors in the prosecutor's post were dismissed, critics believe, because they were seen by the administration of Russian President Boris Yeltsin as overly aggressive in pursuing claims of high-level corruption and graft.
At the time of his ouster, one of those ex-prosecutors, Yuri Skuratov, had been looking into allegations that a Swiss construction firm, Mabetex, paid bribes of around $1 million to Yeltsin in return for lucrative contracts to refurbish the Kremlin.
An Italian newspaper reported this week that Mabetex's boss also paid credit card bills for Yeltsin's daughters, Tatyana Dyachenko and Yelena Okulova.
https://money.cnn.com/1999/08/27/worldbiz/russia_probe/
Zonder zelf te beseffen hoe absurd en onnozel zijn houding was, stelde Jan Marijnissen in de NRC van 28 februari 2009: 'Wat is een politicus zonder krant? Hij is als een journalist zonder telecommunicatie.’ Oftewel een gehandicapte. Volgens de voormalige voorman van de SP, wiens dochter nu de touwtjes in handen heeft, zijn:
Politici om twee redenen ten zeerste verbonden met de journalistiek. Ze hebben de journalistiek nodig om via de verslaggever de burger kond te doen van hun opvattingen. En ze zijn afhankelijk van goede journalistiek als intermediair tussen de samenleving en henzelf.
Door dit soort propaganda beseffen steeds meer ‘burgers’ hoe uitgehold de neoliberale, parlementaire democratie is, zo erg zelfs dat de voormalige Amerikaanse president, Jimmy Carter, in het openbaar liet weten dat de VS, de aanvoerder van de NAVO, geen democratie meer is, maar een ‘oligarchie with unlimited political bribery.’ En dit niet ondanks de westerse commerciële pers, maar juist dankzij de collaboratie met de macht van mijn mainstream-collega’s. Daarom durft geen van hen publiekelijk te reageren op mijn kritiek, en met mij in discussie gaan. Het is één van de bewijzen dat wij niet in een democratie leven, maar in een neoliberaal bestel, met in toenemende mate totalitaire trekken.
De SP heeft twee gezichten, zo leren we uit een vrijgegeven Wikileaks cable (pdf) over een ontmoeting van Jan Marijnissen en Harry van Bommel met de Amerikaanse ambassadeur Roland Arnall op 16 mei 2006, een half jaar voor de Tweede Kamer-verkiezingen.
'Marijnissen and van Bommel both stressed that their party has become more moderate, and less anti-American, in recent years… Van Bommel similarly pointed out that when he speaks to party members these days, he stresses that the SP is now more of a Social Democrat party than a Socialist one.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten