stan van houcke

zaterdag 27 april 2024

Mass Graves in Khan Yunis Reveal Unspeakable Horror of US-Backed Gaza Invasion

Mass Graves in Khan Yunis Reveal Unspeakable Horror of US-Backed Gaza Invasion

Emboldened by unconditional military and diplomatic support from the US, Israel continues to act with impunity in Gaza.

By Seraj Assi , TRUTHOUT

Published April 26, 2024

Civil Defence Authority teams work to recover bodies of Palestinians from under the rubble in Khan Yunis, Gaza, on April 21, 2024. The Palestinian Civil Defense Administration in the Gaza Strip said late Saturday that the bodies of 50 Palestinians killed by the Israeli army were recovered from a mass grave in the southern Khan Younis province.Civil Defence Authority teams work to recover bodies of Palestinians from under the rubble in Khan Yunis, Gaza, on April 21, 2024. The Palestinian Civil Defense Administration in the Gaza Strip said late Saturday that the bodies of 50 Palestinians killed by the Israeli army were recovered from a mass grave in the southern Khan Younis province. JEHAD ALSHRAFI / ANADOLU VIA GETTY IMAGES

Mass Graves in Khan Yunis Reveal Unspeakable Horror of US-Backed Gaza Invasion

Emboldened by unconditional military and diplomatic support from the US, Israel continues to act with impunity in Gaza.

By Seraj Assi , TRUTHOUT

Published April 26, 2024

Palestinians in Khan Yunis have continued to unearth dead bodies in what is believed to be the largest mass grave in Gaza’s history, first discovered at Nasser Hospital last Saturday. The discovery comes two weeks after the Israeli military withdrew its troops from the southern city on April 7 after a three-month siege, leaving utter destruction in their wake.

The massacre site is teeming with rescuers in hazmat suits digging corpses out of the ground with primitive hand tools and digging trucks, while horrified survivors and family members stand there in fraught anticipation, waiting for a sign of their loved ones who have been missing for two or more months. A video taken by Motasem Mortaja, a Palestinian journalist in Khan Yunis, shows a grieving mother kneeling on the hospital grounds and embracing the body of her son, weeping. She is one of the fortunate ones, as most bodies remain unidentified. Of the nearly 400 bodies recovered so far, only 65 have been identified, the head of the Khan Yunis Civil Defense told Al Jazeera.

Hundreds of mothers have gathered daily at the hospital, looking for their children, moving from body to body. One woman told Al Jazeera, “I came here for the fifth day looking for the body of my son Jamal. But unfortunately, I did not find my son’s body.” Families struggle to identify loved ones from their clothes. A mother breaks into tears when she recognizes her son from his jacket. Karima al-Ras identified her youngest son, Ahmad, from his wounds; “a gunshot to the leg and an opening in his stomach.” She burst into bitter tears, screaming: “They took him from me. They killed him. Israel, America and Britain are to blame.”

A young boy, Moayed, identified the remains of his mother among the bodies, before resuming the search for his father, sister and cousin. “I feel sad, lonely, alone in the world,” he told a reporter for Sky News. Around 400 bodies have been uncovered thus far. Most of the victims are children and women. Hundreds of others remain missing. The more people dig, the more corpses they find. A spokesman of the Khan Yunis Civil Defense estimates that searchers expect to recover another 400 bodies, according to CNN. Palestinian civil defense organizations estimate that at least 2,000 civilians remain missing or under rubble in Khan Yunis.

Disturbing reports continue to emerge about the mass graves, but the testimonies provided so far paint a dystopian picture. Footage and eyewitnesses relate bone-chilling scenes at the hospital complex. Bodies were found buried deep in the ground and covered with waste. Many were found naked, missing parts, skinned, decapitated, mutilated and disfigured beyond recognition. “We found corpses without heads, bodies without skins, and some had their organs stolen,” a local official in Gaza said in a statement shared by Quds News Network. Other bodies were reportedly found in plastic bags with Hebrew inscriptions on them. Many of the victims had their hands and feet tied behind their backs, indicating they were summarily executed before being buried. These include children, who were evidently murdered while in captivity. According to the spokesperson for the UN High Commissioner for Human Rights: “Among the deceased were allegedly older people, women and wounded, while others were found tied with their hands … tied and stripped of their clothes.” Doctors and nurses were among those brutally tortured and executed.

Demonstrators rally and march through downtown to show support for the Palestinian people on October 11, 2023 in Chicago, Illinois.

NEWS | WAR & PEACE

$26B in Unconditional Aid to Israel Passes House With Just 58 Voting Against

“Our country isn’t just complicit in this genocide. We’re actively participating in it,” said Rep. Rashida Tlaib.

By Sharon Zhang , TRUTHOUT April 22, 2024

In video circulating on social media, body remains lie strewn and scattered across the sandy earth. Some corpses were rendered dust and ashes, possibly due to the use of unusual weapons by the Israeli army. The horrifying scale of death and mutilations shows that corpses were crushed and buried with military bulldozers –– a sadistic tactic unique to the IDF. Verified satellite images and footage show that Israeli forces were operating bulldozers during their occupation of the hospital, as extensive bulldozer tracks and marks were left among the graves. In some cases it’s not immediately clear whether the victims were buried alive or executed in field executions, as most of the bodies have been decomposed. (The Gaza Civil Defense believes that at least 20 people may have been buried alive.) Most of the victims remain nameless. One victim was marked: “Unknown, black jacket.”

Much of Khan Yunis is now in ruins, as if reeling from an earthquake, as seen in reporting by Al Jazeera. The southern city is described as the “most destroyed area” in the Gaza Strip. According to local officials, more than 80 percent of the city’s buildings are estimated to be destroyed, while the rest are largely uninhabitable. Before Israeli forces bombed and occupied it, Khan Yunis was declared a “safe zone” for displaced Palestinians. Israeli bombardments and military incursions have now turned it into a tent city, choked with refugees and teeming with displaced families. Satellite images from the destroyed city show a growing tent encampment, which is intended in part to provide shelter for people fleeing Rafah in the event of an Israeli ground invasion there. A United Nations Development Programme official recently told Al Jazeera that it would take 200 years to rebuild what Israel has destroyed in Gaza. The Nasser Hospital massacre is but the latest chapter in Israel’s deliberate campaign to destroy Gaza’s health care capacity. The Nasser Medical Complex was the second-largest medical facility in Gaza. It was one of the final active hospitals in Khan Yunis, and one of the last functioning hospitals in all of Gaza. It was described by the top WHO official as the “backbone of the health system in southern Gaza.” Now, it no longer exists.

For weeks, the hospital, where 10,000 wounded and displaced civilians were taking shelter, was under intense Israeli bombardment and military raids. Medics working for Doctors Without Borders relate that Israeli forces besieged and attacked Nasser Hospital in late January, before withdrawing a month later, leaving the facility in ruins. Health officials in Gaza confirmed that the bodies uncovered at the hospital were killed during the siege.

