Twaalf jaar geleden, op 13 mei 2010 schreef ik op deze weblog onder de kop ‘Imperial Overstretch’ het volgende:
Ik kijk op dit moment naar een serie van History Planet getiteld Engeneering an Empire. In aflevering 5 over Rome werd het volgende verteld over de hegemonistische drijfveer van de Romeinen ten tijde van Trajanus, die van 98 tot 117 na het begin van onze jaartelling als Keizer over het Romeinse Rijk heerste:
They were driven by a kind of collective cultural ego. Trajan launched a massive building campaign that began with the empires infrastructure. He made urgently needed repairs on roads, harbours and public buildings. He commissioned one of the last great aqueducts and built new public baths on the crumbling foundations of Nero's golden house. All this building demanded a tremendous amount of money and in order to really complete and fulfil his own kind of plans, he was going to have to come up with a great deal more of it. And in Roman times this meant conquest.
Maar niet alleen ten tijde van de Romeinen gold dat een imperium grootschalige projecten moet laten financieren door veroveringen, ook nu tracht het ineenstortende Amerikaans imperium overeind te blijven door zijn wingewesten de kosten te laten betalen. Vandaar dat de Amerikaanse strijdkrachten in 2003 Irak binnenvielen om op die manier een directe greep te krijgen op de belangrijkste grondstof dat het imperium in stand kan houden, te weten olie. Maar, zoals al in 2014 bekend was, is de:
US military is the largest institutional consumer of oil in the world. Every year, our armed forces consume more than 100 million barrels of oil to power ships, vehicles, aircraft, and ground operations—enough for over 4 million trips around the Earth.
Using that much oil makes the military vulnerable to price spikes. In fact, a $10 increase in the price of a barrel of oil costs the military billions of dollars. That’s money we can’t use on protecting and training our troops.
It’s also dangerous. Moving oil on the battlefield requires large convoys of oil tankers, a major target. At the height of operations in Afghanistan, one in 24 convoys ended in a US casualty.
https://www.ucsusa.org/resources/us-military-and-oil
Op die manier is de zogeheten Pax Americana, net als de Pax Romana, in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Om het imperium in stand te houden heeft Washington steeds meer geld nodig, maar dit kan alleen door steeds meer te spenderen aan zijn strijdkrachten, enzovoorts. Op dit moment is de VS gedwongen om meer dan de helft van de federale begroting, die het Congres kan toewijzen, aan het militair-industrieel complex te besteden, en dit astronomisch hoge bedrag gaat ten koste van het financieren van noodzakelijk infrastructureel onderhoud, volkshuisvesting, volksgezondheid, onderwijs, uitkeringen, kunst, enzovoorts. Zodoende is er sprake van ‘Imperial Overstretch.’ In hetzelfde jaar 2010 schreef ik daarover:
Na de val van de Muur loopt ook het Amerikaanse rijk ten einde. Zowel de Russen als de Amerikanen hebben zich arm bewapend. Het zich wereldwijd uitstrekkende imperium is te duur geworden. Er is sprake van ‘imperial overstretch,’ zoals de Britse historicus Paul Kennedy dit fenomeen al meer dan 20 jaar geleden als volgt omschreef in ‘The Rise and Fall of the Great Powers’ (1988):
De Verenigde Staten lopen nu het risico van wat 'imperial overstretch' genoemd wordt, een vertrouwd begrip bij geschiedschrijvers van de opkomst en verval van grootmachten. Anders gezegd, besluitvormers in Washington moeten het feit onder ogen zien dat het totaal aan Amerikaanse belangen en verplichtingen, verspreid over de hele wereld, tegenwoordig veel te groot is voor het land om ze allemaal tegelijk te kunnen verdedigen.
the nation overextends itself geographically and strategically: if, even at a less imperial level, it chooses to devote a large proportion of its total income to ‘protection,' leaving less for ‘productive investment,’ it is likely to find its economic output slowing down, with dire implications for its long-term capacity to maintain both its citizens' consumption demands and its international position. Already this is happening in the case of the USSR, the United States, and Britain.