Human rights advocates have been warning of the catastrophic situation at Nasser for weeks. Medical staff and international observers who visited Nasser Hospital described it as a “graveyard.” Jonathan Whittall, an official with the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA) who took part in the evacuation missions at Nasser in February, warned: “The conditions are appalling. There are dead bodies in the corridors. This has become a place of death, not a place of healing.”

The Nasser Hospital massacre comes two weeks after the horrific massacre at Al-Shifa Hospital, once Gaza’s largest medical facility, where a mass grave of over 400 Palestinians was discovered following Israel’s two-week siege of the hospital compound.

Expressing their “horror” at the destruction of Gaza’s two largest hospitals, UN officials have called for international investigations into the massacres and the mass graves uncovered there, describing the atrocities as war crimes and grave violations of international human rights law and international humanitarian law. According to UN High Commissioner for Human Rights Volker Türk, “The intentional killing of civilians, detainees and others who are hors de combat is a war crime.”

On Wednesday, Amnesty International became the latest international organization to accuse Israel of war crimes at Nasser and Al-Shifa hospitals and call for international investigation.

The discovery of the mass graves at Nasser Hospital coincided with chilling reports that Israel, armed with U.S.-made bombs, shelled Gaza City’s largest fertility clinic, the Al Basma IVF center, destroying 4,000 embryos, along with 1,000 more specimens of sperm and unfertilized eggs, and depriving thousands of couples in Gaza of their last hope of having children.

The ongoing genocide in Gaza shows no signs of abating. Over the last weekend, Israel bombed a two-story house in Rafah, killing an entire family of 22 members, including 18 children. The house itself no longer exists. In its place is a huge crater gaping down into the earth. On April 19, Israel bombed Tal al-Sultan refugee camp in Gaza, killing nine Palestinians, including six children and two women. A day after, it bombed the al-Shabora camp in Rafah, killing four, including a young girl and a pregnant woman. The next day a newborn became the sole survivor of her family after she was saved by a miracle; images from the scene show doctors rescuing the premature child from the womb of her dying mother. “She was born an orphan,” said Mohammad Salama, the doctor who delivered the child. (The child died five days later.)

The Gaza genocide has been unfolding for “200 days of horror,” to cite a recent UN report. So far, Israel has killed over 34,000 Palestinians, including nearly 15,000 children. (The real toll is likely higher as thousands of bodies remain missing or buried beneath the rubble, with UN sources estimating 12,000 presumed dead.) At least 28 children have died from starvation, as Israel continues to deprive the besieged Strip of food, water and medicine. A new UN report accuses Israel of mass starvation and dehydration in Gaza, which is taking its toll on children. The Israeli human rights organization B’Tselem also recently released a report accusing Israel of committing war crime of starvation, especially against children.

Meanwhile, Israel has displaced nearly 2 million Palestinians, most of whom are sheltering in refugee tents in the dusty desert town of Rafah. With U.S. blessing, Israel is gearing up to invade Rafah, a former “safe zone” where some 1.2 million displaced Palestinians have been forcibly squashed in what UNICEF spokesperson James Elder describes as “a city of children.” UN officials have warned that a full-scale Israeli incursion on Rafah would lead to “further atrocity crimes.” Melanie Ward, the head of Medical Aid for Palestinians, who has recently returned from a visit to Gaza, said that an Israeli invasion would inevitably culminate in “human slaughter.”

The mass graves at Nasser Hospital are a crime against humanity, carried out with Western complicity and bankrolled by U.S. taxpayers. The horrific discovery coincides with the Biden administration’s plan to send Israel the largest military aid package in U.S. history, after Congress approved, with bipartisan blessing, billions of dollars in additional bombs for Israel. The new package comes despite chilling reports showing U.S.-made quadcopter drones roaming over the Nuseirat refugee camp in Gaza while imitating the sound of crying babies, ready to shoot and kill people who come out to help. Meanwhile, the U.S. continues to halt funding for the UN Palestinian refugee agency UNRWA, in a flagrant act of collective punishment, despite reports that Israel has failed to show evidence that UNRWA staff are members of Hamas.

Emboldened by U.S. unconditional military and diplomatic support, Israel continues to act with impunity in Gaza. Unsatisfied with fueling the genocide in Gaza, the U.S. is cracking down on antiwar protesters at home, where police forces are mass arresting hundreds of college students and faculty members protesting genocide on U.S. campuses, including at Columbia, NYU and Yale. In a statement, the White House has condemned the student protests, while U.S. politicians and mainstream media outlets joined forces in vilifying the student movement with false accusations of antisemitism, ushering in a new era of anti-Palestinian McCarthyism in the country. For the young students watching the horrific images from Palestine unfold in broad daylight, the Gaza genocide has exposed the rot of the U.S. ruling class, the moral corruption of its liberal institutions and the hollowness of the very values it professes to uphold. It’s appalling, from the young generation’s perspective, that the U.S. is willing to undermine its own democratic institutions and constitutional protections to defend Israel’s war crimes.

The mass graves in Gaza will be a permanent stain on humanity. Without an immediate and permanent ceasefire, Israel will continue carrying out unspeakable horrors.

JOIN US IN DEFENDING THE TRUTH BEFORE IT’S TOO LATE

The future of independent journalism is uncertain, and the consequences of losing it are too grave to ignore. We have hours left to raise the $12,0000 still needed to ensure Truthout remains safe, strong, and free. Every dollar raised goes directly toward the costs of producing news you can trust.

Please give what you can — because by supporting us with a tax-deductible donation, you’re not just preserving a source of news, you’re helping to safeguard what’s left of our democracy.

Seraj Assi

SERAJ ASSI

Seraj Assi is a Palestinian writer living in Washington, D.C. and the author, most recently, of My Life as an Alien (Tartarus Press).

The Impotence of Antony Blinken

The Unz Review • An Alternative Media Selection

A Collection of Interesting, Important, and Controversial Perspectives Largely Excluded from the American Mainstream Media

The Impotence of Antony Blinken

Patrick Lawrence • Friday, April 26, 2024 • 1,700 Words

Antony Blinken is now in China for his second such journey as secretary of state and his third encounter with senior Chinese officials: This is our news as April marches toward May. I have to say, it is a stranger state of affairs than I can figure when the State Department and the media that clerk for it tell us in advance that America’s top diplomat is going to fail to get anything done as he sets out for the People’s Republic.

“I want to make clear that we are realistic and clear-eyed about the prospects of breakthroughs on any of these issues,” an unnamed State Department official said when briefing reporters last week on Blinken’s agenda. This is how State warns in advance that the secretary will be wasting his time and our money during his encounters in Shanghai and Beijing.