Hoewel de westerse mainstream het doet voorkomen dat deze elementaire waarheden niet meer opgaan, weet een ieder die tot de benadeelde partij behoort dat in dit opzicht de geschiedenis zich herhaalt. Imperia worden rijk en in stand gehouden door hun wingewesten. Alleen de succesvol gehersenspoelde conformisten beseffen niet dat dit proces eindig is, en dat de American Century zijn einde nadert. Sinds 1945 heeft de Verenigde Staten geen enkele oorlog gewonnen, niet in Korea, Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië. Ook economisch gebied wordt de VS nu razendsnel ingehaald door Azië, met het bevolkingsrijke China in de voorhoede.
Het probleem waarmee de elite in de VS kampt is hetzelfde als waarmee Rome kampte toen het na twee eeuwen een democratische republiek te zijn geweest, een keizerrijk werd. De democratie bleek na een periode van burgeroorlogen niet langer meer in staat de belangen van het bestel veilig te stellen. Feit is dat een imperium en een democratie, hoe gebrekkig die ook mag functioneren, niet voor lange tijd kunnen samengaan aangezien een dictatuur een democratie uitsluit. Het was Mark Twain die hier al in het begin van de twintigste eeuw op wees toen hij verklaarde dat de VS niet een imperium in Oost Azië kon opbouwen en tegelijkertijd thuis een democratie kon blijven. Hij leverde daarmee als 'anti-imperialist,' zoals hij zichzelf noemde, felle kritiek op de genocidale Amerikaanse verovering van de Filippijnen, dat als springplank moest dienen voor de uitbreiding van de economische macht van van de VS. Of zoals de Amerikaanse president Woodrow Wilson het zo treffend formuleerde:
Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down… Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.
De ware redenen achter de woorden van de 'internationalist' Woodrow Wilson waren economische, het telkens terugkerende probleem van de overproductie. De toenmalige president McKinley verwoordde dit zonder omwegen toen hij tijdens de grote depressie in de VS aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde: 'Wij hebben goed geld… maar wat we nodig hebben is nieuwe markten,’ omdat, zoals de invloedrijke voorzitter van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen, Henry Cabot Lodge nog eens benadrukte, de binnenlandse markten ‘niet voldoende zijn voor onze op volle toeren draaiende industrieën.’ Met het oog daarop verklaarde de toonaangevende senator Albert Beveridge: 'The Philippines are ours forever... and just beyond the Philippines are China's illimitable markets... The Pacific is ours.' Telkens weer was het argument tijdens het debat in het Congres over de annexatie van de Filippijnen dat dit land als de 'stepping-stones to China' moest functioneren, een potentiële markt van destijds 400 miljoen consumenten.
Natuurlijk werd deze noodzaak met nobel klinkende propaganda aan de man gebracht. De VS had de plicht om het christendom en de beschaving van de witte man te verspreiden onder wat Beveridge noemde 'savage and senile peoples.' Een absurd argument, al was het maar omdat de meeste Filipinos na eeuwen Spaanse overheersing katholiek waren geworden.
Waar het een imperium werkelijk omdraait zijn het beheersen van de grondstoffen en markten, en niet de ‘democratie en de mensenrechten.’ Dit werd nog eens onderstreept door de Amerikaanse generaal Smedley Butler. Terug kijkende op zijn ruim 33 jaar actieve militaire dienst verklaarde in 1933 deze oud bevelhebber van het Korps Mariniers:
‘Oorlog is misdaad. Hij wordt gevoerd ten voordele van de zeer weinigen ten koste van de massa. Ik ben heel lang een eersteklas uitsmijter geweest voor het bedrijfsleven. Voor Wall Street en voor de banken. Ik was in feite een misdadiger, een gangster voor het kapitalisme. Ik heb in 1914 Mexico veilig gemaakt voor de Amerikaanse oliebelangen. Ik hielp bij het verkrachten van een half dozijn Midden Amerikaanse republieken voor het profijt van Wall Street. In China heb ik ervoor gezorgd dat Standard Oil ongestoord zijn weg kon gaan. Al Capone is niet verder gekomen dan drie wijken. Mijn werkterrein omvatte drie continenten.’
‘Wij hebben ongeveer 50 procent van de rijkdommen in de wereld, maar slechts 6,3 procent van haar bevolking… In deze omstandigheden, zullen we niet in staat zijn te voorkomen dat wij het voorwerp worden van jaloezie en haat. Onze werkelijke taak in het komende tijdperk is om een netwerk van betrekkingen op te bouwen die ons in staat stelt deze positie van ongelijkheid te handhaven… Om dat te doen, zullen we alle sentimentaliteit en dagdromen opzij moeten zetten; en moet onze aandacht overal geconcentreerd zijn op onze directe nationale doelstellingen… We moeten ophouden te spreken over vage en… imaginaire doelstellingen als mensenrechten, het verhogen van de levensstandaard, en democratisering. De dag is niet veraf dat we in pure machtsconcepten moeten handelen. Hoe minder we daarbij gehinderd worden door idealistische slogans, des te beter het is.’
Aldus de grondlegger van de westerse containment politiek, gericht op het isoleren van de Sovjet Unie. Vandaag de dag is het probleem voor de VS hetzelfde als dat waarmee Trajanus opgescheept zat. Trajanus lukte het, met de kanttekening dat zijn opvolger, Hadrianus, het rijk moest consolideren, dat wil zeggen: deze Keizer moest alles in het werk stellen om enerzijds de vijand buiten de deur te houden, getuige de beroemde ‘Muur van Hadrianus,’ en anderzijds om de volkeren binnen de ‘Muur,’ inclusief zijn eigen soldaten, zo rustig mogelijk te houden. Men zou kunnen zeggen dat Trajanus er niet in was geslaagd het begin van het einde van het Romeinse Rijk te stoppen.
Precies hetzelfde geldt nu voor Washington. Hoewel de Europese satelliet-landen met een kadaverdiscipline de huidige koers van Washington tegenover Rusland blijven volgen, is de VS er geenszins in geslaagd zijn rijkdom en macht van vlak na de Tweede Wereldoorlog te handhaven, en zeker niet zijn hegemonie in de wereld, ondanks het feit dat ‘Amerika’ het zwaarst bewapende land in de geschiedenis van de mensheid is. Om dit verval te stoppen blijft de Amerikaanse ‘Deep State’ oorlogen zowel voorbereiden als voeren.
Ter verduidelijking: het begrip ‘Deep State’ werd voor het eerst gebruikt door de Amerikaanse topambtenaar Mike Lofgren in zijn boek The Deep State: The Fall of the Constitution and the Rise of a Shadow Government (2016), waarover de alles behalve radicale Financial Times oordeelde: ‘The book’s greatest value is Lofgren’s description of Washington DC.’ Degenen die hem niet kennen, dienen te weten dat:
Lofgren was the first to use the term Deep State, in an essay and exclusive interview on Moyers and Company, to refer to a web of entrenched interests in the US government and beyond (most notably Wall Street and Silicon Valley, which controls access to our every click and swipe) that dictate America’s defense decisions, trade policies and priorities with little regard for the actual interests or desires of the American people. In this essential and eye-opening book Lofgren takes his argument one step further. Drawing on insights gleaned over three decades on Capitol Hill, much of it on the Budget Committee, he paints a gripping portrait of the dismal swamp on the Potomac and the revolution it will take to reclaim our government and set us back on course.
Hoewel bijvoorbeeld Geert Mak, de zo geprezen journalist uit Jorwerd, lovend blijft spreken over ‘het vitale karakter van de Amerikaanse democratie,’ en in zijn bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika met grote stelligheid beweert: ‘De Amerikaanse diplomaten horen tot de beste ter wereld, het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen, het leger kent geen grenzen, de universiteiten en het State Department beschikken over briljante strategen en politieke analisten, het Amerikaanse bedrijfsleven opereert over de hele aardbol,’ is de werkelijkheid zoals de insider Mike Lofgren van nabij ontdekte volstrekt anders, zoals alleen al blijkt uit zijn conclusie dat de 'Deep State, operates according to its own compass heading regardless of who is formally in power.’ Omdat de mainstream-media alles op alles zetten om de werkelijkheid te verdoezelen dan wel te verzwijgen ga ik uitgebreider in op de ‘Deep State’ die zo bepalend is voor de huidige machtstructuur, en die de parlementaire democratie van binnenuit heeft uitgehold. Onder de kop ‘How the Powers That Be Maintain the "Deep State”’ verscheen op de Amerikaanse website Truthout op 21 februari 2016 het volgende interview met Mike Lofgren ‘By Leslie Thatcher':
First off, what do you want readers to know about your new book? Why should they read it?