What is this if not an admission of our secretary of state’s diplomatic impotence? Or do I mean incompetence? Or both? This is the man, after all, who arrived in Israel five days after the events of last Oct. 7 to announce, “I come before you as a Jew.” Does this guy understand diplomacy or what?

The media followed the State Department’ lead, naturally, in advising us of the pointlessness of Blinken’s sojourn in China—this at both ends of the Pacific. CNBC: “Washington is realistic about its expectations on Blinken’s visit in resolving key issues.” Japan Times: “While crucial for keeping lines of communication open, the visit is unlikely to yield major breakthroughs.”

Matt Lee, the very able diplomatic correspondent at The Associated Press, got it righter than anyone in his April 22 report: The point of Blinken’s three days of talks with top Chinese officials, he reported, is to have three days of talks with top Chinese officials. “The mere fact that Blinken is making the trip might be seen by some as encouraging,” Lee wrote, “but ties between Washington and Beijing are tense and the rifts are growing wider.”

This is our Tony. As the record makes pitifully clear, there’s no mileage in predicting success when Blinken boards a plane for the great “out there.” This is unequivocally so in his dealings with the western end of the Pacific.

There is a long list of the topics Blinken was set to raise with Chinese officials, notable among these Foreign Minister Wang Yi. Taiwan and the South China Sea, military-to-military contacts, artificial intelligence applications, illicit drug traffic, human rights, trade: These are standards on the American menu when a U.S. official addresses Chinese counterparts. The last is especially contentious just now, given the Biden regime’s disgraceful determination to subvert those Chinese industries with which the U.S. cannot compete. With plans to block imports of Chinese-made electric vehicles already afoot, last week President Biden announced new tariffs on imports of Chinese steel. And it is now “investigating” China’s shipping and shipbuilding industries, which sounds to me like prelude to yet more measures to undermine China’s admirable economic advances.

But the premier question Blinken was to address has to do with Sino–Russian relations. As he made clear before departing, the secretary of state will more or less insist that the Chinese stop selling various industrial goods to Russia because the U.S. considers them “dual use,” meaning the Russians could use such things as semiconductors in their defense industries—so implicating China in Russia’s military intervention in Ukraine.

Before going any further, let’s try one of those “imagine if” exercises. Imagine if Beijing sent Foreign Minister Wang to Washington to tell the Biden regime to stop supplying weapons to Ukraine as this implicates the U.S. in Ukraine’s war with Russia and this is not on because China and Russia are friends.

It is not even fun, this “imagine if,” so nonsensical is it. Any such exercise would turn Wang, an acutely skilled diplomat, into another Antony Blinken—the thought of which is nonsensical times 10.

But never mind sense and nonsense. Blinken and those who speak for him at State boldly previewed the secretary’s presentation in the days before his departure. Here is Blinken speaking to reporters last Friday:

We see China sharing machine tools, semiconductors, other dual-use items that have helped Russia rebuild the defense industrial base that sanctions and export controls had done so much to degrade. Now, if China purports on the one hand to want good relations with Europe and other countries, it can’t on the other hand be fueling what is the biggest threat to European security since the end of the Cold War.

A day later the unnamed State Department official elaborated with this:

We’re prepared to take steps when we believe necessary against firms that … severely undermine security in both Ukraine and Europe. We’ve demonstrated our willingness to do so regarding firms from a number of countries, not just China. We will express our intent to have China curtail that support.

As tough diplomatic talk goes, it does not get much tougher. And as dumb diplomacy goes, it does not get much dumber.

For one thing, the Biden regime is demanding that China act against what we can count Beijing’s closest partner—this as leading non–Western nations are coalescing behind a joint project to create a new, let’s call it post–Western world order. I am reminded of a brilliant tweet someone wrote just after Russia began its Ukraine operation two years ago and the Biden regime sought to recruit Beijing against “Putin’s Russia,” as people such as Blinken insist on referring to the Russian Federation. “Please help us defeat Russia,” the tweet read, “so we can turn our aggression on you when we’re done.”

But precisely.

For another, the Chinese Foreign Ministry made its response to Blinken’s preposterous intentions clear even before the secretary boarded his plane (and just prior to the passage in the House last week of $60.1 billion in new aid for the Kiev regime). “It is extremely hypocritical and irresponsible for the U.S. to introduce a large-scale aid bill for Ukraine,” a ministry spokesperson said last week, “while making groundless accusations against normal economic and trade exchanges between China and Russia.”

I cannot think of a handier way of shutting down Antony Blinken.

One other thing while we are on this topic. Among the principles on which a post–Western global order will rest are respect for the sovereignty of all nations and noninterference into the internal affairs of others. These are two elements of civilized statecraft, as it is destined to be in the 21^st century and of which the secretary of state has absolutely no clue.

Why did Secretary Blinken bother to raise this question of Sino–Russian trade when he must have known the response as well as you and I know it. I see two immediate explanations.

One, the crooks in Kiev have already lost Washington’s proxy war with Russia—and goodness knows how much of the just-approved aid they will steal—and Blinken’s presentation in Beijing reflects mounting desperation among the policy cliques who got the U.S. into this hopeless-from-the-start conflict.

Two, and closely related to the above, when Antony Blinken goes to Beijing he does not talk to the Chinese: He talks at them and is not especially concerned about their responses. He is talking only to the American public and the China hawks on Capitol Hill, who have the White House stretching to out-hawk them at every turn.

If you need support for this latter thought, there is Blinken’s assertion Monday, when introducing the State Department’s annual human rights report, that China is guilty of “genocide and crimes against humanity” against the Uighur population in Xinjiang Province. This charge has been highly suspect since Mike Pompeo, Blinken’s fanatically Sinophobic predecessor at State, conjured it before leaving office in 2021. And given no charge of genocide has ever been supported with evidence, what in hell was Blinken doing raising this question (1) on the eve of a diplomatic visit to Beijing during which he purported to want other things out of the Chinese, and (2) given his government’s open sponsorship of what we must now call the Israeli–U.S. genocide in Gaza?

My mind goes back to March 2021 when I read these things. It was then, in an Anchorage hotel (named the Captain Cook) that Blinken and Jake Sullivan, Biden’s new national security adviser, made an utter disaster out of their first encounter with senior Chinese officials, Wang Yi among them. It was then and there that Blinken and Sullivan, all by themselves, tipped over Sino–U.S. relations with just the sort of shockingly ignorant display of late-imperial presumption Blinken is trying on yet again in Beijing this week.

Sino–American ties have never recovered from the encounter in Anchorage. And Blinken has learned nothing from the mess he made.

Lessons, of which several.

One and as suggested above, a creeping desperation now pervades the Biden regime’s foreign policy cliques. They do not know what to do about Russia and they do not know what to do about China.

Two and related to one, the level of incompetence evident among those directing this administration’s foreign policies is very likely unprecedented in the history of postwar American diplomacy. This now reaches the point it is a danger—most evidently in the cases of China and Russia.