Mike Lofgren: I think they should read it because we get a lot of pseudo-information from corporate media that focuses very intently on the horse race between the two parties to the exclusion of more fundamental issues. Meanwhile, regardless of who is elected, government policy regarding issues like economic regulation or national security doesn't change very much. I wasn't totally satisfied that my first book, The Party Is Over: How Republicans Went Crazy, Democrats Became Useless, and the Middle Class Got Shafted (geschoren. svh), answered the question, ‘What is it that happened to the US in the last 30 to 40 years such that both parties seem to enact the same policies on big things like militarism, Wall Street, or trade?’ While there are considerable differences between the parties on cultural and identity issues, there is very little difference in the big money issues, which is what a certain class of people who run the country are really interested in and that is what I try to explain.
It's a hybrid association of elements of government and parts of top-level finance and industry effectively able to govern the US without reference to the consent of the governed. Its nodes (knooppunten. svh) are the national security agencies of government, Treasury, the FISA [Foreign Intelligence Surveillance Act] court (rechtbanken. svh) (whose dealings are so mysterious not even most members of Congress know what the court is doing).
Most congresspeople just vote according to what their party leadership tells them. Membership in the deep state in Congress boils down to the leadership and a handful of Defense and Intelligence Committee members. The private part of the deep state is the military-industrial complex Eisenhower warned about in 1961. There is also Wall Street and its symbiotic relationship with the Treasury and its regulatory agencies, like the SEC [Security and Exchange Commission]. People like Hank Paulson, who worked for [George W.] Bush, or Tim Geithner (beiden nauw gelieerd aan Wall Street. svh), who worked for Obama, are essentially interchangeable: Their worldview is much the same despite being of different political parties.
And then, of course, you have Silicon Valley — necessary for the technology which totally enables the NSA [National Security Agency] (which informants have told me couldn't do its job without that technology) (en die daardoor op grote schaal de Amerikaanse wet kon schenden. svh). Silicon Valley is also significant as an enormous center of new wealth. You also see their self-glorifying statements about being innovative disruptors. They certainly are disrupting the economy. There is little evidence that technology will do anything in a macroeconomic sense other than concentrating wealth even further so that we are left with CEOs on top and everyone else in the gig economy, like contractors for Uber (gekarakteriseerd door korte-termijn contracten of freelance werk in plaats van vaste banen. svh).
How did you personally become aware of the deep state and what is the explanatory power of its existence for understanding current affairs?
I became aware that there were forces at work in the period between 9/11 and the invasion of Iraq that were bigger than the government and were operating on their own compass heading. We have a supposedly free press, but when you saw people like Phil Donahue and Ashley Banfield (beroemde televisie-journalisten. svh) fired or demoted (gedegradeerd. svh) for being critical of invasion, you have to wonder. I'm pretty sure nobody in the White House picked up the phone and asked somebody at NBC to fire those folks, but the NBC executives were sufficiently conditioned to perform a service to the government by firing those folks and creating the propaganda for the war.
In the correspondence leading up to this interview, you mentioned ‘developments in the past six months that have surprised even me, and not in a good way.' Can you briefly outline what these are and their pertinence to The Deep State's premise?
I should correct that: They've surprised me in a mixed way. Certainly, six months ago I would not have imagined Donald Trump had as much staying power as he's demonstrated. Trump in many ways represents the culmination of the deep state. He's a plutocrat who's used the laws, such as business bankruptcy procedures, for his own gain and yet in a way he is frightening people in the deep state because he is so far out, that he's upsetting their business model. The standard model is for billionaires to dictate the candidates' positions on free trade, austerity etc. On the upside: He is scaring the daylights out of members of the deep state. On the downside: He's moving away from the current model of corporate oligarchy with a façade of free elections. Instead, he's using all the populist themes developed by the Republican Party in the past to keep their base happy, but he's actually making promises to act on them and moving towards out-and-out fascism.