Three, there is no self-awareness among these people. They are not present in their diplomatic encounters—reading, instead, from ideologically driven scripts. Again, three years into the Biden regime this is a clear danger.

Four, last, and by no means least, the Biden regime does not have a China policy. Think carefully about this: In the single most important relationship the U.S. will have to navigate in the 21^st century, those running policy are paralyzed—no map, no diplomatic design, no clear objective other than to oppose, literally, the 21st century in the name of prolonging the 20th. This is why the warmongers, the economic saboteurs, and the paranoids left over from the “Who lost China?” years remain ascendant in Washington.

Nature abhors a vacuum. So does a foreign policy made of nothing but ignorance and empty bluster. It is the gravest of charges, but Antony Blinken in China makes me feel unsafe.

vrijdag 26 april 2024

Pankaj Mishra: Misschien is Israël de toekomst van een failliete en uitgeputte wereld.

Dat het Duitse naziregime en zijn Europese collaborateurs zes miljoen Joden hadden vermoord, was na 1945 algemeen bekend. Maar jarenlang had dit verbijsterende feit weinig politieke en intellectuele weerklank. In de jaren veertig en vijftig werd de Shoah niet gezien als een gruweldaad die los stond van andere wreedheden uit de oorlog: de poging tot uitroeiing van Slavische bevolkingsgroepen, zigeuners, gehandicapten en homoseksuelen. Natuurlijk hadden de meeste Europese volkeren hun eigen redenen om niet stil te staan bij de moord op Joden. Duitsers waren geobsedeerd door hun eigen trauma van bombardementen en bezetting door de geallieerde machten en hun massale verdrijving uit Oost-Europa. Frankrijk, Polen, Oostenrijk en Nederland, die gretig met de nazi’s hadden samengewerkt, wilden zichzelf presenteren als onderdeel van een dapper ‘verzet’ tegen het Hitlerisme. Er bestonden te veel onfatsoenlijke herinneringen aan medeplichtigheid lang nadat de oorlog in 1945 was geëindigd. Duitsland had voormalige nazi's als kanselier en president. De Franse president François Mitterrand was een apparatchik geweest in het Vichy-regime. Nog in 1992 was Kurt Waldheim president van Oostenrijk, ondanks dat er aanwijzingen waren voor zijn betrokkenheid bij nazi-wreedheden.

Zelfs in de Verenigde Staten heerste er ‘publieke stilte en een soort staatsontkenning met betrekking tot de Holocaust,’ zoals Idith Zertal schrijft in Israel’s Holocaust and the Politics of Nationhood (2005). Pas lang na 1945 begon men de Holocaust publiekelijk te herdenken. In Israël zelf bleef het besef van de Shoah jarenlang beperkt tot de overlevenden, die, verbazingwekkend om te bedenken vandaag de dag, door de leiders van de zionistische beweging doordrenkt waren van minachting. Ben-Goerion had de machtsstijging van Hitler aanvankelijk gezien als ‘een enorme politieke en economische impuls voor de zionistische onderneming,’ maar hij beschouwde menselijk afval uit Hitlers vernietigingskampen niet als geschikt materiaal voor de opbouw van een sterke nieuwe Joodse staat. 'Alles wat ze hadden doorstaan,’ zei Ben-Goerion, 'zuiverde hun ziel van al het goede.’ Saul Friedlander, de belangrijkste historicus van de Shoah, die Israël deels verliet omdat hij het niet kon verdragen dat de Shoah werd gebruikt 'als voorwendsel voor harde anti-Palestijnse maatregelen,’ herinnert zich in zijn memoires, Where Memory Leads (2016), dat academische wetenschappers het onderwerp aanvankelijk afwezen en het overlieten aan het herdenkings- en documentatiecentrum Yad Vashem.

Deze houding begon pas te veranderen met het proces tegen Adolf Eichmann in 1961. In The Seventh Million (1993) vertelt de Israëlische historicus Tom Segev dat Ben-Goerion, die door Begin en andere politieke rivalen werd beschuldigd van ongevoeligheid voor de overlevenden van de Shoah, besloot om een 'nationale catharsis' in gang te zetten door het proces tegen een nazi-oorlogsmisdadiger te organiseren. Hij hoopte Joden uit Arabische landen voor te lichten over de Shoah en het Europese antisemitisme (waar ze geen van beide bekend mee waren) en hen te binden aan Joden van Europese afkomst in wat maar al te duidelijk een onvolmaakt ingebeelde gemeenschap leek. Segev beschrijft verder hoe Menahem Begin dit proces van het smeden van een Shoah-bewustzijn bevorderde onder joden met een donkere huidskleur, die lange tijd het doelwit waren geweest van racistische vernederingen door het blanke establishment van het land. Hij begon hun verwondingen van klasse en ras te genezen door hen gestolen Palestijns land en een sociaal-economische status te beloven boven onteigende en berooide Arabieren.

Deze verdeling van de lonen van Israëliërs viel samen met de uitbarsting van identiteitspolitiek onder een welvarende minderheid in de VS. Zoals Peter Novick in verrassende details verduidelijkt in The Holocaust in American Life (1999), doemde de Shoah ‘niet zo groot op’ in het leven van de Amerikaanse joden tot eind jaren zestig. Slechts enkele boeken en films gingen over dit onderwerp. De film Judgement at Nuremberg (1961) belichtte de massamoord op Joden als onderdeel van de grotere categorie van de misdaden van het nazisme. In zijn essay ‘The Intellectual and Jewish Fate,’ gepubliceerd in het Joodse tijdschrift Commentary in 1957, zei Norman Podhoretz, de patroonheilige van de neoconservatieve zionisten in de jaren tachtig, helemaal niets over de Holocaust.

Joodse organisaties die berucht werden vanwege hun toezicht op de opinie over het zionisme ontmoedigden aanvankelijk de herdenking van de Joodse slachtoffers in Europa. Ze probeerden de nieuwe regels van het geopolitieke spel te leren kennen. In de kameleonachtige verschuivingen van de vroege Koude Oorlog evolueerde de Sovjet-Unie van een trouwe bondgenoot tegen nazi-Duitsland naar een totalitair kwaad; Duitsland evolueerde van een totalitair kwaad naar een trouwe democratische bondgenoot tegen het totalitaire kwaad. Dienovereenkomstig drong de redacteur van Commentary er bij de Amerikaanse Joden op aan om een ‘realistische houding te koesteren in plaats van een bestraffende en beschuldigende houding’ tegenover Duitsland, dat nu een pijler was van de ‘Westerse democratische beschaving.’

Deze uitgebreide psychologische manipulatie door de politieke en intellectuele leiders van de vrije wereld schokte en verbitterde veel overlevenden van de Shoah. Ze werden toen echter niet beschouwd als unieke bevoorrechte getuigen van de moderne wereld. Améry, die het ‘opdringerige filosemitisme’ van het naoorlogse Duitsland verafschuwde, werd beperkt tot het versterken van zijn persoonlijke ‘wrok’ in essays die erop gericht waren het ‘ellendige geweten’ van Duitse lezers te sussen. In één ervan beschrijft hij een reis door Duitsland halverwege de jaren zestig. Terwijl hij de nieuwste roman van Saul Bellow besprak met de nieuwe ‘verfijnde’ intellectuelen van het land, kon hij de ‘steenachtige gezichten’ van gewone Duitsers voor een stapel lijken niet vergeten, en ontdekte dat hij een nieuwe ‘wrok’ koesterde tegen de Duitsers en hun verheven plaats in het land. de 'majestueuze zalen van het Westen.’ Améry’s ervaring van ‘absolute eenzaamheid’ tegenover zijn Gestapo-folteraars had zijn ‘vertrouwen in de wereld’ vernietigd. Pas na zijn bevrijding kende hij opnieuw ‘wederzijds begrip’ met de rest van de mensheid, omdat ‘degenen die mij hadden gemarteld en in een insect hadden veranderd’ ‘minachting’ leken uit te lokken. Maar zijn genezende geloof in het ‘evenwicht van de wereldmoraal’ was snel verbrijzeld door de daaropvolgende westerse omarming van Duitsland en de gretige rekrutering door de vrije wereld van voormalige nazi’s in haar nieuwe ‘machtsspel.’

Améry zou zich nog meer verraden hebben gevoeld als hij het personeelsmemorandum van het American Jewish Committee uit 1951 had gezien, waarin hij het feit betreurde dat 'de redenering over Duitsland en Duitsers voor de meeste joden nog steeds wordt vertroebeld door sterke emoties.’ Net als andere etnische groepen wilden ze de beschuldiging van dubbele loyaliteit vermijden en profiteren van de dramatisch groeiende mogelijkheden die de naoorlogse VS bood. Ze werden alerter op de aanwezigheid van Israël tijdens het uitgebreid gepubliceerde en door controverse geteisterde Eichmann-proces, waardoor het feit dat joden Hitlers belangrijkste doelwitten en slachtoffers waren geweest, onontkoombaar werd. Maar pas na de Zesdaagse Oorlog in 1967 en de Jom Kipoeroorlog in 1973, toen Israël existentieel bedreigd leek door zijn Arabische vijanden, werd de Shoah breed opgevat, zowel in Israël als in de Verenigde Staten, als het embleem van de Joodse kwetsbaarheid in een eeuwig vijandige wereld. Joodse organisaties begonnen het motto ‘Nooit meer’ in te zetten om te lobbyen voor Amerikaans beleid dat gunstig was voor Israël. De VS, die geconfronteerd werd met een vernederende nederlaag in Oost-Azië, begon het ogenschijnlijk onoverwinnelijke Israël te zien als een waardevolle volmacht in het Midden-Oosten, en begon met zijn overdadige subsidiëring van de Joodse staat. Op zijn beurt begon het verhaal, gepromoot door Israëlische leiders en Amerikaanse zionistische groeperingen, dat de Shoah een aanwezig en dreigend gevaar voor de joden was, en begon in de jaren zeventig voor veel joodse Amerikanen als basis te dienen voor collectieve zelfbeschikking.

Joodse Amerikanen waren tegen die tijd de best opgeleide en welvarende minderheidsgroep in Amerika, en steeds minder religieus. Maar in de rancuneus gepolariseerde Amerikaanse samenleving van eind jaren zestig en zeventig, waar etnische en raciale verschillen gemeengoed werden, temidden van een wijdverbreid gevoel van wanorde en onveiligheid, en historische rampspoed veranderde in een teken van identiteit en morele rechtschapenheid, assimileerden steeds meer joodse Amerikanen, en sloten zich aan bij de nagedachtenis van de Shoah en smeedden een persoonlijke band met een Israël dat volgens hen bedreigd werd door genocidale antisemieten. Een joodse politieke traditie die zich bezighield met ongelijkheid, armoede, burgerrechten, milieubewustzijn, nucleaire ontwapening en anti-imperialisme, veranderde in een traditie die werd gekenmerkt door een hyperaandacht voor de enige democratie in het Midden-Oosten. In de dagboeken die hij vanaf de jaren zestig bijhield, wisselt literair criticus Alfred Kazin tussen verbijstering en minachting af bij het in kaart brengen van de psychodrama’s van de persoonlijke identiteit die hebben geholpen Israëls meest loyale kiesdistrict in het buitenland te creëren:

‘De huidige periode van Joods “succes” zal op een dag herinnerd worden als een van grote ironie... De Joden werden in de val gelokt, de Joden vermoord, en bam! Uit de as is al deze onontkoombare klaagzang en uitbuiting van de Holocaust... Israël als “bescherming” van de Joden; de Holocaust als onze nieuwe Bijbel, meer dan een boek met klaagzangen.

Kazin was allergisch voor de Amerikaanse cultus van Elie Wiesel, die rondging en beweerde dat de Shoah onbegrijpelijk, onvergelijkbaar en niet representatief was, en dat de Palestijnen geen recht hadden op Jeruzalem. Volgens Kazin had ‘de Amerikaans-Joodse middenklasse’ in Wiesel een ‘Jezus van de Holocaust’ gevonden, ‘een surrogaat voor hun eigen religieuze vacature.’ De krachtige identiteitspolitiek van een Amerikaanse minderheid ging Primo Levi niet verloren tijdens zijn enige bezoek aan het land in 1985, twee jaar voordat hij zelfmoord pleegde. Hij was diep verontrust door de cultuur van opvallende Holocaust-consumptie rond Wiesel (die beweerde Levi’s grote vriend in Auschwitz te zijn geweest; Levi kon zich niet herinneren dat hij hem ooit had ontmoet) en was verbaasd over de voyeuristische obsessie van zijn Amerikaanse gastheren met zijn Joods-zijn. In een brief aan zijn vrienden in Turijn klaagde hij dat de Amerikanen hem ‘een Davidster hadden opgespeld.’ Tijdens een lezing in Brooklyn begon Levi, die naar zijn mening over de politiek in het Midden-Oosten werd gevraagd, te zeggen dat ‘Israël in historische termen een vergissing was.’ Er ontstond opschudding en de moderator moest de bijeenkomst stopzetten. Later dat jaar gaf Commentary, inmiddels rauw pro-Israël, een 24-jarige wannabe neocon de opdracht om giftige aanvallen op Levi uit te voeren. Zoals Levi zelf toegeeft, heeft dit intellectuele geweld (dat door de inmiddels anti-zionistische auteur bitter wordt betreurd) geholpen zijn ‘wil om te leven’ te doven.

Uit de recente Amerikaanse literatuur blijkt het duidelijkst de paradox dat hoe verder de Shoah zich in de loop van de tijd verder verwijderde, des te feller de herinnering aan de latere generaties Joodse Amerikanen in beslag werd genomen. Ik was geschokt door de oneerbiedigheid waarmee Isaac Bashevis Singer, geboren in 1904 in Polen en in veel opzichten de typische Joodse schrijver van de 20e eeuw, de overlevenden van de Shoah in zijn fictie afbeeldde, en zowel de staat Israël als het gretige filosemitisme van de Amerikaanse niet-joden bespotte. Een roman als Shadows on the Hudson lijkt bijna bedoeld om te bewijzen dat onderdrukking het morele karakter niet verbetert. Maar veel jongere en meer geseculariseerde joodse schrijvers dan Singer leken te verdiept in wat Gillian Rose in haar vernietigende essay over Schindler’s List ‘Holocaust-vroomheid’ noemde. In een recensie in de LRB (23 juni 2005) van The History of Love, een roman van Nicole Krauss die zich afspeelt in Israël, Europa en de VS, wees James Wood erop dat de auteur, geboren in 1974, ‘gaat alsof de Holocaust heeft plaatsgevonden. gisteren nog'. Het Joods-zijn van de roman was, zo schreef Wood, ‘vervormd tot bedrog en toneelspel door de kracht van Krauss’ identificatie ermee’. Een dergelijke ‘joodse vurigheid’, grenzend aan ‘minstrelen,’ stond in schril contrast met het werk van Bellow en Norman Mailer en Philip Roth, die ‘geen grote belangstelling hadden getoond voor de schaduw van de Shoah.’

Een sterk gewilde verbondenheid met de shoah heeft ook veel Amerikaanse journalistiek over Israël getekend en verzwakt. Van nog groter gevolg is dat de seculier-politieke religie van de shoah en de over-identificatie met Israël sinds de jaren zeventig het buitenlands beleid van Israels belangrijkste sponsor, de VS, compleet heeft verstoord. In 1982, kort voordat Reagan Begin botweg beval zijn ‘holocaust’ in Libanon te staken, ontmoette een jonge Amerikaanse senator die Elie Wiesel vereerde als zijn grote leermeester, de Israëlische premier. In Begins eigen verbijsterende verslag van de ontmoeting prees de senator de Israëlische oorlogsinspanning en pochte hij dat hij nog verder zou zijn gegaan, zelfs als dat het doden van vrouwen en kinderen had betekend.

Begin zelf werd verrast door de woorden van de toekomstige Amerikaanse president Joe Biden. ‘Nee, meneer,’ hield hij vol. ‘Volgens onze waarden is het verboden om vrouwen en kinderen pijn te doen, zelfs in een oorlog... Dit is een maatstaf voor de menselijke beschaving, om burgers geen pijn te doen.’

Slechts weinigen die nu leven, kunnen zich de ervaring van totale oorlog herinneren die de eerste helft van de twintigste eeuw bepaalde, de imperiale en nationale strijd binnen en buiten Europa, de ideologische massa-mobilisatie, de uitbarstingen van fascisme en militarisme. In de decennia van wederopbouw na 1945 werd het langzaam weer mogelijk om te geloven in het concept van de moderne samenleving, in haar instellingen als een ondubbelzinnig beschavende kracht, in haar wetten als een verdediging tegen kwaadaardige passies. Dit voorzichtige geloof werd vastgelegd en bevestigd door een negatieve seculiere theologie die voortkwam uit de ontmaskering van de nazi-misdaden: nooit meer.

De categorische imperatief van de naoorlogse periode kreeg geleidelijk aan institutionele vorm met de oprichting van organisaties als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof en waakzame mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch. Een belangrijk document van de naoorlogse jaren, de preambule van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948, is doordrenkt van de angst voor een herhaling van Europa’s verleden van rassen-apocalyps.

Deze herinneringen hebben de begrippen verantwoordelijkheid, collectieve schuld en misdaden tegen de menselijkheid helpen definiëren. Het is waar dat ze voortdurend worden misbruikt door de exponenten van mili- tair humanisme, die mensenrechten reduceren tot het recht om niet meedogenloos te worden vermoord. En cynisme bloeit sneller op wanneer formele manieren van shoah-herdenking – plechtige reizen naar Auschwitz, gevolgd door uitbundig vertoon van kameraadschap met Netanyahu in Jeruzalem – de goedkope prijs worden van het ticket naar respectabiliteit voor antisemitische politici, islamofobe opruiers en Elon Musk. Of wanneer Netanyahu in ruil voor steun morele absolutie verleent aan openlijk antisemitische politici in Oost-Europa die voortdurend proberen de fervente plaatselijke beulen van joden tijdens de shoah te rehabiliteren.

Toch blijft de shoah, bij gebrek aan iets effectievers, onmisbaar als maatstaf om de politieke en morele gezondheid van samenlevingen te meten; de herinnering aan de shoah, hoewel gevoelig voor misbruik, kan nog steeds worden gebruikt om meer geniepige onrechtvaardigheden aan het licht te brengen. Als ik kijk naar mijn eigen geschriften over de anti-islamitische bewonderaars van Hitler en hun kwaadaardige invloed op het huidige India, dan valt het me op hoe vaak ik de joodse ervaring met vooroordelen heb aangehaald om te waarschuwen tegen de barbaarsheid die mogelijk wordt als bepaalde taboes worden doorbroken.

Al deze universalistische referentiepunten – de shoah als de maatstaf voor alle misdaden, antisemitisme als de dodelijkste vorm van onverdraagzaamheid – dreigen te verdwijnen nu het Israëlische leger Palestijnen afslacht en uithongert, hun huizen, scholen, ziekenhuizen, moskeeën en kerken met de grond gelijk maakt, hen in steeds kleinere kampementen bombardeert, terwijl iedereen die er bij Israël op aandringt om te stoppen – van de Verenigde Naties, Amnesty International en Human Rights Watch tot de Spaanse, Ierse, Braziliaanse en Zuid-Afrikaanse regeringen en het Vaticaan – als antisemitisch of als voorvechter van Hamas wordt bestempeld. Israël vernietigt vandaag het bouwwerk van mondiale normen dat na 1945 werd opgetrokken.

De diepe breuk die we vandaag voelen tussen verleden en heden is een breuk in de morele geschiedenis van de wereld sinds het nulpunt van 1945 – de geschiedenis waarin de shoah jarenlang de centrale gebeurtenis en universele referentie was.

Er liggen nog meer aardbevingen in het verschiet. Volgens een recente opiniepeiling is een absolute meerderheid (88 procent) van de Israëlische Joden van mening dat de hoeveelheid Palestijnse slachtoffers te rechtvaardigen is. De Israëlische regering blokkeert humanitaire hulp aan Gaza. Biden geeft nu toe dat zijn Israëlische afhankelijken zich schuldig maken aan ‘willekeurige bombardementen,’ maar geeft ze dwangmatig steeds meer militaire hardware. Op 20 februari 2024 negeerden de VS in de VN voor de derde keer de wanhopige wens van het grootste deel van de wereld om een einde te maken aan het bloedbad in Gaza. Op 26 februari lanceerde Biden, terwijl hij aan een ijsje likte, zijn eigen fantasie van een tijdelijk staakt-het-vuren, dat snel werd afgeschoten door zowel Israël als Hamas.

Tegelijkertijd is Gaza voor talloze machteloze mensen de essentiële voorwaarde geworden voor een politiek en ethisch bewustzijn in de 21ste eeuw — net zoals de Eerste Wereldoorlog dat ooit was voor een hele generatie in het Westen. En het lijkt er steeds meer op dat alleen degenen die door de ramp in Gaza met een schok tot bewustzijn zijn gekomen, de shoah kunnen redden van Bibi Netanyahu, Joe Biden, de Duitse bondskanselier Olaf Scholz en de Britse premier Rishi Sunak, en de morele betekenis ervan opnieuw kunnen veralgemeniseren. Alleen op hen kan worden vertrouwd om wat Jean Améry het evenwicht van de wereldmoraal noemde te herstellen. Veel van de demonstranten die week na week de straten van hun steden vullen, hebben geen directe relatie met het Europese verleden van de shoah. Ze beoordelen Israël eerder op zijn acties in Gaza dan op zijn door de shoah heilig verklaarde eis van totale en permanente veiligheid.

Of ze de shoah nu kennen of niet, ze verwerpen de grove sociaal- darwinistische les die Israël daaruit trekt – het overleven van de ene groep mensen ten koste van de andere. Ze worden gemotiveerd door de eenvoudige wens om de idealen hoog te houden die na 1945 zo universeel wenselijk leken: respect voor vrijheid, tolerantie voor andere overtuigingen en levenswijzen; solidariteit met menselijk lijden; en een gevoel van morele verantwoordelijkheid voor de zwakken en vervolgden. Deze mannen en vrouwen weten dat als er al een bumpersticker-les uit de shoah getrokken kan worden, deze luidt: ‘Nooit meer voor iedereen,’ de slogan van de dappere jonge activisten van Jewish Voice for Peace.

Het is mogelijk dat ze verliezen. Misschien is Israël, met zijn overlevingspsychose, niet het ‘bittere relikwie’ dat George Steiner het noemde, maar eerder de voorbode van de toekomst van een failliete en uitgeputte wereld. De volmondige steun voor Israël door extreem-rechtse figuren als Javier Milei van Argentinië en Jair Bolsonaro van Brazilië, en de bescherming van Israël door landen waar witte nationalisten het politieke leven hebben geïnfecteerd – de VS, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië – duidt erop dat de wereld van individuele rechten, open grenzen en internationaal recht langzaam aan het verdwijnen is. Er is te veel bewijs dat de boog van het morele universum niet naar rechtvaardigheid neigt; machtige mannen kunnen hun bloedbaden noodzakelijk en rechtvaardig doen lijken.

De angst voor een catastrofale nederlaag drukt zwaar op het gemoed van de demonstranten die Bidens campagnetoespraken verstoren en uit zijn gezichtsveld worden verwijderd, terwijl de slogan ‘Nog eens vier jaar’ weerklinkt. Het ongeloof over wat ze elke dag zien in video’s uit Gaza en de angst voor nog meer meedogenloosheid achtervolgen de anders-denkenden die dagelijks online de pijlers van de westerse vierde macht hekelen vanwege hun innige verbondenheid met brute macht. Door Israël te beschuldigen van het plegen van genocide, lijken ze doelbewust de ‘gematigde’ en ‘verstandige’ opinie te tarten die het land en de shoah buiten de moderne geschiedenis van racistisch expansionisme plaatst. En ze overtuigen waarschijnlijk niemand in de verharde westerse politieke mainstream.

Maar Jean Améry zelf, toen hij zijn wrok verwoordde jegens het miserabele geweten van zijn tijd, sprak ‘helemaal niet met de bedoeling om te overtuigen; ik gooi gewoon blindelings mijn woord op de weegschaal, hoeveel gewicht het ook heeft.’ Hij voelde zich in de steek gelaten door de vrije wereld, en gaf uiting aan zijn wrok ‘opdat de misdaad een morele realiteit zou worden voor de misdadiger, opdat hij zou worden meegesleurd in de waarheid van zijn gruweldaad.’

De miljoenen luidruchtige aanklagers van Israël lijken vandaag de dag op weinig méér uit te zijn. In de openbare ruimte en op digitale media drukken zij hun woede uit tegen Israëls wreedheid en zijn propaganda van weglating en verdoezeling. Daardoor lopen ze het risico hun leven voorgoed te vergallen. Maar misschien zal hun verontwaardiging alleen al, op dit moment, het Palestijnse gevoel van absolute eenzaamheid verlichten en de herinnering aan de shoah enigszins verlossen.

American Students Are Taking the Lead in Denouncing Gaza Atrocities

The Unz Review • An Alternative Media Selection

A Collection of Interesting, Important, and Controversial Perspectives Largely Excluded from the American Mainstream Media

Students Are Taking the Lead in Denouncing Gaza Atrocities

Israel and its friends malign them as “antisemites”
Philip Giraldi • Thursday, April 25, 2024 • 1,700 Words

If you were wondering why or how the mainstream media coverage of what is taking place in Gaza is so slanted as to make it look like a real war between two well-armed and competitive adversaries instead of a massacre of civilians, wonder no longer! A leak has exposed a New York Times internal document that provides editorial guidance about words that should not be used in any article relating to Gaza or to Palestine. They include “genocide,” “ethnic cleansing,” “occupied territory,” and even “Palestine” itself. The intent is clearly to eliminate any words with negative connotations what might be applied in some fashion to Israel and to what Israel is doing, even going so far as to not include any suggestion that Palestine itself might be considered a legitimate political entity. At the same time the media is letting be heard arguments that Israelis killing Palestinians is justified as they are all “terrorists,” even the little ones who will grow up to become enemies of Israel and Jews worldwide.

To a large extent, it is the Zionists themselves that created the need to censor the language being used to describe developments between Israel and its neighbors and that is because Israel, which de facto and illegally occupies all of historic Palestine, made itself de jure “the nation state of the Jewish people” back in 2018 in spite of its Christian and Muslim citizens which, at the time, amounted to something like 20% of the population. To put it simply, a Jewish state cannot also be a democracy for all of its citizens any more that the US can be a Christian state, so it is necessary to divert attention away from that paradox. And there are other degrees of unpleasantness that spring from that necessity, including the fact that devout Jewish believers actually do follow the ten commandments, including “Thou shall not kill!” while Israel has been doing nothing but killing since its foundation as well as plenty of violations of “Thou shall not steal” and “Thou shall not bear false witness against thy neighbor!” So instead of behaving better and trying to live peaceably with its neighbors, the “Jewish state” opted instead to cultivate a partly mythical saga of victimhood referred to as the “Holocaust” and to label all of its lethal overreactions as legitimate “right to defend itself” responses. This in turn has spawned another line of defense, what has become the virtual industry which might be referred as the pursuit of “antisemitism.” And to make it really dangerous for the average American citizens who still believe that it is possible to criticize the behavior of foreign countries, the chant of “antisemitism” has been picked up wholeheartedly by the politicians and it is being turned into laws particularly at state levels to punish people who attempt to criticize Israel. National level politicians in Congress are also submitting draft laws that would apply similar restraints throughout the country so it will inevitably be goodbye the First Amendment’s guarantee of freedom of speech.

The current unrest of pro-Palestinian “encampments” and “liberated zones” at 33 college campuses in the US protesting against what is clearly a genocide taking place in Gaza by calling for a ceasefire and a halt to institutional investment in Israel as well as a suspension of ties to Israeli government educational bodies. The movement is, as a consequence, being assiduously labeled a manifestation of “antisemitism” by Congress, by Joe Biden in the White House and by nearly all of the mainstream media. Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu, responding to the unrest, is saying, inevitably, that “antisemitic mobs have taken over leading universities” similar to Nazi rallies in the 1930s and he called for a major security crackdown on the demonstrators. And it should be observed how the reaction by the universities has been fairly consistent, i.e. to shut down Palestinians groups or speakers on campus while leaving Jewish groups supporting Israel’s actions alone, indicating clearly that this has not been an even-handed response to political unrest. The House Speaker Mike Johnson, who has made his pro-Israel sentiments very clear, spoke at Columbia University, where the movement began, on Wednesday and dismissed suggestions that the protests were legally protected free speech. He was addressing what he thought were “Jewish students” but was nevertheless heckled by demonstrators as he said the university must restore order on campus and had “failed to protect Jewish students amid concerns about antisemitism on and around campus. This is dangerous. We respect free speech, we respect diversity of ideas, but there is a way to do that in a lawful manner and that’s not what this is.”

Speaking of the Columbia University administration, Johnson asked plaintively whether “They cannot even guarantee the safety of Jewish students? They’re expected to run for their lives and stay home from class? It’s just, it’s maddening.” If the Speaker had done a little more investigating he would have learned that nearly all alleged instances of “antisemitism” on campus have been greatly exaggerated by organizations like the Anti-Definition League (ADL), whose Director Jonathan Greenblatt has been a prime rabble rouser in calling for criminal charges against all those he accuses of “hating Jews.” Neither Greenblatt nor Johnson, himself a Christian Zionist, is evidently troubled at all by the fact that Israel has slaughtered likely well upwards of 40,000 unarmed civilians, including many children. It is a death toll that includes the torture and killing of prisoners execution style, mass graves of victims and the deliberate destruction of hospitals, schools and churches. It even encompasses the removal of organs from captives and cadavers for transplant, for which product Israel has a well-known and highly developed international clientele. But such details are regarded as unproven or even as an irrelevancy to Greenblatt and Johnson, as is the reality that many American Jews possessing consciences are participating in the demonstrations. They presumably will soon be labeled as “self-hating Jews” to make the approved narrative complete.

It is difficult to ignore what a monster Israel has become under Prime Minister Benjamin Netanyahu and his band of thugs. When Israeli National Security Minister Itamar Ben-Gvir responded to reports that Israel has run out of jail room for its circa 10,000 Palestinian prisoners by saying the solution was to take some of them out and kill them to make more room, there was no response from Washington. Perhaps a better solution would be to free the majority of those prisoners, who are being detained without charges, since imprisoning people without due process is considered to be unacceptable in most “rule of law” civilized countries, which Israel and Joe Biden’s US consider themselves to be but manifestly are not.

So, I welcome the student rebellion against Israeli atrocities even though they have already been confronting a massive wave of oppression from the school authorities and even from alumni who are withholding donations and also forming groups that will advise prospective employers of the names of students who are regarded as anti-Israel, presumably denying them employment after graduation. The universities themselves are engaging in suspension or expulsion of the protesters, including an email sent by Princeton University to all students on Wednesday threatening that students participating in Pro-Palestinian protests like those at Columbia, Yale and other universities would be subject to “arrest and being immediately barred” from campus followed by expulsion. Meanwhile the civil authorities will be called upon to continue to arrest protesters, when necessary, using both police and the National Guard resources. It all recalls the shooting of nonviolent student demonstrators at Kent State University 54 years ago! Senator Tom Cotton of Arkansas, a major recipient of Israel Lobby money, is advocating that demonstrators, whom he describes as “pro-Hamas criminals,” be confronted by angry citizens who ought to “take matters into [their] own hands” and directly punish the offenders.

And meanwhile the government of this fair country, which has become the full-time defender of Israel, will be bleating in unison that the demonstrators are “antisemites” and even Hamas-aligned “terrorists,” demeaning them to such an extent that anything done to them will be considered okay by the media and opinion makers. There will not be a critical word uttered about what Israel is doing apart from vague Biden-esque appeals to take some “humanitarian” steps to kill less, which are routinely ignored by Netanyahu. On the contrary, Congress and Biden are rewarding Israel for its behavior with their recent foreign aid grant of $26 billion to rearm the Jewish state, which an in-debt Washington can no longer afford even though Biden claims that the gift will “make the world safer” and be remembered as a “good day for world peace.” Ironically, part of the money is intended for “humanitarian aid” which might suggest something for the Palestinians, but as the US refuses to deal with the UN assistance agency (UNRWA) and most certainly will not work with what remains of existing formerly Hamas government in Gaza, Israel will no doubt limit and control the aid, just as it is doing now, before pocketing all of the leftover cash. How Israel treats the United States as a chattel, a source of money, weapons and unlimited political cover without providing anything at all in return apart from constant unrest and complicity in crimes against humanity is what the real tale should be all about. One can only hope that the courage of the students who have begun some pushback with their encampment at Columbia will produce some understanding among the American public of how uncritical deference to Israeli “needs” and interests has seriously corrupted the United States and might well lead to the brink of ruin for both countries.

Philip M. Giraldi, Ph.D., is Executive Director of the Council for the National Interest, a 501(c)3 tax deductible educational foundation (Federal ID Number #52-1739023) that seeks a more interests-based U.S. foreign policy in the Middle East. Website is councilforthenationalinterest.org, address is P.O. Box 2157, Purcellville VA 20134 and its email is inform@cnionline.org.