On the other hand, you have the [Bernie] Sanders campaign also scaring the daylights out of Democrats. He doesn't have to go to David Geffen's (joods Amerikaanse media tycoon. svh) house or to Wall Street with his hat in his hand or fundraise among the glitterati. The last time I looked, his average donation was reported as less than $30. That upsets the whole notion of fundraising described by a New York Times report that half of all political donations came from just 158 families. Unfortunately, that's the business model we've got post Citizens United. The Democrat pooh-bahs (pompeuze, invloedrijke figuren die overal een vinger in de pap hebben. svh) are clearly upset and Michael Bloomberg (joods Amerikaanse miljardair. svh) has said he would jump into the race only if Sanders won in the Democratic primaries: that tells me who his friend is and who his enemy is.
Obama appeared to have a similar fundraising model, but it was clear he was bought off in summer 2008 when he voted in favor of the FISA Amendments Act [a bill to indemnify (vrijwaren. svh) the telecommunications companies over participation in illegal surveillance] that he previously had said he would filibuster (financieel aanpakken. svh). By then he had already taken on John Brennan as a foreign policy adviser. The extraordinary loyalty and indulgence Obama has shown Brennan was demonstrated in his waiting until it was politically possible to get Brennan appointed CIA director, after which he then promptly embarrassed Obama with the scandal of spying on the Senate Intelligence Committee as they were writing a report on CIA torture. Although he made all kinds of bombastic statements about expecting an apology from the committee chair, Sen. Dianne Feinstein, Brennan ended up apologizing instead to Senator Feinstein. Yet Obama sticks by him.
You trace the transformation of Washington, DC, and the explosion of the deep state to the 1970s, the Powell Memo and the explosion of tax-exempt foundations and its origins to the secret development of the A-bomb. A recent National Review article uses the term, ‘Government of, by, and for Special Interests,’ and ascribes that to progressive politics and the New Deal. Are these views reconcilable?
Well, their view is certainly not my view. Enough people know that something is wrong, even if they can't put their finger on exactly what it is or how it works, so the editors at the National Review (toonaangevend, conservatief tijdschrift. svh) have had to craft a counter-narrative to muddy the waters; that's all it is. For crying out loud, William Buckley Jr. came out of the CIA; I wouldn't be surprised if he were part of Operation Mockingbird. Time-Life and other media outlets were on the payroll of the CIA during the 1950s. Their role was to reflect the CIA's point of view. Buckley, after graduating from Yale, a favourite recruitment centre for the CIA, went into the CIA, but only for two years. Why? [CIA director Allen] Dulles would have gravitated to him because he was a Yale man and because his father was rich. It seems very possible that Dulles, or some other CIA executive, told Buckley he could do more for the cause by creating a conservative front group to push the CIA's Cold War line and to denigrate the isolationist posture of conservatives like Sen. Robert Taft.
Instinctively, you would have thought the end of the Cold War meant we could demobilize and become a normal country again, but apparently the Cold War had gone on so long and created so many institutions and so much infrastructure with no other purpose than the creation of new threats. The powers that be essentially directed the same Cold War state into the post-Cold War world. What I saw from my perch (uitkijkpost. svh) in Congress was that defence procurement continued exactly as before. They continued to buy expensive weapon systems designed (ontworpen om. svh) to fight the Soviet Union.
I also think there was a psychological angle: Once we had defeated the Soviet Union and there was no alternative system to compete with, we could unleash unencumbered laissez-faire policies, what Naomi Klein calls the shock doctrine.
And you've seen where that's led in Hungary. People deprived of any reasonable alternative have opted for fascism, just as they did in the 1930s.
I think you saw the same thing to an even greater extent in Russia. After the 1990s orgy of asset stripping (het plunderen van gemeenschapsbezit. svh), the Russian people were so disgusted they accepted a strongman like Putin who could at least keep the oligarchs from challenging the state.
In verband met de lengte stop ik hier. Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten